Ονοματοθεσία: Ίμερος, Πόθος, Έρως

Το κύριο θέμα του πλατωνικού διαλόγου Κρατύλος αφορά το αν τα ονόματα-λέξεις έχουν αποκτήσει την ονομασία τους από την ίδια τη φύση που τα χαρακτήριζε (φύσει) ή ύστερα από κάποια συμφωνία μεταξύ των πρώτων ομιλητών της εκάστοτε γλώσσας (συνθήκη).

Σωκράτης: Και ο «ίμερος» έλαβε το όνομα με τον ρου που περισσότερο από καθετί άλλο έλκει την ψυχή. Δηλαδή επειδή ρέει με ορμή («ἱέμενος») και με έντονη επιθυμία (ἐφίεται) για τα πράγματα, και έτσι παρασύρει την ψυχή στην ορμή (ἕσιν) της ροής του, για όλη αυτή τη δύναμη ονομάσθηκε «ίμερος». Και ο «πόθος» όμως ορθώς ονομάζεται, διότι δεν προέρχεται από αυτό που είναι παρόν αλλά με αυτό που είναι αλλού (ἄλλοθί που) ή απουσιάσει. Ως εκ τούτου το ίδιο συναίσθημα που λέγεται ίμερος, όταν το αντικείμενο του πόθου του είναι παρόν, ονομάζεται πόθος όταν είναι απόν. Ο έρως, επειδή εισρέει στην ψυχή απ’ έξω και δεν είναι δική του αυτή η ροή σ’ εκείνον που ερωτεύεται αλλά μπαίνει απ’ έξω με τα μάτια, γι’ αυτό τον παλιό καιρό ονομαζόταν «έσρος»» από το ρήμα ἐσρέω –γιατί μεταχειριζόμασταν το όμικρον αντί του ωμέγα– τώρα όμως ονομάστηκε «έρως» με τη μεταβολή του όμικρον σε ωμέγα.

(Πλ., Κρατύλος 420b)