Χρειάζομαι κάποιον να του μιλώ. Να με ακούει. Να με βλέπει. Να του λέω ποια είμαι. Να με στηρίζει. Να με ενθαρρύνει όταν προσπαθώ. Να μου λέει ότι κάνω λάθος. Να με στεναχωρεί αν χρειάζεται.
Περνώντας από τόσα μέρη, είδα την ομορφιά του διαφορετικού, την πεμπτουσία της ευτυχίας του κόσμου. Βίωσα τη συνδιαλλαγή του εδώ και του εκεί, του πριν και του τώρα, τη διαφορετικότητα των απόψεων, το σμίξιμο των χρωμάτων, την εξουθένωση της χαράς και της λύπης, την εναλλαγή του άσπρου και του μαύρου, της μέρας και της νύχτας. Κάθε ευγενική πάλη που έχει ως στόχο την επίτευξη της συνέχειας του αιώνιου…
Το αιώνιο δεν μπορούν να το αλλάξουν οι άνθρωποι. Μόνο να το πετύχουν μπορούν. Όχι όμως όλοι. Μόνο όσοι προσπαθούν, με ριζωμένη τη γνώση, πως το αιώνιο έχει χαμόγελα μόνο στο τέλος. Μόνο όσοι ξέρουν πως οι ρίζες τους χαίρονται και δυναμώνουν, όταν αναπτύσσονται τα κλαδιά. Πριν από αυτό τα έχει όλα. Και τα έχει όλα για να “διώξει” αυτούς που προσπάθησαν όχι για τον εαυτό τους, αλλά για να τους δουν οι άλλοι. Αυτοί δεν αντέχουν. Στα πρώτα “δύσκολα” κρύβονται, χάνονται στο περιθώριο του ασήμαντου. Δεν είναι οι παρυφές των αγωνιών για όλους.
Σ’ αυτό το ταξίδι έμαθα πολλά. Πέρασα από τα νησιά του ανέμου, από τις σταγόνες του ήλιου, από το δάκρυ της βροχής, από τις ακτίνες των αστεριών της νύχτας, μου έμειναν εικόνες ζωής. Μου μένει όμως κι ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που λαθρεμπορεύεται με το χαμόγελο της ευτυχίας. Αυτού του είδους η ευτυχία διαχέει αίσθηση υπόκωφη και ανεπαίσθητη, ψιθυριστή.
Μετά από τόσα μέρη συνειδητοποιώ ότι από παντού ήμουν περαστική. Δεν πρόλαβα να δω τους ανθρώπους να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να γίνονται διαφορετικοί, να γερνούν, να φεύγουν. Θυμάμαι πολλούς, αλλά γύρω μου δεν έχω κανέναν. Ίσως αυτό να είναι το τίμημα του ταξιδιού της ζωής μου. Το δύσκολο κομμάτι του. Αλλάζω…αλλά….συνεχίζω.
