Τύποι Διαστημικών Ανελκυστήρων

Τύποι Διαστημικών Ανελκυστήρων

Βρόγχος Εκτόξευσης

Ο βρόγχος εκτόξευσης ή βρόγχος Lofstrom είναι μία σχεδίαση δυναμικής καλωδιακής δομής, δηλαδή, ηλεκτροδυναμικής αιώρησης και προώθησης (maglev – magnetic levitation), που ως σκοπό έχει τις τροχιακές μεταφορές και η οποία θα έχει μήκος περίπου 2,000 km (1,240 mi) και θα διατηρείται σε ύψος 80 km (50 mi). Ο βρόγχος εκτόξευσης θα διατηρείται στο ύψος αυτό από την ορμή της ζώνης του, καθώς αυτή περιφέρεται μέσα στην κατασκευή. Αποτέλεσμα αυτής της περιφοράς, είναι η μεταφορά του βάρους της κατασκευής σε ένα ζεύγος ηλεκτροδυναμικών τριβέων, ένα σε κάθε άκρη, και οι οποίοι στηρίζουν τον βρόγχο.

Οι βρόγχοι εκτόξευσης προορίζονται να επιτύχουν μη-πυραυλικές εκτοξεύσεις οχημάτων στο διάστημα βάρους μέχρι 5 μετρικών τόννων, επιταχύνοντάς τα ηλεκτρομαγνητικά, ούτως ώστε να συγκλίνει η τροχιά τους με αυτήν της χαμηλής περιγήϊνης τροχιάς και ίσως και παραπέρα. Ο στόχος αυτός θα επιτυγχάνεται με την βοήθεια του επιπέδου τμήματος του καλωδίου, το οποίο σχηματίζει τον αναγκαίο τροχιόδρομο επιτάχυνσης, αλλά προσέξετε…, επάνω από την ατμόσφαιρα.

Οι μέχρι τώρα εκτιμήσεις για τα κόστη, για ένα λειτουργικό βρόγχο εκτόξευσης, είναι σημαντικά κατώτερα από αυτά ενός διαστημικού ανελκυστήρα και επιπροσθέτως το προτεινόμενο σύστημα, έχει μεγαλύτερη ικανότητα – χωρητικότητα εκτοξεύσεων, μικρότερα κόστη φορτίου και αντιστοίχως μεγαλύτερες μάζες φορτίου. Αντιθέτως με την περιπτωση του διαστημικού ανελκυστήρα, δεν χρειάζεται η ανάπτυξη νέων υλικών.

Το σύστημα είναι σχεδιασμένο κατάλληλα για την εκτόξευση επιβατών για διαστημικό τουρισμό, τη διαστημική εξερεύνηση και τη διαστημική αποίκιση, καθότι παράγει σχετικά ήπιες επιταχύνσεις της τάξης των 3g.

Περιγραφή

Ο βρόγχος εκτόξευσης κατασκευαστικά θα είναι μία δομή μήκους περίπου 2,000 km. Ο βρόγχος θα υπερίπταται πάνω από την επιφάνεια της Γης σε ύψος 80 km και θα διατρέχει την απόσταση των 2000 km. Μετά κατεβαίνοντας στην επιφάνεια θα συστρέφεται στο πρώτο βρόγχο αναστροφής (αναστροφέας) και μετά πάλι πίσω και επάνω στα 80 km, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία, όπου στο άλλο άκρο πάλι θα συστρέφεται για να κλείσει τη διαδρομή. Ο βρόγχος έχει την μορφή σωλήνα, γνωστού ως βρογχοκολεός. Εσωτερικά αιωρείται ένας άλλος συνεχής σωλήνας, ο οποίος ονομάζεται δρομέας (ρότορας) και που έχει τη μορφή ζώνης ή αλυσίδας. Ο δρομέας είναι ένας σιδερένιος σωλήνας διαμέτρου περίπου 5 cm (2 in), ο οποίος κινείται μέσα στον βρογχοκολεό με ταχύτητα 14 km/s (31 000 mph), κάτι που φαίνεται μάλλον …άβολο, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι λειτουργικό…

