Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Απάντηση στον κ. Χρήστο Ζ. Σταύρου, (15-11-2018)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Η ΡΟΔΑΥΓΗ", αρ. φύλλου 153, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2018, σ. 3      Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας «Η ΡΟΔΑΥΓΗ» (αρ. φ. 152, Ιούλ. – Σεπτ. 2018, σ. 3) και στον απολογισμό, που δημοσίευσε σ’ αυτό, εκπροσωπώντας το Δ. Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Ροδαυγής, ο τότε πρόεδρός του κ. Χρήστος Ζ. Σταύρου, τον οποίο, επίσης, ανέγνωσε στην πλατεία της Ροδαυγής στις 12-8-2018, διάβασα την ακόλουθη μνεία, που αφορά στο πρόσωπό μου: «Η θητεία αυτή του Δ. Σ. στιγματίστηκε από την παραίτηση της Παναγιώτας Λάμπρη για προσωπικούς λόγους, όπως επικαλέστηκε. Πιστεύω ότι η Παναγιώτα θα μπορούσε να παραμείνει στο Συμβούλιο να προσφέρει στο Σύλλογο και στη Ροδαυγή, αλλά δυστυχώς επέλεξε το δρόμο της φυγής. Θα μπορούσε π. χ. να βοηθήσει ώστε να γίνει η βιβλιοθήκη που ενδιαφέρεται και να μπει σε λειτουργία για ανάγνωση από το κοινό και δανεισμό των βιβλίων.»    Λυπάμαι, που μπαίνω στη διαδικασία να επανέλθω μέσω της εφημερίδας στα ανωτέρω. Όμως, επειδή, όσα γράφει ο κ. Χρήστος Ζ. Σταύρου, εκφράζουν την προσωπική του άποψη – αγνοώ, αν έχουν την έγκριση των υπολοίπων μελών του τότε Δ. Σ. του Συλλόγου – και με προσβάλλουν ως προσωπικότητα, του απαντώ δημοσίως, όπως κι εκείνος έπραξε, τα ακόλουθα:    Γράφετε κ. Σταύρου πως «Η θητεία αυτή του Δ. Σ. στιγματίστηκε από την παραίτηση της Παναγιώτας Λάμπρη για προσωπικούς λόγους, όπως επικαλέστηκε.». Μολονότι η χρήση του ρήματος στιγματίστηκε* δεν περιγράφει την απόφασή μου να παραιτηθώ από μέλος του Δ. Σ. του Συλλόγου, σας βεβαιώνω γι’ άλλη μια φορά, όπως, άλλωστε, έκανα με σχετικές επιστολές μου προς το Δ. Σ. του Συλλόγου, αλλά και με ανοιχτή επιστολή μου στην εφημερίδα «Η ΡΟΔΑΥΓΗ» (αρ. φ. 145, Οκτ. – Δεκ. 2016, σ. 2), πως δεν έλαβα την εν λόγω απόφαση ελαφρά τη καρδία και οι προσωπικοί λόγοι, τους οποίους επικαλέστηκα, όπως εμφατικά σημειώνετε, ήταν υπαρκτοί, αλλά ως προσωπικοί, μη ανακοινώσιμοι.    Χαίρομαι για την πεποίθησή σας πως θα μπορούσα να προσφέρω στον Σύλλογο  και στη λατρεμένη μου Ροδαυγή, αλλά η φράση σας «επέλεξε το δρόμο της φυγής**» δεν εκφράζει αυτή καθαυτή την ενέργειά μου.    Επίσης, η επιλογή σας να αναφερθείτε επιλεκτικά στη βιβλιοθήκη, χρησιμοποιώντας την ως παράδειγμα, κρούει ανοιχτές θύρες.    Πρώτον, διότι το 2004 χάρισα στον Πολιτιστικό Σύλλογο μέρος της βιβλιοθήκης μου, προκειμένου να εμπλουτιστεί η υπάρχουσα βιβλιοθήκη και να μετεξελιχθεί σε δανειστική, η οποία, αν είχε δημιουργηθεί, θα δώριζα κι άλλα βιβλία, έχοντας εδραία την πεποίθηση πως το ίδιο θα έκαναν κι άλλοι συγχωριανοί, και όχι μόνο.    Δεύτερον, στην επιστολή, η οποία συνόδευε τη δωρεά των βιβλίων, έγραφα μεταξύ άλλων: «Δωρίζω πράγματα πολύ αγαπημένα, με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν ένα λιθαράκι για τη συγκρότηση δανειστικής βιβλιοθήκης στο χωριό. Μιας βιβλιοθήκης ανοικτής σε όσους αγαπούν το βιβλίο, και κυρίως σ’ αυτούς που μένουν στο χωριό όλο το χρόνο. […] σας παραδίδω 185 τίτλους βιβλίων (191 βιβλία) με τη βεβαιότητα ότι θα τύχουν της φροντίδας και της αξιοποίησης που τους ταιριάζουν.»    