Καθώς βρισκόμαστε στον περιορισμένο χώρο της “Κούλας”, στη μέση της θάλασσας, είμαστε εμείς και μόνο εμείς, η Κλειώ, η Ήρα, ο Μπο. Τόσο καιρό μαζί, μάθαμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και τώρα, εδώ στην μοναξιά, συνειδητοποιούμε πώς και πόσο, η απεραντοσύνη επιβάλλει την αποστασιοποίηση από την καθημερινότητα!
Άλλαζαν οι εικόνες μας. Αλλάζαμε κι εμείς. Όχι όπως τα τοπία, αλλά όπως αλλάζουν οι άνθρωποι. Τα τοπία όταν αλλάζουν φαίνονται, οι άνθρωποι το δείχνουν.
Δεν μας απασχολούν πια τα θέματα ρουτίνας, έχουμε μόνο να διαχειριστούμε τις μνήμες, ν’ αντέξουμε τις αλήθειες της φύσης, να αποχρωματίσουμε τις σκέψεις, να ζωγραφίσουμε τα όνειρα, να ζωντανέψουμε τις ελπίδες με τις πνοές της προσδοκίας. Τα “βάρη” των περιττών χάνονται.
Μένουν αυτά που συγκλονίζουν και είναι ικανά να μας κάνουν να αλλάξουμε. Αληθινά όμως!
Κι εκεί που οι σκέψεις μας είχαν συνεπάρει, ….. ομιλίες.
Γρήγοροι διάλογοι, κοφτές φράσεις σε μια γλώσσα που με βάση την εμπειρία μας, μοιάζει αραβική! Φτάσαμε στη στεριά κιόλας; Και πού είναι αυτή η στεριά; Οι κοφτοί διάλογοι συνεχίζονται κι έχουν χρώμα αγωνίας. Τι συμβαίνει; Κλάμα μωρού, τέτοια ώρα μέσα στη νύχτα! Μα είμαστε στη μέση της θάλασσας! Κάτι δεν πάει καλά. Φόβος και ανησυχία. Η αγωνία των φωνών είναι ολοφάνερη. Τι γίνεται; Στο βάθος φαίνονται φώτα. Μακάρι αυτά τα θαμπά φώτα να ήταν λαμπερά αστέρια! Σε λίγο ξημερώνει. Τα σύννεφα σταμάτησαν να κρύβουν το φεγγάρι.
Βλέπουμε!
Το φως ημέρας ξεκαθάρισε το τι συνέβη τη νύχτα. Οι άνδρες του Λιμενικού Σώματος μας ενημερώνουν. Είμαστε λίγο έξω από τη Ρω!
Στο θαλάσσιο ταξίδι, όπως και τη ζωή μας, δεν πλέουμε πάντοτε σε ήρεμα νερά με ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα και όμορφο καιρό. Είναι “πιθανό και βέβαιο” πως θα συναντήσουμε συννεφιές, καταιγίδες, μποφόρ, φουρτούνες. Σε κάθε τέτοια περίπτωση παλεύουμε προσπαθώντας να επιβιώσουμε. Κι αν κατορθώσουμε να αποφύγουμε το ναυάγιο, τότε είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε και να χαρούμε το επόμενο ονειρεμένο ηλιοβασίλεμα, τον όμορφο καιρό, τη λάμψη του ήλιου, που επίσης “πιθανά και βέβαια” θα συναντήσουμε στο μέλλον.
Παρακολουθούμε κάτι που μοιάζει με φουρτούνα, με καταιγίδα, με μποφόρ. Δεν είμαστε εμείς στη θέση τους όμως, δεν μας αφορά.
Ή δεν είναι έτσι;
Φτάσαμε στην παραλία, ένας από τους ταξιδιώτες για την ανεύρεση της ελπίδας και της αναζήτησης της γαλήνης, ξεκινάει ένα τραγούδι…
https://www.youtube.com/watch?v=QICSLW1wz0E
Σε μικρή απόσταση από εμάς ένα ανθρωπάκι σαν και μας, μας παρατηρεί.
Γνωριστήκαμε. Λέγεται Ρω.
Συζητάμε, μας λέει για τον εαυτό του, μας λέει για τη Ρω, μας λέει πως θέλει να έρθει μαζί μας, μας λέει πως κάθε γωνιά της Ελλάδος έχει κάτι να μας πει. Ξεκινάμε πάλι…τέσσερις ταξιδευτές πια ….
Είναι δύσκολο και συνάμα παράδοξο το να συνειδητοποιούμε πως ότι αφήσαμε πίσω μας, το κουβαλάμε μαζί μας
