Το ελαιόλαδο

[Πλατινάκης Κώστας]

Στην περιοχή αυτή θα συζητάμε για το ελαιόλαδο. Ενδεικτικά μπορείτε να  αναφερθείτε σε θέματα όπως: ελαιώνες, ελαιουργεία, εμφιάλωση ελαιολάδου, ποιοτικά χαρακτηριστικά, χρήσεις, θετικά στοιχεία για την υγεία, κ.α.

[konstant4bst]

http://www.youtube.com/watch?v=DCJsEH_WC-s&feature=related

emfialosi elaioladou sto dimotiko kipo Rethimnou

[konstant4bst]

http://www.youtube.com/watch?v=tL8kUCIrIu8&feature=related

sugxroni paragogi elaioladou se elaiourgeio

[konstant4bst]

http://www.youtube.com/watch?v=lePw7USSdDI&feature=related

raudisama elaiofutwn me sulekti

[konstant4bst]

Ελαιόλαδο (ή απλώς λάδι) ονομάζεται στα Ελληνικά το λάδι που προέρχεται από τους καρπούς της ελιάς.
Το ελαιόλαδο είναι βασικό στοιχείο της μεσογειακής διατροφής και θεωρείται προϊόν υγιεινής διατροφής λόγω της περιεκτικότητάς του σε μονοακόρεστα λιπαρά. Είναι το έλαιο των καρπών της ελιάς. Εξάγεται με έκθλιψη των ελιών, οι οποίες πρέπει να συλλέγονται πριν από την τελική τους ωρίμανση, όταν δηλαδή έχουν χρώμα πράσινο-βιολετί, καθώς η ποιότητα του λαδιού τους είναι πολύ καλύτερη από αυτήν του λαδιού που εξάγεται από τους τελείως ώριμους καρπούς[εκκρεμεί παραπομπή]. Οι ελιές συλλέγονται με τα χέρια ή, όταν είναι τελείως ώριμες, με τίναγμα του δέντρου. Αποθηκεύονται σε ξύλινα δοχεία ή σε σωρούς, σε καλά αεριζόμενους χώρους για να αποφευχθεί η ζύμωση.

