Οι Καρβουνιάρηδες στις όχθες του Αλφειού  απ' τους προ - ομηρικούς χρόνους στην Ηραία δεν έπαψαν να στήνουν το καμίνι  με πουρνάρι απ' τα γύρω πυκνά δάση. Το ξυλοκάρβουνο που παρήγαγαν φορτωνόταν σε σχεδίες στον πλωτό τότε Αλφειό και κατέβαινε προς πώληση στις αγορές της Ίλιδος (Ηλείας). Είναι γνωστό ότι στους "Ελληνιστικούς Χρόνους" τα πλοία που περνούσαν από τα δυτικά παράλεια της Πελοποννήσου φόρτωναν μεταξύ άλλων και κάρβουνο που προερχόταν από την Ηραία (στις όχθες του Αλφειού).

Και σήμερα, όπως τα πανάρχαια χρόνια, οι καρβουνιάρηδες της Ηραίας αναλαμβάνουν να κόψουν το κατάλληλο ξύλο, ανανεώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο τα δάση της περιοχής.  Τα κομμένα ξύλα τα φέρνουν με τρακτέρ στην περιοχή τους. Τα αφήνουν να ξεραθούν καλά

 Όταν όλα είναι έτοιμα, σωρεύουν τα ξύλα και τα στήνουν με τέχνη (όπως φαίνεται στην εικ. 1) προσέχοντας ο αέρας να κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσά τους. Κατόπιν τα καλύπτουν  με άχυρα και κλαδιά.   Το καμίνι καλύπτεται με χώμα από αργιλικά πετρώματα ώστε να σχηματιστεί αδιαπέραστη λάσπη (όπως φαίνεται στην εικ. 1)  Με τον τρόπο αυτό η φωτιά   σιγοκαίει στο εσωτερικό του καμινιού προκαλώντας ατελή καύση στα ξύλα. 
Στις 19 Αυγούστου 2007, ο Γιώργος Ν. Δρακόπουλος, πάντα πρόθυμος να πρωτοστατήσει σε κάθε τι που αφορά το χωριό, πρότεινε να επισκεφτούμε τους καρβουνιάρηδες στις όχθες του Αλφειού, να τους γνωρίσουμε και να τους φωτογραφίσουμε στην ώρα της δουλειάς τους.
Φτάσαμε νωρίς το πρωί. Η εμπειρία ήταν υπέροχη. Μας υποδέχτηκαν στον χώρο τους - μια έκταση γεμάτη καμίνια που σιγόκαιγαν. Στο καλύβι τους μας φιλοξένησαν και μας περιποιήθηκαν με χαμόγελο. Περιέγραψαν  τα προβλήματα της δουλειάς τους - ενός επαγγέλματος που κινδυνεύει να σβήσει.