Τοξοβολία: οι δύο αγωνιζόμενοι ήταν πάνω σε άλογα και οι δύο που ήταν στο έδαφος πετούσαν δύο μεγάλα δαχτυλίδια στον ουρανό και οι αγωνιζόμενοι έπρεπε να περάσουν το βέλος μέσα από τα δαχτυλίδια.
Δημήτρης
Αποράξεις: είναι η σημερινή καλαθοσφαίριση. Το έπαιζαν κυρίως τα κορίτσια. Τα αγόρια που το έπαιζαν σήκωναν το νικητή στην πλάτη, ενώ τα κορίτσια κέρδιζαν τη " σφαίρα", μπάλα από δέρμα και κομμάτια υφάσματος.
Ανακρουσία: ήταν παιχνίδι κρούσης της σφαίρας σε τοίχο και πιάσιμό της μετά την κρούση. Η βολή και το πιάσιμο επαναλαμβανόταν από τον ίδιο παίχτη μέχρι που έχανε.
Εμμανουέλα Τσ.
Χαλκή μυία ( τυφλόμυγα) : οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν … έδεναν με μαντίλι τα μάτια ενός παιδιού και έλεγε: " χαλκή μύγα θα σε κυνηγήσω" και οι άλλοι αποκρίνονταν: " θα κυνηγήσεις, μα δε θα την πιάσεις" και τον χτυπούσαν με τις ζώνες τους μέχρι να πιάσει ένα παιδί. Αλλιώς το παιχνίδι λεγόταν μυίνδα, δραπετίνδα, ψηλαφίνδα.
Αγγελος - Μαρία - Δημήτρης
Το παιχνίδι έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Από τα αρχαία χρόνια έχει βοηθήσει χιλιάδες παιδιά στις δυσκολίες και στα προβλήματά τους. Αφιέρωναν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους σε αγώνες και ομαδικά παιχνίδια. Έπαιζαν πολλά παιχνίδια στις αυλές και στους δρόμους, αλλά πάντα είχαν κανόνες. Ένα από αυτά ήταν οι πλαγγόνες … τα κορίτσια στην αρχαιότητα εκπαιδεύονταν για το ρόλο της μητέρας από πολύ μικρή ηλικία και γι' αυτό το δεν αποχωρίζονταν τις κούκλες τους, τις πλαγγόνες.Οι κούκλες τους είχαν διαφορετικά ονόματα ανάλογα με τα υλικά κατασκευής τους. Ονομάζονταν " νύφες και κόρες", όταν ήταν φτιαγμένες από πηλό ή κερί και κινούνταν με τη βοήθεια συρμάτων, όπως οι σημερινές μαριονέτες.
Εμμανουέλα Ρ.
Κολλαβίζειν: ένας παίχτης σκεπάζει με το χέρι του τα μάτια του ενώ ένας άλλος τον χτυπά στην πλάτη και τον ρωτά με ποιο χέρι τον χτύπησε.
Εύα
Ο Ασκωλιασμός: Ο Ασκωλιασμός είναι ομαδικό παιχνίδι που παίζεται κατά κύριο λόγο στις γιορτές του Διονύσου. Για να παιχτεί αυτό το παιχνίδι χρειάζεται ένα φουσκωμένο ασκί αλειμμένο με λάδι. Οι παίχτες πρέπει να ισορροπήσουν επάνω του με το ένα πόδι. Νικητής είναι αυτός που θα ισορροπήσει για πιο πολλή ώρα σ΄ αυτό. Επίσης παίζεται και σήμερα σε μερικές περιοχές της Ηπείρου με την ονομασία Ασκίδιάφορες παραλλαγές.
Κωνσταντίνα - Ελένη - Ρωμίνα
Πεντέλιθα( πεντόβολα): είναι ένα παιχνίδι που παίζεται ακόμα και σήμερα. Στο παιχνίδι αυτό μπορούσαν να παίξουν όσα παιδιά ήθελαν. Το κάθε παιδί είχε συγκεντρωμένα πέντε βοτσαλάκια κοντά στα πόδια του. Ο κάθε παίχτης πετούσε ένα βοτσαλάκι ψηλά και έπρεπε να το ξαναπιάσει ,αφού πρώτα είχε πάρει από κάτω ένα ακόμα βοτσαλάκι.
Μαρία - Ραφαέλα
Ρωμίνα- Ιωάννα
Βοιωτικό ερυθρόμορφο πηνίο: Στο βοιωτικό ερυθρόμορφο πηνίο (σημερινό γιο-γιο), οι παίκτες σκαλίζουν στο ξύλο δυο δίσκους που ενώνονται στο κέντρο με έναν κυλινδρικό άξονα, πάνω στον οποίο στερεώνουν την αρχή μιας κλωστής την οποία στη συνέχεια τυλίγουν γύρω-γύρω. Το πηνίο αφήνεται από τον παίκτη να πέσει και η κλωστή ξετυλίγεται, ενώ με μια κίνηση του χεριού ξαναμαζεύεται γύρω από τον άξονα. Η κίνηση μπορεί να επαναλαμβάνεται.
