κλίκ στο ¦ για επιστροφή στον πρώτο τόμο

_{(βρίσκεσθε στον 2.ο τόμο του ποιητικού έργου "ΚΑΛΟΣΥΝΗ" του Ρωμιού ποιητή της Ουκρανίας Λεόντιου Κυριάκοβ. Σελίδα υπο κατασκευή)}

_{Στο πρώτο φύλλο του τόμου, με μικρά γράμματα σημειώνεται στα Ουκρανικά και απο κάτω στα Ρωμαίικα):}

ΑΝΆΜεΣΑ ΑΣ ΤΟ δέΦΤΕΡΟ ΤΌΜΟΣ ΈΒΑΝ ΠΗΉΜΑΤΑ, δΡΑΜΑΤΙΚΆ ΈΡΓΑ Κε ιΎΜΟΡ, ΠΎιΑ ΕΝ ΑΦΗεΡΟΜέΝΑ ΑΣ ΤΑ δΗΆΦΟΡΑ ΠΡΟβΛΉΜΑΤΑ. ανάμεσα εις το δεύτερο τόμος έμβαν ποιήματα, δραματικά έργα και χιούμορ, οποία ένι αφιερωμένα εις τα διάφορα προβλήματα. _{Μιάς και το έργο αυτό αποβλέπει να δώσει την πείρα του ηλικιωμένου ποιητή ώς πρόταση για τη λύση των διαφόρων ανθρώπινων προβλημάτων, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ώς προφητικό μέσον: σάν έχετε κάποιο πρόβλημα στο οποίο ζητάτε απάντηση ή συμβουλή, επιλέξτε στην τύχη μιά τετράστιχη στροφή ή μία παράγραφο απο αυτόν τον τόμο / ιστοσελίδα (ή γιατί όχι, και απο τον πρώτο τόμο του έργου), και συλλογιστείτε τί υπαινίσσονται τα λόγια που τυχαία βρήκατε σε σχέση με το ζήτημα επι του οποίου ρωτήσατε).}

ΓΉΜΝ ΓΡεΞεΣΚΗΧ ΟΒςΞ]εΣΤβ ^ΥΚΡΑΗΝ\Ι _{(ο τίτλος (=ύμνος της ελληνικής κοινότητας της Ουκρανίας) είναι στα Ουκρανικά, και στην επόμενη σελίδα του βιβλίου υπάρχει έμμετρη μετάφραση του ^Α. ^ΛΑΔΚΗΝΑ. Σχετικά όψιμο ποίημα, έχει επιρροή απο τη γλώσσα της μητροπολιτικής Ελλάδας.)}

^ΕΛΛΆδΑΣ ΒΑΛΆιδΑ, ΜΉς ΌΛ-ΠΑ ιΆΝ ΉΝΑ, Ελλάδας |ΒΑΛΑ|δια, ημείς όλοι-πα οία άν είνα,

ΑΣ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ, ΦΗΛΗΚΆ ΜΗΣ ΑΣ ΖΎΜ, άς είμασθε μαζί, φιλικά ημείς ας ζούμε,

ΑΤΌΤΕΣ ΘΑ ΈΧΟΜε ΣΆΝ ΜΗΣ Κε δΉΝΑ, ετότες θα έχομε |ΣΑΝ| ημείς και δύναμιν,

ΜεΓΆΛΑ δΥΛΙΣ ΜΉΣ ΝΑ ΚΆΜΥΜ ΠΟΡΎΜ. μεγάλα δουλείες ημείς να κάμουμε μπορούμε.

ΜΉΣ ΣΉΜεΡΑ τέΧΟΜε ΧΌΡΖΜΟ Χ ΚΑΝΊΝΑ, ημείς σήμερα κί έχομε χώρισμο εκ κανείνα,

ΜΗΣ ΈΧΟΜε ΈΝΑ ΑΝ ΟΛΣ-ΠΑ ΥΚΎΜ. ημείς έχομε ένα εν όλοις-πα |hΟΙΚΥΜ|.

δΗΚΌΜΑΣ ^ΠΑΤΡΉδΑ, ΤΟ ΈΝ Τ ^ΥΚΡΑΗΝΑ, δικόμας Πατρίδα, αυτό ένι το Ουκραΐνα,

ΑδΌ, ΠΥ εΝΊΘΑΜ Κε ΣΉΜεΡΑ ΖΎΜ! εδώ όπου εγεννήθημεν και σήμερα ζούμε!

ΔΥΓΚΎςΑ ΝΔΑ ΉΤΑΝ, ΜΉΣ ΈΛΛΗΝΕΣ, ΠΆΝΥ, |ΔΟΙCΥς|ια εν τα ήταν, ημείς Έλληνες, πάνω,

ΑΝ ΌΛΥ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΣΗΚΎΜΝΑΣ ΜΑΖΉ, εν όλο τον κόσμο σημούμασθε μαζί,

ΧΥΛΔΆιβΑΜ Κε ΠΚΆΝΖΑΜ ΤΥΝ ΆΤΧΥ ΔΥςΜΆΝΥ, |QΟΛΔΑ|ευαμε και κοπάνιζαμε τον άτεγγο |ΔΥςΜΑΝ|ο,

ΜΉΣ ΣΉΜΥΡ ΝΑ ΖΎΜ Τ ^ΥΚΡΑΉΝΑ ΝΑ ΖΉ! ημείς σήμερο να ζούμε, το Ουκραΐνα να ζεί!

Αιτσ, ΤΊΛΑΓΑ ΣΉΜεΡΑ, Ν ΌΛΥ ΤΟΝ ΚΌΖΜΥ, έτσι, τί-λογα σήμερα, εν όλο τον κόσμο,

ΜΉΣ ΖΎΜ ΦΗΛΗΚΆ, ΈΧΥΜ ΈΝΑ ΥΚΎΜ, ημείς ζούμε φιλικά, έχουμε ένα |hΟΙΚΥΜ|,

βΆι ΠΆΝΔΑ-ΠΑ Άιτσ Σ ΈΝ, ΜΉ ΈΧΟΜε ΧΌΡΖΜΥ, βάι, πάντα-πα έτσι ας ένι, μή έχωμε χώρισμο,

ΑΣ ΉΜΑΣ βΑΧΤΛΊδ, ΜΗΣ, ΗΣέΝΚΑ ΑΣ ΖΎΜ! ας είμασθε |ΒΑhΤΛΙ|δοι, ημείς |ΕΣΕΝ|ικα ας ζούμε!

^ΕΛΛΆδΑΣ ΒΑΛΆιδΑ, ΜΉς ΌΛ-ΠΑ ιΆΝ ΉΝΑ, Ελλάδας |ΒΑΛΑ|δια, ημείς όλοι-πα οία άν είνα,

ΑΣ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ, ΦΗΛΗΚΆ ΜΗΣ ΑΣ ΖΎΜ, άς είμασθε μαζί, φιλικά ημείς ας ζούμε,

ΑΤΌΤΕΣ ΘΑ ΈΧΟΜε ΣΆΝ ΜΗΣ Κε δΉΝΑ, ετότες θα έχομε |ΣΑΝ| ημείς και δύναμι,

ΜεΓΆΛΑ δΥΛΙΣ ΜΉΣ ΝΑ ΚΆΜΥΜ ΠΟΡΎΜ! μεγάλα δουλείες ημείς να κάμουμε μπορούμε.

_{ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ 28.07.1997 σελίδα9}

ΕΛΆΤΕ ΆΣ ΖΎΜ ΦΗΛΗΚΆ _{το ποίημα αυτό είναι παρόμοιο με το προηγούμενο, η γλώσσατου τείνει προς την Κοινή Νεοελληνική.}

ΑΝ ΌΛΥ ΤΟΝ ΚΌΖΜΟ, ΜΉΣ ΌΛ-ΠΑ ιΆΝ ΉΝΑ, εν όλο τον κόσμο, ημείς όλοι-πα οία άν είνα,

ΑΣ ΖΎΜ ΦΗΛΗΚΆ ΜΗΣ - ^ΡΥΜέι Κε ^ΥΡΎΜ. ας ζούμε φιλικά ημείς – Ρωμαίοι και Ουρούμ.

ΜΉΣ ΣΉΜεΡΑ τέΧΟΜΗ ΧΌΡΖΜΟ Χ ΚΑΝΊΝΑ, ημείς σήμερα κί έχομε χώρισμο εκ κανείνα,

ΜΗΣ ΈΧΟΜΗ ΈΝΑ ΑΝ ΟΛΣ-ΠΑ ΥΚΎΜ. ημείς έχομε ένα εν όλοις-πα |hΟΙΚΥΜ|

ΆΝ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ ΜΗΣ, ΘΑ ΈΧΟΜΗ δΉΝΑ, άν είμασθε μαζί ημείς, θα έχομε δύναμη,

^ΕΛΛΆδΑΣ ΒΑΛΆιδΑ, ^ΡΥΜέι Κε ^ΥΡΎΜ. Ελλάδας |ΒΑΛΑ|δια, Ρωμαίοι και Ουρούμ.

δΗΚΌΜΑΣ ^ΠΑΤΡΉδΑ, ΤΟ ΈΝ Τ ^ΥΚΡΑΗΝΑ, δικό-μας Πατρίδα, αυτό ένι το Ουκραΐνα,

ΑδΌ, ΠΥ ΗΝΊΘΑΜ Κε ΣΉΜεΡΑ ΖΎΜ! εδώ όπου εγεννήθημεν και σήμερα ζούμε!

ΔΥΓΚΎς ΝΔΑ ΠςΗΡΉΘΗΝ, ΣΗΚΌΘΑΝ ΑΠΆΝΥ, |ΔΟΙCΥς| εν τα επιχειρήθη, σηκώθαν επάνω,

ΑΝ ΌΛΥ ΤΟΝ ΚΌΖΜΟ - ^ΡΥΜέι Κε ^ΥΡΎΜ. εν όλο τον κόσμο – Ρωμαίοι και Ουρούμ.

ΧΥΛΔΆιΣΑΝ Κε ΠΚΆΝΣΑΝ ΤΥΝ ΆΤΧΥ ΔΥςΜΆΝΥ, |QΟΛΔΑ|ησαν και κοπάνισαν τον άτεγγο |ΔΥςΜΑΝ|ο,

ΝΑ ΖΉ Τ ^ΥΚΡΑΉΝΑ, ΜΗΣ ΣΉΜΥΡ ΝΑ ΖΎΜ! να ζεί το Ουκραΐνα, ημείς σήμερο να ζούμε!

ΆΝ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ ΜΗΣ, ΘΑ ΈΧΟΜΗ δΉΝΑ, άν είμασθε μαζί ημείς, θα έχομε δύναμη,

^ΕΛΛΆδΑΣ ΒΑΛΆιδΑ, ^ΡΥΜέι Κε ^ΥΡΎΜ. Ελλάδας |ΒΑΛΑ|δια, Ρωμαίοι και Ουρούμ.

δΗΚΌΜΑΣ ^ΠΑΤΡΉδΑ, ΤΟ ΈΝ Τ ^ΥΚΡΑΗΝΑ, δικό-μας Πατρίδα, αυτό ένι το Ουκραΐνα,

ΑδΌ, ΠΥ ΗΝΊΘΑΜ Κε ΣΉΜεΡΑ ΖΎΜ! εδώ όπου εγεννήθημεν και σήμερα ζούμε!

ΝΔΑ ΉΜΑΣ ΣΤΑ ΚΣέΝΑ ΤΑ ΚΡΆΤΙΣ ΠΥδΉΝΑ, εν τα είμασθε στα ξένα τα κράτη πουθενά,

ΜΗΣ ΤΥ ^ΠΡΗΑΖΌβ\ιΑ ΝΥΝΊΖΥΜ - ΡΥΘΜΎΜ… ημείς το Πριαζόβια νουνίζομε – αροθυμούμε…

ΠΡΟβΛέΜΗΣ ΠΥΛΆ Ες ΧΥΡΣΌ Τ ^ΥΚΡΑΉΝΑ, |ΠΡΟΒΛΕΜΙ|ς πολλά έχει χρυσό το Ουκραΐνα,

ΆΝ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ, ΜΗΣ ΑΤΆ ΝΑ ΗΝΓΚΎΜ! αν είμασθε μαζί, ημείς αυτά να νικούμε!

ΆΝ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ ΜΗΣ, ΘΑ ΈΧΟΜΗ δΉΝΑ, άν είμασθε μαζί ημείς, θα έχομε δύναμη,

^ΕΛΛΆδΑΣ ΒΑΛΆιδΑ, ^ΡΥΜέι Κε ^ΥΡΎΜ. Ελλάδας |ΒΑΛΑ|δια, Ρωμαίοι και Ουρούμ.

δΗΚΌΜΑΣ ^ΠΑΤΡΉδΑ, ΤΟ ΈΝ Τ ^ΥΚΡΑΗΝΑ, δικό-μας Πατρίδα, αυτό ένι το Ουκραΐνα,

ΑδΌ, ΠΥ ΗΝΊΘΑΜ Κε ΣΉΜεΡΑ ΖΎΜ! εδώ όπου εγεννήθημεν και σήμερα ζούμε!

Αιτσ ΤΊΝΑΓΑ <ΤΊΛΑΓΑ> ΣΉΜΥΡ, ΑΝ ΌΛΥ ΤΟΝ ΚΌΖΜΥ, έτσι τί-λογα σήμερο, εν όλο τον κόσμο,

ΜΗΣ ΖΎΜ ΦΗΛΗΚΆ, ΈΧΥΜ ΈΝΑ ΥΚΎΜ, ημείς ζούμε φιλικά, έχουμε ένα |hΟΙΚΥΜ|,

βΆι ΠΆΝΔΑ-ΠΑ  Άιτσ Σ ΈΝ, ΜΉ ΈΧΟΜΗ ΧΌΡΖΜΥ, βάι! πάντα-πα έτσι ας ένι, μή έχωμε χώρισμο,

ΑΣ ΉΜΑΣ βΑΧΤΛΊδ ΜΗΣ - ΡΥΜέι Κε ΥΡΎΜ! ας είμασθε |ΒΑhΤΛΙ|δοι ημείς – Ρωμαίοι και Ουρούμ!

ΆΝ ΉΜΑΣ ΜΑΖΉ ΜΗΣ, ΘΑ ΈΧΟΜΗ δΉΝΑ, άν είμασθε μαζί ημείς, θα έχομε δύναμη,

^ΕΛΛΆδΑΣ ΒΑΛΆιδΑ, ^ΡΥΜέι Κε ^ΥΡΎΜ. Ελλάδας |ΒΑΛΑ|δια, Ρωμαίοι και Ουρούμ.

δΗΚΌΜΑΣ ^ΠΑΤΡΉδΑ, ΤΟ ΈΝ Τ ^ΥΚΡΑΗΝΑ, δικό-μας Πατρίδα, αυτό ένι το Ουκραΐνα,

ΑδΌ, ΠΥ ΗΝΊΘΑΜ Κε ΣΉΜεΡΑ ΖΎΜ! εδώ όπου εγεννήθημεν και σήμερα ζούμε!

_{25.08.1997 σελίδα12}

ΓΉΜΝΟΣ _ύμνος

_{(ΚΗΛΣΉιΑ ΧΤΊΖΥΝ ΣΤΟ ΧΟΡΉΟ ^ΣΑΡΤΑΝΆ)}

ΈΧΥΜ ΣΉΜΥΡ ΧΑΡΑΤΉιΑ, έχουμε σήμερο χαρατεία,

ΉΛιΥΣ ςέΡΗΤ ΧΤΑ ΠΣΗΛΆ… ήλιος χαίρεται εκ τα ψηλά…

ΣΤΥ ΘΑ ΧΤΊΖΥΜε Ν ΚΗΛΣΉιΑ, εις το θα χτίζουμε την εκκλησία,

ΠΡΌΤΟ ΒΆΛΟΜε ΤΥΛΆ. πρώτο βάλλομε tuğla.

ΧΤΊΖΥΜ, ΧΤΊΖΥΜ ΜΉΣ ΚΗΛΣΉιΑ, χτίζουμε, χτίζουμε ημείς εκκλησία,

ΤΥ ΦΟΝΊ-Τ ΆΣ ΠΆι ΜΑΚΡΆ, το φωνή-του ας πάει μακρά,

Σ δΌΚ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΜέΓΑ ΉιΑ, ας δώκει τον κόσμο μέγα υγεία,

ΚΑΛΥΖΌιΑ Κε ΧΑΡΆ. καλοζώγια και χαρά. (ευημερία

ΠΆΛ Σ Ές ΌΝΙΜΑ ^Αι-^ιΌΡΗ, πάλι ας έχει όνομα Αϊ-Γιώργη,

ΤΊΓΛΥ ΉςΗΝ Σ ΠςΗΡΗΘΉ… τί-λογο είχεν άς επιχειρηθεί…

ΆΣ ΤΥ ΦΛΆι βΑΧΤΛΊδΚΥ ΌΡΑ, ας το φυλάει |ΒΑhΤΛΙ|δικο ώρα,

ςΛιΆδΗΣ ΧΡΌΝιΑ ΆΣ ΣΤΑΘΉ! χιλιάδες χρόνια άς σταθεί!

Σ ΠΆΓΝΙ ΠέΣΥ ΠΥΛΊ ΚΌΖΜΥΣ, άς υπάγουνε απ’έσω πολλοί κόσμος,

ΜΉ ΈΝ ΜΌΝΥ ΑΣ ^ΡΥΜέιΣ. μή ένι μόνο εις Ρωμαίοις. _{(κατα το ρωσικό σύστημα, τα ονόματα που δηλώνουν εθνότητες γράφονται χωρίς κεφαλαίο το πρώτο γράμμα εκτός άν αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. εγώ τα δηλώνω ώς κύρια ονόματα κατα το ελληνικό σύστημα)}

Σ ΠΆΓΝΙ ΠέΣΥ ΛΊΓΥΣ ΧΌΡΖΜΥ, ας υπάγουνε απ’έσω δίχως χώρισμο,

ΑΧ ΤΑ ΌΛΑ ΤΑ ΜΑΡΈιΣ. εκ τα όλα τα μερέες.

ΈΧΥΜ ΣΉΜΥΡ ΧΑΡΑΤΉιΑ, έχουμε σήμερο χαρατεία,

ΉΛιΥΣ ςέΡΗΤ ΚΑΤΙΝΆ… ήλιος χαίρεται κατενά…

ΧΤΊΖΥΜ, ΧΤΊΖΥΜ ΜΉΣ ΚΗΛΣΉιΑ, χτίζουμε, χτίζουμε ημείς εκκλησία,

ΑΣ ΤΥ ^ΜέΓΑ Τ ^ΣΑΡΤΑΝΆ! εις το μέγα το Σαρτανά!

_{03.08.97 ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ. ΜΗΣΌ ΝΊΧΤΑ. (σελίδα12).}

ΚΑΡδΉιΑΣ ΛΌΓΟ

ΠΌΣ ΓΟ ΌΛΣ-ΠΑ ΠΣΤΈβΥ, πώς εγώ όλους-πα πιστεύω,

ΠΌΣ ΠΑΧΉΛΣ ΓΟ τΉΜΗ, πώς baqıl-ης εγώ κί είμαι,_{(απο παράγωγο του τουρκικού baqıl- =κοιτάζεται)}

ΠΌΣ ΚΑΛΌΣ ΗΡέβΥ πώς καλός γυρεύω

ΓΌ ΑΝ ΌΛΣ ΝΑ ΉΜΗ? εγώ εν όλους να είμαι;

πώς  φθονερός εγώ δέν είμαι,

ΠΌΣ ιΑΡΔΊΜ ΓΟ ΚΆΜΥ, πώς |ιΑΡΔΙΜ| εγώ κάμω,

ΤΊΣ τιΆΝ ΚΡΎι ΑΠΆΝΥ-Μ, τί και άν κρούει επάνω-μου,

ΤΑ δΛΊΣ-Μ ΦΉΝΥ ΆΜΑ, τα δουλείες-μου αφήνω άμα, _{(άμα στη Ρωμαίικη έχει 3 σημασίες: όμως, αμέσως, ολόιδιο. εδώ ταιριάζει «αμέσως», άν και θα μπορούσαμε να το τραβήξουμε: «το ίδιο», “all the same”, «και μάλιστα»)}

βΆι ΜΑΝΊτσΑ-Μ ΜΆΝΑ… βάι! μανίτσα-μου μάνα…

ΣΉ-ΠΑ ΉΣΝΙ ΤΊΤΚΥΣ, σύ-πα ήσουνε τοιούτικος,

ΚΣέΡΥ-ΤΟ ΑΠΛΌΓΥ-Μ, ξέρω-το απο λόγου-μου,

ΠΆΝΔΑ ΉΣΝΙΗ ΉΤΜΥΣ, πάντα ήσουνε έτοιμος

ΝΑ ΚΆΜΣ ΚΣέΝΥ ΛΌΓΟ. να κάμεις ξένο λόγο.

Άιτσ ΚΗ ΓΌ-ΠΑ ΤΌΡΑ, έτσι και εγώ-πα τώρα,

ΚΆΜΥ δΛΊΣ ΤΑ ΚΣέΝΑ, κάμω δουλείες τα ξένα,

βΆι βΑΧΤΛΊδΚΑ ΌΡΗΣ, βάι! |ΒΑhΤΛΙ|δικα ώρες,

δΛΊΣ ΑΓΑΠΗΜέΝΑ. δουλείες αγαπημένα.

ΠΆΝΔΑ ΓΌ ΖΒΥδΆΖΥ, πάντα εγώ σπουδάζω,

ΝΔΑ ΠέΡΥ ΧΑΡΤΊιΑ, εν τα παίρω χαρτία,

ΚΆΘΥΜ<Η> διΑβΆΖΥ, κάθομαι διαβάζω,

ςέΡΥΜ ΝΔΑ ΠεδΉιΑ. χαίρομαι εν τα παιδία.

ΑΝ ΤΑ ΧΑΡΑΧΛέΤΚΑ, εν τα χαραχλιώτικα,

ΑΝΔΑ ΣΑΡΤΑΝ\ΌΤΚΑ, εν τα σαρτανιώτικα,

ΑΝΔΑ ΥΡΖΥΦδΌΤΚΑ, εν τα ουρζουφδώτικα,

ΑΝΔΑ ΒΥΓΑΖδΌΤΚΑ. εν τα μπουγαζδώτικα.

ΓΡΆΦΤΝΙ ΣΤΉΧιΑ, ΠΡΌΖΑ, γράφουνε στίχια, πρόζα,

ΓΡΆΦΤΝΙ ΧΥΡΑΤΆιδΑ, γράφουνε χωρατάδια,

βίΈΓΛΑ, βέΓΛΑ ΌΣΑ βίγλα, βίγλα όσα

ΈΧΥ ΓΌ ΒΑΛΆιδΑ… έχω εγώ |ΒΑΛΑ|δια…

βΆι ΦΗΔΆΝιΑ ιΆςΚΑ, βάι! φιντάνια |ιΑς|ικα,

ΔΆΜΑ-ΣΑΣ ΓΟ ςέΡΥΜ, αντάμα-σας εγώ χαίρομαι,

δΗΝΑΤΆ ΣΑΣ ΝιΆςΚΥΜ – δυνατά σας νοιάσκομαι -

ΣΉΣ ΠΥΡΚΆ ΝΑ ΦέΡΗΤ. εσείς οπωρικά να φέρετε.

βΆι ΡΥΜέΚΑ ΠΛΆΣΗΣ, βάι! ρωμαίικα πλάσεις,

βΆι ΡΥΜέΚΑ τσΝΊιΑ, βάι! ρωμαίικα τσουνία! (κλαδιά απο το δέντρο της Ρωμιοσύνης)

ΒέΛτΗΜ, ΆΝ ΗΡΝΆΣΗΤ, |ΒΕΛΚί|, άν γεράσετε

ΑΝΓΚέβΗΤ-Με ΚΑΜΉιΑ! |Αγγ|εύετε-με καμία! _{(το ΑΝΓΚέβΗΤ στο πρωτότυπο είναι με κεφαλαία γράμματα ίδιου μεγέθους)}

_{ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ 17.07.1997 σελίδα14.}

ΤΡΑΓΌδ ΠΑΣ Τ ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ

τραγούδι με θέμα το χωριό Σαρτανά

βΆι ΧΡΟΝΊΞΑ - ΧΡΌΝιΑ ΌΣΑ ΠέΜΝΑΝ ΠΉΣΥ, βάι, χρονίτσια – χρόνια όσα απέμειναν πίσω,

ΑΧ ΤΑ ΣΤΊΚΗΤ ΆΡΤΑ Τ ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ, εκ τά στήκεται |ΑΡΤΙQ| τη χώρα Σαρτανά,

ΠΎιΥ ΈΧΤΣΑΝ ΠΆΠ-ΜΑΣ, ΤΌΡΑ ΜΉΣ ΝΑ ΖΉΣΥΜ, οποίο έχτισαν πάπποι-μας, τώρα εμείς να ζήσουμε

ΠΚΆΣ ΤΑ ^ΠΡΗΑΖΌβΣΚΗ ΆΣΤΡΗΣ ΚΑΤΙΝΆ. απο κάτω εις τα Πριαζόβσκι άστρες κατενά.

ΑΧ ΤΥ ^ΚΡΊΜ ΝΔΑ ΚΖέβΑΝ ΠέΣ ΤΑ ΞΌΛιΑ ΚΣέΝΑ, εκ το Κρίμ εν τα εξέβαν απ’έσω τα |ΞΟΙΛ|ια ξένα,

ΈΚΛΙΓΑΝ ΒΑΛΆιδΑ, ΈΚΛΙΓΑΝ ΜεΓΌΛ, έκλαιγαν |ΒΑΛΑ|δια, έκλαιγαν μεγάλοι,

ΤΌ ΤΝΙ ΜέΡΑ ΉΛιΥΣ βέΛΓΖΗΝ ΤΥςΝΙΜέΝΑ, αυτό την ημέρα ήλιος βίγλιζε |ΔΥςΥΝ|ημένα,

ΘΑΝΑΤΊ ΜΥΡΛΌιΑ δΆιΝΑΝ ΛΌΝ ΤΥ ΞΌΛ. θανατίου μοιρολόγια διάβαιναν ελών το |ΞΟΙΛ|.

βΆι, ΤΑΚΆΜΑΣ ΚΌΖΜΥΣ, δΌ - ΣΤΥ ^ΠΡΗΑΖΌβ\ε, βάι, τα δικάμας κόσμος, εδώ στο Πριαζόβιε,

ΈΣΥΣΑΝ ΣΤΥΝ ΤΌΠΥ ΆΛιΑΧ ΛΊΓ ΖΔΑΝΊ… έσωσαν στον τόπο |ΑΛΑΑQ| λίγοι ζωντανοί…

ΚΉΚΚΑ ΞΌΛιΑ ΆΓΡΑ, ΚΉΚΚΑ ΞΌΛιΑ ΛΌΡιΑ, |ΚΗιίΚ|ικα |ΞΟΙΛ|ια άγρια, |ΚΗιίΚ|ικα |ΞΟΙΛ|ια ολόγυρα,

ΠΎιΑ τΉδΑΝ ΚΌΜΑ ΑΛΕΤΡΉ ΗΝΊ. οποία κί είδαν ακόμα αλετρίου υνί.

ΜΌΝΥ ΉΛιΥΣ ΚΣέΡ-ΤΟ, ΧΤΑ ΠΣεΛΆ ΗΣΛΆιβΗΝ, μόνο ήλιος ξέρει-το, εκ τα ψηλά |ίΖΛΕ|ευεν,

ΌΣΥ ΜΑΓΑΝΆιΚΣΑΝ, ΌΣΑ ΉΤΑΝ δΛΊΣ, όσο μαγανάηξαν, όσα ήταν δουλείες,

ΌΣ ΝΑ ΣΤΊΚΣΝΙ Τ ΧΌΡΑ, ΌΣ ΝΑ ιΥΡΥΧΛΆιβΑΝ, ώς να στήξουνε τη χώρα, ώς να |ιΟΡΟΥQ_ΛΑ|ευαν, (joruq- =ομαλή πορεία εξ ού joruqla- =βάζει σε ρέγουλα)

ΌΣ ΝΑ ΦέΡΝΙ δΉΝΑ, ΣΉΜΥΡ ΝΑ ΖΎΜ ΜΉΣ. ώς να φέρουνε δύναμη, σήμερο να ζούμε ημείς

ώσπου να δώσουνε τη δυνατότητα, σήμερα να ζούμε εμείς.

ΤΊΓΛΑ ΈΖΝΑΝ ΠΆΠ-ΜΑΣ, ΜΉΣ-ΠΑ Άιτσ ΑΣ ΖΉΣΥΜ, τί-λογα έζηναν πάπποι-μας, ημείς-πα έτσι ας ζήσουμε,

ΆΣ ΣΑΈΠΣΥΜ ΚΌΖΜΥ, ΤΊΓΛΑ ΣΆιβΑΝ ΤΊ, άς |ΣΑΑ|εύσουμε κόσμο, τί-λογα |ΣΑΑ|ευαν αυτοί,

ΜΉ ΖΜΥΝΎΜ ΤΥ ΧΡέιΥΣ, ΠςέΣ ΑΣ ΈΧΥΜ ΉΣΑ, μή λησμονούμε το χρέος, ψυχές ας έχουμε ίσα,

ΤΌΤΙΣ ΜΉΣ ΘΑ ΉΜΑΣ τιΆΛΥ δΗΝΑΤΊ. τότες ημείς θα είμασθε και άλλο δυνατοί.

ΠΎ ΘεΌΣ ΑΝ ΠΆι-Με ΣΤΥ ΜΑΚΡΗΣΤΡΑΤΊιΥ, όπου Θεός άν πάει-με στο μακρυστρατείο,

ΠΆΝΔΑ ΑΣ ΤΑ ΜΆΤιΑ-Μ ΦέΝΙΣ ΚΑΤΙΝΆ, πάντα εις τα μάτια-μου φαίνεσαι κατενά,

βΆι ΤΥΚΌΜ Τ ΧΑΝΊιΑ, βΆι, ΤΥΚΌΜ Τ ΜΥΡΦΉιΑ, βάι! το δικό-μου το |ΧΑΝ|εία, βάι, το δικό-μου το ομορφία,

βΆι, ΤΥΚΌΜ Τ ΧΟΡΉτσΑ - ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ! βάι, το δικό-μου το χωρίτσα – χώρα Σαρτανά!

_{ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ 20.08.1997}

ΠΟΤΆΜΗ ΣΤΊΚΣ…

ΠΟΤΆΜΗ ^ΣΤΊΚΣ ΣΝ ΔΥΝιΆ ΈΝ ΤΊΤΚΥ, ποτάμι Στύξ στον |ΔΥΝιΑ| ένι τοίουτικο,

ΑΠΆΝΥ ΜέΓΑΣ ΈΝ ^ΧΑΡΌΝΣ… επάνω μέγας ένι Χάρων…

ΤΌ ΈΝ ΠΗΚΡΌ Κε ΑΓΥΛΊδΚΥ, αυτό ένι πικρό και |ΑγΙΛΙ|δικο,

ΜΑ ΈΡΚΗΤ ΌΡΑ ΑτΉ ΣΌΝΣ… μα έρχεται ώρα εκεί σόνεις…

^ΧΑΡΌΝΣ ΠΡΑΤΆ ΔΙΓΚΉΖ ΑΠΉΣΥ-Σ, Χάρων περιπατά |CΥΝΔΥΖ| οπίσω-σου,

ΣΗ ΠΎ τιΆΝ ΉΣΗ, ΤΊ τιΑΝ ΦΤΆιΣ. σύ που και άν είσαι, τί και άν ευθειάεις.

Κε ΤΊΛΑΓΑ ΣΧΥΡέΦΚΗΣ, ΉΣΑ, και τί-λογα συγχωρεύεσαι, ίσα,

ΠΆΣ ΤΥ ΧΑΉΧ-Τ ΤΌΣ ΠέΡ-ΣΕ, ΠΆιΣ. πάνω εις το |QΑιΙQ|του αυτός επαίρει-σε, πάεις.

ΠεΡΆΣ-Σε ΤΌΣ Π ΑΤΌ ΜΑΡέιΑ, περάζει-σε αυτός απο αυτό μερέα,

ΠΎΧ ΥΚΣΥΠΉΣΑ ΉΡΖΜΥ τέΝ… πούθε-εκ εξοπίσω γύρισμο κί ένι…

βΆι, ΚΌΖΜΥΣ ΠΎ ΓΥΓΚΎΝ βΑΡέιΑ, βάι, κόσμος όπου γογγούν βαρέα,

ΠΥ ΝΈ ΚΣΜΗΡέβ Κε ΝΈ βΡΑδέΝ… όπου |ΝΕ| ξημερεύει και |ΝΕ| βραδαίνει…

σε περνάει

ΜΑ ιΌΧ! ΤΊΣ ΖΉ ΑΝ ^ΠΑΛΚΗΡΉιΑ, μα |ιΟQ|! τίς ζεί εν παλληκαρία,

ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΤΊΣ ΧΑΡΆ ΥΡΉΖ, τον κόσμο τίς χαρά ορίζει,

ΤΊΣ ΈΝ ΦΤΙΝΌ, τσΗΦΛΌ ΚΑΡδΉιΑ, τίς ένι φτενό, τσεφλό καρδία,

ΤΌΣ ΑΠ ^ΑΤ\ΚΆΤΥ<ΠΑ> ΗΡΉΖ! αυτός απο εκεικάτω-πα γυρίζει!

_{ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ 20.09.1997}

ΤΑ ΜεΡεΣ ΚΡΌΣΑΝ…

οι μέρες κρυώσαν…

ΤΑ ΜέΡεΣ ΚΡΌΣΑΝΙ, ΤΡΑβΉΘΙΝ ΣΗΝΕΦΉιΑ, τα μέρες κρυώσανε, τραβήθη συννεφία,

ΣΤΑ ΧΛΊτσΚΑ ΤΌΠΣ ΤΑ ΠΛΊιΑ ΠΆΛ ΠεΤΎΝ… στα χλίουτσικα τόπους τα πουλία πάλι πετούν…

ΤΥ ΌΡΥΣ ΓδΉΣΤΙΝ - ΚΡέΜΣΗΝ Τ ΦΟΡεΣΉιΑ-Τ, το όρος εγδύσθη – γκρέμισε τη φορεσεία-του,

ΘΑΡΉΣ, ΤΑ ΞΌΛιΑ ΘΜΎΝΝΙ Κε εΛΎΝ. θαρρείς τα |ΞΟΙΛ|ια θυμούνται και γελούν.

Κε τέΡΚΗΤ ΆΡΤΑ ΧΤΊΠΥΣ ΧΤΑ ΚΟΜΒΆιΝΙΣ, και κί έρχεται |ΑΡΤΙQ| χτύπος εκ τα |combine|ες,

βΡΟΧΆδΗΣ ΠΆΓΝΙ, ΚΡΌΣΑΝ ΤΑ βΡΑδέΣ… βροχάδες υπάγουνε, κρυώσαν τα βραδυές…

ΜΑ ΌΜΟΡΦΥ, ΧΛιΥΡΌ ΟΖΉΜΑ ΠΆΛΙΣ, μα όμορφο, χλωρό |ΟΙΖ|ημα πάλις,

ιΥΜΌΝ Ν ΚΑΡδΉιΑ-Μ ΧΛιΆδΑ Κε ΧΑΡέΣ. γεμώνει την καρδία-μου χλιάδα και χαρές.

ΓΟ ΣΤΊΚΥΜ<Η> βεΓΛΊΖΥ ΝΤ ΘΑΓΜΑΣΉιΑ: εγώ στήκομαι βιγλίζω εν τη θαυμασεία:

ΤΟ ΞΌΛ, Π τΗΡΎ, ΘΑ δΌΚ ΑΖΉΧ ΠΆΛ ΜΆΣ… το |ΞΟΙΛ| απο καιρού, θα δώκει |ΑΣΙγ| πάλι ημάς…

ΤΥ ΞΌΛ ΜΑΣ δΎι ΠΣΟΜΉ, ΧΑΡΆ Κε ΉιΑ, το |ΞΟΙΛ| μας δώει ψωμί, χαρά και υγεία,

Κε τές ΞΟΡΆ ΤΥ ΞΌΛ ΜΉ ΑΓΑΠΆΣ! και κί έχει |ΞΑΡΆ| το |ΞΟΙΛ| μή αγαπάς!

_{5.10.1997 ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ}

ΠΗΗΜΑΤΑ

_{Εδώ ο τίτλος «ποιήματα» πιάνει μιά ολόκληρη σελίδα, ενώ τα προηγούμενα ακολούθησαν κατευθείαν την εισαγωγή σε ουκρανική γλώσσα του 2ου τόμου.}

ΚΥΖ\ΜΆ ΑΠΆΤΟβΣ

…Ει, β ΔεβιΑΤΝΑΔτσΑΤΟΜ ΓΟΔΥ, _{(αυτός ο στίχος είναι στα ρωσικά:} …Эй‚ в девятнадцатом году,₎

Τ ΦΥΤΊιΑ τέΤΙΝΔΥΝ ΠΑΝΔΎ. τη φωτία καίετετο παντού.

έι, στο δέκατο ένατο χρόνο η  φωτιά έκαιγε παντού.

ΑτΉ, ΑδΏ, ΠέΣ ΈΝΑ ΤΝΆ εκεί, εδώ, απ’έσω ένα τινά,

ΣΥΡέΦΤΙΝ ΣΧΌΔ ΑΣ Τ ^ΣΑΡΤΑΝΆ. σωρεύθη |сход| εις το Σαρτανά _{сход = ουρές (κόσμου, συγκέντρωση μεγάλου πλήθους)}

          εκεί, εδώ, μέσα σε μιά στιγμή, μαζεύτηκαν ουρές κόσμου στο (χωριό) Σαρτανά.

ΚΑΜΉιΑ ΤΌ τ\ΘΑ ΖΜΥΝΙςΚΆΤ, καμία αυτό κί θα λησμονισκάται,

ΤΌ ΉΤΥΝ ΤΝ ΆΝΙΚΣ, ΠέΣ ΤΥ ΜΆΡΤ. αυτό ήτον την άνοιξη, απ’έσω το Μάρτη.

          ποτέ αυτό δέν θα ξεχασθεί, αυτό ήταν την άνοιξη, μές τον Μάρτη.

ΠΥΛΉ ΣΥΡέΦΤΑΝ ΑΣ ΤΥ ΣΧΌΔ, πολλοί σωρεύθαν εις το |сход|,

^ΑΠΆΤΟβΣ ΚΖέβΗΝ ΠΆΣ Ν ΤΡΗΒΎΝΑ, |Απάτοβ|ος εξέβη πάνω εις την |TRIBUNA|

ΚΗ ΔΡΆΝΣΗΝ ΛΌΡιΑ-Τ. ^ΣΑΡΤΑΝ\ΌΤ, και ανατράνησεν ολόγυρα-του. Σαρτανιώται,

ΤΊ ΛΈ ^ΑΠΆΤΟβΣ ΣΤΊΚΝΙ, ΦΚΡΎΝΝΙ: τί λέει Απάτοβ|ος στήκουνε, εφουκρούνται:

          πολλοί μαζεύτηκαν στις ουρές _{(=στη συγκέντρωση του πλήθους)}, ο Απάτοβ βγήκε _{(=ανέβηκε)} πάνω στο βήμα, και κοίταξε γύρωτου. Οι Σαρτανιώτες, τί θα πεί ο Απάτοβ στέκονται _(και) ακούνε:

- ΠΑΝΔΎ, ΠΑΝΔΎ-ΠΑ τέΤΙ ΦΛΌΓΑ, - «παντού, παντού-πα καίεται φλόγα»,

^ΑΠΆΤΟβΣ ΠςΉΡΗΝ Άιτσ ΤΥ ΛΌΓΟ-Τ, Απάτοβ|ος επιχείρησεν έτσι το λόγο-του,

          «παντού μα παντού καίει φλόγα», με αυτά τα λόγια ο Απάτοβ άρχισε το λόγοτου,

Τ ^ΡεΣΠΎΒΛΗΚΑ ^ΣΟβεΤΙΚΌ, «το |RES-PUBLICA| Σοβιετικό,

ΑΚΎιΤ! ΈΝ ΤΌΡΑ ΣΤΥ ΧΑΜΌ!... ακούετε! ένι τώρα στο χαμό!...

          η Δημοκρατία η Σοβιετική, ακούτε! είναι τώρα στο χαμό! _{(=χάνεται!)}

ΔΥςΜΆΝ ΧΤΑ ΌΛΑ ΤΑ ΜΑΡέιΣ, |ΔΥςΜΑΝ|οι εκ τα όλα τα μερέες,

ΤΡΑβΎΝ ΚΗ ΠέΡΥΝΙ ΧΑΠέΣ! τραβούν και παίρουνε χαπιές!

          εχθροί απο όλα τα μέρη τραβούν και παίρνουνε κομμάτια!

ΤΥΚΌ-ΜΑΣ ΧΡέιΥΣ, ΔζΥΜΑιΆΤ! το δικό-μας χρέος, |ЏΟΥΜΑιΑΤ|!

ΝΑ ΚΆΜΥΜ ΜέΓΑ ΜΉΣ ΟΤΡιΆΔ, να κάμουμε μέγα ημείς |отряд| _{(отряд detachment, απόσπαση, εδώ: αποστολή, διαδήλωση).}

                το δικόμας χρέος, κοινότητα _{(=πολίτες της κοινότητας) (είναι)} να κάνουμε μεγάλη εμείς αποστολή _{(διαδήλωση)}

ΝΑ ΧΥΡΑΛέιΣΥΜ ΧΤΥ ΧΑΜΌ, να |QΟΥΡΑΛΑ|έσουμε εκ το χαμό

Τ ^ΡεΣΠΎΒΛΗΚΑ ^ΣΟβεΤΙΚΌ!... το |RES-PUBLICA| Σοβιετικό!...

          να διασώσουμε απο το χαμό τη Δημοκρατία τη Σοβιετική!...

ΣΤΥ ΜΑΡΗΎΠΟΛ\, ΜΉΣ ΕΡΓΆΤ, στο Μαριούπολη, ημείς εργάται,

ΣΥΡέΦΤΑΜ, ΈΚΑΜΑΜ ΟΤΡιΆΔ. σωρεύθαμε, έκαμαμε |отряд|

          στη Μαριούπολη, εμείς οι εργάτες, συγκεντρωθήκαμε, κάναμε διαδήλωση.

ΣΚΥΘέΤ ΚΗ ΣΉΣ-ΠΑ ΌΛ ΑΠΆΝΥ, σηκωθέτε και σείς-πα όλοι επάνω,

ΧΑΡςΎ ΣΤΥΝ ΆΤΧΥ ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ… |QΑΡςΙ| στον άτεγγο τον |ΔΥςΜΑΝ|ο…

          σηκωθείτε και εσείς μαζί όλοι επάνω, ενάντια στον ανήλεο τον εχθρό…»

ΤΥ ΛΌΓΥ-Τ ΠΤΡΆιΣΗΝ-ΔΥ ^ΑΠΆΤΟβΣ, το λόγο-του |ΒίΤίΡ|άησε-το Απάτοβ|ος,

ΤΊ ΚΑΜΑΤΈΦΚΗΤ τΉ ΓΡΗΚΆ-ΤΥ… τί καματεύεται κί γροικά-το…

          τον λόγοτου τελείωσε ο Απάτοβ, τί πρόκειται να γίνει _{(=να πραχθεί)} δέν το ξέρει…

ΑΚΎςΚΝΙ ΛΌιΑ ΧΤΑ ΜΑΡέιΣ: ακούσκονται λόγια εκ τα μερέες:

- ΤΌ, ΠΡέΠΝΑ, ΣΉ-ΠΑ ΠΣέΜΑ ΛΈιΣ! – αυτό, πρέπει-να, σύ-πα ψέμα λέεις!

τΗΡΌΣ ΈΝ ΣΉΜΥΡ ΦΥβΗΡΌ, καιρός ένι σήμερο φοβερό,

ΧΤΥΝ ^ΜΆι-^ΜΑέΦΣΚΗ, ΧΤΥΝ ^ςΚΥΡΌ, εκ τον Μάι-Μαγιέφσκι, εκ τον шκουρό,

δΌ ΈΡΚΝΙ ΠέΡΝΙ ΚΌΖΜΥ, ΣΤΆΡ, εδώ έρχονται παίρουνε κόσμο, σιτάρι,

ΤΊΣ ΚΣέΡ ΠΎ ΘΑ ΜΑΣ ΠΆιΣ, ΠΑΛΚΆΡ? τίς ξέρει πού θα πάεις, παλληκάρι;

- ΓΑΡΉΠ ΑΧΜΆΧ, ΤΟ ΠΌΣ βΗΓΛΊΖΗΤ, - |ΓΑΡίΒ| |ΑhΜΑQ|, το πώς βιγλίζετε,

τΉ ΠιΆΝΙΤ ΚΌΜΑ ΝΑ ΠΚΑΝΊΣΗΤ! κί πιάνεται ακόμα να κοπανίσετε!

ΤΊ ΉΡΤΑΝ ΠΆΛ ΑΣ ΤΥ ΦΛιΥΡΉ, αυτοί ήρθαν πάλι εις το φλουρί,

ΠΚΑΝΊΣΗΤ ΤΊΣ ΝΔΥ ΤΊ ΠΥΡΊ. κοπανίσετε τίς εν τω τί μπορεί.

- ΠΚΑΝΊΣΗΤ ΞΆΛΚΑ ΤΑ ΚΑΜΒΆΝΙΣ, -κοπανίσετε |ΞΑΛ|ικα τα καμπάνες,

ΑΣ ΈΡΤΝΙ ΚΌΖΜΥΣ ΚΗ ΆΣ τσ ΧΆΝΥΜ!... ας έρθουμε κόσμος και άς τους χάνουμε!...

ΘΑΡΉΣ ΦΥΛΈιΑ ΜΗΛΙςΉ, θαρρείς φωλέα μελισσίου,

ΔΥβΛΈβ ΤΥ ΜΆΛ. ΚΑΤβΆΖ βΡΥςΉ… |ΔΟΙβΛΕ|εύει το |ΜΑΛ|. κατεβάζει βροχή…

ΚΗΣΚΉΝΚΥ ΧΎΛΖΜΥ ΠΆι ΜΑΚΡΆ, |ΚΕΣΚίΝ|ικο χούλισμο πάει μακρά,

ΧΥΛΞΆΡΚΑ ΣΉΧΚΝΙ ΤΑ ΘεΝΔΡΆ… |QΟΛΔ|σιάρικα σείονται τα δεντρά…

^ΑΠΆΤΟβΣ ΣΤΊΚΗΤ ΚΗ βΗΓΛΊΖ, Απάτοβ|ος στήκεται και βιγλίζει

ΤΊ ΚΑΜΑΤΈΦΚΗΤ ΚΗ ΝΥΝΊΖ: τί καματεύεται και νουνίζει:

«ΖέΡ Τ\ΘΑ βΡΗΘΎΝ ^ΡΥΜέι – ΧΥΡιΆΤ «|ΖΑΡ| κί θα βρεθούν Ρωμαίοι χωριάται

ΝΑ ΖΜΉΧΚΝΕ ΔΆΜΑ-Μ ΣΤΥ ΟΤΡιΆΔ». να σμίχκονται αντάμα-μου στο |отряд|»

ΠΥΛΆ τΉ ΠέΡΑΣΗΝ τΗΡΌΣ, πολλά κί πέρασε καιρός,

ΚΖέΝ, ΉΡΤΙΝ ΣΜΆ-Τ ΉΣ ΧΑΜΗΛΌΣ, εκβαίνει, ήρθεν σιμά-του είς χαμηλός,

ΚΗ ΑΜΒΛΑΤιΆΝΥΣ ΠΑΛΙΚΆΡΣ και ωμοπλατιάνος παλληκάρης

(ΑΠ ιΑΝΑςΆ ΜιΆΖ ΈΝ ΚΑΡδΆΡΣ) (απο |ιΑΝΑςΑ| μοιάζει ένι καρδάρης)

ΤΌΣ ΚΖέΝ ΚΗ ΣΉΚΥΣΗΝ ΤΥ ςέΡ-Τ, αυτός εκβαίνει και σήκωσε το χέρι-του,

ΣΤ ΑΤΌΝΑ τέΝ ΤΟ ΜέΡ-ΧΑΒέΡ, εις τα αυτόνα κί ένι το |merhaba|,

ΠΥΛΊ ΑδΌ ΟΤ ΣΚΌΝΝΙ Τ\ΦΆΛ, πολλοί εδώ οτι σηκώνουνε κεφάλι,

ΚΗ ΠΆΝΥ ΣΉΚΥΣΑΝ ΤΟ ΜΆΛ. και πάνω σήκωσαν το |ΜΑΛ|.

ΤΌΣ ΔΡΆΝΣΗΝ ΛΌΡιΑ-Τ, ιΑΝΑςΆ-Τ, αυτός ανατράνησεν ολόγυρα-του, |ιΑΝΑςΑ|του,

ΚΗ ΠςΉΡΣΗΝ ΉΠΗΝ: - ΔζΥΜΑιΆΤ! και επιχείρησεν είπε: |ЏΟΥΜΑιΑΤ|!

ΣΉΣ ΚΣέΡΗΤ ΤΊΣ ΕΝ ΤΌΣ ^ΑΠΆΤΟβΣ? σείς ξέρετε τίς ένι αυτός Απάτοβ|ος;

ΤΌΣ ΈΝ ΤΥΚΌ-ΜΑΣ, ΈΝ ΕΡΓΆΤΙΣ, αυτός ένι το δικό-μας, ένι εργάτης,

ΈΝ ΠΗΛΙΜέΝΥΣ ΧΤΥ ΒΑΖΆΡ, ένι απολυμένος εκ το |ΒΑΖΑΡ|,

ΑΧΤΥ ΡεβΚΌΜ ΈΝ ΤΥ ΠΑΛΚΆΡ! ΕΚ ΤΟ |ревком| ένι το παλληκάρι! _{(ревком είναι μιά λέξη που δέν βρήκα σε λεξικό, κ όμως στο ιντερνετ υπάρχουν πάνω απο 28000 χιλιάδες ιστοσελίδες που την περιέχουν. Τα συμφραζόμενα, καί στο ποίημα, καί στα κείμενα του ιντερνετ, δείχνουν πως рев-ком είναι αρχικά των λατινογενών λ. revolution committee= επαναστατική επιτροπή= ηγεσία επαναστατημένου πλήθους).}

ΗΡέβ ΤΟΣ ΚΌΖΜΥ ΝΑ ΣΥΡέΠΣ, γυρεύει αυτός κόσμο να σωρεύσει,

ΚΗ ΑΝ ΔΥςΜΆΝΣ ΝΑ ΔΥΓΚΥςέΠΣ, και εν |ΔΥςΜΆΝ|ους να |ΔΟΙCΥς|εύσει,

δΌ τέΝ ΝΑ ΠΉΣ ΚΗ τέΝ ΝΑ ΦΉΚΣ, εδώ κί ένι να πείς και κί ένι να αφήκεις,

^ΑΠΆΤΟβΣ ΈΝ ΤΟΣ ΒΟΛ\ςεβΉΚ-Σ! Απάτοβ|ος ένι αυτός большевик|ος!

ΧΤΑ ΤΌ-ΠΑ ΧΡΆςΚΗΤ ΝΑ ΣΚΥΘΎΜ, εκ τα αυτό-πα χρειάσκεται να σηκωθούμε,

ΑΣ ΤΥΝ ^ΑΠΆΤΟβ ΝΑ ΓΡΑΦΎΜ! εις τον Απάτοβ να γραφτούμε!

Τ ΑΣΛΊ-Τ ΓΟ ΛΈΓΥ? ΔζΥΜΑιΆΤ! το |ΑΣΛΙ|του εγώ λέγω; |ЏΟΥΜΑιΑΤ|!

- Τ ΑΣΛΊ-Τ! ΠΑΝΔΎ-ΠΑ ΑΚΥςΚΆΤ… -το |ΑΣΛΙ|του! παντού-πα ακουσκάται…

Άι ΜέΝΑ ΓΡΆΠΣΗ, ΜέΝΑ ΓΡΆΠΣΗ, άι! μένα γράψε, μένα γράψε,

(ΆΝ ΘέΛΣ ΑΣ ςέΡΗΣ, Ν ΘέΛΣ ΣΗ ΚΛΆΠΣΗ) (αν θέλεις ας χαίρεσαι, αν θέλεις σύ κλάψε)

ΤΌ ΤΝ ΌΡΑ ΓΡΆΦΤΑΝ ΣΤΥ ΟΤΡιΆΔ, αυτό την ώρα εγράφθαν στο |отряд|

ΚΑΤΌΝ ΥΓδΊΝΔΑ ΈΚΣ ΝΥΜΆΤ! εκατόν ογδοήντα έξι νομάτοι!

ΣΤΥ ΒδΆΡ ΌΛ ΣΚΌΘΑΝ ΣΤ ^ΣΑΡΤΑΝΆ στο ποδάρι όλοι σηκώθαν στο Σαρτανά,

^ΚΥΖ\ΜΆΣ ΧΑΡΎΜεΝΥΣ ΔΡΑΝΆ… Κοσμάς χαρούμενος ανατρανά…

Έι, ΑΛΥβΛΆιΣΗΝΙ ΤΥ ΜΆΛ έι, |ΑΛΕβ_ΛΕ|ησεν-ε το |ΜΑΛ|

ΚΗ ΧΠΎΝΙ ΤΑ ΚΑΜΒΆΝΙΣ… και χτυπούνε τα καμπάνες…

ΑΚΎςΚΝΙ ΛΌιΑ ΠΆΛ ΚΗ ΠΆΛ: ακούσκονται λόγια πάλι και πάλι:

ΤΈΚ ΈΚΛΙΓΑΝ ΤΑ ΜΆΝΙΣ… |ΤΕΚ| έκλαιγαν τα μάνες…

ΤΥ ΜΆΛ ΔΥΒΛΈβ, ΘΑΡΉΣ-ΚΗ, ΜΛΆΡ, το |ΜΑΛ| |ΔΟΙβ_ΛΕ|εύει, θαρρείς-και, μυλάρι,

ΞΆΧ ΤΡέΜΗΥΤ ΚΡΉιΥ ΠΆΤΥΣ. |ΞΑQ| τρέμεται κρύο πάτος.

Άιτσ ΣΚΌΘΑΝ ^ΣΑΡΤΑΝ\ΌΤ ΣΤΥ ΒδΆΡ έτσι σηκώθαν Σαρτανιώται στο ποδάρι

ΚΗ δΆβΑΝ ΝΔΥΝ ^ΑΠΆΤΟβ… και διάβαν εν τον Απάτοβ…

_{ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ 1967. σελίδα19}

δΌΚΣΑ ΒΡΉςΚ ΤΟ ΣέΝΑ…

η δόξα, βρίσκει αυτή εσένα…

ΠΉΗΜΑ ποίημα

1.

ΑΧ ΤΥ ΦΡΌΝΤ ΑΣ Τ ΧΌΡΑ, εκ το front εις τη χώρα, _{(front= το μέτωπο του πολέμου)}

ΣΤΑ ^ΣΑΡΆΝΔΑ ΠέΝΔΙ, στα Σαράντα Πέντε,

ΉΡΣΗΝ ^ΜΉςΑΣ Σ ΣΠΉΤ-ΤΙΝ, γύρισε Μίшας εις σπίτι-των,

ΛΊΓΥΣ ΠδΆΡιΑ ΠέΜΝΙΝ… δίχως ποδάρια απέμεινε…

          απο το μέτωπο στο χωριό, στα σαράντα πέντε (1945), γύρισε ο Μίшας στο σπίτιτους, δίχως πόδια απέμεινε…

Κτσέβ ΠΆΣ ΤΑ ΤΑιΆΧιΑ-Τ, κουτσεύει πάνω εις τα |ΔΑιΑQ|ια-του,

ΈΒΗΝ ΠέΣ Τ ΑβΛΊ-ΤΙΝ, έμβη απ’έσω τη αυλή-των,

ΠδΙΝΑ τεΝ ΚΑΝΊΣ-ΠΑ, πουθενά κί έν κανείς-πα,

ΤΈΚ ΓΗΡΝΊΖ ΤΥ ςΚΛΊ-ΤΙΝ. |ΤΕΚ| γυρνίζει το σκυλί-των.

          κουτσαίνει πάνω στις πατερίτσεςτου, μπήκε στην αυλήτους, πουθενά δέν είναι κανένας, μόνο γρυλίζει το σκυλίτους.

Τ ΧΑΡΑΛΔΊ-Τ ΧΥΡΤΆΡιΑ, το |QΑΡΑΛΔΙ|του χορτάρια,

ΑΧ ΤΑ ΜέΣΑ ΠΆΝΥ. εκ τα μέσα πάνω.

Ν ΠΌΡΤΑ ΚΥΛδΥΜέΝΥ – την πόρτα κλειδωμένο -

«ΠΌΣ τΗ ΦέΝΙΤ ΜΆΝΑΜ?» «πώς κί φαίνεται μάνα-μου;»

ΝΎΝΣΗΝ Άιτσ ΤΌ Τ ΌΡΑ, νούνισεν έτσι αυτό τη ώρα,

ΠΆΧ ΧΥΜςΎ-Τ Ν ΠΞΑΝΈιΑ, απ’εκ qomşu|του την |ΒίΞΑΝ|έα

δΎι ΔΑΎς ΧΥΜςΆβΑ-Τ, δώει |ΔΑβΟΥς|, |qomşu|άβα-του

ΈΡΚΗΤ δΌ ΜΑΡέιΑ. έρχεται εδώ μερέα.

- ΖέΡ τΗ ΑΓΝΥΡΉΣ-Με, - |ΖΑΡ| κί γνωρίζεις-με,

ΠΌΣ ΒΗΓΛΊΖΣ Άιτσ ΠΆΝΥ-Μ? πώς βιγλίζεις έτσι πάνω-μου;

^ΜΉςΑΣ ΉΜΗ, ^ΜΉςΑΣ! Μίшας είμαι, Μίшας!

^ΛέΝΑ, ΠΎ ΈΝ ΜΆΝΑ-Μ? Λένα, πού ένι μάνα-μου;

βΆι, ΔΥΓΚΎςΑ- ΓΆΝΙΣ, βάι, |ΔΟΙCΥς|ια – γάνες,

ΠΉΚΡΗΣ ΚΗ ΦΑΡΜΆτιΑ! πίκρες και φαρμάκια!

Ν ΞΠΎΝΑ-Τ ΠΆΝΥ-Τ ΚΡέΜΗΤ, την |ΞΙΠΟΎΝ|α-του πάνω-του κρέμεται,

ΟΦτΗΡΑ Τ ΑΜΒΛΑΤιΑ-Τ. εύχερα τα ωμοπλάτια-του.

ΠΎ ΝΑ ΠΆΡ ΑΓΝΌΡΖΜΥ, πού να πάρει γνώρισμο,

ΜΌΝΥ ΠςΉ ΤΥΝ ΠέΣΝΙΝ <ΠέΜΝΙΝ>. μόνο ψυχή τον απέμεινεν.

