Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 24 Νοεμβρίου 2024, ΚΒ΄ Κυριακῆς Ἐπιστολῶν (Γαλ. ς΄ 11-18)
Ἀδελφοί, ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται. οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται. ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις. καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν ᾿Ισραὴλ τοῦ Θεοῦ. Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω. ῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί· ἀμήν.
ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ
«Ἐγὼ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω»
Μὲ τὸν φοβερὸ αὐτὸ λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος κλείνει τὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας. Ἐγώ, τοὺς λέει, βαστάζω στὸ σῶμα μου τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ δέχθηκα γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὰ εἶναι ἡ ἀπολογία του. Αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸ τελευταῖο καὶ πιὸ δυνατὸ ἐπιχείρημά του, προκειμένου νὰ τοὺς πείσει γιὰ τὴ γνησιότητα τοῦ κηρύγματός του καὶ νὰ τοὺς ἐπαναφέρει στὴν ὀρθὴ διδασκαλία, ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχαν παρεκκλίνει. Ἂς δοῦμε λοιπὸν μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ ποιά εἶναι τὰ στίγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁμιλεῖ μὲ καμάρι ὁ Ἀπόστολος, καὶ ἐὰν μποροῦμε νὰ ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς ἀντίστοιχα.
1. Τὰ σημάδια τῶν πληγῶν
Τὰ στίγματα αὐτὰ εἶναι τὰ σημάδια τῶν πληγῶν ποὺ εἶχε δεχθεῖ γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ γιὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου του. Ὅλα ὅσα εἶχε ὑποστεῖ κατὰ τὶς ἀποστολικὲς περιοδεῖες του καὶ τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος περιγράφει σὲ ἄλλη ἐπιστολή του: «ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως… ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα» (Β΄ Κορ. ια΄ 23-25). Δηλαδή, δέχθηκα στὸ σῶμα μου χτυπήματα καὶ ὑπερβολικὲς πληγές. Ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους πέντε φορὲς μαστιγώθηκα μὲ τριανταεννιὰ μαστιγώσεις. Τρεῖς φορὲς μὲ ράβδισαν, μία μὲ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορὲς ναυάγησα, ἕνα μερόνυχτο ἔμεινα στὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος, ὅπου μ᾿ ἔδερναν τὰ ἄγρια κύματα.
Ὅλη ἡ ζωή του εἶχε γίνει ἕνα συνεχὲς μαρτύριο. Ὅλο τὸ σῶμα του ἕνας χάρτης ἀπὸ οὐλὲς καὶ τραύματα. Ὅπως οἱ δοῦλοι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἔφεραν στίγματα, σημάδια στοὺς βραχίονες ἢ στὸ μέτωπό τους, τὰ ὁποῖα φανέρωναν σὲ ποιόν κύριο ἀνήκουν, ἔτσι κι ὁ Ἀπόστολος μὲ τὰ στίγματα αὐτὰ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ποὺ ὑπέστη, ἐπιβεβαίωνε ὅτι εἶναι γνήσιος δοῦλος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «βαστάζω», σὰν νὰ πρόκειται γιὰ κάποιο τρόπαιο, γιὰ κάποιο βασιλικὸ σκῆπτρο. Τὰ ἀπαριθμεῖ σὰν νὰ εἶναι τὸ ἀκριβὸ καύχημά του, τὰ πολύτιμα παράσημά του.