Ραφαέλα
Μπάλα:Αυτό το παιχνίδι παίζεται ως εξής: το ένα παιδί πετά με δύναμη, τη μπάλα και εκείνη σκάει στο έδαφος και τη πιάνει ένα άλλο παιδί. Αυτό γίνεται συνεχώς και έτσι συνεχίζεται το παιχνίδι. Η μπάλα τους ήταν φτιαγμένη από δέρματα ζώων.
Αγγελος
Αθυρμα: αγαπημένο παιχνίδι των μεγαλύτερων σε ηλικία αγοριών ήταν το άθυρμα, ένα πήλινο αλογάκι πάνω σε ρόδες, που το έσερναν σε όλο το σπίτι. Συνήθως το έσερναν τα σκυλιά τους κι όταν κουράζονταν το έσερναν τα παιδιά μόνα τους.
Πλαταγή ( κουδουνίστρα): ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιζαν τα μωρά στην αρχαιότητα ήταν η πλαταγή, μια πήλινη κουδουνίστρα, που την έβαζαν στο χέρι του και με τον ήχο που έκαναν τα πετραδάκια που είχε μέσα, το έκαναν να ξεχνιέται και να σταματά τα κλάματα.
Εβελίνα
Σκαπέρδα (διελκυστίνδα): οι παίχτες καρφώνουν στο χώμα ένα δοκάρι, το οποίο έχει μια τρύπα στο κέντρο του και περνούν ένα σκοινί. Στις δύο άκρες του δένεται ένας παίχτης, έτσι ώστε, έτσι ώστε ο ένας να μην είναι κοντά στον άλλο και προσπαθούν τραβώντας με δύναμη να φέρουν ο ένας τον άλλο κοντά στη δοκό. Το παιχνίδι αυτό παίζεται και με ισάριθμους σε κάθε πλευρά παίκτες.
Τζένη - Δήμητρα
Ακινητίνδα: παίζεται και σήμερα με το όνομα αγαλματάκια, μόνο που υπάρχουν κάποιες διαφορές. Στην ακινητίνδα οι παίκτες μόλις δοθεί το σύνθημα πρέπει να μείνουν ακίνητοι σε όποια στάση βρίσκονται. Εκείνος που θα κουνηθεί βγαίνει από το παιχνίδι.
Παναγιώτης
Ασκί: ήταν ένα παιχνίδι ευλυγισίας και ισορροπίας. Οι παίχτες ανέβαιναν πάνω σε ένα φουσκωμένο ασκί, το οποίο ήταν αλειμμένο με λάδι. Νικητής ήταν όποιος ισορροπούσε για περισσότερη ώρα πάνω στο ασκί.
Μικέλα
Τροχός: Οι τροχοί είναι συνήθως χάλκινοι και υπάρχουν μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Η διάμετρος τους κυμαίνεται ανάμεσα στα 80 και 130 εκατοστά. Ο τροχός δεν είναι όμως μόνο παιχνίδι. Τον χρησιμοποιούσαν και στις παλαίστρες, όπου γυμνάζονταν οι νέοι. Ο Ιπποκράτης μάλιστα, ο φημισμένος γιατρός, στο βιβλίο του "Περί Διαίτης", τον συστήνει σε όσους θέλουν να κρατηθούν σε καλή φυσική κατάσταση.
Κερητίζειν:Παιχνίδι που παιζόταν από δύο παίχτες, οι οποίοι προσπαθούσαν να κατευθύνουν μία σφαίρα με ραβδιά. Ήταν ο πρόδρομος του σημερινού χόκεϋ. Το παιχνίδι διασώθηκε στη Βισαλτία με το όνομα "Γρούνα"/ γουρούνα. Ήταν παιχνίδι μιας ολιγάριθμης ομάδας παιδιών. Άρχιζε με την διαδικασία ανάθεσης του ρόλου της μάνας, που ήταν και ανεπιθύμητος ρόλος. Η μάνα προσπαθούσε με ένα ραβδί να βάλει ένα μικρό μεταλλικό κουτί, τη γρούνα, σε μια μικρή λακκούβα, ενώ οι άλλοι παίχτες επιδίωκαν το αντίθετο. Πάντα όμως η προσπάθεια γινόταν από τη μάνα και αντίπαλο έναν άλλον παίχτη της ομάδας.
Κώστας