ΜιΆΖ, ΘΑΡΉΣ - ΚΗ, ΠΆΠΥΣ, μοιάζει, θαρρείς-και, πάππους,

ΤΈΚΑΣ ΈΝ ΚΥΣΠέΝΔΙ. |ΤΕΚ|ας ένι εικοσιπέντε.

βΆι, ΤΑ ΑΝΑΚΑΤΊιΑ, βάι, το ανακατία,

ΧΤ ΧΌΡΑ ΣΌΛΣ-ΠΑ ΦΚΆΛΣΗΝ! εκ τη χώρα εις όλους-πα κουβάλησεν!

- ^ΜΉςΑΣ! - ΧΎΛΚΣΗΝ ^ΛέΝΑ, - Μίшας! χούλιξε Λένα,

ΈΔΡΑΜΗΝ ΑΝΚΆΛΣΗΝ. έδραμεν αγκάλισεν.

ΤΊ-ΠΑ, ιΆΝ Τ ΑΤΌΝΑ αυτή-πα, οία άν τα αυτόνα,

ιΌΜΥΣΗΝ ΚΥΣΠέΝΔΙ. γιόμωσεν εικοσιπέντε.

ΉΤΥΝΙ ΣΟΛΔΆΤΚΑ, ήτονε |ΣΟΛΔΑΤ|ικα,

ΤΌΡΑ ςΉΡΑ ΠέΜΝΙΝ. τώρα χήρα απέμεινεν.

- ΤΥΝ ^ΗβΆΝ-Μ, ΤΥΝ ΆΝΔΡΑ-Μ, τον Ιβάν-μου, τον άντρα-μου,

ΠΎ ΤΥΝ ΦΉΚΗΣ, ^ΜΉςΑ? πού τον αφήκες, Μίшα;

ΜΑΝΓΚΡΑΈβ, ΑΡΉΣΚΥΣ, |ΜΕγγΡΕ|εύει, α-ρίζικος,

Ν ΉςΗΝ ΚΗ ΝΔΥ τΉςΗΝ. εν είχε και εν τω κί είχεν.

ΈΔΡΑΜΑΝ ΤΑ δΆΚΡΗΣ-τς έδραμαν τα δάκρες-της

ΜΉςΑ Τ ΓΎΛΑ ςΛΌΘΙΝ, Μίшα τη γούλα χηλώθη,

Χ ΗΝΕΚΎ Τ ΑΝΆΣΑ, εκ γυναικός τη ανάσα

ΠέΣΥ-Τ ΚΆΤ ΛΑΡΌΘΙΝ. απ’έσω-του κάτι ιλαρώθη.

ΠέΣΥ-Τ ΚΆΤ ΣΑΛΈΦΤΙΝ, απ’έσω-του κάτι σαλεύθη,

ΚΗ Ν ΚΑΡδΊιΑ-Τ ΧΛιΆΘΙΝ, και την καρδία-του χλιάθη,

ΦΌΣ ΣΤΑ ΜΆΤιΑ-Τ ΦΆΝΙΝ, φώς στα μάτια-του εφάνη,

ΚΗ ΤΑ ΠΌΝιΑ-Τ ΣΤΆΘΑΝ. και τα πόνια-του στάθησαν.

βΆι, ΔΥΓΚΎςΑ - ΓΆΝΙΣ, βάι, |ΔΟΙCΥς|ια – γάνες,

ΠΉΚΡΗΣ ΚΗ ΦΑΡΜΆτιΑ! πίκρες και φαρμάκια!

ΤΌΣ ΑΝΓΚΆΛΣΗΝ Τ ^ΛέΝΑ, αυτός αγκάλισε τη Λένα,

ΣΗΠΑΈβ ΧΤ ΑΜΒΛΆΤιΑ: |ΣίΠΑ|εύει εκ τα ωμοπλάτια:

- ΣΌΠΑ, ^ΛέΝΑ, ΣΌΠΑ, - σώπα, Λένα, σώπα,

ΠΉΚΡΑ ΈςΣ ΣΗ ΜέΓΑ, πίκρα έχεις σύ μέγα,

ΆΝΔΡΑ-Σ ΟΤ ΣΚΥΤΌΘΙΝ, άντρας-σου οτι εσκοτώθη,

ΤΊ ΝΑ ΚΆΜΥΜ, ΠέΚΑ… τί να κάνουμε, |ΠΕΚ|α…

ιΆΝ ΤΑ ΣέΝΑ ΉΝΝΙ οία άν τα σένα γίνονται

ςΛιΆδΙΣ, ΜΗΛΛΗΌΝιΑ, χιλιάδες, μιλλϊόνια,

ΤΊΝΑ ΦΉΚΗΝ ΝέΜετσΣ, τίνα αφήκε ΝΕΜΕτς|ης

ΑΝΔΑ ΆΓΡΑ ΠΌΝιΑ. εν τα άγρια πόνια.

ΣΌΠΑ, ^ΛέΝΑ, ΣΌΠΑ, σώπα, Λένα, σώπα,

Πέ-ΤΥ, ΠΎ ΈΝ ΜΆΝΑ-Μ? πέ-το, πού ένι μάνα-μου;

…^ΛέΝΑ ΔΡΆΝΣΗΝ ΛΌΡιΑ-τσ, …Λένα ανατράνησεν ολόγυρα-της,

ΦΣΌΝΚΣΗΝΗ ΤΑ ΜΆΓΛΑ-τσ. σφόνιξεν-ε τα μάγουλα-της.

ΓΆΛιΑ - ΓΆΛιΑ δΆβΑΝ, αγάλια – αγάλια διάβησαν,

^ΛέΝΑ ΒΗΛΔ<Ρ>ΑΈΦΤΙΝ: Λένα |ΒίΛΔίΡ|αεύθη:

- ΆΡΤΑΧ ΤΡΉιΑ ΜΉΝΙΣ, - |ΑΡΤΙQ| τρία μήνες

ΜΆΝΑ-Σ ΧΤΑ ΣΧΥΡέΦΤΙΝ. μάνα-σου εκ τά συγχωρεύθη.

δΊιΑ ΠΟΧΟΡΌΝΚΗΣ δοία |ΠΟΧΟΡΟΝΚ|ες _{(|ΠΟΧΟΡΟΝΚΑ| στα ρωσικά =πένθος, νεκρώσιμη είδηση)}

ΠΉΡΗΝ ΈΝΑ, ΈΝΑ. πήρεν ένα – ένα:

Τ ΈΝΑ ΠΆΣ ΤΥΝ ΤΆΤΑ-Σ, το ένα πάνω στον τάτα-σου,

Τ ΆΛΥ ΠΆΣ ΤΙ ΣέΝΑ. το άλλο πάνω στα εσένα.

Τ ΑΝΙΓΆΡ ΑΧ Ν ΠΌΡΤΑ, το ανοιγάρι εκ την πόρτα

ΈΧΥ ΤΜΑΡΗΜέΝΥ. έχω τιμαρεμένο.

ΆιΔΑ ΣΤΥ ΑΝΊΚΣΥ, - άιντε ας το ανοίξω,

ΛΈ ΤΥΝ ^ΜΉςΑ ^ΛέΝΑ. λέει τον Μίшα Λένα.

ΈΒΑΝ ΠέΣΥ δΊ-ΤΙΝ, έμβαν απ’έσω δοίοι-των,

δΆΚΡΥΣΑΝ ΤΑ ΜΆΤιΑ-Τ… δάκρωσαν τα μάτια-του…

βΆι, ΔΥΓΚΎςΑ - ΓΆΝΙΣ, βάι, |ΔΟΙCΥς|ια – γάνες,

ΠΉΚΡΗΣ ΚΗ ΦΑΡΜΆτιΑ… πίκρες και φαρμάκια…

2.

^ΛέΝΑ ΠΆι ΑΣ Τ δΛΊιΑ, Λένα πάει εις τη δουλεία,

ΣΤΥ ΚΟΛΧΌΖ, ΑΣ Τ ΦέΡΜΑ. στο |ΚΟΛΧΟΖ|, εις τη |ферма|.

Τ ΜΉΡΑ-τσ ΚΌΦΤ ΑΧ Τ ΓΎΛΑ-τσ τη μοίρα-της κόφτει εκ τη γούλα-της _{(μοίρα, =μερίδα φαγητού)}

ΚΗ ΤΥΝ ^ΜΉςΑ ΦέΡ-ΤΥ. και τον Μίшα φέρει-το.

βΆι, ΔΥΓΚΎςΑ - ΓΆΝΙΣ, βάι, |ΔΟΙCΥς|ια – γάνες,

ΠΉΚΡΗΣ ΚΗ ΦΑΡΜΆτιΑ! πίκρες και φαρμάκια!

^ΛέΝΑ ιΑςΛΑΝΈΦΤΙΝ, Λένα |ιΑς_ΛΑΝ|εύθη,

ΉΦεΡΗΝ ΧΑΝΆΤιΑ. ήφερε |QΑΝΑΤ|ια.

ΤΊ δΑΦΤΊ-τσ τΉ ΚΣέΡ-ΤΥ, αυτή δε-αυτή-της κί ξέρει-το,

ΉΞ-ΠΑ τΉ ΓΡΗΚΆ-ΤΥ, |hίΞ|-πα κί γροικά-το,

ΠΌΣ Άιτσ ΖΒδΆΖ ΣΤΥ ^ΜΉςΑ, πώς έτσι σπουδάζει στο Μίшα,

ΚΗ ΚΑΚΆ ΡΥΘΜΆ-ΤΥΝ? και κακά αροθυμά-τον;

ΤΥ ΣΥΓΛΊ τΉ ΜΛΌΝΣ-ΤΥ, το σουβλί κί μουλώνεις-το _{(παροιμία)}

ΧΤΥ ΣΑΚΎΛ-ΠΑ ΦέΝΙΤ: εκ το σακκούλι-πα φαίνεται:

ΠέΛΣΑΝ ΝΆΜ ΠέΣ Τ ΧΌΡΑ, απέλυσαν |ΝΑΜ| απ’έσω τη χώρα

^ΜΉςΑΣ ΠΆι ΑΣ Τ ^ΛέΝΑ. «Μίшας πάει εις τη Λένα».

ΚΎΖΜΥΚΥ ΤΟ ΣΤΌΜΑ, κόσμικο το στόμα,

ΤΌ τΉ ΛΈιΣ-ΤΟ «ΣΌΠΑ!» αυτό κί λέεις-το «σώπα!».

ΠΉΡΑΝ Τ ΈΝΑ ΝΤ ΆΛΥ πήραν το ένα εν τω άλλω

ΚΗ ΤΑ ΛΌιΑ ΚΌΠΑΝ. και τα λόγια εκόπησαν.

3.

ΣΤΥ ΚΟΛΧΌΖ ΚΆΜ δΛΊιΑ ^ΜΉςΑΣ – στο |ΚΟΛΧΟΖ| κάμει δουλεία Μίшας -

ΦΛΆι ΣΤ ΑβΛΊ Τ ΑΜΒΆΡιΑ. φυλάει στη αυλή τα |ΑΜΒΑΡ|ια.

ΠΎ ΝΑ ΚΆΜ ΜΗ ΆΛΥ δΛΊιΑ, πού να κάμει άλλο δουλεία, _{(αυτό το ΜΗ δέν πρέπει να είναι το κοινό «με», που αντ’ αυτού στη Ρωμαίικη λέγεται «ΑΝ». το τουρκικό ερωτηματικό μόριο –ΜΙ, δέν το έχω βρεί πουθενά στη Ρωμαίικη. εδώ θα έλεγα πως είναι το «μή» =μήπως, ή «αμή» =και βέβαια, αλλα το μήπως στη Ρωμαίικη λέγεται ΖεΡ, το αμή δέν χάνει το α-, συνεπώς ΚΑΜ ΜΗ είναι απλώς τυπογραφικό λάθος για ΚΑΜΗ)}

ΛΊΓΥΣ δΊιΑ ΠδΆΡιΑ? δίχως δοία ποδάρια;

ΈΝ ΜεΓΌΛΑ ΕΚΣΗΚΛΊΧιΑ, ένι μεγάλα |ΕΚΣίΚ_ΛίΚ|ια,

ΌΛΑ ΥΡΑιΜέΝΑ… όλα |ΟΥΡ|αημένα…

τέΝ ΝΈ ΤΡΆΚΤΟΡΗΣ, ΝΈ βΌιδΑ, κί ένι |ΝΕ| |ΤΡΑΚΤΟΡ|ες, |ΝΕ| βόδια,

ΠΆΛ ΘΑ ΠιΆΚΣ ΑΧ ΈΝΑ. πάλι θα πιάκεις εκ ένα.

ΣΤ ΟΓΟΡΌΔ ΚΟΛΧΌΖΝΗΚ ΚΖέΝΝΙ – στο |огород| |колхозник| εκβαίνουνε -

ΣΚΆΦΝΔΥ ΝΔΑ ΛΙΣΚΆΡιΑ. σκάφτουν-το εν τα λισγάρια.

ΤΑ ΣΟ<Λ>ΔΆΤΚΗΣ ΠΑΡΓΥΡΉςΚΝΙ – τα |ΣΟΛΔΑΤ|ικες παρηγορίσκουνε -

τΉΡΣΑΝ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ. κί γύρισαν τα παλληκάρια.

ΜΑ ΤΊ ΚΆΜΝΙ δΛΊιΑ ΒέΚΚΑ, μα αυτοί κάμουνε δουλεία |ΒΕΚ|ικα,

ΑΝ Τ ΑΓΆΠ ΣΝ ^ΠΑΤΡΉδΑ – εν τη αγάπη στην Πατρίδα -

ΘέΛΝΙ ΠΛΎςΚΥ ΚΗ ΝΑΜΛΊδΚΥ θέλουνε πλούσικο και |ΝΑΜΛΙ|δικο

ΠΆΛΙΣ ΝΑ ΤΥ ΉδΑΝ. πάλις να το είδαν.

4.

τές ΤΥ ΖΉΣΜΥ ΣΤΊΚΣΜΥ – κί έχει το ζήσιμο στήξιμο -

ΠΆι ΤΟ ΈΜΒΡΥ ΠΆΝΔΑ. πάει αυτό έμπρο πάντα.

ΤΥ ΔΥΓΚΎς ΧΤΑ ΣΤΆΘΙΝ, το |ΔΟΙCΥς| εκ τα εστάθη,

ΘΑ ΝΙΣΤΊ Α ΤΡΆΝΔΑ. θα γινιστεί |hΑ| τριάντα.

ΘΑ ΝΙΣΤΊ Α ΤΡΆΝΔΑ θα γινιστεί |hΑ| τριάντα

ΧΡΌΝιΑ δΟΚΣΑΖΜέΝΑ! χρόνια δοξασμένα!

τΗΝΥΡέΘΙΝ Τ ΧΌΡΑ-Μ, καινουργιώθη τη χώρα-μου,

ΤΥ ΑΓΑΠΗΜέΝΥ-Μ! το αγαπημένο-μου.

^ΛέΝΑ ΕΜΒΡΥΛΆΤΣΑ Λένα εμπρολάτισσα

ΉΝΔΥΝΙ ΑΣ Τ ΦέΡΜΑ – εγένετον-ε εις τη |ферма| -

ΤΥ τιΑΜΉΛΚΥ Τ δΛΊιΑ, το |ΚΑΑΜίΛ|ικο το δουλεία,

ΣΆΝ ΚΗ ΝΆΜ ΤΟ ΦέΡ-ΣΕ. |ΣΑΝ| και |ΝΑΜ| αυτό φέρει-σε.

Τ ^ΛέΝΑ ΚΗ ΤΥΝ ^ΜΉςΑ, τη Λένα και τον Μίшα,

ΧΎΛΚΣΑΝ-τσ ΑΣ Ν ΚΟΝΤΌΡΑ: χούλιξαν-τους εις την |контора|:

«ΠΌΣ Αιτσ ΧΛΊΖΝΙ δΊ-ΜΑΣ? «πώς έτσι χουλίζουνε δοίοι-μας;»

ΤΊ ΝΥΝΊΖΝΙ ΤΌΡΑ. αυτοί νουνίζουνε τώρα.

5.

ΣΤ ΆΛΥ Τ ΜέΡΑ ΑΝΔΥΝ ^ΜΉςΑ, στη άλλο τη μέρα εν τον Μίшα

δΆιΝ ΣΝ ΚΟΝΤΌΡΑ ^ΛέΝΑ. διάβη στην контора Λένα.

ΠΡεΔΣεΔΆΤεΛ\Σ ΠΉΡΗΝ-τσ ΠέΣΥ, |председатель|ης πήρε-τους απ’έσω, _{(|председатель|=chairman =πρόεδρος)}

ςέΝΚΑ - ςεΡΥΜέΝΑ. |ςΕΝ|ικα – χαιρουμένα.

ΣΤΥ ΤΡΑΠέΖ ΝΑ ΚΆτσΝΙ ΌΡΣΗΝ-τσ, στο τραπέζι να κάτσουνε όρισε-τους,

ΛΌιΑ ΛΈ - ΜΥΡΦΉιΑΣ: λόγια λέει – ομορφίας:

- ΣΉΣ ΧΑΖΆΝΗΠΣΙΤΙ ΣΆιΜΥ – σείς |QΑΖΑΝ|ευσετε |ΣΑΑ|εμο

ΝΔΥ ΚΑΛΌ-ΣΑΣ δΛΊιΑ. εν τω καλώ-σας δουλεία.

ΑΧ ΑΤΌ-ΠΑ, ΑΣ Ν ΠΡΑβΛέΝιΑ, εκ αυτό-πα, εις την правленя,

ΝΎΝΣΑΜ-ΔΥ ΜΗΣ ΆΡΤΑ, νούνισαμε-το ημείς |ΑΡΤΙQ|,

ΣΤΥ ΚΥΡΌΡΤ ΝΑ ΣΑΣ ΠεΛΊΣΥΜ, στο |курорт| να σας απολύσουμε, _{(|курорт| =resort =τόπος παραθέρισης, διακοπών)}

ΑΣ ΤΥ ^ΚΡΊΜ, ΑΣ Τ ^ιΆΛΤΑ. εις το Κρίμ, εις τη Γιάλτα.

ΤΑ ΠΥΤέβΚΗΣ ΠΆΡΗΤ ΤΎΤΑ τα |путевк|ες πάρετε τούτα _{(путевка =tour= ταξίδι αναψυχής, σχέδιο ταξιδιού μαζί με τα σχετικά εισιτήρια)}

ΚΗ ΧΑΡΔζΛΊΧ ΚΑΤΛΊΓΥ… και |hΑΡЏΛΙQ| κάτι λίγο…

ΆβΡ ΝΑ ΠΆιΤΙ, ΓΌ ΜΑςΉΝΑ αύριο να υπάγετε, εγώ |ΜΑшΙΝΑ|

ΠΉΣΥ-ΣΑς ΠεΛΊΓΥ… πίσω-σας απολύω…

…ΑΧ Τ ΧΑΡΆ-τσ ΞΆΧ ΡΆΝτσΗΝ ^ΛέΝΑ, …εκ τη χαρά-της |ΞΑQ| ράντησε Λένα,

ΑΝΚΑΛΊΖ ΤΥΝ ^ΜΉςΑ – αγκαλίζει τον Μίшα -

ΝΎΝΖΗΝ-ΔΥ ΖέΡ ΤΊ ΚΑΜΉιΑ νούνιζε-το |ΖΑΡ| αυτή καμία

ΤΊΤΚΥ βΆΧΤ ΝΑ ΉςΗΝ. τοίουτικο |ΒΑhΤ| να είχεν.

ΤΌΤ, ΤΑ ΠΎΛΗΣ ΝΔΑ ΔΥβΛΆιβΑΝ, τότε, τα |пул|ιες εν τά |ΔΟΙβΛΕ|ευαν,

ΒΌΜΒΗΣ ΑΝΔΑ ςΎΡΖΑΝ, βόμβες εν τά σιούριζαν _{(=σύριζαν)},

ΣΤΥ ΚΥΡΌΡΤ ΝΑ ΠΆι ΝΔΥΝ ΆΝΔΡΑ-τσ, στο |курорт| να πάει εν τον άντρα-της

ΤΊΝΑ ΝΑ ΤΙΝ ΧΎΛΖΑΝ? αυτήνα να την χούλιζαν;

ΤΌΤ, ΝΔΑ ΈΦΤΑιΝ δΛΊιΑ ΣΤ ΦέΡΜΑ, τότε, εν τά εύθειαζε δουλεία στη |ферма|,

Σ ΔΥΓΚΥςΉ ΖΑΜΆΝιΑ, εις |ΔΟΙCΥς|ίου |ΖΑΜΑΝ|ια,

ΛΊΓΥΣ ΈΝΑ βΎΚΑ ΦΆιΜΥ… δίχως ένα βούκα φάγημο…

ΧΡΌΝιΑ - ΧΉΡΖΑΜΑΝιΑ!... χρόνια - |ΑhίΡ-ΖΑΜΑΝ|ια!...

6.

ΚΖέβΑΝ ΌΚΣΥ, ΠΆΓΝΙ Σ ΣΠΉΤ-ΤΙΝ, εξέβαν έξω, υπάγουνε εις σπίτι-των,

ΛΊΓΥΣ ΆΚΡΑ ΧΑΡΥΜέΝ. δίχως άκρα χαρουμένοι.

^ΜΉςΑΣ Κτσέβ ΠΆΣ ΤΑ ΤΑιΆΧιΑ-Τ, Μίшας κουτσεύει πάνω στα |ΔΑιΑQ|ια-του,

ΧΤ ^ΛέΝΑ ΠΉΣΥ τΉ ΠΗΜέΝ. εκ τη Λένα πίσω κί απομένει.

ΥΡΑΝΌΣ, ΘΑΡΉΣ-ΚΗ , ΠΣέΛΝΙΝ, ο ουρανός, θαρρείς-και, ψήλαινεν,

ΉΛιΥΣ τιΆΛΥ ΦΥΣΑΡέβ… ήλιος και άλλο φωσερεύει…

Τ ΧΌΡΑ-Μ ΜΌΡΦιΑΝΙΝ ΧΤΑ ΦΛΆΚιΑ – τη χώρα-μου ομόρφιανε εκ τα флаґ|ια -

ΜΆιΣ Α ΞΆΛΚΑ ΔζΥιΥΧΛΈβ. Μάης |hΑ| |ΞΑΛ|ικα |ЏΟιΟΥQ_ΛΑ|εύει.

          ο ουρανός, θαρρείς και ψήλωσε, ο ήλιος πιό πολύ φωτίζει (τώρα)… το χωριόμου ομόρφυνε απο τις σημαίες, ο Μάης, νά! γρήγορα πλησιάζει.

Τ ΧΌΡΑ-Μ ΤΜΆςΚΗΤ, ΚΌΖΜΥΣ ΤΜΆςΚΝΙ, τη χώρα-μου ετοιμάσκεται, κόσμος ετοιμάσκονται,

ΑΣ ΤΥ ΜέΓΑ-ΤΙΝ Τ ιΥΡΤΊ – εις το μέγα-των τη γιορτή -

ΑΧ ΤΑ ΣΤΆΘΙΝ Τ ΝΑΚΑΤΊιΑ, εκ τά εστάθη τη ανακατία,

ΤΡΆΝΔΑ ΧΡΌΝιΑ ΝΑ ΝΙΣΤΊ! τριάντα χρόνια να γινιστεί!

ΧΤΑ ΓΥΡΓΆ ΈΝ ^ΜΉςΑΣ ΔέΔΑ, εκ τα γοργά ένι Μίшας |деда|,

ΑΝΕΠςΌ-Τ ΣΤΥ ΣΚΌΛιΥ ΠΆι. ανεψιό-του στο σχόλειο πάει.

ιΌ-Τ ^ΗβΆΝΣ ιΥΜΌΝ ΤΑ ΤΡΆΝΔΑ – γιό-του Ιβάν|ης γιομώνει τα τριάντα -

ΤΌΣ ΚΆΜ δΛΊιΑ ΠΆΣ Ν ΚΟΜΒΆιΝ. αυτός κάμει δουλεία πάνω στην |combine|.

ΠΉΡΗΝ ΤΆΤΑ-Τ Ν ΒΑςΧΑΡΉιΑ, πήρε τάτα-του την |ΒΑшΧΑΡ|εία,

ΈΜΒΡΥ Χ ΣΌΛΣ ΝΑ ΈΝ ΗΡέβ – έμπρο εκ τους όλους να ένι γυρεύει -

ΚΆΘΑ ΧΡΌΝΥ ΠΆΣ Ν ΚΟΜΒΆιΝΑ, κάθε χρόνο πάνω στην |combine|α,

Χ ΌΛΣ ΠΥΛΆ ΜΑΧΣΎΛ ΞΑΛΈβ. εκ όλους πολλά |ΜΑhΣΟΥΛ| |ΞΑΛ|εύει.

ΝΔΥ ΠεδΊ-Τ ΚΑΚΆ ΤΟΣ ςέΡΗΤ, εν τω παιδί-του κακά αυτός χαίρεται,

ςέΡΗΤ ^ΜΉςΑΣ Ν ΣΌΛΣ ιΑςΛΆΡΣ, χαίρεται Μίшας εν τους όλοις |ιΑςΛΑΡ|οις,

ΚΗ ΝΥΝΊΖ - Σ ΚΑΛΆ ΤΑ ςέΡΑ, και νουνίζει – εις καλά τα χέρια

ΠέΜΝΙΝ ΖΉΣΜΥ Τ ΑΝΙΓΆΡ. απέμεινε ζήσιμου το ανοιγάρι.

ΚΥΤΥΡΎ ΤΥ έΜΑ τέΡΗΝ - |ΚΟΙΤΥΡΥ| το αίμα κί έρρεεν -

ΣΤΥ ΠΥΛΈΜΖΜΥ ΉΝΚΣΑΜ ΜΉΣ! στο πολέμισμο ενίκησαμε εμείς!

ΟΤ ΚΑΡδΆΡΚΑ ΑΝ ΔΥςΜΆΝΥΣ, οτι καρδάρικα εν |ΔΥςΜΑΝ|ους

ΤΌΤ ΠΥΛΈΜΖΗΝ ΚΆΘΑ ΉΣ. τότε πολέμιζε κάθε είς.

7.

ΚΌΖΜΥΣ ΤΑ ΜεΔΆΛιΑ κόσμος τα μετάλλια

ΑΣ Τ ιΥΡΤΊ ΦΥΡέΝΝΙ εις τη γιορτή φοραίνουνε

ΚΗ ΜεΓΑΛΙΦΤΡΆδΚΑ και μεγαλευτράδικα

ΣΤΥ ΠΑΡΆΔ ΠΑΈΝΝΙ. στο |ΠΑΡΑΔ| παγαίνουνε.

ΦέΝΙΤ ΟΤ ΠΥΛΈΜΖΑΝ φαίνεται οτι πολέμιζαν

ΣΤΥ ΔΥΓΚΎς ΜεΓΆΛΟ στο |ΔΟΙCΥς| μεγάλο

ΚΗ Ν ΠΑΤΡΉδΑ δΌΚΗΝ-τσ και την πατρίδα δώκε-τους

ΌΡΔεΝΙΣ, ΜεΔΆΛιΑ. |ordain|ες, |ΜΕΔΑΛ|ια.

^ΜΉςΑΣ ΠΆι Ατ\ΚΆΤΥ, Μίшας πάει εκει-κάτω,

ΣΤΑ ΜεΓΌΛΑ ΜέΡεΣ, στα μεγάλα μέρες,

ΜΑ ΧΑΡςΎ ΣΤΥΝ ΚΌΖΜΥ μα |QΑΡςΙ| στον κόσμο

τές ΝΔΥ ΤΊ ΝΑ ςέΡΗΤ. κί έχει εν τω τί να χαίρεται.

τές ΤΟΣ ΚΆΝΑ ΌΡΔεΝ, κί έχει αυτός κανένα |ordain|,

ΤΊΓΛΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ, τί-λογα τα παλληκάρια,

ΤΊΣ ΝΑ ΠΣΤΈΠΣ ΟΤ ΧΆΣΗΝ τίς να πιστέψει οτι εχάσεν

ΣΤΥ ΔΥΓΚΎς ΤΑ ΠδΆΡιΑ-Τ? στο |ΔΟΙCΥς| τα ποδάρια-του;

-ΠΌΣ τέςΣ ΚΆΝΑ ΌΡΔεΝ? - -πώς κί έχεις κανένα |ordain|;-

ΑΝΕΠςΌ-Τ ΡΥΤΆ-ΤΥΝ – ανεψιά-του ρωτά-τον -

ΖέΡ ΔΥςΜΆΝΣ ΑΧΤΡΆΜΖΗΣ |ΖΑΡ| |ΔΥςΜΑΝ|ους |ΑQΤΑΡΜΑ|ιζες

Χ Σ ΆΛΣ ΣΗ ΠΑΡΑΚΆΤΑ? εκ τους άλλους σύ παρακάτω; _{(το «παρακάτω» όπως και άλλα επιρρήματα στη Ρωμαίικη παίρνει τη συνηθισμένη κατάληξη των επιρρημάτων –α)}

ΑΝΕΠςΌ-Τ Άιτσ ΡΌΤΣΗΝ, ανεψιό-του έτσι ρώτησεν,

ΦΛΆι Χ ΤΥΝ ΔέΔΑ-Τ ΛΌΓΥ… φυλάει εκ τον |деда|του λόγο…

…ΠΆΛ ΣΤΑ ΜΆΤιΑ-Τ ΦΆΝΙΝ …πάλι στα μάτια-του εφάνη

ΔΥΓΚΥςΉΤΚΥ Τ ΦΛΌΓΑ… |ΔΟΙCΥς|ίτικο τη φλόγα…

ΤΊΓΛΑ ΤΌΣ ΛΑΡΎτσΚΥΣ, τί-λογα αυτός ιλαρούτσικος,

ΑΝΔΑ δΊιΑ ΠδΆΡιΑ εν τα δοία ποδάρια

ΚΖέΝ ΚΗ δΆιΝ ΑΧ Τ ΧΌΡΑ εξέβη και διάβη εκ τη χώρα

ΝΤ ΆΛΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ. εν τα άλλα τα παλληκάρια.

ΣΜΆ Σ ΠΥΤΆΜ ^ΜΟΛΌΞΝΙι σιμά εις ποτάμι Μολόчνιἰ

ΝΔΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ δΡΆΧΤΙΝ, εν τον |δΥςΜΑΝ|ο εδράχθη,

ΠΥ ΝΔΥ έΜΑ ΠΆΤΥΣ όπου εν τω αίμα πάτος

ΧΤΥ ΠΚΑΝΖΜΌ ΤΑΡΆΧΤΙΝ. εκ το κοπανισμό ταράχθη.

κοντά στο ποτάμι Μολόчνιἰ με τον εχθρό πιάστηκε (συγκρούσθηκε), εκεί που με αίμα η γή απο τη βία του πολέμου ανακατεύθηκε.

ΈΝΑ ΜέΡΑ ΆΓΡΑ ένα μέρα άγρια

ΤΡΌΜΑΖΗΝΙ ΠΆΤΥΣ, τρόμαζεν-ε πάτος,

ΈΚΣ ΦΥΡές ΝΔΥ «^ΜΆΚΣΗΜ» έξι φορές εν τω «Μάξιμ» _{(Μάξιμ= μάρκα οπλοπολυβόλου)}

^ΝέΜτσΗΣ ΚΡέΜΖΗΝ ΚΆΤΥ. Νέμτσες γκρέμιζε κάτω.

δεΚΑΠέΝΔΙ ΤΆΝΚΗΣ δεκαπέντε |ΤΑΝΚ|ες

ΣΤΈΡΑ ΦΑΝΙΡΌΘΑΝ, ύστερα φανερώθησαν,

δΊιΑ ΑΤΌ Τ ΌΡΑ δοία αυτό το ώρα

ΑΣ ΤΟΝ ^ΜΉςΑ ΚΛΌΘΝΙ. εις τον Μίшα κλώθουνε.

ΚΗ ΧΥΛΔΆιΣΑΝ ΠΆΝΥ-Τ, και |QΟΛΔΑ|ησαν πάνω-του,

ΠΆΣ ΤΥ «^ΜΆΚΣΗΜ» ΉΣΑ. πάνω στο «Μάξιμ» ίσα.

ΝΑ ΤΥ τσΑΛΑΠΌΣΝΙ να το τσαλαπώσουνε

ΝΎΝΣΑΝΙ ΦΑςΉΣΤΙ. νούνισανε φαшίσται.

ΤΥΝ ΥΡΤΆΧΥ-Τ ΞΆΛΚΑ τον |ΟΡΤΑQ|ο-του |ΞΑΛ|ικα

δΌΚΣΗΝ ΤΌΣ Τ ΓΑςΞ]έΤΚΑ δώκησεν αυτός τη |гащетка| _{(πιθανώς τυπογραφικό λάθος αντί δΟΚΗΝ)}

ΚΗ δΑΦΤΌ-Τ ΓΡΑΝΆΤΑ και δε-αυτό-του |ΓΡΑΝΑΤΑ|

ΣΉΡΝ ΠΚΆΣ Ν ΤΆΝΚΑ ςέΝΚΑ. σύρνει απο κάτω στην |ΤΑΝΚ|α |ςΕΝ|ικα.

Τ ΈΝΑ ΤΌΣ ΑΧΤΡΆΜΣΗΝ, το ένα αυτός |ΑQΤΑΡΜα|ησεν,

Τ ΆΛΥ ΠΆΛ ΧΥΛΔΆιΣΗΝ το άλλο πάλι |QΟΛΔΑ|ησεν

ΚΗ ΝΔΥ «^ΜΆΚΣΗΜ» ΔΆΜΑ, και εν τω «Μάξιμ» αντάμα

Σ ΌΛΣ-ΠΑ ΥΤιΥΛΆιΣΗΝ… εις όλους-πα |ΥΤιΥΛΕ|ησεν… _{(ΥΤιΥΛΕ- =παλαιοτουρκικό ρήμα= «σιδερώνει», το ΥΤιΥ= σίδερο σιδερώματος, έχει περάσει στις σλαυικές γλώσσες)}

          το ένα αυτός το αναποδογύρισε, το άλλο πάλι επιτέθηκε, και με το «Μάξιμ» μαζί σε όλους «σιδέρωσε». _{(=το ένα τάνκ ο Μίшας το κατέστρεψε με τη χειροβομβίδα, το άλλο τάνκ αντεπιτέθηκε και για να καταστρέψει το οπλοπολυβόλο, έρριξε σε όλους σαρωτική βολή)…}

^ΜΉςΑΣ ΠΚΆΣ ΤΥ ΧΌΜΑ, Μίшας απο κάτω στο χώμα,

ΑΧ ΤΥ ΧΤΊΠΥΣ ΚΦΌΘΙΝ. εκ το χτύπος κουφώθη.

ΣΜΆ-Τ ΤΑ ΑιΑΧΤΆςΑ-Τ, σιμά-του τα |ΑιΑQΤΑς|ια-του

ΌΛ-ΤΙΝ-ΠΑ ΣΚΥΤΌΘΑΝ… όλοι-των-πα σκοτώθησαν…

…ΝΎΝΣΗΝ Άιτσ ΚΗ ΔΡΆΝΣΗΝ, …νούνισεν έτσι και ανατράνησε

ΠΆΣ ΤΥ ΤΈΚΝΥ ^ΜΉςΑΣ. πάνω στο τέκνο Μίшας.

Τ\ΘέΛ ΝΑ ΜΑΧΤΑΝΈΦΚΗΤ, κί θέλει να |ΜΑhΤΑΝ|εύεται,

ΛΈ ΑΣΛΊ ΤΥ ΉςΗΝ: λέει |ΑΣΛΙ| τό είχεν:

- ΌΛ ΣΟΛΔΆΤ ΚΑΡδΆΡΚΑ, - όλοι |ΣΟΛΔΑΤ|οι καρδάρικα

ΠΆΣ ΔΥςΜΆΝΣ ΧΥΛΔΆιβΑΝ. πάνω εις |ΔΥςΜΑΝ|ους |QΟΛΔΑ|ευαν

ΚΗ Τ ^ΠΑΤΡΉδΑ – ΜΆΝΑ και τη Πατρίδα - μάνα

ΌΛ-ΠΑ ΧΥΡΑΛΆιβΑΝ. όλοι-πα |QΟΥΡΑΛΑ|ευαν.

ΚΟΜΑΝΔΉΡ ΜΑΣ ΠΡΆΤΖΑΝ, |commandier| μας περιπάτιζαν,

ΣΉΚΥΝΑΝ-ΜΑΣ ΠΆΝΥ, σήκωναν-μας πάνω,

ΞΆΛΚΑ ΝΑ ΔΑΓΛΈΠΣΥΜ |ΞΑΛ|ικα να |ΔΑΓΛΑ|εύσουμε

ΆΤΧΥ ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ. άτεγγο τον |ΔΥςΜΑΝ|ο.

ΜΉΣ τΉ ΧΉιβΑΜ έΜΑ, ημείς κί |QΙ|ευαμε αίμα,

ΜΉΣ τΉ ΧΉιβΑΜ ΖΉΣΜΥ, ημείς κί |QΙ|ευαμε ζήσιμο,

ΠΌΣ ΤΥΚΌ-ΜΑΣ Τ δΛΊιΑ πως το δικό-μας το δουλεία

ΉΤΥΝ ΆΛιΑΧ ΉΣΥ. ήτον |ΑΛΑΑQ| ίσο.

γιατί η δικήμας η δουλειά ήταν εντελώς δίκαιη.

ΤΊΓΛΑ ΓΌ ΠΥΛΈΜΖΑ, τί-λογα εγώ πολέμιζα,

ΌΛ-ΠΑ Άιτσ ΠΥΛΈΜΖΑΝ, όλοι-πα έτσι πολέμιζαν,

ΑΧ Τ ΑΤΌ ΤΥΝ ^ΝέΜετς εκ το αυτό τον Νέμετσ

ΠέΣ ΤΥ ΞΧΎΡ ΜΗΣ ΚΡέΜΣΑΜ! απ’έσω το |ΞΟΥQΟΥΡ| ημείς γκρέμισαμε!

ΜΑ ΚΑΡδΆΡΣ Χ ΚΑΡδΆΡΣ-ΠΑ, μα καρδάροις εκ καρδάροις-πα

ΜέΣΑ-ΜΑΣ ΓΌ ΉδΑ. μέσα-μας εγώ είδα.

ΌΡΔεΝΙΣ, ΜεΔΆΛιΑ |ordain|ες, μετάλλια

δΌΚΗΝ ΤΙ-τσ Ν ^ΠΑΤΡΉδΑ. δώκε αυτοίτους την Πατρίδα.

αλλα πιό γενναίους και απο τους γενναίους ανάμεσαμας εγώ είδα. παράσημα, μετάλλια, τους έδωσε η Πατρίδα.

ΌΡΔεΝΙΣ, ΜεΔΆΛιΑ |ordain|ες, μετάλλια

ΚΥΤΥΡΎ τΉ ΜΡΆΖΝΙ, |ΚΟΙΤΥΡΥ| κί μοιράζουνε,

ΆΣ ΤΥ ΚΣέΡΣ ΑΤΎΤΥ: ας το ξέρεις ετούτο:

δΎΓΝΔΑ ΤΊ-τσ, ΤΊΣ ΚςΆΖΝΙ! δόουν-τα αυτοίτους, τίνες αξιάζουνε!

8.

ΝΊΧΤΑ. ΦέΝΚΥΣ ΣΚΌΘΙΝ νύχτα. φέγγος σηκώθη

ΠΉΣΥ ΧΤΑ δεΝΔΡΆ. πίσω εκ τα δεντρά.

ΧΤΑ ΠΣΗΛΆ βεΓΛΊΖΝΙ εκ τα ψηλά βιγλίζουνε

ΆΣΤΡΗΣ ΦΥΣεΡΆ. άστρες φωσερά.

ιΌΧ, τΉ Τ\ΜΆΤΙ Τ ΧΌΡΑ-Μ, |ιΟQ|, κί κοιμάται τη χώρα-μου,

ΤΌ ΑΝΆΣΑ ΠέΡ. αυτό ανάσα επαίρει.

ΚΗ ΚΑΛΆ ΧΑΠΆΡιΑ και καλά |hΑΒΑΡ|ια

ΚΆΘΑ ΜέΡΑ ΦέΡ. κάθε μέρα φέρει.

ΑΧ ΤΥ ΞΌΛ ΣΤΑ ΜέΝΑ, εκ το |ΞΟΙΛ| στα μένα

ΤΥ ΔΥβΛΆιΜΥ ΣΌΝ – το |ΔΟΙβΛΕ|ημο σώνει -

ΤΡΑΚΤΟΡΝΙ ΒΡΗΓΑΔΑ |ΤΡΑΚΤΟΡ|νίου |ΒΡΙΓΑΔΑ|

ΑΝΙΚΣΚέςΥ ΣΚΌΝ. ανοιξέσιο σηκώνει. (τυπογραφικό λάθος για ΑΝΙΚΣεςΥ)

ΚΖέΝ ΚΥΤ\ΝΆδΑ ΜέΓΑ, εκβαίνει κοκκινάδα μέγα,

ΠΆι ΜΑΚΡΆ ΤΟ ΣΌΝ… πάει μακρά αυτό σώνει…

ΣΉδεΡΥ ΛΙΜέΝΥ σίδερο λειωμένο

ΣΤΑΛεβΆΡΣ ΚΥΝΌΝ. |сталевар|ης κονώνει.

χαλυβεργάτης

ΆΡΤΑΧ ΤΡΆΝΔΑ ΧΡΌΝιΑ |ΑΡΤΙQ| τριάντα χρόνια

ΖΎΜ ΛΊΓΥΣ ΔΥΓΚΎς. ζούμε δίχως |ΔΟΙCΥς|.

ΠΆΓΥΜ ΈΜΒΡΥ ΒέΚΚΑ, υπάγουμε έμπρο |ΒΕΚ|ικα,

δΙΝΑΤΊ ΚΗ ΠΛΎς! δυνατοί και πλούσιοι!

ΑΝ ΑΤΊΤΚΥ ΝΎΝΖΜΥ, εν ετοίουτικο νούνισμο,

ΆΚΡΑ τές ΧΑΡΆ-Τ: άκρα κί έχει χαρά-του:

^ΜΉςΑΣ δΆιΝ ΣΤΥΝ ΉΠΝΥ, Μίшας διάβη στον ύπνο,

^ΛέΝΑ ιΑΝΑςΆ-Τ… Λένα |ιΑΝΑςΑ|του…

9.

Αβ\ΉςΣ ΜΑΈςΥ ΛΑΛΑςΆΡΚΑ αυγής μαέσιο λαλαшάρικα

ΚΛΙΦΤΌΝΔΑΣ Τ ΧΌΡΑ ΑΝΚΑΛΊΖ. κλεφτώντας τη χώρα αγκαλίζει.

Τ ΑΈΡΑ ΟΜΑΛΆ ΚΗ ΣΆΧΚΑ το αέρα ομαλά και |ΣΑΑγ|ικα

ΞΑΤΆΛιΑ ΜΛΈιΑΣ ΚΥΝΑΝΊΖ. |ΞΑΤΑΛ|ια μηλέας κουνανίζει.

ΤΑ ΧΝΆ ΜΥΝΚΡΉΖΝΙ ΣΤΑ ΜΑΝΔΡΉιΑ, τα κτηνά μουγκρίζουνε στα μανδρία,

ΑΣ ΦέΡΜΑ ΚΛΌςΚΗΤ ΤΥβΑΡΞΉΣ. εις |ферма| κλώσκεται |ΤΟβΑΡΞΙ||туварчи| _{(απο παλαιοτουρκικό |ΤΑβΑΡ_ΞΙ|, κριμαϊκά |ΤΟβΑΡ_ΞΙ|= εκτροφέας ζώων. |ΤΑβΑΡ|=περιουσία αποτελούμενη κυρίως απο ζώα)}

ΓΝΕΦΎΝ ΧΥΡιΆΤ-Μ ΑΧ ΤΥ Τ\ΜΗΣΉιΥ εκνήφουν χωριάται-μου εκ το κοιμησείο,

ΚΗ ΠςΗΡΗςΚΎΝΝΙ ΠΆΛ ΤΑ δΛΊΣ. και επιχειρισκούνται πάλι τα δουλείες.

ΣΜΆ Σ ^ΜΉςΑ ΣΤΆΘΙΝΙ ΜΑςΉΝΑ, σιμά εις Μίшα στάθην-ε |ΜΑшΙΝΑ|,

ΤΊ ΚΖέβΑΝ, ΚΆΤτσΑΝ ΑΝ Τ ΧΑΡΆ. αυτοί εξέβαν, κάθισαν εν τη χαρά.

βΑΧΤΛΊδΣΑ ^ΛέΝΑ ΚΗ ΈΜ ^ΜΉςΑΣ, |ΒΑhΤΛΙ|δισσα Λένα και |hΕΜ| Μίшας,

ΤΊ ΣΉΜΥΡ ςέΡΝΙ τές ΞΑΡΆ! αυτοί σήμερο χαίρονται κί έχει |ΞΑΡΕ|!

10.

ΛΌΝ ΚΟΛΧΌΖΝΙ ΖΆΝιΑ, ελαύνων |ΚΟΛΧΟΖΝΙ| |ΑΖΑΝ|ια

ΠΛΈβ ΚΗ ΠΆι Τ ΜΑςΉΝΑ. πλεύει και πάει τη |ΜΑшΙΝΑ|.

ΣΤΥ ΚΥΡΌΡΤ ΘΑ ΉΝΝΙ στο |курорт| θα γίνουνε

δΊ-ΤΙΝ ΈΝΑ ΜΉΝΑ. δοίοι-των ένα μήνα.

τέΧΝΙ ΝΑ ΝΥΝΊΣΝΙ κί έχουνε να νουνίσουνε

ΣΉΜΥΡ ΠΆΣ ΚΑΝΆ-ΠΑ… σήμερο πάνω εις κανένα-πα…

δΆβΑΝ ^ΜΉςΑΣ, ^ΛέΝΑ, διάβαν Μίшας, Λένα,

ΑΣ ΤΥ ^ΚΡΊΜ, ΣΤ ΑΝΆΠΑΠΣ. εις το Κρίμ, στο ανάπαυση.

ΣΜΆ Σ ΠΥΤΆΜ ^ΜΟΛΌΞΝΙι σιμά εις ποτάμι Μολόчνιι

ΦΆΝΑΝ ΟΒεΛΉΣΚΗΣ… φάνησαν οβελίσκες…

ΣΤΑ ^ΣΑΡΆΝΔΑ ΤΡΉιΑ, στα Σαράντα Τρία

δΌ ΠΥΛΊ ΚΡΗΜΉΣΤΑΝ. εδώ πολλοί γκρεμίσθησαν.

^ΜΉςΑ-ΠΑ ΤΥ έΜΑ Μίшα-πα το αίμα

δΌ ΑΤΌΤ ΚΥΝΌΘΙΝ… εδώ ετότε κονώθη…

ΛΌΝ Τ ΣΤΡΑΤΊτσΑ τέΡΚΥ ελαύνων τη στρατίτσα |ΚΟΙΡ|ικο _{(|ΚΟΙΡ|= τυφλό: το δρομάκι δέν βγάζει σε άλλο δρόμο, μόνο οδηγεί στα μνημεία των πεσόντων)}

ΣΤ ΟΒεΛΉΣΚ ΤΙ ΚΛΌΘΝΙ. στο |ΟΒΕΛΙΣΚ| αυτοί κλώθουνε. _{(απο εδώ επαναλαμβάνονται τα λόγια του «ΠΈΣΗΤ ΗΣέΝΚΑ», ποιήματος του πρώτου τόμου.)}

^ΜΉςΑΣ ΚΖέΝ Χ Τ ΜΑΣΉΝΑ, Μίшας εξβαίνει εκ τη |ΜΑшΙΝΑ|,

Κτσέβ ΠΆΣ ΤΑ ΤΑιΆΧιΑ-Τ. κουτσεύει πάνω στα |ΔΑιΑQ|ια-του.

ΠΆΣ ΤΥ ΟΒεΛΉΣΚ ΤΟΣ πάνω στο |ΟΒΕΛΙΣΚ| αυτός

ΈβΑΛΙΝ ΞΗΞΆΚιΑ. έβαλε |ΞίΞΕΚ|ια.

ΈςΞ]ΗΠΣΗΝ ΑΠΆΝΥ, έσκυψεν επάνω,

ΠΌΝΣΗΝΙ ΚΑΡδΊιΑ-Τ… πόνεσεν-ε καρδία-του.

ΦΆΝΑΝ ΑΣ ΤΑ ΜΆΤιΑ-Τ εφάνεν εις τα μάτια-του

ΌΛΑ ΤΑ ΠεδΊιΑ… όλα τα παιδία.

έσκυψε επάνω (απο το μνημείο), πόνεσε η καρδιάτου. φάνηκαν στα μάτιατου όλα τα παλληκάρια.

– τ\ΜΆΣΗ-τσ ΣΗΣ, Τ ΑδρέΦιΑ-Μ, κοιμάσθε σείς, τα αδέρφια-μου,

Άιτσ ιΑςΎτσΚ-ΠΑ ΠέΦΤΙΤ… έτσι jaś-ούτσικοι-πα πέφτετε,

ΜΉ ΣΗΣ ΠΥΝΙςΚΑΣΗτς, μή σείς πονίσκασθε

ΓΌ ΖΔΑΝΌΣ ΟΤ ΠέΜΝΑ. εγώ ζωντανός οτι απέμεινα.

κοιμάστε εσείς, αδέρφιαμου, και έτσι νεαροί κείτεστε. να μήν είστε σείς πονεμένοι _{(=θυμωμένοι)} εγώ ζωντανός που έμεινα.

ΌΛ ΜΗΣ ΆΝ ΣΚΥΤΌΘΑΜ όλοι ημείς άν σκοτώθημε,

Σ ΔΥΓΚΥςΉ ΖΑΜΆΝιΑ, εις dœcyś-ίου zaman-ια,

ΤΙΣ ΑΤΌΤ ΝΑ ΉΝΚΣΗΝ τίς ετότε να ενίκησεν

ΆΤΧΥ ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ? άτεγγο τον dyśman-ο; _{(ΆΤΧΥ δέν μοιάζει καθόλου για τουρκική ή άλλη ξένη λ., το δέ νόημα βγαίνει απο τα συμφραζόμενα: όχι «άτυχος», αλλα ανηλεής. Αρα είναι απο την παλαιότατη ελληνική λ. άτεγγο =άτεγκτο, απο το ρήμα τέγγω= βρέχω, μαλακώνω).}

όλοι εμείς άν σκοτωνόμασταν στου πολέμου τους καιρούς, ποιός τότε θα νικούσε τον ανήλεο τον εχθρό?

ΤΙΣ ΝΑ ΧΥΡΑΛΆιΣΗΝ τίς να qurala-ησεν

ΤΥ ΚΗΡβΌ Ν ^ΠΑΤΡΉδΑ – το ακριβό την πατρίδα -

ΤΥ ΧΥΡΣΎτσΚΥ Τ ΜΆΝΑ, το χρυσούτσικο τη μάνα,

ΧΤΑ ΦΑςΉΣΤΣΚΗ ΦΉδΑ? εκ τα faśistski φίδια;

ποιός να έσωζε την ακριβή πατρίδα, την χρυσή τη μάνα, απο τα φασιστικά φίδια;

– τ\ΜΆΣΗ-τσ ΣΗΣ, Τ ΑδρέΦιΑ-Μ, κοιμάσθε σείς, τα αδέρφια-μου,

ΝΔΥ βΑΡΉ Ν ΚΑΡδΊιΑ εν τω βαρύ την καρδία

ΦΉΝΥ ΣΑΣ ΚΗ ΠΆΓΥ, αφήνω σάς και υπάγω,

τέςΗΤ ΣΉΣ ΖΜΥΝΊιΑ… κί έχετε σείς λησμονία…

κοιμάστε σείς, αδέρφιαμου, με βαριά την καρδιά αφήνω εσάς και πάω, δέν έχετε εσείς λησμονιά… _{(= δέν λησμονιέστε).}

11.

ΑΣ Τ ^ιΆΛΤΑ - ΜΥΡΦΉιΑ, εις τη Γιάλτα - ομορφία

ΛΑΡΎΝΝΙ ΖΑΒΎΝ. ιλαρούνται |ΖΑΒΟΥΝ|οι.

δΌ ^ΜΉςΑΣ ΚΗ ^ΛέΝΑ εδώ Μίшας και Λένα

ΣΤ ^ΛΗβΆΔΗιΑ ΖΎΝ. στη Λιβάδεια ζούν. _{(Λιβάδεια: όνομα κωμόπολης κοντά στη Γιάλτα στην Κριμαία, όπου τα περισσότερα τοπωνύμια είναι ώς σήμερα ελληνικά)}

στης Γιάλτας την ομορφιά γίνονται καλά οι ασθενείς. εδώ ο Μίшας και η Λένα στη Λιβάδεια ζούν.

ΜΑΈςΥ ΑΈΡΑ μαέσιο αέρα

δΎι ΉιΑ ΚΗ ΧΛιΆΣ… δώει υγεία και χλίαση…

ΠΑΝΔΎ ΞΗΞΑΚιΎΝΙ παντού |ΞίΞΕΚ|ιούνε

ΞΗΞΆΚιΑ ΛΥΓΆΣ. |ΞίΞΕΚ|ια λογάς.

ΤΑ ΠΛΊιΑ ΠεΤΎΝΙ, τα πουλία πετούνε,

ΝΤ ΧΑΡΆ ΤΡΑΓΥδΎΝ. εν τη χαρά τραγουδούν.

ΤΑ ςέΡΝΙ ΝΔΥΝ ^ΜΉςΑ, αυτά χαίρονται εν τον Μίшα,

ΘΑΡΉΣ ΟΤ ΔΡΑΝΎΝ. θαρρείς οτι ανατρανούν.

…ΤΡΑΓΌδ ΤΡΑΓΥδΊΣΗΤ, τραγώδι τραγωδίσετε,

ΚΑΤβΆΤ ΧΑΜΗΛΆ: κατεβάτε χαμηλά:

ΑΤΎΤΥΣ, ΑΤΎΤΥΣ, ετούτος, ετούτος,

ΣΑΣ δΌΚΗΝ ΖΑΧΛΆ. σας δώκε διαλυά.

ΑΤΎΤΥΣ, ΑΤΎΤΥΣ, ετούτος, ετούτος,

ΑΤΌΤ ΧΤΥΝ ΚΑΠΝΌ, ετότε εκ τον καπνό,

δΑΦΤΌ-Τ ΤΙΜΗΖΛΆιΣΗΝ δε-αυτό-του |ΤΕΜίΖ_ΛΕ|ησεν

Χ ΔΥςΜΆΝΣ Τ ΥΡΑΝΌ! εκ |ΔΥςΜΑΝ|ους το ουρανό!

ΧΤ ΑΤΌ-ΠΑ ΣΗΣ ΣΉΜΥΡ εκ το αυτό-πα σείς σήμερο

ΡΑΤΛΊδΚΑ ΠεΤΆΤ… |ΡΑhΑΤ_ΛΙ|δικα πετάτε…

…βΆΙ, ΤΊΧΑΔΑΡ ΈΠΗΣΑΝ …βάι, τί|QΑΔΑΡ| έπεσαν

ΚΌΖΜΥΣ, ΣΟΛΔΆΤ. κόσμος, |ΣΟΛΔΑΤ|οι.

ΚΗ ^ΜΉςΑΣ-ΠΑ ΧΆΣΗΝ και Μίшας-πα εχάσε

ΤΑ ΠδΆΡιΑ-Τ ΑδΌ… τα ποδάρια-του εδώ…

ΝΑ ΠΆι ΘέΛ ΤΥΝ ΤΌΠΥ να πάει θέλει τον τόπο

ΝΑ δΊ ΠΑΛ ΑΤΌ. να δεί πάλι αυτό.

ΑΤΌ, ΠΥ ΚΡΗΜΉΣΤΙΝ, αυτό όπου γκρεμίσθη

ΑτΉ, ιΆΝ Τ ΧΥβΡΆ, εκεί οία άν τη |QΟΥβΡΑ| (κουβάρι; QΟγΡΑ;)

ΠΆΣ ΠΣέΛΥΣ ΝΑΜΛΊδΚΥ – πάνω εις ψήλος |ΝΑΜΛΙ|δικο

ΣΆΠΥΝ-ΓΟΡΆ! _{(ΣΑΠΎΝ-ΓΟΡΆ γραμμένο με κεφαλαία στο πρωτότυπο. για να είναι ακριβές το μέτρο έπρεπε να έχει άρθρο «το» πρίν απο αυτό)}

12.

ΑΣ Τ ΕΚΣΚΎΡΣΗιΑ ΝΤ ΜΑςΉΝΑ, εις το |excursia| εν τη |ΜΑшΙΝΑ|,

ΑΣ ΤΑ ΤΌΠΣ ΤΑ δΟΚΣΑΖΜέΝΑ, εις τα τόπους τα δοξασμένα,

ΠΆΣ ^ΣΑΠΥΝ-ΓΟΡΑ ΝΔΥΝ ΚΌΖΜΥ, πάνω εις Σάπουν|гора| εν τον κόσμο,

ΉΡΤΑΝ ^ΜΉςΑΣ-ΠΑ ΑΝ Τ ^ΛέΝΑ. ήρθαν Μίшας-πα εν τη Λένα.

ΜΉΤΗΝΓ ΜέΓΑ ΑΤΌ Τ ΌΡΑ |meeting| μέγα αυτό το ώρα

ΠΆΣ ^ΣΑΠΎΝ-ΓΟΡΑ ΠςΗΡΉΘΙΝ. πάνω εις Σαπουν|гора| επιχειρήθη.

δΌ ΣΥΡέΦΤΑΝ ΤΊΣ ΠΥΛΈΜΖΑΝ εδώ σωρεύθησαν τίνες πολέμιζαν

ΚΗ ΤΊΣ ΣΤΈΡΑ-ΠΑ ΗΝΊΘΙΝ. και τίς ύστερα-πα γεννήθη.

ΠΆΣ Ν ΤΡΗΒΎΝΑ ΚΖέΝ ΉΣ έΡΥΣ, πάνω εις την |tribuna| εκβαίνει είς γέρος,

ιΆΝ-ΔΑ ςΌΝιΑ ΤΑ ΜΑΛΊιΑ-Τ. οία άν τα χιόνια τα μαλλία-του.

ΜΑ ΤΥ ΠΌΡΗΜΥ-Τ τιΑΜΉΛΚΥ, μα το μπόρεμο-του |ΚΑΑΜίΛ|ικο,

ΑΝΔΑ ΌΡΔεΝΙΣ Ν ΚΑΡδΊιΑ-Τ. εν τα |ordain|ες την καρδία-του.

