Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου
“Στερέωσον ἀγαθέ, ἥν κατεφύτευσε πόθῳ, ἐπὶ τῆς γῆς ἡ δεξιὰ Σου, κατάκαρπον ἄμπελον, φυλάττων Σου τὴν Ἐκκλησίαν Παντοδύναμε”.
(Ὡδή γ’, τῆς Ἰνδίκτου, Ἦχος Α’)
Βγαίνουμε ἀπὸ μία χρονιά, ὅπου ὅλοι μας ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὸ σκοτάδι ἐκεῖ πού εἶναι ἀκόμα διαδεδομένη ἡ βία καὶ ἡ σκληρότητα. Πῶς θὰ συναντήσουμε τή νέα χρονιά; Θὰ ἦταν ἀφελὲς καὶ πολὺ ἀντιχριστιανικό, νά ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νά μᾶς προστατεύσει, νά κάνει τή γῆ ἕναν παράδεισο εἰρήνης, ἐνῶ γύρω μας δέν ὑπάρχει εἰρήνη. Ὑπάρχει διαμάχη, ἔνταση, ἀποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικά. Δέν μποροῦμε νά ζητᾶμε γιά μᾶς εἰρήνη, ὅταν αὐτὴ ἡ εἰρήνη δέν μπορεῖ νά ἁπλωθεῖ πέρα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν δέν ἔρχεται σὰν ἀκτῖνες φωτὸς νά διαλύσουν τὸ σκοτάδι.
…«Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἂς εἶναι εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Τοῦτα τὰ λόγια προφέρονται σπάνια: Λέγονται στήν ἀρχὴ τῆς Θείας Λειτουργίας, σὰν εὐχὴ γιά τὸν νέο χρόνο καὶ σὲ στιγμὲς ὅπου ἑνώνεται χρόνος καὶ αἰωνιότητα, ὅταν μέ τὰ μάτια τῆς πίστης μποροῦμε νά δοῦμε τὴν αἰωνιότητα συνυφασμένη μέ τὸν χρόνο.
Ὁ χριστιανὸς εἶναι ὁ μόνος πού πρέπει νά εἶναι ἱκανὸς νά βλέπει τὴν ἱστορία, ὅπως τὴν βλέπει ὁ Θεός, σὰν ἕνα μυστήριο τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ ἐπίσης σὰν μία τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας καὶ πτώσης. Καὶ σὲ σχέση μέ αὐτὰ τὰ τελευταῖα, πρέπει νά πάρουμε θέση.
Ὁ Χριστὸς λέει στό Εὐαγγέλιο: «Ὅταν ἀκούσετε ὅτι γίνονται πόλεμοι ἢ φῆμες πού μιλοῦν γιά πολέμους, μὴν πανικοβληθῆτε»· σηκῶστε ψηλὰ τὰ κεφάλια, δέν ὑπάρχει χῶρος στήν καρδιά καὶ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ γιά διστακτικότητα, δειλία καὶ φόβο, ποὺ εἶναι ὅλα γεννήματα τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς μέριμνας γιά τὸν ἑαυτὸ μας, ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὴ ἡ μέριμνα ἀγγίζει αὐτούς πού ἀγαπᾶμε.
Ὁ Θεὸς εἶναι Θεὸς τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ πρέπει νά γίνουμε συνεργάτες Του καὶ μᾶς στέλνει σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο πού εἶναι δικὸς Του γιά νά μεταβάλλει τὴν παράφωνη Πολιτεία τῶν ἀνθρώπων σὲ ἁρμονία πού ὀνομάζεται Ἐκκλησία.
