Εκτενέστερο βιογραφικό

Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα και καταγόταν από το Μεσολόγγι, από οικογένεια με μέλη σημαντικούς λόγιους. Έχασε και τους δυο γονείς του το 1866 και εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι σε συγγενικό σπίτι. Στο Μεσολόγγι τέλειωσε το Γυμνάσιο (1875) και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1877), ωστόσο από νωρίς είχε στραφεί προς τη λογοτεχνία. Ήδη από το 1875 είχε δημοσιεύσει στίχους στο Αττικόν Ημερολόγιον και υποβάλει τη συλλογή Ερώτων έπη στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό. Η πρώτη έκδοση έργου του πραγματοποιήθηκε με τη συλλογή Τα τραγούδια της πατρίδος μου το 1886 όταν ο ποιητής ήταν ήδη γνωστός στους αθηναϊκούς κύκλους από τη συνεργασία του με λογοτεχνικά περιοδικά (Μη χάνεσαι του Γαβριηλίδη, Άστυ του Θ. Άννινου κ.α.) και εφημερίδες της εποχής (Ακρόπολις, Εφημερίς, Εμπρός, κ.α.), όπου δημοσίευε άρθρα, μελέτες, κριτικά δοκίμια και χρονογραφήματα. Συνέχισε να αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Εστία, Τέχνη, Παναθήναια, Νουμάς κ.α.) για πολλά χρόνια. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο Ποιητικό Διαγωνισμό για τη συλλογή του Ύμνος εις την Αθηνάν, από το 1897 ως το 1929 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1914 βραβεύτηκε για την προσφορά του με το κρατικό αριστείο γραμμάτων και τεχνών. Ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών και το 1930 εκλέχτηκε πρόεδρός της. Το 1888 παντρεύτηκε τη Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησε δύο γιους και μια κόρη. Με αφορμή τον θάνατο του μικρότερου γιου του Άλκη το 1898 ο ποιητής έγραψε τα ποιήματα Τάφος και Παράδεισοι. Το 1933 τιμήθηκε με το γερμανικό λογοτεχνικό βραβείο Goethe και το Οικονόμειο βραβείο της Ελληνικής Κοινότητας Τεργέστης και το 1936 στα πενηντάχρονα της δημιουργίας του ο βασιλιάς Γεώργιος του απένειμε το Παράσημο του Φοίνικος. Στη συγγραφή αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, την οποία πέρασε στην Αθήνα στην οδό Ασκληπιού αρ.3, όπου βρίσκεται σήμερα το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά. Μοναδική μετακίνησή του η μετακόμιση στην οδό Περιάνδρου προς το τέλος της ζωής του. Εκεί πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943. Η κηδεία του στο πρώτο νεκροταφείο έμεινε στην ιστορία ως ένα είδος αντικατοχικής διαδήλωσης.

Ο Παλαμάς κάλυψε με το έργο του ολόκληρο το φάσμα του γραπτού λόγου. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, τη δημοσιογραφία, την αρθρογραφία, τη μελέτη, την κριτική. Στο ποιητικό του έργο που ξεπερνά τις είκοσι συλλογές κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης, το πνεύμα της οικουμενικότητας του πολιτισμού. Στάθηκε ο εμπνευστής και εισηγητής της λεγόμενης γενιάς του 1880 ή παλαμικής γενιάς στην ελληνική ποίηση, όταν γύρω στα 1879-1880, αντιδρώντας στη ρητορεία της ρομαντικής ποίησης της Α' Αθηναϊκής Σχολής και επηρεασμένος από το ρεύμα του γαλλικού Παρνασσισμού, ηγήθηκε της ανανέωσης της ποιητικής θεματολογίας και έκφρασης.

Σταθμοί στην ποιητική δημιουργία του θεωρούνται Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου και Η Φλογέρα του βασιλιά, γραμμένα στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας. Παράλληλα προς την ποίηση τον απασχόλησε ιδιαιτέρως το Γλωσσικό Ζήτημα, στο χώρο του οποίου υπήρξε δια βίου ένθερμος υποστηρικτής της δημοτικής και κορυφαία μορφή του δημοτικιστικού κινήματος με το κύρος του αλλά και με τις κυρώσεις που υπέστη για τον γλωσσικό του αγώνα (προσωρινή απομάκρυνσή του από το πανεπιστήμιο). Αξιοσημείωτη είναι η στάση του στα «Ευαγγελικά» και τα «Ορεστειακά».

Από το πεζογραφικό του έργο, περιορισμένο σε έκταση συγκριτικά προς το ποιητικό, ξεχωρίζει ο Θάνατος παλληκαριού.

Στον χώρο του θεάτρου έγραψε για τη «Νέα Σκηνή» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου την Τρισεύγενη, απέσυρε ωστόσο το έργο πριν την παράστασή του όταν ο Χρηστομάνος θέλησε να επέμβει στην τελική μορφή του.

Ο Παλαμάς υπήρξε τέλος ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μελετητές και κριτικούς της λογοτεχνίας και πρόδρομος ενός μεγάλου μέρους της μεταγενέστερης ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής. Σημειώνεται εδώ ως παράδειγμα η σημαντική μελέτη του για το έργο του Σολωμού.

 

Εργογραφία

 

Ι.Ποίηση

• Μισολόγγι. Μεσσολόγγι, τυπ. Δυτική Ελλάς, 1878.

• Τραγούδια της πατρίδος μου. Αθήνα, 1886.

• Ύμνος εις την Αθηνάν. Αθήνα, τυπ. αφων Περρή, 1889.