- ΤΌΣ ΕΝ, ^ΛέΝΑ, ΚΟΜΑΝΔΉΡ-ΜΑΣ! - -αυτός, ένι, Λένα, |командир|μας!

^ΜΉςΑΣ ΧΎΛΚΣΗΝ ΚΗ ΤΡΑβΉΘΑΝ, Μίшας χούλιξε και τραβήθησαν

ΛΊΓΥ ΈΜΒΡΥ ΑΣ Ν ΤΡΗΒΎΝΑ, λίγο έμπρο εις την |tribuna|,

ΤΊ ΘΑ ΛΈ ΤΟΣ ΝΑ ΤΥ ΦΚΡΉΘΑΝ. τί θα λέει αυτός να το εφουκρήθησαν.

- ΠΆΣ ^ΣΑΠΥΝ-ΓΟΡΑ ΚΑΡδΆΡΚΑ, - -πάνω εις Σαπουν|гора| καρδάρικα,

ΉΠΗΝ ΤΟΣ, ΠΥΛΊ ΠΥΛΈΜΖΑΝ. είπεν αυτός, πολλοί πολέμιζαν.

ΑΝΔΥ ςΤΊΚ ΚΗ ΝΔΑ ΓΡΑΝΆΤΙΣ, εν τω |штык| και εν τα |granat|ες,

ΝΔΑ ΧΑιΆιΔΑ - ΝέΜτσΗΣ ΚΡέΜΖΑΝ. εν τα |QΑιΑ|δια – Νέμτσες γκρέμιζαν.

ΑΧ ΤΥ ΝΎ-Μ ΠΥΛΆ ΖΜΥΝΊΘΑΝ – εκ το νού-μου πολλά λησμονήθησαν -

ΤΥ ΓεΡΌιΣΤβΟ ΆΚΡΑ τΉςΗΝ! το |геройство| άκρα κί είχεν!

ΜΑ ΠΗΧΤΆ, ΠΗΧΤΆ ΑΝΚέβΥ μα πηχτά, πηχτά |Αγγ|εύω

ΤΥΝ ΓεΡΌι - ^ΤΥΠΎΖΟβ ^ΜΉςΑ. τον |герой| Τοπούζωβ Μίшα.

ηρωισμός

^ΛέΝΑ δΌ βΗΡΔΈΝ ΘΑΓΜΆΣΤΙΝ, Λένα εδώ |ΒίΡΔΕΝ| θαυμάσθη,

ΡΆΝτσΗΝ ΞΆΧ, ΘΑΡΉΣ, ΑΧ Τ ΦΛΌΓΑ. ράντησε |ΞΑQ|, θαρρείς, εκ τη φλόγα.

ΆΝΔΡΑ-τσ Τ ΌΝΙΜΑ ΟΤ ΉΚΣΗΝ. άντρα-της το όνομα οτι ήκουσεν.

ΚΟΜΑΝΔΉΡΣ ΚΥΤΈβ ΤΥ ΛΌΓΥ-Τ: |commandier|ης |ΚΥΤ|εύει το λόγο-του:

συνεχίζει

- ΜΉΣ ΑΝ Τ ΡΌΤΑ-ΜΑΣ ΥΛΝΊΧΤΑ, -ημείς εν τη ρότα-μας ολη-νύχτα,

ΤΥ ΔζΑΠΉτσ ΑΤΎΤΥ ΠΉΡΑΜ το |ЏΑΠ|ίτσι ετούτο πήραμε

ΚΗ ΔΥςΜΆΝ ΠΥΛΊ ΑΛΆΛΙΤ, και |ΔΥςΜΑΝ|οι πολλοί αλάλητοι

ΑΧ ΤΙ ΜΆΣ ΜΥΡΜΌΡιΑ ΉβΡΑΝ. εκ τ’ εμάς μοιρομόρια ηύραν.

ΛΊΓΥ ΣΤΈΡΑ ΠΆΛ ΧΥΛΔΆιΣΑΝ, λίγο ύστερα πάλι |QΟΛΔΑ|ησαν,

ΑΝ Τ ΑΞέβ ΧΑΡςΎ-ΜΑΣ ΝέΜτσΙ. εν τω |ΑΞΟΥβ| |QΑΡςΙ|μας Νέμετσοι.

ΤΌΤ ^ΤΥΠΎΖΟβΣ - ΠΥΛεΜέΤΞΗΚΣ, τότε Τοπούζωβ|ος - |пулеметчик|ος

ΠέΛΣΗΝτσ ΣΜΆ ΚΗ ΣΤΈΡΑ ΚΡέΜΣΗΝτσ. απέλυσε-τους σιμά και ύστερα γκρέμισε-τους.

τιΆΛ ΑΠ ΠΉΣΥ ΦΆΝΑΝ ΈΡΚΝΙ, και άλλοι απο πίσω εφάνησαν έρχονται,

ΠΆΛ ΑΠΆΝΥ ΝέΜτσΙ ΣΚΌΘΑΝ. πάλι επάνω Νέμετσοι σηκόθησαν.

ΣΜΆ ΣΤΥΝ ^ΜΉςΑ ΔΌΚΗΝ ΜΉΝΑ, σιμά στον Μίшα |ΔΟΙC|ε мина _{(mine, νάρκη)}

Τ ΑιΑΧΤΆςΑ-Τ ΌΛ ΣΚΥΤΌΘΑΝ. τα |ΑιΑQΤΑς|ια-του όλοι σκοτώθησαν.

τέΝ ΚΑΝΊΣ ΝΑ ΤΜΆΣ ΠΑΤΡΌΝιΑ – κί ένι κανείς να ετοιμάσει |патрон|ια -

«^ΜΆΚΣΗΜΣ» ΞΆΛΚΑ ΤΌ ΚΥΡΤΆ-ΤΑ. «Μάξιμ»ος |ΞΑΛ|ικα αυτό κουρτά-τα.

ιΑΝΑςΆ-Τ ΔΥςΜΆΝ ΣΥΡέΦΤΑΝ - |ιΑΝΑςΑ|του |ΔΥςΜΑΝ|οι σωρεύθησαν -

ΤΌΣ ΑΧΤΡΆΜΣΗΝτσ ΑΝ Τ ΓΡΑΝΆΤΑ. αυτός |ΑQΤΑΡΜΑ|ισε-τους εν τη |ΓΡΑΝΑΤΑ|.

ΑΤΌ Τ ΌΡΑ ΓΌ ΣΜΆ-Τ βΡέΘΑ – αυτό το ώρα εγώ σιμά-του ευρέθα -

ΠέΣ ΤΥ έΜΑ ΜΑΛΑιΜέΝΥΣ, απ’έσω το αίμα μολεμένος,

ΤΌΣ τΉ ΠέΡΗςΚΗΝ ΑΓΝΌΡΖΜΥ – αυτός κί παίρισκε γνώρισμο -

ΠέΣ ΤΥ ΦτιΆΛ ΑΡΑΛΑιΜέΝΥΣ. απ’έσω το κεφάλι |ιΑΡΑΛΑ|ημένος.

- ΠΡΆΤ ΑΠΉΣΥ ΆΣ ΤΥ δέΣΝΙ, -περάτει οπίσω ας το δέσουνε,

ΦέΡ-ΤΥ ΜέΝΑ ΣΉ ΤΥ «^ΜΆΚΣΗΜ», - φέρε-το μένα σύ το «Μάξιμ»,

Άιτσ ΤΥΝ ΉΠΑ, ΤΌΣ τΉ ΦΚΡΉΘΙΝ, έτσι τον είπα, αυτός κί εφουκρήθη,

ΉΠΗΝ ΤΈΚ: - ΠΑΤΡΌΝιΑ ΤΜΆΣΗ! είπε |ΤΕΚ| - |патрон|ια ετοίμασε!

ΠςΉΡΣΑ ΓΌ ΣΟΡέβΥ ΛέΝΤΙΣ επιχείρησα εγώ σωρεύω |ΛεΝΤ|ες _{(лента= κορδέλα, ταινία σφαιρών πολυβόλου)}

ΚΗ ΤΥΝ ^ΜΉςΑ ΞΆΛΚΑ δΎΓΥ. και τον Μίшα |ΞΑΛ|ικα δίδω.

«ΓΡΆΦΤΣ ΧΑΡΤΊ Τ ΜΑΝΊτσΑ-Μ ΜΆΝΑ, «γράφτεις χαρτί τη μανίτσα-μου μάνα,

ΑΝ ΔΥςΜΆΝΣ ΆΝ ΣΚΥΤΥΘΎ ΓΟ!» εν |ΔΥςΜΑΝ|οις άν σκοτωθώ εγώ!»

ΛΈ-Με Άιτσ ΚΗ ΖΛΉΖ Τ ΓΑςΞ]έΤΚΑ, λέει-με έτσι και ζουλίζει τη |гащетка|,

^ΝέΜτσΙ ΣΜΆ, ΤΌΣ ΣΉΡΝ ΓΡΑΝΆΤΑ. Νέμετσοι σιμά, αυτός σύρει |ΓΡΑΝΑΤΑ|.

ΠΆΛ ΠΥΛΊΣ ΤΟΣ ΚΑΤΑΦτιΆΛΣΗΝ, πάλι πολλοίς αυτός κατακεφάλισε,

ΠΆΛΙΣ ΖΎΛΚΣΗΝτσ ΠΆΣ ΤΥΝ ΠΆΤΥ. πάλις ζούλιξε-τους πάνω στον πάτο.

ΜΑ ΔΥςΜΆΝΥΣ Τ\ΘέΛ ΝΑ δΌΧΚΗΤ – μα |ΔΥςΜΑΝ|ος κί θέλει να δόεται -

ΧΤΥ ΒΛΗΝΔΆζ-ΤΙΝ ΚΖέΝ ΦΥΤΊιΑ. εκ το |блиндаж|των εκβαίνει φωτία.

ΚΗ ΤΑ ΓΡΆΘΙΣ-ΜΑΣ ΑΡέΝΝΙ – και τα γράθες-μας αραιαίνουνε -

ΚΆΤΥ ΠέΛΣΑΝ ΤΑ ΠεδΊιΑ. κάτω απέλυσαν τα παιδία.

ΤΑ ΣΝΑΡιΆΔιΑ ΣΠΆΝΝΙ ΛΌΡιΑ. τα |снаряд|ια σπάνουνε ολόγυρα.  _{(снаряд =shell, κέλυφος οβίδας, οβίδα)}

ΈΝΑ ΣΠΆΝ ΞΆΧ ΣΜΆ ΣΤΥΝ ^ΜΉςΑ. ένα σπάνει |ΞΑQ| σιμά στον Μίшα.

ΣΉΡΤΙΝ δΆιΝ ΧΤΥ ςέΡ-Τ ΤΥ «^ΜΆΚΣΗΜ», σύρθη διάβη εκ το χέρι-το το «Μάξιμ»,

ΑΝ ΤΥ ΤΊ ΝΑ ΣΉΡΝ ΤΌΣ τΉςΗΝ. εν τω τί να σύρνει αυτός κί είχεν.

ΤΌΤΙΣ ^ΜΉςΑΣ ΑΞΥβΛΊδΚΑ τότες Μίшας |ΑΞΟΥβ_ΛΙ|δικα

ΤΈΚΑΣ ΤΡΌΜΑΖΗΝΙ ΠΆΤΥΣ, |ΤΕΚ|ας τρόμαζενε πάτος,

ΣΜΆ Σ ΒΛΗΝΔΆζ ΝεΜέτσΚΗ βΡέΘΙΝ, σιμά εις |блиндаж| Νεμέτσκι ευρέθη,

ΠέΣΥ ΈΣΗΡΝΙΝ ΓΡΑΝΆΤΑ. απ’έσω έσυρνε |ΓΡΑΝΑΤΑ|.

^ΝέΜτσΗ ΣΌΠΑΣΑΝ ΤΌ Τ ΌΡΑ, Νέμετσοι σώπασαν αυτό το ώρα,

^ΜΉςΑΣ ΌΛΣ-ΠΑ ΤΊτσ ΧΗΡΛΆιΣΗΝ. Μίшας όλοις-πα ετούτοις |ΑhΙΡ_ΛΑ|ησεν.

ΌΛ-ΠΑ ΣΚΌΘΑΜ ΠΆΛ ΑΠΆΝΥ, όλοι-πα σηκώθημε πάλι επάνω,

ΠΆΣ ^ΣΑΠΎΝ-ΓΟΡΑ ΧΥΛΔΆιΣΑΜ. πάνως εις Σαπουν-Γορα |QΟΛΔΑ|ησαμε.

ΑΝΔΥ ΦΛΆΓ ΣΟΛΔΆΤΣ ΤΙΣ δΆιΝΙΝ, εν τω |flag| |soldat|ος τις διάβαινεν,

ΠέΛΣΗΝ ΚΆΤΥ ΣΚΥΤΥΜέΝΥΣ. απέλυσε κάτω σκοτωμένος.

ΧΎΝΣΗΝ ΠΉΡεΝ-ΔΥ ΤΌΤ ^ΜΉςΑΣ, χούνισεν επήρεν-το τότε Μίшας,

ΠέΣ ΤΥ έΜΑ ΜΑΛιΑιΜέΝΥΣ. απ’έσω το αίμα μολεμένος.

ΈΜΒΡΥ, ΈΜΒΡΥ δΆιΝΙΝ ^ΜΉςΑΣ, έμπρο, έμπρο διάβαινε Μίшας,

ΑΝΔΥ ΦΛΆΓ ΚΗ ΑΝΔ ΓΡΑΝΆΤΑ. εν τω |flag| και εν τη |ΓΡΑΝΑΤΑ|.

ΠΆΣ ^ΣΑΠΎΝ-ΓΟΡΑ ΤΟΣ ΠΉιΝ-ΔΥ, πάνω εις Σαπουν-Γορα αυτός πήγε-το,

ΜΑ δΑΦΤΌΤ-ΠΑ ΠέΛΣΗΝ ΚΆΤΥ… μα δε-αυτό-του-πα απέλυσε κάτω…

…ΚΗ Άιτσ ΣΚΥΤΌΘΙΝ ΤΌ ΤΝΙ ΜέΡΑ, …και έτσι σκοτώθη αυτό την ημέρα,

ΣΟΛΔΆΤΣ ΑΦΌβΗΤΥΣ ^ΤΥΠΎΖΟβΣ… |soldat|ος αφόβητος Τοπούζωβ|ος…

Ν ^ΠΑΤΡΉδΑ ΜέΓΑ ΣΆΝ ΤΥΝ δΌΚΗΝ: την Πατρίδα μέγα |ΣΑΝ| τον δώκεν:

«^ΓεΡΟι ^ΣΟβέΤΣΚΟΓΟ ^ΣΟιΎΖΑ!». «Герой Советского Союза»  _{(союз =union)}

13.

ΘΑΓΜΑΖΜέΝΥΣ ΣΤΊΚΗΤ ^ΜΉςΑΣ θαυμασμένος στήκεται Μίшας

ΚΗ βεΓΛΊΖ ΠΑΣ Τ ^ΛέΝΑ. και βιγλίζει πάνω στη Λένα.

«ΣΆΝΔΗΜ ΜέΝΑ ΤΊ ΜεΤΡΎΝΙ, |ΣΑΝ_ΔΙΜ| μένα κί μετρούνε, _{(|ΣΑΝ_ΔΙΜ| τουρκ.= θεώρησα)}

ΉΜΗ ΣΚΥΤΥΜέΝΥΣ. είμαι σκοτωμένος.

          κατάπληκτος στέκεται ο Μίшας και κοιτάζει τη Λένα. «απ’ ό,τι κατάλαβα δέν με μετρούνε (για ζωντανό), είμαι (γι’αυτούς) σκοτωμένος.

ΚΥΤΥΡΎ ΤΟΤ ΠΟΧΟΡΌΝΚΑ |ΚΟΙΤΥΡΥ| τότε |похоронка| _{(похорон= funerals)}

Σ ΣΠΉΤ τΉ ΠέΛΣΑΝ Τ ΜΆΝΑ-Μ?» εις σπίτι κί απέλυσαν τη μάνα-μου;».

ΝΎΝΣΗΝ Άιτσ, δΑΦΤΌΤ ΔζΥΝΆιΣΗΝ, νούνισεν έτσι, δε-αυτό-του |ЏΟΥΝΑ|ησεν,

ΚΖέΝ ΚΑΤΛΊΓΥ ΠΆΝΥ. εκβαίνει κατι λίγο πάνω.

άσκοπα τότε νεκρώσιμη είδηση στο σπίτσι δέν έστειλαν στη μάνα-μου;» σκέφθηκε έτσι και μόνοςτου ξεκίνησε, βγαίνει λίγο προς τα πάνω (=προς τη μεριά του βήματος).

ιΥΡΥΧΤΆ δΆιΝ ΑΣ ΝΑ ΤΡΗΒΎΝΑ, |ιΟΡΟΥQ|τά εδιάβη εις την |tribuna|,

ΚΌΖΜΥΣ ΚΆΜ-ΔΥΝ ΣΤΡΆΤΑ. κόσμος κάμει-τον στράτα.

ΚΟΜΑΝΔΉΡΣ βΗΓΛΊΖ ΑΠΆΝΥ-Τ, |commandier|ης βιγλίζει επάνω-του,

ΤΊ ΈΝ, τΉ ΓΡΗΚΆ-ΤΥ. τί ένι, κί γροικά-το.

^ΜΉςΑΣ ΣΤΊΚΗΤ ΛΊΓΥΣ ΠδΆΡιΑ, Μίшας στήκεται δίχως ποδάρια,

ΚΟΜΑΝΔΉΡΣ ΑςΞέΦΤΙΝ, |commandier|ης εσκέφθη _{(το «σκέπτεται» στη Ρωμαίικη έχει την αρχαίατου έννοια «σκοπεί, παρατηρεί»)}

ΜέΓΑ ΣΜΆδ ΠΆΣ ^ΜΉςΑ ΝΑ ΚΎΤΡΑ, μέγα σημάδι πάνω εις Μίшα την κούτρα,

ΚΗ ςΥΒΗΛΙΝΈΦΤΙΝ. και |ςΟΥΒΕΛίΝ|εύθη.

ο Μίшας στέκεται δίχως πόδια, ο διοικητής παρατήρησε ένα μεγάλο σημάδι σου Μίшα το μέτωπο, και υποψιάστηκε.

«δΙΝΑΤΆ ΜιΆΖ ΤΥΝ ^ΤΥΠΎΖΟβ, «δυνατά μοιάζει τον Τοπούζωβ,

ΆΜΑ ΤΌΣ ΣΚΥΤΌΘΙΝ. |ΑΜΜΑ| αυτός σκοτώθη.

ΓΌ δΑΦΤΌΜ ΑΤΟΝΑ ΉδΑ, εγώ δε-αυτό-μου αυτόνα είδα

ΤΊΓΛΑ ΤΌΣ ΗΠΛΌΘΙΝ, τί-λογα αυτός ηπλώθη

ΠΆΣ ΤΥΝ ΠΆΤΥ, ΠέΣ ΤΥ έΜΑ, πάνω στον πάτο, απ’έσω το αίμα,

ΛΊΓΥΣ δΊιΑ ΠδΆΡιΑ, δίχως δοία ποδάρια,

ΛΊΓΥΣ ΠςΉ, ΞΑΡΑΛΑιΜέΝΥΣ, δίχως ψυχή, |ΞΑΡΑΝ_ΛΑ|ευμένος,

ΝΔΆΛΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ?» εν τα άλλα τα παλληκάρια!»

στον ίδιο σωρό

ΚΟΜΑΝΔΉΡΣ βΗΓΛΊΖ, τΉ ΠΣΤΈβ-ΤΥ. командир|ης βιγλίζει, κί πιστεύει-το.

ΧΝΆ ΠΗΧΤΆ ΑΈΡΑ. αχνά πηχτά αέρα. _{(ρήμα αχνά, = αχνίζει, ανασαίνει –όχι «χουνά»= ορμά)}

Χ ΣΚΥΤΥΜέΝΣ ΟΤ ΖΔΆΝΣΗΝ ^ΜΉςΑΣ, εκ σκοτωμένοις οτι ζωντάνησε Μίшας,

ΤΡέΜΝΙ ΞΆΧ ΤΑ ςέΡΑ-Τ. τρέμουνε |ΞΑQ| τα χέρια-του.

ΤΥ ΞΗΡΆι-Τ ΞΆΧ ΜΗΛΑΝιΆΣΗΝ, το |ΞίΡΕι|του |ΞΑQ| μελανίασεν,

ςΞ]ΉΦΤ ΚΑΤΛΊΓΥ ΚΆΤΥ, σκύφτει κατι λίγο κάτω,

ΤΌΣ ΑΓΝΌΡΣΗΝ ΤΥΝ ^ΤΥΠΎΖΟβ, αυτός εγνώρισε τον Τοπούζωβ,

ΑΝΚΑΛΊΖ ΚΗ ΦΛΆ-ΤΥΝ. αγκαλίζει και φιλά-τον.

ΤΥ ΑΝΚΆΛΖΜΥ ΚΗ ΤΥ ΦΛΊΣΜΥ, το αγκάλισμο και το φίλησμο

ΉΤΥΝ ΛΊΓΥΣ ΆΚΡΑ… ήτον δίχως άκρα…

ΠΆΣ ΤΑ ΜΆΓΛΑ-ΤΙΝ ΞΆΧ ιΆΛΚΣΗΝ, πάνω στα μάγουλα-των |ΞΑQ| γυάλιξεν

ΚΑΤΙΝΎτσΚΥ δΆΚΡΥ… κατενούτσικο δάκρυο…

14.

Άιτσ ΉΤΥΝΙ ΠΆΝΔΑ έτσι ήτονε πάντα

ΚΗ ΠΆΝΔΑ ΘΑ ΈΝ: και πάντα θα ένι:

ΆΝ ΈΝ ΉΣΥ Τ δΛΊιΑ-Σ, άν ένι ίσο το δουλεία-σου,

ΤΌ ΖΉ, τΉ ΠΥΘέΝ: αυτό ζεί, κί αποθαίνει:

ΆΝ ΚΆΜΣ ΚΑΛΥΣΉΝιΑ, άν κάμεις καλοσύνια,

ΤΑ ΈΜΒΡΥ-Σ βΡΗςΚΎΝ. αυτά έμπρο-σου βρισκούνται.

ΠΑΛΊΚΑΡΥΣ Ν ΉΣΗ – παλληκάρος αν είσαι

ΌΛ ΣέΝΑ ΜεΤΡΎΝ. όλοι σένα μετρούν.

Άιτσ ^ΜΉςΑΣ-ΠΑ ΉΤΥΝ έτσι Μίшας-πα ήτον

ΤΌΣ ΜέΓΑΣ ΠΑΛΚΆΡΣ, αυτός μέγας παλληκάρης,

ΧΤΑ ΤΌ-ΠΑ ΤΥΝ ΆΝΚΗΠΣΑΝ, εκ το αυτό-πα τον |Αγγ|ευσαν

ΜέΣΑ Σ ΚΑΡδΆΡΣ. μέσα εις καρδάροις.

ΤΥΝ ^ΜΉςΑ ΑΓΝΌΡΣΑΝ-ΔΥΝ τον Μίшα εγνώρισαν-τον

τιΆΛ δΟ ΣΟΛΔΆΤ και άλλοι εδώ |ΣΟΛΔΑΤ|οι

ΚΗ ΠΉΡΑΝ-ΔΥΝ ΠΆΝΥ-ΤΙΝ και πήραν-τον πάνω-των

ΤΈΣΗΡ ΝΥΜΆΤ. τέσσεροι νομάτοι.

ΚΗ ΠΉΓΑΝ, ΚΗ ΚΆΘΣΑΝ-ΔΥΝ και πήγαν και κάθισαν-τον

ΑΣ ΤΥ ΤΡΑΠέΖ. εις το τραπέζι.

βΗΓΛΊΖΝΙ ΑΠΆΝΥ-Τ, βιγλίζουνε επάνω-του

ΧΤΑ ΌΛΑ ΜΑΡέΣ. εκ τα όλα μερέες.

δΌ ΌΛ-ΠΑ ΘΑΓΜΆΣΤΑΝ εδώ όλοι-πα θαυμάσθησαν

ΚΗ ΦΛΆι ΚΑΘΑ ΉΣ, και φυλάει κάθε είς

ΝΑ ΜΆΘ ΤΊΓΛΑ ΠΌΡΝΙΝ να μάθει τί-λογα εμπόρηνεν

ΑΤΌΣ ΝΑ ΖΔΑΝΊΣ… αυτός να ζωντανήσει…

ΚΖέΝ ^ΜΉςΑΣ ΚΗ ΠςΉΡΣΗΝ, εκβαίνει Μίшας και επιχείρησε

ΤΥ ΛΌΓΥ-Τ ΣΑΑΤΝΆ – το λόγο-του |ΣΑ’ΑΤΙΝΑ| -

ΠέΣ ^ΚΡΊΜΣΚΗ ΤΑ ΔζΆΠιΑ απ’έσω Κρίμσκι τα |ЏΑΠ|ια

ΜΑΚΡΆ ΑιδΥΝΆ: μακρά αηδονά:

– ΓΟ ΠέΛΣΑ ΑΚΆΤΥ, -εγώ απέλυσα εκάτω,

ΤΑ ΠδΆΡΑ-Μ ΚΥΜέΝΑ… τα ποδάρια-μου κομμένα…

ΚΑΡδΊιΑ ΠΚΑΝΊΣΤΙΝ. καρδία κοπανίσθη.

βΖΉΝ ΦΌΣ ΑΣ ΤΑ ΜέΝΑ. σβήνει φώς εις τα μένα.

τΗ-ΚΣέΡΥ, ΓΟ ΌΣΥ, κί ξέρω εγώ όσο

Αιτσ ΑΡΑΛΑιΜέΝΥΣ, έτσι |ιΑΡΑΛΑ|ευμένος

ΓΟ ΈΠΗΣΑ ΤΌΤ Ν ΣΚΥ- εγώ έπεσα τότε εν σκο-

ΤΥΜέΝΣ ΒΑΣΤΡΑιΜέΝΥΣ. τωμένοις |bastır|αευμένος.

Α ΣΤΈΡΑ ΝΔΑ ΓΝΈΦΣΑ, |hΑ| ύστερα εν τα ενήφησα,

ΘΑΡΉΣ, ΜεΘΙΖΜέΝΥΣ – θαρρείς, μεθυσμένος-

ΓΟ τΉβΡΗςΚΑ ΤΌΠΥ – εγώ κί ηύρισκα τόπο-

ΤΑ ΠδΆΡΑ-Μ ΚΥΜέΝΑ. τα ποδάρια-μου κομμένα.

ΓΟ ΉΞ-ΠΑ τΗ ΠΣΤΈβΥ – εγώ |ίΞ|-πα κί πιστεύω-

ΤΑ δΆΧΜΑ<δΆΧΛΑ>-Μ ΣΑΛΈΦΚΝΙ τα δάχτυλα-μου σαλεύουνε

ΚΗ ΓΌ ΝΑ ΣΚΥΘΎ ΠΑΣ και εγώ να σηκωθώ πάνω εις

ΤΑ ΠδΆΡΑ-Μ ΔΙΝΚέΦΤΑ. τα ποδάρια-μου |ΔΕγγC|εύθα.

δοκίμασα

ΜΑ ΠΆΛ ΠέΛΣΑ ΚΆΤΥ… μα πάλι απέλυσα κάτω…

ΣΤΑ ΜΆΤιΑ-Μ ΤΌ Τ ΌΡΑ, στα μάτια-μου αυτό το ώρα

ΓΟ ΉδΑ Τ ΣΤΡΑΤΊτσΑ, εγώ είδα τη στρατίτσα

ΤΥ ΚΖέΝΙςΚΗΝ ΧΤ ΧΌΡΑ-Μ. τό εκβαίνισκεν εκ τη χώρα-μου.

ΔΥΓΚΎς ΚΌΜΑ τΉΤΥΝ, |ΔΟΙCΥς| ακόμα κί ήτον,

ΣΤΥ ΞΌΛ Π ΑτΉΧ δΆιΝΑ, στο |ΞΟΙΛ| απ’ εκείθε διάβαινα,

ΝΔΑ ΈΦΤΑΓΑ δΛΊιΑ, εν τα εύθειαγα δουλεία

ΑΤΌΤ ΠΑΣ Ν ΚΟΜΒΆιΝΑ. ετότε πάνω στην |combine|a.

ΜΑΝΚΡΆιβΑ ΚΗ ΧΎΛΖΑ, |ΜΕγγΡΕ|ευα και χούλιζα

ΓΟ ΜΣΟΠΥΘΑΜέΝΥΣ εγώ μισοαποθαμένος

ΚΗ ΝΎΝΖΑ: «ΑΤΌΡΑ και νούνιζα: «ετώρα

ΤΊΣ ΧΡΆςΚΗΤΙ ΜέΝΑ. τίς χρειάσκεται μένα.

ΓΟ ΔΡέΠΥΜ ΑΤΊΤΚΥΣ εγώ ντρέπομαι ετοίουτικος

ΑΣ Τ ΧΌΡΑ ΝΑ ΠΆΓΥ. εις τη χώρα να υπάγω.

ΚΑΝΊΣ ΝΑ ΚΆΜ δΛΊιΑ, κανείς να κάμει δουλεία,

ΓΟ ΉΤΜΥ ΝΑ ΦΆΓΥ. εγώ έτοιμο να φάγω.

ΓΟ ΠΣΌΦΥ ΗΡέβΥ, εγώ ψόφο γυρεύω,

ιΌΧ, ιΌΧ ΆΣ ΠΥΘΆΝΥ». |ιΟQ, ιΟQ, ας αποθάνω».

βΗΓΛΊΖΥ ΑΣ ΑΈΡΑ βιγλίζω εις αέρα

ΠεΤΎΝ ΠΛΊΞΑ ΠΆΝΥ-Μ. πετούν πουλίτσια πάνω-μου.

ΘΑΡΉΣ, ΈΝΑ ΛΈ-Με: θαρρείς, ένα λέει-με:

«ΝΑ ΣΉΚΥ, ΑΠΆΝΥ, «ν-α σήκω επάνω,

Ν ΔΑιΦΆ-Σ ΣέΝΑ ΦΛΆι-Σε την |ΤΑιΦΑ|σου σένα φυλάει-σε

ΑΣ ΣΠΉΤ-ΣΑΣ, ΑΣ Τ ΧΌΡΑ. εις σπίτι-σας, εις τη χώρα.

_{(απο εδώ και κάτω 5 στροφές είναι φτιαγμένες με υλικό δημοτικού τραγουδιού. τέτοια τραγούδια υπήρχαν σε κάθε ελληνικό τόπο. στη Νικήσιανη Καβάλας τραγουδιέται ίσως ακόμη ένα «μεντέτι»: «άσπραμου περιστέρια και σείς μαύρα πουλιά, ψηλά οπου πετάτε, γιά χαμηλώσετε, να στείλω ένα γράμμα και μιά ψιλή γραφή, να πώ και την αγάπημου να μή με καρτερεί». σε αυτές τις 5 στροφές το μέτρο είναι δεκαπεντασύλλαβο, ενώ στο υπόλοιπο ποίημα είναι μεσοτονικό. είναι αριστοτεχνικό ταίριασμα δημοτικού τραγουδιού μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. δεδομένου οτι ο Μίшας Τοπούζεβ ήταν ένας απο τους Ρωμιούς του Αζόφ, σε τέτοια περίσταση βλέποντας τα πουλιά είναι πολύ φυσικό να θυμήθηκε τέτοια δημοτικά τραγούδια που του ήταν πολύ γνωστά).}

ΓΟ ΉΠΑ: - ΠΡΙΈΠ-ΝΑ, Τ\ΘΑ ΣΚΥΘΎ, εγώ είπα: -πρέπει-να, κί θα σηκωθώ,

ΑΝΚΆΛΣΗΝ ΜέΝΑ ΠΆΤΥΣ. αγκάλισε μένα πάτος.

ΓΟ ΣέΝΑ ΤΕΚ  ΠΑΡΑΚΑΛΎ εγώ σένα |ΤΕΚ| παρακαλώ

ΧΑΜέΛΝΙ ΛΊΓΥ ΚΆΤΥ. χαμήληνε λίγο κάτω. _{(χαμελαίνει – χαμέληνε στον αόριστο)}

ΑΣ ΓΡΆΠΣΥ ΓΌ ΠΑΣ ΤΥ ΧΑΝΆΤ-Σ, ας γράψω εγώ πάνω στο |QΑΝΑΤ|ι-σου

ΧΑΡΤΊ ΑΓΜΑΤΥΜέΝΥ. χαρτί αιματωμένο. _{(εκπληκτική διατήρηση του αρχαίου «αι» ώς «αγ»)}

ΚΗ ΠΆιΣ-ΤΥ Τ ΜΆΝΑ-Μ ΚΑΡδΑΚΌ, και πάεις-το τη μάνα-μου καρδιακό,

βΗΓΛΊΖ ΚΗ ΦΛΆι ΤΙ ΜέΝΑ. βιγλίζει και φυλάει αυτή μένα.

ΚΗ ΜΌΝΥ Τ ΜΆΝΑ-Μ ΜΉ ΤΥ ΛΈΣ, και μόνο τη μάνα-μου μή το λές

ΟΤ ΧΆΣΑ ΓΌ ΤΑ ΠδΆΡιΑ-Μ. οτι εχάωσα εγώ τα ποδάρια-μου.

ΣΉ Πέ-ΤΙΝ, ^ΜΉςΑΣ, ΤΥ ΠεδΊ-Σ, σύ ειπέ-την, Μίшας, το παιδί-σου,

ΑΝ Τ ΆΛΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ εν τα άλλα τα παλληκάρια

            ωστόσο στη μάναμου μήν το πείς οτι έχασα τα ποδάριαμου, πέςτης «ο Μίшας, το παιδίσου μαζί με τα άλλα τα παλληκάρια

ΠΚΑΝΊΖ ΑΦΌβΗΤΑ ΦΑςΉΣΤΣ, κοπανίζει αφόβητα |fascist|ες,

ΠΗΧΤΆ ΝΑ ΓΡΆΠΣ τές ΌΡΑ. πηχτά να γράψει κί έχει ώρα.

ΚΗ ΌΣ ΝΑ ΧΆΣΥΜ ΌΛΣ ΔΥςΜΆΝΣ, και ώς να χάσουμε όλους |ΔΥςΜΑΝ|ους,

ΝΑ ΜΉ ΘΑΡΉ-Με ΣΤ ΧΌΡΑ. να μή θαρρεί-με στη χώρα.

            μάχεται άφοβα τους φασίστες, συχνά να γράφει δέν έχει χρόνο. και μέχρι να αφανίσουμε όλους τους εχθρούς να μή με προσδοκά στο χωριό».

ΣΜΑΡΛΆιΣΑ Άιτσ ΚΗ ΤΌ ΤΥ ΣΆΤ, |ΙΣΜΑΡΛΑ|ησα έτσι και αυτό το |ΣΑ’ΑΤ|

ΦΣΑΛΊΘΑΝΙ ΤΑ ΜΆΤιΑ-Μ. ασφαλήθησανε τα μάτια-μου.

ΣΤΥΝ ΉΠΝΥ δΆβΑ, ιΆΝ-ΔΥ ΜΚΡΌ, στον ύπνο διάβα, οία άν το μικρό

ΠΚΆΣ ΜΆΝΑ-Μ ΤΑ ΧΑΝΆΤιΑ. απο κάτω εις μάνα-μου τα |QΑΝΑΤ|ια.

          παράγγειλα έτσι και εκείνη την ώρα κλείσανε τα μάτιαμου. αποκοιμήθηκα σάν το νεοσσό κάτω απο της μάναςμου τις φτερούγες.

_{(επανέρχεται το μεσοτονικό μέτρο:)}

Α ΣΤΈΡΑ ΝΔΑ ΓΝΈΦΣΑ, |hΑ| ύστερα εν τα ενήφησα,

ΘΑΡΎ ΈΝ ΤΑ τΈΡιΑ-Μ, θαρρώ ένι τα |CΕΡ|ια-μου, _{(τη σημασία του τΕΡιΑ την έβγαλα απο τα συμφραζόμενα, στον 1ο τόμο λέγεται «ΔΕΡ-ΖΑΜΑΝ» =έσχατος καιρός. κατα τη γνώμημου είναι απο το τουρκικό CΕΡί, CΕΡ =πίσω, μελλοντικό, έσχατο]}

ΤΟ ΚΛΌςΚΑΝΔΑΝ ΠΆΝΥ-Μ, αυτό κλώσκανταν επάνω-μου

ιΑΤΡΆδ ΝΔΑ ΜΑςέΡιΑ. γιατράδοι εν τα μαχαίρια.

          ύστερα λοιπόν όταν ξύπνησα, νόμισα πως είναι τα έσχαταμου. στην πραγματικότητα γύριζαν απο πάνωμου γιατροί με νυστέρια.

15.

ΉΡΣΗΝ ΞΆΛΚΑ ΠΡεΔΣεΔΆΤεΛ\Σ, γύρισε |ΞΑΛ|ικα |председатель|ης

ΑΧ ΤΥ ΞΌΛ ΣΝ ΚΟΝΤΌΡΑ. εκ το |ΞΟΙΛ| στην |контора|.

ΈΒΗΝ ΠέΣΥ ΠΗΣ\ΜΟΝΌςΑ, έμβη απ’έσω |письмоноша| _{(εντυπωσιακές παρηχήσεις σε αυτόν και τον επόμενο στίχο)}

ΠΉΣΥ-Τ, ΑΤΌ Τ ΌΡΑ. πίσω-του αυτό το ώρα.

η γραμματέας

ΠΆΣ ΤΡΑΠέΖ ΤΥΝ ΠΡεΔΣεΔΆΤεΛ\ πάνω εις τραπέζι τον |председатель|

βΆΛ-ΤΥΝ ΉΣΑ - ΉΣΑ, βάλλει-τον ίσα ίσα

ΤεΛεΓΡΆΜΜΑ ΑΧ Τ ΣΤΟΛΉτσΑ, |ΤΕΛΕΓΡΑΜΜΑ| εκ τη |столица|,

ΤΎ τΉ ΦΉΛΑιΝ ΉΣ-ΠΑ. τό κί φύλαεν είς-πα.

ΤΥ ςΥΛδΌΝ τΉ ΠιΆΝΣ-ΤΥ ΆΛΥ, το χελιδόνι κί πιάνεις-το άλλο

ΆΝ ΠεΤΆΣ ΧΤ ΦΥΛΈιΑ-Τ. άν πετάσει εκ τη φωλέα-του.

Άιτσ, ΧΑΠΆΡ ΤΎ ΓΡΆΦΤ ΑΠέΣΥ, έτσι, |hΑΒΑΡ| τό γράφτει απ’έσω,

δΆιΝ ΛΌΝ Τ ΜΗΣΑΡέιΑ: διάβη ελών τη μεσαρέα:

«ΤΥΝ ^ΓεΡΌι ^ΤΥΠΎΖΟβ ^ΜΉςΑ, «τον |Герой| Τοπούζωβ Μίшα,

ΆβΡ, ΣΤΑ δέΚΑ ΌΡΗΣ, αύριο, στα δέκα ώρες,

ΚΖΆΤ ΧΑΡςΎΤ. ΧΤ ^ΜΌΣΚβΑ, ΧΤ ΣΤΟΛΉτσΑ, εξβάτε |QΑΡςΙ|του. εκ τη Μόσκβα, εκ τη |столица|,

ΘΑ ΗΡΉΣ ΑΣ Τ ΧΌΡΑ». θα γυρίσει εις τη χώρα.

ΠΡεΔΣεΔΆΤεΛ\Σ ΣΚΌΝ Τ ΑΜΒΛΆΤιΑ-Τ, |председатель|ης σηκώνει τα ωμοπλάτια-του,

ΠΆΛ δΑβΆΖ, ΘΑΓΜΆςΚΗΤ: πάλι διαβάζει, θαυμάσκεται:

«τέΧΥΜ ΜΉΣ ^ΓεΡΌι ΠέΣ Τ ΧΌΡΑ», - «κί έχουμε ημείς |Герой| απ’έσω τη χώρα»,

ΚΛΌςΚΗΤ, ΑΝΑΝΚΆςΚΗΤ. κλώσκεται, αναγκάσκεται.

- ΤΊ ΗΡέβ ΣΤ ^ΜΌΣΚβΑ ^ΤΥΠΎΖΟβΣ? – τί γυρεύει στη Μόσκβα Τοπούζωβ|ος;

ΈΝΑ ΜΉΝΑ ΆΡΤΑ, ένα μήνα |ΑΡΤΙQ|

ΑΣ ΤΥ ^ΚΡΊΜ ΈΝ ΤΟΣ ΝΤ ΗΝΈΚΑ-Τ, εις το Κρίμ ένι τός εν τη γυναίκα-του,

ΣΤΥ ΚΥΡΌΡΤ, ΑΣ Τ ιΆΛΤΑ? στο |курорт|, εις τη Γιάλτα!

Άιτσ ΤΟΣ ΝΎΝΣΗΝ, ΜΑ ΝΑ ΤΜΆΣΝΙ, έτσι αυτός νούνισε, μα να ετοιμάσουνε,

ΉΠΗΝ ΤΌΣ ΤΎ ΧΡΆςΚΗΤ… είπεν αυτός τό χρειάσκεται…

Τ ΧΌΡΑ-Μ ΣΉΜΥΡ τές Τ\ΜΗΣΉιΥ, τη χώρα-μου σήμερο κί έχει κοιμησείο,

Τ ΧΌΡΑ - ΌΛΥ ΤΜΆςΚΗΤ! τη χώρα-μου – όλο ετοιμάσκεται!

16.

ΉΛιΥΣ ΦΑΝΙΡΌΘΙΝ – ήλιος φανερώθη-

ΠΝΈςΚ ΠΗΡΝΈςΑ δΆΚΡΗΣ. πινέσκει πρωινέσια δάκρες.

ΧΤ ΧΌΡΑ ΌΚΣΥ ΠΆΓΝΙ εκ τη χώρα έξω υπάγουνε

ΚΌΖΜΥΣ, ΛΊΓΥΣ ΆΚΡΑ. κόσμος δίχως άκρα.

ΑΧ ΤΑ ΣΤΊΚΗΤ Τ ΧΌΡΑ-Μ, εκ τα στήκεται τη χώρα-μου,

ΣΤΑ ΜεΓΌΛΑ ΜέΡεΣ, στα μεγάλα μέρες

δΌ ΣΤ ΥβΆ ΣΥΡέΦΚΝΙ, εδώ στο |ΟΒΑ| σωρεύονται

ΣΤΥ ςΗΝΚΛΆιΜΥ ΜέΓΑ. στο |ςΕγγ_ΛΕ|ημο μέγα.

ΈΡΚΝΙ ΣΉΡ ΝΑ δΎΝΙ, έρχονται |ΣΕιΡ| να δούνε,

δΌ ΧΤΑ ΌΛΑ ΧΌΡΗΣ. εδώ εκ τα όλα χώρες.

ΣΉΜΥΡ ΠΆΛ ιΥΡΤΊΣ ΕΝ, σήμερο πάλι γιορτής ένι,

ΑΣ ΤΑ δέΚΑ ΌΡΗΣ. εις τα δέκα ώρες.

ΑΧ Τ ^ΜΌΣΚβΑ ΘΑ ΈΡΚΗΤ, εκ τη Μόσκβα θα έρχεται

^ΜΉςΑΣ-ΠΑ ΑΝ Τ ^ΛέΝΑ. Μίшας-πα εν τη Λένα.

ΜΎΖΙΚΗΣ, ΞΗΞΆΚιΑ, |MUSIC|ες, |ΞίΞΕΚ|ια,

ΌΛΑ ΈΝ ΤΜΑΖΜέΝΑ. όλα ένι ετοιμασμένα.

17.

ΛΌΝ ΚΟΛΧΌΖΝΙ ΖΆΝιΑ, ελαύνων |ΚΟΛΧΟΖΝΙ| |ΑΖΑγγ|ια

ΣΚΎΤΙ ΜΥΚΑΛΊιΑ. σηκούται ανεμοκαλία. _{(ή αμμοκαλία; το νόημα σαφές: κουρνιαχτός)}

ΦΆΝΑΝ ΤΑ ΜΑςΉΝΙΣ, εφάνησαν τα |ΜΑшΙΝ|ες,

ΈΝΑ, ΔΊιΑ, ΤΡΉιΑ. ένα, δοία, τρία.

ΤΑ ΜΑςΉΝΙΣ ΣΤΆΘΑΝ. τα |ΜΑшΙΝ|ες εστάθησαν.

^ΜΉςΑΣ ΚΖέΝ ΑΧ Τ ΈΝΑ. Μίшας εκβαίνει εκ το ένα.

ΠΉΣΥ-Τ ΚΖέΝ βΑΧΤΛΊδΣΑ, πίσω-του εκβαίνει |ΒΑhΤ_ΛΙ|δισσα

ΚΥΤιΥΓΎΛΑ ^ΛέΝΑ. |QUTI-ULUG|α Λένα.

ΝΔΥ ΠΣΥΜΉ ΚΗ ΤΝ ΆΛΑΣ, εν τω ψωμί και την άλας

ΚΖέβΑΝΙ, ΥΡΉΖΝΔΥΝ. εξέβανε, ορίζουν-τον.

ΉΣ ΛΈ, ^ΜΉςΑ, ΒΡΆβΟ! είς λέει, Μίшα, μπράβο!

ΆΛΥΣ ΑΝΚΑΛΊΖ-ΤΥΝ. άλλος αγκαλίζει-τον.

καλωσορίζουν.

ΑΝΙΠςΌ-Τ ΑΠΆΝΥ-Τ, ανεψιό-του επάνω-του

ΌΡΑ Ές βΑΧΤΛΊδΚΥ: ώρα έχει |ΒΑhΤ_ΛΙ|δικο:

ΣΗΠΑΈβ ΤΥ ΌΡΔεΝ-Τ |ΣΙΠΑ|εύει το |ORDAIN|του

ΤΥ ΑΣΤΡΥ ΦΛιΥΡΉΤΚΥ. το άστρο φλωρίτικο.

ΤΌΣ ΚΑΚΆ ΝΔΥΝ ΔέΔΑ-Τ, τός κακά εν τον |деда|του

ςέΡΗΤ, ΜεΓΑΛΈΦΚΗΤ. χαίρεται, μεγαλεύχεται. _{(ή απλώς «μεγαλεύεται»)}

ΤΑ ΚΗΡβΆ-Τ ΤΑ ΛΌιΑ, τα ακριβά-του τα λόγια

ΤΌΣ ΠΗΧΤΆ ΑΝΚέβ-ΤΑ: αυτός πηχτά |Αγγ|εύει-τα:

«ΌΡΔεΝΙΣ, ΜεΔΆΛΙΑ, «|ORDAIN|ες, |MEDALL|ια

ΚΥΤΥΡΎ τΉ ΜΡΆΖΝΙ, - |ΚΟΙΤΥΡΥ| κί μοιράζουνε,

ΉΠΗΝ Άιτσ ΤΟΤ ΔέΔΑ-Μ, - είπεν έτσι τότε |деда|μου,

δΎΓΝ-ΔΑ ΤΊτσ, ΤΊΣ ΚςΆΖΝΙ!». δόγουν-τα τούτοις, τίνες αξιάζουνε!

ΚΌΖΜΥΣ ΌΛ ΘΑΓΜΆςΚΝΙ, κόσμος όλοι θαυμάσκουνε

ΑΝΔΥΝ ^ΜΉςΑ, ΝΤ ΛέΝΑ… εν τον Μίшα, εν τη Λένα…

…ΤΕΚ ΠΑΛΚΆΡΣ ΝΑ ΉΣΗ: …|ΤΕΚ| παλληκάρης να είσαι:

δΌΚΣΑ βΡΉςΚ ΤΟ ΣέΝΑ! δόξα βρίσκει αυτό σένα!

_{(Η «ΠΑΛΚΑΡΥΣΉΝ» (παλληκαροσύνη) ήταν ιδανικό και κεντρική ιδέα στην Ρωμαίικη λογοτεχνία του 19}^ου _{αιώνα, της οποίας πρωτοστάτης ήταν ο Λεόντιος Χονάχμπεης).}

_{ΧΌΡΑ ^ΣΑΡΤΑΝΆ εΝΥΆΡΗΣ - ΜΆΡΤΙΣ 1975. σελίδα 39.}

_{(απο ό,τι διάβασα σε μιά βιογραφία του Λεόντιου Κυριάκοβ, το ακόλουθο έργο δέν είναι δικότου δημιούργημα, είναι ένα παλαιό σλαυικό έπος, μάλλον το πιό φημισμένο σλαυικό έπος, αποτελούμενο απο πολλά συναφή παλαιά τραγούδια – ωδές διαφόρων λαϊκών δημιουργών, που κάποιος δημιουργός αναλαμβάνοντας το ρόλο του ραψωδού τα συνένωσε. το έργο αυτό, μεγάλης σημασίας για τους σλαυικούς λαούς, ίσως να σας φανεί κάπως ξένο, έχει ωστόσο και για τους Έλληνες ενδιαφέρον, γιατί θέματου είναι οι πόλεμοι των Ορθοδόξων Ρώσων με τους Καθολικούς Πολωνούς, απο τους πολέμους εκείνους κρίθηκε άν η νεαρή τότε Ρωσία θα παρέμενε Ορθόδοξη ή θα γινόταν καθολική, με όλες τις πολιτιστικές και πολιτικές συνέπειες. Ο Λεόντιος Κυριάκοβ, χρησιμοποιώντας πάντοτε το ρυθμικό μέτρο του πρωτοτύπου, μετέφρασε το έπος στη Ρωμαίικη γλώσσα, εργασία που του πήρε πολλά χρόνια σε διάφορες χώρες όπου έζησε)}

ΛΌΓΟ ΠΆΣ ΉΓΟΡ ΤΥ ΣΤΡΑΤΊιΥ

το έπος της εκστρατείας του Ίγκορ

ΖέΡ Υέβ, Τ ΑδΡέΦιΑ-Μ, ΝΑ ΠςΗΡΉΣΥΜ |ΖΑΡ| |ΟΥι|εύει, τα αδέρφια-μου, να επιχειρήσουμε

ΜΊΣ ΤΡΑΓΌδ ΝΔΑ ΛΌιΑ ΑΡςΗΖΝΆ ημείς τραγώδι εν τα λόγια αρχιζινά

ΠΆΣ βΑΧτσΊΖΚΥ ^ΉΓΟΡ ΤΥ ΣΤΡΑΤΊιΥ, πάνω εις |ΒΑhΤΣΙΖ|ικο Ίγκορ το στρατείο,

ΠΎιΥ ΑΣ ΤΑ ΦΤΊιΑ-Μ ΑιδΥΝΆ. οποίο εις τα αυτία-μου αηδονά.

καθώς φαίνεται, ταιριάζει, αδέρφιαμου,

ΝΑ ΤΥ ΛΈΓΥΜ ΧΡΆςΚΗΤ ΉΣΑ - ΉΣΑ, να το λέγομε χρειάσκεται ίσα ίσα,

ΑΝΔΑ ΛΌιΑ ΣΊΜΥΡ ΤΥ ΖΑΜΆΝ, εν τα λόγια σήμερο το |ΖΑΜΑΝ|,

ΜΌΝΥ Άιτσ Σ ΤΥ ΛΈΓΥΜ, ΤΊΓΛΑ ΉΤΥΝ, μόνο έτσι ας το λέγομε, τί-λογα ήτον,

ΜΊ ΤΥ ΚΆΜΥΜ Άιτσ, ιΆΝ ΤΥΝ ^ΒΟιΆΝ. μή το κάμομε έτσι οία άν τον Μπογιάν.

ΠΌΣ ΝΑ ΛΈΣ, ^ΒΟιΆΝΣ ΤΡΑΓΌδ ΝΑ ΠςΉΡΣΗΝ, πώς να λέεις, Μπογιάν-ης τραγώδι να επιχείρησεν,

τΉΤΥΝ ΑΣ ΑΤΌΝΑ ΉΞ βΑΡΊ, κί ήτον εις αυτόν |ίΞ| βαρύ,

ΣΊΡΚΥΝΔΥΝ ΤΥ ΝΎ-Τ ΠΣΗΛΆ ΑΧ Ν ΒέΛΚΑ, σύρετο το νού-του ψηλά εκ την |белка|

ΚΛΌςΚΙΝΔΥΝ ιΆΝ ΛΊΚΥ ΤΥ ΣΑΡΊ. κλώσκετο οία άν λύκου το |ΣΑΡΙγ| (μάλλον απο τουρκ. ΣΑΡ- =περιβάλλει, ΣΑΡΙγ= περικύκλωση).

ιΆΝ ΑιΤΌ, ΤΌ ΚΖέΝΙςΚΗΝ ΑΠΆΝΥ, οία άν αετό, αυτό εκβαίνισκεν επάνω,

ΠέΤΑΝΙΝ ΠΣΙΛΆ ΣΤΑ ΣΙΝΙΦΉΣ. πέτανε ψηλά στα συννεφίες.

ΣΌΝΙςΚΗΝ ΑΤΌΣ ΣΤΑ ΠεΡΑΖΜέΝΑ, σώνισκεν αυτός στα περασμένα,

ΠΉΡΝΑΜΗ ΤΡΑΓΌδ-ΠΑ ΝΑ ΠςΗΡΊΣ. πρίν να μή τραγώδι-πα να επιχειρήσει _{(πρίν να μή =προτού)}

ΤΑιΦΑδΊΤΚΑ ΆΝΓΚΗβΙΝ ΧΑβΓΆιΔΑ, |ΤΑιΦΑ|δίτικα |Αγγ|ευε |QΑβΓΑ|δια,

ΠΑΡΑΠΥΝΙΤΆ ΚΗ ΗΜΒΙΡΝΆ, παραπονετά και εμπροϊνά,

ΚΙ ΠΆΣ ΠΚΆδ ΤΑ ΚΉΚΝΕΣ ΑΤΌΤ ΠέΛΝΙΝ και πάνω εις κοπάδι τα κύκνες ετότε απέλυνεν

ΤΌΣ ιΗΡΆΚιΑ δΈΚΑ ΣΑΑΤΝΆ. αυτός γεράκια δέκα |ΣΑ’ΑΤΙΝΑ|.

ΚΗ ΤΎ ΣΌΝΙςΚΗΝ ΤΥ ΚΉΚΝΟ¹ ΠΡΌΤΥ, και τό σώνισκε το κύκνο πρώτο,

ΧΡΆςΚΗΝΔΥΝ ΤΡΑΓΌδ-ΠΑ ΝΑ ΠςΗΡΊΣ. χρειάσκετο τραγώδι-πα να επιχειρήσει.

ΚΗ ΤΥΝ ^ιΑΡΟΣΛΆβ ΤΥΝ έΡΥ ΧΛΊτσΚΑ και τον Γιαροσλάβ τον γέρο χλίουτσικα

ΝΔΥ ΤΡΑΓΌδ-Τ ΠΥΛΆ ΝΑ ΜΑΧΤΑΉΣ. εν τω τραγώδι-του πολλά να |ΜΑhΤΑ|ήσει.

^{1. ΚΉΚΝΟΣ - ΛεΒεΔ\.}

          και όποιο έφτανε τον κύκνο πρώτο, έπρεπε και τραγούδι να αρχίσει, και τον Γιαροσλάβ τον γέρο θερμά με το τραγούδιτου πολύ να παινέψει. _{(για το πρώτο γεράκι που έπιανε κύκνο, ο Μπογιάν ενθουσιαζόταν και άρχιζε ένα επικό τραγούδι επαίνου, έτσι λάμβανε έμπνευση για να παινέψει με τραγούδι τον γέρο Γιαροσλάβ. αυτό που ένιωθε για το κατόρθωμα του γερακιού τον παρακινούσε να τραγουδήσει για τα κατορθώματα του Γιαροσλάβ)}

ΤΌΣ ΜΑΧΤΆιβΗΝ ΤΥΝ ΚΑΡδΆΡ ^ΜΣΤΗΣΛΆβ-ΠΑ, αυτός |ΜΑhΤΑ|ευεν τον καρδάρη Μστισλάβ-πα,

ΠΎιΥΣ ΉΞ τΉ ΤΡΌΜΑΚΣΗΝ ΤΥ ςέΡ-Τ, οποίος |ίΞ| κί τρόμαξε το χέρι-του

ΤΥΝ ΚΑΣΌζΣΚΗ ΚΝιΆΖ\ ^ΡεΔέΛΗ ΆΓΡΑ, τον |касожски| |князь| Redeli άγρια

ΝΑ ΚΑΡΦΌΣ ΣΝ ΚΑΡδΊιΑ-Τ ΤΥ ΜΑςέΡ. να καρφώσει στην καρδία-του το μαχαίρι.

ΤΥΝ ^ΡΟΜΆΝ, ΤΥΝ ΚΝιΆΖ, ΤΥΝ ^ΣβιΑΤΟΣΛΆβΗΞ, τον Ρωμάν τον |князь| τον Σβιατοσλάβιч

ΠΆΝΔΑ-ΠΑ ΜΑΧΤΆιβΗΝ, τές ΞΑΡΆ! πάντα-πα |ΜΑhΤΑ|ευεν, κί έχει |ΞΑΡΕ|!

ΤΑ ΤΡΑΓΌιδΑ-Τ ςέΝΚΑ, ΝΔΥ ΑιδΌΝΥΣ, τα τραγώδια-του |ςΕγγ|ικα, εν τω αηδόνος,

ΣΤΥ ΜΗΔΆΝ ΑΚΎςΚΑΝΔΑΝ ΜΑΚΡΆ. στο |ΜΕιΔΑΝ| ακούσκανταν μακρά.

ΜΑ τΉ ΠέΛΝΙΝ ΤΌΣ ιΗΡΆΚιΑ δΈΚΑ, μα κί απέλυνεν αυτός γεράκια δέκα,

ΑΝΔΥ ςέΡ-Τ ΤΕΚ ΉΠΛΥΝΙΝ ΝΑ ΣΌΝ εν τω χέρι-του |ΤΕΚ| ήπλωνε να σώνει

ΠΆΣ ΤΑ ΚΌΡδΑ² ΆΜΑ ΤΆ δΑΦΤΆΤΙΝ πάνω στα κόρδα άμα αυτά δε-αυτά-των

ΠςΉΡΑΝΑΝ ΤΡΑΓΌδ ΠΆΣ ΜεΓΑΛΌΝΣ… επιχείραναν τραγώδι πάνω εις μεγαλώνοις…

^{2. ΚΌΡδΑ - ΣΤΡΥΝΑ.}

          μα δέν αμολούσε αυτός τα γεράκια τα δέκα, το χέριτου μόνο άπλωνε να φτάσει τις χορδές και αμέσως αυτές _{(οι χορδές)} απο μόνεςτους άρχιζαν τραγούδι με θέμα τους άρχοντες… _{(δέν χρειαζόταν να αμολύσει τα δέκα κυνηγετικά γεράκιατου, ήταν αρκετό να απλώσει το χέριτου προς τις χορδές του μουσικούτου οργάνου, και πρίν ακόμη τις αγγίξει οι χορδές άρχιζαν να τραγουδούν για τους μεγάλους άρχοντες)}

…ΜΉΣ ΝΑ ΛΈΓΥΜ ΧΡΆςΚΗΤ ΉΣΑ - ΉΣΑ, …ημείς να λέγομε χρειάσκεται ίσα – ίσα,

ΤΥ ΤΡΑΓΌδ-ΜΑΣ, ΚΣέΡΥ, ΈΝ ΠΗΚΡΌ… το τραγούδι-μας, ξέρω, ένι πικρό…

ΧΤΥΝ ^βΛΑΔΉΜΗΡ έΡΥ ΆΣ ΠςΗΡΉΣΥΜ εκ τον Владимир γέρο άς επιχειρήσουμε

ΚΙ ΌΣ ^ΉΓΟΡ ΣΌΣΥΜ ΤΥΝ τΗΡΌ. και ώς Ίγκορ σώσουμε τον καιρό.