Παρόλο που ο συνολικός βρόγχος είναι πολύ μακρύς, με περιφέρεια περίπου 4,000 km, ο ίδιος ο δρομέας είναι λεπτός με διάμετρο περίπου 5 cm και με τον βρογχοκολεό λίγο μεγαλύτερων διαστάσεων. Ο δρομέας θα είναι κατασκευασμένος από σιδηρομαγνητικό χάλυβα και στο σχήμα αρθρωτού σωλήνα, με ενδιάμεσους συνδέσμους ανά ένα μέτρο. Ο δρομέας θα διατηρείται σε απόσταση από τα τοιχώματα του κολεού με τη βοήθεια σερβομηχανισμών σταθεροποίησης σε συνδυασμό με ηλεκτροδυναμικούς τριβείς. Ο κολεός είναι θα ερμητικά στεγανός και κενός αέρα για να είναι περίπου μηδενική η οπισθέλκουσα στον δρομέα.

Σε ηρεμία ο βρόγχος ξεκινά από το επίπεδο του εδάφους. Ο δρομέας επιταχύνεται στη τελική ταχύτητα με τη βοήθεια ενός γραμμικού κινητήρα, ο οποίος κατά την εκκίνηση θα καταναλώνει αρκετές εκατοντάδες μεγαβάτ. Καθώς ο δρομέας επιταχύνεται, κάμπτεται βαλλιστικά σχηματίζοντας τόξο. Ο κολεός εξαναγκάζει τον δρομέα σε εντονότερη καμπύλωση από την φυσική βαλλιστική του καμπύλη, με αποτέλεσμα να ασκείται μία φυγόκεντρη δύναμη αντίδρασης στον κολεό, συγκρατώντας τον ψηλά. Όταν ο βρόγχος σχηματισθεί, διατηρείται σε μέγιστο ύψος ?80 km με την βοήθεια αγκυρωμένων στο έδαφος καλωδίων. Χρησιμοποιώντας μία γεννήτρια ισχύος 300 MW, θα χρειαστούν δύο μήνες περίπου για να επιτευχθεί η τελική ταχύτητα. Από τη στιγμή που θα είναι σε πλήρη λειτουργία, ο δρομέας θα χρειάζεται περίπου πέντε λεπτά για μία πλήρη περιφορά του βρόγχου.

Η δομή από τη στιγμή που θα ανυψωθεί, θα απαιτεί συνεχή τροφοδοσία με ηλεκτρική ενέργεια, για να αντισταθμίζει τις απώλειες ισχύος στους ηλεκτροδυναμικούς τριβείς, για τη σταθεροποίηση της κατασκευής και τις απώλειες λόγω του ατελούς κενού μέσα στον κολεό. Συνολικά θα απαιτούνται περίπου 200 MW. Επιπλέον για κάθε όχημα που θα εκτοξεύεται θα απαιτείται πρόσθετη ενέργεια.

Τώρα εάν νομίζετε ότι τα διαβάσατε όλα, περιμένετε την επόμενη παλαβή ιδέα που ακολουθεί οσονούπω…

 

Ο Διαστημικός Πίδακας

Ο διαστημικός πίδακας είναι μία παραλλαγή του διαστημικού ανελκυστήρα, που δεν απαιτεί η κατασκευή να φθάνει στο ύψος της γεωσύγχρονης τροχιάς, ούτε και βασίζεται στην αντοχή διάτασης κάποιου υλικού για να υποστηριχθεί. Εν αντιθέσει με την αρχική σχεδίαση του διαστημικού ανελκυστήρα Αρτσουτάνωφ (καλωδιοφόρος δορυφόρος), ο διαστημικός πίδακας είναι ένας εξαιρετικά ψηλός πύργος εκτεινόμενος από το έδαφος προς το διάστημα. Επειδή ένας ψηλός πύργος δεν μπορεί να υποστηρίξει το ίδιο το βάρος του με τη χρήση συμβατικών υλικών, χρησιμοποιούνται ταχυκίνητα δισκία ? βολίδες ειδικής μορφής και κατασκευής τα οποία θα εκτοξεύονται από τον πυθμένα του πύργου και αφού φθάσουν στο ανώτατο ύψος θα επιστρέφουν, εναποθέτοντας ορμή και ενέργεια στην κορυφή του πύργου επιτρέποντάς του να αιωρείται. Τα δορυφορικά φορτία θα ανέρχονται ή κατέρχονται μέσω σύζευξης – αλληλεπίδρασης με αυτό το συνεχές ρεύμα δισκίων ? βολίδων που αποτελούν μέρος της δομής του πύργου. Ο διαστημικός πίδακας έχει αρκετά σχετικά πλεονεκτήματα, ως προς τον διαστημικό ανελκυστήρα Αρτσουτάνωφ, καθότι δεν απαιτούνται υλικά με ακραία αντοχή, μπορεί να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε σημείο της επιφάνειας της Γης, αντί μόνο των μικρών γεωγραφικών πλατών και μπορεί να φθάσει πρακτικά σε οποιοδήποτε ύψος απαιτείται. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του είναι ότι είναι μία ενεργός κατασκευή, και έτσι απαιτείται συνεχής παροχή ισχύος για την αντιστάθμιση των απωλειών και για να διατηρείται όρθιος.

