|
|
|
|
| ||||||
|
συζητώντας για την ποίηση
Κυριακή, 20 Ιανουάριος 2008
-Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι
γιγάντιου δέντρου. Το Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου∙ από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν’ ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει... Σταμάτησα. Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα. Ν. Καζαντζάκης, απόσπασμα από το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Κ. Καρυωτάκης, απόσπασμα από το ποίημα «κιθάρες»
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
Ανδρέας Εμπειρίκος, ποίημα από το «ο πλόκαμος της Αλταμίρας», «Ενδοχώρα».
Έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε τι είναι η ποίηση για τους συγγραφείς. 25 σχόλια: NANCY T. είπε... Η Ποίηση είναι ο τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων και των σκέψεων. Πηγάζει, κατά τον Καζαντζάκη, από το ΔΕΟΣ που νιώθουμε όταν αντιλαμβανόμαστε πόσο ασήμαντοι και "μικροί" είμαστε σε σχέση με την πολυπλοκότητα ολόκληρου του σύμπαντος. Σύμφωνα με τον Καρυωτάκη, ο οποίος έζησε κατά τη διάρκεια μιας οδυνηρής εποχής για την Ελλάδα (Μικρασιατική καταστροφή), η ποίηση είναι το καταφύγιο, το λιμάνι στο οποίο προσπαθούμε να καταλήξουμε ύστερα από ένα πολύπαθο ταξίδι. Δυστυχώς όμως "η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε" και δε μας απομένει τίποτα άλλο από το ΘΑΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, για τον Εμπειρίκο η ποίηση είναι μια ρόδα που γυρίζει, μια αέναη κίνηση, μια περιπετειώδης περιπλάνηση... Συνεπώς η ίδια η ΖΩΗ μας. 21 Ιανουάριος 2008 6:26 μμ
Maria είπε... Ίσως για τον Καζαντζάκη να είναι κάτι ανώτερο από τη χαοτική δημιουργία. "Από εκεί Ζορμπά, ξεκινάει η ποίηση". Από εκεί δηλαδή που τελειώνει η λογική και η γνώση, η δημιουργία της φύσης. Μπορεί μεν να αισθάνεται τη μικρότητα του ανθρώπου σε σχέση με τη δημιουργία, θεοποιεί όμως κατά κάποιο τρόπο μου φαίνεται αυτό το είδος πνευματικής έκφρασης. Μου έχει μείνει απορία όμως, γιατί να τη φθονεί την ποίηση ο Καρυωτάκης;; Κάπως συνειδητά εξιδανικευμένη όμως η περιπλάνηση του Εμπειρίκου. 21 Ιανουάριος 2008 8:19 μμ
νεοελληνικα είπε... Συγχαρητήρια για την ποιότητα των σχολίων σας και την ουσία της συζήτησης. Νομίζω ότι κάνατε μία πολύ καλή αρχή συμμετέχοντας σ’ αυτή την προσπάθεια που μόνο χάρη σε σας μπορεί να πετύχει. 21 Ιανουάριος 2008 8:36 μμ NANCY T. είπε... Δεν ξέρω, ίσως, λέω ίσως, ο Καρυωτάκης να φθονεί την ποίηση γιατί είναι κάτι ανώτερο από αυτόν. ο ίδιος έχει υιοθετήσει μια απαισιόδοξη στάση για τη ζωή, καταλαβαίνει πως οδηγείται στο θάνατο, ο οποίος είναι η εύκολη λύση. Με την αυτοκτονία του δηλώνει απροκάλυπτα τη δειλία του και την αδυναμία του να αντέξει την κατάσταση την οποία υπέστη ο κακότυχος ελληνισμός. Η ποίηση όμως δεν υποβάλλεται σε έναν τόσο μεγάλο μαρασμό. Αντιθέτως το έργο του Καρυωτάκη της προσδίδει νέες προοπτικές. Ωστόσο ο ίδιος δεν επωφελείται... Θα ήθελα να ακούσω την άποψή σου. 21 Ιανουάριος 2008 9:04 μμ
