Κατηγορία: Ιστορία

Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα ίσως να διδάξει κανείς, μιλώντας από τη μεριά των φιλολόγων και από προσωπική εμπειρία είναι η ιστορία. Οι μαθητές συνήθως είναι αρνητικοί ισχυριζόμενοι πως δεν τους ενδιαφέρει τι έγινε στο παρελθόν, αδυνατώντας να αντιληφθούν τη διασύνδεση με το παρόν. Παράλληλα, η απουσία συχνά εποπτικών μέσων, ανεπαρκή εργαστήρια με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, η απουσία βιντεοπροβολέων, η ογκώδης ύλη και η αποστήθιση διογκώνουν τις δυσκολίες. Ταυτόχρονα, οι μαθητές δυσκολεύονται να αφιερώσουν χρόνο για μελέτη στο σπίτι είτε πιεζόμενοι από εξωσχολικές δραστηριότητες και φροντιστήρια, είτε γιατί επαναπαύονται στο ότι θα πάρουν εύκολα προβιβάσιμο βαθμό , είτε γιατί θεωρούν πιο ευχάριστο να ασχολούνται με το κινητό και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη, δεν είναι λίγα τα φαινόμενα της διαστρέβλωσης της ιστορίας και της μη σφαιρικής και αντικειμενικής παρουσίασης των γεγονότων με αποτέλεσμα τον φανατισμό και τη καλλιέργεια στερεοτύπων. Οι νεαροί μαθητές συχνά παρουσιάζουν ένα ακραίο φανατισμό για τον αρχαίο πολιτισμό ή την ιδέα του έθνους αγνοώντας ταυτόχρονα ποιος ήταν ο Σωκράτης ή ο Σοφοκλής. Όσο για τις ιδέες και τα ιδανικά των φωτισμένων μυαλών του παρελθόντος ούτε λόγος. Η διδασκαλία της ιστορίας δεν είναι όμως για να μάθει κανείς πότε έγινε η τάδε μάχη, ποιος ήταν ο στρατηγός ή τι είπε ο Αριστοτέλης. Η διδασκαλία της ιστορίας είναι για να συνδυάσει κανείς το/ α  αίτιο/α  με το/α    αποτέλεσμα/τα, για να αντιληφθεί το πως και το γιατί, το πως ζούσαν οι άνθρωποι τότε, τι πίστευαν και που οδηγήθηκαν και πως οι πράξεις τους, τα ήθη και τα έθιμα τους επηρέασαν και σε ποιο βαθμό τους μεταγενέστερους. Ταυτόχρονα, μέσω τη γνώση του ιστορικού παρελθόντος καλλιεργείται η κριτική σκέψη και προβλέπεται ενδεχομένως ένα κομμάτι των μελλοντικών εξελίξεων. Σε μια εποχή υπερπληροφόρησης και χειραγώγησης η ουσιαστική μελέτη της ιστορίας μπορεί να δώσει τα απαραίτητα εφόδια στο άνθρωπο για να παραμείνει άνθρωπος.