Ἀναμένοντας τόν Παράκλητο

Βρισκόμαστε στήν περίοδο ἀνάμεσα στή γιορτή τῆς Ἀνάληψης τοῦ Κυρίου καί τή γιορτή τῆς Ἁγίας Τριάδoς κι ἔτσι θά ἤθελα νά πῶ κάτι σχετικό καί μέ τίς δύο.

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας λέει στό 53ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του (Ἡσ. 53.4) ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας πληγώθηκε γιά τίς ἁμαρτίες μας, ὅτι ἐπωμίστηκε τίς ἀδυναμίες μας, ὅτι οἱ μώλωπές Του μᾶς ἔχουν θεραπεύσει. Ὅταν σκεφτόμαστε τόν ἀναστημένο Χριστό νά ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του καί νά τούς δίνει νά ἀγγίξουν τά χέρια Του, νά προσκαλεῖ τόν Ἀπόστολο Θωμά νά ἐξετάσει τήν πραγματικότητα καί τό βάθος τῶν πληγῶν πάνω στά χέρια, τά πόδια καί τήν πλευρά Του, τείνουμε νά ξεχάσουμε ὅτι ὁ Χριστός καί κατά τήν Ἀνάληψή Του ἔφερε στή σάρκα Του τίς πληγές πού Τοῦ προκάλεσαν οἱ ἁμαρτίες μας – ὅτι μέ τρόπο ἀκατάληπτο ὁ Χριστός, ὄχι μόνο ὕστερα ἀπό τήν Ἀνάσταση ἀλλά καί ὕστερα ἀπό τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη καί τήν ἔνδοξη ἐνθρόνισή Του στά δεξιά του Θεοῦ Πατέρα φέρει στήν ἀνθρώπινη σάρκα Του τά τραύματα πού Τοῦ κατάφερε ἡ ἀνθρώπινη ἁμαρτία.

Ἐξακολουθεῖ νά μεταφέρει τήν ἀνθρώπινη ἀσθένειά μας στούς ὤμους Του καί τόσο ἡ Ἀνάσταση ὅσο καί οἱ φρικώδεις μέρες τοῦ Πάθους εἶναι τώρα, κατά κάποιο τρόπο, τυλιγμένες, ἀποθεμένες μέσα στό μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας, Ἀκατάληπτης, Μεγάλης Τριάδος. Ὅλες οἱ ὀδύνες τοῦ κόσμου, ὅλη ἡ ἁμαρτία, οἱ θλίψεις, ἡ φρίκη του, βάρυναν τόν Χριστό κι Ἐκεῖνος δέν τίς πέταξε οὔτε μέ τήν Ἀνάσταση, οὔτε μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του. Ὁ Χριστός παραμένει «τό ἀρνίον τό ἐσφαγμένον πρό καταβολῆς κόσμου ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας».

Ὅταν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τήν ἡμέρα πού γιορτάζουμε ὡς τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Τριάδος, στέλνει τό Ἅγιο Πνεῦμα Του στούς μαθητές Του, τούς Ἀποστόλους Του, τήν Ἐκκλησία, γιά τήν ἀναγέννηση τοῦ κόσμου ὁλόκληρου. Τό στέλνει μέ τρόπο διττό. Ἀπό τή μιά μεριά εἴμαστε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ζωντανό, παλλόμενο, μαρτυρικό, λαβωμένο στούς αἰῶνες, τό «βαστάζον τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ», κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Γαλ.17) τό «ἀνταναπληροῦν τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 1.24) ἀπό αἰώνα σέ αἰώνα ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό «κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», τό «μελιζόμενον ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας». Κι ἐπειδή εἴμαστε τό Σῶμα αὐτό, ὅσο ἀνάξιοι κι ἄν εἴμαστε, μόνο καί μόνο ἐπειδή ἀνήκουμε στόν Χριστό, ἐπειδή εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία, μετέχουμε στή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται σ’ ἐμᾶς διότι εἴμαστε ἀδύνατοι, ἁμαρτωλοί, καί γι’ αὐτό μόνο ἡ θεϊκή ἰσχύς μπορεῖ νά μᾶς σώσει.

Ὀφείλουμε νά προετοιμαστοῦμε μέ ἰδιαίτερη προσοχή γιά τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς. Θά ἔλθουμε βέβαια μέ τήν ἁμαρτωλότητά μας, ἅς ἔλθουμε ὅμως ἐντελῶς ἀνοικτοί, μέ ὅλο τόν ἔνθεο πόθο μας, πεινασμένοι καί διψασμένοι γιά τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου πού θά δώσει ζωή στίς ψυχές μας, πού θ’ ἀλλάξει τή ζωή μας, πού θά γεμίσει τό χάσμα τό ὁποῖο χωρίζει μέσα μας τό θεοειδές ἀπό αὐτό πού ἀκόμα ἀνήκει στή φθορά, τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο.

Ἅς περάσουμε αὐτή τήν ἑβδομάδα συγκεντρωμένα, ἅς τήν περάσουμε μέσα στήν ἀναμονή καί τήν προσευχή ὥστε ὅταν θά ψάλλουμε μαζί τήν ἐπίκληση πρός τό Ἅγιο Πνεῦμα «ἐλθέ, καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν», αὐτά νά μήν εἶναι λόγια πού θά ποῦμε ἀπό συνήθεια ἀλλά τό ἀποκορύφωμα τοῦ πόθου μας γιά τόν Θεό, τῆς ἀγάπης μας, τό ἄνοιγμά μας μπροστά Του, παρόμοιο μέ τό ἄνοιγμα τῆς ψυχῆς στήν ἀγάπη καί τή χαρά. Θά μπορέσουμε τότε, παρ’ ὅλη τήν ἀσθένεια καί ἁμαρτωλότητά μας, νά δεχτοῦμε γιά μίαν ἀκόμη φορά, μέ καινούριο τρόπο, ἕνα νέο μέτρο τῆςΧάρης ἐκείνης πού μᾶς κάνει πιό κοντινούς καί πιό ἀγαπητούς στόν Θεό, τόν Θεό Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος μπῆκε στή δόξα μέ τή σάρκα πού φέρει ἀγιάτρευτα τά τραύματα ἀπό τήν ἁμαρτία μας, ἀγιάτρευτα ἐφ’ ὅσον ἡ ἁμαρτία ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει. Πόσο θαυμαστός εἶναι ὁ Θεός μας! Μέ πόση εὐγνωμοσύνη δέν πρέπει νά Τόν σκεφτόμαστε! Μᾶς ἀγαπᾶ παρ’ ὅλη τήν ἀπιστία μας, τήν ἄσχημη ζωή μας· πάντα πιστεύει, πάντα δύναται, πάντα ἐλπίζει· μέ τή δύναμή Του μπορεῖ νά μᾶς χαρίσει τά πάντα, φτάνει ἐμεῖς νά Τοῦ δώσουμε τό δικαίωμα, τήν ἐξουσία, τήν εὐκαιρία νά δράσει ἐλεύθερα. Ἄς προετοιμαστοῦμε εὐλαβικά γιά τόν ἐρχομό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ ἐμᾶς.

Μητρ. Ἀντώνιος Bloom