Ἐκεῖνο τὸ πρωινὸ ὁ ἥλιος, ἂν μποροῦσε, θὰ ἤθελε νὰ μὴν ἀνατείλει. Γιὰ νὰ μὴν τὴ δεῖ, τὴν κόρη του, τὴν ἀγαπημένη, τὴ Μαρία του. Γιατὶ ἦταν θολὸς ὁ οὐρανὸς καὶ τ᾿ ἄστρα βουρκωμένα.
Μὰ κλαῖνε τ᾿ ἄστρα;
Κλαῖνε!… Κάποτε…
Κάποτε κι οἱ οὐρανοὶ πονοῦν καὶ τ᾿ ἄστρα κάποτε δακρύζουν.
Κάποτε; Ὄχι κάποτε… Τώρα! Νά:
«Καὶ ἐγένετο ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, καὶ ἰδοὺ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστῆναι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ διάβολος ἦλθε μετ᾿ αὐτῶν» (Ἰὼβ α΄ 6). Καὶ ὁ πειραστὴς γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ζήτησε τὴν ἄδεια τοῦ Κυρίου τῶν πάντων νὰ χτυπήσει. Ὄχι ἀόριστα. Ἐκεῖ νὰ χτυπήσει. Ἐκεῖ! Τὸ σπίτι τὸ ἀγαπημένο, μὲ τοὺς εὐλογημένους γονεῖς καὶ τὰ 10 παιδιά τους· καὶ τὸ μικρότερο, τὸ μωρὸ τῶν μόλις δυόμισι μηνῶν.
δελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί. 
Η γέννηση του Αγίου Ελευθερίου τοποθετείται χρονολογικά κατά τον 2ο μ. Χ, εποχή που τα σημάδια από τα βήματα των αγίων αποστόλων φαίνονταν ακόμη νωπά στα χώματα της ελληνικής χερσονήσου. Η μητέρα του Αγίου, Ανθία, διδάχθηκε τον χριστιανισμό από πατέρες αποστολικούς, δηλαδή από τους αγίους επισκόπους που κατά τόπους οι Απόστολοι του Χριστού είχαν εγκαταστήσει. Άμεσο αποτέλεσμα αυτού ήταν να μεγαλώσει τον υιό της Ελευθέριο με τα νάματα της ακλόνητης πίστης στον Χριστό, μιας πίστης που, εκείνη την εποχή, οδηγούσε ακόμη και στο θυσιαστικό θάνατο.
