Aφήνοντας πίσω μας τις ! ακτές της Xίου, ξαναβρεθήκαμε πάνω από το Aιγαίο, το οποίο στο σημείο αυτό ήταν ονειρωδώς . Πάνω από την επιφάνειά του, που τη γλαυκότητά της την ξεθώριαζε ο ήλιος, σχηματίζονταν εδώ κι εκεί πλάκες, σαν να είχε χυθεί λάδι πάνω στα νερά. Ένα βαπόρι, το μόνο που συναντήσαμε σ' μας το ταξίδι, αυλάκωνε μακριά τη θάλασσα. […]

Tα βουνά της Mυτιλήνης ερχόντουσαν τώρα καταπάνω μας κι ύστερ' από ένα λεπτό βρισκόμαστε πάνω απ' αυτά, αγγίζοντάς τα σχεδόν. από ελιές, φάνταζαν τώρα σαν μέσα στο φως του ήλιου… Στο βάθος των πτυχώσεών τους τα μάτια μας, !, έβλεπαν να γυαλίζει μια πλάκα νερού, που την παίρναμε για λίμνη, γιατί την περιτριγύριζαν βουνά από παντού. Όταν περάσαμε πάνω της, είδαμε πως ήταν ένας κόλπος, ο κόλπος της Γέρας, που η και του έξοδος, με λαιμό φιάλης, δεν είχε διάσταση από όση οι όχθες ενός ποταμού. Tο θέαμα του κόλπου, με τις ακρογιαλιές του, που γυάλιζε κάτω μας και , ήταν αληθινά – κι ένα από τα που έχω δει στη ζωή μου.