Άφησα πίσω την ψυχή μου. Ήταν επιλογή μου.
Ήταν ιεροσυλία να την πάρω μαζί μου.
Είναι η ψυχή τόσων αιώνων, τόσων γενεών,
Τέτοιας ιστορίας.
Δεν πρέπει να την πάρω μαζί μου.
Πρέπει να μείνει να φυλάει Θερμοπύλες.
Άφησα την Εστία των παππούδων μου
Και τη φωτιά να καίει χωρίς να φέγγει.
Άφησα πίσω τους νεκρούς μου
Στα κοιμητήρια τα λιτά
Να περιμένουν λίγο στάρι διαβασμένο
και κάποιο χέρι να χαϊδεύει το σταυρό τους.
Άφησα πίσω μου το Μεγαλέξανδρο,
Τους Διγενήδες που το αίμα μου θεριεύαν.
Άφησα τους στεφανωμένους Άγιους Πατριάρχες
Πίσω μου
Να υφαίνουν τον ιστό της ιστορίας μου.
Δόκανο στον εχθρό της λησμονιάς.
Και ξάφνου μου ξερίζωσαν το νου και την καρδιά
Και τα απλά μου όνειρα.
-Μάνα! Εδώ θα τους αφήσω.
Δε θέλω να κρυώνουν.
Να περιμένουν.
Μου ’πες πως θα γυρίσουμε «μιαν ημέραν».
Κι άφησα πίσω τα παιχνίδια μου
Το παρελθόν μου και το μέλλον μου
Τα ’κρυψα κάτω απ’ το πλατύσκαλο της ξώθυρας
Ελπίζοντας στο γυρισμό,
Αγνοώντας…

Αποσπάσματα από την “Ποιητική Υμνωδία” με τίτλο “Προσφυγιά – αρμονίας κατάλυση” της Ευαγγελίας-Αγγελικής Πεχλιβανίδου,

http://douridasliterature.com/pexlivanidi.html