Στην απαντητική επιστολή, την οποία έλαβα εκ μέρους του Συλλόγου, ήταν γραμμένα και τα εξής: «[…] Θέλουμε επίσης να σας γνωρίσουμε ότι τα βιβλία που δωρίσατε στο Σύλλογό μας, όπως και τα άλλα, θα είναι στη διάθεση των συγχωριανών μας για να μπορούν αυτοί που το επιθυμούν να τα δανείζονται προς μελέτη. Επιθυμία και στόχος των μελών του Δ. Σ. είναι να βρεθεί κάποιος χώρος κατάλληλος και προσβάσιμος που θα λειτουργεί σαν βιβλιοθήκη. Μέχρι τότε όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια αρχή για δανειστική βιβλιοθήκη, γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και το βιβλίο όπως και σεις πολύ καλά γνωρίζετε προσφέρει παιδεία και μόρφωση στον αναγνώστη. […]».    Από την εποχή που έχουν γραφεί οι ανωτέρω επιστολές, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Η ΡΟΔΑΥΓΉ» (αρ. φ. 96, Ιούλ. – Σεπτ. 2004, σ. 15), έχουν περάσει δεκατέσσερα συναπτά έτη, κατά τα οποία δεν γνωρίζω να έγινε κάτι ουσιαστικό σχετικά με τη δημιουργία δανειστικής βιβλιοθήκης.    Τρίτον, κατά το χρονικό διάστημα, που ήμουν μέλος του Δ. Σ. του Συλλόγου, το θέμα της βιβλιοθήκης, για τη σημασία της οποίας έχω αρθρογραφήσει – στην ιστοσελίδα μου υπάρχουν όλα τα σχετικά άρθρα – παρά τις επανειλημμένες παρεμβάσεις μου, καρκινοβατούσε, αλλά και τα επόμενα χρόνια, απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν έγινε κάτι.    Τέταρτον, ακόμα και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις μου, ως απλό μέλος του Συλλόγου, ανέφερα στο κοντινό παρελθόν σε μέλη κάποιων Δ. Σ. πως είχα την πρόθεση να βοηθήσω για την οργάνωση και τη λειτουργία της βιβλιοθήκης, αλλά ποτέ δεν μου ζητήθηκε.    Τέλος, σχετικά με την προσφορά μου στη Ροδαυγή, την οποία θεωρείτε πως άφησα στη μέση με την παραίτησή μου, θα ήταν ύβρις εκ μέρους μου να περιαυτολογήσω, και αφήνω τους αναγνώστες της εφημερίδας να κρίνουν, αν το έργο μιας συγγραφέως, η οποία γράφει σε βιβλία, σε περιοδικά, σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο για τη Ροδαυγή, στέλνει αφιλοκερδώς βιβλία της, που αφορούν στη Ροδαυγή, σε βιβλιοθήκες ανά την Ελλάδα, σχεδόν σε κάθε δημόσιο βήμα η Ροδαυγή αποτελεί κύρια ή επιμέρους αναφορά της,…, είναι προσφορά ή όχι.   Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Παναγιώτα Π. Λάμπρη http://users.sch.gr/panlampri/   *στιγματίζω: α) κατηγορώ, επικρίνω κάτι ή κάποιον με οξύτητα, επισημαίνοντας τον ιδιαίτερα αρνητικό χαρακτήρα των ενεργειών του, τον στηλιτεύω, β) αποδίδω σε κάποιον ένα βαρύ χαρακτηρισμό, που έχει ως αποτέλεσμα την οριστική ηθική του μείωση ή εξόντωση **φυγή: α) βιαστική, εσπευσμένη απομάκρυνση κάποιου μπροστά σε μια απειλή, σε έναν κίνδυνο, β) η κρυφή, η μη επιτρεπόμενη εγκατάλειψη ενός τόπου, μιας χώρας, γ) η προσπάθεια, η τάση αποφυγής καταστάσεων που κρίνονται ως ιδιαίτερα δυσάρεστες, δύσκολες, που δεν είναι δυνατό να υπερνικηθούν ή να αντιμετωπιστούν με επιτυχία Σημείωση: Η ερμηνεία των λέξεων στιγματίζω και φυγή προέρχεται από την ακόλουθη πύλη για την ελληνική γλώσσα: http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/