Γράφει ὁ πατήρ Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς
Στὴν μακρὰ ἱστορική μας πορεία ἡ ἄμυνα ὑπὲρ Πατρίδος νοεῖται ὡς ὑπέρτατο καθῆκον καὶ θυσία γιὰ τὸ Ἔθνος, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς τιμῆς, τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς ἱστορικῆς συνέχειάς του. Νοεῖται παράλληλα ὡς ἐθνικὴ αὐτοπροστασία, μὲ τὴν διαφύλαξη τῶν συνόρων τῆς Πατρίδας ὑπὸ τὴν διπλὴ ἔννοιά τους, τὴν γεωγραφικὴ καὶ τὴν συνειδησιακὴ - καρδιακή. Αὐτὸ σημαίνει διάσωση τῶν ὁρίων τῆς ἐθνικῆς μας ὕπαρξης καὶ συνάμα δυνατότητα συνέχειας τῆς ταυτότητάς μας μὲ ὅλα τὰ συστατικά της, χωρὶς τὰ ὁποία οὔτε ἡ διάσωση τῶν γεωγραφικῶν μας συνόρων εἶναι δυνατή. Μόνο ὁ ψυχικὰ ἀλλοτριωμένος Ἑλληνισμὸς εἶναι εὐάλωτος, καὶ αὐτὸ τὸ ἔχουν κατανοήσει καὶ οἱ διάφοροι ἐχθροί μας, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμφανίζονται συχνὰ ὡς φίλοι καὶ σύμμαχοί μας. Γι’ αὐτὸ ἡ ἅλωση καὶ διαστροφὴ τοῦ ἐθνικοῦ μας φρονήματος εἶναι ὁ στόχος τους, γιατί εἶναι ὁ εὐκολότερος τρόπος διαλύσεώς μας. Ἡ ἅλωση τοῦ φρονήματος γεννᾶ...
τοὺς προδότες κάθε εἴδους, ποὺ συμβάλλουν στὴν πτώση τῆς Πατρίδας, ἔχοντας χάσει κάθε καρδιακὴ σχέση μαζί της.
Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέτρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγιοι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι απόστολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσότεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μόνο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώχνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λιγότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ' Αυτόν τέτοια χαρίσματα.
Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα. Ἔχει καί ψυχή. Καί ὅταν τό σῶμα παύει νά ὑπάρχει, ἡ ψυχή ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ. Ἀλλά χωρίς τό σῶμα, εἶναι σάν γυμνή. Ὅταν χωρίζεται ἀπό τό σῶμα, αἰσθάνεται σάν νά ξεγυμνώνεται. Καί μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία, αἰσθάνεται φτωχότερη. Καί γι᾿ αὐτό, ἡ κάθε ψυχή μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία «προσδοκᾷ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος ῾Αγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα, οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν ῾Ιερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν ἱερέων ὑπήκουον τῇ πίστει.
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ ᾿Ιωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.