Το λάδι παράγεται στα ελαιουργεία, με ψυχρή ή θερμή συμπίεση καρπού ελιάς. Σε αρκετές περιπτώσεις, στη συνέχεια γίνεται φιλτράρισμα με διηθητικά μέσα.
Τα σύγχρονα ελαιουργεία είναι ανεξάρτητες βιομηχανίες οι οποίες διαθέτουν άφθονο νερό για τον καθαρισμό και την επεξεργασία των ελιών. Οι διάφοροι χώροι του ελαιουργείου αερίζονται καλά, είναι στεγνοί και έχουν θερμική μόνωση. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένα μικρά ελαιουργεία προσαρτημένα στα αγροκτήματα, όπου η επεξεργασία γίνεται με τα παραδοσιακά συστήματα• οι αγρότες τα ονομάζουν λιαρούβια ή λιοτρίβια.
Στα ελαιουργεία η επεξεργασία αρχίζει με το ζύγισμα, τον διαχωρισμό και το πλύσιμο των ελιών. Οι ελιές, που έχουν τοποθετηθεί σε ξύλινα τελάρα μεταφέρονται με αναβατόρια σε μια μεγάλη λεκάνη η οποία βρίσκεται σε ένα ύψωμα του ελαιουργείου. Από εκεί πέφτουν με χοανοειδείς αγωγούς στο ελαιοτριβείο, που αποτελείται από θραυστήρες ή μυλόλιθους. Μετά την πρώτη σύνθλιψη και έκθλιψη εξάγεται το πρώτο λάδι και παραμένει ο ελαιοπολτός. Ο ελαιοπολτός μεταφέρεται σε ένα δεύτερο ελαιοπιεστήριο (πίεση με ανερχόμενο κύλινδρο), από το οποίο εξάγεται το δεύτερο λάδι. Τέλος, πραγματοποιείται μια τρίτη έκθλιψη, από την οποία συγκεντρώνονται σε λεκάνες τα υπολείμματα του ελαιοκάρπου (πυρήνα ή ελαιοπλακούντες). Στη συνέχεια, η πυρήνα διοχετεύεται σε λέβητες, όπου αναδεύεται και θερμαίνεται έως τους 80-90 βαθμούς Κελσίου.
Στο στάδιο αυτό, με τη βοήθεια ισχυρών υδραυλικών πιεστηρίων, εξάγεται και άλλο λάδι από τους ελαιοπλακούντες (πυρήνα), το οποίο καθορίζεται από το ίζημα (μούργα) με αυτόματο διαχωρισμό μέσα σε δεξαμενές (λίμπες, υπολήναια) και, κατόπιν, σε ταχύστροφους φυγοκεντρικούς ελαιοδιαχωριστήρες. Στα ελαιουργεία υπάρχουν επίσης δεξαμενές όπου συγκεντρώνονται οι μούργες και τα νερά του πλυσίματος των ελιών. Αυτά, αφού παραμείνουν στις δεξαμενές περίπου για 20 ημέρες, περνούν από φυγοκεντρικό διαχωριστήρα και δίνουν πυρηνέλαια που είναι κατάλληλα για την παρασκευή σαπουνιών. Τα υγρά υπολείμματα (κατσίγαρος) αποξηραίνονται και χρησιμοποιούνται ως λιπάσματα, ως νομή ζώων ή ως καύσιμη ύλη. Στην τελευταία αυτή περίπτωση συσπειρώνονται με πίσσα σε κύβους, σε θερμοκρασία 70 βαθμών κελσίου.
Ανάλογα με τον τύπο του μηχανικού εξοπλισμού, το σύστημα επεξεργασίας, την ποιότητα και την εποχή της συγκομιδής των ελιών, μπορούν να προκύψουν στα ελαιουργεία διαφορετικά δευτερεύοντα προϊόντα ή διαφορετικό λάδι από τις πυρήνες (πυρηνέλαιο), από τις ζυμωμένες ελιές, από τα υπολείμματα της σάρκας των καρπών κλπ. Τα ελαιόλαδα που κυκλοφορούν στο εμπόριο διακρίνονται σε φυσικά βρώσιμα και σε βιομηχανικά. Τα πρώτα διακρίνονται σε αγουρέλαια και σε έλαια πρώτης, δεύτερης ή τρίτης ποιότητας. Η μέση απόδοση από 100 κιλά ελιών, που κυμαίνεται ανάλογα με την ποιότητα, το έτος και το σύστημα επεξεργασίας, είναι περίπου 15-25 κιλά λάδι, 35-50 κιλά ελαιοπυρήνα και 35-50 κιλά υπολείμματα.

Οι χρήσεις του λαδιού, εκτός από τη χρήση του στις τροφές ήταν:
για φωτισμό (λύχνοι)
για τα αρώματα (αρωματικά λάδια)
σαν συντηρητικό
για περιποίηση του σώματος / καθαρισμό
στη βυρσοδεψία


Οι μεσογειακές χώρες είναι από τους σημαντικότερους παραγωγούς ελαιολάδου στον κόσμο, με την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία να παράγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες.

Τα «παρθένα ελαιόλαδα» κατατάσσονται και ταξινομούνται αναλυτικά με τις ακόλουθες ονομασίες, ανάλογα με την περιεκτικότητά τους σε ελεύθερα λιπαρά οξέα (οξύτητα) και με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προβλέπονται για την κάθε κατηγορία:
Εξαιρετικό Παρθένο Ελαιόλαδο (οξύτητα ≤0,8%)
Παρθένο Ελαιόλαδο (οξύτητα ≤2,0%)
Ελαιόλαδο Λαμπάντε (οξύτητα >2,0%)

[efstathi1bva]

     ΤΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ!

Ανάμεσα στα καρποφόρα δέντρα της ελληνικής φύσης που έπαιξαν πολύ
σημαντικό ρόλο στην οικονομία, στην κοινωνική εξέλιξη, αλλά και στη
λατρεία, στις δοξασίες και στα έθιμα, την πρώτη θέση κατέχει η ελιά.


Από τη Νεολιθική ακόμα Εποχή φαίνεται ότι μαζί με τους καρπούς
διαφόρων δέντρων θα γινόταν και συλλογή των καρπών της αγριελιάς. Από
την περίοδο μάλιστα αυτή έχουμε και τα παλιότερα ως τώρα δείγματα από
γύρη ελιάς (Κρήτη-Βοιωτία).


Οι αρχές της ελαιοκαλλιέργειας τοποθετούνται συνήθως στην 3η χιλ.
π.Χ. Ίσως να προηγήθηκε η Κρήτη. Τόσο η Κρήτη, όσο και η Ηπειρωτική
Ελλάδα από το 14ο και 13ο αι. π.Χ. μας δίνουν μαρτυρίες για την ελιά
και το λάδι. Σε διάφορους οικισμούς βρέθηκαν ακέραιοι ελαιοπυρήνες που
αποτελούσαν υπολείμματα τροφής. Επίσης μικρές ποσότητες ελαιοκάρπου
βρέθηκαν μέσα σε αγγεία. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ανακτόρου
της Ζάκρου στην ανατολική Κρήτη, όπου ελιές που βρέθηκαν μέσα σε
δεξαμενή νερού διέσωζαν ακόμα τη σάρκα τους χάρη στις ευνοϊκές συνθήκες
διατήρησης.


Στο πρώτο είδος ελληνικής γραφής (γραμμική Β) βρίσκουμε πληροφορίες
για το λάδι, που το χρησιμοποιούσαν βέβαια και στη διατροφή, αλλά
κυρίως ήταν είτε αρωματικό ή προοριζόταν ως βάση για αρώματα και
αλοιφές του σώματος, που ίσως είχαν και θεραπευτικές ιδιότητες.
Φαίνεται όμως πως υπήρχαν και βιοτεχνικές χρήσεις του λαδιού, π.χ. στη
βυρσοδεψία και στην υφαντική. Κατάλληλο επίσης ήταν το λάδι και ως μέσο
καθαρισμού, όπως το σαπούνι, αλλά και ως συντηρητικό για προστασία
διαφόρων επιφανειών. Ακόμη το χρησιμοποιούσαν και για φωτισμό. Το ξύλο
της ελιάς χρησιμοποιήθηκε και αυτό: στην οικοδομική, στην κατασκευή
διαφόρων αντικειμένων και ως καύσιμη βέβαια ύλη.


Σ' αυτή την τόσο μακρινή εποχή, έχουν αναγνωριστεί και
ελαιοπιεστήρια, στην Κρήτη κυρίως. Βρέθηκαν λίθινες βάσεις, στις οποίες
υπήρχε ένα σημείο από το οποίο χυνόταν το υγρό που συγκεντρωνόταν σε
δοχεία, για να ακολουθήσει το στάδιο διαχωρισμού του νερού από το λάδι.
Για τη συμπίεση θα πρέπει να χρησιμοποιούσαν λίθινα βάρη, που τα
κρεμούσαν από ξύλινα δοκάρια.


Η αποθήκευση του λαδιού γινόταν σε πολύ μεγάλα πιθάρια, που τα
γνωρίζουμε κυρίως από τα κρητικά ανάκτορα και τις αγροικίες. Το πιο
εντυπωσιακό παράδειγμα είναι οι δυτικές αποθήκες του ανακτόρου της
Κνωσού. Υπολογίστηκε ότι η συνολική τους χωρητικότητα θα ξεπερνούσε τις
246.000 λίτρα.


Η ελιά ήταν παρούσα και στην τέχνη εκείνης της εποχής.
Απεικονίζεται σε τοιχογραφίες, αλλά και σε άλλα είδη τέχνης. Στη
μινωική Κρήτη φαίνεται ότι είχε ένα θρησκευτικό συμβολισμό, που ήταν
πλατιά διαδεδομένος στους ιστορικούς χρόνους και που ίσως ξεπήδησε μέσα
από τις ιδιότητες του ελαιόδεντρου (ανθεκτικότητα, μακροβιότητα,
αειθαλές) και από τη σημασία του καρπού και των παραγώγων του σε
διάφορους τομείς της καθημερινής ζωής. Ας μη ξεχνάμε και τη στενή
σύνδεση ελιάς και Αθηνάς, όπως αυτή μας είναι γνωστή από τους
ιστορικούς χρόνους. Δε χωρά αμφιβολία ότι ακριβώς λόγω του σημαντικού
ρόλου της στην αθηναϊκή οικονομία αναδείχτηκε η ελιά σε ιερό δέντρο της
Αθηνάς.


Η καλλιέργεια της ελιάς και η χρήση του λαδιού συνεχίστηκαν βέβαια
και στα ιστορικά χρόνια. Το λάδι εξακολούθησε να αποτελεί ένα πολύτιμο
προϊόν, που έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στην οικονομία της εποχής και
χρησιμοποιούταν σε διάφορες περιπτώσεις. Για το λάδι της Θάσου δε
γίνεται ιδιαίτερος λόγος, όπως π.χ. για το ξακουστό κρασί της. Πηγές
μας για την περίοδο αυτή είναι τα ευρήματα των ανασκαφών, οι γραπτές
μαρτυρίες και οι παραστάσεις σε αγγεία.

[efstathi1bva]

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ!

Σύμφωνα με τη μυθολογία την ελιά έφερε στους Ελληνες η Αθηνά, η οποία δίδαξε και την καλλιέργειά της.
Είναι χαρακτηριστικό το γνωστό επεισόδιο της φιλονικίας της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα για το όνομα της Αθήνας.

Στην Ακρόπολη υπήρχε η ιερή ελιά της Αθηνάς, η πρώτη ελιά που η θεά
χάρισε στους Ελληνες, και στην Ακαδημία οι 12 ιερές ελιές, οι μορίαι,
και ο ιερός ελαιώνας από τον οποίο προερχόταν το λάδι που δινόταν ως
έπαθλο στους νικητές των Παναθηναίων.

Ενδεικτικό της σημασίας της ελιάς για την Αθήνα είναι ότι οι
Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο
κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή ένα κλαδί ελιάς.

Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Ηρακλής (του οποίου το ρόπαλο
ήταν από αγριελιά) έφερε βλαστάρι ελιάς από τη χώρα των Υπερβορείων
(μυθικός λαός που οι Ελληνες πίστευαν ότι κατοικούσε πέρα από τον Βορρά
ή κατά άλλη ερμηνεία στον ουρανό) και το φύτεψε στην Ολυμπία. Με τα
κλαδιά του κοτίνου, της αγριελιάς αυτής, στεφανώνονταν οι ολυμπιονίκες.
Με κλάδους ελιάς ήταν στεφανωμένο και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός
στην Ολυμπία, έργο του Φειδία, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου
κόσμου.

[efstathi1bva]

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!!!!!

Τα παλιά χρόνια οι ελιές μεταφέρονταν στο ελαιοτριβείο με ζώα και αποθηκεύονταν σε ένα μικρό δωμάτιο. Στην συνέχεια οι ελιές ρίχνονταν στο αλώνι, ένα μεγάλο κυκλικό μέρος, στο οποίο δύο περιστρεφόμενες πέτρες πολτοποιούσαν τις ελιές. Στο ελαιοτριβείο οι πέτρες περιστρέφονταν χειροκίνητα ή με τη βοήθεια κάποιου ζώου και αργότερα μηχανικά.  Όταν τελείωνε η πολτοποίηση, το μίγμα, έπεφτε από το αλώνι σε μια στέρνα από μια μικρή έξοδο. Με κουβάδες ο πολτός μεταφερόταν σε μεγάλα τρίχινα τσουβάλια ή σε πανιά (μποξάδες) που στοιβάζονταν το ένα πάνω στο άλλο στο πιεστήριο.

Στο πάνω μέρος του πιεστηρίου τοποθετούσαν μια χοντρή λαμαρίνα για να στερεώνονται και με τις μανιβέλες, ασκούσανε πίεση για να στύψουν το πολτό, ενώ ταυτόχρονα κάποιος άλλος έριχνε από πάνω ζεστό νερό.

Ο χυμός της ελιάς έπεφτε σε γούρνα, όπου στο κάτω μέρος έμενε το νερό και στην επιφάνεια το λάδι. Ο διαχωρισμός γινόταν με το χέρι, με την βοήθεια μιας κουτάλας.

Στα σύγχρονα ελαιοτριβεία ο διαχωρισμός δεν γίνεται με πίεση αλλά με φυγοκέντρηση για πιο μεγάλη ταχύτητα και καθαρότητα, το ίδιο και οι άλλες διαδικασίες πλέον γίνονται μηχανικά.

[efstathi1bva]

Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ

http://www.youtube.com/watch?v=y8QH36By3hI

[efstathi1bva]

Λειτουργία ελαιοτριβείου

http://www.youtube.com/watch?v=ITQ6gbaQfn8&feature=related

[eirini3bpe]

http://www.youtube.com/watch?v=xmo1gsqq1-4
diadikasia paragwghs elaioladoy

[asimenia4bsi]

         ΕΛΙΑ ΚΑΙ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ   
Στο ευγενικό και τιμημένο από τον θεό δημιούργημα που είναι ο άνθρωπος δόθηκε η καθορισμένη εξαίρετη τροφή, το ψωμί, το κρασί και το έλαιον. Το ψωμί, για να στηρίζει και να δυναμώνει την καρδιά. Το κρασί, για να ευφραίνει την ψυχή και το έλαιον, για να ευχαριστεί το σώμα, το οποίο θεραπεύεται και απαλύνεται από την επίπονη σκληραγωγία.
Από τα αρχαία χρόνια ο Έλληνας είναι "εραστής και μύστης" της ελιάς. Όπως μαρτυρούν τα αρχαία ελαιοτριβεία που βρέθηκαν στη χώρα μας, ήξερε να την καλλιεργεί, να μαζεύει τους καρπούς της με τα χέρια ή ραβδίζοντάς την και να τους χρησιμοποιεί για την παραγωγή λαδιού.
Σήμερα ο νεότερος Έλληνας συνεχίζει αυτήν την παράδοση. Αφού μαζέψει τους καρπούς της, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους, παράγει λάδι είτε σε παραδοσιακά ελαιοτριβεία είτε σε σύγχρονα. Η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα σε παραγωγή ελαιόλαδου, με 300000 τόνους ανά έτος μετά την Ιταλία και την Ισπανία. Το περισσότερο ελαιόλαδο παράγεται στην Κρήτη, στη Δυτική Ελλάδα, στα Επτάνησο και στην Πελοπόννησο.
Το ελαιόλαδο χρησιμοποιείτο στην αρχαιότητα για καθαρισμό και περιποίηση. Οι αθλητές, με τη "στλεγγίδα" -ένα μεταλλικό εργαλείο κυρτωμένο στην άκρη- καθαρίζονταν από την σκόνη και τον ιδρώτα του στίβου. Σήμερα σαπούνια από ελαιόλαδο χρησιμοποιούνται απ' όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν τις αντιαλλεργικές ιδιότητες των φυσικών αυτών καθαριστικών.
Φωτισμός: Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το ελαιόλαδο για φωτισμό όπως μαρτυρούν αρχαίοι λύχνοι.
 Δύο χιλιάδες χρόνια πριν ο Ιπποκράτης είπε "Ο άνθρωπος πρέπει να αφήσει την τροφή του να γίνει η θεραπεία του και η θεραπεία του να είναι η τροφή του".
Μαζί με τον Ιπποκράτη και άλλοι γιατροί της εποχής, όπως ο Γαληνός, ο Διοσκουρίδης και ο Διοκλής συχνά συνιστούσαν την καθημερινή δόση μιας κουταλιάς ελαιόλαδου αντί οποιασδήποτε άλλης φαρμακευτικής αγωγής.
Η ελιά και το ελαιόλαδο αποτελούν βασικά συστατικά της Μεσογειακής δίαιτας. Για αιώνες το ελαιόλαδο ήταν το κυριότερο εμπορεύσιμο αγαθό.. Η καλλιέργεια της ελιάς αρχίζει περίπου στα 5000 -4000 π.Χ. στην Κρήτη. Κάθε Κρητικός καταναλώνει 30 κιλά ελαιολάδου ανά έτος. Η πηγή των λιπαρών τους κατά 90% είναι το ελαιόλαδο .
       [b  "Απού έχει λάδι και κρασί
       και στάρι στο πιθάρι
       έχει του κόσμου τα καλά
       και του θεού τη χάρη"[/b]
Είναι σήμερα γνωστό ότι η θρεπτική και βιολογική αξία του "πρασίνου χρυσού" συνίσταται στη βέλτιστη αναλογία των χημικών του συστατικών. Το ελαϊκό οξύ -το οποίο φέρει το όνομα του από την αφθονία του στο λάδι (74% κ.β.) είναι το μόνο ακόρεστο λιπαρό οξύ που είναι απαραίτητο στον οργανισμό μας χωρίς όμως να συντίθεται σ' αυτόν. Τα μονοακόρεστα λιπαρά οξέα που περιέχει μειώνουν το επίπεδο της "κακής" 1-01- χοληστερόλης. Περιέχει αντιοξειδωτικές ουσίες ,οι οποίες καθυστερούν το γήρας, προλαμβάνουν την καρκινογένεση, την αθηροσκλήρωση, τις δυσλειτουργίες του συκωτιού και τις φλεγμονές.
 Ένας αριθμός γεγονότων δείχνει τη σχέση μεταξύ της ελιάς και του ελαιολάδου με τις κοινωνικές δραστηριότητες στην αρχαιότητα.
Ο κότινος, στεφάνι από κλαδί αγριελιάς δίνεται σαν βραβείο στους νικητές, από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ολυμπία το 776 π.Χ. μέχρι και τους τελευταίους αρχαίους Ολυμπιακούς, προάγοντας την ανακωχή και την ειρήνη μεταξύ των λαώνΟ "Παναθηναϊκός αμφορέας" πλήρης ελαιολάδου δινόταν σαν βραβείο στους νικητές των αθλητικών αγώνων, μέρος του μεγάλου εορτασμού των "Παναθηναίων" προς τιμή της θεάς Αθηνάς. Και στην νεότερη Ελλάδα η ελιά και το ελαιόλαδο συνδέονται με όλες τις φάσεις των κοινωνικών και θρησκευτικών δραστηριοτήτων.
Στην Ορθοδοξία το ελαιόλαδο αποτελεί θεραπευτικό σύμβολο ίασης σωματικών και ψυχικών ασθενειών (άγιο ευχέλαιο, άγιο μύρο).
Βάπτισμα και χρίσμα: Κατά το Βάπτισμα και Χρίσμα, το νεοφώτιστο "περιλούζεται με λάδι" για να γλιστρά από τις πονηριές του διαβόλου, όπως ο αθλητής στην πάλη από τις λαβές του αντιπάλου.
Θάνατος: Οι νεκροί στην αρχαιότητα συνοδεύονταν με κλάδους ελιάς, γιατί αποτελούσαν εξαγνιστικό σύμβολο, ικανό ν' απαλλάξει από μιάσματα. Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους η σχέση της ελιάς με την ελπίδα για ανάσταση γίνεται σαφέστερη. Το ίδιο το δέντρο συμβολίζει την ανάσταση των νεκρών λόγω της ετήσιας ανανέωσης του φυλλώματος του.
Το δέντρο της ελιάς ενέπνευσε καλλιτέχνες από την αρχαία εποχή, όπως δείχνουν τα ελαιόδεντρα ατό παλάτι της Κνωσού αλλά και σύγχρονους ζωγράφους, όπως το Θεόφιλο. Είναι δέντρο που αναπαύει με τη σκιά του. Ας θυμηθούμε ότι το δέντρο αυτό επέλεξε ο Χριστός ν' αναπαυθεί λίγο πριν τη σταύρωση του. Η ελιά είναι σύμβολο χαράς, ειρήνης και ελέους του θεού. Το κλαδί της ελιάς χρησιμοποιείτο στην αρχαιότητα για ανακωχή πολέμων. Ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούμε τη φράση "έτεινε κλάδον ελιάς". Στο βιβλίο της "Γένεσης" το περιστέρι που είχε στείλει ο Νώε από την κιβωτό επέστρεψε με ένα κλαδί ελιάς στο ράμφος του. Η ελιά εδώ αποτελεί σύμβολο ελπίδας και λύτρωσης.   

[evangeli3bdam]

http://www.youtube.com/watch?v=dscPS_q_1Kk
σε αυτο το βιντεο βλεπουμε πως παραγεται το λαδι απο τα επαγγελματικα ελαιοτριβεια εκθλιψης ΤΕΜ με καθε λεπτομερεια!

[evangeli3bdam]

 
Η μεγάλη εξέλιξη στην παραγωγή του ελαιολάδου ήρθε τον 20ο αιώνα και μάλιστα με ταχύτατα βήματα. Οι παραδοσιακές μέθοδοι αντικαταστάθηκαν με ελαιοδιαχωριστήρες, η παραγωγικότητα αυξήθηκε με την εξάπλωση των υδραυλικών πιεστηρίων και από τη δεκαετία του 1930-1940 παρατηρείται το φαινόμενο της ταχείας εγκατάλειψης των παραδοσιακών ελαιοτριβείων, που οι πέτρες τους γύριζαν με άλογα ή βόδια.
Εν τούτοις υπήρξαν περιπτώσεις που παραδοσιακά ελαιοτριβεία λειτούργησαν σύμφωνα με την αρχαία μέθοδο μέχρι και τη δεκαετία του 1980! Αυτό συνέβαινε μόνο σε απομονωμένες περιοχές όπου δεν υπήρχε μεγάλη παραγωγή ελαιολάδου.
Αφού μεταφερθεί στο ελαιοτριβείο ο ελαιόκαρπος ακολουθεί η διαδικασία επεξεργασίας του που συνίσταται:
Στο «άλεσμα» (σπάσιμο) της ελιάς. Μετά την πολτοποίηση παράγεται μια παχύρευστη ζύμη στην οποία περιέχεται όχι μόνο το λάδι αλλά και όλα τα συστατικά της ελιάς (απόνερα κλπ).
Στη διαδικασία μάλαξης της ελαιοζύμης.
Στον διαχωρισμό του ελαιολάδου από τα υγρά (απόβλητα) τα οποία περιέχονται στον ελαιόκαρπο και τα στερεά υπολείμματα (πυρήνα).
Ο διαχωρισμός του ελαιολάδου γίνεται με πίεση, με φυγοκέντρηση ή με τη, σχετικά πιο σύγχρονη, μέθοδο της σαφήνειας.
Η σύνδεση του ελαιοκάρπου με τη λατρεία αλλά και το διατροφικό πολιτισμό κάνει ακόμη πιο κατανοητό το φαινόμενο που συναντούν οι αρχαιολόγοι όταν σκάβουν μινωικούς τάφους, ιδιαίτερα στην νότια Κρήτη, στο μεγάλο και εύφορο κάμπο της Μεσσαράς, ή ακόμη και στην περιοχή του σημερινού Ηρακλείου. Δίπλα στα λείψανα των ενταφιασμένων Κρητών της μινωικής περιόδου βρίσκουν κουκούτσια βρώσιμης ελιάς.
 

[evangeli3bdam]

 
ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ!!

"Ελαιόλαδο" χαρακτηρίζεται το έλαιο που λαμβάνεται από τους καρπούς της Ελιάς της Ευρωπαϊκής (Οlea europea) με μέσα αποκλειστικά μηχανικά και μεθόδους ή επεξεργασίες οπωσδήποτε φυσικές, σε θερμοκρασίες που να μην προκαλούν αλλοίωση του ελαίου.

Το ελαιόλαδο, εξαιτίας των θρεπτικών και βιολογικών του ιδιοτήτων αποτελεί ένα βασικό συστατικό στο διαιτολόγιο των κατοίκων ορισμένων περιοχών της γης από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Πολλοί ιστορικοί ήδη αναφέρονταν στις θρεπτικές και θεραπευτικές ιδιότητες του ελαιόλαδου και στη χρησιμοποίηση του από τα αρχαία χρόνια.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το ελαιόλαδο στο μεγαλύτερο ποσοστό (80% περίπου) καταναλώνεται στις χώρες που παράγεται. Σε αυτό συντελεί κυρίως η μακραίωνη συνήθεια στα ιδιαίτερα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του ελαιόλαδου των πληθυσμών των χωρών παραγωγής και η αποδοχή της υψηλής διαιτητικής του αξίας (Κυριτσάκης 1988).

Η χώρα μας, η οποία έρχεται τρίτη στον κόσμο σε παραγωγή ελαιόλαδου καλύπτοντας περίπου το 16% της παγκόσμιας παραγωγής, παρουσιάζει τη μεγαλύτερη κατανάλωση, σε διεθνές επίπεδο. Θα πρέπει να τονιστεί ότι η κατανάλωση ελαιόλαδου, στα διάφορα διαμερίσματα της χώρας μας, κυμαίνεται σημαντικά και είναι μεγαλύτερη στις ελαιοκομικές περιοχές (Κυριτσάκης 1988).