|
Τρελή κι αδέσποτη. Παπάζογλου Νίκος.
Μουσική /Στίχοι: Ξυδάκης
Νίκος /Ρασούλης Μανώλης
Νιώθω ποια είσαι, όταν λες
το σ’ αγαπώ
σαν μια βασίλισσα τσιγγάνα
που περνάει
Και μπαίνει στις καρδιές σα
να ’τανε μετρό
που φωτισμένο βάζει μπρος
και ξεκινάει
Τρελή κι αδέσποτη, παρ όλη
την αγάπη
έτσι σε θέλω, κι έτσι είσαι
αληθινά
Έλα σαν όνειρο στο άδειο μου
κρεβάτι
Έλα εδώ κάτω στη θλιμμένη
μου καρδιά
Είσαι εκείνη που αν μαζί της
κοιμηθώ
θα ’χω ξεχάσει ποιος να
είμαι και πού πάω
Κι αν αφορμή είσαι εσύ ν’
αλλάξω εαυτό
το παρελθόν μου μπρος στα
πόδια σου πετάω
|
Αγγελοκαμωμένη μου. Βαμβακάρης Μάρκος & Γκρέυ Καίτη. Μουσική
/Στίχοι: Βαμβακάρης Μάρκος
Αγγελοκαμωμένη μου
και λαμπαδόχυτή μου
Ομορφονιά της μάνας σου
και συντροφιά δική μου
Θα σ’ αγαπώ θα σ’ αγαπώ
διόλου δεν θα πάψω
ή κατά βάθος θα χαθώ
ή θα σε απολαύσω
Σ’ αφήνω την καληνυχτιά
Μηλιά μου με τους κλώνους
Πάω κι εγώ να κοιμηθώ
Με βάσανα και πόνους
Ζαχαροζυμωμένη μου
πέσε γλυκά κοιμήσου
και στ’ όνειρό σου να με
δεις
σκλάβο και δουλευτή σου
|
Συννεφούλα.
Σαββόπουλος Διονύσης.
Μουσική / Στίχοι:
Σαββόπουλος Διονύσης
Είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα
μου
που ’μοιαζε συννεφάκι,
συννεφούλα μου
Σαν συννεφάκι φεύγει,
ξαναγυρνάει
Μ’ αγαπάει τη μια, την άλλη με
ξεχνάει
Κι ένα βράδυ αχ καρδούλα μου
διώχνω ξαφνικά τη συννεφούλα
μου
Δεν αντέχω άλλο πια να με
γελάει
Μ’ αγαπάει τη μια, την άλλη
με ξεχνάει
Κι έρχεται ο Απρίλης, αχ
καρδούλα μου
Να κι ο Μάης, συννεφούλα μου
Δίχως τραγούδι, δάκρυ και
φιλί
Δεν είν’ άνοιξη φέτος αυτή
Συννεφούλα, συννεφούλα, να
γυρίσεις σου ζητώ
και τριγύρνα μ’ όσους θέλεις
κάθε βράδυ
Δεν αντέχω άλλο να ’μαι
μοναχός
μ’ αγαπάς τη μια κι ας με
ξεχνάς την άλλη
|
|
Αύγουστος.
Παπάζογλου Νίκος.
Μουσική /Στίχοι: Παπάζογλου
Νίκος
Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι
λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την
καρδιά μου ξέκοψε
Κι αυτή τη στιγμή που
πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και
μ’ έπνιξε
Φυλάξου για το τέλος θα μου
πεις
Σ’ αγαπάω, μα δεν έχω μιλιά
να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός
αβάσταχτος
Λιώνω στον πόνο, γιατί νιώθω
κι εγώ
Ο δρόμος που τραβάμε είναι
αδιάβατος
Κουράγιο θα περάσει, θα μου
πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά
της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράκτης
έλουζε
Καθώς έσκυβε επάνω μου, χιλιάδες
φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου
χάριζε
Θα πάω, κι ας μου βγει και
σε κακό
Σε ποιάν έκσταση απάνω, σε
χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να
γεννήθηκε
Από ποιο μακρινό αστέρι
είναι το φως
που μες στα δυο της μάτια
πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το ’χει
δει
Μες στο βλέμμα της ένας τόσο
δα ουρανός
αστράφτει, συννεφιάζει,
αναδιπλώνεται
Μα σαν πέφτει η νύχτα,
πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο
υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
|