Σχεδίαση

Ο διαστημικός πίδακας λειτουργεί ως ένας συνεχής ηλεκτρομαγνητικός εκτοξευτήρας (ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο), διατρέχοντας μία κλειστή διαδρομή. Στον σχεδιασμό Hyde για τον διαστημικό πίδακα, ένα ρεύμα βολίδων, βάλεται προς τα επάνω μέσα από ένα κοίλο πύργο σαν κάννη. Καθώς οι βολίδες ταξιδεύουν προς τα επάνω μέσα στον πύργο, επιβραδύνονται με την βοήθεια συσκευών ηλεκτρομαγνητικής πέδησης, οι οποίες εξάγουν την κινητική ενέργεια από το ανερχόμενο ρεύμα και την μετατρέπουν σε ηλεκτρική ενέργεια. Καθώς οι βολίδες υφίστανται πέδηση, μεταφέρουν και μέρος της προς τα άνω ορμής τους στην δομή του πύργου, ασκώντας δύναμη άνωσης και υποστηρίζοντας μέρος του βάρους του. Όταν οι βολίδες φθάσουν στον σταθμό της κορυφής του πύργου, αναστρέφουν φορά κίνησης με την βοήθεια ενός μεγάλου σπειροειδούς μαγνήτη (σε σχήμα σπείρας – τόρου). Κατά την διαδικασία αναστροφής πορείας οι βολίδες ασκούν μία δύναμη άνωσης στον σταθμό κορυφής του πύργου, διατηρώντας τον αιωρούμενο υπεράνω του σημείου εκτόξευσης.

Καθώς οι βολίδες ταξιδεύουν προς τα κάτω επιταχύνονται από τα πηνία του ηλεκτρομαγνητικού εκτοξευτήρα, τα οποία χρησιμοποιούν την παραχθείσα ηλεκτρική ενέργεια από το ανερχόμενο ρεύμα βολίδων. Κατ’ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται το υπόλοιπο της απαραίτητης άνωσης για να υποστηριχθεί το βάρος του πύργου. Οι βολίδες φθάνουν στη βάση του πύργου, με την ίδια σχεδόν ταχύτητα με την οποία εκτοξεύθηκαν, έχοντας απωλέσει μικρό ποσό ενέργειας λόγω των ατελειών των ηλεκτρομαγνητικών επιταχυντών και επιβραδυντών μέσα στον πύργο. Οι απώλειες αυτές μπορούν να ελαχιστοποιηθούν με την χρήση υπεραγωγών υψηλών θερμοκρασιών.

Όταν το ρεύμα των ταχέων βολίδων φθάνει στη βάση του πύργου, αναστρέφουν κατά 90 μοίρες την πορεία τους, με την βοήθεια ενός μαγνήτη, έτσι ώστε να ταξιδεύουν παράλληλα με την επιφάνεια της Γης, μέσα σε μία μεγάλη υπόγεια σήραγγα, όμοιας με έναν επιταχυντή σωματιδίων. Οι ηλεκτρομαγνητικοί επιταχυντές στη σήραγγα αυτή επαναφέρουν τις βολίδες στην αρχική τους ταχύτητα εκτόξευσης, και τότε το ρεύμα των βολίδων κάμπτεται κατά 90 μοίρες ακόμη μία φορά. Έτσι εισέρχονται ξανά στον πύργο για να επαναλάβουν τον κύκλο.