ΑΧ ΠΟΛΌβτσΙΣ βΆΣΑΝΑ ΚΗ ΠΌΝιΑ, εκ Половц|ες βάσανα και πόνια,

ΌΣΥ Ές ΞΑΡΆ ΝΑ ΔΑιΑΝΈΠΣ!... όσο έχει |ΞΑΡΕ| να |ΔΑιΑΝ|εύσει!

ΣΌΡΗΠΣΗΝ ΑΦΌβΗΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ, σώρευσεν αφόβητα παλληκάρια

^ΉΓΟΡΣ δΆιΝ  Ν ΔΥςΜΆΝΣ ΝΑ ΔΥΓΚΥςέΠΣ. Ίγκορ|ης διάβη εν |ΔΥςΜΑΝ|ους να |ΔΟΙCΥς|εύσει.

ΤΊΣ ΔζΥΝΆιΣΗΝ ΔΆΜΑ-Τ, ΌΛ-ΠΑ ΉΤΑΝ

Σ ^ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ ΉΤΜ-ΠΑ ΚΗ ΤΜΑΖΜέΝ

ΝΑ ΗΝΚΉΣΝΙ, ιΌΧΣΑΜ ΠέΣ ΧΥΡΤΆΡιΑ

ΝΑ ΠΗΜέΝΝΙ ΌΛ-ΤΙΝ ΣΚΥΤΥΜέΝ!...

ΉΤΥΝ ^ΜΆιΣ, ΠΑΝΔΎ-ΠΑ ΧΛιΎΡΖΗΝ ΠΆΤΥΣ,

ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ δΆιΝΑΝ ΠΗΣΑΛΊΝ.

ΟΜΑΛΆ, ΚΑΡΦΆ ςΞ]ΥΠΆΧΤΙΝ ΉΛιΥΣ -

ΜΗΣΜεΡέςιΥ ΌΡΑ ΉΛιΥΣ βΖΉΝ.

ΚΆΝΑ δΊ ΤΌ Τ ΌΡΑ ΚΥΝΔΟΣΤΆΘΑΝ:

«ΑΠ ΚΑΛΎ, ΗΛΒεΤ, ΑΤΎΤΥ τέΝ,

ιΆ ΠΥΡΎΝ ΜΑΣ ΌΛΣ-ΠΑ ΝΑ ΣΚΥΤΌΣΥΝ,

ιΆ ΠΥΡΎΝ ΝΑ ΠΆΡΝΙ ΜΑΣ ΣΤΥ ΠΛέΝ».

^ΉΓΟΡΣ βέΛΚΣΗΝ ΛΌΡιΑ, ΠΆΣ ΤΥΝ ΉΛιΥ,

ΉΠΗΝ: - τέΝ ΗΣΆΠ ΝΑ ΣΑΧΝΙΦΤΎΜ,

ΈΝ ΛΑΦΡΌ ΜΗΣ ΌΛ-ΠΑ ΝΑ ΣΚΥΤΎΜΑΣ,

ΠΑΡΑ ΑΣ ΤΥ ΠΛέΝ ΜΗΣ ΝΑ δΥΧΤΎΜ!...

Σ ΚΆτσΥΜ ΜΊΣ, Τ ΑδΡέΦιΑ-Μ, ΌΛ ΠΑΣ Τ ΆΛΓΑ,

ΆΣ ΠεΤΆΣΥΜ, Σ ΠΆΓΥΜ ΑΣ ΤΥ ^ΔΌΝ!...

ΟΤ τΉ ΠΣΤΈβ ΤΑ ΜΆΝΔΡΗΣ ΚΗ ΤΑ ΣΜΆιδΑ,

^ΉΓΟΡΣ ΑΧ ΚΑΝΊΝΑ-ΠΑ τΗ ΜΛΌΝ.

- ΝΑ ΜΑΝΔΈβΥΜ τέΝ τΗΡΌ, Τ ΑδΡέΦιΑ-Μ! -

ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ, ΣΤΊΚΝΙ, ΦΚΡΎΝΝΙ ΌΛ, -

ΓΌ δΑΦΤΌΜ ΗΡέβΥ ΝΑ ΔΙΝΓΚέβΥ

ΤΥ ΚΟΠιΌ-Μ ΑΣ ΔΥςΜΑΝΊΤΚΥ ΞΌΛ.

ΚΗ ΑΝ ΚΆΣΜΑ³-Μ ΑΧ ΤΥ ^ΔΌΝ ΝΑΜΛΊδΚΥ

ΓΌ ΝΕΡΌ ΝΑ ΠΉΝΥ ΑβΥΡΓΌ,

ιΆ ΤΥ ΦτιΆΛ-Μ ΝΑ βΆΛΥ ΉΜΗ ΉΤΜΥΣ,

ΡΥΣΗΞΗ, ΝΔΙ ΜΆΣ ΚΗ ΔΆΜΑ ΓΌ!

^{3. ΚΑΣΚΑ - ςΛεΜ.}

****

Ό ΒΟιΆΝ, ΑιδΌΝ ΒΑςΧΑΡΗΜέΝΥ,

ΠΗΗΤΊΣ ΝΑΜΛΊδΣ ΚΗ ΕΜΒΗΡΝΌΣ!

βΆι, ΝΑ ΉΣΝΙ ΣΉ ΖΔΑΝΌΣ ΑΤΌΡΑ,

ΚΗ ΤΡΑΓΌδ ΝΑ ΈβΓΑΛΙΣ δΑΦΤΌΣ.

ΣΉ ΘΑ ΆΝΓΚΗΠΣΗΣ ΤΑ ΠΑΡΑΖΜέΝΑ,

ιΆΝΔΥ ΠΛΊ ΤΥ ΝΎ-Σ ΘΑ ΚΖΈΝ ΠΣΗΛΆ.

ΤΥΝ τΗΡΌ Χ ^βΛΑΔΉΜΗΡ ΚΗ ΌΣ ^ΉΓΟΡ

ΘΑ ΜΑΧΤΆιΣΗΣ, ΚΣέΡΥ-ΤΥ, ΚΑΛΆ.

ΠΆΣ ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ Άιτσ ΤΡΑΓΌδ ΘΑ ΠςΉΡΣΗΣ

ΚΗ ΘΑ ΉΠΗΣ ΤΊΤΚΑ ΛΑΧΑΡΔΈΣ:

«^ΉΓΟΡΣ ΉΤΥΝ ΜέΓΑΣ ΠΑΛΙΚΆΡΟΣ,

ΔΆΜΑ-Τ ΖΜΉΓΑΝ Χ ΌΛΑ ΤΑ ΜΑΡΈΣ.

ΤΑ ΚΑΡδΆΡΚΑ ΡΎΣΚΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ,

ΣΗΛΥΜέΝ ΠεΤΎΝ ΑΛΥΛΙΚΈΤ! σελλωμένοι απωλελωκότες

ΚΗ ΑΤΊτσ ΣΤΑ ΚΉΚΚΑ ΤΑ ΜΗΔΆΝιΑ

ΆΝΕΜΥΣ ΤΟ τΉΦΗΡΗΝ, ΗΛΒεΤ.

Φ\έβΝΙ ΌΛ ΔΥςΜΆΝ, ιΆΝΔΑ ΚΥΡΌΝΙΣ,

Φ\έβΝΙ Άιτσ, ΚΑΝΊΣ ΑΤΊτσ ΜΗ ΣΌΝ.

ΚΗ ΘΑΡΎΝ ΑΤΊ ΞΑΡΆ ΝΑ ΈβΡΝΙ,

ΑΣ ΤΑ ΑβΛΆΧ, ΞΆΧ ΠΉΣΥ ΑΧ ΤΥ ^ΔΌΝ».

βΆι, ΝΑ ΉΣΝΙ ΣΉ ΖΔΑΝΌΣ ΑΤΌΡΑ,

ΚΗ ΤΡΑΓΌδ ΝΑ ΈβΓΑΛΙΣ δΑΦΤΌΣ!

ιΌΧΣΑΜ Άιτσ ΘΑ ΠςΉΡΣΗΣ ΝΑ ΤΡΑΓΌδΣΗΣ,

Ό ^ΒΟιΆΝ, ^βεΛέΣΗ ΑΝΙΠςΌΣ:

«ΤΈΚ ΔΥςΜΆΝΥ Τ ΆΛΓΑ ΦΑΝΙΡΎΝΝΙ,

ΈΡΚΝΙ ΤΆ ΚΛΕΦΤΌΝΔΑΣ ΛΌΝ Τ ^ΣΥΛΆ,

ΤΊΓΛΑ ΆΡΤΑ Τ δΌΚΣΑ ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ

ΤΑ ΚΑΜΒΆΝΙΣ ΣΚΌΝΝΙ-ΤΥ ΠΣΗΛΆ.

ΤΑ ΛΑβΎΤΙΣ ΣΤ ^ΝΌβΓΟΡΟΔ ΛΑΛΊΓΝΙ,

ΤΥ ΑιδΌΝΖΜΥ ΠΆι, ΜΑΚΡΆ ΠΑΈΝ.

ΤΌ ΤΥ ΣΆΤ ΑΣ ΤΥ ^ΠΥΤΉβεΛ\ ΚΌΖΜΥΣ

ΝΔΑ ΣΗΜέΗΣ⁴ ΣΤΊΚΝΙ ΤΙΜΑΖΜΈΝ!».

^{4. ΣΗΜέΗΣ - ΖΝΑΜεΝΑ.}

****

^ΉΓΟΡ ΚΝιΆΖΣ ΚΖΈΝ ΣΤ ΣΤΡΆΤΑ ΚΗ ΑΤΌΡΑ

ΦΛΆι ΤΥΝ ΑδΕΡΦΌ-Τ ΤΥΝ ^βΣεβΟΛΌΔ.

ΉΡΤΑΝΙ ΧΑΡςΎ - ΧΑΡςΎ ΚΗ ΧΆΡΑΝ.

ΉΠΗΝ ΛΌιΑ ^βΣεβΟΛΌΔΣ δΑΦΤΌΤ:

- ΉΣΗ ΣΉ ΤΥΚΌΜ Τ ΑδΡέΦ, Ό ^ΉΓΟΡ!

δΊΜΑΣ-ΠΑ Χ ΚΑΡδΆΡΚΥ ΤΥ ΔΑΜΆΡ.

ΣέΛΥ Τ ΆΛΓΑ-Σ ΣΉ. ΤΑΚΆΜ ΈΝ ΉΤΜΑ,

ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΚΥΡΣΚ ΤΊ ΦΛΆΓΝΙ ΤΟ ΧΑΠΆΡ.

ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ-ΜΥ ^ΚΥΡιΆΝε

ΣΤΥ ΔΥΓΚΎς ΗΝΊΘΑΝ,

ΠΚΆΣ ΤΑ ΚΆΣΚΗΣ ΤΊ ΜεΓΆΛΝΑΝ,

ΝΔΥ ΚΟΠιΌ ΦΑΉΘΑΝ. copiae στρατεύματα

ΑΣ ΑΤΊτσ ΤΑ ΣΤΡΆΤΙΣ ΌΛΑ

ΈΝ ΑΓΝΥΡΗΣΜίΈΝΑ,

ΣΤΥ ΣΤΡΑΤΊιΥ ΝΑ ΔζΥΝΈβΝΙ

ΌΛΑ ΈΝ ΤΜΑΖΜέΝΑ.

ΈΝ ΤΑ βέΛΙΣ-ΤΙΝ⁵ ΤΑΝΖΜέΝΑ,

ΞΆΧ ΑΤΆ ςΥΡΉΖΝΙ.

ΤΑ ΚΟΝΞΆΝιΑ-ΤΙΝ ΤΜΑΖΜέΝΑ,

ΧΤΑ ΜΑΚΡΆ ιΑΛΊΖΝΙ!

^{5. βέΛΙΣ - ΣΤΡέΛΑ.}

ΤΑ ΣΠΑΘΊιΑ-ΤΙΝ ιΑΛΣΤΡΎτσΚΑ -

ΚΑΦΤΙΡιΆ ΞΑΛΓΎιδΑ!

ΉΝΝΙ ΉΤΜ ΝΑ ΔΥΓΡΑΈβΝΙ

ΔΥςΜΑΝΊ ΤΑ ΣΤΎιδΑ!

ιΆΝΔΑ ΛΊΚΣ ΑΤΊ ΠΡΑΤΎΝΙ,

ΣΤΥ ΔζΥΝΆιΜΥ ΤΜΆΣΤΑΝ

Σ ΤΥΝ δΑΦΤΌ-ΤΙΝ ΣΆΝ ΧΑΔΡΈβΝΙ,

δΌΚΣΑ ΑΣ ΤΥΝ ΚΝιΆΖ\-ΤΙΝ!

****

ΠΆΣ Τ ΖΑΝΓΚΥ ΦΛιΥΡΉΤΚΥ ^ΉΓΟΡΣ ΠΆΤΣΗΝ,

ΚΗ ΤΌ ΤΝ ΌΡΑ βΡέΘΙΝ ΠέΣ ΤΥ ΞΌΛ.

ΤΌΣ ΦΤΙΡΝΊΖ ΚΗ ΠΆι ΞΆΧ ΈΜΒΡΥ - ΈΜΒΡΥ,

ΝΔΥ ΗςΤΆΧ ΑΠΉΣΥ-Τ ΠΆΓΝΙ ΌΛ.

ΑΠ ΚΑΛΎ ΤΟ ΉΛιΥΣ τΉ ςΞ]ΥΠΆΧΤΙΝ,

ΚΗ ΣΚΥΤΊΝΣΗΝ ΜέΡΑ ΜΗΣΜεΡΉ,

ΝΔΑ ΔζΥΝΆιΣΗΝ ^ΉΓΟΡΣ ΣΤΥ ΣΤΡΑΤΊιΥ.

ΤΊ ΤΥΝ ΦΛΆι? ΝΑ ΠΆΘ ΤΟΣ ΤΊ ΠΥΡΊ?...

ΝΊΧΤΑ. ΣΤΡΆΦΤ. ΤΑ ΛΊΚΣ, ΤΑ ΠΛΊιΑ ΓΝΈΦΣΑΝ,

ΠΆΣ δΕΝΔΡΎ Ν ΚΥΛΦΉ ΤΥ ^ΔΉβ-ΠΑ ΧΛΊΖ.

δΎι ΧΑΠΆΡ ΑΤΌ δΑΦΤΎ-Τ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ

ΚΗ ΚΑΛΌ ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ τΉ ΥΡΊΖ.

δΎι ΧΑΠΆΡ ΔΥςΜΆΝΣ - ΠΟΛΌβτσΙΣ ΌΛΣ-ΠΑ,

ΝΑΜΗ ΉΝΝΙ ΤΙ ΣΑΓΗΡ, ΑΎς: κουφοί, άωτοι.

ΈΜ ^ΠΟΜΌΡτσΙΣ, ΈΜ ^ΠΟΣΎΛ\τσΙΣ, ΈΜ ^ΣΥΡΌζτσΙΣ,

ΈΜ ^ΤΜΥΤΟΡΟΚΆΝΣΚΗ ΧΑΡΑΧΎς.

ΑΤΌ ΤΝ ΌΡΑ ΌΛ ΔΥςΜΆΝ ΔζΥΝΆιΣΑΝ,

ΝΑ βΡΗΘΎΝΙ ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΔΌΝ ΚΑΡΦΆ…

ΤΡΉΖΝΙ ΤΑ ΔΥΡΎΜιΑ-ΤΙΝ ςΑΛΤΆΧΚΑ,

ΝΊΧΤΑΣ ΤΥ ΤΙΝΞΛΊΧ ΠςΗΡΆ ΓΝΕΦΆ.

Ν ΑΝΓΚΑΛΊΣΝΙ ^ΉΓΟΡ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ, περικυκλώσουνε

ΈΝΑ ΝΎΝΖΜΥ ΈΧΝΙ ΤΈΚ ΔΥςΜΆΝ.

ΑΧ ΑΤΌ-ΠΑ ΔΡΈΧΝΙ ΛΊΓΥΣ ΧΌΡΖΜΥ,

ΣΚΌΤΙΝ ΠΎΧΝΑ, ΣΤΊΚΗΤ ΤΌΣ - ΤΥΜΆΝ. ΠΎΧΝΑ πύκνα με επιρροή puш

ΚΗ ΤΑ ΠΛΊιΑ ΤΆ-ΠΑ ΆΡΤΑ ςέΡΝΙ,

ΦΤΙΡΑΚΎΝ ΣΤΥ ΌΡΥΣ ΣΜΆ - ΜΑΚΡΆ,

ΚΗ ΤΑ ΛΊΚΣ ΓΝΕΦΎΝ ΤΑ ΝΑ ΠΑΈΝΝΙ

ΝΑ τσΝΑΉΣΝΙ ΣΤΎιδΑ ΑΝ Τ ΧΑΡΆ.

ΚΗ ΤΑ ΑΛΙΠΎιδΑ ΤΆ-ΠΑ ΚΛΌςΚΝΙ,

ΛΆΖΝΙ ΠΆΣ ΤΑ ςΞ]ΉΤιΑ ΆΜΑ ΛΊΚΣ.

ΆΓΡΥ ΝΊΧΤΑ, ΌΡΑ ΑΓΥΛΊδΚΥ…

ΜΑ ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ ΤΊΣ ΠΥΡΊ ΝΑ ΣΤΊΚΣ?

ΧΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ-Τ ΈΜΒΡΥ ΠΆι ΚΑΡδΆΡΚΑ,

ΈΝΑ ΝΎΝΖΜΥ Ές ΚΗ ΈΝΑ ΠΣΤΈβ:

ΝΑ ΗΝΚΉΣ ΔΥςΜΆΝΣ βΑΡΊ ΆΝ ΈΝ-ΠΑ,

ΆΡΤΑ ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΔΌΝ ΤΟΣ ΔζΥιΥΧΛΈβ.

Ό ^ΡΎΣΚΑ ΞΌΛιΑ!

ΣΗΣ ΠέΜΝΙΤΙ ΜΑΚΡΆ!...

Τ ΝΊΧΤΑ ΆΚΡΑ τές… ΧΤΥ ΣΉΡΤ ΑΠΉΣΥ,

ΠςΉΡΣΗΝ ΦΥΣΑΡΆιΣΗΝ ΥΡΑΝΌΣ,

ΠΎ ΞΗΞΆΚιΑ ΠΆΝΥ ΠΛΎΜΖΗΝ ΉΛιΥΣ,

ΌΣ ΝΑ ΔΌΚ ΚΑΛΆ ΠΗΡΝΈςΥ ΦΌΣ.

ΈΠΗΣΗΝ, ΗΠΛΌΘΙΝ ΠΆΣ ΤΥΝ ΠΆΤΥ,

ΕΜΥΧΛΑΣ, ΘΑΡΊΣ-ΚΗ, ΣΠΡΎτσΚΥ ΖΔΌΝ.

ΤΑ ΚΥΡΌΝΙΣ ΓΝΈΦΣΑΝ, ΦΤΙΡΑΚΎΝΝΙ,

ΣΌΠΑΣΗΝ ΣΤΥ ΌΡΥΣ ΤΥ ΑιδΌΝ\⁶. ^{6. ΑιδΌΝ – ΣΟΛΟβει.}

ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ ^ΡΎΣΚΑ ΑΤΌ Τ ΌΡΑ,

ΑΝΔΑ ςΞ]ΉΤιΑ ΈΖΥΣΑΝ ΤΥ ΞΌΛ,

ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ ΉΞ-ΠΑ τΉ ΦΥβΎΝΙ,

ΝΑ ΠιΑΣΤΎΝ ΚΑΡδΆΡΚΑ ΤΜΆΣΤΑΝ ΌΛ.

ΤΊΓΛΑ ΠΆΝΔΑ, ΣΉΜΥΡ-ΠΑ, ΑΤΌΡΑ,

ΌΛ-ΤΙΝ-ΠΑ ΤΊ ΉΤΑΝΙ ΤΜΑΖΜέΝ,

ΣΤΥΝ δΑΦΤΌ-ΤΙΝ ΣΆΝ ΝΑ ΧΑΖΑΝΈΠΣΝΙ,

ΑΣ ΤΥΝ ΚΝιΆΖ\-ΤΙΝ, δΌΚΣΑ ΠΆΛ ΝΑ ΈΝ.

****

ΚΗ Τ Αβ\Ή, Ν ΠΑΡΑςΞ]ΗβΉ ΤΝΙ ΜέΡΑ

ΉΡΤΑΝΙ ΧΑΡςΎ ΑΝ ΠΟΛΟβΞΆΝΣ.

ΠςΉΡΣΑΝ ΔΌΧΤΑΝ ΆΓΡΑ ΚΗ ΚΑΡδΆΡΚΑ,

ΈΚΑΜΑΝΙ ΤΆΠΤΑΧΗΡ ΔΥςΜΆΝΣ.

ΧΑΜΑΛΆιΣΑΝ ΌΜΥΡΦΑ ΚΥΡΊΞΑ,

ΓεΚΣΑΜΉΤιΑ, ΠΑβΟΛΟΚ, ΦΛιΥΡΊ,

ΑΚΗΡβΆ ΚΑΖΉιΑ ΚΗ ΠΥςΎιδΑ.

ΤΊΣ ΑΤΊτσ ΝΑ ΈβΡ ΜΑΑΝΆ ΠΥΡΊ?

ιΆΝΔΑ ΠΛΊιΑ ΠέΤΑΝΑΝ ΛΑΦΡΎτσΚΑ,

ΣΤΊΚΜΥ, ΚΆτσΜΥ τΉΧΑΝ ΌΣ ΑΡΓΌΣ,

ΣΤΡΆΤΙΣ ΑΧ ΤΑ ςέιΑ ΔΥςΜΑΝΊΤΚΑ

ΣΤΡΌΝΙΣςΚΑΝ, ΠΥ ΉΤΥΝΙ ΠΗΛΌΣ. τους δρόμους με τα ρούχα των εχθρών έστρωναν, εκεί όπου ήταν λάσπη

Α ΔΥςΜΆΝ, ΖΔΑΝΊ ΤΊΣ ΠέΣΝΑΝ <ΠέΜΝΑΝ>, ΈΦΧΑΝ

ΠΆΛ ΣΤΥ ^ΔΌΝ ΜΑΡέιΑ ιΥΡΥΧΤΆ.

^ΉΓΟΡΣ ΑΧ ΤΑ ΒΌΛΚΑ ΤΑ ΤΡΟΦέΗΣ,

ΤΊΠΥΤ-ΠΑ τΉ ΠΉΡΙΝ ΑΧ ΑΤΆ.

ΤΈΚ Τ ΣΗΜέιΑ ΚΌΤ\ΝΥ ΠΟΛΟβέτσΚΗ,

ΌΛΥ ΧΆΝ Τ ΣΑΝΓΚΆΡΑ: ΤΥ ΚΟΠιΌ-Τ,

Ν ΞΌΛΚΑ ΚΌΤ\ΝΥ, ΤΥ ΒΑΡιΆΧ-ΤΥ ΣΠΡΎτσΚΥ,

ΦΉΚΗΝ-ΔΑ ΚΝιΆΖ\Σ ^ΉΓΟΡΣ ΤΥΝ δΑΦΤΌ-Τ.

****

ΠέΣ ΤΥ ΚΉΚΚΥ ΞΌΛ, ΠέΣ ΤΑ ΧΥΡΤΆΡιΑ,

ΚΑΘΙΤΆ, ΚΑΜΒΌΣ-ΤΙΝ ΗΠΛΥΜέΝ,

ΝΊΣΤΑΖΗΝ ^ΟΛέΓ ΚΑΡδΆΡΚΥ έΝΥΣ.

Τ\ΜΆΣΗ ΖέΡ, ΠΑΝΔΎ ΝΔΑ ΉΝΝΙ ΚΣέΝ?!

ΜΑ ΑΤΊ ΚΑΝΊΝΑ τΉ ΦΥβΎΝΝΙ:

ΝΈ Τ ιΗΡΆΚ⁷ ΚΗ ΝΈ ΤΥ τσΗΡΙΛΊ,

ΝΈ ΤΥ ΜΑβΡΥΧΆΡΑΓΥ Ν ΚΥΡΌΝΑ -

ΠΟΛΟβέτσΚΗ ΆΓΡΥ ΚΉΚΚΥ ΠΛΊ.

^{7. ιΗΡΆΚ - ΣΟΚΌΛ.}

ΠέΣ ΤΥ ΞΌΛ ΝΔΑ ΆΓΡΑ ΤΑ ΗβΛΆτιΑ,

ιΆΝΔΥ ΛΊΚΥ ^ΓΖΆΚΣ ΧΑΔΡΈβ, ΠΑΈΝ,

ΑΣ ΤΥ ^ΔΌΝ ΜΑΡέιΑ ΑΝΔΥΝ ΚΌΖΜΥ-Τ

ΚΗ ^ΚΟΝΞΆΚΣ ΑΠΠΉΣΥ-Τ τΉ ΠΗΜέΝ.

δΌ ΝΑ ΚΑΤΑΣΌΣΝΙ ΤΊ ΗΡΈβΝΙ,

ΠΥ ΚΥΤΈβ ΖεΣΤΆ ΤΥ ΧΥΝΥςΜΆ,

ΚΗ ΝΔΥΝ ^ΉΓΟΡ ΒέΚΚΑ ΝΑ ΠιΑΣΤΎΝΙ.

ΆΡΤΑ ΦΆΝΑΝ, ΆΡΤΑ ΉΝΝΙ ΣΜΆ…

****

ΚΗ Τ Αβ\Ή ΓΥΡΓΆ ΑΣ Τ ΆΛΥ Τ ΜέΡΑ,

ΆΓΡΗΠΣΗΝ τΗΡΌΣ. ΚΥΤ\ΝιΆδΑ ΚΖέΝ.

ΚΌΤ\ΝΙΣΗΝ ΤΥ ΣΉΡΤ ΧΤΥ έΜΑ ΚΌΤ\ΝΥ - απο το αίμα πιό κόκκινο

ΣΜΆδ ΠΥΛΆ ΚΑΛΌ, ΗΛΒΈΤ, ΤΌ τέΝ.

ΧΤΥ ιΑΛΌ ΜΑΡέιΑ ΚΗ ΧΤΑ ΞΌΛιΑ,

ΣΚΌΘΑΝ ΠΆΝΥ ΜΆβΡΑ ΣΗΝεΦΉΣ.

ΚΗ ΤΑ ΉΛ\Σ ΤΑ ΤΈΣΗΡΑ ΚΑΡδΆΡΚΑ έλεγες? σημεία του ορίζοντα? eel

ΝΑ ΣΞ]ΥΠΆΣΝΙ ΉΡΗβΑΝ, ΘΑΡΉΣ.

ΆΓΡΥ ΣΚΌΘΙΝ ΜΆβΡΥ ΣΗΝεΦΉιΑ,

ΣΤΡΆΦΤ, βΡΥΝΔΆ, ΑΞΉΧΚΑ ΠςΉΡΣΗΝ βΡές.

ΜιΆΖ ΝΑ ΝΊςΚΗΤ ΔΌΣΜΥ ΑδΌ ΜέΓΑ,

ΤΙΜΑΣΤΈΤ, ΠΑΛΚΆΡιΑ, ΣΤΥ ΚΥΡές! cyreш =πάλη.

ΣΜΆ Σ ΠΥΤΆΜ ^ΚΑιΆΛ, ΣΜΆ Σ ^ΔΌΝ ΝΑΜΛΊδΚΥ,

ιΆΝ Τ βΡΥςΉ ΤΑ ΣΤΡΈΛΙΣ ΝΑ ΠεΤΎΝ.

ΤΑ ΣΠΑΘΊιΑ ΠΆΣ ΔΥςΜΆΝ ΤΑ ΚΆΣΚΗΣ

ΧΤΥ ΠΚΑΝΖΜΌ ΤΙΚΜΉΛ ΑΣ ΤΥΒΥΧιΎΝ. tekmil

Ό ^ΡΎΣΚΑ ΞΌΛιΑ!

ΣΉΣ ΠέΜΝΙΤΙ ΜΑΚΡΆ!

****

δακτυλικό μέτρο

ΆΝΙΜΥΣ ΦΣΆ ΑΓΥΛΊδΚΑ,

ΣΤΡέΛΙΣ ςΥΡΉΖΝΙ, ΠεΤΎΝ…

ΈΡΚΝΙ ^ΣΤΡΗΒΌΖ\Η Τ ΑΝΈΠςΑ,

Τ ΆΛΓΑ-ΤΙΝ ΦΆΝΑΝ, ΧΡΥΜΤΎΝ. χρεμετούν

ΠΎΧΝΑ ςΚΡΌ ΣΚΌΘΙΝ ΑΠΆΝΥ, σκιερό

ΞΆΧ ΤΥ ΠΥΤΆΜ-ΠΑ ΘΙΛΌΝ.

ΈΡΚΝΙ ΤΙ ΠΚΆιδΑ ΚΗ ΠΚΆιδΑ, κοπάδια

ΈΜ ΧΤΥ ιΑΛΌ, ΈΜ ΧΤΥ ^ΔΌΝ.

^ΡΎΣ ΑΧ ΔΥςΜΆΝΣ ΉΞ τΗ ΚΣΠΆΧΤΑΝ,

ΚΣέβΑΝ ΧΑΡςΎ-ΤΙΝ ΣΑΑΤΝΆ.

ΖΌΧΤΑΝ ΝΔΑ ΚΌΤ\ΝΑ ΤΑ ΣΞ]ΉΤιΑ,

ΣΤΆΘΑΝ ΚΑΡδΆΡΚΑ ΣΜΆ - ΣΜΆ.

****

^βΣεβΟΛΌΔ, ΚΑΡΔΑΡΣ ΣΗ ΚΗ ΝΑΜΛΊδΣ-ΠΑ!

ΣΜΆ-Σ ΚΑΝΊΝΑ ΉΞ-ΠΑ τΉ ΠΗΛΊΣ!

ΒέΚΚΑ ΣΉΡΝΣ ΤΑ βέΛΙΣ ΠΆΣ ΠΟΛΌβτσΙΣ,

ΣΉ ΔΥςΜΆΝΣ ΑΦΌβΗΤΑ ΠΚΑΝΊΣΣ.

^βΣεβΟΛΌΔ, ΣΗ ΆΜΑ ΠΎ τιΆΝ ΠΆιΣ-ΠΑ,

ΝΔΥ ΦΛιΥΡΉΤΚΥ-Σ Ν ΚΆΣΚΑ ΦΥΣΗΡΌ,

ΠέΦΤΝΙ ΣΜΆ-Σ ΔΥςΜΆΝ, ιΆΝΔΑ δΙΜΆΤιΑ,

ΑΧ ΤΥΚΌ-Σ ΣΠΑΘΊ ΤΥ ΚΑΦΤΙΡΌ.

ΠΆΣ δΑΦΤΎ-Τ ΤΑ ΠΌΝιΑ, ΤΑ ΗΡΆιδΑ,

ΖέΡ ΑΤΌΣ τΗΡΌ Ές ΝΑ ΝΥΝΊΣ?

ΤΊΣ τΗ Χ\έβ ΤΥ ΖΉΣΜΥ-Τ, ΠΚΑΝΙςΚΆΤΙ,

Ές ΣΤΥ ΝΎ-Τ ΤΈΚ ΜΌΝΥ ΝΑ ΗΝΚΉΣ.

ΤΊΣ ΖΜΥΝΆ, ΝΔΑ ΠιΆςΚΗΤ ΝΔΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ,

ΟΤ ΠΥΡΊ δΑΦΤΌ-Τ-ΠΑ δΌ ΝΑ ΠέΣ…

ΤΊΣ ΖΜΥΝΆ ΚΗ ΤΆΤΑ-Τ ΤΥ ΗςΉιΥ -

ΚΡΑΤΙΚΟ ^ΞεΡΝΗΓΟβΣΚΗ ΤΡΑΠέΖ.

ΤΊΣ ΖΜΥΝΆ ΚΗ Τ ^ΓΛέΒΟβΝΑ-Τ ΤΌ ΤΝ ΌΡΑ,

ΑΝΔΑ ΠιΆςΚΗΤ, ΚΡΎΧΚΗΤ ΑΝ ΔΥςΜΆΝΣ.

ΚΛΈ ΗΝΈΚΑ-Τ, ΝΊΦΚΗΤ ΠέΣ ΤΥ δΆΚΡΥ,

ΦΛΆι-ΤΥΝ ΝΑ ΗΡΉΣ ΠΥΛΆ ΖΑΜΆΝ.

**** σελίδα47

ΑΧ Τ ΑβιΉ ΚΗ ΌΛΥ Τ ΜέΡΑ,

ΑΧ ΑΦΤΆΜΑΣ, ΠΆΛ ΟΣ ΤΥΝ ΠΗΡΝΌ |ΑΧΣΑΜ|

ΠΆΣ ΤΑ ΚΆΣΚΗΣ ΧΠΎΝΙ ΤΑ ΣΠΑΘΊιΑ,

ΤΆ ΞΑΧέβΝΙ, βΓΆΛΝΙ ΞΆΧ ΚΑΠΝΌ.

ΤΆ ΤΙΚΜΉΛ ΧΑΛΆΘΑΝ ΑΧΤΥ ΠΚΆΝΖΜΥ,

ΚΗ ΤΑ ΠΉΚΗΣ ΤΆ-ΠΑ ΞΆΧ ΑΛΓΎΝ,

ΛΊΓΥΣ ΆΚΡΑ βέΛΙΣ–ΠΑ ςΥΡΉΖΝΙ,

Τ ΆΛΓΑ ΆΓΡΑ β\ΉΖΝΙ ΚΗ ΧΡΥΜΤΎΝ.

ΠέΣ ΤΑ ΚΉΚΚΑ ΞΌΛιΑ ΚΣεΝΥΜέΝΑ

ΣΤΥ ιΑΡΔΙΜ ΖΒΥδΆΖΝΙ τιΆΛ ΔΥςΜΆΝ.

ΤΈΝΑ ΝΔΆΛΥ ΉΞ ΑΤΊ τΉ Χ\έβΝΙ,

ΚΌΠΗΝ ΛΌΡιΑ ΌΛΥ ΤΌΣ-ΤΥΜΆΝ…

ΜΆβΡΥ ΠΆΤΥΣ ΣΠΆΡΤΙΝ ΝΔΑ ΚΥΡΜΉιΑ,

ΚΗ ΠΥΤΊΣΤΙΝ έΜΑ δΌ ΤΥ ΞΌΛ.

ΉΧΑΝ ΜΆβΡΥ ΜέΡΑ ΜέΓΑ ΠΉΚΡΑ

ΑΣ ΤΥ ^ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ ΚΌΖΜΥΣ ΌΛ.

****

ΤΊ ΈΝ ΤΥ ΈΡΚΗΤ ΑΣ ΤΑ ΦΤΊιΑ-Μ?

ΧΤΥ ΣΉΡΤ ΑΠΉΣΥ ΚΆΤ ΔΥβΛΈβ.

ΤΟ ^ΉΓΟΡ ΚΝ\ιΆΖΣ ΑΡΑΛΑιΜέΝΥΣ

ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ-Τ ΝΑ ΗΡΉΣ ΗΡέβ.

ΚΗ ΝΑ ΠιΑΣΤΎΝΙ, τιΆΛΥ, τιΆΛΥ.

ΞΆΧ ΈΜΒΡΥ ^ΉΓΟΡΣ ΠΆι δΑΦΤΌΤ,

ΤΌΣ δΙΝΑΤΆ ΈΜ Χ\έβ, ΈΜ ΝιΆςΚΗΤ,

ΤΥΝ ΑδΕΡΦΌ-Τ ΤΥΝ ^βΖεβΟΛΌΔ.

ΠΚΑΝΊΣΤΑΝ ΜέΡΑ ΤΊ ΚΗ δΊιΑ, κοπανίσθαν μέρα αυτοί και δύα

ΔΥςΜΆΝΥΣ ΉΝΗς ΑΓΑΛΊΧ, ΔΥςΜΆΝος ενείχε / γίνισκε ΑΓΑΛΙQ

ΚΗ ΜΗΣΜεΡΊ ΣΤΥ ΤΡΊΤΙ Τ ΜέΡΑ

ΝΔΥΝ ^ΉΓΟΡ ΠέΜΝΑΝ ΆΛιΑΧ ΛΊΓ.

ΚΗ Άιτσ-ΠΑ βΖΉΓΑΝ δΊιΑ ΆΣΤΡΗΣ,

ΧΤΥ ΔΌΣΜΥ ΉΝΔΑΝ ΜεΘΙΖΜέΝ,

ΚΗ ΣΜΆ ΣΤ ^ΚΑιΆΛ ΤΥ ΥΓΥΡΣΎΖΚΥ

ΚΑΤΈβΑΝ δΊ-ΤΙΝ ΠΆ ΣΤΥ ΠΛέΝ.

ΜΑ ΡΎΣ – ΚΑΡδΆΡ ΠΟΛΌβτσΙΣ ΒΌΛΚΥ

ΧΤΥ έΜΑ ΧΌΡΤΑΣΑΝτσ ΚΡΑΣΉ,

δΑΦΤΊ-ΤΙΝ ΈΠΗΣΑΝ ΣΚΥΤΌΘΑΝ,

ΤΥ ^ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ ΤΈΚ ΝΑ ΖΉ!

ΑΧ ΤΑ ΑΝΆΝτιΑ ΞΆΧ ΜΑΡΆΘΑΝ

ΑτΉ ΧΥΡΤΆΡιΑ ΤΡΗΦΗΡΆ,

ΑΧ ΤΥ βΑΡΊ ΚΑιΜΌ ΧΑΜέΛΝΑΝ –

ΑΛΊΓΣΑΝ ΚΆΤΥ ΤΑ δΕΝΔΡΆ.

****

ΈΠΗΣΗΝ ΣΚΥΤΊΝΣ ΣΤΥ ΤΡΊΤΙ Τ ΜέΡΑ –

ΉΝΔΥΝΙ ΣΚΥΤΊΝΣ ΒΗΡΔΈΝ ΑΤΌΤ…

βΖΉΧΤΑΝ δΊιΑ ΉΛ\Σ – ΞΗΡΆΧιΑ δΊιΑ –

δΊ ΑΦΌβΗΤ - ^ΉΓΟΡΣ, ^βΣεβΟΛΌΔΣ.

ΑΝ Τ ΑΤΊτσ ΚΗ ΔΆΜΑ ΤΌ ΤΝΙ ΜέΡΑ,

βΖΉΧΤΑΝΙ τιΥΝΎΡιΑ δΊιΑ ΦέΝΚΣ:

ΚΝιΆΖ ιΑςΎτσΚ - ^ΟΛέΓΣ ΚΗ ^ΣβιΑΤΟΣΛΆβΗΣ…

ΤΡΑΓΥδΎΝ ΔΥςΜΆΝ, ΑΤΌΣΥ ςέΝΚ!...

ΠέΣ ΤΥ ^ΡΎΣ\ ςΞ]ΥΠΆΧΤΙΝ - βΖΉΧΤΙΝ ΉΛιΥΣ,

ΤΥςΝΙΜέΝΑ ΚΌΖΜΥΣ ΌΛ ΠΡΑΤΎΝ.

Ά ΠΟΛΌβτσΙ, ιΆΝΔΑ ΠΥΡδΥΚΆΤΙΣ, πάρδο-κάτες =λεοπαρδάλεις

ΑΞΥβΛΊδΚΑ δΆΚΝΙ ΚΗ ΤΡΑβΎΝ.

ΚΗ ΔΡΥΠΉΣ-ΠΑ ΈΠΗΣΗΝ ΠΆΣ Τ δΌΚΣΑ,

ΑΧ Τ ΑΝΆΝτιΑ ΧΆΘΙΝ ΤΥ ΡΑΤΛΊΧ.

ΚΗ ΤΥ ΔΉβ ΧΥΛΔΆιΣΗΝ ΠΆΣ ΤΥΝ ΠΆΤΥ, (γύπας;)

ΖΜΌΝΣΑΝ ΚΌΖΜΥΣ ΌΛ-ΠΑ ΤΥ ςΗΝΚΛΊΧ.

****

ΚΗ ΤΑ ΓΌΤΣΚΗ ΤΑ ΚΥΡΊΞΑ

ΣΜΑ Σ ιΑΛΌ ΤΥ ζΑΝΓΚΑΡΊ, γαλάζια

ΤΡΑΓΥδΎΝΙ ςέΝΚΑ, ςέΡΝΙ,

ΑΝΔΥ ^ΡΎΣΚΥ ΤΥ ΦΛιΥΡΊ.

ΚΗ ΟΤ ΉΝΚΣΑΝΙ ΠΟΛΌβτσΙ,

ΆΛιΑΧ ΈΧΝΔΥ ΤΙ ΗΛβΆΝ.

ΤΥΝ τΗΡΌ ΜΑΧΤΑΈβΝΙ ^ΒΎςΟβ,

ςέΡΝΙ ΑΝ ΤΥΝ ^ςΑΡΥΚΆΝ.

ΑΣ ΤΙ ΜΆΣ, Σ ΤΥΚΌΜΑΣ ΠΆΤΥ,

ΜΆβΡΥ ΉΡΤΙΝΙ ιΥΡΤΊ.

ΝΑ ΧΑΡΎΜ, ΖέΡ ΣΉΜΥΡ ΈΧΥΜ,

ΜΊΣ, Τ ΑδΡέΦιΑ-Μ, ΑΝΔΥ ΤΊ?

****

ΉΡΤΑΝ, ΈΣΥΣΑΝ βΑΡΈιΑ ΧΡΌΝιΑ…

Ό Τ ΑδΡέΦιΑ-Μ! ^ΉΓΟΡΣ ΆΡΤΑ τέΝ…

ΑΣ ΤΥ ΚΉΚΚΥ ΞΌΛ, ΠέΣ ΤΑ ΧΥΡΤΆΡιΑ

ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ-Τ ΠέΦΤΝΙ ΣΚΥΤΥΜέΝ.

ΚΗ, ΘΑΡΙΣ, ΑΠΆΝΥ-ΤΙΝ ΚΖεΝ, ΚΛΌςΚΗΤ

ΤΥ βΑΡΊ, ΠΗΚΡΌ ΧΥΡΛΑΝΙΜΌ.

ΤΌ Τ ΑΓΎ ΚΥΡΊτσ, ΘΑΡΊΣ-ΚΗ ΚΛΌΣΤΙΝ,

ΚΗ Ές ΜέΓΑ βΆΡΥΣ ΧΤΥΝ ΚΑιΜΌ.

ΧΆΛΙ ΚΉΚΝΟΣ ΣΚΌΝ-ΔΑ ΤΑ ΧΑΝΆΤιΑ-τσ

ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΔΌΝ, ΣΜΆ Σ ζΑΝΓΚΑΡΊ ιΑΛΌ,

δΎι ΧΑΠΆΡ ΑΣ ^ΡΎΣΣ, ΤΙΚΜΉΛ ΟΤ ΧΆΘΙΝ,

ΑΣ ΑΤΊτσ ΤΥ ΖΉΣΜΥ ΤΥ ΚΑΛΌ.

ΠέΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΌΝιΑ ΤΑ ΦΛιΥΡΊΤΚΑ.

ΝΑ ΤΑ βΡΊςΚΣ ΤΆ ΤΌΡΑ τέΝ ΧΥΛΆι.

ΠΆΣ ΔΥςΜΆΝΣ τΉ ΣΚΎΝΝΙ, τΉ ΧΥΛΔΈβΝΙ,

ΜΑ Τ ΑδΡέΦ ΣΤ ΑδΡέΦ ΧΑΡςΎ ΤΕΚ ΠΆι.

Τ ΑΛΑΧΑΡΔΊ ΤΥ ΜΚΎτσΚΥ ΚΆΜ-ΔΥ ΜέΓΑ.

ΚΆΘΑ ΉΣ ΔΡΑΝΆ ΝΑ ΚΆΜ ΧΑΡΆΜ.

ΚΗ Τ ΑδΡέΦιΑ ΛΈΓΝΙ ΉΣ ΤΥΝ ΆΛΥ:

«ΈΜ ΑΤΆ, ΈΜ ΤΎΤΑ ΈΝ ΤΑΚΆΜ!».

Α ΔΥςΜΆΝ ΧΥΛΔΈβΝΙ ΚΗ ΧΥΛΔΈβΝΙ.

ΠέΣ ΤΥ ^ΡΎΣ\ ΤΊ ΚΆΜΝΙ ΝΑΚΑΤΊΣ.

…^ΉΓΟΡ, ΑΝΑΚΆΤΥΣΗΣ ΠΟΛΌβτσΙΣ,

ΧΑςΥΜΉΤΚΑ ΉΝΔΑΝΙ ΤΑ δΛΊΣ!...

****

βΆι, ΜΑΚΡΆ ΣΗ δΆιΣ ΝΔΥΝ ΚΌΣΜΥ-Σ, ^ΉΓΟΡ,

ΠέΣ ΤΥ ΞΌΛ ΠΟΛΌβτσεΣ ΝΑ ΠΚΑΝΊΣΣ!

ΆΓΡΥ ΌΡΑ ΉΡΤΙΝ ΑΣ ΤΙ ΣέΝΑ,

ΖέΡ Τ\ΘΑ ΈΡΤ τΗΡΌΣ ΣΗ ΝΑ ΗΡΉΣ?!

ΜΉιΑ τιΆΛΥ ΠΆΣ ΤΥ ΠδΆΡ ΖέΡ βΆΛΣ-ΤΑ,

ΤΑ ΚΑΡδΆΡΚΑ ^ΉΓΟΡ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ?

ΑΣ ΤΥ ^ΡΎΣ\ ΚΑΜΉιΑ ΚΌΜΑ τΉΤΑΝ

ΤΊΤΚΑ ΆΓΡΑ, ΛΊΓΥΣ ΝΎ, ΖΑΡΆΡιΑ.

ΤΑ ΗΝΈΚΗΣ ΝιΆςΚΝΙ ΜέΡΑ – ΝΊΧΤΑ,

ΠέΣ ΤΑ δΆΚΡΗΣ ΛΎςΚΝΙ, ΚΛΈΓΝΙ, ΚΛΈΓΝΙ…

ΦΥΡΚΥΜέΝ ΧΤΑ ΠΌΝιΑ ΚΗ ΧΤΑ ΠΉΚΡΗΣ,

ΑΝΔΥ ΚΛΈ – ΜΥΡΛΌιΑ ΆΤΧΑ ΛΈΓΝΙ:

«Τ\ΘΑ ΗΡΉΣΝΙ ΆΛΥ ΥΚΣΥΠΉΣΑ

ΑΚΗΡβΉ-ΜΑΣ ΚΌΖΜΥΣ ΑΧ Τ ΣΤΡΑΤΊιΥ.

ΝΑ ΝΥΝΊΖΣ ΑΤΎΤΥ ΆΛιΑΧ ΆΓΡΥ,

ΝΑ ΤΥ ΠΣΤΈΠΣ ΑΤΌ, τΉ ΠέΡ ΠΗΣΤΊιΑ.

ΆΛΥ Τ\ΘΑ ΔΡΑΝΎΜ ΑΤΊτσ ΣΤΑ ΣΠΉΤιΑ –

ΣΚΥΤΥΜέΝ ΗΠΛΌΘΑΝ Σ ΚΣεΝΙΤΉιΑ.

ΤΑ ΦΛιΥΡΊιΑ ΚΗ ΤΥ ςέΝΚΥ ΖΉΣΜΥ,

Τ\ΘΑ ΤΑ δΎΝ ΤΑ ΜΆΤιΑ-ΜΑΣ ΚΑΜΉιΑ!»

βΆι Τ ΑδΡΈΦιΑ-Μ, ΈΝ ΤΑ δΛΊΣ ΧΑΜέΝΑ,

ΠΌΣ ΣΗ, ^ΉΓΟΡ, ΖΒΎδΑΚΣΗΣ δΑΦΤΌ-Σ,

βέΓΛΑ ΤΌΡΑ δΌ ΤΊ ΚΑΜΑΤΈΦΚΗΤ,

ΑΣ ΤΥ ^ΡΎΣ\ Τ ΧΑΝΊιΑ ΑΣ ΤΥΚΌ-Σ.

****

ΚΛΈ ΤΥ ^ΚΉεβ, ΝιΆςΚΗΤ ΤΥ ^ΞεΡΝΉΓΟβ,

ΤΥςΝΙΜέΝΑ ΚΌΖΜΥ ΌΛ ΠΡΑΤΎΝ.

Α Τ ΑδΡΈΦιΑ ΚΝιΆΖ τΉ ΝιΆςΚΝΙ ΤΊΠΥΤ,

Τ ΈΝΑ ΝΔΆΛΥ Τ\ΘΈΛΝΙ ΤΊ ΝΑ δΎΝ.

ΉΡΤΑΝ ΠΆΛ ΠΗΚΡΆ, βΑΡέιΑ ΜέΡΗΣ,

ΑΣ ΤΥ ^ΡΎΣΚΥ ΜέΓΑ βΗΛΙιΆΤ. |υΙΛΑιΑΤ| επικράτεια

ΜΑ Τ ΑδΡΈΦιΑ ΚΝιΆΖ τΉ ΣΚΎΝΝΙ ΠΆΝΥ,

Τ ΈΝΑ - ΝΔΆΛΥ ΧΠΎΝ ΤΥ ΧΑΒΑιΆΤ.

ΈΝΑ ΚΣέΡΝΙ, ΜΌΝΥ ΗΡΗςΞ]έβΝΙ,

Τ ΈΝΑ - ΝΔΆΛΥ ΖΛΈβΝΙ ΛΊΓΥΣ ΧΡΆΡ.

ΚΆΘΑ ΉΣ-ΤΙΝ ΘΈΛ ΝΑ ΝΊςΚΗΤ ΜέΓΑΣ,

ΚΆΘΑ ΉΣ-ΤΙΝ ΘΈΛ ΠΥΛΆ ΝΑ ΠΆΡ.

Α ΔΥςΜΆΝ ΧΥΛΔΈβΝΙ ΛΊΓΥΣ ΧΉιΜΥ,

^ΡΎΣ ΝΑ ΠΎΝ τΉ δΎΓΝΙ ΛΑΧΑΡΔΊ.

ΚΗ ΖΥΡΛΈβΝΙ, ΌΛ ΑΤΊτσ ΝΑ ΦέΡΝΙ

ΆΣΠΡΑ ΣΠΡΎτσΚΑ Χ ΚΆΘΑ ΧΑΡΑΛΔΊ.

****

βΣεβΟΛΌΔΣ ΚΗ ^ΉΓΟΡΣ – ΑΤΊ δΊ-ΤΙΝ,

(ΣβιΑΤΟΣΛΆβΣ ΧΥΛιΆΣΤΙΝ, Τ\ΘΈΛ ΝΑ τσ δΊ)

Άιτσ ΚΑΚΆ ΑΓΛΆΤΥΣΑΝ ΠΟΛΌβτσΙΣ,

ΚΗ ΑΤΌΡΑ τΉΝΝΙ ΞΑΡΑδΊ. κί γίνονται

ΚΌΜΑ ΤΊ ΈΝ, ΈΝΑ ΧΡΌΝΥ ΠΉΣΥ,

ΣβιΑΤΟΣΛΆβΣ ΠΥΛΈΜΖΗΝ ΑΝ ΔΥςΜΆΝΣ,

ΚΗ ΑΤΌΣ, ΝΔΑ ΠιΆΣΤΑΝ, ΌΛΣ-ΠΑ ΉΝΚΣΗΝ,

ΔΑΓΑΤΡΆιΣΗΝ, ΧΆΣΗΝ ^ΠΟΛΟβΞΆΝΣ.

ΉΣΥΣΗΝ, ΤΑ ΔζΆΠιΑ, ΔζΗΡΙΝΤΊδΑ,

ΠΥΧΝΟβΌΛΚΣΗΝ, δΆιΝ ΣΤΥ ^ΞΌΛ ΜΑΚΡΆ.

ΣΤΈΓΝΥΣΗΝ ΑτΉ ΤΟΣ ΤΑ ΛΗΜΆΝιΑ,

ΘΈΛΥΣΗΝ ΤΑ ΠΥΤΑΜΉ ΝΕΡΆ.

ΜΆΘΣΗΝ ΝΑ ΣΑΈΠΣΝΙ ΤΊΓΛΑ ΧΡΆςΚΗΤ,

ΝΑ ΦΥβΎΝΝΙ ΡΎΣΚΥ ΤΥ ΔΑΓΆΤ.

ΚΗ ΤΥ ΜΆΤ-ΤΙΝ ΠΉΡΗΝ ΜέΓΑ ΦΌβΥ,

ΣΑΧΗΝΔΡΈΦΤΑΝ, ΉΝΔΑΝΙ ΜΥΧΆΤ.

^ΣβιΑΤΟΣΛΆβΣ ΑΦΌβΗΤΑ ΧΥΛΔΆιβΗΝ,

Α ΔΥςΜΆΝ ΌΛ ΠέΜΝΑΝΙ ΠΚΑΝΖΜέΝ.

ΚΗ ΤΥΝ ΆΤΧΥ ΧΆΝ, ΤΥΝ ΠΟΛΟβέτσΚΗ,

ΤΥΝ ^ΚΟΒιΑΚ ΤΟΣ ΠΉΡΗΝ ΑΣ ΤΥ ΠΛέΝ. αιχμαλωσία

ΉΦΗΡΙΝ ΚΗ ΜΆΝΔΡΗΣΗΝ ΣΤΥ ^ΚΉεβ

ΠέΣ δΑΦΤΎ-Τ ΓΡεΔΝΉτσΑ ΘΑΓΜΑΣΤΚΌ.

Ν ΤΥΝ ^ΚΟΒιΆΚ ΠΥΛΊ τιΑΛ ΜεΓΑΛ\ΌΝ-ΠΑ

ΠιΆΣΤΑΝΙ ΣΤΥ ΠΧΆβ ΤΥ ΡΥΣΗΚΌ.

βεΝετσέιτσΙ, ΝέΜτσΙ ΚΗ ΡΥΜέι-ΠΑ

ΜΑΧΤΑΈβΝΙ ΌΛ ΤΥΝ ^ΣβιΑΤΟΣΛΆβ.

ΚΗ ΝΔΥΝ ^ΉΓΟΡ – ΚΝιΆΖ\ ΤΙ ΧΑΧΑΝΊςΚΝΙ,

ΟΤ δΑΦΤΌ-Τ ΘΙΛιΆΧΤΙΝ ΑΣ ΤΥ ΠΧΆβ.

ΤΑ ΦΛιΥΡΉιΑ-Τ ^ΉΓΟΡΣ, ΛΈΓΝΙ, ΧΆΣΗΝ,

ΣΤΥ ΠΥΤΆΜ ^ΚΑιΆΛ ΤΑ ΦΉΚΗΝ ΤΟΣ,

ΚΗ δΑΦΤΌ-Τ ΠΆΧ Τ ΣέΛΑ ΤΥ ΦΛιΥΡΉΤΚΥ

ΠέΛΣΗΝ ΚΆΤΥ - ΠέΜΝΙΝ ΑΠΗΖΌΣ.

ΤΥςΝΈΦΤΑΝ ΤΑ ΒΑΖΆΡιΑ,

ΤΑ ςΗΓΚΛΊΧιΑ ΧΆΘΑΝ.

ΣΑΡιΑΣΑΝ ΤΑ ΧΥΡΤΑΡιΑ –

ΗΠΛΌΘΑΝ ΚΗ ΜΑΡΆΘΑΝ.

****

^ΣβιΑΤΟΣΛΆβΣ ΣΤΥ ^ΚΉεβ ΡΥΜΑΤιΆΧΤΙΝ,

Τ ΌΡΗΜΑ-Τ ΝΑ ΚΣέΡΝΙ ΑΤΟΣ ΘΕΛ.

- ΦΌΡιΑΖΑΝ-Με, -ΉΠΗΝ,- ΜΆβΡΑ ΡΎΧΑ,

ΠΌΠΣΑ ΠΆΣ ΤΥ ΚΣΛΊΤΚΥ ΚΥΝΥΠΈΛ. όπου έπεσα πάνω στο ξυλίτικο κανοπέλι (καναπέ)

ΚΗ ΣΗΛιΆιβΑΝ ΜέΝΑ ΓΌ ΝΑ ΠΉΝΥ

ζΑΝΓΚΑΡΊ ΚΡΑΣΉ ΑΓΎ – ΠΗΚΡΌ.

ΦΤ\ΌΡΥΝΙΝ ΦΛιΥΡΉιΑ ΣΜΆ-Μ ΔΥςΜΆΝΥΣ

ΚΗ ΑΝΓΚΆΛΖΗΝ ΜέΝΑ ιΆΝΔΥ ΜΚΡΌ.

_{(αρχαία βαβυλωνιακά ονειροκριτικά κείμενα, που διασώζουν ακόμη αρχαιότερες παραδόσεις, σημειώνουν: «όποιος ονειρευτεί οτι του προσφέρουν κρασί, οι μέρεςτου θα είναι λίγες»).}

ΦΆΝΙΝ-Με ΤΥ ΤέΡεΜ-ΠΑ ΥΡΆιΣΗΝ

ΚΗ ΑΝΊΧΤΙΝ ΌΛΥΤ ΤΥ ΤΑΒΆΝ.

ΑΣ ΤΥ ^ΠΛέΣεΝ\ΣΚ βΎιΖΑΝ ΤΑ ΚΥΡΌΝΙΣ,

ΣΚΎΤΑΝΔΑΝ ΧΤΥ ΌΡΥΣ ΣΜΆ Χ ^ΚΗιΆΝ. εσηκούτανταν =σηκώνονταν

ΌΛΥ Τ ΝΊΧΤΑ ΠέΤΑΝΑΝ ΚΗ δΆιΝΑΝ,

Τ ΣΤΡΆΤΑ-ΤΙΝ, ΗΛΒεΤ, ΤΟ τΉΤΥΝ ΣΜΆ.

