Το συμβούλιο ξεκίνησε την προσπάθεια να οργανώσει κράτος. Στις 18 Μαΐου, ο Βενιζέλος υπέβαλε πλήρη δικαστική νομοθεσία. Άρχισαν όμως οι διαφωνίες. Ο Γεώργιος, σκοπεύοντας να ταξιδέψει στην Ευρώπη, ανακοίνωσε στον κρητικό λαό ότι "κατά την διάρκειαν του ταξιδίου του θα εζήτει από τας Μεγάλας Δυνάμεις την ένωσιν της Κρήτης και ήλπιζε να επιτύχει ταύτην λόγω των συγγενικών του δεσμών". Η ανακοίνωση έγινε χωρίς να το ξέρει το συμβούλιο. Ο Βενιζέλος είπε στον πρίγκιπα ότι δεν θα ήταν καλό να δίνει στον λαό ελπίδες για κάτι που δεν ήταν εκείνη τη στιγμή δυνατό να πραγματοποιηθεί. Όντως δε οι Μεγάλες Δυνάμεις απέρριψαν το αίτημα του Γεωργίου. Επήλθε πολλές φορές διάσταση μεταξύ των δύο ανδρών και ο Βενιζέλος επανειλημμένα υπέβαλε παραίτηση.

Όταν συζητήθηκε στο συμβούλιο ο προϋπολογισμός, ο Βενιζέλος είπε ότι το νησί δεν ήταν αυτόνομο αφού κατεχόταν στρατιωτικά από τέσσερις δυνάμεις και το κυβερνούσε εντολοδόχος τους. Θα έπρεπε, όταν θα έληγε η θητεία του πρίγκιπα, να ζητηθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις να επιτρέψουν στη συνέλευση, με βάση το άρθρο 39 του συντάγματος (που το είχε καταργήσει η συνδιάσκεψη της Ρώμης) να εκλέξει ανώτατο άρχοντα, οπότε δεν χρειαζόταν η παρουσία ξένων στρατευμάτων. Μ' αυτόν τον τρόπο, το νησί θα απαλλασσόταν από τον στρατό κατοχής και την δι' αντιπροσώπου των Μεγάλων Δυνάμεων διακυβέρνηση, και θα μπορούσε ευκολότερα να πετύχει τον στόχο που ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Αυτή την πρόταση θα εκμεταλλευθούν οι αντίπαλοι του Βενιζέλου για να πουν ότι ήθελε την Κρήτη αυτόνομη ηγεμονία. Σε απάντηση, εκείνος υπέβαλε και πάλι την παραίτησή του με το αιτιολογικό ότι του ήταν αδύνατο πλέον να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου και διαβεβαίωσε ότι δεν σκόπευε να ασκήσει αντιπολίτευση.

Στις 17 Μαΐου 1901, σε έκθεσή του εξέθεσε τους λόγους που τον υποχρέωναν να παραιτηθεί, την δε επομένη τους είπε και προφορικά στον Ύπατο Αρμοστή. Στις 18 Μαΐου ο Βενιζέλος απολύθηκε επειδή δημόσια υποστήριξε απόψεις αντίθετες μ' αυτά που πρέσβευε ο Αρμοστής.

http://el.wikipedia.org/

Για ποιους λόγους και με ποια γεγονότα οδηγούμαστε στην απόλυση Βενιζέλου από τον πρίγκιπα Γεώργιο;

 

(Απάντηση στις σελ. 208-209, «Αλλά το πιο σημαντικό ... ... από το αξίωμα του υπουργού». Προσέξτε επίσης τα σημεία του κειμένου που είναι με μπλε γράμματα).

Οι αρμονικότατες αρχικά σχέσεις του ηγεμόνα και του επί τής Δικαιοσύνης σuμ6oύλoυ του, απέ6ησαν με την πάροδο του χρόνου ψυχρές (...)

Οι σχέσεις εκτραχύνθηκαν φανερά και απροσχημάτιστα όταν ο Βενιζέλος ανέφερε στον πρίγκιπα ότι κατά την προσεγγίζουσα λήξη της τριετούς θητείας του ως αρμοστού, θα έπρεπε, αν η ένωση εξετιμάτο σαν αδύνατη, να μην επιδιωχθεί α ανανέωση της θητείας του αρμοστού ως εντολοδόχου των Δυνάμεων, αλλά να κηρυχθεί η Κρήτη πραγματικά αυτόνομη Πολιτεία και ο ανώτατος άρχων της να εκλεγεί από τη συνέλευση, οπότε τα ξένα στρατεύματα θα αποσύρονταν, θα τερματίζονταν η κηδεμονία και οι επεμ6άσεις των ξένων και έτσι θα καθίστατο ευχερέστερη η ένωση της Κρήτης με την Ελλά6α. Ο πρίγκιπας όχι μόνο απέκρουσε τη γραμμή αυτή, αλλά και υποκίνησε αληθινή σταυροφορία κατά του  Βενιζέλου, εμφανίζοντας τον ως ανθενωτικό! Μάλιστα ο ιδιαίτερος του πρίγκιπα Παπαδιαμαντόπουλος  υπέ6αλε μυστική έκθεση προς την υπό τον Γ. Θεοτόκη ελληνική κυβέρνηση και τον 6ασιλέα Γεώργιο, στην οποία ο Βενιζέλος εμφανίζονταν σαν αποδεδειγμένα ιδιοτελές όργανον ξένων δυνάμεων, που απέβλεπαν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα, να παρουσιάσουν σαν υπαρκτή στην Κρήτη σοβαρή ανθενωτική κίνηση. Ο Βενιζέλος υπέβαλε τότε δύο φορές την παραίτησή του στον αρμοστή, αλλά αυτός δεν την αποδεχόταν, προτίμησε μέσα στον φανατισμό του, να δημοσιεύσει στις 18 Μαρτίου 1901 διάταγμα βαρύτατα προσβλητικό, με το οποίο απέλυε τον επί της Δικαιοσύνης σύμβουλό του!

Ο Βενιζέλος, φύση μαχητική, δεν ήταν δυνατό να δεχθεί το χτύπημα χωρίς αντίδραση. Αρχικά σίγησε, αλλά όταν αντελήφθη ότι η αρμοστεία απέβλεπε στον πολιτικό του θ’ανατο, άρχισε ανοιχτή αντεπίθεση από τις στήλες της εφημερίδας «Κήρυξ» ...

Τάσου Βουρνά, Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1821-1909, σελ. 576, εκδ. αφων Τολίδη.

Η διάσταση πρίγκιπα Γεωργίου και Ελ. Βενιζέλου.

 

(Απάντηση στις σελ. 208-210, «Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ... ... της κρητικής αντιπολίτευσης» Προσέξτε επίσης τα σημεία του κειμένου που είναι με μπλε γράμματα).