Η δύναμη του βάρους του πύργου διαδίδεται αποκλειστικά και μόνο από το ρεύμα των βολίδων στον μαγνήτη εκτροπής στην βάση του πύργου, και έτσι δεν απαιτούνται υλικά εξαιρετικής αντοχής στη θλίψη για να υποστηρίξουν τον ίδιο τον πύργο. Ωστόσο να πούμε ότι βάση του πύργου απαιτεί θεμέλια ικανά να υποστηρίξουν το βάρος του πύργου, αλλά αυτά εύκολα κατασκευάζονται με φθηνά συμβατικά υλικά διαθέσιμα στην επιφάνεια της Γης. Η φέρουσα δομή και το ρεύμα των βολίδων σχηματίζουν μία στερεή, σταθερή κατασκευή η οποία δεν περιορίζεται καθ’ ύψος από την αντοχή των υλικών.

Τα κατώτερα τμήματα του πύργου θα είναι στεγασμένα σε στεγανό σωλήνα για να διατηρείται το κενό μέσα στο οποίο θα ταξιδεύουν οι βολίδες, επιτυγχάνοντας έτσι μείωση απωλειών ενέργειας λόγω της οπισθέλκουσας. Μετά τα πρώτα 100 km ή περίπου τόσο, ο σωλήνας δεν θα είναι αναγκαίος και η μόνη κατασκευή που θα είναι απαραίτητη θα είναι μία μικρή βάση για τις τηλεπικοινωνιακές εγκαταστάσεις, τις γραμμές παροχής ισχύος και οι οδηγοί του ανελκυστήρα για τα αναβατώρια. Όταν οι βολίδες επιστρέφουν στην βάση του πύργου, έχουν περίπου την αρχική ταχύτητα και ενέργεια με την οποία ξεκίνησαν, αλλά έχουν αντίθετη ορμή (προς τα κάτω αντί προς τα επάνω). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η απαιτούμενη προσφερόμενη ισχύς, για να υποστηριχθεί ο διαστημικός πίδακας, να προσδιορίζεται από την ποιότητα των ηλεκτροκινητήρων και της οπισθέλκουσας στις βολίδες.

Τα αναβατώρια μεταφοράς φορτίων του διαστημικού πίδακα θα μπορούσαν να κινούνται στους οδηγούς του ανελκυστήρα, χρησιμοποιώντας ηλεκτρική ισχύ η οποία θα παρέχεται από τον πύργο, και με τον διαστημικό πίδακα να παίζει το ρόλο αποκλειστικά του μηχανικού στηρίγματος. Εάν βαριέστε τις στάνταρ λύσεις, μία πιο …ελκυστική παραλλαγή, είναι να σχεδιασθεί ο πύργος, έτσι ώστε τα αναβατώρια να αλληλεπιδρούν άμεσα με τις βολίδες, και να μη στηρίζονται στον πύργο. Με τον τρόπο αυτό η ορμή που απαιτείται για την ανύψωση του αναβατωρίου στο πεδίο βαρύτητας της Γης θα προέρχεται ευθέως από το ρεύμα των βολίδων.

Κατασκευή

Αντιθέτως με τον παραδοσιακό διαστημικό ανελκυστήρα, ο οποίος θα πρέπει να κατασκευασθεί από το διάστημα και προς τα κάτω, ο διαστημικός πίδακας μπορεί να κατασκευασθεί αργά από κάτω προς τα επάνω. Ο οδηγός βρόγχος και οι μαγνήτες εκτροπής του ρεύματος στην βάση θα κατασκευασθούν πρώτοι , και κατόπιν ο σταθμός κορυφής μαζί με τους μαγνήτες εκτροπής. Το σύστημα θα μπορούσε μετά να φορτισθεί με τις βολίδες και να εκκινήσει με χαμηλή σχετικά ισχύ, απογειώνοντας τον σταθμό κορυφής. Ο σωλήνας κενού θα κατασκευάζεται καθώς η δομή ανυψώνεται με την αύξηση της ισχύος και την προσθήκη βολίδων στον βρόγχο. Ο ρυθμός κατασκευής είναι πλήρως ελεγχόμενος και μπορεί να σταματήσει σε οποιοδήποτε ύψος. Ο πύργος θα είναι σε θέση να ανυψώνει φορτία κατά την διάρκεια της κατασκευής του περιλαμβάνοντας τα ίδια τα δομικά του υλικά.