ΣΤΥ ιΑΛΌ ΜΑΡΕιΑ ιΥΡΥΧΛΆιβΑΝ,

ΠΥ ΠΤΡΑΈΦΤΙΝ ΜέΓΑ ΧΥΝΥςΜΆ.

****

^ΜεΓΑΛΌΝ – ΒΟιΆΡ ΘΑΓΜΆςΚΝΙ, ΦΚΡΎΝΝΙ,

Τ ΌΡΗΜΑ, ΤΥ ΉδΙΝ ΜέΓΑΣ ΚΝιΆΖΣ.

ΚΗ ΑΤΌΝΑ ΛΈΓΝΙ – ΠΑΡΓΥΡΗΖΝΙ:

–ΑΧ Τ ΑΝΆΝτιΑ ΚΛΌΘΝΙ ΤΑ ΜιΑΛΆΣ.

τέΝ ΧΥΛΆι, ΤΑΚΆΣ ΤΑ δΊιΑ ΠΛΊιΑ,

ΚΌΜΑ ΤΊ ΕΝ, ΣΚΌΘΑΝ ΑΣ ΤΥ ΠδΆΡ,

ΧΤΑ ΜΚΡΥΘΈΣ-ΤΙΝ τΉΚΣΗΡΑΝΙ ΦΌβΥ,

ΌΣΗΠΣΑΝ ΑΦΌβΗΤ ΚΗ ΚΑΡδΆΡ.

ΧΤΥ ΦΛιΥΡΊΤΚΥ ΠέΤΑΣΑΝ ΦΥΛΈιΑ,

ΝΑ ΧΑΔΡΈβΝΙ ΤΥΝ δΑΦΤΌ-ΤΙΝ ΣΆΝ.

ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΔΌΝ ΔΥςΜΆΝΣ ΝΑ ΔΌΚΝΙ ΚΆΤΥ,

ΝΑ ΗΡΉΣΝΙ ΤΥ ^ΤΜΥΤΟΡΟΚΆΝ.

τΉΡΤΙΝ ΡΆΣΤ, ΤΑ ΝΎΝΣΑΝ ΝΑ δΑΛΊΣΝΙ,

ΈΜΒΡΥ ΜέΡΑ ΤΊΣ ΝΑ ΚΣέΡ ΠΥΡΊ?

τσΆΚΥΣΑΝ ΤΑΚΆ-ΤΙΝ ΤΑ ΧΑΝΆΤιΑ,

ΦΌΡιΑΣΑΝ-τσ ΚΗ ΠΧΆβιΑ ΣΗδεΡΊ. χειροπέδες

ΔΡΌΠιΑΣΑΝ ΤΑ έΡΑΤΑ-Σ ΤΑ ΧΡΌΝιΑ,

ΦΑΝΙΡΆ Τ ΑΝΆΝΤιΑ ΣΉ ΔΡΑΝΆΣ.

ΑΧ ΑΤΌ-ΠΑ Τ ΌΡΗΜΑ-Σ ΈΝ ΆΓΡΥ,

ΑΧ ΑΤΌ-ΠΑ ΚΛΌΘΝΙ ΤΑ ΜιΑΛΆ-Σ.

****

ΑΠ ΚΑΛΎ ΤΥ ΌΡΥΣ

ΦΉΛΑ ΠΗ <τΗ> ΠΗΤΆι.

ΝΑ ΗΡΉΣ ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ

ΠΉΣΥ τέΝ ΧΥΛΆι!

παροιμία: «όταν στο βουνό τα φύλλα πέφτουν, δέν πέφτουν απο καλό (πέφτουν επειδή τα δέντρα πλήττονται απο την κακοκαιρία)».

ΑΣ ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ βΖΉΧΤΙΝ,

ΜΛΌΘΙΝ ΜέΡΑΣ ΦΌΣ.

ΆΤΧ ΔΥςΜΆΝ ΧΥΛΔΆιΣΑΝ,

βΡέΘΑΝ ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΡΌΣ.

ΤΑ ΒΑΖΆΡιΑ ΜΡΆΣΤΑΝ,

ΈΣΥΣΑΝ ΣΤ ^ΣΥΛΆ.

βΆΣΑΝΑ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ

ΚΆΜΝΙ ΤΙ ΠΥΛΆ.

^ΉΓΟΡ ΤΥ ΣΤΡΑΤΌ ΈΝ

ΚΎΞ ΝΑ ΤΥ ΖΔΑΝΊΣΣ.

βΆι, βΑΡΊ Σ ΚΑΡδΊιΑ

ΤΌ, ΝΔΑ ΤΥ ΝΥΝΊΖΣ!

ΤΊ, ΒΑΡΌ, τΉ ΦΚΡΊΘΑΝ,

ΉΧΑΝ ΜΑιΤΑιΜΌ.

Α ΚΣΧΑΝΔΌ ΤΥ δΛΊιΑ, εξεχαντό απο ρήμα «εξεχάωσε»= δέν πρόσεξε, έσφαλε.

ΦέΡ ΑΤΟ ΚΑιΜΌ…

ΣΚΥΘΈΤ ΑΠΆΝΥ, ΚΝιΆΖ, ΣΚΥΘΈΤ!

ΤΥ ^ΔΌΝ ΜΑΣ ΧΛΊΖ ΑΣ ΤΥ ΣΤΡΑΤΊιΥ!

ΜΑ ΑΣ ΤΥ ΠιΆΣΜΥ βΡέΘΑΝ ΤΕΚ

ΚΑΡδΆΡ ^ΟΛ\ΓΌβΗΞ ΤΑ ΠεδΊιΑ.

****

^ΣβιΑΤΟΣΛΆβΣ ΝΑΜΛΊδΣ ΑΞΥβΛΑιΜέΝΑ

ΣΤΆΘΙΝ ΚΗ ΝΥΝΊΖ «ΤΊΣ ΉΜΗ ΓΌ?»

ΚΗ ΑΤΌ ΤΥ ΣΆΤ ΦΛιΥΡΉΤΚΑ ΛΌιΑ

ΉΠεΝ ΑΝΔΥ δΆΚΡΥ ΤΑΡΑΓΌ:

–^βΣεβΟΛΌΔ ΚΗ ^ΉΓΟΡ, ΣΉΣ ΦΚΡΗΘΈΤ-Με,

βΆΙ, ΤΑΚΆ-Μ Τ ΑΝΈΠςΑ ΚΑΡδΑΚΆ!

ΠΆΣ ΠΟΛΌβτσΙΣ ΣΤ ΌΡΑ-Τ τΉ ΧΥΛΔΆιΣΗΤ,

ΣΠΎδΑΚΣΗΤ ΑΝΎΝΙΣΤΑ, ΓΡΗΚΆΤ!

ΛΊΓΥΣ ΤΜΉιΑ ΉΝΚΣΗΤ ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ, δίχως τιμεία =σε ανυπολόγιστο βαθμό

ΚΗ ΤΥ έΜΑ-Τ ΠέΛΣΗΤ ΧΡΆΡ<Ν>-ΧΑΔΆΡ.

ΜΑ ΣΗΣ τΉ ΧΑΖΆΝΙΠΣΗΤΙ δΌΚΣΑ,

ΤΥ δΑΦΤΌ-ΣΑΣ ΈΚΑΜΗΤ ΖΑΡΆΡ.

ΣΉΣ, ΒΑΡΌ, ΚΑΡδΊΣ ΝΑΜΛΊδΚΑ ΈςΗΤ,

δΙΝΑΤΆ ΧΤΥ ΣΉΔΙΡΥ ΤΑ ΈΝ.

ΜΑ ΣΑΒΥΡ ΟΤ τΉςΗΤ ΣΗΣ ΚΗ ΚΆτσΜΥ:

ΠέΜΝΙΤ Π ΚΆΤΥ, ΝέΜΝΙΤ <ΠέΜΝΙΤ> ΔΡΥΠιΑΖΜίΈΝ.

ΔΡΌΠιΑΣΗΤ ΣΗΣ ΜέΝΑ, ΤΑ ΑΝΈΠςΑ-Μ!

ΝΑ ΤΥ ΔΑιΑΝΈΠΣΥ τΉΠΥΡΥ.

ΑΝ ΤΥΝ έΡΥ – ΔΆΜΑ-Μ ΧΑΧΑΝΊΣΤΙΤ,

ΚΌΝΥΣΗΤΙ έΜΑ ΚΥΤΥΡΎ.

ΠεΤ-ΤΥ, ΠΌΣ ΚΑΝΊΝΑ-ΠΑ τΉ ΡΌΤΣΗΤ,

τέΚΑΜΗΤ Ν ΚΑΝΊΝΑ ΛΑΧΑΡΔΊ,

ΝΎΝΣΗΤ ΣΉΣ δΑΦΤΊΣΑΣ ΝΑ ΗΝΓΚΉΣΗΤ,

δΛΊιΑ-ΣΑΣ ΚΑΛΆ ΝΑ ΠΤΡΑΗΦΤΊ.

ΣΉΣ ΚΑΡΦΌ ΑΤΊΤΚΥ ΉςΗΤ ΝΎΝΖΜΥ

ΞΆΧ ΑΝΔΑ ΔζΥΝΆιΣΗΤΙ ΑΧ ΣΠΉΤ:

ΕΜΒΗΡΝΌ ΤΥ ΣΆΝ ΝΑ ΠΆΡΗΤ ΌΛΥ,

Α δΑΦΤΎ-ΣΑΣ Π ΜέΣΑ ΝΑ ΜΡΑΣΤΊΤ.

ΖέΡ ΣΗΡΛΊΧ ΘΑ ΈΝ, Τ ΑΝΈΠςΑ-Μ ΤΌΡΑ

έΡΥΣ ΠΆΠΥΣ ΆΝ ιΑςΛΑΝΙΦΤΊ?

ΖέΡ ΝΔΑ ΠέΡ Τ ιΗΡΆΚ δΑΦΤΎ-Τ ΤΑ ΚΡΌΝιΑ

Ές ΞΑΡΆ ΚΑΝΊΝΑ ΝΑ δΥΧΤΊ?

ΌΛΥ ΈΝΑ ΠΆΛ ΠΣΗΛΆ ΤΟ ΣΚΎΤΙ

ΚΗ Τ ΦΥΛΈιΑ-Τ ΒέΚΚΑ ΧΥΡΑΛΈβ.

ΆΜΑ ΘΑ ΧΗΡΛΆιΣΑ ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ, όμοια, ακριβώς έτσι

ΠΆΝΥ-ΜΑΣ ΜΉ ΈΡΚΗΤ, ΜΉ ΧΥΛΔΈβ.

ΆΜΑ ΤΊ ΝΑ ΚΆΜΣ? τΉ ΦΚΡΎΝΝΙ ΜέΝΑ,

Τ\ΘΈΛΝΙ ΚΝιΆΖ ΝΑ δΎΓΝΙ-Με ιΑΡΔΊΜ, πολέμαρχοι

 ΑΧ ΑΤΌ-ΠΑ ΈΝ ΤΑ δΛΊΣ ΧΑΜέΝΑ,

ΑΧ ΑΤΌ-ΠΑ ΠέΣΥ-Μ τέΤΙ ΠςΉ-Μ.

ΉΜΗ ΉΤΜΥΣ ΆΜΑ ΝΑ ΔζΥΝΑΈβΥΜ,

Ό, ΔΡΑΝΆΤ, ΣΥΡέΦΤΑΝ ΌΛ ΔΥςΜΆΝ…

Τ ΈΝΑ - ΝΔΆΛΥ ΌΛ ιΑΡΔΊΜ ΝΑ ΚΆΜΥΜ,

ΑΣ ΑΤΎΤΥ ΆΓΡΥ ΤΥ ΖΑΜΆΝ!

Ό, ΔΡΑΝΆΤ, ΤΑΚΆΜΑΣ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ

ΣΜΆ ΣΤΥ ^ΡΉΜΟβ ΚΡΎΧΝΙ ΑΝ ΠΥΛΊΣΣ.

ΚΝιΆΖΣ ^βΛΑΔΉΜΗΡΣ – ΤΌΣ ΑΡΑΛΑΈΦΤΙΝ,

ΜΑ ιΑΡΔΊΜ ΠΌΣ Τ\ΘΈΛ ΝΑ ΚΆΜ ΚΑΝΊΣ?

ΝΑ ΠΡΑΤΊΖ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ-Τ τΉ ΔΡΑΝΎ ΓΟ

^ιΑΡΟΣΛΆβ ΤΥ ςέΡ ΤΥ δΙΝΑΤΌ

ΠΌΣ Τ ΑδΡΈΦ-Μ ΑΧ ΠδΙΝΑ-ΠΑ τΉ ΦέΝΙΤ

ΑΝ ΤΥΚΌΤ ΤΥ ΜέΓΑ ΤΥ ΣΤΡΑΤΌ?!

ΑΝ ΤΑΚΆΤ ΞεΡΝΉΓΟβΣΚΗ ΠΑΛΚΆΡιΑ,

ΑΝ ςεΛ\ΒέΡΣ, ΡεβΎΓΣ ΚΗ ΑΝ ΤΑΤΡΆΝΣ,

ΚΗ ΑΝ Τ ΆΛΥ-Τ ΤΥ ΚΑΡδΆΡΚΥ ΚΌΖΜΥ –

ΑΝ ΜΟΓΎΤΣ, ΟΛ\ΒέΡΣ ΚΗ ΑΝ ΤΟΠΞΆΚΣ.

ΛΊΓΥΣ ςΞ]ΉΤιΑ, ΜΌΝΥ ΝΔΑ ΜΑςέΡιΑ, sagitta?

ΑΝΔΥ ΧΎΛΖΜΥ δΆιΝΑΝ ΤΌΣ - ΤΥΜΆΝ,

τσΆΚΥΝΑΝ ΔΥςΜΆΝΥ ΤΑ ΧΑΝΆΤιΑ,

ΚΗ ΑΡΤΡΆιβΑΝ ΠΆΠΥ-ΤΙΝ ΤΥ ΣΆΝ.

ΒέΚΚΑ ΑΝΔΑ δΡΆΧΚΑΝΔΑΝ ΣΤΥ ΠιΆΣΜΥ,

ΈΦιΗβΗΝ ΔΥςΜΆΝΥΣ ΤΌ ΤΥ ΣΆΤ. (το «φεύγει» θεωρείται ώς ένα απο τα εις –εύει ρήματα)

ΠΌΣ ΝΑ ΛΈΣ, ΠΥΛΆ ΦΥΡΈΣ ΔΙΝΓΚΆιβΗΝ

ΤΊΓΛΥ ΈΝ ΤΥ ΡΎΣΚΥ ΤΥ ΔΑΓΆΤ.

****

ΠΌΣ ΑΤΎΤΥ Τ ΌΡΑ ΚΆΘΙΣ ΤΊΝΞΚΑ,

ΆΝιΑΣΤΑ, ΑΚΎιΣ, ΚΝιΆΖ ^βΣεβΟΛΌΔ?

ΠΌΣ τΉ ΚΆΜΣ ιΑΡΔΊΜ, τΉ ΣΚΎΣΗ ΠΆΝΥ?

ΆΝιΑΣΤΑ ΘΑ ΚΆΘΙΣ ΌΣ ΤΑ ΠΌΤ?

ΖέΡ τΉ Χ\έβΣ, τΗ ΝιΆςΚΗΣΗ-ΤΥ ΤΆΤΑ-Σ

ΤΥ ΤΡΑΠέΖ ΦΛιΥΡΉΤΚΥ? ΝΎΝ δΑΦΤΌΣ!

Τ ^βΌΛΓΑ ΣΎ ΠΥΡΉΣ ΝΑ βΓΆΛΣ ΧΤΑ ιΆΡιΑ-Τ,

Α ΤΥ ^ΔΌΝ ΝΔΑ ΚΆΣΚΗΣ ΝΑ ΦτιΥΡΌΣΣ!

ΑΝ ΤΥΚΌ-Σ, ΒΑΡΟΧ, ΤΥ ΒΑςΧΑΡΉιΑ, _{oq είναι αρχαίο τουρκικό πρόσφυμα με σημασία «και βέβαια», bar-oq= «και βέβαια υπάρχει, οπωσδήποτε είναι έτσι». Σε μεταγενέστερα χρόνια το πρόσφυμα ξεχάσθηκε και θεωρήθηκε μορφή του joq. Το bar-oq διατηρήθηκε στα τουρκικά της Κριμαίας (ώς bar-oqh / barjoqh) με σημασία «βεβαίως, οπωσδήποτε».}

ΑΣ ΤΙ ΜΆΣ ΆΝ ΉΡΤΙΣ ΧΤΑ ΜΑΚΡΆ

ΝΔΑ ΚΑΡδΆΡΚΑ-Σ ^ΓΛέΒΟβ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ,

ΘΑ ΜΑΣ δΌΚΗΣ ΜέΓΑ ΣΉ ΧΑΡΆ! θα μας έδωκες μέγα σύ χαρά.

ΘΑ ΑΡΤΡΆιΣΑΜ ΜΙΣ ΤΥΚΌΜΑΣ Τ δΊΝΑ,

ΚΗ ΛΑΦΡΆ ΘΑ ΉΝΚΣΑΜΗ ΔΥςΜΆΝΣ.

ΣΤΥ ΝΟΓΑΤ ΘΑ ΠΎΛΝΑΜ Ν ΠΟΛΟβΞΆΝΚΑ, ногат λαχαναγορά;

ΑΣ ΤΥ ΡέΖΑΝ\ ΠΎΛΝΑΜ ΠΟΛΟβΞΆΝΣ. резань γαλακτοπαραγωγική φάρμα;

ΣΉ, ΒΑΡΌ, ΖΔΑΝΊΣ ΈςΣ ςεΡεςΉΡΗΣ, |ςΕΡ-ΑςΚΕΡ|

ΓΛέΒΟβ ΤΑ ΠεδΊΑ – ΚΝιΆΖΣ ΚΑΡδΆΡ.

ΑΝ ΔΥςΜΆΝΣ ΝΔΑ ΠιΆςΚΝΙ ΑΣ ΤΥ ΔΌΣΜΥ,

ΉΞ ΑΤΊ τΉ ΚΣέΡΝΙ ΤΊ ΕΝ ΧΡΆΡ. |QΑΡΑΡ|= μέτρο

ΤΊ ΝΥΝΊΖΣ, ^ΔΑβΉΔ ΚΗ ΣΉ-ΠΑ ^ΡιΎΡΗΚ?

ΠΌΣ τΉ ΣΚΎΣΗτσ ΠΆΝΥ ΣΉΣ, ΤΊ ΦΛΆιΤ?

ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ-ΣΑΣ ΖέΡ ΠΉΣ ΤΥ έΜΑ

ΌΣ ΤΑ ΜέΣΑ τέΦΤΑΓΑΝ ιΑΛΔΆι?

ΖέΡ ΤΑ τέΝ ΤΑΚΆΣΑΣ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ –

δΙΝΑΤΊ, ΑΦΌβΗΤ ΛΊΓΥΣ ΧΡΆΡ?!

ΤΙΣ ΚΥΝΌΝΝΙ έΜΑ, ΠΚΑΝΙςΚΎΝΝΙ,

ΑΝ ΔΥςΜΆΝΣ ΖΗΣΤΆ, ΤΙΚΜΉΛ ΑΛςΆΡ? |ΑΛΙςΑΡ|= συνηθίζει.

ΣΚΥΘΈΤ, ΣΚΥΘΈΤΙ, ΜεΓΑΛ\ΌΝ! μεγαλείονες

ΠΑΤΊΣΗΤ ΠΆΣ Τ ΖΑΝΓΚΎ, ΠεδΊιΑ! _{(|ΥΖΕγγΥ| απο παλαιότερο |ιΥΖΕγγί| είναι αρχαιότατη τουρκική λ. =σπιρούνι, σε μεταγενέστερα κείμενα όπως εδώ σημαίνει «αναβολέας» =εξάρτημα κρεμώμενο απο τη σέλλα όπου πατά ο ιππέας για να ανέβει πάνω στο άλογο, και όπου πατά το πόδιτου όταν ιππεύει.)}

ΤΥ ΝΆΜ-ΣΑΣ Σ ΠΆι, ΜΑΚΡΆ ΆΣ ΣΌΝ,

ΜΑΣ ΦΛΆι ΖΗΣΤΌ ΚΗ ΜέΓΑ δΛΊιΑ!

ΣΚΥΘΈΤ, ΣΚΥΘΈΤ! ΣΗΣ ΑΓΡΗΚΆΤ-ΤΥ,

ΝΑ ΦΛΆΚΣΥΜ ΆΛΥ τές ΞΑΡΆ!

ΆΣ ΧΥΡΑΛΆιΣΥΜ ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ,

ΆΣ ιΆΝ ΚΗ ^ΉΓΟΡ-ΠΑ Τ ΗΡΆ!

^ιΑΡΟΣΛΆβ ^ΓΑΛΉτσΚΗ ΚΝιΆΖ\, ΠΌΣ ΣΉ-ΠΑ

ΤΊΝΞΚΑ ΚΆΘΙΣ ιΆΝΔΥ ΧΑΡΑΤΆς?

ΑΝ δΑΦΤΎΣ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΣΗδεΡΊΤΚΥ

ΤΑ ^ΚΑΡΠΆΘΙΣ ΈβΑΛΙΣ ιΑςΒΑς.

ΣΤΑ βΥΝΆ ΤΥ ^ΚΡέΜΛ\Σ ΦΛιΥΡΊΤΚΥ ΣΤΊΚΗΤ.

ΤΈΚ ΑτΉ ΤΥ ΠΛΊ ΝΑ ΣΌΝ ΠΥΡΊ!

ΣΤΥΝ ΚΟΡΌΛ\ ΜΑΔιΆΡΣΚΗ ΣΤΡΆΤΑ ΦΣΆΛΣΗΣ, στον βασιλιά τον Ούγγρο το δρόμο έκλεισες,

ΚΛΊδΥΣΗΣ ^ΔΥΝΆι ΣΗ ΤΥ ΗΡΊ. |εΕΡί|= τόποτου.

ΚΝιΆΖ ΠΥΛΊ ΦΥβΎΝΝΙ ΑΧ ΤΙ ΣέΝΑ, _{(-den qorq-, φοβάται απο κάτι, είναι τουρκική σύνταξη)}

ΝΑ ΠΚΑΝΣΤΎΝΙ ΔΆΜΑ-Σ τέΝ ΧΥΛΆι!

ΉΝΚΣΗΣ ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ-ΠΑ ΣΗ ΣΤΡΆΤΑ,

ΉΣΙ ΣΥΡΒΑΔζΉΣ ΠΆΣ ΤΥ ^ΔΥΝΆι. κύριος

ΜέΓΑ ΝΎ ΣΗ ΈςΣ ΚΗ ΒΑςΧΑΡΉιΑ,

βΑΣΗΛ\ΌΝ-ΠΑ ΔΆΜΑΣ ΜεΤΡΗςΚΎΝ.

ΣΉ ΠΗΛΊΣ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ-Σ Σ ΚΣέΝΑ ΞΌΛιΑ,

ΝΔΥΝ ^ΣΥΛΤΆΝΥ ΆΤΧΥ ΝΑ ΠΚΑΝΣΤΎΝ.

ΝΑ ΔΌΚΥΜ ΤΥΝ ^ΚΟΝΞΆΚ ΑΚΆΤΥ,

ΦέΡ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ-Σ ΧΤΑ ΜΑΚΡΆ!

ΆΣ ΧΥΡΑΛΑΗΣΥΜ ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ,

ΆΣ ιΆΝ ΚΗ ^ΉΓΟΡ-ΠΑ Τ ΗΡΆ!

****

ΠΎ ΉΣΗτσ ΣΉΜΥΡ ΤΟ ΖΑΜΆΝ,

ΈΜ ΣΉ ^ΜΣΤΗΣΛΆβ, ΈΜ ΣΉ ^ΡΟΜΆΝ?

ΣΉΣ ΠΆΝΔΑ ΉΣΝΙτσ ΕΜΒΡΥΛΆΤ,

ΑΝΔΥ ΑΜέΤΡΗΤΥ ΔΑΓΆΤ.

ΤΥΚΌΣΑΣ ΑΧΗΛΔΆΡΚΥ ΝΎ,

ΣΆΣ τΉ ΠΡΑΤΊΖ-ΠΑ ΚΥΤΥΡΎ!

Άιτσ ΤΥ ιΗΡΆΚ ΤΕΚ ΠΚΑΝΙςΚΆΤ

ΚΗ Τ\ΘΈΛ ΝΑ ΚΆΜ ΤΟ ΧΑΝΑΓΆΤ,

ΌΣ ΝΑ ΗΝΚΣΗΝ ΤΥ ΠΛΊ ΧΥΛΞΆΡΚΥ,

ΤΟ ΔΆΜΑ ΠΚΑΝΙςΚΆΤ ΚΑΡδΆΡΚΑ…

Άιτσ ΈΝ ΤΑΚΆΣΑΣ ΤΑ ΠεδΊιΑ,

ΛΑΡΊ ΤΙ ΚΖέΝΝΙ ΠΆΧ Τ ΦΥΤΊιΑ.

ΠΑΛΚΆΡιΑ ΈςΗΤ ΣΗδεΡΊΤΚΑ,

ΣΤΑ ΦτιΆΛιΑ-ΤΙΝ ΤΙ ΈΧΝΙ ΤΊΤΚΑ,

ΛΑΤΊΝΣΚΗ ΚΆΣΚΗΣ ΦΥΣΗΡΆ –

ΛΑΜΠΡΉΖΝΙ ΤΑ ΑΧΤΑ ΜΑΚΡΆ!

ΠΎ ΈΡΚΗΤ ΡΆΣΤ ΤΙ ΝΑ βΡΗΘΎΝΙ,

ΔΥςΜΆΝ ΌΛ ΤΡέΜΝΙ ΚΗ ΦΥβΎΝΝΙ.

ΠΑΛΚΆΡιΑ ΈςΗΤ δΙΝΑΤΆ,

ΠΎ ΣΌΝ ΤΥ ΠδΆΡ-ΤΙΝ ΚΗ ΠΑΤΆ,

ΞΆΧ ΠΆΤΥΣ ΝΊςΚΗΤ ΤΌΣ – ΤΥΜΆΝ,

ΧΗΡΛΆιΜΥ βΡΉςΚΝΙ ΌΛ ΔΥςΜΆΝ!

Τ ^ΛΗΤβΑ, ^ιΑΤβιΑΖΗ, ^ΔεΡεΜεΛΑ,

ΤΑ ΠςέΣ-ΤΙΝ ΉΧΑΝ-ΔΑ ΧΑΜέΝΑ.

^ΠΟΛΌβτσΙ, ^ΧΉΝΟβ, τιΆΛ ΚΗ τιΆΛ,

ΧΤΙ ΣΆΣ ΤΙ ΠέΣ<Μ>ΝΑΝ ΛΊΓΥΣ Τ\ΦΆΛ…

****

ΚΝιΆΖ\ιΑ ^ΉΝΓβΑΡ ΚΗ ^βΣεβΟΛΌΔ!

ιΆ ΣΉΣ, ΘΑ ΚΆτσΗΤ ΌΣ ΤΑ ΠΌΤ? έα (προστακτική του εάω – εώ)

ιΆ ΤΡΉ ^ΜΣΤΗΣΛΆβΗΞ ΠΌΣ ΣΥΠΆΖΗΤ,

ΠΌΣ ΤΥΝ ΔΥςΜΆΝΥ ΞΧΎΡ τΉ ΤΜΆΖΗΤ?

ΚΑΡδΆΡΚΑ ΉΣΗτσ ΣΉΣ ΠεδΊιΑ,

ΑΧ ΤΥ ΚΑΛΌ ΤΥΧΎΜ ΤΑ ΠΛΊιΑ!

ΝΑ ΉΣΗτσ δΙΝΑΤΊ, ΗΛΒέΤ,

ΣΉΣ ΛΊΓΥ τέβΑΛΙΤ ΖΑΜέΤ!

ΠΎ ΈΝ ΤΑ ΚΆΣΚΗΣ-ΣΑΣ ΦΛιΥΡΊΤΚΑ,

ΚΗ ΠΌΛΣΚΗ ςΞ]ΉΤιΑ ΣΗδεΡΉΤΚΑ?

ΣΚΥΘΈΤ, ΣΚΥΘΈΤ ΑΠΆΝΥ ΌΛ,

ιΥΡΎΧ ΠΡΑΤΈΤ ΣΤΥ ΚΉΚΚΥ ΞΌΛ!

ΧΤΡΑΜΉΣΗΤ ΌΛΣ ΔΥςΜΆΝΣ ΑΚΆΤΥ,

Ν δΑΦΤΎ-ΣΑΣ βέΛΙΣ ΚΑΦΤΙΡΆ!

ΆΣ ΧΥΡΑΛΑΗΣΥΜ ^ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ,

ΆΣ ιΆΝ ΚΗ ^ΉΓΟΡ-ΠΑ Τ ΗΡΆ!»

****

ΘΙΛΥΜέΝΥ Τ ^ΣΥΛΆ

ΔΡές ΚΗ ΠΆι ιΑΓΑΛΆ,

Σ ΠεΡειΆΣΛΑβ ΚΑΜΉιΑ ΤΟ ιΆΛΖΗΝ.

ΠΚΆΣ ΔΥςΜΆΝΥ ΤΥ ΠδΆΡ,

ΑΧ ΔΥςΜΆΝΥ ΤΥ ΓΜΆΡ,

ΤΥ ΠΥΤΆΜ-ΠΑ ^ΔβΗΝΆ ΒΑΤΧΑΧιΆΣΗΝ.

^ΗΖιΑΣΛΆβΣ ΤΕΚ δΑΦΤΌ-Τ

ΣΚΌΘΙΝ ΠΆΝΥ ΑΤΌΤ,

ΠΆΣ ΛΗΤΌβτσΙΣ ΧΥΛΔΆιΣΗΝ ΚΑΡδΆΡΚΑ.

ΠιΆΣΤΑΝ ΒέΚΚΑ, ΣΥΣΤΆ,

ΚΗ ΠΚΑΝΊΣΤΑΝ ΖεΣΤΆ

ΑΝ δΑΦΤΎ-Τ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ ΧΥΛΞΆΡΚΑ.

τΉΡΤΙΝ ΡΆΣΤ (ΤΊ ΝΑ ΠΉΣ!)

^ΗΖιΑΣΛΆβΣ ΝΑ ΗΝΚΉΣ,

ΚΗ ΤΥΝ ΠΆΠΥ-Τ ΤΟΣ ΦΉΝ ΔΡΥΠιΑΖΜέΝΥΣ.

ΠΌΣ ΝΑ ΛΈιΣ, ΚΗ δΑΦΤΌ-Τ,

ΠέΛΣΗΝ ΚΆΤΥ ΑΤΌΤ,

ΧΤΥ ΛΗΤΌβΣΚΗ ΣΠΑΘΉ ΔΥΓΡΑιΜέΝΥΣ.

ΉΣ-ΠΑ τΉΤΥΝΙ ΣΜΆ-Τ…

ΚΌΜΑ ΉςΗΝ ΔΑΓΆΤ,

ΔΡΆΝΣΗΝ ΛΌΡιΑ-Τ ΠΎ ΈΝ ΤΑ ΠεδΊιΑ-Τ.

ΚΗ ΑΤΌΣ ΣΤΥ ΣΤΕΡΝΌ-Τ

ΉΠΗΝ Άιτσ ΤΥΝ δΑΦΤΌΤ,

ΌΣΠΥ ΧΤΊΠΑΝΙΝ ΚΌΜΑ ΚΑΡδΊιΑ-Τ:

«ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ ΤΑΚΆ-Μ,

ΌΛ-ΠΑ ΈΠΗΣΗΤ ΣΜΆ-Μ,

ΠΚΆΣ ΤΑ ΠΛΊιΑ ΗΠΛΌΘΙΤ, ΚΥΡΜέΝΑ.

ΑΧ ΤΑ ΌΛΑ ΜΑΡέΣ

ΉΡΤΑΝ ΛΊΚΣ ΝΔΑ ΧΑΡέΣ,

ΆΡΤΑ ΓΛΊΦΤΝΙ ΤΥΚΌ-ΣΑΣ ΤΥ έΜΑ…»

ΑΧ Τ ΑδΡΈΦιΑ ΑΤΌΤ –

^ΒΡιΑΞεΣΛΆβΣ, ^βΣεβΟΛΌΔΣ,

ΣΜΆ-Τ ΚΑΝΊΣ-ΤΙΝ ΠΑ τΉ ΦΑΝΙΡΌΘΙΝ.

ΉΤΥΝ ΉΣ – ΜΑΝΑΧΌΤ,

ΠςΉ-Τ ΝΔΑ ΚΖέΝ ΧΤΥΝ ΚΥΡΜΌ-Τ

ΚΗ ΚΥΡΜΌ-Τ ΠΆΣ ΤΥΝ ΠΆΤΥ ΗΠΛΌΘΙΝ.

ΉΝΔΑΝ ΤΌΤ ΜΑΝΓΚΡΑιΜΥΣ

ΠέΣ ΤΥ ΜέΓΑ ΤΥ ^ΡΥΣ\,

ΤΑ ΑΝΆΝΤιΑ ΣΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΜεΓΆΛΝΑΝ.

δΆιΝΙΝ ΛΊΓΥΣ ΧΑΡΆ

ΤΥ ΦΟΝΊιΑ ΜΑΚΡΆ,

^ΓΟΡΟΔέΝΣΚΗ ΛΑβΎΤΙΣ ΝΔΑ ΛΆΛΝΑΝ.

****

βΆι, ^ιΑΡΟΣΛΆβ Τ ΑΝΈΠςΑ ΌΛΑ,

ΚΗ ΣΉΣ ^βΣεΣΛΆβ-ΠΑ, ΌΛ ΦΚΡΗΘΈΤ!

ΣΉΣ ΤΑ ΤΥΒΎΧΚΑ-ΣΑΣ ΣΠΑΘΊιΑ

ΑΣ ΤΑ ΘΙΚΆΡιΑ-ΤΙΝ βΑΛΈΤ!

ΣΉΣ ΤΑ ΣΗΜέΗΣ βΆΛΙΤ ΚΆΤΥ!

ΤΥ ΝΆΜ-ΣΑΣ ΧΆΣΗΤ-ΤΥ ΤΙΚΜΉΛ,

ΑΤΌ, ΤΥ βΆΣΤΑΝΑΝ ΤΑ ΠΆΠΣ-ΣΑΣ,

ΟΤ ΉΣΗτσ ΌΛ-ΣΑΣ-ΠΑ ΠΑΧΉΛ.

ΧΑΡςΎ – ΧΑΡςΎ ΟΤ ΧΥΛΔΑΈβΗΤ,

ΣΗΣ ΞΑΡΑΣΉΖΚΑ ΚΆΜΗΤ δΛΊΣ.

ΚΗ ΑΝ δΑΦΤΎ-ΣΑΣ ΤΑ ΧΑβΓΆιδΑ

ΣΤΥ ^ΡΎΣ\ ΔΥςΜΆΝΣ ΛΑΛΊΤΙ ΣΉΣ!

ΟΤ ΚΆΜΗΤ ΆςΞ]ΗΜΑ ΣΗΣ ΧΆιδΑ,

ΟΤ ΈςΗΤ ΣΉΣ ΧΑβΓΑΛΑιΜΎΣ,

ΤΥ ΖΉΣΜΥ ΉΝΔΥΝ ΝΑΚΑΤΊιΑ,

‘Χ ΠΟΛΌβτσΙΣ ΣΉΜΥΡ ΑΣ ΤΥ ^ΡΎΣ\.

****

Σ ΕΦΤΆ Τ ΕΠΟΧΑ ΤΥ ^ΤΡΟιΑΝΗ

^βΣεΣΛΆβΣ ΝΔΑ ΌΛΑ-Τ ΤΑ ΧΑΡέΣ,

ΝΑ ΠΆΡ ΤΟΣ ΝΎΝΣΗΝ ΑΝΔΥ ΠΣέΜΑ,

ΦΛιΥΡΉΤΚΥ ^ΚΗεβΣΚΗ ΤΡΑΠέΖ.

ΣΤΥ ^ΚΉεβ ΈΣΥΣΗΝ ΚΛΙΦΤΌΝΔΑΣ, (τότε πρωτεύουσα της Ρωσίας)

ΜΑ δΆιΝ ΠΑΝΔΎ-ΠΑ ΤΥ ΧΑΠΆΡ…

ΝΔΑ βΡέΘΑΝ ΚΌΖΜΥΣ, ΣΚΌΘΑΝ ΠΆΝΥ,

ΤΟ ΈΦΧΗΝ ιΆΝΔΥ ΔζΑΝΑβΆΡ.

ΤΝ ΑβιΉ ΣΤΥ ^ΝΟβΓΟΡΟΔ ΞΑΧ βΡέΘΙΝ.

ΝΔΥ ΠΣέΜΑ ΤΟΣ ΧΑΔΡΆιβΗΝ ΉΧ.

ΚΗ ^ιΑΡΟΣΛΆβ ΤΥ ΣΆΝ ΤΟΣ ΧΆΣΗΝ…

ΧΤΥ ΔΥΔΥΤΟΚ δΑιΝ Σ ΤΥ ^ΝεΜΗΓ.

    την αυγή ώς κ στο Νόβγκοροντ βρέθηκε

ΣΤ ^ΝεΜΗΓ δΙΜΆΤιΑ δΌ τΗ ΣΤΡΌΝΝΙ,

δΌ ΦτιΆΛιΑ ΣΤΡΌΝΝΙ Τ ΑΓΡΥΣΤΡέΣΣ,

ΚΗ ΤΑ ΚΥΡΜΉιΑ ΑΛΥΝΊΖΝΙ –

ΠεΛΊΓΝΙ ΣΤ ΆΝΙΜΥ ΤΑ ΠςέΣ.

Σ ^ΝεΜΉΓ ΤΑ ιΆΡιΑ τΉ ΥΣέβΝΙ

ΞΗΞΆΚιΑ ΚΗ ΧΥΡΤΆΡιΑ.

ΝΔΑ ΣΤΎιδΑ ΈΝ ΑΤΆ ΣΠΑΡΜέΝΑ

ΑΧ ^ΡΎΣΚΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ.

^βΣεΣΛΆβΣ ΣΤΥ ςέΡ-Τ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΠΡΆΤΖΗΝ,

ΒΑΖΆΡιΑ ΜΉΡΑΖΗΝΙ ΚΝιΆΖ\Σ.

ΧΑΝΔΖΆΡΗβΗΝ ΤΟΣ ιΆΝΔΥ ΛΊΚΥ,

ΥΛΝΊΧΤΑ, ΦΌΣ ΟΣ ΠΎ ΧΑΡΆΖ.

ΑΦΤΆΜΑΣ ΉΤΥΝ ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ, |ΑΧΣΆΜ|ας

ΌΣ ΤΥΝ ΠΗΡΝΌ – Σ ^ΤΜΥΤΟΡΟΚΆΝ.

ΑτΉ, ΠΥ ΉΡΗβΗΝ ΚΑΡδΊιΑ-Τ,

βΡΗςΚΆΤΙΝΔΥΝ ΧΑΠΑΡΣΗΣΤΆΝ. |hΑΒΑΡ-ΣΙΖ-ΔΑΝ|

ΣΤΥ ^ΠΌΛΟτσΚ ΧΤΊΠΑΝΑΝ ΚΑΜΒΆΝΙΣ,

ΣΤΥ ^ΠΌΛΟτσΚ ΠέΛΝΙΝ ΣΠΗΡιΑΝΌΣ,

ΚΗ ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ ΑΤΌ ΤΗ <ΤΝ> ΌΡΑ

ΦΟΝΊ ΚΑΜΒΆΝΑΣ ΉΚΥιΝ ΤΟΣ.

ΑΣ ΉςΗΝ ΜέΓΑ ΚΗ ΤΌΣ δΊΝΑ,

ΑΣ ΉΤΥΝ, ΤΈΚΑΣ ΜέΓΑΣ ΚΝιΆΖ\Σ,

ΠΗΧΤΆ, ΠΗΧΤΆ Σ ΤΥΚΌΤ ΤΥ ΖΉΣΜΥ

ΤΥ δΛΊιΑ-Τ τΉΡΚΗΝΔΥΝΙ ΡΆΣΤ.

ΤΥΝ ^βΣεΣΛΆβ ΑΤΌ ΖΑΜΆΝ

ΉΠΗΝ Άιτσ ΝΑΜΛΊδΣ ^ΒΟιΆΝΣ:

«ΝΈ ΑΧΗΛΔΆΡΣ,

ΝΈ ΠΣεΜΑΤΆΡΣ,

ΝΈ ΤΥ ΠΛΊ ΚΗ ΝΈ ΚΑΝΊΣ,

ΑΧ ΘΙΓΎ

ΠΗΚΡΌ ΑΓΎ

Τ\ΘΑ ιΑΓΑΛΊΣ!» διαλύσει

****

ΠέΡΑΣΑΝ ^ΤΡΟιΆΝ ΤΑ ΤΊΝΞΚΑ ΧΡΌΝιΑ,

^ιΑΡΟΣΛΆβ τΗΡΌΣ δΆιΝ ΚΆΤΥ-ΉΣ. κατωγής, καταγής

ΚΗ ΡΥΣΠΌΛΣ ^ΟΛέΓΣ ΤΙΚΜΉΛ ΖΜΥΝΊΘΙΝ –

ΈΦΑιΝ, ΧΆΣΗΝ ΚΌΖΜΥ ΤΟΣ ΠΥΛΊΣ.

ΠΆΝΔΑ ΠΑ ΑΓΛΆΤΥΝΙΝ Τ ΑδΡΈΦιΑ,

ΝΑ ΧΥΛΔΈβΝΙ ΤΙ ΧΑΡςΎ – ΧΑΡςΎ.

ΧΆΛΙΣ ΚΣέΝ ΝΑ ΠιΆΝΝΙ, ΝΑ ΣΚΥΤΎΝΝΙ, |QhΑΛΙΣ| ακριβώς, σωστά, ίδια.

ΤΊΤΚΥ ΠΡΆΤΖΗΝ ΤΟΣ ΠεΣ ^ΡΥΣΣ ΑΓΎ.

ΆΜΑ ΠΆΣ Τ ΖΑΝΓΚΎ Σ ^ΤΜΥΤΟΡΟΚΆΝ

ΠΆΤΑΝΙΝ ^ΟΛεΓΣ ΝΑ ΔζΥΝΑΉΣ,

ΉΚΥιΝΔΥ ΤΌ Τ ΌΡΑ ^ιΑΡΟΣΛΆβΣ-ΠΑ,

ΤΊΤΚΑ τΉ ΑΓΆΠΑΝΙΝ ΤΟΣ δΛΊΣ.

ΑΧΗΛΔΆΡΣ, ΝΑΜΛΙδΣ ^βΛΑΔΉΜΗΡΣ, ΤΌΣ-ΠΑ,

τΉΘΙΛΙΝ ΝΑ ΈΝ ΧΑβΓΑΛΑιΜΎΣ.

ΚΗ ^ΟΛέΓΣ ΝΔΑ ΠΚΆΝΖΗΝ ΤΑ ΚΑΜΒΆΝΙΣ,

τΉΘΙΛΙΝ ΑΤΌΣ ΝΑ ΤΥ ΑΚΎΣ.

ΚΝιΆΖ ^ΒΟΡΉΣ –ΠΑ ΣΤΥΝ ^ΟΛέΓ τΗΜΌΝΥ,

ΜΑΧΤΑΝΈΦΤΙΝ, ΌΛΣ-ΠΑ ΝΑ ΗΝΚΉΣ.

ΚΗ ΝΔΑ ΠιΆΣΤΑΝ ΣΜΆ Σ ΠΥΤΆΜ ^ΚΑΝΉΝΑ,

ΉβΡΗΝ ΤΥ ΑΔζέΛ-Τ ΑτΉ ^ΒΟΡΉΣΣ.

Άιτσ ΚΑΜΉιΑ ^ΣβιΑΤΟΠΌΛΚ-ΠΑ ΤΆΤΑ

ΣΜΆ ΣΝ ^ΚΑιΆΛΑ τέΚΑΜΗΝ ΧΑΉΡ.

ΚΗ Ν ΚΥΡΜΌ-Τ ΑΝ Τ ΆΛΓΑ, ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ,

ΠΉΓΑΝ ΑΣ ^ΣΟΦΉιΣΚΗ ΜΟΝΑΣΤΊΡ.

ΚΗ ΑΤΌΤ, ΣΤΑ ΆςΞΗ]ΗΜΑ ΤΑ ΧΡΌΝιΑ,

ΠΎιΑ ΆΡΤΑ ΠέΜΝΑΝΙ ΜΑΚΡΆ,

ΚΡΎΧΚΑΝΔΑΝ, ΗΡΉςΗβΑΝ Τ ΑδΡΈΦιΑ, εκρούοντο |ιΑΡΙς|ευαν

ΚΝιΆΖ\Σ ^ΟΛέΓΣ-ΠΑ ΉςΗΝ-ΔΥ ΧΑΡΆ.

ΤΥΝ ^ΟΛέΓ ΥΜδΊιΑ, «^ΓΟΡεΣΛΆβΗΞ»

ΈβΓΑΛΑΝ Σ ΑΤΌ ΤΥ ΧΑΒΑιΆΤ…

ΤΥςΝΙΜέΝ ΑΤΌΤ ΣΤ ΑΛΈΤΡιΑ ΠΉΣΥ,

ΛΊΓΥΣ ΛΌιΑ ΠΡΆΤΑΝΑΝ ΧΥΡιΆΤ.

ΤΥ <ΤΑ> ΚΥΡΌΝΙΣ ΠέΤΑΝΑΝ ΞΑΡΆΝιΑ –

ΈΖΝΑΝ ςέΝΚΑ, ΤΊΝΞΚΑ ΚΗ ΛΑΦΡΆ.

τσΝΆιβΑΝ ΑΘΑΡΠΝΎ ΚΥβΔΆιδΑ, ΣΤΎιδΑ,

βΓΆΛΙςΚΑΝ ΔΑΎςΑ ΑΝ Τ ΧΑΡΆ.

…ΉΤΑΝΙ ΛΥΓΆΣ ΠΚΑΝΖΜΎΣ–ΠΑ ΈΜΒΡΥ –

ΉΡΚΑΝΔΑΝ ΧΑΡςΎ – ΧΑΡςΎ Ν ΔΥςΜΆΝΣ,

ΜΑ ΑΤΊΤΚΥ ΠιΆΣΜΥ ΚΌΜΑ τΉΤΥΝ,

ΤΊΓΛΥ ΉΤΥΝ ^ΉΓΟΡ Ν ΠΟΛΟβΞΆΝΣ.

****

ΓΥΝΓΚΆ ΠΑΝΔΎ–ΠΑ^ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥΣ,

ΓΥΝΓΚΆ, βΑΡέιΑ ΝΑΣΤΙΝΆΖ.

ΑΝΓΚέβΝΙ ΗΜΒΗΡΝΆ ΤΑ ΧΡΌΝιΑ,

ΑΝΓΚέβΝΙ ΤΥΝ ^βΛΑΔΉΜΗΡ ΚΝιΆΖ\.

ΠΥΛΆ, ΠΥΛΆ ΡΥΣ ΘΑ ΑΝΓΚέβΝΙ

ΤΑ ΚΑΛΥΖΌιΑ ΗΜΒεΡΝΆ.

ΤΥΝ ΚΝιΆΖ\ ^βΛΑΔΉΜΗΡ ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ

ΝΑ ΣΤΊΚΣ ΖέΡ ΠΌΡΝΙΣ ΚΆΝΑ ΤΝΆ?

ΤΥΝ ΚΝιΆΖ\ ^βΛΑΔΉΜΗΡ, ΤΙΣ ΝΔΥΝ ΚΌΖΜΥ

ΔΙΓΚΉΣ-ΠΑ ΉΤΥΝ Σ ΕΝΑΝΔΟΠ, και αυθημερόν ακόμη ήταν σε οποιονδήποτε τόπο ήθελε,

τΉ ΠΌΡΝΙΝ ΉΣ-ΠΑ ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ

ΝΑ Ές ΑΤΌΝΑ ΚΑΤΑΤΌΠ. κατα τόπου

ΣΗΜέΗΣ ^ΡιΎΡΗΚ ΚΗ ^ΔΑβΉΔ-ΠΑ

ΠΡΑΤΊΖΝ-ΔΑ ΛΊΓΥΣ ιΥΡΥΧΛΊΧ.

ΠΡΑΤΊΖΝ-ΔΑ ΣΉΜΥΡ ΧΌΡιΑ – ΧΌΡιΑ

ΚΗ ΚΆΜΝΙ δΊ-ΤΙΝ ΠΑΧΗΛΛΊΧ.

ΧΌΡιΑ – ΧΌΡιΑ ΤΙ ΠΚΑΝΊΖΝΙ,

ΉΣ ΤΥΝ ΆΛΥ τΉ ΡΥΤΆ.

ΤΑ ΣΠΑΘΊιΑ-ΤΙΝ ςΥΡΉΖΝΙ,

ΜΑ Χ ΑΤΌ ΖεΡ ΈΝ ΦΑιΔΑ?! |ΦΑιΔΑ|= όφελος

****

^ιΑΡΟΣΛΆβΝΑ ΚΛΈ, ΘΑΡΉΣ, ΚΥΚΎςΚΑ,

ΤΥ ΔΑΎςτσ ΠΑΈΝ, ΜΑΚΡΆ ΑΚΎςΚΗΤ.

ΤΥ ΔΑΎςτσ ΔΑΓΛΈΦΚΗΤ, ΦΉΝ ΚΗ ΠΆι

ΛΌΝ ΠΛΑΤΊ ΚΗ ζΑΝΓΚΑΡΉ ^ΔΥΝΆι:

«ΆΝ ΘΑ ΉΝΝΙΜΗ ΚΥΚΎςΚΑ, -

^ιΑΡΟΣΛΆβΝΑ ΛΈ ΝΔΥ δΆΚΡΥ, -

ΓΌ ΘΑ ΠέΤΑΣΑ, ΘΑ δΆβΑ,

ΛΌΝ ^ΔΥΝΆι, ΞΆΧ Σ ΠΆΤΥ Τ ΆΚΡΑ.

ΣΤΥ ΠΥΤΆΜ ^ΚΑιΆΛ ΘΑ βΡέΘΑ,

ΤΥ ΜΑΝΊΤ\-Μ ΘΑ βΎΤΣΑ ΠέΣΥ,

ΚΗ ΚΝιΆΖ\ ^ΉΓΟΡ-Μ ΤΑ ΗΡΆιδΑ

ΓΟ ΘΑ ΠΌΡΣΑ ΝΑ ΤΑ δΈΣΥ».

^ιΑΡΟΣΛΆβΝΑ ΣΤΊΚΗΤ ΚΛΙιΥΜέΝΣΑ,

ΠΆΣ Τ ΓΥΝΈιΑ ΒΑΖΑΡΊ ΚΑιΜέΝΣΑ,

ΣΤΥ ^ΠΥΤΉβεΛ\ ΤΥΝ ΠΗΡΝΌ ΓΥΡΓΆ,

ΚΛΈ, ΠΑΡΑΚΑΛΊ ΚΗ ΜΥΡΛΥΓΆ:

«βΆι, ΣΗ ΑΝΕΜΥΚΑΛΊιΑ!

δΙΝΑΤΆ ΦΣΑΣ ΛΊΓΥΣ ΤΈΛΟΣ.

ΠΆΣ ΤΑ ΡΎΣΚΑ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ,

ΠΌΣ ΣΗ ΠΆιΣ ΔΥςΜΆΝ ΤΑ βέΛΙΣ.

ΤΌΠΥ ΈςΣ ΖεΡ ΆΛιΑΧ ΛΊΓΥ,

ΣΤ ΥΡΑΝΌ ΠΣΗΛΆ ΝΑ ΠέΚΣ ΣΗ? (δέν είναι το ρήμα «παίξεις», αλλα το απίκεσαι, του αρχαίου απικόμην (αφικόμην))

ΣΤΥ ιΑΛΌ – ΜΗΔΆΝ ΤΥ ΜέΓΑ,

ΤΑ ΚΑΡΆβιΑ ΝΑ ΧΑιδέΠΣ ΣΗ?

ΠΌΣ ΣΗ ΦΣΆΣ ΚΗ τέςΣ ΉΞ ΆΚΡΑ,

ΠΌΣ ΧΝ ΚΑΡδΊιΑ-Μ ΤΑ ςΗΝΓΚΛΊΧιΑ

ΠΉΡΗΣ, ΠέΛΣΗΣ ΣΤ ΜΥΚΑΛΊιΑ,

Σ ΧΗΡΔΙςΉ ΤΑ ΜΗΔΑΝΛΊΧιΑ?»

^ιΑΡΟΣΛΆβΝΑ ΣΤΊΚΗΤ ΚΛΙιΥΜέΝΣΑ,

ΠΆΣ Τ ΓΥΝΈιΑ ΒΑΖΑΡΊ ΚΑιΜέΝΣΑ,

ΣΤΥ ^ΠΥΤΉβεΛ\ ΤΥΝ ΠΗΡΝΌ ΓΥΡΓΆ,

ΚΛΈ, ΠΑΡΑΚΑΛΊ ΚΗ ΜΥΡΛΥΓΆ:

«βΆι, ^ΔΝεΠΡΟ! ΤΑ ΔζΆΠιΑ ΤΊΡΠΣΗΣ, τρύπησες, =διαπέρασες

ΧΑιΑδΊΤΚΑ ΈςΣ ΣΗ ιΆΡιΑ,

ΠΆΣ ΤΑ τΉΜΑΤΑ-Σ ΚΥΝΆΝΖΗΣ

ΣβιΑΤΟΣΛΆβ ΣΗ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ.

ΤΥΝ ^ΚΟΒιΑΚ, ΝΔΑ ΉΝΚΣΗΝ ΣΤΈΡΑ,

ΉΡΣΗΣ-τσ, ΉΦεΡΗΣ ΑΝ Τ ΉιΑ.

δΊΝΑ ΜέΓΑ ΈςΣ, ΝΑ ΦΚΡΉΘ-Με:

ΧΉιΠΣΗ ^ΉΓΟΡ-Μ Σ ΚΣεΝΙΤΉιΑ!

βΆι, ^ΔΝεΠΡΟ, ^ΔΝεΠΡΟ-^ΣΛΑβΎΤΗΞ!

ΓΡΉΚΑ ΣΉ ΤΥΚΌΜ ΤΥΝ ΠΌΝΥ,

ΤΥΝ ΚΗΡβΌ-Μ, ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ-Μ ΉΡΣΗ,

δΆΚΡΥ ΓΟ ΝΑ ΜΉ ΚΥΝΌΝΥ!»

^ιΑΡΟΣΛΆβΝΑ ΣΤΊΚΗΤ ΚΛΙιΥΜέΝΣΑ,

ΠΆΣ Τ ΓΥΝΈιΑ ΒΑΖΑΡΊ ΚΑιΜέΝΣΑ,

ΣΤΥ ^ΠΥΤΉβεΛ\ ΤΥΝ ΠΗΡΝΌ ΓΥΡΓΆ,

ΚΛΈ, ΠΑΡΑΚΑΛΊ ΚΗ ΜΥΡΛΥΓΆ:

«ΦΥΣΗΡΌ, ΛΑΜΒΡΎτσΚΥ ΉΛιΥ!

ΣΗ ΑΣ ΌΛΣ δΥιΣ ΦΌΣ ΚΗ ΧΛιΆδΑ.

ΠΌΣ ΠΑΣ ^ΉΓΟΡ-Μ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ

ΤΌΣΥ ΠέΛΣΗΣ ΣΗ ΑΠΣΆδΑ!?

ΞΆΧ ΤΑ βέΛΙΣ-ΤΙΝ ΑΛΊΓΣΗΣ,

ΑΝΔΥ ΚΛΈ ΡΥΤΎ ΓΟ ΣέΝΑ: εν τω κλαίειν ρωτώ εγώ σένα:

ΠΌΣ ΣΗ ΈΚΑΠΣΗΣ-τσ ΑΧ Τ δΊΠΣΑ,

ΠέΣ ΤΑ ΚΉΚΚΑ ΞΌΛιΑ ΚΣέΝΑ?»

****

ΔζΒΆΡιΑΣΗΝ, ΆΓΡΗΠΣΗΝ τΗΡΌΣ |ΞΟΥΒΑΡ|ιασεν, άγριεψε καιρός

ΚΗ ΣΚΌΘΙΝ ΜΆβΡΥ ΣΗΝΕΦΉιΑ.

ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ ΠΡΆΤΖΗΝ-ΔΥΝ ΘΙΓΌΣ,

ΣΤΥ ^ΡΎΣ\ ΝΑ ΉΡΣΗΝ ΠΆΛ ΑΝ Τ ΉιΑ.

ΧΤΥ ΣΉΡΤ ΑΠΉΣΥ ΉΛιΥΣ βΖΉΝ,

ΣΚΥΤΊΝΣΗΝ… ^ΉΓΟΡΣ ΠέΦΤ, τΉ Τ\ΜΆΤΙ.

ΝΥΝΊΖ, ΣΤΥ ΝΎ-Τ ΑΤΌΣ ΠεΡΆΖ,

ΤΎ ΠΆι ΣΤΥ ^ΡΎΣ\ ΛΌΝ ^ΔΌΝ ΤΌ Τ ΣΤΡΆΤΑ.

^ΟβΛΎΡΣ-ΠΑ, ΤΌΣ-ΠΑ τΉ ΝΙΣΤΆΖ,

ΤΜΆΖ ΆΛΓΑ. ΤΊΝΞΚΑ ΔΑΥςΛΈβΝΙ:

- ΈΝ Τ ΆΛΓΑ ΉΤΜΑ ΆΡΤΑΧ, ΚΝιΆΖ\,

ΈΝ ΆΡΤΑΧ ΟΡΑ ΝΑ ΔζΥΝΈβΥΜ!

ΔζΥΝΆιΣΑΝ… ΠΆΤΥΣ ΞΆΧ ΤΡΥΜΆΖ,

ΚΗ ςΑΧΗΡΛΈβΝΙ ΤΑ ΧΥΡΤΆΡιΑ. θροΐζουν

ΠΟΛΌβτσΙ ΈΜΑΘΑΝ-ΔΥ, ΜιΆΖ,

ΚΗ ΣΚΌΘΑΝ ΌΛ-ΤΙΝ ΠΆΣ ΤΑ ΠδΆΡιΑ.

ΜΑ βΡέΘΙΝ ^ΉΓΟΡΣ ΤΌ ΤΥ ΣΆΤ,

ΠέΣ ΤΑ ΧΑΜςέΣ, ΠΚΆΣ Ν ΠΥΤΑΜέιΑ. απ’έσω τα |QΑΜΙς|ιές, απο κάτω στην ποταμέα.

ΘΑΡΊΣ-ΚΗ ΠΛΊ ΠεΣ ΤΥ ΝΕΡΌ

ΚΥΛΎΜΠΣΗΝ, ΚΖέΝ Π ΑΤΌ ΜΑΡέιΑ.