2. Ἀναίμακτοι μάρτυρες
Μποροῦμε, ἀλήθεια, νὰ ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς ἀντίστοιχα παράσημα, στίγματα σὰν κι αὐτὰ ποὺ ἔφερε ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Ἐκεῖνος διώχθηκε ἀπὸ Ἰουδαίους καὶ εἰδωλολάτρες. Ἐμεῖς, φανερὰ τουλάχιστον, δὲν ἀντιμετωπίζουμε διωγμοὺς κατὰ τῆς πίστεώς μας. Ὡστόσο ὁ καθημερινὸς ἀγώνας μας ἐνάντια στὰ πάθη καὶ ἡ ὑπομονή μας στὶς μικρὲς ἢ μεγαλύτερες δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, ἰσοδυναμοῦν μὲ μαρτύριο, κατὰ τοὺς Πατέρες. Ὁ ἀρχαῖος ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ Χριστιανὸς εἶναι καθημερινὸς μάρτυρας! «Μαρτυρήσει νύκτωρ, μαρτυρήσει μεθ᾿ ἡμέραν· ἐν λόγῳ, ἐν βίῳ, ἐν τρόπῳ μαρτυρήσει» (PG 8, 1048). Νύχτα – μέρα, δηλαδή, μαρτυρεῖ ὁ Χριστιανός, μὲ τὰ λόγια του, μὲ τὴ ζωή του, μὲ κάθε τρόπο.
Συνεπῶς, μάρτυρας μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὁ ἀσθενὴς ποὺ ὑπομένει ἀγόγγυστα τοὺς πόνους τῆς χρόνιας ἀσθένειάς του· ὁ πιστὸς ποὺ σηκώνει καρτερικὰ τὸν σταυρὸ τῆς δοκιμασίας του, ὁ ὁποῖος πολλὲς φορὲς καθιστᾶ τὴ ζωή του ἕνα μαρτύριο· ὁ τίμιος ἐπαγγελματίας ποὺ ἀντιμετωπίζει μὲ μακροθυμία καὶ ἀγάπη κάποια ἀδικία στὴν ἐργασία του, κάποια συκοφαντία στὸ περιβάλλον του. Τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου βαστάζει ὁ τίμιος οἰκογενειάρχης, μάλιστα ὁ πολύτεκνος, ποὺ ἀγωνίζεται μέσα σὲ ἀντίξοες συνθῆκες νὰ μεγαλώσει τὰ παιδιά του ὅπως θέλει ὁ Θεός· ἡ μητέρα ἐκείνη ποὺ ἀπαρνεῖται τὶς προτιμήσεις της, προκειμένου νὰ ὑπάρχει εἰρήνη στὸ σπίτι. Τὰ πνευματικὰ αὐτὰ παράσημα φέρει κι ὅποιος προσφέρει στὸν Χριστὸ τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεώς του, τὴ νηστεία του, τὴν ἐγκράτειά του, τὸν χρόνο του γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ μετάσχει στὴ θεία Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας· ὁ νέος ποὺ κρατεῖ τὴν ἁγνότητά του· ἡ νέα ποὺ ντύνεται καὶ συμπεριφέρεται μέ σεμνότητα, στὴν ἐποχή μας, ὅπου ἔχει χαθεῖ κάθε ἴχνος ντροπῆς. Ἀναίμακτος μάρτυρας εἶναι κι ἐκεῖνος ποὺ ὁμολογεῖ μὲ τὰ λόγια του καὶ τὴ θεάρεστη ζωή του ὅτι εἶναι Χριστιανός, ἐνῶ γύρω μας συχνὰ λοιδορεῖται τὸ ἅγιο Ὄνομα τοῦ Κυρίου.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία μαρτύρων. Οἱ μάρτυρες εἶναι οἱ ἥρωές της, τὰ ἔνδοξα παιδιά της, τὸ σεμνὸ καύχημά της, τὰ πιὸ λαμπρὰ στολίδια της. Σὲ κάθε ἐποχὴ οἱ Χριστιανοὶ εἶναι ἀναίμακτοι μάρτυρες. Ὅλη ἡ ζωή τους εἶναι μιὰ μαρτυρία Χριστοῦ. Φέρουν τὰ σημάδια τοῦ μαρτυρίου. Αὐτὰ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου ἂς «βαστάζουμε» κι ἐμεῖς μέσα στὸν σύγχρονο κόσμο, ὥστε ν᾿ ἀξιωθοῦμε ν᾿ ἀπολαύσουμε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἅγιους μάρτυρες τὰ ἄφθαρτα κάλλη τοῦ Παραδείσου.