 

Ουράνιες σφενδόνες ή Ανελκινητήρες (Rotovators) ή Ουρανοάγκιστρα (Skyhooks)

Οι ανελκινητήρες είναι μία θεωρητική τάξη καλωδιακών τεχνικών με σκοπό την ανύψωση φορτίων σε μεγάλα υψόμετρα και ταχύτητες. Το όνομα ουρανοάγκιστρο αναφέρεται σε ένα φανταστικό άγκιστρο το οποίο κρέμεται από τον ουρανό.

Εύλογες βραχυπρόθεσμες προτάσεις για τους ανελκινητήρες περιλαμβάνουν σχεδιασμούς με περιστρεφόμενα νήματα σε υπερυπερηχητικές ταχύτητες για την σύλληψη φορτίων από στρατοσφαιρικά αεροσκάφη, δηλαδή, αεροσκάφη υψηλών ταχυτήτων και υψομέτρων πτήσης, και τοποθέτησή αυτών των φορτίων σε τροχιά.

Υπάρχουν ακόμη υποθετικοί ανελκινητήρες οι οποίοι προορίζονται να χρησιμοποιηθούν σε μη πυραυλικές εκτοξεύσεις σε τροχιά, για παράδειγμα,ως διαστημικοί ανελκυστήρες.

Μία άλλη παραλλαγή είναι οι τροχιακοί δακτύλιοι με γεωστατικές ακτίνες.

Τροχιακός Δακτύλιος

Ο τροχιακός δακτύλιος είναι μία ιδέα για ένα διαστημικό ανελκυστήρα ο οποίος αποτελείται από ένα δακτύλιο σε χαμηλή γήϊνη τροχιά και ο οποίος περιφέρεται σε ταχύτητα μεγαλύτερη της τροχιακής. Από τον δακτύλιο ξεκινούν σταθερά νήματα τα οποία φθάνουν στο έδαφος.

Η κατασκευή προορίζεται για διαστημικές εκτοξεύσεις. Η αρχική μορφή του τροχιακού δακτυλίου σχετίζεται με τον Διαστημικό Πίδακα και τον Βρόγχο Εκτόξευσης. Η λεπτομερής μελέτη του έγινε από τον Paul Birch και δημοσιεύθηκε σε τρεις συνέχειες στο περιοδικό της Βρεττανικής Διαπλανητικής Εταιρείας το 1982.

Το μοντέλο του Birch

Στην απλούστερη εκδοχή του το σύστημα του τροχιακού δακτυλίου, είναι ένα περιστρεφόμενο καλώδιο τοποθετειμένο σε χαμηλή περιγήϊνη τροχιά πάνω από τον ισημερινό, αλλά με ταχύτητα περιφοράς μεγαλύτερης από την τροχιακή, για λόγους που θα καταλάβετε αμέσως παρακάτω. Όχι σε τροχιά, αλλά ιππεύοντας τον δακτύλιο, και υποστηριζόμενοι ηλεκτρομαγνητικά επάνω σε υπεραγώγιμους μαγνήτες, υπάρχουν Δακτυλιοσταθμοί οι οποίοι διατηρούν σταθερή θέση επάνω από καθορισμένα σημεία της Γης. Όπως θα φαντασθήκατε ίσως, από τους Δακτυλιοσταθμούς κρέμονται βραχείς Διαστημικοί Ανελκυστήρες, κατασκευασμένοι από καλώδια υψηλού λόγου αντοχής διάτασης προς μάζα και τώρα καταλαβαίνετε γιατί ο Δακτύλιος έχει ταχύτητα μεγαλύτερη της τροχιακής. Είναι φανερό ότι έτσι μπορεί να αντισταθμίσει το βάρος των κατά τόπους ανελκυστήρων.