μές τις καλαμιές, απο κάτω απ’ την ποταμιά (=όχθη του ποταμού)

ΠΆΣ Τ ΆΛΓΥ ΡΆΝΔΣΗΝ ΝΔΥ ΧΥΛΆι,

ΥΡΉΣ – ΥΡΉΣ ΦΤΙΡΝΊΖ ΚΗ ΠΆι. ωρίς – ωρίς (=ενωρίς, γρήγορα)

ΘΑΡΉΣ ιΗΡΆΚ ΠέΣ Τ ΣΗΝΕΦΉιΑ

ΠεΤΆ, ιΆΝ Τ ΑΝΙΜΥΚΑΛΊιΑ.

ΈΝ ΚΎΞ ΚΑΝΊΣ ΑΤΊτσ ΝΑ ΣΌΝ,

ΜΑ ΚΌΠΑΝ Τ ΆΛΓΑ-ΤΙΝ ΣΑΠΌΝ. (=|ΖΑΒΥΝ|, εξαντλημένα;)

ΠΆΧ Τ ΆΛΓΥ ^ΉΓΟΡ-ΚΝιΆΖ\Σ ΚΑΤΈΝ,

ΛΌΝ ΤΥ ^ΔΟΝέτσ ΠΑΈΝ, ΠΑΈΝ.

ΣΤΥ ΦΆιΜΥ, ΌΣΑ ΘΈΛ ΑΤΌΣ,

ΠΥΡΉ ΠΑΠΉιΑ ΝΑ ΣΥΤΌΣ.

ΚΝιΆΖ\ ^ΉΓΟΡΣ ιΆΝ ΔΥ ΠΛΊ ΝΔΑ ΠΛΈβ,

^ΟβΛΎΡΣ, ιΆΝ Τ ΛΊΚΥ ΧΑΤΑΛΈβ.

ΜΑ ΠΣΤΆΘΑΝ Τ ΆΛΓΑ-ΤΙΝ, ΑΒΡε!

ΘΑΡΉΣ-ΚΗ ΞΉΧ ΤΥΝ ΉδΡΥ Ρέ…

****

ΤΥ ^ΔΟΝέτσ, ΘΑΡΉΣ, ΖΔΙςέΝ ΝΔΥΝ ^ΉΓΟΡ:

«Ό, ΚΝιΆΖ\^ΉΓΟΡ! ΤΜΉ–ΠΑ ΣΗ τΉ ΠέΡΣ!

ΠΌΝΥ Σ Ές ^ΚΟΝΞΑΚΣ! ΑΣ ΡΎΣΚΥ ΚΌΖΜΥ

ΝΔΥΝ δΑΦΤΌ-Σ ΧΑΡΆ ΣΗ ΜέΓΑ ΦέΡΣ!»

«Ό, ^ΔΟΝέτσ!, - ΑΤΌΤΙ ΉΠΗΝ ^ΉΓΟΡΣ, -

ΉΣΗ ΑΚΗΡβΌΣ, ΣΤΥ ΚΣέΡΣ ΚΑΛΆ –

ΤΊΝΞΚΑ ΠΆΣ ΤΥ τΗΜΑ-Σ ΚΥΝΑΝΊΣ-Με,

ΣΉ-ΠΑ ΤΜΉ τΉ ΠέΡΣ, ΣΗ ΚςΆΖΣ ΠΥΛΆ.

ΠΆΣ ΤΑΚΆ-Σ ΤΑ ιΆΡιΑ ΤΑ ΧΛιΥΡιΆΡΚΑ,

ΠΎιΑ ΑΝΓΚΑΛΊΖ ΛΑΦΡΌ ΤΥΜΆΝΣ,

ΣΆΧΚΑ ΜέΝΑ ΜΛΌΝΣ, ΜΉ ΚΡΎΓΝΙ ΠΆΝΥ-Μ, |ΣΑΓ|ικα

ΧΥΡΑΛΈβΣ ΣΗ ΜέΝΑ ΑΧ ΔΥςΜΆΝΣ!».

ΚΗ ΑΤΌΣ ΝΔΑ ΠέΦΤ ΝΑ ΠΆΡ ΑΝΆΣΑ,

ΠΎ τΗΡΌΣ ΕΝ ΤΌΣΥ ΦΥβΗΡΌ,

ΦΛΆΓΝΙ ΤΌΝΑ ΑΣ Τ ΑΈΡΑ ΓΛΆΡΗΣ⁸

ΚΗ ΠΑΠΉιΑ ΣΆΧΚΑ ΠΆΣ ΝΕΡΌ.

^{8. ΓΛΑΡΗΣ – ΞΑιΚΗ.}

ΜΑ ΠΥΤΆΜ ΤΥ ^ΣΤΎΝΓΑ,

ΤΊΤΚΥ τέΝ, τΉ ΜιΆΖ.

ΝΔΑ ΠΥΤΆΜιΑ ΚΣέΝΑ

ΤΑ ΝΕΡΆ-Τ ΤΑΡΆΖ.

ΚΗ ΜΑΚΡΆ, ΞΆΧ ΣΤ ΆΚΡΑ-Τ,

ΝΊςΚΗΤΙ βΑΘΉ.

Τ ^ΡΟΣΤΗΣΛΑβ ΤΟ ΡΌΦΣΗΝ –

ιΑςΥτσΚΥ ΠεδΊ.

^ΡΟΣΤΗΣΛΑβ-ΚΝιΑΖ\ ΜΑΝΑ

Σ ΠΥΤΑΜΉ Τ ιΑΓΆ,

ΠΆΣ ΤΥΝ ιΌ-τσ ΦΥΡΚΖΜέΝΥ

ΚΛΈ ΚΗ ΜΥΡΛΥΓΆ.

ΚΛΈ ΤΙ ΜέΡΑ – ΝΊΧΤΑ,

ΠΆι ΤΥ ΚΛΈ-τσ ΜΑΚΡΆ,

ΤΑ ΞΗΞΆΚιΑ ςΉΧΚΝΙ,

ΚΛΈΓΝΙ ΤΑ δΕΝΔΡΆ…

****

ΤΌ ιΌΧ, τΉ ΧΛΊΖΝΙ ΚΑΞΑΚΆΝΙΣ,

ΤΌ ΔΡέΧΝΙ Άιτσ ^ΚΟΝΞΆΚΣ ΚΗ ^ΓΖΆΚΣ –

ΤΥΝ ^ΉΓΟΡ ΘΈΛΝΙ ΤΙ ΝΑ ΣΌΣΝΙ,

ΤΑ ΞΉΡιΑ ΠΉΡΑΝΙ ΤΙ ΚΝιΆΖ\.

τα ίχνη πήρανε αυτοί του πολέμαρχου.

ΤΑ ΚΑΞΑΚΆΝΙΣ, ΤΑ ΚΥΡΌΝΙΣ,

τΉ ΧΎΛΖΑΝ ΉΞ ΑΤΌ ΤΥ ΣΆΤ.

ΤΈΚ ΒΌΛΚΑ ΦΉδΑ, ΠέΣ ΧΥΡΤΆΡιΑ,

ΝΔΥ ςΎΡΖΜΥ ΈΦιΗβΑΝ ΑΠ ΣΜΆ-Τ.

ΤΑ ΚΣΗΛΟΦΆΓιΑ⁹ ΤΕΚ ΝΔΥ ΧΤΊΠΥΣ, ^{9. ΚΣΗΛΟΦΆΓ – ΔειΑΤεΛ\.}

ΣΜΑΡΛΆιβΑΝ ΠΎΧ ΝΑ ΠΆι ΑΤΌΣ.

ΚΗ ΤΑ ΑιδΌΝιΑ ΝΔΥ ΤΡΑΓΌδ-ΤΙΝ

ΒΗΛΔΡΆιβΑΝ ΤΟ, ΟΤ ΣΌΝ ΠΗΡΝΌΣ.

ΉΠΗΝ ^ΓΖΆΚΣ ΤΥΝ ^ΚΟΝΞΑΚ.

- ΤΈΚΑΣ Φ\έβ ΤΥ ιΗΡΆΚ

ΈΝ ΗΣΆΠ, ΣΉ ΑΝ ΘΈΛΙΣ,

ΝΔΑ ΦΛιΥΡΉΤΚΑ ΤΑ βέΛΙΣ.

ΛΈΓΥ ΣέΝΑ Τ ΑΣΛΊ-Τ,

ΆΣ ΣΚΥΤΌΣΥΜ ΤΥ ΠΛΊ-Τ.

ΛΈ ^ΚΟΝΞΆΚΣ ΚΗ ΗΛΆ:

- Άιτσ ΝΑ ΚΆΜΣ τΉ ΦΗΛΆ.

ΤΥ ιΗΡΆΚ Σ Φ\έβ, ΑΣ ΠΆι,

ΝΑ ΤΥ ΠιΆΚΣ τέΝ ΧΥΛΆι.

ΜΉΣ ΤΥΚΌ-Τ, ΚΣέΡΣ, ΤΥ ΠΛΊτσ,

ΑΣ ΤΥ δΌΚΥΜ ΚΥΡΉτσ.

τέΝ τΗΡΌΣ ΝΑ ΜΑΝΔΈβΥΜ,

ΜΉΣ ΑδΌ Σ ΤΥΝ ΠΑΝΔΡέβΥΜ.

^ΓΖΆΚΣ ΝΑ ΛΈ ΠΆΛΙΣ ΖΒδΆΖ:

- ΝΎΝ, ΚΟΝΞΆΚ, ΝΔΑ ΜιΑΛΆ-Σ.

ΤΥ ΠεδΊ-Τ ΝΔΥ ΠΑΝΔΡέΠΣΥΜ,

ΣΤΈΡΑ ΜΉΣ ΘΑ ΤΥ Χ\έΠΣΥΜ.

ΘΑ ΈΡΤ ΌΡΑ – ΖΑΜΆΝ,

ΘΑ ΤΥ ΚΆΜΥΜ ΒΥςΜΆΝ. |ΠΙςΜΑΝ|=μετάνοια

Φ\έβ ΚΗ ΠΆι Τ ιΗΡΑΚΉτσ,

ΠέΡ ΚΗ ΠΆι ΤΥ ΚΥΡΉτσ.

ΤΌΤ Τ\ΘΑ ΈΧΥΜ, ΒΑΡΌ,

ΝΈ ΚΥΡΉτσ, ΝΈ ΓΑΜΒΡΌ.

ΚΗ ΘΑ ΈΡΤΝΙ ΠΆΛ, ΜΆΣ

ΝΑ ΠΚΑΝΊΣΝΙ, ΓΡΗΚΆΣ?

ΝΑ ΠΚΑΝΊΣΝΙ ΜΑΣ ΌΛ,

ΠέΣ ΤΥΚΌΜΑΣ ΤΥ ΞΌΛ!

****

ΉΤΑΝ ΧΡΌΝιΑ, ΠέΡΑΣΑΝ ΖΑΜΆΝιΑ,

ΜΑ ΑΝΓΚέΦΚΗΤ ΚΌΜΑ ΤΈΚΑΡΑΝ:

ΤΡΑΓΥιδΆΝΤ ΔΊ ΈΖΝΑΝ ΠΆΣ ΤΥΝ ΠΆΤΥ,

ΈΜ ^ΧΟΔΊΝΣ ΚΗ ΈΜ ΝΑΜΛΊδΣ ^ΒΟιΆΝΣ.

ΣΤ ΑΚΗΡβΆ-ΤΙΝ, ςέΝΚΑ ΤΑ ΤΡΑΓΌιδΑ,

ΠΆΣ Τ ^ΟΛέΓ ΚΗ ΠΆΣ ΤΥΝ ^ιΑΡΟΣΛΆβ,

ΉΧΑΝ ΠέΣΥ ΛΌιΑ ΑΧΗΛΔΆΡΚΑ,

ΝΔΑ ΜΑΧΤΆιβΑΝ ΤΙ ΤΥΝ ^ΣβιΑΤΟΣΛΆβ:

«ΈΝ βΑΡΉ, ΗΛΒέΤ, ΤΥ ΦτιΆΛ ΝΔΑ τές ΚΥΡΜΌ,

ΜΑ ΚΥΡΜΌΣ-ΠΑ ΦτιΆΛ ΝΔΑ τές, ΤΟ ΈΝ ΧΑΜΌ!».

Άιτσ ΚΗ ΠΆΤΥΣ ΡΎΣΚΥ-ΠΑ ΤΟ ΜιΆΖ,

ΛΊΓΥΣ ΤΥΝ ΝΑΜΛΊδΚΥ ^ΉΓΟΡ-ΚΝιΆΖ\!

****

ςέΝΓΚΑ ΉΛιΥΣ ΦΥΣΑΡΈβ, ΛΑΜΒΡΉΖ.

Σ ^ΡΎΣΚΥ ΠΆΤΥ ^ΉΓΟΡ-ΚΝιΆΖ\Σ ΗΡΉΖ.

ΤΡΑΓΥδΎΝ ΚΥΡΉΞΑ ΣΜΆ Σ ^ΔΥΝΆι,

ΞΆΧ ΣΤΥ ^ΚΉεβ ΤΥ ΔΑΎς-ΤΙΝ ΠΆι!

ΑΣ ΤΥ ^ΚΉεβ ^ΉΓΟΡΣ ΖΒδΆΖ ΚΗ ΠΆι,

ΣΤΥ ^ΒΟΡΉΞεβ ΈΣΥΣΗΝ ΧΥΛΆι.

δΆιΝ ΑΣ ^ΠΗΡΟΓΟςΞ]ΑΣ ΤΟΣ ΚΗΛΣΉιΑ,

ΈβΑΛΙΝ ΣΤΑβΡΌ ΚΗ ΜΗΤΑΝΊιΑ.

ΑΧ Ν ΚΗΛΣΉΙΑ ^ΉΓΟΡΣ ΚΖέΝ, ΠΆΛ, ΖΒδΆΖ,

ΧΑΡΗΤΌΘΑΝ ΚΌΖΜΥΣ, ΠΎ ΔΡΑΝΆΣ!

ΧΆΡΑΝ ΤΑ ΧΌΡΗΣ,

ΤΑ ΒΑΖΆΡιΑ ΧΆΡΑΝ!

****

ΤΡΑΓΌδ ΤΡΑΓΌδΣΑΜ έΡΥΣ ΚΝιΆΖ\Σ

ΚΗ ΠΆΣ ΖΑΜΆΝιΑ ΠεΡΑΖΜέΝΑ.

τΗΡΌΣ ΑΤΌΡΑ ΜΉΣ ΠΆΣ ιΆςΣ

ΤΡΑΓΌδ ΝΑ ΠιΆΚΥΜ δΟΚΣΑΖΜέΝΥ:

δΌΚΣΑ ΤΥΝ ΚΝιΆΖ\

ΤΗΝ ^ΉΓΟΡ ^ΣβιΑΤΟΣΛΆβΟβΗΞ!

δΌΚΣΑ ΤΥΝ ΑδΕΡΦΌ-Τ

ΤΥΝ ΝΑΜΛΊδ ^βΣεβΟΛΌΔ!

δΌΚΣΑ ^ΉΓΟΡ ΤΥΝ ιΌ

ΤΥΝ ^βΛΑΔΉΜΗΡ ^ΗΓΌΡεβΗΞ!

ΚΑΛΆ ΝΑ ΖΉΣΝΙ, ΛΊΓΥΣ ΓΜΆΡιΑ,

ΈΜ ΚΝιΆΖ\ ΝΑΜΛΊδ, ΈΜ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ!

δΌΚΣΑ!

ΤΊΣ ΣΚΌΘΙΝ ΠΆΝΥ ΠΆΣ ΔΥςΜΆΝΣ,

ΝΑ ΧΥΡΑΛΈβΝΙ ΧΡΗΣΤΗΆΝΣ,

δΌΚΣΑ!

ΈΜ ΚΝιΆΖ\Σ,

          ΈΜ ΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ,

δΌΚΣΑ!

ΑΜΉΝ\.

^ΣΑΡΤΑΝΆ – ^ΥΚΡΑΉΝΑ - ^ΡΥΜΙΝΉιΑ - ^ιΥΓΟΣΛΑβΗιΑ – ^βεΝΓΡΗιΑ - ^ΑβΣΤΡΗιΑ - ^ΜΑΡΗΥΠΟΛ\ - ^ΣΑΡΤΑΝΆ) ΜΆΗΣ 1940 – ΗιΎΛΗΣ 1983. _{(όλα αυτά τα παραπάνω ποιήματα με κοινό θέμα τους πολέμους της ορθόδοξης Ρωσίας κατά της καθολικής Πολωνίας σε μιά παλιά εποχή, προφανώς πρίν απο την άλωση της Κωνσταντινούπολης απο τους Οθωμανούς, ο ποιητής άρχισε να τα γράφει απο το Μάιο του 1940 και τα ολοκλήρωσε τον Ιούλιο του 1983, σε διάφορους τόπους όπου έζησε: Σαρτανά, Ουκρανία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία, Αυστρία, Μαριούπολη, Σαρτανά). Είναι φανερό πως αυτοί οι πόλεμοι έκριναν το μέλλον της Ρωσίας και όλης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, άν θα έμενε Ορθόδοξη και ανεξάρτητη ή Καθολική και υποτελής στην Πολωνία. Να σημειώσουμε πως το Ρωσικό κράτος δέν ιδρύθηκε απο Σλάβους, αλλα απο Σκανδιναυούς, φυλές πολεμόχαρες, στις οποίες, όπως και στο πρώιμο ρωσικό κράτος, ίσχυε το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα των Αρείων φυλών: η κοινωνική θέση του κάθε πολίτη και η πολιτική θέση του κάθε ηγέτη καθορίζονταν απο την όλη πολεμικήτου ικανότητα. ήταν ένα σύστημα απο αυτήν την άποψη απόλυτα αξιοκρατικό).}

ΠΆςΑ ΑΝΓΕΛΗΝΑ _{(σειρά ποιημάτων για μιά Ρωμιά ονομαζόμενη Pasha Angelina, μέτρο μεσοτονικό)}

1.

ΣΤΥ ΒέςεβΟ ΣΚΌΘΗΝ βΗΡΆΝ, ΜΥΚΑΛΊιΑ, _{(λάθος αντί για ΒΥΡΑΝ= μπουρίνι, θύελλα. επηρεάσθηκε απο |βίΡΑΝ|= ερείπια)}

ΠΆΣ Τ ΧΌΡΑ ΧΥΛΞΆΡΚΑ ΣΤΡΑΠΉΣ ΦΥΣΑΡέβ.

ΚΥΜΆΤιΑ ΧΑΠέΣ ςΚΉΖ ΠεΤΆι Τ ΣΗΝΕΦΉιΑ,

ΤΥ ΞΌΛ ΜΑβΡΥΠΉΣΑ – ΚΗΣΚΉΝΚΑ ΔΥβΛΈβ.

          στο (χωριό) Μπέшεβο σηκώθηκε ανεμοστρόβιλος, ανεμοθύελλα, πάνω στο χωριό θυμωμένα αστρπή φωτίζει. κομμάτια – κομματάκια σκίζει, πετάει τη συννεφιά (ο άνεμος), η εξοχή μαύρη πίσσα, αιχμηρά ηχεί.

ΚΑΝΊΣ-ΠΑ τέΝ ΒδΗΝΑ, ΜΣΟΝΙΧΤΑ Ές Τ ΧΌΡΑ,

ΦΣΑΛΜέΝΑ ΤΑ ΠΌΡΤΙΣ, ΚΑΝΊΣ-ΠΑ Τές ΦΟΣ.

ΤΙΣ Ές ΤΥ ΧΑΜΌ-Τ, ΝΑ ΚΖέΝ ΌΚΣΥ ΑΤΌΡΑ,

ΝΔΑ βΡές Κε βΡΥΝΔΑ, ΑΝΔΑ ΈΝ Άιτσ ΑΡΓΌΣ.

          ούτε ένας άνθρωπος δέν είναι πουθενά, μεσάνυχτα έχει το χωριό, σφαλισμένες οι πόρτες, ούτε ένας άνθρωπος δέν έχει φώς (αναμμένο στο σπίτιτου). ποιός έχει το χαμότου να βγεί έξω τώρα, που βρέχει και βροντά, τέτοια ώρα τόσο αργά. _{(«έχει το χαμότου» είναι μιά παροιμιώδης έκφραση με την έννοια πως κάποιος φέρεται παράτολμα, άρα αψηφά τη ζωήτου, άρα (τον κάνει ο Θεός να) πηγαίνει στο χαμότου).}

ΜΑ ΧΤΊΠΣΗΝ Ν ΠΥΡΤΊτσΑ, Κε ςΞ]Άδ ΗΣΑΝΊΤΚΥ, |ίΝΣΑΝ|ίτικο =γυναικείο

ΤΥΡΜΆςΗΠΣΗΝ ΔΌΚΗΝ ΒΗΡΔΈΝ ΤΥ ιΑΛΊ:

- ΤΟ ΣΉ ΗΣΗ, ^ΠΆςΑ, ΑΣ ΌΡΑ ΑΤΊΤΚΥ,

ΤΊ ΧΡΆςΚΗΣ, τΉ Τ\ΜΆΣΗ? ΣΗ Πέ-Με Τ ΑΣΛΊ.

          αλλα χτύπησε η πορτίτσα και (μιά) σκιά γυναικεία «αναρριχήθηκε» (=υψώθηκε) χτύπησε με μιάς το τζάμι. – «εσύ είσαι Πάшα; σε ώρα τέτοια τί σου ήρθε, δέν κοιμάσαι; πέςμου την αλήθεια».

- ΝΑΤΆςΑ, ΝΑΤΆςΑ, βΆι, ΉΠΝΥ τΉ ΠέΡ-Με,

ΑΤΌΣΥ βΡές ΌΚΣΥ, ΈΜ ΣΤΡΆΦΤ, ΈΜ βΡΥΝΔΆ.

ΤΑ ΜΣΚΆΡιΑ ΕΝ ΌΚΣΥ, Αι Σ ΠΆΓΥΜ ΑΣ Τ ΦέΡΜΑ,

ΣΤΑ ΠΆΡΥΜ ΑΠέΣΥ, ΠΑΓΌΝΝΙ ΑΤΑ.

          - «Νατάшα, Νατάшα, άχ, ύπνος δέν με παίρνει, τόσο βρέχει έξω, καί αστράφτει, καί βροντά. το μοσχάρια είναι έξω, έλα να πάμε στη φάρμα, να τα πάρουμε μέσα, θα παγώσουνε»

- ΓΟ, ΠΆςΑ, ΦΥβΎΜΗ, ΓΥΛβΎΤ ΞΑΧ ΤΥ ΣΤΌΜΑ-Μ, γολβούται

Τ\ΘΑ ΠΆΓΥ, ΖεΡ ΈΧΥ ΧΑΜέΝΥ ΓΟ Ν ΠςΉ-Μ…

- Α ΛΈιΣ Κε ΚΑΡδΆΡΣΑ-ΠΑ ΉΣΗ ΑΚΌΜΑ,

ΆΝ Τ\ΘέΛΣ ,ΤΊΓΛΑ ΘέΛΣ, ΓΟ ΝΑ ΠΆΓΥ δΑΦΤΊ-Μ!

          -«εγώ, Πάшα, φοβάμαι, τόσο που βουβαίνεται το στόμαμου, δέν πρόκειται να πάω, μήπως έχω χαμένη την ψυχήμου;» _{(«έχει χαμένη την ψυχήτου» παροιμία που λέγεται για όποιον φέρεται παράτολμα, ένδειξη οτι προορίζεται με αυτήν την αποκοτιά να θανατωθεί)}. – «ενώ λές πως είσαι και πιό θαρραλέα! (εντάξει,) άν δέν θέλεις, όπως θέλεις, εγώ θα πάω μόνημου!»

Κε ^ΠΆςΑ ΔζΥΝΆιΣΗΝ… ΣΤΡΑΠΉΣ ΦΥΣΑΡΆιβΗΝ,

Τ ΣΤΡΑΤΊτσΑ ΤΥ δΆιΝΗΝ, ΑΣ ΦέΡΜΑ, ΣΤΥ ΞΌΛ…

ΑΧ ΌΡΑ ΑΠΆΝΥ ΜΑΝΓΚΡΆιβΗΝ Κε δΆιΝΙΝ,

ΠέΣ Τ ΧΌΡΑ ΑΤΌΤΙΣ ΝΔΑ Τ\ΜΆΤΑΝΔΑΝ ΌΛ…

και η Πάσια ξεκίνησε… αστραπή _{(συνεχώς)} φώτιζε το δρομάκι το οποίο πήγαινε στη φάρμα, στην εξοχή… απο μιά ώρα περισσότερο, βρυχόμενη βάδιζε, μέσα στο χωριό τότε ενώ κοιμούνταν όλοι…

ΘΑΡΉΣ-Κε, ΚΥςΚΝΊςΚΗΤ βΡΥςΉΣ ΠΆΧ ΤΥ ΚΌςΚΝΥ

ΤΑ ΜΣΚΆΡιΑ ΛΥΝΔζΉΞΑ, ΑΠ ΚΆΤΥ ΣΤ βΡΥςΉ. «λούτσα»

τΉβΡΗςΚΝΙ ΞΑΧ ΤΌΠΥ, ΑτΉ – ΑδΌ ΚΛΌςΚΝΙ,

ΚΑΜΒΌΣΑ, ΧΑΛΆιΔΑ, ΤΕΚ ΈΧΥΝΙ ΠςΉ. |QΑΛΑΤ|

          θαρρείς και κοσκινίζεται η βροχή απο κόσκινο! _{(=λές και απο κόσκινο πέφτει η βροχή. αρχαία έκφραση, στον Αριστοφάνη, Νεφέλες, ο Στρεψιάδης λέει για το πώς δημιουργείται η βροχή: «ΕΓΩ Δ’ ΑΤΕΧΝΩΣ ΩιΜΗΝ ΤΟΝ ΔΙΑ ΔΙΑ ΚΟΣΚΙΝΟΥ ΟΥΡΕΙΝ»)}. τα μοσχάρια «λούτσα» κάτω απ’ τη βροχή. δέν βρίσκουνε κάν τόπο (να κουνηθούνε), εκεί – εδώ γυρίζουνε, κάμποσα (απο αυτά), τα κακόμοιρα, μόλις που επιζούν.

- βΆι, ΠΆΓΥΣΗΤ, ΠΆΓΥΣΗΤ! ΤΊ ΝΑ ΣΑΣ ΚΆΜΥ?

ΤΑΚΆΜ ΤΑ ΜΣΚΑΡΉΞΑ, ΤΑΚΆΜ ΤΑ ΧΑΜΝΆ.

ΓΟ δΎΓΥ-ΣΑΣ ΤΡΌιΤΙ, ΓΌ ΧΛέΝΥ-ΣΑΣ ΆΜΑ…

Κε ΠΉιΝ-ΔΑ ΑΠέΣΥ ΣΤ ΑβΖΆΡ ΣΑΑΤΝΆ.

          - άχ, παγώσατε, παγώσατε! τί να σας κάνω; τα δικάμου τα μοσχαράκια, τα καημέναμου! θα σας δώσω να φάτε, θα σας ζεστάνω αμέσως… και τα πήγε μέσα στο στάβλο την ίδια ώρα.

ΝΤ ΦΥΦΆιΚΑ-τσ ΤΙ ςΞ]έΠΑΣΗΝ Τ ΈΝΑ Κε Τ ΆΛΥ,

ΤΊ ΆςΗΡΥ ΈΣΤΡΥΣΗΝ, ΘέΛ ΝΑ ΤΑ ΧΛέΝ…

βΡΥςΉΣ ΉΞ τΗ ΣΤΊΚΗΤ, ΤΕΚ ΠέΧΤΑΝΙΝ τιΆΛΥ, _{(αρχικά νόμισα απο απίκεταν-ε =αφίκετο, αλλα πρέπει να είναι απο το πηχταίνει =πυκνώνει)}

ΑΠ ΌΚΣΥ ΔΑΎςΑ ΑΚΎΧΤΑΝ, ΒΗΡΔΈΝ.

          με το πανωφόριτης σκέπασε το ένα και το άλλο, άχυρο έστρωσε (στο πάτωμα) με σκοπό να τα ζεστάνει… η βροχή δέν σταματά, αντίθετα πύκνωσε κι άλλο, απ’έξω φωνές ακούστηκαν ξαφνικά.

Κε ΈΒΑΝ ΑΠΉΣΥ, ΔΛΙΓΜέΝ ΑΝΔΑ ΞΠΎΝΙΣ,

ΣΤΥ ςέΡ-ΤΙΝ ΝΔΑ ΦΉΝΚΗΣ, ΧΥΝΔΡΉ δΗ ΝΥΜΆΤ.

ΗΣ ΉΠΗΝ ΤΥΝ ΆΛΥΝΑ: «δΉΓΝΥΜ-τσ «ΚΟΜΜΎΝΑ»!,

ΤΜΑΡέβΥΜ ΤΑ ΜΣΚΆΡιΑ-ΤΙΝ, Σ ΈΝΑ ΤΥ ΣΆΤ!

και μπήκανε μέσα, τυλιγμένοι με τα σακκάκια(τους), στο χέριτους με μεγάλα μαχαίρια, χοντροί δυό νομάτοι. ο ένας είπε στον άλλον: «θα τους δείξουμε _{(αυτούς που αποτελούν)} την κομμούνα! _{(=συνεταιρισμό)}. θα «τακτοποιήσουμε» τα μοσχάριατους, στη στιγμή!».

Κε ΉΡεΠΣΗΝ ΉΣ-ΤΙΝ ΝΑ ΠιΆΚ ΜΆβΡΥ δΛΊιΑ,

ΠΑΣ Τ ΓΎΛΑ ΜΣΚΑΡΉ ΑΡΤΑ ΤΡΆβΣΗΝ ΜΑςέΡ,

ΜΑ βΡΌΝΔΙΚΣΗΝ ^ΠΆςΑΣ Τ ΦΥΝΊ ΠΑΧ Τ ΣΚΥΤΝΊιΑ:

- ΤΟ ΤΊ ΕΝ ΤΥ ΚΆΜΣ ΣΗ! – Κε ΠιΆΚΗΝ ΤΥ ςέΡ-Τ.

          και προσπάθησε ο έναςτους να πιάσει μαύρη δουλειά, στο λαιμό (ενός) μοσχαριού ήδη έφερε το μαχαίρι, μα βρόντησε της Πάшας η φωνή απο τη σκοτεινιά: «τί πάς να κάνεις!» και έπιασε το χέριτου.

ΧΥΛΔΆιΣΗΝ Κε ΔΡΆΧΤΙΝ Ν ΔΥςΜΆΝΣ ΠεΣ Τ ΣΚΥΤΝΊιΑ,

ΤΥΝ ΉΝΑ-ΤΙΝ ΦΛΆΚΣΗΝ ΞΑΠΉΚΚΥ ΓΥΡΘΉ… φλάκισε =χτύπησε, απο flagellum, flagium

Κε ΠΉΡΗΝ-ΔΥΝ δΆβΥΛΥΣ, ΆΛΥΣ ΧΤ ΦΥβΉιΑ,

δΑΦΤΌΤ ΑΧΤΡΑΜΉΣΤΙΝ ΠέΣ ΞΧΎΡ ΤΥ βΑΘΉ.

          επιτέθηκε και πάλεψε με τους εχθρούς μές το σκοτάδι, τον έναν – του έρριξε επιδέξια γροθιά, και τον πήρε ο διάβολος (=έφυγε μακριά), (ενώ) ο άλλος απο το φόβο μόνοςτου χάνοντας την ισορροπίατου έπεσε μέσα σε έναν λάκκο βαθύ.

ΤΥ ΞΧΎΡ ΞΆΛΚΑ ςΞ]έΠΑΣΗΝ ΑΝΔΑ ΣΑΝΊδΑ,

Κε ΚΆΤΣΗΝ ΑΠΆΝΥ, ΘΑΡΉΣ, ΠΆΣ ΤΥ ΚέΡ.

ΜΗ ΈΡΚΝΙ ΑδΌ ΠΑΛ ΔΥςΜΆΝΚΑ ΤΑ ΦΉδΑ,

ΤΙ ΚΆΘΗΤ Κε ΦΛΆι, ΑΝΔΥ τσΚΎΡ ΑΣ ΤΥ ςέΡ. τσεκούρι

          τον λάκκο γρήγορα τον σκέπασε με σανίδια, και κάθισε επάνω, θαρρείς πάνω σε πολυθρόνα. μήν έρθουν εδώ πάλι εχθρικά τα φίδια, αυτή κάθεται και περιμένει, με (ένα) τσεκούρι στο χέρι.

τΗΡΌΣ, ΘΑΡΗΣ, ΣΤΆΘΗΝ, βΑΡέιΑ ΠΑι ΌΡΑ,

ΦΛΆι ^ΠΆςΑ ΤΥΝ ΚΛΈΦΤ ΜΑΝΑΧΉτσ ΠεΣ Τ ΑΡΆΝ. _{|ΑΡΑΝ| παλαιοτουρκ. λ. =περίφραξη απο πασσάλους, στάβλος.}

ΜΑ ΧΆΡΗΝΙ ^ΠΆςΑ – ΜΑΚΡΆ ΟΚΣΥ ΧΤ ΧΌΡΑ,

ΧΤΥ ΣΉΡΤ ΉΛιΥΣ ΦΆΝΙΝ – ΗΛΆ ΤΕΚΑΡΑΝ…

          ο χρόνος, θαρρείς, σταμάτησε, δύσκολα περνάει η ώρα, περιμένει η Πάшα τον (ενδεχόμενο) κλέφτη μοναχήτης μέσα στον σταύλο. αλλα χάρηκε η Πάшα: μακριά έξω απο το χωριό απο τη ράχη (του βουνού) ήλιος φάνηκε, σιγανογελά…

Κε ΉΡΤΑΝΙ ΚΌΖΜΥΣ: ΈΜ ΤΆΤΑ-τσ, ΈΜ ΜΆΝΑ-τσ,

ΘΑΓΜΆςΚΝΙ ΝΔΑ ΆΓΡΑ, ΔΥςΜΆΝΥ ΤΑ δΛΊΣ.

ΝΔΥ ΜέΓΑ ΤΥ ΣΉΡ ΟΛ βΗΓΛΊΖΝΙ ΑΠΆΝΥ-τσ, |ΣΕιΡ|

Κε ΘέΛ ΑΝ Τ ΧΑΡΆ ΚΆΘΑ ΉΣ ΝΑ ΤΙΝ ΦΛΊΣ.

          και ήρθανε άνθρωποι: και ο πατέραςτης, και η μάνατης, μένουν έκπληκτοι με τις άγριες του εχθρού τις δουλειές. πολύ εντυπωσιασμένοι όλοι την κοιτάζουνε, και θέλει με χαρά ο καθένας να την φιλήσει.

- ΤΥ ςέΡ-Σ έΜΑ Ρέ, ΦεΡ ΜΗΣ ΆΜΑ ΣΤΥ δέΣΥΜ!

- ΤΊ ΧΡΆςΚΗΤ, - ΛΕι ^ΠΆςΑ, - ΤΟ ΤΊΠΥΣ-ΠΑ τεΝ!

Κε ΉΝΚΣΗΝ ΤΥ ΞΧΎΡ, ΑΓΡΥΛΆιΣΗΝ ΚΑΤ ΠέΣΥ –

ΔΥςΜΆΝΥΣ ΤΌ Τ ΌΡΑ, ΤΥΡΜΆςΗΠΣΗΝ ΚΖέΝ.

          -το χέρισου αίμα τρέχει, έλα, αμέσως να το δέσουμε! –τί χρειάζεται; λέει η Πάшα, αυτό τίποτε δεν είναι! και άνοιξε τον λάκκο, ακούστηκε κάτι παράξενο (εκει)μέσα, ο εχθρός εκείνη την ώρα σκαρφάλωσε, βγαίνει.

- ΔΥςΜΆΝΣ ΚΑΛΑ ΜΆΘΣΗΣ, - Άιτσ ΉΠΗΝΙ ΤΆΤΑ-τσ, -

ΝΑ ΖΉΣ, ΤΥ ΚΥΡΉτσ-Μ, Σ ΒΑςΧΑΡΉιΑ ΤΥΚΌΣ,

ΣΗ ΈδΗΚΣΗΣ ΉΣΥ, ΤΙΜΉΖΚΥ ΜΑΣ ΣΤΡΆΤΑ,

ΜΉΣ ΤΊΓΛΑ ΝΑ ΣΤΊΚΣΥΜ ΣΤΥ ΒδΆΡ ΤΥ ΚΟΛΧΌΖ…

          -στους εχθρούς καλό μάθημα έδωσες, έτσι είπε ο πατέραςτης, να ζείς, κορίτσιμου, για το κατόρθωμά που έδειξε την ικανότητάσου, μας έδειξες ίσιο, καθαρό δρόμο, πώς να κάνουμε να σταθεί στα πόδιατου το κολχόζ.

ΠΑΛ ΜέΤΡΗΣΗΝ ^ΠΆςΑ, ΤΑ ΜΣΚΆΡιΑ ΑΧ Τ ΆΚΡΑ,

Κε ΈδΗΣΗΝ Ν ΠΌΡΤΑ, ΑΝΔΥ ΖΗΝΔζΗΛΊτσ…

Α ΜΆΝΑ-τσ ΜΑΝΓΚΡΆιβΗΝ, ΚΑΤΈβΑΖΗΝ δΆΚΡΥ,

ΚΑΤΆΡΥΝΙΝ ΤΙ ΤΥΝ ΘΕΌ Κε Τ ΓΡΑΦΉ-τσ…

          πάλι μέτρησε η Πάшα τα μοσχάρια απο την αρχή ώς το τέλος, και έδεσε την πόρτα με μικρή αλυσίδα. ενώ η μάνατης βογγούσε, κατέβαζε δάκρυ, καταριόταν το Θεό και τη μοίρατης. _{(=παρόλο που ο πατέραςτης χάρηκε με το κατόρθωμα της κορηςτου, η μάνατης θεώρησε δυσάρεστο το γεγονός, φοβήθηκε. το υπόλοιπο ποίημα θα μας δείξει άν είχε δίκιο να φοβάται για την κόρητης)}

2.

ΥΛΜέΡΑ ΣΤΥ ΣΚΌΛιΥ, ΑΣ Τ ΦέΡΜΑ ΥΛΝΊΧΤΑ,

ΜΣΚΑΡΉΞΑ Κε ΆΛΓΑ ΔΡΑΝΆ ΣΤΥ ΚΟΛΧΌΖ,

Α ΣΉΜΥΡΥ ^ΠΆςΑ ΑΝΆΠΑΠΣ Ες, ΔΛΊΧΤΙΝ

Κε ΚΆΘΗΤΙ ΧΛΆτσΚΑ <ΧΛΊτσΚΑ> δΑβΆΖ ΟΣ ΑΡΓΟΣ.

          κάθε μέρα στο σχολείο, στη φάρμα κάθε βράδυ, μοσχαράκια και άλογα φροντίζει στο κολχόζ. όμως σήμερα η Πάшα αργία έχει, τυλίχτηκε (με κουβέρτα) και κάθεται στα ζεστά, διαβάζει μέχρι αργά.

ΌΛ Τ\ΜΎΝΝΙ ΤΑΚΆ-ΤΙΝ, ΜΣΟΝΙΧΤΑ Ες Τ ΧΌΡΑ,

ΤΕΚ ΓΑΚΑ-τσ ^ΗβΆΝ ΚΌΜΑ τέΝ, τΉ ΗΡΉΖ.

ΚΑΡΦΆ Ν ΠΌΡΤΑ ΧΤΊΠΣΗΝ, ΑΡΓΌΣ ΉΤΥΝ ΌΡΑ,

^ΗβΆΝΣ ΈΒΗΝ ΠέΣΥ, ΓΑΖέιΑ ΤΟΣ ΜΡΉΖ. (γκάζι, βενζίνη)

          όλοι κοιμούνται οι δικοίτης, μεσάνυχτα έχει το χωριό, μόνο ο μεγάλος αδερφόςτης ο Ιβάν ακόμη λείπει, δέν έχει γυρίσει. κρυφά η πόρτα χτύπησε, αργά ήταν η ώρα, ο Ιβάν μπήκε μέσα, βενζίνη αυτός μυρίζει.

- ΤΟ ΠΎ ΉΣΝΙ, ΓΆΚΑ, ΣΗ ΌΡΑ ΑΤΌΣΥ?

ΤΑ ςέΡΑ-Τ ΝΔΑ ΜΆζΑ, ΑΧ Ν ^ΠΆςΑ ΤΟΣ ΜΛΟΝ.

- ΜΉ ΧΛΉΖΣ, ^ΠΆςΑ, ΣΌΠΑ, ΦέΡ ΤΊΠΥΤ Σ ΧΑΠΌΣΥ,

ΑΤΌΡΑ ΓΟ ΉΦεΡΑ ΤΡΆΚΤΟΡ «^ΦΟΡΔΖΟΝ».

         -πού ήσουν, αδερφέ, ώρα τόση; τα χέριατου με λεκέδες απο μηχανόλαδο, απο την Πάшα τα κρύβει. –μή φωνάζεις, Πάшα, σώπα, φέρε τίποτα να τσιμπήσω, τώρα έφερα το τρακτέρ το _{(μάρκας)} Φορντζον.

- ΜΑ ΤΊ ΕΝ ΤΟ «ΤΡΆΚΤΟΡ», ΝΑ Πέ-Με ΤΥ ΆΜΑ,

ΤΥΝ ΓΆΚΑ-τσ τΗ ΦΉΝ-ΔΥΝ ΤΙ ΉΞ ΞΑΡΑδΉ.

- ΤΟ ΈΝ ΤΊΤΚΥ ΆΛΓΥ, ΑΛΈΤΡ ΚΆΜΝΙ ΔΆΜΑ,

ΦΑΓΎΡΑ τΉ ΧΡΆςΚΗΤ, ΤΟ ΈΝ ΣΗδεΡΉ.

- «μα τί είναι αυτό το «τρακτέρ», άντε πέςμουτο όμως», τον αδερφότης δέν τον αφήνει αυτή καθόλου να «ξεφύγει». – «αυτό είναι τέτοιο άλογο (που) αλέτρι κάνουνε με αυτό, τροφή δέν χρειάζεται, αυτό είναι απο σίδερο».

ΘΑΓΜΆΣΤΙΝΙ ^ΠΆςΑ, «ΦΑΓΎΡΑ τΉ ΧΡΆςΚΗΤ,

ΑΛΈΤΡ ΚΆΜΝΙ ΔΆΜΑ, ΤΟ ΈΝ ΣΗδεΡΉ…»

τΉ ΠέΡ Ν ^ΠΆςΑ ΉΠΝΥΣ, ΑτΉ, ΑδΌ δΆςΚΗΤ,

Κε ΡΌΤΣΗΝ ΤΥ ΓΆΚΑ-τσ ΝΑ ΠΆι ΝΑ ΤΥ δΉ.

          έμεινε κατάπληκτη η Πάшα, «τροφή δέν χρειάζεται, αλέτρι κάνουνε με αυτό, είναι απο σίδερο…». δέν παίρνει την Πάшα ύπνος, απο εκεί – απο εδώ κλωθογυρίζει, και (σάν ξημέρωσε) ζήτησε απο τον αδερφότης να πάει να το δεί.

ΜΑ ΓΆΚΑ-τσ ΧΥΛιΆΣΤΙΝ: - τΉ ΧΡΆΣΤΙΣ-ΤΥ, ^ΠΆςΑ,

ΜΣΚΑΡΉΞΑ Κε ΆΛΓΑ ΈΝ δΛΊιΑ ΤΥΚΌΣ…

ΠΆΛ ΤΡΆβΣΗΝ ΑΠΆΝΥ-Τ ΤΑ ςέιΑ ΝΔΑ ΜΆζΑ

Κε δΆιΝ ΑΣ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ-Τ ιΥΡΎΧ ΣΤΥ ΚΟΛΧΌΖ.

          αλλα ο μεγάλος αδερφόςτης θύμωσε – «δέν το χρειάζεσαι, Πάшα, μοσχαράκια και άλογα είναι η δουλειά η δικήσου… πάλι έρριξε πάνωτου (=φόρεσε) τα ρούχα με τους λεκέδες απο μηχανόλαδο, και βάδισε για το τρακτέρτου, ίσια στο κολχόζ.

Α ^ΠΆςΑ ΚΛΕΦΤΌΝΔΑΣ, ΑΠΉΣΥ-Τ ΚΖέΝ ΣΤΈΡΑ,

ΠΑΈΝ Κε βΗΓΛΊΖ ΤΥΝ, ΦΥβΆΤ ΜΗ ΤΥΝ ΧΆΝ.

ΣΚΥΤΊΝΣ ΗΤΥΝ ΚΌΜΑ, ΤΕΚ ΧΆΡΑΖΗΝ ΜέΡΑ,

ΝΔΑ ΈΣΥΣΗΝ ^ΠΆςΑ Σ ΚΟΛΧΌΖΝΙ Τ ΑΡΆΝ.

          ομως η Πάшα κρυφά απο πίσωτου βγαίνει έπειτα, πηγαίνει κοιτάζονταςτον, φοβάται μή τον χάσει (απο τα μάτιατης). σκοτεινά ήταν ακόμη, μόλις που χάραζε η μέρα, όταν έφτασε η Πάшα στην κολχόζικη μάντρα.

βΗΓΛΊΖ Κε ΘΑΓΜΆςΚΗΤ: ΣΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΑΠΉΣΥ,

ΑΛΈΤΡ ΘΗΛιΑΓΜέΝΥ, ΘΑΓΜΆςΚΝΙ-ΠΑ ΆΛ.

ΔζΥΝΆιΣΗΝ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΚΑΠΝΌ ΣΗΡΝ, ιΑΝ ΠΉΣΑ,

ΔζΥΝΆιΣΑΝ-ΠΑ ΚΌΖΜΥΣ ΑΠΉΣΥ ΥΡΜΆΛ. πλήθος |ΟΡΜΑΝ|

          κοιτάζει και εκπλήσσεται: στο τρακτέρ απο πίσω αλέτρι προσαρτημένο _{(κοτσαρισμένο)}, το ίδιο έκπληκτοι είναι και οι άλλοι _{(που το βλέπουνε)}. ξεκίνησε το τρακτέρ, καπνό βγάζει, σάν πίσσα, ξεκίνησαν και άνθρωποι απο πίσω πλήθος.

ΧΑΡΆ ΈΧΝΙ ΜέΓΑ ΧΥΡΉ ΤΑ ΠεδΉΞΑ,

ΧΥΡιΆΤ ΛΑΧΑΡΔΈβΥΝ: «ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΕΝ ΦΌΣ,

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΕΝ δΉΝΑ, ΤΟ τέΝ ιΑΝ Τ ΑΛΓΉΞΑ!»

«ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΑΠΆΝΥ Τ ΑΡΤέΛ\-ΜΑΣ ΘΑ ΣΚΌΣ!» ψωμάκι

          χαρά έχουνε μεγάλη του χωριού τα μικρά παιδιά, οι χωρικοί συνομιλούν (λέγοντας): «το τρακτέρ είναι φώς, το τρακτέρ είναι δύναμη, αυτό δέν είναι σάν τα αλογάκια!» - «το τρακτέρ ψηλά το ψωμάκιμας θα σηκώσει!»

ΑΠΉΣΥ ΣΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΠΆι ^ΠΆςΑ Κε ςέΡΗΤ,

ΗΣΎτσΚΑ ΣΤΡΑΤΊτσΗΣ ΤΟ ΦΗΝ ΚΑΜΑΤΌ.

ΑΛΈΤΡΗΖΗΝ ^βΆΝιΑΣ ΤΥΝ ΤΌΠΥ ΛΙΝ Τ ΜέΡΑ,

ΤΥ ΜέΤΡΗΝΑΝ ΈΜΒΡΥ ΚΑΚΌ δΗΝΑΤΌ.

πίσω απο το τρακτέρ πάει η Πάшα και χαίρεται, ίσια δρομάκια _{(=αυλακιές)} αφήνει όργωμα. αλέτριζε ο Βάνιας τον τόπο όλη τη μέρα, το οποίο το θεωρούσαν πρωτύτερα κακό μεγάλο. _{(=θεωρούσαν τρομερά δύσκολη δουλειά το να οργώνεις όλη τη μέρα)}

ΛΙΝ Τ ΜέΡΑ ΑΛΈΤΡΗΖΗΝ ^βΆΝιΑΣ Κε δΆιΝΙΝ,

Κε ΜΆβΡΥ ΑΖΆΝ ΚΌΠΗΝ ΜέΓΑ ΚΥΜΆΤ.

- ΝΑ ΡΆΝΔΑ ΚΑΤΈβΑ Τ ΑΛΈΤΡ ΤΙΜΗΖΛΆι-ΝΑ, -

Αιτσ ΉΠΗΝΙ ^βΆΝιΑΣ, Α ^ΠΆςΑ ΦΥΚΡΆΤ.

          όλη τη μέρα οργώνοντας ο Βάνιας πήγαινε, και (απο) το μαύρο χωράφι κόπηκε (=ξεχώρισε, ώς οργωμένο) μεγάλο κομμάτι. –«άντε πήδα κατέβα, το αλέτρι καθάρισε», έτσι είπε ο Βάνιας, και η Πάшα (τον) ακούει.

- ΔζΥΝΆι! - ^ΠΑςΑ ΧΛΊΖ, - ΕΚΣΑ ΓΌ ΤΑ ΗΝΊιΑ. έξυσα (=καθάρισα)

ΣΤ ΑΤΊΝΑ ΤΟ τΉΤΥΝΙ ΉΞ-ΠΑ βΑΡΉ…

- βΆι, ΓΆΚΑ, ΣΗ ΦέΡ-Με ΑΣ ΚΛΌΣΥ ΚΑΜΉιΑ,

ΓΟ ΈΜΑΘΑ ΆΡΤΑ ΥΝΈΡ ΤΡΑΚΤΟΡΉ.

          -«ξεκίνα!» η Πάшα φωνάζει, «έξυσα (καθάρισα) εγώ τα υνιά». αυτό δέν της ήταν καθόλου δύσκολο… -«άχ, αδερφέ, φέρεμου να κάνω καμιά γύρα, το έμαθα πιά το «κόλπο» (= «τον πήρα τον αέρα») του τρακτεριού».

ΛΙΝ Τ ΜέΡΑ ΑΛΈΤΡΗΖΑΝ, ^ΠΆςΑ ΔΙΝΓΚΆιβΗΝ,

ΤΥΝ ΓΆΚΑ-τσ ΤΙ ΈΦΤΑιΝ, τΉ δΆιΝΙΝ ΑΠ ΣΜΆ-Τ.

ΤΈΚ ΡΆΝΔΑΝΙΝ ΚΆΤΥ Τ ΑΛΈΤΡ ΤΙΜΗΖΛΆιβΗΝ,

Κε ΒέΝΙΣςΚΗΝ ΚΆΘΗΝΔΥΝ ΠΆΛ ιΑΝΑςΆ-Τ.

όλη τη μέρα όργωναν, η Πάшα παρατηρούσε τον αδερφό-της τί έκαμνε, δέν έφευγε απο κοντάτου. μόνο πηδούσε κάτω, το αλέτρι καθάριζε, και έμπαινε καθόταν πάλι δίπλατου.

- βΆι, ΓΆΚΑ, ΑΚΎιΣ, ΦέΡ ΑΣ ΚΛΌΣΥ ΚΑΜΉιΑ,

ΓΟ ΈΜΑΘΑ ΆΡΤΑ ΥΝΈΡ ΤΡΑΚΤΟΡΉ!...

- τΉ ΧΡΆςΚΗΤΙ, ^ΠΆςΑ, ΤΟ τέΝ ΚΥΡτσΊ δΛΊιΑ,

Ν ΣΤΑΘΉ ΤΥ ΜΟΤΌΡ-Τ, ΝΑ ΠεΛΊΣ ΕΝ βΑΡΉ.

          -«άχ, αδερφέ, ακούς; φέρε να κάνω καμιά γύρα, το έμαθα πιά το κόλπο («τον πήρα τον αέρα») του τρακτεριού!» -«δέν χρειάζεται, Πάшα, αυτή δέν είναι κοριτσιού δουλειά, άν σταματήσει η μηχανήτου, να ξεκινήσει είναι δύσκολο».

ΚΑΜ δΛΊιΑ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΜΑΚΡΆ ΔΥβΛΑΈβΗ,

ΦΣΆ ΆΝΙΜΥΣ ΧΛΊτσΚΥ, ΠΑι ΜΣΌ ΚΑΛΥτέΡ…

^ΗβΆΝΣ ΉΠΗΝ Ν ^ΠΆςΑ: - ΝΑ ΠΉΝΥ ΗΡέβΥ,

ΚΑΤΈβΑ ΣΤ ΛΗβΆΔΑ, ΝΕΡΌ ΚΡΉιΥ ΦέΡ.

          εργάζεται το τρακτέρ, ώς μακριά ηχεί, φυσά άνεμος ζεστούτσικος, πάει (=πέρασε) μισό καλοκαίρι… ο Ιβάν είπε στην Πάшα: -να πιώ θέλω, κατέβα στη λειβάδα, νερό κρύο φέρε. _{(λειβάδα, προφανώς χρησιμοποιείται για ένα ορισμένο λειβάδι ώς κύριο όνομα, γι’αυτό οι Ουκρανοί και Ρώσοι το πρόφεραν με –d-, έτσι το έλεγαν και οι Ρωμιοί άν και μπορούσαν να προφέρουν το –δ-)}

δΆιΝ ^ΠΆςΑ ΣΤ ΛΗβΆΔΑ, ΧΤΥ ΣΉΡΤ ΜΛΌΘΗΝ ΠΉΣΥ,

ΔΑΛΔΡΆιΣΗΝ ΤΙΜΉΖΚΥ ΝΕΡΌ Χ ΤΥ ΠεΓΆδ. |ΔΑΛΔΙΡ-|= βυθίζει =άντλησε

Κε ΞΆΛΚΑ ΤΙ ΉΡΣΗΝ, ΖΒΥδΆΖ ΥΚΣΥΠΉΣΑ,

βΗΓΛΊΖ, ΓΑΚΑ-τσ ΚΆΘΗΤ ΑΠ ΚΆΤΥ ΣΤΥ ςΞ]Άδ.

          πήγε η Πάшα στη λειβάδα, απο τη ράχη (του βουνού) χάθηκε πίσω, άντλησε καθαρό νερό απο το πηγάδι. και γρήγορα γύρισε, σπεύδει να επιστρέψει, κοιτάζει: ο μεγάλος αδερφόςτης κάθεται κάτω απο μιά σκιά.

ΚΑΚΆ ΤΟΣ ΜΑΧΆΝΚΣΗΝ, ΜΑΛέιΦΤΙΝΙ ΜΆζΑ, мажа

- τΉ ΠέΡ ΤΥ ΜΟΤΌΡ, ΑΝ ΗΡέβΣ ΠιΑΣ ΜΑΝΓΚΡΆι… «όσο θέλεις, φώναζετου»

Άιτσ ΉΠΗΝΙ ΓΆΚΑ-τσ, ΤΟΤ ΠΙΆΝ Τ ΡΎΞΚΑ ^ΠΆςΑ ручка ΓΆΚΑ απο |ΑΓΆ|;

Κε ΒΡΆιΣΗΝ ΝΔΑ ΜΉιΑ-τσ ,ΤΟ ΠΉΡΗΝ ΧΥΛΆι.

          άσχημα αυτός ταλαιπωρήθηκε, πασαλείφτηκε μουτζούρες. –«δέν παίρνει (μπρός) η μηχανή, όσο θέλεις φώναζετης…» έτσι είπε ο μεγάλος αδερφόςτης. τότε πιάνει το χερούλι (=μανιβέλα) η Πάшα και το έστριψε με τη μία, εκείνο ξεμπλόκαρε (=πήρε μπρός).

ΠΑΛ ΡΌΤΣΗΝ ΤΥΝ ΓΆΚΑ-τσ: - ΦέΡ Σ ΚΛΌΣΥ ΚΑΜΉιΑ!...

ΤΟΣ ΦέΝΙΤ ΜΑΛΆΚΣΗΝ ΚΗ τέΚΑΜΗΝ τιΆΡ.

ΚΑΚΆ ΧΆΡΗΝ ^ΠΆςΑ, ΝΔΥ ΌΛΥ-τσ ΚΑΡδΉιΑ,

ΔζΥΝΆιΣΗΝ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΝΑ ΚΆΜ ΜΆβΡΥ ΠΆΡ.

          πάλι παρακάλεσε τον αδερφότης: φέρε να κάνω καμιά γύρα!... αυτός, φαίνεται, μαλάκωσε και δέν της το αρνήθηκε. πάρα πολύ χάρηκε η Πάшα, με όλητης την καρδιά, ξεκίνησε το τρακτέρ να κάνει μαύρη αυλακιά.

ΤΥ ΡΎΛ\ ΥιΥΓΎΝΚΑ ΣΤΑ ςέΡΑ-τσ ΠΡΑΤΊΖ-ΤΥ, τιμόνι

ΣΥΣΤΆ, ΤΙΓΛΑ ΧΡΆςΚΗΤ, ΝΔΥ ΜέΓΑ Τ ΧΑΡΆ.

ΑΠΉΣΥ ΠΑι ΓΆΚΑ-τσ, ΤΥ ΚΆΜΝΙ βΗΓΛΊΖ-ΤΥ,

Κε ΤΥ ΚΑΜΑΤΌ, ΤΌΣ ΤΥ βΆΘΥΣ-Τ ΜεΤΡΆ.

          το τιμόνι ταιριαστά στα χέριατης το χειρίζεται, σωστά, όπως πρέπει, με μεγάλη χαρά. πίσω πάει ο μεγάλος αδερφόςτης, ό,τι κάνει το παρατηρεί, και του οργώματος αυτός το βάθος μετρά.

- ΚΑΛΌ ΕΝ!, - ΧΛΙΖ ^βΆΝιΑΣ Κε δΉΓΝ ΑΝΔΑ ςΈΡΑ-Τ, -

ΑΡΤΡΆι-ΤΥ ΚΑΤΛΊΓΥ ΣΗ τιΆΛΥ ΤΥ ΓΆΖ!...

ΖΛΊΖ ^ΠΑςΑ ΠΑΣ Τ ΛΆΠΚΑ, δΑιΝ ΞΆΛΚΑ, ΤΙ ςέΡΗΤ, πεντάλι

ΝΑ ΚΖΉ ΣΤ ΆΛΥ Τ ΆΚΡΑ, ΑΣ Τ ΣΤΡΆΤΑ ΖΒΥδΆΖ.

          -καλό είναι! φωνάζει ο Βάνιας και δείχνει με τα χέριατου, «αύξησετο λίγο ακόμη το γκάζι!»… πιέζει η Πάшα το πεντάλι, επιτάχυνε, αυτή χαίρεται, να βγεί στην άλλη άκρη (του χωραφιού) προχωρώντας σπεύδει.

