Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ν’ αγαπώ εκείνους που οι άνθρωποι μισούν και να είμαι φίλος μ’ εκείνους που οι άνθρωποι περιφρονούν. Η ψυχή μου μου φανέρωσε ότι η αγάπη εκδηλώνεται όχι μονάχα στο πρόσωπο που αγαπά, αλλά και στο πρόσωπο που αγαπιέται. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, η αγάπη ήταν στην καρδιά μου σα μια λεπτή κλωστή πιασμένη από δυο πασσάλους. Αλλά τώρα η αγάπη έγινε ένας φωτεινός κύκλος που αρχή του είναι το τέλος του, και το τέλος του η αρχή του. Περιβάλλει καθετί που υπάρχει κι απλώνεται σιγά σιγά για ν’ αγκαλιάσει όλα όσα θα υπάρξουν.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ ΚΑΙ Μ’ ΕΜΑΘΕ να διακρίνω την κρυμμένη ομορφιά του δέρματος, του παραστήματος και του χρώματος. Με δίδαξε να στοχάζομαι εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν άσχημο μέχρι ν’ ανακαλύψω την αληθινή του γοητεία κι ομορφιά. Πριν η ψυχή μου με διδάξει, έβλεπα την ομορφιά σαν ένα τρεμάμενο πυρσό ανάμεσα σε στήλες καπνού. Τώρα που ο καπνός έχει διαλυθεί, δεν βλέπω τίποτ’ άλλο από τη φλόγα.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ν’ ακούω τις φωνές που η γλώσσα, ο λάρυγγας και τα χείλη δεν μπορούν να προφέρουν. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, δεν άκουγα παρά θόρυβο και θρήνους. Αλλά τώρα πρόθυμα παραστέκομαι στη Σιωπή κι αφουγκράζομαι τις χορωδίες της που τραγουδούν τους ύμνους των εποχών και τα τραγούδια του σύμπαντος που αναγγέλλουν τα μυστικά του Αόρατου.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ Μ’ ΕΜΑΘΕ να λέω, «είμαι έτοιμος», όταν με πλησιάζουν το Άγνωστο και ο Κίνδυνος. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, δεν απαντούσα σ’ άλλη φωνή εκτός από τη φωνή τη γνωστή που με καλούσε, και δεν περπατούσα παρά το εύκολο και ίσιο μονοπάτι. Τώρα το Άγνωστο έγινε άλογο που μπορώ ν’ ανέβω για να φτάσω στο Άγνωστο κι ο καμπίσιος δρόμος έγινε σκάλα που την ανεβαίνω για να φτάσω στην κορυφή.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, «Μη μετράς το Χρόνο λέγοντας, “υπήρξε το χθες και θα υπάρξει το αύριο”». Μα πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, φανταζόμουν το Παρελθόν σα μια εποχή που ποτέ δεν θα ξαναγύριζε και το Μέλλον σα μια εποχή που ποτέ δεν μπορούσα να τη φτάσω. Τώρα καταλαβαίνω ότι η τωρινή στιγμή περιέχει όλο τον χρόνο, και μέσα σ’ αυτήν υπάρχουν όλα όσα μπορεί να ελπίζει κανένας, να κάνει και ν’ αντιληφθεί.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, «Να μη χαίρεσαι με τον έπαινο και να μη θλίβεσαι με την κατηγόρια». Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, αμφέβαλλα για την αξία του έργου μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι τα δέντρα ανθίζουν την άνοιξη και καρπίζουν το καλοκαίρι χωρίς ν’ αναζητούν τον έπαινο, και ρίχνουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και γυμνώνονται χωρίς να φοβούνται την κατηγόρια.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ, ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ, και μου έμαθε πολλά. Κι η ψυχή σου μίλησε σε σένα και σ’ έμαθε το ίδιο πολλά. Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε ένα, και δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσά μας, εκτός ότι εγώ βιάζομαι να φανερώσω αυτά που είναι μέσα στον εσωτερικό μου κόσμο, ενώ εσύ φυλάς σα μυστικό αυτό που βρίσκεται εντός σου. Αλλά στη μυστικότητά σου αυτή υπάρχει αρετή.

Χαλίλ Γκιμπράν, Σκέψεις και Διαλογισμοί, εκδόσεις Μπουκουμάνη

Ο Χαλίλ Γκιμπράν  (6 Ιανουαρίου 1883-22 Αυγούστου 1931) ή «ο άνθρωπος από το Λίβανο», όπως είναι γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, υπήρξε ποιητής, φιλόσοφος και εικαστικός καλλιτέχνης. Θεωρείται διάνοια της εποχής μας από τους αραβόφωνους λαούς που γνωρίζουν καλά τα γραπτά του. Ήταν μαθητής του γλύπτη Ωγκύστ Ροντέν, ο οποίος συνέκρινε τα έργα του με αυτά του Ουίλιαμ Μπλέικ. Το πιο γνωστό του έργο θεωρείται Ο Προφήτης (1823).