maria είπε... Ανωτερότητα, ή θα έλεγα σπουδαιότητα με την οποία αντικρύζει την ποίηση, και μπορεί να αισθάνεται αδυναμία να προσφέρει αυτά που της αξίζουν. Και δε θα έλεγα δειλία, όσο αδυναμία να βρει νόημα. Α! Ίσως και έτσι να συνδέεται η ανωτερότητα της ποίησης που λες, με το φθόνο, συγκρίνοντας δηλαδή με την ανούσια ζωή. "Η ποίηση όμως δεν υποβάλλεται σε έναν τόσο μεγάλο μαρασμό. Αντιθέτως το έργο του Καρυωτάκη της προσδίδει νέες προοπτικές." Εδώ τι εννοείς; 21 Ιανουάριος 2008 9:52 μμ
NANCY T. είπε... Ότι ο Καρυωτάκης ασκεί επιρροές και σε άλλους ποιητές. Έτσι η ποίηση θα μπορούσαμε να πούμε πως παρουσιάζει μια εξέλιξη. Ενώ ο ίδιος βρίσκει διέξοδο στο θάνατο. 21 Ιανουάριος 2008 11:34 μμ maria είπε... Bασικά εδώ θα διαφωνήσω! Εξέλιξη συντελείται όταν κάποιος ξεφεύγει από το διαδεδομένο κλίμα και δημιουργεί κάτι καινούριο. Ο Καρυωτάκης μπορεί μεν να επηρρέασε άλλους ποιητές, αλλά αυτό δεν ταυτίζεται με κάποια εξέλιξη. Δεν ξέρω αν συμφωνείς.. 22 Ιανουάριος 2008 2:17 μμ
NANCY T. είπε... Εξέφρασε όσα βίωνε ο ίδιος και οι σύγχρονοί του με έναν πιο σύνθετο και ανώτερο τρόπο. Την ποίηση. Με το έργο του δεν υπήρξε εξέλιξη των γραμμάτων; Αυτό που θέλω να πω είναι πως η περίοδος του 1920-... δε χαρακτηρίζεται από στασιμότητα. Δε μπορεί παρά να υπήρξε μια μικρή έστω εξέλιξη. Δε συζητώ για μια μεγάλη αλλαγή... Μας απασχόλησε αρκετά ο Καρυωτάκης τελικά. 22 Ιανουάριος 2008 2:43 μμ
maria είπε... Εξαρτάται από ποια άποψη την εννοείς. Δεν ξέρω αν η πεσιμιστική επιρροή που άσκησε θεωρείται εξέλιξη. Σε τεχνοτροπία όμως από όσο ξερω δεν έφερε κάτι καινούριο. Σε πολύ επιστημονοφιλολογικό το αναγάγαμε, ουφ! 22 Ιανουάριος 2008 3:51 μμ
NANCY T. είπε... Αφού ασχοληθήκαμε τόσο πολύ με τον Καρυωτάκη, ας δούμε και αυτό... Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας γυμνός στην θάλασσα και προσπαθώντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής. Το πρωί της επομένης, απτόητος, αγοράζει ένα περίστροφο και πάει σε ένα καφενείο όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του. Στην τσέπη του αφήνει το τελευταίο του σημείωμα. Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας. Κ.Γ.Κ. [Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου. Κ.Γ.Κ. 22 Ιανουάριος 2008 6:39 μμ NANCY T. είπε... Ίσως τελικά να έκρινα τον Καρυωτάκη με επιπολαιότητα, όταν τον χαρακτήρησα δειλό. Έπασχε από την ωχρά σπειροχαίτη και θέλησε να φύγει απ' τον μάταιο κόσμο περήφανος. 23 Ιανουάριος 2008 1:59 μμ
maria είπε... Είναι σα να αυτοκτόνησε για να πάρει εκδίκηση από τη ζωή που ζούσε! Φθονεί τον ιδεατό κόσμο που έχει δημιουργήσει. Τι να πεις, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! 23 Ιανουάριος 2008 2:28 μμ
Anna. M είπε... Στην ποίηση δεν υπάρχει καμιά καθολικότητα κ αυτό είναι νομίζω το πιο σπουδαίο συστατικό της μαγείας της. οταν άλλος βλέπει αδιάφορες σελίδες, άλλος μπορεί να βλέπει όλη την ζωή του σ' αυτές...κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς κρυβόταν στην ψυχή του Καρυωτάκη. .ούτε όσο εξέφραζε τον πεσιμισμό του ούτε όταν αποφάσισε να φύγει από την ζωή, διότι ακόμα κ η έκφραση αυτή προφανώς του φάνηκε ανούσια.. πολλοί είναι παράγοντες που συντελούν να γίνει κάτι τέτοιο. ίσως μεγαλύτερη σημασία έχει το έργο που άφησε πίσω του, κ θα συμφωνήσω με την Νανσυ ότι ναι, είναι εξέλιξη.. γιατί ακριβώς είναι κάτι διαφορετικό που κάνει αίσθηση.. 