|
για
τις ερωτήσεις και το θέμα της έκθεσης γενικών λυκείων και επαλ
(14/05/2010)
Δημοσιεύτηκε
από το χρήστη Vasilis Simeonidis στις 15 Μάιος 2010 στις 15:43
στην ομάδα η νέα ελληνική γλώσσα ως αντικείμενο διδασκαλίας
Είναι
ή όχι πειθαναγκασμός και διάχυση της κυρίαρχης επιλογής η ερώτηση
Β1 (και όχι μόνο);
Β1.
Να αναπτύξετε σε μια παράγραφο 80 έως 100 λέξεων το περιεχόμενο
του παρακάτω αποσπάσματος του κειμένου:
...
οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν
δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους ...
Μονάδες
12
Απάντηση
από τον/την ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ στις 15 Μάιος 2010 στις 23:37
Βασίλη,
χαιρετώ. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι δεοντολογική, άρα κατ' εμέ δε
συνιστά πειθαναγκασμό. Αποτελεί όμως διάχυση της κυρίαρχης
επιλογής. Σκεφτόμουν σήμερα στο βαθμολογικό τι θα σήμαινε
βαθμολογικά μια αιρετική άποψη που θα αρνιόταν την ιδεολογία που
διαχέει η σκέψη αυτή.
Απάντηση
από τον/την Χρυσάνθη Κουτσιβίτη στις 17 Μάιος 2010 στις 9:40
Η
αλήθεια είναι ότι η διατύπωση είναι απόλυτη. Δεν υπάρχει ένα
«πιθανόν», «ίσως» που να μετριάζει τη
θέση. Ωστόσο, οι μαθητές οφείλουν να ερμηνεύσουν το νόημα. Δεν
είναι απαραίτητο να δηλώσουν εάν διαφωνούν ή συμφωνούν. Μόνο τι
εννοεί μπορούν να αποδώσουν με δικά τους λόγια.
Πάντως, τώρα με
το νέο ασφαλιστικό κ την ανεργία, θα είναι πειθαναγκαστικό το
περιεχόμενο της ρήσης αυτής εκ των πραγμάτων…
Απάντηση
από τον/την Vasilis Simeonidis στις 17 Μάιος 2010 στις 12:10
Γεια
σας συνάδερφοι,
Αντώνη,
έχω την αίσθηση ότι δε θα υπάρξει μαθητής που θα διατυπώσει
κριτική/ αναιρετική άποψη.
Όσα
χρόνια περνούν από τα χέρια μου γραπτά πανελλαδικών, θυμάμαι μόνο
μία (1) περίπτωση, το 2005 (Β1. Σε μια παράγραφο 70-80 λέξεων
να διατυπώσετε την άποψή σας για το περιεχόμενο του πιο κάτω
αποσπάσματος: «Στα σπορτ δε γυμνάζεις το σώμα σου μονάχα·
γυμνάζεις, πάνω απ’ όλα, την ψυχή σου. ‘Στα τεραίν του
Ήτον, είπε πολύ σωστά ο Ουέλιγκτον, κερδήθηκε η μάχη του
Βατερλό’».) να γράφει: «όμως εγώ νομίζω ότι
αν θες να γυμνάσεις την ψυχή σου θα πρέπει ν’ ανοίξεις και
κανένα βιβλίο». Η - σχεδόν - απόλυτη πλειονότητα
πειθαναγκάζεται να δεχτεί ότι καλείται να αναπτύξει.
Χρυσάνθη,
συμφωνώ. Αλλά εγώ το μόνο περιεχόμενο που δεν καταλαβαίνω από τη
φράση είναι το «νέοι άνθρωποι»... Αυτό θα ανέπτυσσα καταλήγοντας στο
συμπέρασμα ότι όσοι δεν αλλάξουν δυο-τρεις δουλειές δεν είναι...
άνθρωποι!
Απάντηση
από τον/την παναγιωτης τσουκαλας στις 18 Μάιος 2010 στις 7:52
Φίλοι
και συνάδελφοι,
σχετικά
με την προς ανάπτυξη θέση "οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών
κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο και τρία επαγγέλματα στην
επαγγελματική τους πορεία" διατυπώνω μερικές απορίες
α.