Καὶ πρέπει νά θυμόμαστε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου πού λέει, ὅτι ὅποιος ἐπιθυμήσει νά ἐργασθεῖ γιά τὸν Κύριο, θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ δίκη, καὶ τὰ λόγια ἑνὸς ἄλλου Ἀποστόλου πού μᾶς λέει νά μὴν φοβόμαστε τή δοκιμασία τῆς φωτιᾶς. Στόν σημερινὸ κόσμο, πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά δικαστοῦμε καὶ ἕτοιμοι νά ὑπομείνουμε, ἴσως μέ τὸν φόβο στήν καρδιά μήπως χάσουμε τὴν πίστη μας, ἀλλὰ θὰ πρέπει νά μείνουμε ἀκλόνητοι στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων…
Ἰσχυριζόμαστε ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι δέν σημαίνει μόνο νά ὁμολογοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο στήν ὁλότητά του καὶ νά τὸ διακηρύττουμε στήν ἁγνότητά του, ἀλλὰ συνίσταται, ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ αὐτό, στό νά ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτό. …
Τὰ λόγια αὐτά μποροῦμε νά τά ἐπαναλαμβάνουμε κάθε νέο χρόνο: «Εἶπα στόν ἀνθρωπο ποὺ στάθηκε στό κατῶφλι τοῦ νέου χρόνου: Δῶσε μου ἕνα φῶς γιά νά πορευτῶ μέ ἀσφάλεια πρὸς τὸ ἄγνωστο, καὶ ἀπάντησε: Πήγαινε ἔξω στό φῶς καὶ βάλε τὸ χέρι σου στό χέρι τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά εἶναι πολύ καλύτερο γιά σένα ἀπὸ ὅ,τι τὸ φῶς καὶ πολύ πιο ἀσφαλές ἀπὸ ἕνα συνηθισμένο δρόμο».
Ἡ νέα χρονιά πράγματι ἁπλώνεται μπροστὰ μας σὰν ἕνα ἀπάτητο ἀκόμη μονοπάτι, μία πλατειά παρθένα πεδιάδα πού θὰ πρέπει να την κάνουμε ν’ ἀνθίσει μ’ πλῆθος καλῶν ἀνθρωπίνων πράξεων. Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἡλικία μας, ἕνα μονοπάτι ἁπλώνεται μπροστὰ μας καί ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θὰ τὸ κάνουμε «ὁδὸν Κυρίου» ἢ ὄχι. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ἂν γιά τοὺς γύρω μας καὶ γιά τοὺς ἑαυτοὺς μας καὶ γιά τὶς ἑπόμενες γενιὲς, θὰ φτιάξουμε δρόμο γιά τὸν Οὐρανὸ ἢ γιά τὴν Κόλαση – τὴν αἰώνια Κόλαση, ἢ ἁπλῶς για τή σκληρή ἀνθρώπινη κόλαση τῆς γῆς.
Μποροῦμε νά μποῦμε στή χρονιά αὐτὴ δημιουργικά, μόνο ὅμως μέ τὴν προϋπόθεση ὅτι θά μποῦμε μέ τὴν ἐλπίδα, μὲ τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Παρών στή χρονιά αὐτή, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κύριος καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στό σωστὸ μέρος, μὲ τὴν πίστη ὅτι τίποτα δὲν θὰ συμβεῖ χωρὶς τή θελήση ἢ τή συγκατάθεση τοῦ Θεοῦ. Ἄν ἡ στάση μας εἶναι τέτοια θὰ δοῦμε πώς τίποτα δέν εἶναι τυχαῖο (αὐτός πού πιστεύει στήν τύχη δέν πιστεύει στόν Θεό), πὼς δέν ὑπάρχουν ἄσκοπες συναντήσεις καὶ πώς ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο…
Ἄς δεχτοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὁποιονδήποτε ὁ Θεὸς μᾶς στείλει, μὲ τὸν τρόπο πού ὁ Κύριος δέχεται ἐμᾶς στήν πορεία μας. Καί ἄς δεχτοῦμε ὅ,τι καὶ ἂν μᾶς συμβεῖ σὰν ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, καὶ σ’ ὄλες τίς περιστάσεις. Ἄς συμπεριφερόμαστε σὰν Χριστιανοὶ. Τότε ὅλα θὰ πᾶνε καλά…
Εἴθε ὁ Θεὸς νά εὐλογήσει τὸ Νέο Ἔτος.