Παρόλο που αυτό το απλό μοντέλο θα λειτουργούσε βέλτιστα επάνω από τον ισημερινό, ο Paul Birch βρήκε ότι εφόσον ένας Δακτυλιοσταθμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιταχυνθεί ο Τροχιακός Δακτύλιος ανατολικά και συγχρόνως να συγκρατεί το νήμα του, μπορούμε για το λόγο αυτό εσκεμμένα να προκαλέσουμε μετάπτωση του τροχιακού δακτυλίου γύρω από την Γη, αντί να τον διατηρούμε σταθερό στο διάστημα ενώ η Γη περιστρέφεται από κάτω του. Επιβάλλοντας περίοδο μετάπτωσης 24 ωρών στον δακτύλιο, αυτός θα διέρχεται από κάθε μεσημβρινό στην επιφάνεια της Γης. Τα καλώδια που αιωρούνται από τον Δακτύλιο είναι τώρα γεωστατικά, χωρίς να βρίσκονται όμως σε γεωστατικό ύψος και χωρίς να βρίσκονται στο ισημερινό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι με την βοήθεια του Τροχιακού Δακτυλίου, ένα ή περισσότερα ζεύγη Σταθμών μπορούν να τοποθετηθούν επάνω από οποιοδήποτε σημείο της Γης είναι αυτό επιθυμητό ή μπορούν να μετακινηθούν οπουδήποτε επάνω από την Υδρόγειο. Έτσι κάθε σημείο της Γης μπορεί να εξυπηρετηθεί από ένα διαστημικό ανελκυστήρα.

Ακόμη μπορεί να κατασκευασθεί ολόκληρο δίκτυο Τροχιακών Δακτυλίων, το οποίο μπορεί να διασχίζει τους πόλους , και το οποίο θα μπορούσε να καλύψει ολόκληρο τον πλανήτη με την δυνατότητα να εξυπηρετήσει περισσότερα φορτία και επιβάτες. Με ένα δίκτυο αναβατορίων και αρκετών γεωστατικών δακτυλιακών σταθμών, υλικά από τους αστεροειδείς και την Σελήνη μπορούν να παραλαμβάνονται και να εναποτίθενται στην επιφάνεια. Η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια κατά την λειτουργία του Τροχιακού Δακτυλίου, θα καλύπτει τα έξοδα για την επέκταση του συστήματος και τελικά θα μπορούσε να διανοίξει τον δρόμο για την Γεωπλασία του Ηλιακού Συστήματος και την Αστρομηχανική επάνω σε αντικειμενική οικονομική βάση.

Εάν κατασκευασθεί εκτοξεύοντας το απαραίτητο υλικό από την Γη, το εκτιμώμενο κόστος του συστήματος σε τιμές του 1980 θα ήταν περίπου $31 τρισεκατομμύρια με τη τεχνολογία του Διαστημικού Λεωφορείου, ενώ θα μπορούσε να πέσει στα $15 δισεκατομμύρια με την δημιουργία μίας τροχιακής βιομηχανικής παραγωγής, υποθέτοντας ότι θα ήταν διαθέσιμη μία μεγάλη τροχιακή βιομηχανική εγκατάσταση για τους αρχικούς 18000 τόνους χάλυβα, αργιλίου και σκωρίας σε χαμηλό κόστος. Κάτι τέτοιο βέβαια θα ήταν ακόμη πιο πρακτικό για μελλοντικούς τροχιακούς δακτύλιους στο φεγγάρι. Το κόστος ανά χιλιόγραμμο, τοποθέτησης φορτίων σε τροχιά από το σύστημα θα ήταν περίπου $0.05 (πέντε σεντς).

Τύποι τροχιακών δακτυλίων

Ο απλούστερος τύπος είναι ο κυκλικός σε χαμηλή περιγήϊνη τροχιά (LEO).

Άλλοι δύο τύποι παρατίθενται από τον Paul Birch:

* Έκκεντρα Συστήματα Τροχιακών Δακτυλίων – Αυτοί είναι δακτύλιοι με την μορφή κλειστού σχήματος και με μεταβαλλόμενο υψόμετρο. Μία καλύτερη περιγραφή είναι να τους ονομάσουμε Ελλειπτικούς Τροχιακούς Δακτυλίους.

* Κλασματικά Συστήματα Τροχιακών Δακτυλίων ? Αυτά τα συστήματα είναι ουσιαστικά Βρόγχοι Εκτόξευσης.

Επιπλέον πρότεινε την έννοια των "υπερκόσμιων τόπων", όπως των "υπερ ? Ζήνιων" (από το Ζεύς, Ζηνός, κλπ.) και "υπερ-αστρικών πλανητών". Αυτές είναι κατασκευές τεχνητών πλανητών οι οποίοι θα στηρίζονται από ένα πλέγμα τροχιακών δακτυλίων επάνω από ένα πλανήτη, υπεργίγαντα πλανήτη ή ακόμη και ένα άστρο.


Δεν ζαλιστήκατε ακόμη;...<