Η προσχολική αγωγή του παιδιού απασχόλησε και απασχολεί σε μεγάλο βαθμό ψυχολόγους, παιδαγωγούς, γονείς. Η οικογένεια και η εκπαίδευση αποτελούν τους σημαντικότερους θεσμούς σε μια κοινωνία, στοχεύουν στην ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού, στον αυριανό ευτυχισμένο ενήλικα. Η αλληλεπίδρασή τους κρίνεται απαραίτητη. Η εξέλιξη του παιδιού επηρεάζεται από τα πρώτα κιόλας στάδια της ζωής του και τα ερεθίσματα που δέχεται στους κόλπους της οικογένειας του διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Η αγωγή των νηπίων από τον Πλάτωνα ακόμη θεωρούνταν πολύ σημαντική, μάλιστα ο ίδιος πίστευε ότι είναι ίσως η δυσκολότερη βαθμίδα εκπαίδευσης.
Το νηπιαγωγείο μαθαίνει στο παιδί πως να ζει, να φέρεται, να εκφράζεται, να μοιράζεται, να παίζει, να φροντίζει τα πράγματα γύρω του, να τραγουδά, να χορεύει, να εργάζεται, να ζωγραφίζει. Μα πώς θα σκεφτεί κανείς ένα παιδί δεν ξέρει να παίζει, να φέρεται, να χορεύει; Μα φυσικά και γνωρίζει. Στο νηπιαγωγείο όμως, το παιδί εντάσσεται σε ομάδα, μαθαίνει να λειτουργεί σε συνάρτηση με αυτή, να μοιράζεται, να εργάζεται μεθοδικά για να δημιουργήσει μια κατασκευή, να παίζει τίμια χωρίς βία, να λέει συγνώμη όταν πρέπει αλλά και σθεναρά να αντιδρά όταν νιώσει ότι δεν το σέβονται.
Το νηπιαγωγείο θέτει τα θεμέλια στη ζωή του παιδιού αλλά και προετοιμάζει την ένταξη των παιδιών στο δημοτικό και κατ΄ επέκταση στο κοινωνικό σύνολο. Αν σταθεί κανείς στην πόρτα ενός νηπιαγωγείου που ανοίγει θα δει να ξεπροβάλλουν προσωπάκια με ποικίλα χαρακτηριστικά. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε 20 χρόνια θα αντιμετωπίσεις θα συνεργαστείς. Είναι εκείνα τα παιδιά που η νηπιαγωγός κάποτε δεν τους φέρθηκε σαν να είναι μωρά αλλά υπεύθυνα άτομα.