ο παππούς μου ξεκίνησε αγρότης, συνέχισε τσαγκάρης και κατέληξε
φορτηγατζής. Ήταν νέος μιας τεχνολογικής κοινωνίας ή θύμα της
εσωτερικής μετανάστευσης και των ξεριζωμών;
β.
ένας φίλος ξεκίνησε γκαρσόνι, συνέχισε εκπαιδευτικός και κατέληξε
μελισσοκόμος. Ήταν νέος μιας τεχνολογικής κοινωνίας ή αποφάσισε να
ζήσει τη δική του ζωή σε πείσμα των στερεοτύπων και των πιέσεων;
γ.
ποιο είναι το ποιητικό αίτιο στην παθητική σύνταξη; από ποιον
καλούνται να αλλάξουν επάγγελμα; ποιος τους καλεί; πρόκειται για
μια φυσική ανάγκη; για μια λογική αναγκαιότητα; ή για την
ιδεολογική προβολή της δυσώνυμης "απασχολησιμότητας";
δ.
όταν "κλήθηκα" να μάθω πώς χρησιμοποιούνται οι "νέες
τεχνολογίες" στην εκπαίδευση ("αυτομορφούμενος"!),
δεν άλλαξα επάγγελμα μήτε επαγγελματική σχέση. Ποιος πονηρός νους
καλλιεργεί την υποσυνείδητη ταύτιση "αλλαγής επαγγέλματος -
επαγγελματικής ταυτότητας" και "εργασιακής σχέσης';
ε.
(γεια σου Χρυσάνθη - κάποτε δουλέψαμε μαζί, θυμάσαι;) πόθεν
προκύπτει ότι πρέπει να εξηγήσουν τι εννοεί; ανάπτυξη φράσης δεν
είναι και η επισήμανση των συνεπειών (ψυχοκοινωνικών και
αμελητέων, ασφαλώς!); ανάπτυξη φράσης δεν είναι και η σύγκριση με
τις μη "τεχνολογικές" κοινωνίες; ανάπτυξη φράσης δεν
είναι και η αναλογία;
πόσο
μου θυμίζει αυτή η "κλήση" για αλλαγή επαγγέλματος τον
κατασυκοφαντημένο χαμαιλέοντα! τι ζητά ο δύστυχος κι αλλάζει
χρώματα; να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ρευστό κι αβέβαιο
ακολουθώντας τον αιώνιο κανόνα της προσαρμογής. Γιατί του
προσάπτουμε υποκρισία; επειδή η προσαρμογή του είναι εμφανής; Τι
να πούμε γι' αυτόν το νέο των τεχνολογικών κοινωνιών που
"καλείται" να πληρώνει ποικιλοτρόπως την αλλαγή του
κουστουμιού του; Τι να πούμε για μας που κάποτε διδάξαμε πως τα
ασφαλέστερο κριτήριο επιλογής επαγγέλματος είναι οι ενδιάθετες
κλίσεις του ανθρώπου και συστήσαμε αυτογνωσία; Τι να πούμε για
τους φωνασκούντες την "νέα αλήθεια" που καλούνται να
ιδεολογικοποιήσουν την αμείλικτη διάβρωση των εργασιακών
κεκτημένων;
Αναλογία λοιπόν, αποκαλύπτουσα τον χαμαιλεοντισμό
του θύματος και τον χαμαιλεοντισμό των θυτών, κεκρυμμένων σε
παθητικές συντάξεις...
Απάντηση
από τον/την Χρυσάνθη Κουτσιβίτη στις 19 Μάιος 2010 στις 9:58
Παναγιώτη,
πραγματικά είναι κάτι περισσότερο από ευχάριστη έκπληξη να
συναντηθούμε στην ηλεκτρονική αυτή κοινότητα μετά από είκοσι
χρόνια!!!! Σε χαιρετώ, λοιπόν, θερμά και όσο το επιτρέπει ο χρόνος
μας θα ανταλλάσσουμε απόψεις.
Όσον
αφορά το δικό μου σχόλιο, όσα γράφεις αποτελούν ανάπτυξη
παραγράφου κ θα τα βαθμολογούσαμε «εντός θέματος».
Όμως, εγώ ήθελα να πω ότι, εάν ένας μαθητής ανέπτυσσε με δικά του
λόγια το νόημα της φράσης, θα είχε θετική βαθμολογία.