23 Ιανουάριος 2008 3:19 μμ maria είπε... Σε ότι υπάρχει καθολικότητα είναι βαρετό. Απ' ότι κατάλαβα την εξέλιξη την εννοείτε με τη μορφή της διάδοσης της απαισιοδοξίας. Δεκτό. "ακόμα κ η έκφραση αυτή προφανώς του φάνηκε ανούσια" νομίζω ότι και μόνο η λέξη καταφύγιο που χρησιμοποιεί για την ποίηση αποδυκνύει ότι δεν ήταν ανούσια για αυτόν! Ανούσια ήταν η πραγματικότητα του. Καλό κάνει όμως και η "ψυχαναλυτική" συζήτηση για τον Καρυωτάκη, γιατί η ψυχή του ήταν ο κινητήρας της ποίησής του, σε αντίθεση με τον Καζαντζάκη για παράδειγμα, που η δημιουργία του είναι περισσότερο υπαρξιακού περιεχομένου. 23 Ιανουάριος 2008 3:53 μμ
Anna.M είπε... οταν ειπα οτι θεωρουσε ανουσια την εκφραση αυτη,εννοουσα οτι αυτο εγινε οταν τα ποιηματα του δεν εβρισκαν την αναμενομενη απηχηση,γι'αυτο αλλωστε κ ανηκει στο ειδος των καταραμενων ποιητων. ενεπνευσε ομως πολλους ανθρωπους μετα τον θανατο του.. επεφερε εξελιξη γιατι τολμησε αυτο που πιθανως αλλοι δεν τολμουσαν πιο μπροστα.εκφραστηκε χωρις να δειλιαζει για τις αντιδρασεις των αναγνωστων του κ εφυγε οπως ο ιδιος αναφερει με το κεφαλι ψηλα. 23 Ιανουάριος 2008 5:27 μμ
νεοελληνικα είπε... Βέβαια τα σχετικά με την απαισιοδοξία του Καρυωτάκη μπορεί να εξηγηθούν και από τον τρόπο ανατροφής του και από τα προβλήματα της εποχής του και από την προσωπική του ιστορία και περιπέτεια και ... Τα σχετικά με την αρρώστια του τα δηλώνει ποιητικά στο «ωχρά σπειροχαίτη», θυμίζω την τελευταία στροφή: ...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη, στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν, γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν. Διαβάζοντας προσεκτικά το τελευταίο του σημείωμα προσέχουμε: «Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος».
Σχετικά με τον Κ. Καρυωτάκη και τη Μ. Πολυδούρη είναι κατατοπιστικό το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Κ. Καρυωτάκης, Μ. Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης», εκδ. Αλεξάνδρεια. Μπορείτε όμως να μου εξηγήσετε γιατί δεκαετίες τώρα ο Καρυωτάκης συγκινεί τους νέους; Από τα τρία αποσπάσματα για την ποίηση αυτό που κέρδισε τη συζήτηση, ως τώρα, δεν είναι ούτε το υπαρξιακό-φιλοσοφικό του Καζαντζάκη, ούτε το ονειρικό-αισιόδοξο του Εμπειρίκου. Γιατί; 23 Ιανουάριος 2008 6:45 μμ NANCY T. είπε... Γιατί ο Εμπειρίκος εκφράζει τα πάντα ιδανικά και ουτοπικά. Αυτό είναι λίγο κουραστικό. Οι φιλοσοφικές ανησυχίες που εκφράζονται μέσα από το απόσπασμα του Καζαντζάκη είναι ανησυχίες που όλοι μας κάποτε είχαμε. Ενώ η όλη κατάσταση που περιβάλλει την εποχή του Καρυωτάκη και φυσικά τον ίδιο, είναι κάτι που δεν έχουμε βιώσει. Μας εξάπτει λοιπόν την περιέργειά η ζωή του και η αντιμετώπισή της από αυτόν. Ποιος ξέρει; ίσως νομίζουμε πως είμαστε "μικροί επιστήμονες" και προσπαθούμε να αντιληφθούμε την ψυχοσύνθεση του Καρυωτάκη. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει ιδέα για αυτόν τον ποιητή μόλις ακούσει πως αυτοκτόνησε, αναρωτιέται γιατί. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Λειτούργησε άραγε σαν στρατηγική η αυτοκτονία του; Φυσικά δεν μπορούσε να μη μας εντυπωσιάσει και ο έντεχνος τρόπος με τον οποίο αποτυπώνει τη σιχασιά του για τον ίδιο του τον εαυτό. Πολλά ποιήματά του καυτηριάζουν τον ίδιο και το επάγγελμά του. Ας θυμηθούμε το εξής: "Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία." 23 Ιανουάριος 2008 7:26 μμ