ΤΟ Τ ΌΡΑ ΝΔΑ ΒΡΗΞΚΑΣ ΧΥΡιΑΤ δΑιΝΑΝ ΣΤ ΧΌΡΑ,

«ΤΟ ΤΊΛΥΓΥ ΉδΗΛΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΠΡΑΤΊΖ!» είδωλο

ΘΑΓΜΆΣΤΑΝ ΧΥΡιΆΤ: - ςΤΈ, ΠΎ ΉΤΥΝ ΟΣ ΤΌΡΑ, |ίςΤΕ|

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΗΝΈΚΑ ΝΑ ΧΥΛΑΝΔΡΑΉΖ!?

          εκείνη την ώρα με βράκες χωρικοί πήγαιναν στο χωριό, «αυτό τί είδους φάντασμα το τρακτέρ οδηγεί!» εξεπλάγησαν οι χωρικοί: «κοιτάτε! πού ήταν ώς τώρα (τέτοιο πράγμα), το τρακτέρ γυναίκα να κουμαντάρει!»

ΧΥΡιΆΤ τΉ ΠΑΈΝΝΙ – ΖεΣΤΆ ΗΡΗςέβΝΙ: φιλονικούνε

- ΤΟ τέΝ ΑΠ ΚΑΛΎ, ΘΑ ΝΙΣΤΊ ΥΓΡΑΜΆ!

- ΗΛΒέΤ, ΘΑ ΝΙΣΤΊ, ΤΥΝ ΘεΓΌ ιΑΝ τΗ ΠΣΤΈβΝΙ,

Κε ιΌΧ-ΠΑ ΜΑΧΣΎΛ – Τ\ΘΑ ΥΣέβ-ΚΗ <ΥΣέβΚΗ> ΤΑΡΤΜΆ!... |ΤΑΡΙΤΜΑ|

          οι χωρικοί δέν φεύγουνε, ζωηρά φιλονικούνε: -αυτό δέν είναι απο καλού, θα γίνει θεομηνία! –και βέβαια, θα γίνει, τον Θεό αφού δέν πιστεύουνε, και όχι γέννημα – ούτε θα φυτρώνουν οι καλλιέργειες!

- ΘΑ ΧΆΣΝΙ ΤΑ ΞΌΛιΑ! ΝΙΣΤΚΉ ΘΑ ΠεΜέΝΥΜ!

ΘΑ ΜΡΉΣ ΤΥ ΠΣΥΜΉ-ΜΑΣ ΓΑΖέιΑ ΑΤΌΡ!

- ΤΎΝΣ ΧΆΡΥ ΚΥΡΉτσ ΕΝ? ΝΑ ΠέΜΝΙΝ ΓΡΑΜέΝΥ! να έμενε γραμμένο

ΤΎΝΣ ΕΝ, ΒΑΡΟ ^ΠΆςΚΑ, ^ΑΝΓέΛΗΝΑ-Σ ΚΌΡ!...

          -θα καταστρέψουνε τις εξοχές! νηστικοί θα μείνουμε! θα μυρίζει το ψωμίμας βενζίνη τώρα! –ποιανού χάρου (=καταραμένου) κόρη είναι; να έμενε γραμμένο! (= να ήταν γραμμένο στη μοίρα αλλα να μή γινότανε!). ποιανού είναι; η Πάшκα είναι φίλεμου, του Αγγέλιν η κόρη! _{(Πάшκα είναι υποκοριστικό του Πάшα, ας πούμε η μικρούλα Πάшα. την μικροφέρνουν με τα λόγιατους, για να αυξήσουν την ειρωνεία)}

3.

ΜΣΟ ΝΎΧΤΑ. ΚΑΛτέΡΣ. ΦεΝΓΚΥΣ ΤΈΚΑΡΑΝ ΦΆΝΙΝ,

ΤΥ ΚΆΛ\ΜΗΥΣ ΣΆΧΚΑ Τ ιΑΓΆ-Τ ΛΑΛΑςέβ…

ΌΛ Τ\ΜΎΝΝΙ ΤΑΚΆ-ΤΙΝ, ΤΕΚ ^ΠΆςΑ ΑΝ Τ ΜΆΝΑ-τσ,

ΠέΦΤ ΧΛΊΞΚΑ Κε ΤΊΝΞΚΑ ΚΑΡΦΆ ΛΑΧΑΡΔΈβ:

          μεσάνυχτα. καλοκαίρι. το φεγγάρι λιγάκι φάνηκε, το (ποτάμι) Κάλμιους όμορφα την όχθητου χαϊδεύει… όλοι κοιμούνται οι δικοίτους, μόνο η Πάшα με τη μάνατης ξαπλώνει στη ζεστασιά και σιγανά κρυφοκουβεντιάζει:

- βΑι, ΜΆΝΑ, ΝΔΑ ΉΦεΡΑΝ ΤΡΆΚΤΟΡ ΠεΣ Τ ΧΌΡΑ,

ΑΝΆΠΑΠΣ Κε ΉΠΝΥ τΉΚΣεΡΥ ΤΙ ΕΝ.

ΣΤΥ ΣΚΌΛιΥ, ΑΣ Τ ΦέΡΜΑ ΝΔΑ ΉΜΗ ΑΤΌΡΑ,

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ Χ ΤΥ ΝΎ-Μ ΤΟ ΚΑΜΉιΑ τΗ ΚΖέΝ.

          -άχ, μάνα, σάν έφεραν το τρακτέρ στο χωριό, ξεκούραση και ύπνος δέν ξέρω τί είναι. στο σχολείο, στη φάρμα όταν είμαι τώρα, το τρακτέρ απο το νούμου καμιά φορά δέν βγαίνει.

ΠΣεΣ ΉΜΝΙ ΣΤΥ ΞΌΛ ΑΝΔΥΝ ΓΆΚΑ-Μ ΤΥΝ ^βΆΝιΑ,

ΤΟΣ ΈΦΤΑιΝ ΑΛΈΤΡ, ΓΟ τΗ δΆιΝΑ ΑΠ ΣΜΆ-Τ.

ΘΑΓΜΆΣΤΑ ΠΥΛΆ ΓΟ Ν ΡΑΤΛΊδΚΑ ΤΑ ΖΆΝιΑ,

ΝΔΥ ΜΆβΡΥ ΤΥ ΠΆΡ – ιΑΝ ΚΥΡΌΝΑΣ ΧΑΝΆΤ.

          χτές ήμουν στην εξοχή με τον αδερφόμου τον Βάνια, εκείνος όργωνε, εγώ δέν έφευγα απο κοντάτου. εντύπωση μεγάλη μου έκαναν οι ωραίες καλλιέργειες, η μαύρη αυλακιά (του τρακτέρ) σάν κοράκου φτερό.

ΗΡέβΥ ΚΑΚΆ ΝΑ ΝΙΣΤΎ ΤΡΑΚΤΟΡΉΣΤΚΑ,

ΣΤΥ ΞΌΛ ΝΑ δΥΛΈβΥ ΝΔΥ ΜέΓΑ Τ ΧΑΡΆ.

ΜΑ ΠΌΣ τΗ ΓΡΗΚΆ-Με ΧΝ ΤΑιΦΆ-ΜΑΣ ΚΑΝΊΣ-ΠΑ,

ΤΥ ΝΎΝΣΑ Σ δΑΛΊΣ, δΟΣ ΣΗ ΜέΝΑ ΞΑΡΆ! άς διαλύσεις =εξηγήσεις

          θέλω πάρα πολύ να γίνω χειρίστρια τρακτέρ, στην εξοχή να δουλεύω με μεγάλη χαρά. αλλα γιατί να μή με καταλαβαίνει απο την οικογένειαμας κανένας! σ’αυτό που έβαλα στο νούμου απάντησεμου, δώσεμου μιά λύση!

ΛΕι ΜΆΝΑ-τσ – ΑΤΌΡΑ ΠΥΛΆ ΕΝ ΣΤ<Ρ>ΑΤΊτσΙΣ,

ΔΡΑ, ΤΊΧΑΔΑΡ δΆβΑΝ ΑΧ Τ ΧΌΡΑ ιΑςΛΆΡ,

ΜΑΘέΝΝΙ ΤΙ ιΆΤΡ, ΖεΜΛιΑΜέΡ, δΑΣΚΑΛΊτσΙΣ, землямер

Κε ΣΤΈΡΑ δΥΛΈβΝΙ, Κε ΖΎΝ ΣΤΥ ΒΑΖΆΡ.

          λέει η μάνατης –τώρα πολλοί υπάρχουνε δρόμοι (για σταδιοδρομία), κοίτα πόσοι έφυγαν απο το χωριό νέοι, σπουδάζουνε γιατροί, γεωλόγοι, δασκάλες, και ύστερα δουλεύουνε και ζούν στην πόλη.

ΣΗ ΤΡΆΚΤΟΡ τΉ ΧΡΆςΚΗΣ, ΚΑΛΆ ΤΥΤΥ ΝΎΝ-ΔΥ,

ΤΟ τέΝ ΚΥΡτσΙ δΛΊιΑ, Κε Άιτσ ΜΗ ΝΥΝΊΖΣ.

ΣΗ ΠΡΆΤ ΜΆΘΗ ΓΡΆΜΜΑ, ΤΥ ΧΝΌ-ΜΑΣ-ΠΑ ΠΛΎΜ-ΔΥ,

ΤΕΚ ΝΊΣΤ δΑΣΚΑΛΊτσΑ, ιΆ ιΆΤΡΑ ΣΗ ΝΊΣΤ…

          εσύ τρακτέρ δέν χρειάζεσαι, καλά αυτό βάλ’το στο νούσου, αυτή δέν είναι κοριτσίστικη δουλειά, και έτσι να μή σκέφτεσαι. εσύ πήγαινε μάθε γράμματα, και την αγελάδαμας ακόμη θα πουλήσουμε, αρκεί να γίνεις δασκάλα, ή γιατρίνα γίνε…

βΆι, ΜΆΝΑ, ΜΑΧΤΆιβΗΣ δΑΦΤΊΣ-ΠΑ ΚΑΜΉιΑ, βάι, μάνα, |ΜΑhΤΑ|ευες δε-αυτή-σου-πα καμία

ΑΤΌ Ν ΚΥΡΑΣέιΑ, ΣΗ ΖΜΌΝΣΗΣ-ΤΥ ΖεΡ? αυτό την κορασέα, σύ λησμόνησες-το |ΖΑΡ|;

ΤΥ ΦΌΡΣΗΝ ΚΑΡΦΆ ΑΝΔΡΗΚΎ ΦΥΡεΣΉιΑ τό φόρεσεν κρυφά ανδρικού φορεσεία

Κε ΣέΛΥΣΗΝ Τ ΆΛΓΥ Κε δΆιΝ ΣΤΥ ΣΗΦέΡ. και σέλλωσεν το άλογο και διάβη στο |ΣΕΦΕΡ|.

          -άχ, μάνα, παίνευες εσύ η ίδια κάποτε εκείνη την κοπελιά, το ξέχασες λοιπόν; εκείνην που φόρεσε κρυφά αντρική φορεσιά και σέλλωσε το άλογο και πήγε σε εκστρατεία.

Κε ΉΞ τΉςΗΝ ΧΌΡΖΜΥ ΑΧ ΚΆΝΑ-τσ ΜΑΡέιΑ, και |hίΞ| κί είχεν χώρισμο εκ κανένα-της μερέα,

ΔΥΓΡΆιβΗΝ ΔΥςΜΆΝΥΣ ΑΧ ΆΝΔΡΣ-ΠΑ ΚΑΛΆ. |ΔΟγΡΑ|ευεν |ΔΥςΜΑΝ|ους εκ άντρες-πα καλά.

Κε ΉΣ-ΠΑ τΉ ΘΆΡΝΙΝ ΟΤ ΈΝ ΚΥΡΑΣέιΑ, και είς-πα κί θάρρεινεν οτι ένι κορασέα,

ΤΙ ΉςΗΝΙ ΣΆΝ ΧΤΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ ΠΥΛΆ… αυτή είχενε |ΣΑΝ| εκ τα παλληκάρια πολλά…

          και καθόλου δέν ξεχώριζε απο καμιά άποψη, σφαγίαζε εχθρούς και απο τους άντρες καλύτερα, και ούτε ένας δέν υποψιαζόταν πως είναι κοπέλα, εκείνη τιμώνταν απο τα παλληκάρια περισσότερο…

_{(η Πάшα ήταν Ρωμιά, απο ρωμαίικο χωριό, το Μπέшεβο. υπάρχουν στη ρωμαίικη καθώς και στην ελλαδίτικη παράδοση δημοτικά τραγούδια για τέτοιες κοπέλες, τέτοια τραγούδια είχε ακούσει η Πάшα και απο τη μάνατης)}

…ΜΣΟΝΊΧΤΑ, ΜΑ ^ΠΆςΑ τΗ ΠΆι ΑΣ ΤΥΝ ΉΠΝΥ, …μεσονύχτα, μα Πάшα κί πάει εις τον ύπνο,

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΧΤΥ ΝΎ-τσ τΗ ΠΥΡΉ ΝΑ ΠεΤΆι… το  |ΤΡΑΚΤΟΡ| εκ το νού-της κί μπορεί να πετάει…

«ΑΣ ΜΡΉΖΥ ΓΑΖέιΑ, ΑΣ ΈΝ Κε βΑΡΉ-ΠΑ, «ας μυρίζω |ΓΑΖ|έα, ας ένι και βαρύ-πα,

ΘΑ ΚΆτσΥ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΜΗ ΈΝ-ΠΑ ΧΥΛΆι…» θα κάτσω πάνω εις |ΤΡΑΚΤΟΡ|, μή ένι-πα |QΟΛΑι|…

          …μεσάνυχτα, μα η Πάшα δέν αποκοιμιέται, το τρακτέρ απο τη σκέψητης δέν μπορεί να το παρατήσει… «άς μυρίζω βενζίνη, άς είναι και δύσκολη (δουλειά), θα κάτσω στο τρακτέρ και άς μήν είναι εύκολο…»

4.

ςΜΟΣ. ΌΚΣΥ ΒΡΑΝΛΈβ Κε ςΥΝΊΖ ΛΙΓΥΣ ΆΚΡΑ,

ΚΥΡΤΎΚιΑ ΒΑΣΤΡΈΦΤΑΝΙ ΤΑ ΜεΣΑΡέιΣ.

ΖΒΥδΆΖ Κε ΠΑΈΝ, ΠΑΣ ΤΑ ΜΆΓΛΑ-τσ ΝΔΑ δΆΚΡΗΣ,

^ΑΝΓέΛΗΝΑ ^ΠΆςΑ ιΥΡΎΧ ΣΤ ΜΤΣ.

          χειμώνας. έξω στροβιλίζει (ο άνεμος) και χιονίζει ατελείωτα, σπασμένα κλαδάκια γέμισαν οι πλατείες. σπεύδει και πηγαίνει, στα μάγουλατης με δάκρυα, η Αγγέλινα Πάшα ίσια στο Μ.Τ.Σ. («έμ τέ έσ»). _{(τα αρχικά Μ.Τ.Σ., κρίνοντας απο τα συμφραζόμενα, εννοούν τοπικό κομματικό γραφείο στη Σοβιετική Ένωση).}

ΠΗΡΝΈςΥ τΗΡΌΣ, ΜΑ ΚΑΝΊΣ-ΠΑ τεΝ ΒδΗΝΑ,

ΣΝ ΚΟΝΤΌΡΑ Τ ΛΑΜΠΉτσΑ ΠΥΣΎΡΚΑ δΥι ΦΟΣ. στην контора τη λαμπίτσα ποσώρικα δώει φώς. _{(ποσώρια (αποσώρια; ό,τι περίσσεψε απο το σωρό;) λένε οι εντόπιοι τα φτωχικά, άχρηστα πράγματα ή ‘φτηνούς’ ανθρώπους. εδώ θα εννοεί: φτωχά φωτίζει)}

ΜΑ ΠέΣΥ ΣΝ ΚΟΝΤΌΡΑ ΔΡΑΝΆ ^ΠΑςΑ ΉΝΑ,

ΤΟ ΈΜΒΡΥ, ΤΟ ΠΉΣΥ ΠΥΡΠΆΤΑΝΙΣ<Ν> ΤΟΣ.

          πρωινή ώρα, αλλα κανείς δέν είναι πουθενά, στο γραφείο μιά μικρή λάμπα φτωχικά φέγγει. αλλα μέσα στο γραφείο βλέπει η Πάшα έναν (που) μιά μπρός, μιά πίσω («πάνω – κάτω») περπατούσε.

ΠΣΗΛΌΣ, ΑΜΒΛΑΤιΆΝΥΣ, ΣΤΥ ΒδΆΡ-Τ ΝΔΑ τσΑΝΓΚΉιΑ, _{(τσαγγία= μπότες, βρίσκεται ήδη στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια. εξ ού: τσαγγάρης)}

ΤΟΣ ΦέΝΙΤ ΧΤΑ ΌΛΑ-Τ ΟΤ ΈΝ ΣΥΡΒΑΔζΉΣ.

- ΤΟΣ ΤΊΣ ΕΝ? – ΤΙ ΡΌΤΣΗΝΙ ΉΝΑ Π ΚΑΡδΉιΑ.

- ΠΑΡΤΌΡΓ-ΜΑΣ ΕΝ, ^ΚΎΡΟβΣ, ΜεΓΌΛΑ ΚΑΜ δΛΊΣ… парторг party organizer

          (ήταν) ψηλός, με φαρδείς ώμους, στα πόδιατου με μπότες, φαίνεται απο όλατου (=απο την όλη εμφάνισητου) οτι είναι κύριος (=αξιοπρεπής άνθρωπος, με ψηλό πόστο). –αυτός ποιός είναι; εκείνη ρώτησε κάποιον εμπιστευτικά. – ο «ΠΑΡΤΟΡΓ» (κομματικός οργανωτής)μας είναι, ο Κούροβ, μεγάλες κάνει (διεκπεραιώνει) δουλειές…

«ΓΟ ΧΡΆςΚΥΜ ΑΤΎΤΥΝΑ», ΝΎΝΣΗΝ ΤΟ Τ ΌΡΑ,

«ΑΠΆΝΥ-Τ ΧΤΥΝ ΤΆΤΑ-Μ ΓΟ ΉΚΣΑ ΠΥΛΆ.

ΤΟΣ ΈΝ ΧΤΥ ΒΑΖΆΡ ΠΗΛΙΜέΝΥΣ ΑΣ Τ ΧΌΡΑ,

ΚΟΛΧΌζΑ ΝΑ ΚΆΜ – ΟΛ ΝΑ ΖΎΝΙ ΚΑΛΆ».

          «τον χρειάζομαι αυτόν», σκέφθηκε εκείνη την ώρα, «σχετικά μ’αυτόν απο τον πατέραμου άκουσα πολλά. αυτός είναι απο την πόλη σταλμένος στο χωριό, κολχόζια (=σοσιαλιστικούς συνεταιρισμούς) για να κάνει, όλοι για να ζούνε καλά».

ΘΑ ΠΆι ΤΙ ΑΠέΣΥ, ΜΑ ΔΡέΠΗΤ, ΦΥβΆΤΙ, (το «θα» έχει ακόμη την παλιά έννοια: θέλει να, πρόκειται να)

ΤΕΚ ΠΆΤΣΗΝ ΤΙ ΦέΤΥΣ ΠεΣ δεΚΑΥΧΤΌ.

ΜΑ ΠέΤΑΚΣΗΝ ΞΆΛΚΑ ΤΥ ΦΌβΥ-τσ ΑΚΆΤΥ,

Κε ΠέΡΑΣΗΝ ^ΚΎΡΟβ ΤΥ ΠΑΡΑΣΗΤΌ. μεσόπορτα (μάλλον απο λατινικό setum, ή saeptum)

          θέλει να μπεί μέσα, αλλα ντρέπεται, φοβάται, μόλις πάτησε αυτή φέτος στα δεκαοχτώ _{(χρόνια ηλικίαςτης)}. αλλα πέταξε γρήγορα τη δειλίατης κάτω, και πέρασε του Κούροβ τη μεσόπορτα.

Κε ΣΤΆΘΙΝ, τΗ ΠΆι ΤΙ, ΝΕ ΈΜΒΡΥ, ΝΈ ΠΉΣΥ,

ΤΑ δΆΚΡΗΣ-τσ ΦΣΥΓΚΆ Κε ΚΑΡδΉιΑ-τσ ΠΥΝΊ…

ΜΑ ^ΚΎΡΟβΣ ΣΗΚΌΘΗΝ Κε ΉΠΗΝ-ΔΙΝ ΉΣΑ:

- ΤΊ ΘέΛΣ, ΚΥΡΑΣέιΑ? – Κε δΎι-ΤΙΝ ΣΚΑΜΝΊ.

          και στάθηκε, δέν πάει αυτή ούτε μπρός ούτε πίσω, τα δάκρυατης σφουγγίζει και η καρδιάτης πονεί… αλλα ο Κούροβ σηκώθηκε και της είπε κατευθείαν: -τί θέλεις, κοπελιά; και της δίνει κάθισμα.

δΟ ^ΠΆςΑ ΚΑΡδΌΘΗΝ Κε ΉΠΗΝ ΤΥΝ ^ΚΎΡΟβ:

(ΤΥ ΦΉΛΑΓΜΥ-τσ ΠέΡΑΣΗΝ ΆΡΤΑ ΧΤΥ ΧΡΆΡ!)

- ΚΑΚΆ ΓΟ ΗΡέβΥ ΝΑ ΠΆΓΥ ΣΤΑ ΚΎΡΣΗΣ,

ΝΑ ΜΆΘΥ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ ΑΝ ΆΝΔΡΣ ΒΑΡΑΒΆΡ.

          σ’ αυτό το σημείο η Πάσια αναθάρρεψε και είπε στον Κούροβ: (η υπομονήτης πέρασε πιά απο το όριο!) – πάρα πολύ εγώ επιθυμώ να πάω στις σειρές ειδικών μαθημάτων, να μάθω για τα τρακτέρ με τους άντρες μαζί.

ΜΑ ΛΈΓΝΙ-Με τέΝ ΗΝΕΚΎ ΑΤΟ δΛΊιΑ,

ΗΛΎΝ-Με ΠεΣ Τ ΧΌΡΑ ΤΊΣ ΘέΛ – ΚΑΘΑ ΉΣ.

Κε ΛΈΓΝΙ, Σ ΔΥΝιΆ ΚΟΜΑ τΉΤΥΝ ΚΑΜΉιΑ,

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΗΝΈΚΑ ΣΤΥ ςέΡ-τσ ΝΑ ΠΡΑΤΊΖ.

          αλλα μου λένε δέν είναι γυναικεία αυτή δουλειά, με ειρωνεύονται στο χωριό όποιος θέλει – (δηλαδή) ο καθένας. και λένε, στον κόσμο ακόμη δέν έγινε ποτέ: τρακτέρ, γυναίκα στο χέριτης να κουμαντάρει.

ΚΑΛΆ ΦΚΡΉΘΗΝ ^ΚΎΡΟβΣ Κε ΉΠΗΝΙ ΣΤΈΡΑ:

- ΑΣΛΊ, ΑΣ Ν ΔΥΝιΑ ΚΟΜΑ τΉΔΗΝ ΚΑΝΊΣ,

ΗΝΈΚΑ, ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΝΑ Ές ΑΣ ΤΑ ςέΡΑ,

Κε Άιτσ, ΤΊΓΛΑ ΆΝΔΡΗΣ ΑΤΌ ΝΑ ΠΡΑΤΊΖ.

          προσεκτικά άκουσε ο Κούροβ και είπε έπειτα: -πράγματι, στον κόσμο ακόμη δέν είδε κανείς γυναίκα τρακτέρ να έχει στα χέρια και έτσι σάν τους άντρες να το χειρίζεται.

ιΑΝ ΝΎΝΣΗΣ Αιτσ, ^ΠΆςΑ, ΜΗ ΓΝΈβΣ ΑΧ ΤΥ ΝΎΝΖΜΥ-Σ,

ΚΑΛΆ ΠΑΣ ΤΑ ΒδΆΡιΑ-Σ ΣΗ ΣΤΆ – ΒΗΚΗΤΡΆι –

Άιτσ ΉΠΗΝΙ ^ΚΎΡΟβΣ, ΣΗΡιΆ, ΛΙΓΥΣ ΧΎΛΖΜΥ, -

ΣΤΑ ΚΎΡΣΗΣ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ ΠεΛΊΓΥΜ-Σε ΠΆιΣ.

          αφού αποφάσισες έτσι, Πάσια, μή βγαίνεις απο την ιδέασου, καλά πάνω στα πόδιασου στάσου, κράτα το πόστοσου – έτσι είπε ο Κούροβ, ήρεμα, δίχως να φωνάζει – στις σειρές ειδικών μαθημάτων για τρακτέρ θα σε στείλουμε να πάς.

5.

ΝΔΥ ΜέΓΑ ΗςΤΆΧ, ΤΊΓΛΥ τΉςΗΝ ΚΑΝΊΣ-ΠΑ,

ΤΥ ΝΎΝΖΗΝ ΝΑ ΉΝΔΥΝ ΤΙ ΉβΡΗΝ ΞΑΡΆ:

ΠΑι ^ΠΑςΑ ΣΤΑ ΚΎΡΣΗΣ, ΜΑΘέΝ ΤΡΑΚΤΟΡΉΣΤΚΑ,

ΑΜέΤΡΗΤΥ Ές ΠεΣ ΚΑΡδΉιΑ-τσ ΧΑΡΆ.

          με μεγάλο πόθο τέτοιον που δέν είχε κανείς αυτό που έλπιζε να γίνει, αυτή βρήκε τρόπο: _{(=βρήκε τον τρόπο να πραγματοποιήσει αυτό που ήλπιζε με μεγάλο πόθο, όσο δέν ποθούσε άλλος κανείς):} πηγαίνει η Πάшα στις σειρές ειδικών μαθημάτων, εκπαιδεύεται _(για) χειρίστρια τρακτέρ, αμέτρητη έχει στην καρδιάτης χαρά.

ΚΑΡΦΆ ΉΡΤΙΝ ΆΝΙΚΣ Κε δΆΛΣΗΝ ΤΥ ΛΌΓΟ-τσ, εκπλήρωσε

ΠΡΟΝ ΉΛιΥΣ ΑΠ ΠΆΝΥ, Κε ΠΆΤΥΣ ΑΦΝΊΖ.

ΦεΤ ΠΡΌΤΟ ΦΟΡΆ ΚΖέΝ δΑιΝ ^ΠΆςΑ ΑΠΛΌΓΥ-τσ,

ΝΔΥ ΜέΓΑ τσ ΧΑΡΆ ΑΣ ΤΥ ΞΌΛ Ν ΑΛΕΤΡΉΖ.

          κρυφά ήρθε άνοιξη και εκπλήρωσε τον λόγοτης _{(=η άνοιξη ικανοποίησε το αίτηματης)}, πυρώνει ήλιος απο πάνω, και η γή αχνίζει. φέτος πρώτη φορά βγαίνει πάει η Πάшα απο μόνητης, με μεγάλη χαρά στην εξοχή να οργώσει.

ΦΥΡεΝ ΚΟΜΗΜΒΗΝεΖΟΝ <ΚΟΜΒΗΝΖΟΝ>, ΚΥΚΞΑΚΛΊδΚΥ ΚΥΒΆΝΚΑ, |ΚΟΙΚΞΕΚ|λίδικο

ΗΝΈΚΑ τΉ ΜιΆΖ ΗΞ ΟΤ ΈΝ-ΠΑ ΑΤΊ.

ΜΑ δΌ ΒΡΗΓΑΔΉΡΣ, ςΥΒΗΛΊδΚΑ, ΔΥςΜΆΝΚΑ,

δΆι ΣΜΆ-τσ ΠεΣ Τ ΑΖΆΝ, Κε ΑΠΉΣΥ-τσ ΠΡΑΤΊ.

φοράει ολόσωμη, γαλάζια (φόρμα), γυναίκα δέν μοιάζει καν οτι είναι αυτή. μα εδώ ο αρχηγός της μπριγάδας, καχύποπτα, εχθρικά, πάει κοντάτης μές το χωράφι και την (παρ)ακολουθεί.

ΜΑ ^ΠΆςΑ τΉ ΔΡέΠΗΤ Κε ΛΈι-ΤΥΝ ΑΤΌΝΑ:

- ΜΉ ΧΆΝΣ, βΡΗΓΑΔΉΡ, ΣΗ τΗΡΌ ΚΥΤΥΡΎ!

Τ\ΘΑ ΈβΡΣ ΉΞ ΑςέΡΣΤΥ, ΚΑΛΌ ΚΑΜΑΤΌ ΕΝ, αχέριστο (=αδέξιο)

ΝΑ ΚΆΜΥ ΓΟ δΛΊιΑ ΚΑΚΌ τΉΠΥΡΥ!

          αλλα η Πάшα χωρίς συστολή του λέει: μή χάνεις, επιστάτη, τον καιρόσου άσκοπα! δέν θα βρείς τίποτε αδέξιο (να μεμφθείς), καλό όργωμα είναι, να κάνω εγώ δουλειά άσχημη δέν μπορώ!

Αιτσ δΆιΝΑΝ ΤΑ ΜέΡεΣ, ΑΧ Τ ΣΜέΝΑ ΑΣ Τ ΣΜέΝΑ, смена

Κε τΉςΗΝ τΗΡΌ ΣΤΑ ΜΑΡέιΣ ΝΑ βΗΓΛΊΖ.

ΤΕΚ ΝΎΝΖΗΝ ΠΑΣ Τ δΛΊιΑ, ΤΕΚ ΝΎΝΖΗΝ ΠΑΣ ΈΝΑ:

ΑΧ ΆΝΔΡΣ-ΠΑ ΠΥΛΆ ΝΑ δΥΛΈΠΣ, Ν ΑΛΕΤΡΉΖ.

          έτσι διάβαιναν οι μέρες, απο (εβδομάδα) σε (εβδομάδα), και δέν είχε καιρό στα πλάγιατης να κοιτάξει. _{(=αυτό είναι στερεότυπη έκφραση τουλάχιστον στη βόρειο Ελλάδα, κοιτάζω τα πλάγιαμου= φροντίζω τα προσωπικάμου ζητήματα, τον εαυτόμου).} μόνο σκεφκτόταν τη δουλειά, μόνο σκεφτόταν ένα (πράγμα): απο τους άντρες περισσότερο να δουλέψει, να οργώσει.

ΜΑΚΡΆ Τ δΌΚΣΑ-τς δΆιΝΙΝ, ΑΣ Τ δΛΊιΑ-τσ τΗΜΌΝΥ,

ΜΑΧΤΆιβΑΝ ΑΤΙΝΑ ΠΗΧΤΆ Κε ΠΗΧΤΆ…

ΣΤΑ ςΉΛιΑ ΗΝΈιΑ ΚΑΤΌΝ ΤΡΆΝΔΑ ΤΥ <Τ> ΧΡΌΝΥ,

ΧΑΖΆΝΙΠΣΗΝ ΣΆΝ ΤΙ «ΥΔΆΡΝΗΚ ΤΡΥΔΆ».

          μακριά η δόξατης πήγαινε, για τη δουλειάτης και μόνο, την παίνευαν συχνά και συχνά… στα χίλια εννιακόσια τριάντα το έτος, κέρδισε την τιμή αυτή _{(=η Πάσια)} «ΥΔΆΡΝΗΚ ΤΡΥΔΆ». _{(=κέρδισε την τιμητική ονομασία ударник труда που θα πεί «αυτή που πατάσσει =κατανικά με δύναμη και ευκολία, κάνει δυναμικά, την εργασία.»).}

Κε δΌΚΑΝ-ΔΙΝ ΠΡέΜιΑ ΑΣ Τ δΛΊιΑ ΝΑΜΛΊδΚΥ,

ΜΑ ΤΊ τΗ ΓΡΗΚΆ-ΤΥ: ΤΟ ΤΊΓΛΥ ΕΝ δΉΚΣ?

ΛΑΛΊΓΝΙ, δΑβΆΖ-ΔΙΝ ΠΡΗΚΆΖ ΑΔζΑΉΠΚΥ – приказ order

ΝΑ ΠΆι ΣΤ ΝεΦΤεΒΆΖΑ ΝΑ ΚΆΜ ΚΛΑΔΟβςΞ]ΉΚΣ. нефтебаза кладовщик|ος

          κ της έδωσαν προνόμιο στη δουλειά περίφημο, μα αυτή δέν το καταλαβαίνει: αυτό τί νόημα έχει; την καλούν, της διαβάζουν μιά εντολή παράξενη, να πάει στη αποθήκη καυσίμων να κάνει  αποθηκάριος.

- ιΌΧ, ιΌΧ! Άιτσ τΗ ΝΊΣΚΗΤ, ΝΑ ΜΉ ΤΥ ΝΥΝΊΖΗΤ! |ιΌQ|, |ιΌQ|, έτσι κί γινίσκεται, να μή το νουνίζετε!

ΓΟ ΉΜΗ ΧΑΉΛΣΑ ΑΝΆΝΤ\ ΝΑ ΤΡΑβΎ… εγώ είμαι |hΑίΛ|ισσα ανάγκη να τραβώ… _{(υπάρχει κάποιο επιρροή απο το «ενάντιο», αλλα πρόκειται για τη λ. ανάγκη)}

Ν ΗΡέβΗΤ ΣΗΣ ΌΛ-ΣΑΣ-ΠΑ ΠιΆΣΗΤ ΜΑΝΊΣΗΤ, άν γυρεύετε εσείς όλοι-σας-πα πιάσετε μανίσετε, _{(το ρήμα «μανίζει» είναι ακόμη συνηθισμένο στην Κρήτη)}

ΧΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΚΑΜΉιΑ-ΠΑ Τ\ΘΑ ΝΑ ΚΑΤβΎ! εκ το tractor καμία-πα κί θα να κατεβώ!

          -όχι, όχι! έτσι δέν γίνεται, να μή το ελπίζετε! εγώ είμαι πρόθυμη ταλαιπωρία να τραβώ… _{(=δέν θέλω την εύκολη, τεμπέλικη δουλειά που μου προτείνετε)}. άν θέλετε όλοισας αρχίστε και ορύεσθε, _(αλλα) απο το τρακτέρ ποτέ δέν πρόκειται να κατεβώ!

ΤΙ δΆιΝ ΣΤΥΝ ΔΗΡέΚΤΟΡ, Κε ΉΠΗΝ ΤΥΝ ΠΌΝΥ-τσ,

ΜΑ ΤΌΣ ΗΞ τΗ ΦΚΡΆΤΙ – τσΙΓΆΡΚΑ ΚΑΠΝΊΖ:

- ΗΝΈΚΑ ΣΗ ΉΣΗ Κε ΉΞ-ΠΑ τΗ ΜΛΌΝΥ –

δΥΛΊιΑ ΛΑΦΡΌ, ΦΚΡΗΘ-Με ΉβΡΑΜ-Σε ΜΗΣ…

          αυτή πήγε στον διευθυντή και είπε τον πόνο (παράπονο)της, αλλα εκείνος καθόλου δέν ακούει – τσιγάρο καπνίζει _{(και λέει):} -«γυναίκα είσαι και καθόλου δέν _{(σου το)} κρύβω, δουλειά ελαφριά, άκουσεμε, σου βρήκαμε…

«ΦΟΡΔΖΟΝ», ΠΌΣ ΝΑ ΛΈι-Σ, ΚΑΛΌ ΣΑιΜΥ ΗΡέβ-ΤΟ

ΑΣ ΆΝΔΡΣ, ΑΤΟ Τ δΛΊιΑ, ΛΑΦΡΌ τεΝ ΠΥΛΆ…

…ΗΡΉς τεΝ ΗΣΑτσ <ΗΣΑΠ> ΝΑ ΠςΗΡΉΣΣ ΝΔΥΝ ΔΗΡέΚΤΟΡ:

ΚΑΠΝΊΖ ΤΟΣ τσΙΓΆΡΚΑ, βεΓΛΊΖ Κε ΗΛΆ.

          το _{(τρακτέρ μάρκας)} «Φορτζόν», πώς να το πείς, πρέπει πολύ σοβαρά να το πάρει κανείς, _{(ακόμη και)} για άντρες αυτή η δουλειά δέν είναι και πολύ ελαφριά…» διαπληκτισμό δέν είναι λογικό να αρχίσεις με τον διευθυντή, καπνίζει αυτός το τσιγαράκιτου, κοιτάζει και γελά.

ΠΥΛΆ ΤΟΠΣ ΠΗιΝ ^ΠΆςΑ, ΝΑ ΉΡΣΑΝ ΤΥ δΛΊιΑ-τσ,

ΜΑ ΉΣ τΗ ΓΡΗΚΆ-ΤΙΝ, ΧΑΡςΎ-τσ ΠΆΓΝΙ ΟΛ…

ΧΤΥ ΦτιΆΛ-τσ ΤΙ <τΗ> ΠεΤΆι ΗΞ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΚΑΜΉιΑ,

ΤΥ ΝΎΝΖΜΥ-τσ ΜΑΚΡΆ ΠΑι, ΑτΉ, ΑΣ ΤΥ ΞΌΛ.

          σε πολλά μέρη πήγε η Πάшα, για να την γυρίσουν στη δουλειάτης, αλλα κανείς δέν την καταλαβαίνει, ενάντιατης πηγαίνουν όλοι… απο το κεφάλιτης (όμως) δέν βγάζει καθόλου το τρακτέρ ποτέ, η σκέψητης μακριά πηγαίνει, εκεί, στην εξοχή.

ΑτΉ, ΠΥ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΘΑΡΉΣ, ΚΑΝΑΡέιΚΑ, канарейка

ΣΗΡιΎτσΚΑ δΥΛΈβ, ΚΣΠΆΖ ΠΗΡΝΈςΥ ΤΙΝΞΛΊΧ.

Κε ΈΡΚΗΤ ΤΡΑΓΌδ ΑΧ ΤΥ ΤΑΒΟΡ ΜΑΡέιΑ, |ΤΑΒΟΥΡ|= τάγμα; табор =αλώνι;

ΠΥ Τ ΆΛΥ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΧΤΡΑΜΉΖ ΤΥ ΠΞΑΝΛΊΧ. |ΒΙΞΑΝ_ΛΙQ|

          εκεί που το τρακτέρ, θαρρείς (σάν) καναρίνι ήρεμα δουλεύει, ταράζει την πρωινή ησυχία. και έρχεται τραγούδι απο το αλώνι μεριά, όπου το άλλο το τρακτέρ ξεφορτώνει τον θερισμό.

ΚΥΜέΝΑ ΧΑΝΆΤιΑ, ΧΤΥ ςέΡ-τσ ΠΉΡΑΝ Τ δΛΊιΑ-τσ,

ΤΥ βτιΆΛ-τσ ΧΠΆ ΑΠέΣΥ, ΤΟ ΞΆΧ ΘΑ ΤΙΝ ΚΦΌΣ…

ΜΑ ΠΆΝΔΑ ΝΔΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΕΝ ^ΠΆςΑΣ ΚΑΡδΉιΑ,

ΑτΉ, ΠΑΣ ΧΥΡΤΆΡ, ΠΥ ΗΠΛΎΤΙ ΚΑΠΝΌΣ. εκεί, πάνω εις χορτάρι, όπου απλούται καπνός.

          κομμένα φτερά! απο το χέριτης πήραν τη δουλειάτης, το κεφάλιτης χτυπά απο μέσα, τόσο που πάει να την κουφώσει… _{(καθώς αισθάνεται πίεση μέσα στο κεφάλιτης, πάει να κουφαθεί. όντως όταν ανεβαίνει η πίεση του αίματος, ο άνθρωπος νιώθει την ακοήτου να μειώνεται)} αλλα πάντα με το τρακτέρ είναι της Πάшας η καρδιά, εκεί πάνω απο την πρασινάδα, όπου απλώνεται καπνός.

ΠΥ ΉΛιΥΣ ΛΑΜΒΡΉΖ Κε ΦΣΆ ΤΊΝΞΚΑ ΑΈΡΑ, όπου ήλιος λαμπρίζει και φυσά |ΤΙΝΞ|ικα αέρα,

ΠΥ Τ δΌΚΣΑ ΒΥιΆιδΑ ΛΥΓΆςΑ ΠεΤΆι. όπου τη δόξα |ΒΟιΆ|δια λογάς-ια πετάει.

ΠΥ ΈΡΚΗΤ ΤΡΑΓΌδ ΑΧ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΣΜΑ ΣΤ ΜέΡΑ

Κε, ΞΆΧ, ΤΥ ΔΥβΛΆιΜΥ-Τ ΑΣ Τ ΧΌΡΑ ΤΟ ΠΆι…

          όπου ο ήλιος λάμπει και φυσά απαλά ο αέρας, όπου το ουράνιο τόξο χρώματα λογιών λογιών εκπέμπει. όπου έρχεται τραγούδι απο το τρακτέρ _{(=απο τον οδηγότου)} όταν κοντεύει να ξημερώσει, ακόμη κ ο ήχος (της μηχανής)του, ώς το χωριό _{(αυτός, ο ήχος)} πηγαίνει.

τΉ ΜΛΌΝ-ΔΥ ΤΥΝ ΠΌΝΥ-τσ, Χ ΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΚΑΜΉιΑ,

Κε ΚΣΙΈΡ-ΤΥ, ΘΑ ΈβΡ ΤΙ ΑΤΊΤΚΥ ΞΑΡΆ:

ΠΥ ΌΛΣ ΒιΥΡΟΚΡΆΤΣ-ΠΑ ΘΑ ΧΆΣΝΙ ΑΧ Τ δΛΊιΑ,

ΜΉ ΠέΡΝΙ ΧΤΥΝ ΚΌΖΜΥ ΤΥΚΌ-ΤΙΝ Τ ΧΑΡΆ.

          δέν τον κρύβει τον πόνοτης απο τους ανθρώπους ποτέ, και ξέρει, _(πως) θα βρεί αυτή λύση: σε περίπτωση που όλους τους γραφειοκράτες θα τους παραμερίσουνε (=καταργήσουνε), για να μήν παίρνουνε απο τους ανθρώπους τη χαράτους.

«ΠΎ τιΆΛΥ ΝΑ ΠΆΓΥ? – ΝΥΝΊΖ ΠΑΛ ΑΠΛΌΓΥ-τσ,

ΠΎ ΠΆΓΥ ΚΑΝΊΣ-ΠΑ Ν ΚΑΡδΉιΑ-Μ τΗ ΠέΡ.

ΠΥ τιΆΛΥ ΝΑ ΠΆΓΥ? ΝΑ ΚΆΜΝΙ ΤΥ ΛΌΓΟ-Μ

Κε ΠΆΛΙΣ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΝΑ ΠΆΡΥ ΣΤΥ ςέΡ.

          «πού ακόμη να πάω;» σκέφτεται πάλι απο μόνητης, «όπου πάω κανένας τί αισθάνομαι δέν καταλαβαίνει. πού ακόμη να πάω, να ικανοποιήσουν το αίτημαμου και πάλι το τρακτέρ να πάρω στο χέρι;»

ΠΡΑΤΊ ΤΥςΝΙΜέΝΣΑ, ΥΛΝΊΧΤΑ τΗ Τ\ΜΆΤΙ,

ΑΣ ΣΠΉΤ-ΤΙΝ ΞΥΡέβΝΙ ΚΑΚΆ ΣΤΕβΑΡΆ. στιβαρά

ΜΑ τέΝ ΤΙΤΚΥΣ ^ΠΑςΑ ΝΑ ΤΡέΜ, ΝΑ ΦΟβΆΤΙ,

ΝΥΝΊΖ ΠΎ ΝΑ ΠΆι Κε ΝΑ ΈβΡ ΤΕΚ ΞΑΡΆ.

          περπατά λυπημένη, όλη νύχτα δέν κοιμάται, στο σπίτιτους την μαλώνουνε άσχημα, αυστηρά. αλλα δέν είναι τέτοιος (άνθρωπος) η Πάшα να τρέμει, να φοβάται, σκέφτεται πού να πάει και να βρεί τρόπο, αυτό και μόνο.

Κε δΆιΝ ΠΑΛ ΣΤΥΝ ^ΚΥΡΟβ, τΉ ΦΚΡΉΘΗΝ ΚΑΝΊΝΑ,

ΤΑ δΆΚΡΗΣ-τσ ιΑΛΊΖΝΙ ΧΥΡΣΆ, ΚΑΤΙΝΆ.

ΓΡΑδΆΡΣΗΝ-ΔΑ ΟΛΑ ΝΔΑ ΣΌΡΗΠΣΗΝ Τ δΉΝΑ-τσ, γραδάρησε =έβαλε στη σειρά, εξέθεσε

δΟ ^ΚΥΡΟβΣ ΧΥΛιΆΣΤΙΝ Κε ΉΠΗΝ ΣΑΑΤΝΆ:

          και πήγε πάλι στον Κούροβ, δέν άκουσε κανέναν, τα δάκρυατης γυαλίζουνε χρυσά, πυκνά. τα εξέθεσε όλα συγκεντρώνοντας τη δύναμητης. σ’αυτό το σημείο ο Κούροβ οργίσθηκε και είπε αμέσως:

- ΑΤΌ ΤΥ ΠΡΗΚΆΖ Τ δΉΝΑ-Τ ΧΆΣΗΝ-ΔΥ ΆΡΤΑ,

ΑβΡ ΆΛΥ ΘΑ ΓΡΆΠΣΝΙ, ΤΥ ΈΝ ΘΑ ΧΑΘΉ.

ΤΥΝ ΤΌΠΥ-Σ ΕΝ, ^ΠΆςΑ,ΤΥΚΌ-Σ ΠΑΣ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ,

ΑΠΆΝΥ-Σ ΓΟ ΉΧΑ ΣΤ ΟΒΚΌΜ ΛΑΧΑΡΔΊ. обком

          «εκείνη η εντολή _{(που λέει να πάς αποθηκάριος)} την ισχύτης την έχασε πιά, αύριο άλλη (εντολή) θα γράψουνε, και η παρούσα θα ακυρωθεί. η θέση η δικήσου είναι, Πάшα, πάνω στο τρακτέρ. σχετικά με εσένα είχα στην ανώτερη επιτροπή συζήτηση.

Κε ΌΛΑ-ΠΑ ΛΈΓΥ-ΤΑ ΣέΝΑ ΑΝ Τ ΓΡΆδΑ,

ΚΑΛΆ ΣεΝΑ ΚΣέΡΥ Κε ΣέΝΑ ΓΡΗΚΎ:

ΧΤΑ ΤΌ-ΠΑ ΜΗΣ ΧΡΆςΚΗΤ ΝΑ ΚΆΜΥΜ ΒΡΗΓΆΔΑ,

ΝΑ ΛΈΧΚΗΤ ΒΡΗΓΆΔΑ ΑΤΟ ΗΝΕΚΎ.

          και όλα σου τα λέω εσένα με τη σειρά, καλά σε ξέρω και σε καταλαβαίνω. Και γι’ αυτό εμείς πρέπει να κάνουμε μπριγάδα, να λέγεται μπριγάδα αυτή γυναικών.

ΝΑ Πέ-Με-ΤΥ, ^ΠΆςΑ, ΚΥΡΉΞΑ ΕΝ ΤΊΤΚΑ,

ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ ΝΑ ΚΆτσΝΙ ΝΑ ΉΝΝΙ ΧΑΉΛ?

δΟ ^ΠΆςΑ ΦΥΣέΡΝΙΝ, ΧΤΑ ΛΌιΑ ΦΛιΥΡΉΤΚΑ,

ΞΑΧ ΡΆΝτσΗΝ ΧΤ ΧΑΡΆ-τσ Κε ΓΥΛβΌΘΗΝ ΤΙΚΜΉΛ.

          λοιπόν πέςμου, Πάшα, κορίτσια υπάρχουν που σε τρακτέρ να καθίσουν να είναι πρόθυμες;» σ’ αυτό το σημείο η Πάшα έλαμψε απο τα λόγια τα χρυσά, τόσο που αναπήδησε απο τη χαράτης και βουβάθηκε τελείως _{(=έχασε προσωρινά τη μιλιάτης)}.

ΧΤ ΑΤΊΝΑ βΑΧΤΛΊδΣΑ ΚΑΝΊΣ τΗΤΥΝ ΆΛΥ,

ΖεΣΤΆ ΛΕι ΤΥΝ ^ΚΎΡΟβ: - ΤΟ τέΝ ΜεΓΑ ςε!

ΠΥΛΆ ΕΝ ΚΥΡΉΞΑ, ΤΕΚ ΦΛΆΓΥΝΙ ΛΆΛΜΥ,

Ο ^ΡΆΔΞεΝΚΟ ^ΝΆΤΑ, ιΆ ^βέΡΑ ΚΟΣΣέ.

          απο αυτήν πιό ευτυχισμένη καμιά δέν ήταν άλλη, με θέρμη λέει στον Κούροβ: «αυτό δέν είναι μεγάλο πράγμα! _{(=δέν είναι κάτι το δύσκολο)}. πολλά κορίτσια υπάρχουν, μόνο περιμένουν πρόταση, όπως η ΡάΔчενκο Νάτα ή η Βέρα Κοσσέ.

Κε τιΆΛΑ ΚΥΡΉΞΑ ΧΑΉΛ ΉΝΝΙ ΆΜΑ

ΝΑ ΚΆτσΝΙ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ ΤΙ ΚΆΜΝΙ ΧΑΉΡ!...

- ΚΑΛΌ, - ΉΠΗΝ ^ΚΎΡΟβΣ, - ΒΡΗΓΆΔΑ ΘΑ ΚΆΜΥΜ,

Α ΣΉ ΘΑ ΝΑ ΉΣΗ, ΣΤ ΑΤΊτσ ΒΡΗΓΑΔΉΡΣ!

          κι άλλες ακόμη κοπέλες πρόθυμες είναι όμως, να κάτσουνε πάνω σε τρακτέρ αυτές θα το έχουνε για μεγάλη τύχη!...» - «ωραία», είπε ο Κούροβ, μπριγάδα θα κάνουμε, και όσο για σένα θα είσαι σε εκείνες αρχηγός της μπριγάδας!

6.

…ΣΤΑ ςΉΛιΑ ΗΝΈιΑ ΚΑΤΟΝ ΤΡΑΝΤΑΤΡΉιΑ,

ΚΥΣΠέΝΔΙ ΚΥΡΉΞΑ ςΥΜΚΆ, ΑΝ Τ ΑιΆΖ, χειμωνικά

ΣΥΡέΦΤΑΝ Κε ΚΆτστσΑΝ ΠέΣ ΣΠΉΤ, ΠέΣ ΤΥ ΚΡΉιΥ,

ΝΑ ΜΆΘΝΙ ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΤΊ ΠΡΆΜΑ ΤΟ ΜιΆΖ.

          στα χίλια εννιακόσια τριαντα τρία, εικοσιπέντε κοπέλες, χειμωνιάτικα, με το αγιάζι, μαζεύτηκαν και κάθισαν _{(=συνεδρίασαν)} μέσα σε ένα σπίτι, μές το κρύο, να μάθουνε το τρακτέρ τί πράμα αυτό μοιάζει (=σαν τί πράμα είναι).

ΖΒΥδΆΖΝΙ ΤΥ ΜΆΘΗΜΥ ΝΑ ΤΥ ΠΤΡΑΉΣΝΙ.

ΤΟ ςΜΌΣ τΉ ΑΡ\έβ ΝΑ ΠεΡΆΣ, ΝΑ ΧΤΡΑΜΣΤΊ.

Κε Τ Ν ΆΝΙΚΣ ΝΑ ΚΖΎΝ, ΑΣ ΤΥ ΞΌΛ Ν ΑΛΕΤΡΉΣΝΙ,

ΤΥ τΉΤΥΝ ΚΑΜΉιΑ ΣΝ ΔΥΝιΆ ΝΑ ΝΙΣΤΊ!

          σπεύδουν την εκμάθηση να την ολοκληρώσουνε -ο χειμώνας δέν αργεί να περάσει, να γκρεμιστεί- και την άνοιξη να βγούν στην εξοχή να οργώσουνε, πράγμα που δέν επρόκειτο ποτέ στον κόσμο να γίνει!

ΚΥΣΠΈΝΔΙ ΚΥΡΉΞΑ Κε ΜέΣΑ-ΤΙΝ ^ΠΆςΑ,

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΜΑΘΉΖ-τσ, ΤΊΓΛΑ ΤΟ ΑΛΕΤΡΉΖ.

Κε ιΌΧ ΜΟΝΥ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΝΑ ΚΣέΡΝΙ ΤΙ ΧΡΆςΚΗΤ,

ΤΥ ΝΌΜΟ ^βΗΛ\ιΆΜΣ ΑΧ ΑΤΊτσ ΚΑΘΑ ΉΣ.

          εικοσιπέντε κοπέλες μεταξύ των οποίων και η Πάшα, για το τρακτέρ τις διδάσκει πώς οργώνει. και όχι μόνο για το τρακτέρ, (επίσης τις διδάσκει) να ξέρουνε ό,τι (σχετικό) χρειάζεται, (και μάλιστα να ξέρουνε) τον νόμο του Williams απο αυτές κάθε μιά. _{(προφανώς είναι κάποιος νόμος της Φυσικής)}

ΚΑΡΦΆ ΗΡΤΙΝ ΆΝΙΚΣ, ΠΑΈΝΝΙ βΡΥΧΆδΗΣ,

ΠΡΑΤΊ ^ΠΑςΑ ΝιΆςΚΗΤ, ΣΥΣΤΌΣ ΝΗΚΟτΉΡΣ.

ΗΡέβ ΝΑ ΕΝ ΌΛΑ-ΠΑ ΉΤΜΑ Σ ΒΡΗΓΆΔΑ-τσ,

ΘΑΡΉΣ-ΚΗ ΗΝΊΘΗΝ ΝΑ ΈΝ ΒΡΗΓΑΔΉΡΣ.

          κρυφά ήρθε άνοιξη, πέφτουνε βροχές, περπατά η Πάшα και συλλογίζεται, σωστός νοικοκύρης. θέλει να είναι όλα έτοιμα στη μπριγάδατης, θαρρείς και γεννήθηκε για να είναι αρχηγός μπριγάδας.

ΤΑ ΚΎΡΣΗΣ ΠΗΤΡΆιΣΑΝ… ΑΦΝΊΖΝΙ Τ ΑΖΆΝιΑ,

Ν ΒΡΗΓΆΔΑ τες ΚΆτσΜΥ, τΗ ΚΣέΡ ΧΑΝΑΓΆΤ. _{(ικανοποίηση, επάρκεια QΑΝΑ- =ικανοποιεί)}

ΚΑΛΆ ΤΥ ΓΡΗΚΎΝ – ΑΝΙΚΣΚέςΥ ΚΟΜΠΆΝιΑ,

ΟΤ ΧΡΆςΚΗΤ ΝΑ ΚΆΜΝΙ Σ ΚΥΝΔΎτσΚΥ ΤΥ ΣΆΤ.

          οι σειρές των ειδικών μαθημάτων τελείωσαν… αχνίζουνε τα χωράφια, η μπριγάδα δέν έχει κάτσιμο (=σχόλη), δέν ξέρει επανάπαυση. καλά το συνειδητοποιούν: ανοιξιάτικη ομάδα οτι πρέπει να κάνουνε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

ΤΑ ΤΡΆΚΤΟΡΗΣ ΈΣΤΙΚΣΑΝ ΓΡΆδΑ Κε ΓΡΆδΑ,

βΗΓΛΊΖΝΙ ΤΥ ΤΜΆΣΜΥ, ΝΑ <ΝΔΑ> ΌΛΑ-ΠΑ ΕΝ.

ΓΡΗΚΎΝ-ΔΥ ΟΤ ΉΝΝΙ ΝΑΜΛΊδΚΥ ΒΡΗΓΆΔΑ,

ΑΤΊΤΚΥ ΣΝ ΔΥΝιΆ ΤΊΓΛΥ τΉΤΥΝ Κε τέΝ.

          τα τρακτέρ στάθηκαν σειρά σειρά, φροντίζουν την ετοιμασία να είναι πλήρης. συνειδητοποιούν οτι είναι ένδοξη μπριγάδα, τέτοια που στον κόσμο δέν υπήρξε ούτε υπάρχει.

…ΣΤΥ ΞΌΛ ΑβΡ ΘΑ ΚΖΎΝΙ, ΕΝ ΌΛΑ-ΠΑ ΉΤΜΑ,

ΜΑ ΣΚΌΘΑΝΙ ΣΉΝΕΦΗΣ, ΠςΉΡΣΗΝ ΝΑ βΡές.

ΠΥΛΆ ΚΥΡΑΣέιΣ δΑβΑΝ ΧΛΊτσΚΑ ΣΤΥ ΉΠΝΥ.

ΤΕΚ ΝιΆςΚΗΤΙ ^ΠΆςΑ, Κε ΉΠΝΥ-ΠΑ τες.

          …στην εξοχή αύριο θα βγούνε, είναι όλα παντελώς έτοιμα. αλλα σηκώθηκαν σύννεφα, άρχισε να βρέχει. πολλές (απο τις) κοπέλλες στα ζεστά αποκοιμήθηκαν, ωστόσο συλλογίζεται η Πάшα, και ούτε ύπνο δέν έχει.

ΜΑ ΠέΡΑΣΗΝ ΌΡΑ, ΤΑ ΆΣΤΡΗΣ ΠΑΛ ιΆΛΚΣΑΝ,

ΚΑΤΈΝΣΗΝ ΤΙΜΉΖΚΥ ΠΣΗΛΌ ΥΡΑΝΌΣ. κατένισεν (έγινε κατενός)

ΚΛΙΦΤΌΝΔΑΣ ΑΠΉΣΥ ΧΤΥ ΣΉΡΤ ΗΛιΥΦΆΝΚΣΗΝ,

Κε ΉΡΤΙΝ ΚΑΛΌ, ΛΑΛΑςΆΡΚΥ ΠΗΡΝΌΣ.

          μα πέρασε η ώρα, τα άστρα πάλι γυάλισαν (=έλαμψαν), πύκνωσε το σκοτάδι στον καθαρό ψηλό ουρανό. (ύστερα) κρυφά πίσω απο τη ράχη (του βουνού) φάνηκε ήλιος, και ήρθε ωραίο, χαδιάρικο πρωινό.

ΝΔΥ ΜέΓΑ Τ ΧΑΡΆ ΤΑ ΚΥΡΉΞΑ ΣΗΚΌΘΑΝ,

ΤΑ ΤΡΆΚΤΟΡΗΣ ΠέΛΣΑΝ ΠΗΡΝΈςΥ ΖΑΜΆΝ.

ΔζΥΝΆιΣΑΝ ΣΤΥ ΞΌΛ, ΧΤ ΧΌΡΑ ΌΚΣΥ ΚΥΠΌΘΑΝ, κοπώθεν (τότε δέν είναι απικώθησαν)

ΞΆΧ ΈΜΒΡΥ ΠΑι ^ΠΆςΑ, ΣΥΣΤΌΣ ΚΑΠΗΤΆΝΣ.