Τώρα,
όσα γράφεις εξοργισμένος με βρίσκουν σύμφωνη, ειδικά αυτή η
παθητική σύνταξη η οποία αποκρύπτει… Αυτές τις ημέρες έχω
διαβάσει πολλά άρθρα συναδέλφων σχετικά με το θέμα της έκθεσης
κυρίως στον ιστότοπο alfavita.gr.
Θα
κάνω κάποιες διαπιστώσεις: τα θέματα των πανελλαδικών πρέπει να
αποτελούν αντικείμενο συζήτησης από τους αρμοδίους, κ εμείς
είμαστε οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι για το μάθημα της έκθεσης,
αλλά δεν μπορεί να εκδίδει το ΠΑΜΕ για παράδειγμα ανακοίνωση για
το μάθημα της έκθεσης! (Σημειώστε, ότι, εάν συζητούσαμε σε φιλικό
επίπεδο το θέμα, θα συμμεριζόμουν αρκετά από όσα γράφει αυτή η
ανακοίνωση). Νομίζω ότι είμαστε λαός αμετροεπής.
Πάντως,
όταν είδα το κείμενο, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του μέσου
μαθητή, θεώρησα ότι θα έβγαζε εύκολα μια καθώς πρέπει περίληψη κ
κάτι θα έγραφε στην έκθεση, αφού πολλά στοιχεία του θέματος τα
έδινε το κείμενο προς περίληψη.
Δεύτερον,
η έκθεση στο σύνολό της θέτει πολιτικά ζητήματα με την ευρεία
έννοια. Πριν από χρόνια, νομίζω ήταν το 2004 (;) είχαν δώσει ένα
κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη, απόσπασμα από ένα εξαιρετικό του
βιβλίο, το οποίο μάλιστα είχε εκδοθεί την ίδια χρονιά. Δεν είχα
ακούσει τέτοιου είδους διαμαρτυρίες τότε, ότι κάνουμε πολιτική στο
σχολείο. Όταν διδάσκουμε για τον ρατσισμό στη Β΄ τάξη δεν θεωρούμε
εκ προοιμίου ότι πρόκειται για αρνητικό φαινόμενο; Τι γίνεται με
τους μαθητές που εκφράζουν άλλη άποψη κ δυστυχώς πληθαίνουν τα
τελευταία χρόνια (ή είναι ιδέα μου;) Το ίδιο κ ως προς την ισότητα
των δύο φύλων κ το ρόλο της γυναίκας. Πολλά παιδιά, αγόρια αλλά
μου έχει τύχει κ κορίτσια, υποστηρίζουν τον ρόλο της νοικοκυράς ως
τον μόνο ενδεδειγμένο για τη γυναίκα, κ μάλιστα ορμώνται από την
προσωπική τους εμπειρία, γιατί ως γνωστόν το ποσοστό των
εργαζομένων ελληνίδων είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, οπότε
οι μητέρες τους είναι νοικοκυρές, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους
επίπεδο.
Άρα,
αν μη τι άλλο, είναι τεράστια η δυσκολία της επιλογής θέματος για
τις Πανελλαδικές. Κ νομίζω ότι η κοινωνική αντίδραση κρέμεται πάνω
από τα κεφάλια των ανθρώπων που επιλέγουν τα θέματα, ενώ το μόνο
που θα έπρεπε να επικρέμαται είναι αυστηρά επιστημονικά κ
παιδαγωγικά κριτήρια.
Υ.Γ.
Η «σεντονιάς» δεν ήταν στις προθέσεις μου.
Απάντηση
από τον/την παναγιωτης τσουκαλας στις 19 Μάιος 2010 στις 18:47
Είκοσι
χρόνια κιόλας... δεν μετράς καλά αλλά με συμφέρει
Δεν
αμφέβαλλα ότι θα δεχόσουν και τους άλλους προσανατολισμούς στην
ανάπτυξη. Μα ερχόμουν από το βαθμολογικό κι οι συνάδελφοι
δυσκολεύονταν πάρα πολύ να δεχθούν ότι (και) η ανάλυση των
συνεπειών αυτής της επαγγελματικής απορρύθμισης, καλύπτει τις
απαιτήσεις του ζητουμένου.
