Στα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που κυρίαρχος του κόσμου ήταν ο Δίας, ζούσε λίγο μακριά από μας, στη σημερινή Συρία, μια κοπέλα πάρα πολύ όμορφη, που έλεγαν Ευρώπη. έλεγαν έτσι, επειδή τάχα είχε ευρύ (φαρδύ) πρόσωπο. Σήμερα θα λέγαμε «φεγγαροπρόσωπη». Τόσο ωραίο κι ακτινοβόλο ήταν το πρόσωπό και τόσο μεγάλη η όλη ομορφιά κι η χάρη , που όλος ο κόσμος μιλούσε γι’ αυτή και καμάρωναν γι’ αυτό και οι δυο γονιοί , ο βασιλιάς της χώρας ο Αγήνορας κι η γυναίκα η Τηλεφάεσσα. Τσούρμο οι υποψήφιοι γαμπροί έφταναν απ’ όλες τις άκρες της Γης να ζητήσουν από τον πατέρα το χέρι .
Η φήμη της ομορφιάς έφτασε και στον Όλυμπο. άκουσε κι ο Δίας και χάιδεψε τα γένια . «Να ’ναι τάχα έτσι που λένε;», σκέφτηκε. Και χωρίς να χάσει καιρό, κάποια μέρα που η Ήρα έλειπε από τον Όλυμπο σε κάποια γιορτή που είχαν για χάρη , παίρνει το σκήπτρο και κρυφά, μην πάρουν είδηση κι οι άλλοι θεοί, φεύγει απ’ το παλάτι και μια και δυο, κάμπους και βουνά και θάλασσες περνάει και, να σου , φτάνει στη χώρα του Αγήνορα. Τραβούσε ίσια για την πρωτεύουσα, αλλά, για καλό και για κακό, σταμάτησε λίγο πιο έξω, για να σκεφτεί πώς θα πλησιάσει στο παλάτι, δίχως να γνωρίσει κανένας.
Κι εκεί που στεκόταν, στην άκρη ενός καταπράσινου λιβαδιού, κοντά στην ακρογιαλιά, βλέπει να φτάνουν από πέρα μια παρέα όμορφες κοπέλες, η μια πιο όμορφη από την άλλη. Έρχονταν τα κοριτσόπουλα τραγουδώντας και σκόρπισαν μες στο ανθόσπαρτο λιβάδι κι άρχισαν να μαζεύουν λουλούδια και να πλέκουν μ’ αυτά γιρλάντες και στεφάνια και να στολίζουν τα μαλλιά και να καμαρώνουν και να χαίρονται την ομορφιά και την άνοιξη.

Χάρης Σακελλαρίου, Η Ευρώπη κι ο ταύρος