Τίτος Πατρίκιος (1928- )
VI.
Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα? πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ? αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ? αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι –
Θ? αναγνωρίσεις τ? άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι –
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα –
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.
ΧΙΙΙ
Η απόφασή μου να μη σε συλλογιέμαι
είναι μήπως και σώσω ό,τι μπορώ να σώσω
κρύβοντας λίγες σπαταλημένες μέρες
βαθιά μέσα στη μνήμη ρίχνοντας
τις άλλες μέρες από πάνω σα λιθάρια.
ΙΧ
Άργησα να μαντέψω τη βροχή
το τέλος δέθηκε με την αρχή.
[από τη συλλογή Τέλος του Καλοκαιριού 1953-1954 Ποιήματα Ι 1948-1954 εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ ]
—————————–
ΧVIII
Τελειώσανε πια τα ερωτήματα
που δεν περιμένουν απάντηση
που τα προφέρουμε περσότερο για ν ακουστεί η φωνή μας
παρά για την όποια απάντηση κι αν έρθει.
Δεν φοβάμαι πια για τίποτα.
Μπορώ να βάλω εδώ στην αρχή
ένα «εγώ»
και να ξέρω πως μιλάω για τον εαυτό μου.
Οι ανοιχτοί δρόμοι έχουν γίνει
για τα βήματά μας.
Κι αν καθόλου δεν ξέρεις πως υπάρχω,
κι αν ποτέ δε συλλογίστηκες
τους ανεμόμυλους που αλέθουν το χρόνο μας,
δε με πειράζει.
Θα παλέψω.
Με τα νύχια και τις γροθιές
με τα δόντια
θα παλέψω.
Και να ΄σαι σίγουρη
πως θα χαράξω την παρουσία μου ανεξίτηλη
στις πέτρινες κόχες του διαστήματος
που θα κινείσαι.
Δε θ’ αφήσω να χαθεί τίποτα.
Ακόμη κι η βεβαιότητα μιας διαδρομής
που έγινε
[Από τη συλλογή Μεγάλο Γράμμα 1952, Ποιήματα Ι 1948-1954 εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ ]
————————-
VI
Κι αν δεν μπορέσαμε ποτέ
να γελάμε στο ίδιο αστείο,
κι αν ποτέ δεν είδες το χέρι που σου δίνω,
κι αν δεν κατάλαβες ακόμη
γιατί εγώ τα βράδια έλειπα-
ίσως καλύτερα.
Έτσι μπορώ να σ’ αγαπώ
χωρίς να ντρέπομαι.
[ Από τη συλλογή: Χωματόδρομος 1853-1954, Ποιήματα Ι 1948-1954 εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ ]
—————————————-
ΑΝΟΙΞΗ
Επάνοδος
Δαπάνες
Ηλιοτρόπιου
Φυγαδεύοντας
Πεισματική συναλλαγή
Το αβέβαιο εμπόριο
Επαληθεύω
Δύσπιστη
Δύσπιστη άνοιξη
Δύσπιστη
Αθήνα , Μάρτης 1953
ΑΛΛΑΓΕΣ
στον Αστέρη Στάγκο
Την ώρα που εμείς ανταλλάσσουμε
τις μόνιμες καθημερινές κουβέντες μας,
την ώρα που τρώμε το συνηθισμένο φαγητό μας,
την ώρα που τα νύχια του έρωτα
μπήγονται μες στα σπλάχνα μας και τα ξεσκίζουν,
βουβά κι αναπότρεπτα,
ετοιμάζονται οι μεγάλες αλλαγές.
Οι αλλαγές που περιμένουμε.
Οι αλλαγές που δεν περιμένουμε.
CAUSA
Kάθε που ξημερώνει
μισώ τη μέρα
που μ΄εμποδίζει
να σε σκέπτομαι
ΠΡΌΦΑΣΗ
ξεκίνησα να γράφω κάτι
μα το ξέχασα.
Δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο
από σένα.
ΠΟΙΝΗ
Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου
λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.
ΗΛΙΚΙΕΣ
Τα μαλλιά σου
δυο δεμάτια φλόγες
σπάταλες και απαιτητικές
Τα μαλλιά σου-
(μα πώς αδειάσαν τα μαλλιά μου..)
Γερνάμε.
[ Από τη Συλλογή Χρόνια της Πέτρας 1953-1954, Ποιήματα Ι 1948-1954 εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ ]
———————–
Tίτος Πατρίκιος (βιβλιοnet)