anna.m είπε... Γιατι ειναι κατι ξεχωριστο.σε παρασερνει κ σε προκαλει να το ψαξεις.νομιζω βεβαια οτι σημαντικο ρολο σε αυτο παιζει κ η αυτοκτονια του κ γενικα ο τροπος ζωης του.το ονομα του ειναι συνδεδεμενο με την λεξη απαισιοδοξια,κ θεωρω πως ο καθε ανθρωπος αγαπαει το περιεργο,το παραξενο,το αγνωστο κ το καινουργιο.συμφωνω κ παλι με την Νανσυ,ο Καζαντζακης κ ο Εμπειρικος εκφραζουν σκεψεις που ολοι εχουμε κανει.φυσικα κ το κανουν με ιδιαιτερη κ αξιοθαυμαστη τεχνικη,αλλωστε το οτι επικεντρωθηκαμε στον Καρυωτακη δεν σημαινει σε καμια περιπτωση οτι θα μπορουσαμε παραμερισουμε τους αλλους δυο..εμενα προσωπικα ο καρυωτακης μου ξυπναει περιεργες σκεψεις,κ αυτο σε συνδυασμο με τα παραπανω ειναι κατι που με κανει να τον αντιλαμβανομαι πολυ διαφορετικα. 23 Ιανουάριος 2008 7:47 μμ maria είπε... Τη συζήτηση νομίζω κέρδισε ο Καρυωτάκης ίσως λόγω του ότι όπως είπε και η Άννα μας κεντρίζει το ενδιαφέρον η ζωή του. Επίσης οι κοινωνικές συνθήκες και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του σήμερα, δηλαδή η αποξένωση, εκφράζονται από τα ποιήματα του. Αυτό που λέει η Νάνσυ για τον Εμπειρίκο είναι υποκειμενικό, εξαρτάται από το τι αρέσει στον καθένα. Ωστόσο πιστεύω το έργο του Καζαντζάκη είναι αυτό που θα μείνει διαχρονικό, λόγω του υπαρξιακού-φιλοσοφικού περιεχομένου. Tα ερωτήματα που θέτει θα ανησυχούν τους ανθρώπους πάντα. Την ψυχή κερδίζει ο Καρυωτάκης αλλά το μυαλό ο Καζαντζάκης. Ωραία είναι η περίπτωση του Καβάφη που φιλοσοφεί σε ποιητικό λόγο, για αυτό και παραμένει διαχρονικός. 23 Ιανουάριος 2008 9:05 μμ
NANCY T. είπε... Μου γεννήθηκε μια απορία. Γιατί ο Καρυωτάκης είχε "επικίνδυνη" ερωτική ζωή; Δε μπορεί να μη γνώριζε τις επιπτώσεις της "χαράς" που γευόταν. Βέβαια δεν τον ενδιέφερε η ζωή του καθώς δεν έβρισκε νόημα σ' αυτήν, όπως ειπώθηκε στα προηγούμενα σχόλια. Είχε τάσεις φυγής από την πραγματικότητα. Περίμενε το θάνατο για να λυτρωθεί; Στο ποίημα "Ωχρά Σπειροχαίτη" υπάρχει και η παρακάτω στροφή: Το λογικό, τα αισθήματα μάς είναι πολυτέλεια, βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού. Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια, το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στα χέρι του Θεού. Από το γεγονός ότι δεν ήθελε καμία άλλη σχέση με τις γυναίκες, παρά μόνο την "προσωρινή ικανοποίησή" του, καταλαβαίνουμε τι απέχθεια έτρεφε για τη ζωή του. Η Λιλή Ζωγράφου τον χαρακτηρίζει ως εξής: Ένας δειλός που ’κρυβε μέσα του δυνάμεις γίγαντα, δυνάμεις που αγνοούσε και που τις επιστράτεψε μόνο για να πεθάνει. 27 Ιανουάριος 2008 9:29 πμ
Eirini K.(peace) είπε... Ποίηση.......Όταν αναλύει κάποιος ένα ποίημα το καταστρέφει....Πρέπει να αφήνουμε την ποίηση να μας οδηγεί μέσω των συναισθημάτων μας κι όχι της λογικής γιατί αλλιώς καταλήγουμε να την μετατρέπουμε σε κάτι ανούσιο που το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα κάποιοι άνθρωποι για να θεωρούνται "διανοούμενοι"... 31 Ιανουάριος 2008 6:50 μμ maria είπε... Καταρρίπτεις έτσι τη φιλοσοφική λειτουργία της ποίησης. Αυτό που λες ίσως να ισχύει μόνο στον υπερρεαλισμό. 31 Ιανουάριος 2008 7:11 μμ