          με μεγάλη χαρά οι κοπέλλες σηκώθηκαν, τα τρακτέρ έβαλαν μπρός πρωί πρωί. ξεκίνησαν για την εξοχή, απο το χωριό έξω έφτασαν, ακόμη πιό μπροστά προπορεύεται η Πάшα, σωστός καπετάνιος.

ΜΑ ΤΊΓΛΑ ΗΝΈΚΗΣ, ΟβΆ, ΦΑΝΙΡΌΘΑΝ,

ΝΔΑ τσΚΎΡιΑ, ΞΑΠΆιδΑ, ΠΥΛΆ ΝΔΑ δεΚΡΆ. δικράνια (ή δίκερα;)

ΤΑ ΤΊΝΞΚΑ ΤΑ ΞΌΛΙΑ ΔΑΎςΑ ιΥΜΌΘΑΝ,

ΤΥ ΧΎΛΖΜΥ-ΤΙΝ ΠΆι ΠεΣ ΤΑ ΞΌΛιΑ ΜΑΚΡΆ.

          μα νά, κάποιες γυναίκες απροσδόκητα φάνηκαν, με τσεκούρια, τσάπες, πολλές και με δικράνια. οι ήσυχες εξοχές ξεφωνητά γέμισαν, η φωνήτους πηγαίνει μές της εξοχές μακριά.

ΤΙ ΣΤΆΘΑΝ ΠεΣ Τ ΣΤΡΆΤΑ, ΝΈ ΈΜΒΡΥ, ΝΈ ΠΉΣΥ,

Ν ΗΡέβΣ ΑΝΔΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΑΠ ΠΆΝΥΤ-ΤΙΝ ΠΡΆΤ:

- ΜΗΣ Τ\ΘΑ ΣΑΣ ΠΗΛΊΣΥΜ ΣΤΥ ΞΌΛ Ν ΑΛΕΤΡΉΣΗΤ,

- ΖΔΑΝΊ ΟΣ-ΠΥ ΉΣΗτσ, ΧΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΚΑΤβΆΤ!

          αυτές στάθηκαν μές το δρόμο, (δέν κάνουνε) ούτε μπροστά ούτε πίσω, άν θέλεις με το τρακτέρ απο πάνωτους πέρνα! (φωνάζουνε): -εμείς δέν θα σας αφήσουμε στην εξοχή να οργώσετε! –ζωντανές όσο είστε, απο τα τρακτέρ κατεβείτε!

- βΆι, Θέ-ΜΥ, ΠΑΛ ΉΡΤΑΝ ΣΤΑ ΜΆΣ ΧΗΡΖΑΜΆΝιΑ!

ΣΑΣ ΠέΛΣΑΝΙ, ΚΣέΡΥΜ-ΔΥ, ΑΣΗΛΙΤΈΝ, |ΑΣΛΙΝΔΑΝ|

ΝΑ ΧΆΣΗΤ ΤΥ ΣΠέΡΝΙΜΥ, ΌΛΑ Τ ΑΖΆΝιΑ,

Κε Τ ΧΌΡΑ-ΜΑΣ ΛΊΓΥΣ ΠΣΥΜΉ ΝΑ ΠΗΜέΝ!

          -άχ, Θεέμου, πάλι ήρθαν σε μάς συντέλειες του κόσμου! -σας στείλανε, το ξέρουμε, αυτή είν’ η αλήθεια, να καταστρέψετε τη σπορά, όλα τα χωράφια, και το χωριόμας χωρίς ψωμί να μείνει!

…βΗΓΛΊΖ ^ΠΑςΑ ΠΆΝΥ-ΤΙΝ, ΣΤΊΚΗΤ Κε ΝιΆςΚΗΤ,

ΠΑΛ ΈΝΑ ΗΣΆΝ ΑΝ Τ ΓΥΡΘΉ-τσ ΦΥβεΡΉΖ: |ίΝΣΑΝ|

- ΤΡΑβΉΣΗΤ ΧΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ Τ ^ΑΝΓέΛΗΝΑ Ν ^ΠΆςΚΑ,

ΑΤΊ ΟΛΑ ΚΆΜ-ΔΑ ΑΤΎΤΑ ΤΑ δΛΊΣ!

          …τις κοιτάζει η Πάшα, στέκεται και συλλογίζεται, ενώ άλλη μιά γυναίκα με τη γροθιάτης φοβερίζει (λέγοντας): -τραβήξτε απο το τρακτέρ την Αγγέλινα την Πάшκα, αυτή όλες τις κάνει αυτές τις δουλειές!

βΗΓΛΊΖ ^ΠΑςΑ ΛΌΡιΑ-τσ, ΧΑΜέΝΥ ΕΝ ΌΡΑ!

δαΦΤΉτσ τΗ ΠΥΡΉ ΤΙ ΝΑ τσ ΚΆΜ ΞΑΡΑδΉ…

Κε ΈΔΡΑΜΗΝ δΆιΝ, ΑΣ ΤΥΝ ^ΚΎΡΟβ, ΑΣ Τ ΧΌΡΑ,

ΑΝ ^ΠΆςΑ ΤΟΣ ΉςΗΝ ΚΥΝΔΌ ΛΑΧΑΡΔΊ.

          κοιτάζει η Πάшα γύρωτης, χαμένη (=ανώφελη) είναι ώρα! η ίδια δέν μπορεί να τις αντιμετωπίσει… και έτρεξε πήγε στον Κούροβ, στο χωριό, με την Πάшα αυτός είχε μιά σύντομη συνομιλία.

…ΛΟΝ Τ ΣΤΡΆΤΑ ΠΣΗΛΆ ΣΚΥΤΙ ςΚΡΌ ΜΥΚΑΛΊΑ,

ΣΤΥ ΞΌΛ, ΑΣ ΤΑ ΤΡΆΚΤΟΡΗΣ ^ΚΎΡΟβΣ ΖΒΥδΆΖ.

ΧΤΥ «^ΓΆΖΗΚ» ΚΖεΝ ΞΆΛΚΑ, ΑΚΎι ΚΥΜΑΛΑΉιΑ, αγανάκτηση

ΤΥ βΡΉΣΜΥ ΑΚΎι ΤΟΣ ΖεΣΤΆ ΤΙΓΛΑ βΡΆΖ.

          …κατα μήκος του δρόμου ψηλά σηκώνεται σκιερή θύελλα, για την εξοχή, για τα τρακτέρ, ο Κούροβ σπεύδει. απο το (αυτοκίνητο μάρκας) «Γάζικ» βγαίνει γρήγορα, ακούει _{(φωνές που φανερώνουν)} αγανάκτηση, βρισίδι ακούει αυτός που έντονα βράζει.

- τΗ ΔΡέΠΝΙ! Τ\ΦΎ! Τ\ΦΎ! ΦΥΡΗΜέΝ ΝΔΑ βΡΑτΉιΑ,

Χ ΤΑΚΆ-ΜΑΣ ΤΑ ΞΌΛιΑ, ΧΑΘέΤΙ, ΓΡΗΚΆΤ!

ΜΑ ΤΊΓΑΛΑ ΉδΑΝ ΤΥΝ ^ΚΎΡΟβ, ΝΔΑ ΜΉιΑ,

ΘΑΡΉΣ-ΚΗ ΓΥΛβΌΘΑΝ ΒΥΝΤΆΡ ΤΟ ΤΥ ΣΆΤ. βουβάθηκαν

          -δέν ντρέπονται! φτού! φτού! ντυμένες με βράκες, απο τα δικάμας τα χωράφια χαθείτε, καταλάβετε(το)! αλλα σάν είδαν τον Κούροβ, με τη μία (=αμέσως) θαρρείς και βουβάθηκαν οι αντιδραστικές γυναίκες εκείνη την ώρα.

βΗΓΛΊΖ ΠΑΣ ΒΥΝΤΆΡΣ ^ΚΥΡΟβΣ ΆΧΑΡΑ, ΉΣΑ, бунтар

ΠΥΛΊ ΑΧ ΒΥΝΤΆΡΣ ΈΦΧΑΝ ΧΑΒΑΡΣΗΣΤΆΝ…

- ΠΎ Φ\έβΗΤ! – ΧΛΙΖ ^ΚΎΡΟβΣ, - ΣΤΑΘέΤΙ, ΗΡΉΣΗΤ!

ΘΑ δΉΤ, ΤΊΓΛΑ ΤΎ «ΤΧΑΡΑΜΌΝΝΙ» - Τ ΑΖΆΝ!

          κοιτάζει τις αντιδραστικές ο Κούροβ ψυχρά, στα ίσια, πολλές απο αυτές έφυγαν χωρίς άλλη κουβέντα… -πού φεύγετε! –φωνάζει ο Κούροβ-, σταθείτε, γυρίστε! θα δείτε πώς το «αχρηστεύουνε» το χωράφι!

- ΣΤΑΘέΤ Κε βΗΓΛΊΚΣΗΤ, Κε ΜΉ ΚΑΤΑΡΌΝΙΤ,

Κε ΣΉΣ Τ ΈΝΑ ΝΤ ΆΛΥ ΜΉ ΣΉΡΝΙΤ ΤΑιΆΧ.

ΘΑ δΉΤΙ, ΤΥΝ ΠΆΤΥ ΤΙ Τ\ΘΑ ΤΧΑΡΑΜΌΝΝΙ,

ΜΑΘέΝΙςΚΑΝ ΌΛΥ ΤΥ ςΜΌ ΝΔΥ ΗςΤΆΧ.

          -σταθείτε και κοιτάξτε, και μήν καταριέστε, και σείς μεταξύσας (η μιά εναντίον της άλλης) μή σηκώνετε ραβδιά (για να μαλώσετε). θα δείτε, τη γή αυτές δέν θα την αχρηστέψουνε, διδάσκονταν (πάνω σ’ αυτό το αντικείμενο) όλο το χειμώνα με μεγάλο ενδιαφέρον.

Κε ΣΤΈΡΑ ΛΕι Ν ^ΠΆςΑ ΚΑΡδΆΡΚΑ: - ΔζΥΝΆιΣΗΤ!

ΤΑ ΤΡΆΚΤΟΡΗΣ ΈβΓΑΛΑΝ ΜΆβΡΥ ΚΑΠΝΌ…

ΞΑΧ ΈΜΒΡΥ ΠΑι ^ΠΆςΑ, Κε ΌΛ-ΤΙΝ ΑΠΉΣΥ,

ΘΑΓΜΆΣΤΑΝ ΤΑ ΠΛΊιΑ ΠΣΗΛΆ ΣΤ ΥΡΑΝΌ.

          και ύστερα λέει στην Πάшα με θάρρος: -ξεκινήστε! τα τρακτέρ έβγαλαν μαύρο καπνό… προπορεύεται η Πάшα και όλεςτους απο πίσω, εξεπλάγησαν τα πουλιά ψηλά στον ουρανό.

ΠεΡΝΆ ΕΝΑ ΌΡΑ, ΠεΡΝΆ δΗιΑ ΌΡΗΣ,

ΜΥΡΦΎτσΚΑ δΥΛΈβΥΝΙ ΤΑ ΚΥΡΑΣέιΣ.

ΒΥΝΤΆΡ ΚΑΤ ΠΥςΠΎΡΚΣΑΝ Κε δΆβΑΝ ΑΣ Τ ΧΌΡΑ,

ΤΥ ΞΌΛ ΚΑΜΑΤΌ ΚΌΠΗΝ ΜΆβΡΑ ΧΑΠέΣ.

          περνά μιά ώρα, περνούν δύο ώρες, μιά χαρά δουλεύουνε οι κοπέλλες. οι αντιδραστικές γυναίκες κάτι μουρμούρισαν και έφυγαν για το χωριό, η εξοχή οργωμένη κόπηκε (=διαιρέθηκε σε) μαύρα κομμάτια. _{(το μαύρο, σκούρο χρώμα φανερώνει το καλοοργωμένο εύφορο χωράφι. οι Σουμέριοι ονόμαζαν την «ME.LUH.HA» (Αίγυπτο) «χώρα με γή μαύρη»).}

Κε Άιτσ ΤΡΗιΑ ΜέΡεΣ Κε ΝΊΧΤΙΣ-ΠΑ ΤΡΉιΑ,

ΤΙ δΎΛΕβΑΝ ΌΛ-ΤΙΝ ΝΔΑ ΌΛΑ ΧΑΡέΣ.

ΣΤΥ ΤΈΤΑΡΤΥ Τ ΜέΡΑ, ΠΡΑΤΆ, ΔΡΑΝΑ Τ δΛΊιΑ:

«ΤΟ ΤΊΣ ΕΝ?» ΝΥΝΊΖΥΝΙ ΤΑ ΚΥΡΑΣέιΣ.

          και έτσι τρείς μέρες και νύχτες επίσης τρείς, αυτές δούλευαν όλεςτους με όλες τις χαρές. την τέταρτη μέρα (κάποιος) βαδίζει, παρατηρεί τη δουλειά (που κάνουν). «αυτός ποιός είναι;» σκέφτονται οι κοπέλλες.

ΠΑΈΝ, ςΞΉΦΤ ΑΚΆΤΥ, ΠεΡ ΧΌΜΑ Κε ΜΡΉςΚΗΤ,

ΤΥ βΆΘΥΣ-Τ ΜεΤΡΆ, - ΑΧΤΡΑΜΖΜέΝΥ Τ ΑΖΆΝ.

ΝΑ ΣΌΝ ΣΤΑ ΚΥΡΉΞΑ ΖΒΥδΆΖ, ΞΆΧ ΤΑΝΔΠΊςΚΗΤ, <ΤΑΝΔΙΡΙς>

ΝΔΑ ΔΡΆΝΣΑΝ, ΤΟ ΗΤΥΝΙ ^ΠΆΠΥ ^ΣΤεΠΆΝΣ.

          προχωράει, σκύβει κάτω, παίρνει χώμα και (το) μυρίζει, το βάθοςτου μετρά – του αναποδογυρισμένου (=με αναποδογυρισμένο χώμα =οργωμένου) χωραφιού. να φτάσει στα κορίτσια σπεύδει, τσαλαπατάει κιόλας (μές τα οργωμένα χώματα), όταν τον είδαν (απο κοντά), ήταν ο παπούς Στεπάν.

- ΝΑΖΉΤ, ΤΑ ΚΥΡΉΞΑ-Μ!, - ΚΖέΝ Χ ΠΆΠΥ ΤΥ ΣΤΌΜΑ, -

ΚΑΛΌ ΚΑΜΗΤ δΛΊιΑ, ΤΥ ΈΝ ΛΈΓΥ ΤΟ:

ΤΥ ΖΉΣΜΥ-ΜΟ ΈΣΣΑ, ΜΑ τΉδΑ ΓΟ ΚΌΜΑ,

ΑΤΊΤΚΥ ΜΥΡΦΉιΑΣ, ΚΑΛΌ ΚΑΜΑΤΌ!

          -να ζείτε, κορίτσιαμου! -βγαίνει απ’ του παππού το στόμα-, ωραία κάνετε δουλειά, εκείνο που είναι λέω: τη ζωήμου (ολόκληρη σχεδόν την) έζησα, αλλα δέν είδα ποτέ τέτοιο όμορφο, καλό όργωμα (σάν αυτό που κάνετε)!

ΓΟ τΉδΑ ΣΤΥ ΖΉΣΜΥ-Μ ΑΤΊΤΚΥ ΜΥΡΦΉιΑ!

ΗΛΒέΤ, ΑΠ ΑδΌ Κε ΣΠΟΡΆ-ΠΑ ΘΑ ΠΆΡΣ…

…ΤΥ ΞΌΛ ΚΑΜΑΤΌ ΚΌΠΗΝ ΜΆβΡΑ ΦΗΛΊιΑ,  _{φελία =φέτες, όπως στα Ποντιακά.}

Κε ΣΠΆΡΧΚΗΝΔΥΝ ΆΜΑ ΝΔΥ ΤΌΧΚΥ ΤΥ ΣΤΆΡ. _{|ΤΟQ| χορτάτο}

          δέν είδα στη ζωήμου τέτοια ομορφιά (=όμορφη δουλειά)! φυσικά απο’δώ και σπορά θα πάρεις (=και παραγωγή θα βγεί)… …η εξοχή οργωμένη κόπηκε μαύρες φέτες, και σπέρνονταν μάλιστα με μεστό σιτάρι.

ΠΣΗΛΌ ΥΡΑΝΌβ <ΥΡΑΝΌΣ> ΤΡΑβΗςΚΆΤ ΝΤ ΣΗΝεΦΉιΑ.

ΠΣΗΛΎτσΚΥ Κε ΧΛΊτσΚΥ βΡΥςΉΣ ΠιΑΝ ΝΑ ΣΤΆΚΣ…

…ΠΥ δΎΛΕβΗΝ ^ΠΆςΑΣ Ν ΒΡΗΓΆΔΑ, ΜΥΡΦΉιΑΣ

ΥΣέβΝΙ ΜΑΧΣΎΛιΑ, ΘΑΡΉΣ-ΚΗ ΜεΤΆΚΣ.

          ο ψηλός ουρανός καλύπτεται με συννεφιά. ψιλούτσικη και ζεστούτσικη βροχή αρχίζει να στάζει… εκεί που δούλευε της Πάσιας η ενομωτία (=μπριγάδα), ομορφιάς βλασταίνουνε προϊόντα (=γεννήματα), θαρρείς και (είναι απο) μετάξι.

7.

ΑΧ Τ ΧΌΡΑ ΑΠΉΣΥ τΉ ΠΉιΝ ΚΌΜΑ ^ΠΆςΑ,

ΧΤΑ ιΆςΚΑ-τσ ΤΑ ΧΡΌΝιΑ ΤΙ ΜΑΓΑΝΑιΜέΝ…

Α ΣΉΜΥΡΥ Τ\ΜΉΣΜΥ τΉ ΠέΡ-ΤΙΝ ΤΙ ΤΜΆςΚΗΤ, -

ΑΠΣΆ ΧΎΛΚΣΑΝ Ν ^ΠΆςΑ ΣΤ ^ΜΌΣΚβΑ ΝΑ ΠΑΈΝ.

απο το χωριό παραπέρα δέν πήγε ακόμη η Πάσια, απο τα παιδικάτης τα χρόνια αυτή μοχθώντας… όμως, σήμερα ύπνος δέν την παίρνει, αυτή ετοιμάζεται - ξαφνικά φώναξαν την Πάσια στη Μόσχα να πάει.

Ν ΞΥΓΎΝΚΑ ΖΒΥδΆΖ ΛΌΝ ΤΑ ΞΌΛιΑ ΧΑΝΊιΑ,

ΤΑ ΜΆΤιΑ-τσ ΝΑ ΠέΡ Χ ΤΥ ιΑΛΊ τΉ ΠΥΡΉ…

ΠεΡΝΎΝ ΠεΡεΓΌΝιΑ, ΔΡΑΝΆ Χ ΤΑ ιΑΛΊιΑ,

ΚΥΝΌΝ, ΘΑΡΉΣ, ΉΛιΥΣ ΑΠ ΠΆΝΥ ΦΛιΥΡΉ.

          η αμαξοστοιχία σπεύδει ίσια μέσα στις εξοχές (σάν) αρχόντισσα, τα μάτιατης (η Πάшα) να πάρει απο το τζάμι δέν μπορεί, περνούν διυλιστήρια, βλέπει απο τα τζάμια, χύνει θαρρείς ο ήλιος απο ψηλά χρυσάφι.

ΠΗΧΤΎτσΚΑ, ΠΗΧΤΎτσΚΑ ΧΤΙΠΎΝΙ ΤΑ ΤΡΌςΑ,

ΠΥΛΊΣ ΠέΣ Ν ΚΥΠέ ΑΣ ΤΥΝ ΉΠΝΥ ΤΡΑβΆ, coupée =το κάθε δωματιάκι του βαγονιού

τΗ Τ\ΜΆΤΙ ΤΕΚ ^ΠΑςΑ, ΑτΗ, ΑδΌ ΚΛΌςΚΗΤ,

ΧΑΡΆ Ες ΤΙ ΜέΓΑ ΟΤ ΠΆι ΑΣ Τ ^ΜΟΣΚβΑ.

          συνέχεια, συνέχεια ηχούν ρυθμικά οι τροχοί, (ο μονότονος ήχος του τραίνου) πολλούς μέσα στα κουπέ στον ύπνο τους τραβά, δέν κοιμάται, ωστόσο, η Πάσια, απο’κεί, απο’δώ γυρίζει, χαρά έχει αυτή μεγάλη, οτι πηγαίνει στη Μόσχα.

ΧΥΛΆι-ΠΑ τεΝ ΆΜΑ, Ν ΝΥΝΊΣΣ ΤΊΓΛΑ ΧΡΆςΚΗΤ,

ΠΣΗΖΝΈςΥ ιΑΛΞΆβΑ – ΝΑ ΚΣΧΆΣ<Η>Σ ΠΥΡΉΣ<?>.

Χ ΤΑ ΤΌ-ΠΑ τΗ Τ\ΜΆΤΙ, Χ ΤΑ ΤΌ-ΠΑ ΤΙ ΝιΆςΚΗΤ,

ΑΝ ΚΖΉ ΠΑΣ Ν ΤΡΗΒΎΝΑ Χ ΤΥ ΤΊ ΝΑ ΠςΗΡΉΣ.

          και εύκολο δέν είναι, βεβαίως, _{(να το δεχθείς ατάραχα, μικρό πράγμα δέν είναι)} άν σκεφτείς όπως πρέπει, μέχρι χθές υπηρέτρια (=παρακατιανή) – να το ξεχάσεις μπορείς; και απ’ αυτό δεν κοιμάται, και απ’ αυτό αυτή έχει έγνοια, άν βγεί πάνω στο βήμα απο το τί να αρχίσει.

ΝΥΝΊΖ: ΓΟ ΘΑ ΠΎ, ΒΑΡΑΒΆΡ ΝΔΑ ΠΑΛΚΆΡιΑ,

δΥΛΈβΥΜ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ ΝΔΑ ΌΛΑ ΧΑΡέΣ.

Κε ΚΆΜΥΜ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ ΑΡΤΊΧΚΑ ΓεΚΤΆΡιΑ, εκτάρια

Χ ΤΥ ΠΛΆΝ ΠΑΝΥ δΎΓΥΜ ΑΠ δΉιΑ ΦΥΡέΣ.

          συλλογίζεται: «θα πώ: ‘μαζί με τα παλληκάρια δουλεύουμε στα τρακτέρ με όλες τις χαρές. και κάνουμε (=καλλιεργούμε) με τα τρακτέρ παραπανίσια εκτάρια, απο το πλάνο πάνω αποδίδουμε, διπλάσια’.

ιΌΧ, ΠΡέΠΝΑ, ΗΣΆΠ τεΝ ΝΑ ΠΎ ΜΑΧΤΑΝΊιΑ,

δΑΦΤΌ-Τ-ΠΑ ΤΥ ΝΆΜ ΔΡές ΠΑΈΝ, ΜΑΚΡΆ ΣΌΝ…

Κε ΤΊΓΛΑ ΓΟ ΚΆΜΥ ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ δΥΛΊιΑ,

ΖέΡ ΈΧΝΙ τΗΡΌ ΝΑ ΦΚΡΗΘΎΝ ΜεΓΑΛΌΝ.

          ή μάλλον όχι, σωστό δέν είναι να πώ καυχησιά, απο μόνητης η φήμη τρέχει πηγαίνει, μακριά θα φτάσει… άλλωστε, το πώς εγώ στο τρακτέρ εργάζομαι, μήπως έχουνε καιρό να ακούσουνε οι ηγέτες (της χώρας);

ιΌΧ, ΠΡέΠΝΑ, ΘΑ ΠΎ, ΤΊΓΛΑ ΠΆΠΥ-ΜΑΣ ^ΧΡΉΣΤΥΣ,

ΜΑΣ ΉιΑΣ ΝΕΡΌ Χ ΤΥ ΠεΓΆδ ΚΥβΑΛΊ.

ΘΑ ΠΎ ΤΊΓΛΑ ΣΤ ΧΌΡΑ-ΜΑΣ ςέΡΝΙ ΝΔΥ ΖΉΣΜΥ,

ΛΑΜΒΡΉΖΝΙ ΤΑ ΛΆΜΠΟΞΚΗΣ Σ ΚΆΘΑ ιΑΛΊ. лампочка bulb

          όχι, μάλλον θα πώ πώς ο παππούςμας ο Χρήστος σε μάς υγιεινό νερό απο το πηγάδι κουβαλάει. θα πώ πώς στο χωριόμας (οι κάτοικοι) χαίρονται με τη ζωή, φέγγουνε (τα βράδυα) οι λάμπες σε κάθε τζάμι…

ιΌΧ, ΠΡέΠΝΑ, ΘΑ ΠΎ, ΤΊΓΛΑ ΠΆΠΥ-ΜΑΣ ^ΠέΤΡΥΣ,

ΠΑΣ ΚΣΉΝΔΑ ΧΥΡΝΎ ΤΟΣ ΠΗΤΡΆιΣΗΝ ΛΗΚΒέΖ. ликбез

ΑΣ Τ δΛΊιΑ ΚΑΛΌ-Τ, ΠΡέΜιΑ δΌΚΑ-ΔΥΝ ΦέΤΥΣ,

Κε ΈΜΑΘΗΝ ΌΜΥΡΦΑ ςΆςΚΗΣ-ΠΑ ΠέΖ…» шашки

          όχι, μάλλον θα πώ πώς ο παππούςμας ο Πέτρος στα εξήντατου χρόνια αυτός τελείωσε σχολή. για τη δουλειάτου την καλή τιμητική διάκριση του δώσανε φέτος, και έμαθε ωραία ντάμα να παίζει…»

…ΠΥΛΆ ΠέΜΝΑΝ ΠΉΣΥ ΒΑΖΆΡιΑ Κε ΧΌΡΗΣ,

ΜΑ ΤΝΆΧΤΙΝ Ν ΞΥΓΎΝΚΑ Κε ΣΤΆΘΗΝ ΒΗΡΔΈΝ…

- ^ΜΟΣΚβΑ! – ΉΚΣΗΝ ^ΠΆςΑ, ^ΜΟΣΚβΑ! ΉΡΤΙΝ ΌΡΑ,

Κε ΠΆΣ ΤΟ ΠεΡΡΌΝ ΑΝΔΥΝ ΚΌΖΜΥ ΚΑΤΈΝ. _{(перрон platform =ο επίπεδος χώρος εκατέρωθεν των γραμμών του τραίνου)}

          …πολλές έμειναν πίσω πόλεις και χωριά, μα τραντάχτηκε η αμαξοστοιχία και σταμάτησε με μιάς… «Μόσχα!» άκουσε η Πάшα, Μόσχα! ήρθε η ώρα και πάνω στην πλατφόρμα μαζί με τον κόσμο κατεβαίνει.

ΣΜΆ-τσ ΉΡΤΙΝ ΤΑΚΣΉΣ-τσ Κε ΡΥΤΆ-ΤΙΝ: - ΤΊ ΧΡΆςΚΗΣ?

ΠΎ ΘέΛΣ, ΑτΉ ΠΆΓΥ-Σε, ΆΜΑ, ΣΑΑΤΝΆ!

- ΤΊ ΧΡΆςΚΥΜ ΤΑΚΣΉ ΓΟ! – ΤΥ ςέΡ-τσ ΈΣΣΗΝ ^ΠΆςΑ,

Κε δΆΙΝ ΑΣ ΤΥ ^ΚΡέΜΛ\ ΑΠΗΖΆ ΑΤΟ ΤΝΆ.

          κοντάτης ήρθε ταξιτζής και την ρωτά: -τί χρειάζεσαι; όπου θέλεις εκεί θα σε πάμε αμέσως, την ίδια ώρα! –δέν χρειάζομαι ταξί (λέγοντας) το χέριτης κούνησε (αρνητικά) η Πάшα, και κίνησε να πάει στο Κρεμλίνο με τα πόδια εκείνη τη στιγμή.

ΘΑΓΜΆςΚΗΤ Κε ΠΆι, ΠεΣΥ-τσ ςέΡΗΤ ΚΑΡδΉιΑ-τσ,

ΤΑ ΜΆΤιΑ-τσ τΗ ΠέΡ ΑΧ ΤΑ ΣΠΉΤιΑ ΠΣΗΛΆ.

ΝΔΑ ΦΆΝΙΝ ΤΥ ^ΚΌΤ\ΝΥ ^ΠΛΑΤΊιΑ ΜΥΡΦΉιΑΣ,

ΤΙ ΣΤΆΘΗΝ ΣΤ ΑβΛΆΧ, ΘΑΓΜΑΖΜέΝΑ ΗΛΆ.

          εντυπωσιάζεται καθώς βαδίζει, μέσατης χαίρεται η καρδιάτης, τα μάτιατης δέν παίρνει απο τα κτήρια τα ψηλά. όταν φάνηκε της Κόκκινης Πλατείας η ομορφιά, αυτή στάθηκε σε απόσταση, εντυπωσιασμένη χαμογελά.

Ν ΤΥβΡΆ ΖΛΊΖ ΣΤΑ ςέΡΑ-τσ ΑΧ Τ ΧΌΡΑ ΤΥ ΠΉΡΗΝ,

ΝΈ ΈΜΒΡΥ, ΝΈ ΠΉΣΥ τΗ ΠΆι ΕΝΑ ΤΝΆ.

Σ ΤΥΝ ΉΠΝΥ-τσ ΚΑΜΉιΑ ΣΗΡ ΤΊΤΚΥ ΤΥ τΉδΗΝ,

ΑΤΌΡΑ ΑΤΊ ΣΤΑ ΓΝΕΦΆ-τσ ΤΥ ΔΡΑΝΆ.

          το ταγάρι σφίγγει στα χέριατης εκείνο που απο το χωριό πήρε, ούτε μπροστά ούτε πίσω κινείται μιά στιγμή. (ούτε) στον ύπνοτης ποτέ θέαμα τέτοιο δέν είδε, τώρα ξυπνητή το βλέπει.

ΤΑ ιΌΛΚΗΣ ΣΜΑ ΣΤΥ ^ΜΑβΖΑΛέι ΓΡΑδΑΡΉΣΤΑΝ, йолка ёлка

ΠΑΣ Ν ΠΌΡΤΑ ΑΣΆΛΙΦΤΑ ΣΤΊΚΝΙ ΣΟΛΔΆΤ.

ΤΊ ΦΛΆΓΝΙ δΟ ΣΆΧΚΑ ΈΜ ΜέΡΑ, ΈΜ ΝΊΧΤΑ

^ΗΛ\ΗΞ-ΜΑΣ, ΚΗΡβΌ-ΜΑΣ ΗΣέΝΚΑ ΝΑ Τ\ΜΆΤ.

          οι φρουροί κοντά στο Μαυσωλείο παρατάχθηκαν, στην πόρτα ασάλευτοι στέκονται στρατιώτες. αυτοί φυλάνε εδώ καλά και τη μέρα και τη νύχτα, ο Ήλιч-μας, ο ακριβόςμας γαλήνια για να κοιμάται.

ΔΡΑΝΆ ΠΆΓΝΙ ΣΌΠΑΧΤΑ ΚΌΖΜΥΣ ΓΡΑδΉτσΑ,

ΝΑ δΎΝΙ ΤΥΝ ^ΛέΝΗΝ, ΣΜΆ-ΣΜΆ Π δΉ ΝΥΜΆΤ.

δΑιΝ ^ΠΆςΑ-ΠΑ ΣΤΆΘΗΝ, ΑΣ Τ ΓΡΆδΑ δΑΦΤΊτσ-ΠΑ

Κε ΈΣΥΣΗΝ ΌΡΑ ΠεΡΝΆ ΞΑΧ ΑΠ ΣΜΆ-Τ.

          βλέπει, πηγαίνουνε σιωπηλά ο κόσμος στη σειρά, να δούνε τον Λένιν, κατα δυάδες. πήγε και η Πάшα στάθηκε στη σειρά και η ίδια, και έφτασε ώρα, περνά κ απο κοντάτου.

Κε ΉΠΗΝ-ΔΥΝ ΤΊΝΞΚΑ: «ΑΠΣΆ ΕΜΒΡΥ ΔΡέΧΥΜ,

ΟΤ ΠΆΓΥΜ ΑΠΉΣΥ-Σ ΜΗΣ ΚΣέβΑΜ ΠΣΗΛΆ…

ΚΑΤΌ ςΉΛιΑ ΤΡΆΚΤΟΡΗΣ ΝΎΝΖΗΣ ΝΑ ΈΧΥΜ,

ΜΑ ΣΉΜΥΡ ΜΗΣ ΈΧΥΜ Χ ΤΥ ΝΎΝΖΗΣ ΠΥΛΆ…»

          και του είπε σιγανά: «γοργά μπροστά τρέχουμε, επειδή πάμε απο πίσωσου ανεβήκαμε ψηλά… εκατό χιλιάδες τρακτέρ έλπιζες να έχουμε, αλλα σήμερα εμείς έχουμε απο όσα έλπιζες περισσότερα…». _{(μεταφράζω έτσι για να διατηρήσω το λογοπαίγνιο. πιό ελεύθερα: προοδεύουμε, επειδή σε ακολουθούμε υψωθήκαμε…)}

8.

^ΚΡεΜΛέβΣΚΗι ΔβΟΡέτσ. ΝΔΥ ΗΛβΆΝ ΦΚΡΆΤΙ ^ΠΆςΑ, кремлевский дворец. εν τω |ΕΛβΑΝ| εφουκράται Πάшα,

ΧΝ ΤΡΗΒΎΝΑ ΑΚΎςΚΝΙ ΖεΣΤΆ ΛΑΧΑΡΔΈΣ.

ΖΔΙςέΝΝΙ ΑΤΊ, ΠΆΣ ΤΑ ΓΛΌΣΗΣ ΛΥΓΆςΑ,

ΣΥΡέΦΤΑΝ ΑδΌ ΑΧ ΤΑ ΌΛΑ ΜΑΡέιΣ.

          στο Κρεμλίνο, στην Αίθουσα του Ανακτόρου. μεγάλη σημασία δίνοντας ακούει η Πάшα, απο το βήμα ακούγονται θερμές ομιλίες. μιλάνε εκείνοι, σε γλώσσες διάφορες, μαζεύτηκαν εδώ απο όλα τα μέρη.

Χ ΤΥΝ ΡΎΣΣΥ, ΑΡΜιΆΝΥ, ΥΖΒέΚΣ ΚΖέβΗΝ ΣΤΈΡΑ,

ΧΤΑ ΑΤΌΝΑ-ΠΑ ΣΤΈΡΑ ΠΥΛΊ ΚΖέβΑΝ τιΆΛ…

Κε ΈΣΥΣΗΝ ΌΡΑ, ΧΤΙΠΎΝΙ ΤΑ ςέΡΑ,

ΚΖέΝ ^ΠΆςΑ ΚΗ ΣΤΆΘΗΝ, βΗΓΛΊΖ ΠέΣ ΤΥ ΖΆΛ.

          απο τον Ρώσο (έπειτα μιλά ο Αρμένιος, και απο) τον Αρμένιο ο Ουζμπέκος βγήκε έπειτα, και απο αυτόν ύστερα πολλοί βγήκανε κι άλλοι… και έφτασε ώρα, χειροκροτούν, βγαίνει η Πάшα και στάθηκε, κοιτάζει μές την αίθουσα.

βΗΓΛΊΖ Κε ΣΥΠΆΖ, ΤΙ ΤΙΚΜΉΛ ςΑςΜΑΛΆιΣΗΝ,

ΑΤΌΣΥ ΝΥΜΆΤΣ τΉδΗΝ ΜΉιΑ ΧΑΡςΎ-τσ.

ΤΑ ΉςΗΝ ΓΡΑΜέΝΑ Χ ΤΥ ΝΎ-τσ ΔΑΓΑΤΡΆιΣΗΝ,

Κε ΠςΉΡΣΗΝ ΤΙ ΉΠΗΝ ΤΥ ΉςΗΝ ΣΤΥ ΝΎ-τσ:

          κοιτάζει και σωπαίνει, αυτή τελείως τά’χασε, τόσους ανθρώπους δέν είδε ποτέ μπροστάτης. εκείνα που είχε σημειωμένα απο το νούτης τα σκόρπισε (=τα έχασε) και άρχισε να λέει εκείνα που είχε (εκείνη την ώρα) στο νούτης.

- ΓΟ ΉΜΗ ^ΑΝΓέΛΗΝΑ, ΛΈΓΝΙ-Με ^ΠΆςΑ,

ΓΟ ΣέΛΥΣΑ Τ ΆΛΓΥ, ΣΥΣΤΌ ΣΗδεΡΉ…

ΤΥΚΌΜ ^ΣΤΑΡΟΒέςεβΟ ΈΝ ΤΥ ΧΑΡΔΆςΥ-Μ,

ΑτΉ, ΠΥ ΤΥ ^ΚΆΛ\ΜΗΥΣ ΔΡές ΝΔΥ ΣΠΥδΉ.

          -είμαι η Αγγέλινα, με φωνάζουν Πάшα, σέλλωσα άλογο πραγματικά σιδερένιο… το (χωριό) Σταρομπέшεβο είναι το αδέρφιμου, εκεί που το (ποτάμι) Κάλμιους τρέχει με βιάση.

ΝΔΥ ΜέΓΑ ΤΥ ΉδΡΥ ΚΟΛΧΌζΑ ΥΣΤΡΆιΣΑΜ,

ΝΔΥ ΜέΓΑ ΤΥ ΉδΡΥ ΑΧΤΡΆΜΣΑΜ ΤΥ ΓΜΆΡ.

ΔΥςΜΆΝ ΝΑ ΜΑΣ ΧΆΣΝΙ ΠΥΛΆ ΜΑΓΑΝΆιΣΑΝ,

ΑΤΌΤ, ΑΝΔΑ ΣΤΆΘΑΜ ΜΗΣ, ΤΈΚΑ, ΣΤΥ ΒδΆΡ.

          με μεγάλο ιδρώτα κολχόζια δημιουργήσαμε, με μεγάλο ιδρώτα μεταφέραμε το φορτίο. εχθροί για να μας αφανίσουν πολλούς μόχθους κατέβαλαν, τότε σταθήκαμε εμείς όμως όρθιες.

ΜΑ βΡέΘΑΝ ΠΥΛΊ ιΑΝΑςΆ-ΜΑΣ Κε ΛΌΡιΑ,

ΑΤΊΤΚ, ιΆΝΔΥΝ ^ΚΎΡΟβ, ΣΥΣΤΊ ΒΟΛ\ςεβΉΚ.

ΜΗΣ δΆβΑΜ ΑΠΉΣΥ-ΤΙΝ, ΉΝΚΣΑΜ ΤΑ ΖΌΡιΑ,

ΔΥςΜΆΝΥΣ τΉ ΠΌΡΣΗΝ, ΗΛΒΈΤ, ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΊΚΣ!

          αλλα βρέθηκαν πολλοί στο πλάιμας και γύρω, τέτοιοι σάν τον Κούροβ, σωστοί μπολшεβίκοι. τους ακολουθήσαμε, κατανικήσαμε τις δυσκολίες, ο εχθρός δέν μπόρεσε, βεβαίως, να μας σταματήσει!

ΣΤΥ ΝΎ-Μ ΓΟ βΑΣΤΎ, τΉ ΖΜΥΝΎ ΟΣ ΑΤΌΡΑ,

ΝΔΑ ΉΛΙΓΑΝ ΜέΝΑ ΔΥςΜΆΝ ΑΠ ΧΥΛΊΣ:

«ΤΊΣ ΉΚΣΗΝ ιΆ ΉδΗΝ, ΣΝ ΔΥΝιΆ, Σ ΚΆΝΑ ΧΌΡΑ,

ΤΥ ΤΡΆΚΤΟΡ ΗΝΈΚΑ ΣΤΥ ςέΡ-τσ ΝΑ ΠΡΑΤΊΖ?»

          στο νούμου το κρατώ, δέν το ξεχνώ μέχρι τώρα, που μου έλεγαν οι εχθροί με οργή: «ποιός άκουσε ή είδε στον κόσμο, σε οποιαδήποτε χώρα, το τρακτέρ γυναίκα στο χέριτης να οδηγεί;»

ΗΛΒέΤ, ΤΙ ΑΣΛΊ ΤΌΤΙΣ ΉΛΙΓΑΝ ΜέΝΑ,

ΗΝΈΚΑ τΉ ΠΡΆΤΖΗΝΙ ΤΡΆΚΤΟΡ ΣΤΥ ςέΡ.

ΜΑ ΖΜΌΝΣΑΝ ΑΤΊ, ΑΛΑΉτσΚΑ ΤΙ ΈΝΑ – αλογίστικα

^ΠΑΤΡΉδΑ-ΠΑ τΉΤΥΝ ΣΝ ΔΥΝιΆ – ΣΣΣΡ!...

          όντως, εκείνοι την αλήθεια τότε μου έλεγαν, γυναίκα δέν οδηγούσε τρακτέρ στο χέρι(της). αλλα ξέχασαν εκείνοι, ασυλλόγιστα, ένα πράγμα: και πατρίδα δέν υπήρχε στον κόσμο (που να λέγεται) ‘ΕΣΣΔ’ _{(Σοβιετική Ένωση)}…»

ΤΥ ΛΌΓΟ-τσ ΚΥΤΈβ-ΤΥ, ΤΥ ΖΆΛ ΤΊΝΞΚΑ ΦΚΡΆΤΙ.

ΤΙ ΧΎΛΚΣΗΝ Κε ΉΠΗΝΙ ΛΌιΑ ΝΤ ΧΑΡΆ:

- ΚΑτσέΤ ΚΑΤΟ ςΉΛιΑ, ΚΥΡΉΞΑ, ΕΛΆΤΙ,

ΠΆΣ ΤΡΆΚΤΟΡ, ΠΑΣ ΤΡΆΚΤΟΡ! ΤΥ ΝΆΜ Σ ΠΆι ΜΑΚΡΆ!

          τον λόγοτης τον συνεχίζει, η αίθουσα ήσυχα ακούει. αυτή φώναξε και είπε λόγια με χαρά: «κάτσετε εκατό χιλιάδες, κορίτσια, ελάτε, πάνω στο τρακτέρ, πάνω στο τρακτέρ! η φήμη άς πάει μακριά!».

ΤΑ ΛΌιΑ-τσ ΤΑ ΉΤΑΝ, ΘΑΡΉΣ ΤΌΧΚΥ ΣΠέΡΜΑ,

ΧΤ ΤΡΗΒΎΝΑ ΚΑΤΈβΑΝ Κε ΣΠΆΡΤΑΝ ΣΑΑΤΝΆ…

ΧΤ ΑΤΌ ΟΣ ΑΤΌΡΑ, ΣΤΑ ΞΌΛιΑ, ΣΤΑ ΦέΡΜΗΣ,

ΑΖΜΌΝΙΤΥ ^ΠΆςΑΣ ΤΥ ΝΆΜ ΑιδΥΝΆ!...

          τα λόγιατης αυτά ήταν θαρρείς, μεστός σπόρος, απο το βήμα κατέβηκαν και σπάρθηκαν την ίδια ώρα… γι’ αυτό ώς τώρα στα χωράφια, στις κτηνοτροφικές φάρμες, αλησμόνητη της Πάσιας η φήμη αντιλαλεί!...

_{^ΣΑΡΤΑΝΆ – ^ΟΔέΣΣΑ – ^ΣΑΡΤΑΝΆ 1979 – 1983. (το ποίημα γράφηκε στο χωριό Σαρτανά, στην Οδησσό, και πάλι στο Σαρτανά, απο το 1979 ώς το 1983).}

ΠΉΝΑ

ΠΡΌΛΟΓΟΣ

ΠΥΛΆ ΓΟ ΉδΑ ΧΤΑ ΗΝΊΘΑ,

ΚΑιΜΌ, ΑΝΆΝτιΑ ΚΗ ΖΑΜέΤ.

ΤΑ δΆβΑΝ ΚΆΤΥ ΉΣ, ΖΜΥΝΊΘΑΝ,

ΠΥΛΆ ΓΟ τέΧΥ ΧΑΣΗβέΤ.

          πολλά είδα αφότου γεννήθηκα, καημό, καταπίεση και μόχθο. εκείνα πήγαν καταγής, ξεχάσθηκαν, πολύ δέν έχω θλίψη.

ΜΑ ΧΑΣΗβέΤ ΓΟ ΈΧΥ ΈΝΑ,

Κε ΌΣ ΑΤΌΡΑ τΉ ΖΜΥΝΎ

βΑΡΉΖ ΚΑΡδΉιΑ-Μ ΠΥΝΙΜέΝΑ,

ΑΝΔΑ ΝΥΝΊΖΥ ΤΥ ΑΓΎ.

          αλλα θλίψη έχω μία, και ώς τώρα δέν τη ξεχνώ. βαραίνει η καρδιάμου πονεμένη όταν αναλογίζομαι το φαρμάκι,

ΑΤΌ ΤΟ ΆΓΡΥ, ΜέΓΑ ΠΉΝΑ

ΚΑΡδΊιΑ-Μ τέΤΙ, ΦΛΑΚΑΡΉΖ.

ΓΟ ΘέΛΥ ΆΛΥ ΑΣ ΚΑΝΊΝΑ,

ΚΑΜΉιΑ ΠΉΝΑ ΜΊ ΗΡΉΖ.

          εκείνη την άγρια, μεγάλη πείνα, η καρδιάμου καίγεται, φλοκαρίζει _{(=καίγεται με μεγάλες φλόγες)}. εύχομαι πιά σε κανέναν ποτέ πείνα να μή γυρίσει _{(=να μή ξαναρθεί)}.

ΤΥ ΉΤΥΝΙ ΣΤΑ ^ΤΡΑΝΔΑΤΡΉιΑ,

ΕΝ ΆΛιΑΧ ΚΎΞ ΝΑ ΤΥ ΝΥΝΊΣΣ,

ΝΔΑ ΠΝΊΓΑΝ ΚΌΖΜΥΣ, ιΆΝΔΑ ςΚΛΊιΑ,

ΝΑ ΠΑΡΑΧΌΣ τΉΤΥΝ ΚΑΝΊΣ.

          εκείνη (την πείνα) που ήτανε στα Τριάντα Τρία, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την βάλεις στο νούσου, τότε που πνίγονταν (=λιμοκτονούσαν) οι άνθρωποι σάν σκυλιά, να (τους) θάψει δέν υπήρχε κανείς.

ΤΟ ΉΤΥΝΙ ΑΣ Τ ^ΥΚΡΑΉΝΑ-Μ,

ΣΤΑ ΜέΝΑ ΖΜΌΝΙΜΥ Τ\ΘΑ ΠΆΡ.

βΆι ΑΧ ΑΤΌ ΤΥ ΜέΓΑ ΠΉΝΑ,

βΑΣΤΆ ΚΑΡδΊιΑ-Μ ΚΌΜΑ ΓΜΆΡ.

          αυτό ήτανε στην Ουκρανίαμου, για μένα λησμονιά δέν θα αποκτήσει _{(=δέν θα έχει)}. άχ, απο κείνη τη μεγάλη πείνα διατηρεί η καρδιάμου ακόμη φορτίο.

1.

ΤΑ ΘΑ ΝΑ δΊΣ ΑΠ ΗΝΙΘΊΣ,

ΣΤΥ ΦτιΆΛ-Σ ΤΑ ΈΝ ΓΡΑΜέΝΑ.

ΧΤΥ ΠέΘΥΣ ΉΣ-ΠΑ τΉ ΗΡΉΖ,

ΘΑ δΊΣ ΤΑ ΈΝ ΥΡΖΜέΝΑ.

          εκείνα που θα δείς (=βιώσεις) αφότου γεννηθείς, στο κεφάλισου είναι γραμμένα. απο το θάνατο κανείς δέν γυρίζει, θα δείς (=βιώσεις) όσα είναι ορισμένα (απο τη μοίρασου).

ΧΑΤΈδΑ ΝΊςΚΝΙ ΧΡΆΝ – ΧΑΔΆΡ –

ΤΆ ΈΡΚΝΙ ΚΗ ΠΑΈΝΝΙ:

ΚΑΜΒΌΣ ΠΥΘέΝΝΙ ΠΆΣ ΤΥ ΒδΆΡ,

ΚΑΜΒΌΣ ΣΤΥ ΣΆΤ ΠΥΘέΝΝΙ.

          δυστυχήματα γίνονται (πάντοτε) μέχρι το παρόν, αυτά (τα δυστυχήματα) έρχονται και πάνε: καμπόσοι (άνθρωποι) πεθαίνουνε στο πόδι (όρθιοι, εκεί που ασχολούνται με κάτι, ενώ απο την άλλη) καμπόσοι στην ώρα(τους, απο φυσικό θάνατο) πεθαίνουνε.

ΜΑ ΈΝ ΑΝΎΝΙΣΤΑ ΚΑιΜΎΣ,

ΈΝ ΑΓΥΛΊδΚΑ ΧΡΌΝιΑ,

ΤΆ ΦεΡ ^Η^Σ ΆΘΑΡΠΥΣ Σ ΥΛΝΎΣ,

ΜεΓΌΛΑ, ΆΓΡΑ ΠΌΝιΑ.

          αλλα υπάρχουν και απρόβλεπτοι καημοί, υπάρχουν φαρμακερά χρόνια, που φέρνει ΕΝΑΣ άνθρωπος σε όλους, μεγάλες, άγριες δυστυχίες. _{(η λ. ΗΣ =ένας, είναι με μεγάλα γράμματα στο πρωτότυπο. υπαινίσσεται τον ηγέτη που φέρνει δυστυχία σε όλον τον πληθυσμό. εν προκειμένω ποιόν συγκεκριμένο ηγέτη υπαινίσσεται, νομίζω πως δέν είναι δύσκολο να καταλάβουμε).}

ιΌΧ, τΉΤΥΝ Σ ΈΝΑ ΤΈΚ ΤΑιΦΆ,

Τ\ΘΑ ΖΜΥΝΙΘΊ Σ ΚΑΝΊΝΑ,

ιΑΤΟ, ΤΥ ΉΤΥΝ ΣΤΑ ΓΝΕΦΆ, _{(ιΑΤΟ κατα συμφραζόμενα= εφιάλτης. αλλιώς θα έλεγα= ΑΤΟ= εκείνο)}

ΣΤΑ ^ΤΡΑΝΔΑΤΡΉιΑ Ν ΠΉΝΑ.

          όχι, δέν ήταν σε μιά μόνο οικογένεια, δέν θα ξεχασθεί για κανέναν ο εφιάλτης που ήταν στον ξύπνο, στα Τριάντατρία (1933) η πείνα.

ΝΙΣΤΚΉ, ΤΕΚ ΠςΉ, ΠΥΛΊ ΠΡΗΖΜέΝ,

ΤΙ τΉΚΣΗΡΑΝ ΠΎ διΆιΝΑΝ.

ΓΑΡδΆΛΙβΑΝ ΚΑΤΑΚΡΗΖΜέΝ,

ΧΑΔΡΆιβΑΝ ΧΥΤΧΑΡΆιΜΥ.

          νηστικοί, σκέτη ψυχή, πολλοί πρησμένοι, δέν ήξεραν για πού βάδιζαν. γούρλωναν (τα μάτια) σε κατάσταση κατάπτωσης, έψαχναν σωτηρία.

ΧΑΡΉΣ-ΚΗ, ΉΤΥΝ ΚΌΜΑ ΧΤΈΣ,

Τ\ΘΑ ΝΑ ΖΜΥΝΎ ΚΑΜΉιΑ,

ΑΤΌΤ, ΝΔΑ ΉΡΗβΑ ΧΑΠέΣ,

ΠΚΆΣ ΚΎΖΜΥΚΥ ιΑΛΊιΑ.

          θαρρείς και ήταν μόλις χτές, δέν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, τότε που γύρευα (=ζητιάνευα) κομμάτια (τροφή, ψωμί) κάτω απο των ανθρώπων τα τζάμια.

ΤΌ ΉΤΥΝ ΌΡΑ ΠΥΝΙΤΌ –

ΓΌ ΉΜΝΙ δεΚΑΤΡΉιΑ

ΔζΥΝΆιβΑ δΆιΝΑ ΤΥΝ ΠΗΡΝΌ,

Κε ΉΡΖΑ ΑΝ Τ ΣΚΥΤΝΊιΑ.

          εκείνη ήταν ώρα οδυνηρή, ήμουν δεκατριών (χρονών), ξεκινούσα έφευγα (απο το σπίτι) το πρωί και γύριζα με τη σκοτεινιά.

ΠΆΣ Ν ΠΌΡΤΑ ΣΤΊΚΝΙΜΗ ΤΚΑΝΊ,

ΑΝ ΚΎΖΜΥΚΥ ΒΑΛΆιδΑ,

ΚΑΜΒΌΣ βΡΉςΚΑΤΑΝΔΑΝ ΚΑΛΊ

Κε ΜΆΣ ΑΤΊ ΧΑΠΤΡΆιβΑΝ.

          πάνω στην πόρτα στεκόμουν (κάποιου) μαγαζιού, μαζί με του κόσμου τα παιδάκια, καμπόσοι (άνθρωποι) βρίσκονταν καλοί και μας άφηναν (ή έδιναν) να αρπάξουμε (κομμάτια τροφής).

ΑΝΔΑ ΜΙ ΈδΥΓΑΝ ΧΑΠέΣ,

ΓΟ ςέΡΝΙΜΗ Κε δΆιΝΑ, εχαίρνομαι =χαιρόμουν

ΘΑ ΠΆΓΥ ΣΤ ΧΌΡΑ ΤΟ ΧΑΠέΣ,

ΝΙΣΤΚΉ ΑΣ Τ ΧΌΡΑ ΦΛΆΓΝΙ.

          όταν μου έδιναν κομμάτια, χαιρόμουν και πήγαινα (σκεπτόμενος) «θα πάω στο χωριό αυτό το κομμάτι, νηστικοί στο χωριό περιμένουνε»

ΈΜ ΒΆΒΑ-Μ, ΔέΔΑ-Μ, ΑδεΡΦΉ-Μ,

ΤΊ ΉΤΥΝ ΚΥΡΑΣέτσΑ.

βΑι Σ ΧΆΘΑ ΒδΙΝΑ, ΑΣ ΚΖεΝ ΠςΉ-Μ,

ΌΛ ΦΉΛΑΓΑΝ ΧΑΠέτσΑ.

          και η γιαγιάμου, και ο παππούςμου, και η αδερφήμου (αυτή ήταν κοριτσάκι), (σκεφτόμουν:) αλίμονο, να χανόμουν κάπου, να έβγαινε η ψυχήμου, όλοι περίμεναν κομματάκια.

Α ΤΆΤΑ-Μ, ΤΆΤΑ-Μ, βΆι τΗΡΌΣ,

ΚΑΜΉιΑ Άιτσ ΜΗ ΉΤΥΝ!

ΠΑΛΚΆΡΣ ΤΟΣ ΉΤΥΝ, ΜΑ ΝΙΣΤΚΌΣ,

ΤΙΚΜΉΛ ΚΑΤΑΚΡΗΜΉΣΤΙΝ.

          ενώ ο πατέραςμου, ο πατέραςμου, πώ πω μιά εποχή! ποτέ έτσι να μήν ήταν! λεβέντης αυτός ήταν, αλλα νηστικός, τελείως έπαθε κατάπτωση.

Α ΜΆΝΑ-Μ, ΜΆΝΑ-Μ, βΆι ΝΙΣΤΚΉ,

ΝΔΑ ΚΛΙιΥΜέΝΑ ΜΆΤιΑ,

ΆΝ ΉβΡΗΝ ΚΆΝΑ ΠςΉδ ΠΣΥΜΉ,

ΧΑΠΤΡΆιβΗΝ ΤΑ ΗβΛΆΤιΑ-τσ.

          ενώ η μάναμου, η μάναμου, άχ, νηστική, με κλαμένα μάτια, άν έβρισκε κανένα ψιχουλάκι ψωμί, το έδινε να το αρπάξουν τα παιδιάτης.

2.

βΑΘέιΑ ςΌΝιΑ, ΠΆι ιΑΝβΆΡΣ,

ΠΆι ΧΡΌΝΥΣ ^ΤΡΑΝΔΑΤΡΉιΑ.

τές ΚΆτσΜΥ, ΣΤΈΚΣΜΥ ΉΞ-ΠΑ ΒΡΆΝΣ,

ςΥΡΉΖ Π ΚΑΣ ΤΑ <ι>ΑΛΊιΑ.

          βαθιά χιόνια, πάει Ιανουάριος, πάει (=προχωράει) το έτος Τριαντατρία (1933). δέν έχει ανάπαυλα, σταματημό καθόλου ο ανεμοστρόβιλος, σφυρίζει κάτω απο τα τζάμια.

ςΥΡΉΖ, ΠΑΝΔΎ-ΠΑ ΚΑΤΑΣΌΝ,

ΚΛΥΘΥΗΡΉΖ ΤΥ ΣΠΉΤ-ΜΑΣ,

Τ ΣΥΒΑ-ΜΑΣ ΚΡΟΣΗΝ, ιΑΝΔΥ ςΟΝ,

ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΓΌΣ ΕΝ ΉΤΜΥΣ.

          σφυρίζει, και παντού καταφθάνει, περιτρυγιρίζει το σπίτιμας (ο ανεμοστρόβιλος), τη σόμπαμας την κρύωσε σάν χιόνι, να μας παγώσει είναι έτοιμος.

ΓΟ Π ΚΆΣ ΤΥ ΠΆΠΛΥΜΑ ΝΙΣΤΚΌΣ,

ΣΗΡιΎτσΚΑ, ΤΊΝΞΚΑ ΠέΦΤΥ,

τΉ ΠεΡ-Με ΉΠΝΥΣ, ΌΣ ΑΡΓΌΣ,

ΓΟ ΦΛΆΓΥ ΝΑ ΚΣΜΗΡέΦΚΥΜ.

          εγώ κάτω απο το πάπλωμα νηστικός, ήσυχα, σιωπηλά ξαπλώνω, δέν με παίρνει ύπνος ώς αργά, περιμένω να ξημερωθώ.

Κε ΠΆΛ ΝΑ ΠΆΓΥ Σ ΚΆΝΑ ΤΚΑΝ,

ΠΆΛ βΎΚΑ ΝΑ ΗΡέΠΣΥ,

βΆι ΆΓΡΥ ΉΤΥΝΙ ΖΑΜΆΝ,

ΈΝ ΚΎΞ ΝΑ ΤΥ ΑΝΓΚέΠΣΥ.

          και πάλι να πάω σε κανένα μαγαζί, πάλι βούκα (κομμάτι φαγώσιμο) να γυρέψω (=να ζητιανέψω), ώ, άγρια ήτανε εποχή, είναι δύσκολο να την φέρω στο νούμου.

ΜΣΟΝΙΧΤΑ. ΓΝΈΦΣΗΝ ΑΔΑΡΦΌ-Μ,

(ΤΌΣ ιΌΜΥΣΗΝ ΤