Ο Χριστός δεν έμεινε κρεμασμένος πάνω στο σταυρό. Όταν εξέπνευσε, Τον κατέβασαν και Tον τοποθέτησαν σ' ένα τάφο. Ένας μεγάλος λίθος κυλίστηκε πάνω στο άνοιγμα του μνημείου. Στρατιώτες τοποθετήθηκαν εκεί για να Τον φυλάνε. Όλη την ημέρα του Σαββάτου οι οπαδοί

Του έμειναν σκυθρωποί και λυπημένοι στο ανώγειο. Μόνο δύο αποφάσισαν να πάνε στους Εμμαούς. Όλους τους διακατείχε ο φόβος. Νωρίς, το πρώτο εκείνο Πασχαλινό πρωί , η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη ξεκίνησαν για τον τάφο με σκοπό να αλείψουν με μύρα το νεκρό Του σώμα.

Όταν έφτασαν εκεί, ξαφνιάστηκαν, γιατί διαπίστωσαν ότι ο τάφος ήταν αδειανός. 'Ενας άγγελος καθισμένος πάνω στο λίθο του μνημείου τις ρώτησε: «Γιατί αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» και στη συνέχεια τους έδωσε τη χαρμόσυνη αγγελία: «Δεν είναι εδώ, αλλ' αναστήθηκε».

Από το μεγάλο αυτό γεγονός της ανάστασης εξαρτάται ολόκληρο το σχέδιο του Θεού για τη λύτρωση του ανθρώπου. Χωρίς την ανάσταση δεν ήταν δυνατό να υπάρξει σωτηρία. Ο Χριστός επανειλημμένα προείπε την ανάστασή Του. Απευθυνόμενος κάποτε στους ακροατές Του διεκήρυξε: «Ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας» (Ματθ. ιβ' 40). Καθώς το προείπε, έτσι και έγινε.