• Τα μάτια της ψυχής μου. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1892.

• Ίαμβοι και ανάπαιστοι. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1897.

• Τάφος. Αθήνα, Εστία, 1898.

• Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης. Πειραιάς, τυπ. Σφαίρα, 1900.

• Η ασάλευτη ζωή. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1904.

• Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1907.

• Η φλογέρα του Βασιλιά με την Ηρωική τριλογία, Πρόλογο κι Επίλογο. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1910.

• Οι καημοί της λιμνοθάλασσας και Τα Σατυρικά γυμνάσματα. Αθήνα, Φέξης, 1912.

• Η Πολιτεία και η Μοναξιά. Αθήνα, Εστία, 1912.

• Βωμοί. Αθήνα, Εστία, 1915.

• Τα παράκαιρα. Αθήνα, Ι.Ν.Σιδέρης, 1919.

• Τα δεκατετράστιχα. Αλεξάνδρεια, τυπ.Κασιμάτη-Ιωνά, 1919.

• Οι πεντασύλλαβοι - Τα παθητικά κρυφομιλήματα - Οι λύκοι - Δυο λουλούδια από τα ξένα. Αθήνα, Κολλάρος, 1925.

• Δειλοί και σκληροί στίχοι. Σικάγο, τυπ. Ο Νεοελληνικός Μέρκουρι, 1928.

• Ο κύκλος των τετραστίχων. Αθήνα, τυπ. Ο Κοραής, 1929.

• Περάσματα και χαιρετισμοί. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1931.

• Οι νύχτες του Φήμιου. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1935.

• Βραδινή φωτιά. 1944. (μεταθανάτια έκδοση από το γιο του ποιητή Λέανδρο).

ΙΙ.Κριτική- Αυτοβιογραφικά κείμενα- Μελέτες

• Το έργον του Κρυστάλλη. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1894.

• Διονυσίου Σολωμού · Άπαντα τα ευρισκόμενα. Αθήνα, τυπ. Π.Δ.Σακελλαρίου, 1901.

• Γράμματα. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1904.

• Γράμματα2. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1907.

• Ηρωικά πρόσωπα και κείμενα. Αθήνα, εκδ. της "Φοιτητικής Συντροφιάς", 1911.

• Τα πρώτα κριτικά. Αθήνα, Φέξης, 1913.

• Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1914.

• Ιούλιος Τυπάλδος. Αθήνα, τυπ. Π.Δ.Σακελλαρίου, 1917 (στη σειρά .Διαλέξεις Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού12· Διαλέξεις περί ελλήνων ποιητών του ΙΘ΄ αιώνος)

• Βιζυηνός και Κρυστάλλης. Αθήνα, τυπ. Π.Δ.Σακελλαρίου, 1917 (στη σειρά Διαλέξεις Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού16· Διαλέξεις περί ελλήνων ποιητών του ΙΘ΄ αιώνος).

• Ανατόλ Φρανς. Αθήνα, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 1925.

• Γύρω στο Σολωμό. Αθήνα, τυπ. Προμηθεύς, 1927.

• Πεζοί Δρόμοι Α΄. Αθήνα, Ζηκάκης, 1928.

• Πεζοί δρόμοι Β΄. Αθήνα, Ζηκάκης, 1928.

• Προσφώνησις· του αντιπροέδρου της Ακαδημίας Αθηνών… Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1929.

• Ο Γκαίτε στην Ελλάδα. Αθήνα, Δημητράκος, 1932.

• Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου · Η ποιητική μου Α'. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1933.

• Πεζοί δρόμοι Γ΄· Κάποιων νεκρών η ζωή. Αθήνα, Δημητράκος, 1934.

• Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου2. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1940.

ΙΙΙ.Διηγήματα

• Θάνατος παλληκαριού. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1901.

• Διηγήματα. Αθήνα, Ι.Ν.Σιδέρης, 1920.

IV.Θέατρο

• Τρισεύγενη· Δράμα σε τέσσερα μέρη. Αθήνα, τυπ. Εστίας, 1903.

V.Μεταφράσεις

• Andre Laurie, Πρόας ο Νικίου. 1898.

• Emile Verhaeren, Η Ελένη της Σπάρτης. Αθήνα, Τα έργα, 1916.

• Ξανατονισμένη μουσική. Αθήνα, Εστία, 1930.

VI.Αλληλογραφία

• Γράμματα στη Ραχήλ. 1960.

• Αλληλογραφία Α΄ (1875-1915), Εισαγωγή - Φιλολογική Επιμέλεια- Σημειώσεις Κ.Γ.Κασίνη. Αθήνα, έκδοση του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά, 1975.

• Αλληλογραφία Β΄ (1916-1928), Εισαγωγή - Φιλολογική Επιμέλεια- Σημειώσεις Κ.Γ.Κασίνη. Αθήνα, έκδοση του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά,1978.

• Αλληλογραφία Γ΄ (1929-1941) ), Εισαγωγή - Φιλολογική Επιμέλεια- Σημειώσεις Κ.Γ.Κασίνη. Αθήνα, έκδοση του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά, 1981.

• Αλληλογραφία Δ΄, Γράμματα στη Λιλή Ζηρίνη, Εισαγωγή - Φιλολογική Επιμέλεια- Σημειώσεις Κ.Γ.Κασίνη. Αθήνα, έκδοση του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά, 1986.

• Αλληλογραφία Ε΄· Γράμματα στη Στέλλα Διαλέττη. Αθήνα, έκδοση του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά

 

Πηγή: Ε.ΚΕ.ΒΙ