Ως
προς τα λοιπά: το ζήτημα είναι ότι στις εξετάσεις το δεδομένο
ποδηγετεί τη σκέψη του υποψήφιου, ενώ στην τάξη ο δάσκαλος μπορεί
να ενθαρρύνει την αμφισβήτησή του! και το δυστύχημα είναι ότι -
απ' όσα διάβασα μέχρι τώρα - οι δεκαοχτάρηδες διευρύνουν τη έννοια
της φασόν - αυτομόρφωσης όχι από κριτική διάθεση αλλά από άγνοια
και εναγώνια καταφυγή στα κλισέ.
Χρυσάνθη
Κουτσιβίτη είπε:
Παναγιώτη,
πραγματικά είναι κάτι περισσότερο από ευχάριστη έκπληξη να
συναντηθούμε στην ηλεκτρονική αυτή κοινότητα μετά από είκοσι
χρόνια!!!! […]
Απάντηση
από τον/την ΝίκοΣ στις 22 Μάιος 2010 στις 10:02
Αδέλφια,
Παίρνω
μέρος στη συζήτηση όχι γιατί μπορώ να δω το υπό συζήτηση θέμα
επιστημονικά αλλά σαν γονιός παιδιού που του έτυχε να γράφει αυτή
την ημέρα εξετάσεις. Τα θεωρητικά τα αφήνω σε σας τους φιλόσοφους
(εκ του απόφοιτος φιλοσοφικής σχολής, και χάριν αστεϊσμού
μόνον).
Φανταστείτε λοιπόν, το παιδί αυτό (αλλά κι οποιοδήποτε
άλλο βρίσκονταν στην ίδια θέση), στην πρώτη μέρα των εξετάσεων που
θεωρητικά καθορίζουν το μέλλον του, με όλο το άγχος, πίεση,
ανησυχία, τρόμο, κούραση (και οποιαδήποτε άλλη ψυχοσωματική
κατάσταση) να του λένε και ατεκμηρίωτα να του επιβάλλουν σαν
δεδομένες κάποιες απόψεις.
Πόσο
αποτελεσματική είναι αυτή η προπαγάνδα; Δεν πέρασε καν από τα
παιδιά (το συζήτησα και με άλλα) η ιδέα ότι η πραγματικότητα
μπορεί να είναι διαφορετική από αυτή που περιγράφεται στο δοσμένο
κείμενο.
Γιατί
θα πρέπει ένα θέμα της έκθεσης των πανελλαδικών να εμπλέκει και
την ζωή των ίδιων των εξεταζόμενων;
Πιστεύω
αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο κριτήριο επιλογής ενός θέματος.
Απάντηση
από τον/την Vasilis Simeonidis στις 22 Μάιος 2010 στις 10:13
Νίκο,
νομίζω
ότι το βασικότερο είναι ο τρόπος διατύπωσης των ερωτήσεων. Για
μένα, είναι βλακώδης η διατύπωση "αναπτύξτε το περιεχόμενο",
δηλαδή κατ' ουσίαν συμφωνήστε. Θα μπορούσε να ζητηθεί ρητά.
Αιτιολογήστε ή αναιρέστε την κρίση, ανάλογα με την άποψή σας.
Καλή
συνέχεια στο παιδί σου.
ΝίκοΣ
είπε:
Αδέλφια,
Παίρνω
μέρος στη συζήτηση […]
Απάντηση
από τον/την ΝίκοΣ στις 22 Μάιος 2010 στις 17:23
Ακριβώς
έτσι Βασίλη, με μόνη διαφωνία μου τον χαρακτηρισμό "βλακώδης".
Γι'
αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη "προπαγάνδα" (με όλη την
κακία που μπορεί να εκφράζει) και όχι την κατά πολύ ηπιότερη
"πειθαναγκασμός" που χρησιμοποίησες στην εισαγωγή της
συζήτησης, γιατί ήθελα να συμπεριλάβω και τον ψυχαναγκασμό που
επεδίωξαν οι θεματοδότες.