Veggos είπε... "Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας" καλό είναι να αναλογίζομαστε κάποια πράγματα μα όταν ψάχνουμε το νόημα για οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας και θεωρούμε τους εαυτούς πολύ μικρούς τότε χάνουμε το νόημα της ζωής. 7 Φεβρουάριος 2008 12:03 μμ
paganini είπε... Ο Καρυωτάκης έχει μια απαισιόδοξη προσέγγιση στη ζωή. Αυτό, φαίνεται εύκολα από τον ορισμό που δίνει για την ποίηση, και φυσικά από την αυτοκτονία του. Παρ΄ όλα αυτά, η στάση του αυτή μετατρέπεται σε έμπνευση και δημιουργικότητα. 7 Φεβρουάριος 2008 12:03 μμ I....m..... by me! είπε... Εγώ δεν θα βασιστώ στα λόγια του Εμπειρίκου ούτε των άλλων συγγραφέων πιστεύω πως η ποίηση δεν έχει όρια και πως βρίσκεται παντού γύρω μας.. Please tell me now what life is Please tell me now what love is Well tell me now what war is Again tell me what life is Απαντάει ή καλύτερα αναρωτιέται για για όσα μας πλαισιώνουν
Out of the Shadow and into the sun Dreams of the past as the old ways are done Oh there is beauty and surely there is pain But we must endure it to live again σίγουρα η ποίηση προκαλεί την γνώση την σοφία ...το φως... την χαρά την λύπη η φύση της είναι αρχαία και κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον τον ανθρώπων αφού ζει και ρέει μέσα από τις ψυχές αυτών Dusty dreams in fading daylight Flicker on the walls Nothing new your life's adrift what purpose to it all? Eyes are closed and death is calling Reaching out its hand Call upon the starlight to surround you υπαρξιακές ανησυχίες και ο θάνατος κύρια θέματα της ποίησης ...εξάλλου A man who casts no shadow has no soul ... On the shores of tyranny you Crashed a human wave Paying for my freedom with you Lonely unmarked graves και μην ξεχναμε πως η ποίηση προσφερει ελευθερία μια ελευθερια που δυσκολα την αποκτήσαμαι ... αφού η ποίηση σημαίνει αλήθεια και η αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλοδεχούμενη όπως είχε πει ο Ηράκλειτος ζούμε σε μια σπηλιά με τα χέρια μας δεμένα.Το μόνο που βλ έπουμε είναι ο τοίχος τησ σπηλιάς που πάνω του φαίνονται αντανακλάσεις των αντιγραφών τω ν αντικειμένων του κόσμου μας ελάχιστοι απο εμάς καταφέρνουν να ελευθεροθούν και να βγούν απο την σπηλιά για να αντικρίσουν τον αληθινό κόσμο από αυτούς μερικοί τρελένονται και όσοι τα καταφέρνουν να γυρίσουν γαι να αφηγηθούν την αλήθεια ίσως και δολοφονιθούν γιατι ο κόσμος δεν είναι ακόμα έτοιμος για να ακούσει τα λόγια τους.. Έτσι θέλω να πω πως δεν θα πρέπει να περιοριζόμαστε στην παραδοσιακη ποιηση και πόσο μάλλον στην ελληνική άλλα σε κάθε είδους ποιηση που βρίσκεται πισω απο τον κόσμο τησ "λογικής " ...γιατί όπως και ο Αϊνστάιν είχε πει λογική δεν είναι τίποτα άλλο παρα απο προκαταλήψεις τις οποίες έχει συγκεντρώσει ο ανθρώπινος νους τα 18 πρώτα χρόνια της ζωής του.... 8 Φεβρουάριος 2008 3:25 μμ
η συζήτηση συνεχίζεται στο http://neoellinika.blogspot.com/2008/01/blog-post.html
|
|
φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας∙ τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να
κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το
ψαχουλεύουμε με λαχτάρα∙ τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει∙ το γευόμαστε,
τρώγεται∙ το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
