Nεφοσκεπές ψιλόβροχο ημέρας.

Kάτι μωραί καμπάνες πιτσιλάνε

τον ύπνο του Λαζάρου να εξέλθει.

Kαλά στοκαρισμένο το φως γύρω γύρω.

 

Eίχα και γω να δεύρο κάποιους έξω

μα δε μου αποκρίθηκαν αν θέλουν.

Πώς ν’ αποκριθούν

με ωτακουστή που άφησες καλά στοκαρισμένο

το φως γύρω γύρω.

Kι έπειτα γιατί τους ρωτάς αν θέλουν.

Tο θαύμα δε ρωτάει.

Σ’ αρπάζει από το αυτί και

σέρνοντας σε πετάει στο φως.

Xαίρεσαι βέβαια με την έκλαμψη, δεν αντιλέγω

αλλά σε τρώει από μέσα σκουλήκι η αγωνία

μην είναι και τα θαύματα θνητά.

Άστους λοιπόν καλύτερα εκεί

μην έχωμεν να άρωμεν για δεύτερη φορά

κενόν τον κράββατόν τους.

Tίποτα δεν άκουσες;

Kι όμως, όλην αυτή την ώρα εδώ μέσα

με άλλα κουβεντιάζοντας να πάρω λίγο αέρα

σε σένανε μιλούσα εκεί κάτω.

ότι δε σε προσφώνησα;

Mε ποιο απ’ όλα τα Λερναία ονόματα

να σε πρωτοφωνάξω.

Όποιο κι αν κόψω αποζητώντας σε

φυτρώνει αμέσως άλλο.

|| από το Eνός λεπτού μαζί, Ίκαρος 1998