Vasilis
Simeonidis είπε:
Νίκο,
νομίζω
ότι το
[…]
βασικότερο
είναι ο τρόπος διατύπωσης των ερωτήσεων. Για μένα, είναι βλακώδης
η διατύπωση "
Απάντηση
από τον/την Σωτήρης Γκαρμπούνης στις 26 Μάιος 2010 στις 11:53
Θυμίζω
και τη συζήτηση που ανοίξαμε με το σχολιάστε των
εκφωνήσεων που έχουν τόσο τα βιβλία όσο και οι πανελλήνιες. Σαν να
υπάρχει μια κρυψίνοια για την πρόθεση του θεματοδότη. Ποιος ο
λόγος αυτής της αοριστίας; Ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να
ζητήσουμε από τα παιδιά με σαφήνεια τη διατύπωση της σκέψης τους;
Κι αν κάποιος πει ότι ο τύπος αυτής της ερώτησης στοχεύει να
διαπιστώσει το βαθμό κατανόησης του κειμένου, τι πιο σαφές από την
ανάπτυξη μιας θέσης του μαθητή απέναντι στο κειμενο;
Προπαγάνδα; Δύσκολα μπορώ να διαφωνήσω Νίκο.
Απάντηση
από τον/την παναγιωτης τσουκαλας στις 26 Μάιος 2010 στις 12:33
Συνάδελφοι
χαιρετώ,
Βασίλη
και Σωτήρη έχετε δίκιο. Τα "αναπτύξτε" και "σχολιάστε"
(και στ' Αρχαία και στη Λογοτεχνία βεβαίως βεβαίως) δεν βοηθούν το
μαθητή να προσανατολιστεί στο ζητούμενο. Νομίζω ότι είναι
προσφορότερο να χρησιμοποιούμε συγκεκριμένες ερωτήσεις κατανόησης
περιεχομένου (και μορφής ή δομής) και απόδειξης προσωπικής θέσης.
Αν είμαστε λίγο σχολαστικοί μπορούμε να ενσωματώσουμε ζητήματα
θεωρίας. Στη βάση αυτή θα μπορούσε κανείς να μοριοδοτήσει τις
πτυχές της αξιολόγησης (δομή παραγράφου, τρόπος ανάπτυξης,ενότητα,
αλληλουχία, συνοχή, ορθογραφία, γραμματική, σύνταξη, στίξη,
λεξιλόγιο, ύφος, ορθότητα και πλούτος επιχειρημάτων, ευστοχία της
απάντησης ...), ωστε να άρουμε , όσο είναι δυνατόν, τον
υποκειμενισμό.
Σκέφτομαι
κάτι σαν:
α)
Γιατί κατά την άποψη του συγγραφέα καλούνται οι νέοι των
τεχνολογικών κοινωνιών να αλλάξουν δύο και τρία επαγγέλματα;
β)
Ποιες ψυχοκοινωνικές συνέπειες υπαινίσσεται ο συγγραφέας;
γ)
Νομίζετε ότι υπάρχουν και άλλοι λόγοι που ωθούν τους νέους των
τεχνολογικών κοινωνιων σε εναλλαγή "επαγγελματικών
ταυτοτήτων";
δ)
Πώς θα μπορούσαν να προστατευτούν οι άνθρωποι των τεχνολογικών
κοινωνιών από την επαγγελματική κινητικότητα που προκαλεί η
τεχνολογική αναδιάρθρωση στην αγορά εργασίας;
και άλλες
συναφείς - ίσως με τη σχολαστική επισήμανση "δομήσετε την
παράγραφο με την τριμερή μέθοδο (ΘΠ+Λ+ΠΚ) και υιοθετήστε κάποιον
από τους γνωστούς σας τρόπους ανάπτυξης της παραγράφου"
Απάντηση
από τον/την Vasilis Simeonidis στις 26 Μάιος 2010 στις 13:14
Παναγιώτη
καλημέρα,
συμφωνώ
και προτείνω
να
συντάξουμε από κοινού, να συνυπογράψουμε και να κοινοποιήσουμε
σύντομο κείμενο κριτικής στις ερωτήσεις του τύπου σχολιάστε
και αναπτύξτε...
Φαντάζομαι
συμφωνεί και ο Σωτήρης, ελπίζω και άλλοι...
Απάντηση
από τον/την παναγιωτης τσουκαλας στις 27 Μάιος 2010 στις 11:40
Χαιρετώ,
συνάδελφοι
Βασίλη,
σκέφτομαι...
