Νύχτα του θέρους απαλύνουσα

ως μέλι σε γεύομαι στην κερήθρα του χώρου.

Εσχεδίαζα ποίημα όπου υπήρχες ηδυπαθής

με δανεισμένα μάτια στη φωτιά των άστρων

με την αγάπη

ταξιδεμένη σε διαθέσεις του σώματος.

Αλλ’ η ωραιότητα της μοίρας

έρχεται και σε παίρνει στα χέρια του θέρους

απάνω από μας

στο ακέραστο του στήθους όπου

σε λευκά ιμάτια κυματίζει η αρχή του πόνου

και μορφές παιδιών

λυπηρά ψιθυρίζουν

για τα χαμένα τους πράγματα

όταν το κέλευσμ’ ακούγεται με αέρα πλασμένο.

Τραγούδια μη ζητήσετε

ρέουν οι σιωπές στα βουνοπλάγια

κυριαρχούν πλήρως ολόγυρα του προσώπου μου

δέντρου κλαδί ασημίζει εμπρός μου.

Στο βάθος της νοσταλγίας Ακατάληπτε

μιλούμε για σένα

πολύ μακριά απ’ τα χείλη μας.

Αυτή την ώρα του αναλυομένου μυστηρίου

όλα

γυρίζουν.