α)
μήπως θα έπρεπε να συνδυάσουμε κι άλλες ενστάσεις - προτάσεις
σχετικά με τον τύπο των ερωτήσεων; Ας πούμε, με τη "συλλογιστική
πορεία", είμαστε ικανοποιημένοι; και η άσκηση των συνωνύμων
(ή και των αντιθέτων) μας ικανοποιεί; και το "χρησιμοποιήστε
σε δικές σας προτάσεις" καλό είναι; και τα ομόρριζα γενικώς
και αορίστως; και η αποκοπή της περίληψης από το επικοινωνιακό
πλαίσιο; και το επικοινωνιακό περιβάλλον της παραγωγής λόγου :
κάποια φρέσκια ιδέα; λίγη πραγματική ζωή;
β)
υπάρχει ολόκληρη θεωρία πίσω από το ζήτημα (θυμάμαι εισηγήσεις επί
εισηγήσεων από την εποχή Σουφλιά). Την ελέγχουμε; Αλλά πάλι μήπως
δεν είναι χρήσιμη και η συμβολή ημών των ...εμπειρογνωμόνων;
γ)
κι ύστερα : προς ποιον ο κριτικός λόγος; και προς τι; είσαι
σίγουρος ότι νοιάζεται κανείς;
Εν
πάση περιπτώσει ... σκέφτομαι.
Έπεσε
και δουλειά... Είχα να σβήσω και κάτι "σχολιάστε" από τα
θέματα των ενδοσχολικών. ..
Α, όλα κι όλα! Τα "τι
γνωρίζετε" τα 'σβησα από καιρό!
Απάντηση
από τον/την Vasilis Simeonidis στις 27 Μάιος 2010 στις 16:28
Γεια
σου Παναγιώτη,
α)
Ναι, συμφωνώ με την οπτική σου και σε σχέση με τις άλλες προτάσεις
β)
Αφήνουμε τη θεωρία και δοκιμάζουμε πρακτικά τις εκφωνήσεις
βλέποντας την ανταπόκτιση των μαθητών...
γ)
Νοιαζόμαστε εμείς και γινόμαστε περισσότεροι
Χαίρομαι
πολύ την επικοινωνία, μαθαίνω και ευελπιστώ σε συνεργασία.
Απάντηση
από τον/την ΝίκοΣ στις 27 Μάιος 2010 στις 18:41
Αδέλφια,
Ίσως
δεν είναι η καταλληλότερη "συζήτηση" για αυτά που θα πω
(γράψω) αμέσως παρακάτω, αλλά συγχωρήστε με για μια φορά.
Πραγματικά
τις χαίρομαι όλες τις συζητήσεις εδω στο ο... Όποτε έχω χρόνο
κάθομαι και διαβάζω όσες μπορώ.
Μερικές
φορές δεν το κρύβω μου έρχονται ρίγη.
Από τι;
Μα
από το χειρισμό της γλώσσας. Δεν φαντάσεσθε πόσο θα ήθελα να μπορώ
να γράψω κι εγώ όπως εσείς εδώ γύρω.
Αλλά
η μοίρα (λέμε τώρα) με έσπρωξε σε άλλα μονοπάτια. Πιο πεζά. Πιο
τεχνοκρατικά.
Το έχω σύνθημά μου εδώ και πολλά πολλά χρόνια,
αλλά από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω σαν δάσκαλος στα σχολεία
προσπαθώ να περάσω στα παιδιά την ιδέα:
Το
πρώτο που έχετε (πρέπει) να μάθετε και εκεί θα ρίξετε όλο
το βάρος της μελέτης σας στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου είναι η
γλώσσα, για να μπορείτε να μιλάτε, να γράφετε, να
ακούτε και να διαβάζετε.
Μετά,
να μάθετε μαθηματικά (ή αριθμητική - όπως θέλετε πείτε το), για να
μπορείτε να μετράτε και
Αν
σας περισσεύει κουράγιο ασχοληθείτε με τα υπόλοιπα, ιστορίες,
φυσικές, χημείες, υπολογιστές κλπ.
Και
προσπαθώ μετά να τους το αιτιολογήσω και επιμένω τουλάχιστον
για το πρώτο. Δυστυχώς όμως, δεν έχω ακούσει (ελπίζω κι
εύχομαι απλά να μην έτυχε) παρόμοιες προτροπές από συναδέλφους σας
φιλολόγους.
Βάλτε
ένα χεράκι ρε αδέλφια. Αυτό χρειάζονται τα παιδιά (μας). Και μετά
θα μπορούν να απαντούν σε οποιαδήποτε ερώτηση τους βάζει ο
οποιοσδήποτε θεματοδότης
Απάντηση
από τον/την Χριστίνα Παπαγγελή στις 2 Ιούνιος 2010 στις 18:18
Παρακολούθησα
μ' ενδιαφέρον όλη τη συζήτηση, χωρίς να συμμετεχω εφόσον τα
λεγόμενα κάλυπταν κι όσα θα μπορούσα να πω εγώ. Νομίζω όμως ότι
αξίζει κι ότι εδώ είναι ο κατάλληλος χώρος συζήτησης για να
παραθέσω ένα απόσπασμα από το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα "Οταν
ο Σόλων κόπηκε στις πανελλαδικές" που δημοσιεύτηκε στην
Καθημερινή της 23-5
(http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_23/05/20...):
"Αλλά
και τα παιδιά, τα παιδιά μας, που κι αυτά η τηλεόραση τα ψυχαγωγεί
και τα εκπαιδεύει, και τα οποία οδηγούνται κάθε χρόνο στην τελετή
της βίαιης ενηλικίωσής τους με όλο και λιγότερες ψευδαισθήσεις και
όλο και περισσότερο άγχος, τι πράγματι θα ήθελαν να
γράψουν για να βρεθούν όσο πιο κοντά γίνεται στην αλήθεια τους,
όσο πιο κοντά ταιριάζει στην ηλικία τους που, θεωρητικά, βρίσκεται
ακόμα κάπως μακριά από την πεπολιτισμένη αυτολογοκρισία; Ο φόβος ή
η υποψία ότι, αν ξεφύγουν από το «πρέπει» που τους
υπαγορεύει με ετήσια κανονικότητα το ίδιο το εξεταστικό θέμα, ίσως
να δουν τους βαθμούς τους να μειώνονται, δεν τους επιτρέπει να
γράψουν αυθόρμητα, κριτικά, επιθετικά, να καταθέσουν ό, τι όντως
αισθάνονται και πιστεύουν· αυτά που λίγους μήνες πριν ίσως
είχαν κατέβει στους δρόμους απαιτητικά, πρέπει την επίσημη ώρα να
στρογγυλέψουν τα αισθήματά τους, να συνετιστούν προληπτικώς και να
γράψουν όσα επιθυμεί να ακούσει η ενήλικη σοβαρότητα, αιχμάλωτη
της υποκρισίας της. Αλλά έτσι ακριβώς διδάσκουμε τα
παιδιά, ότι, για να προκόψουν, είναι υποχρεωμένα να χρησιμοποιούν
τις μεν ιδέες τους, όσες έχουν, σαν διαβατήριο που οφείλεις να το
σκίσεις για να σου επιτραπεί να περάσεις στην επικράτεια της
«ωριμότητας», τις δε λέξεις σαν τσόφλια, αδειασμένες
από το οξύ νόημά τους· τα μαθαίνουμε δηλαδή να
συμμορφώνονται έγκαιρα και να πειθαρχούν, να γερνούν πριν έρθει η
ώρα τους".
Και
παρακάτω για την έννοια της αυτομόρφωσης, που ορίζεται στενά χωρίς
να σηκώνει αντίλογο:
Πώς
να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα, αυτό που όντως νιώθεις και
επιθυμείς με ό, τι υποχρεούσαι να συντάξεις και να παρουσιάσεις
σαν δήθεν προσωπική σου άποψη ενώ άλλο δεν είναι παρά ένα
αναμάσημα όσων «σωστών» σού εμφυτεύτηκαν στο
φροντιστήριο; Εσύ, στην καλή σου ώρα, που μένει καλή κι ας τη
συμπιέζουν τα γονικά άγχη και τα κοινωνικά φορτώματα, θα ’θελες
να ομολογήσεις ευθαρσώς την πίστη σου, έστω και δίχως να
πετυχαίνεις πάντοτε τις πλουμιστές λέξεις, πως η μόρφωση, η
αυτομόρφωση και η διά βίου μάθηση (εκείνη η αυτοδιδασκαλία του
Κοραή, τέλος πάντων) ευτελίζονται και απαξιώνονται αν σαν στόχος
τους επιβάλλεται η «χρησιμότητα»: μάθε για να πάρεις
βαθμούς, μάθε για να πετύχεις καλούτσικο απολυτήριο, μάθε για να
περάσει στις Πανελλαδικές... Θα ’θελες να γράψεις, να το
πεις φωναχτά μήπως κι ακουστείς.
|
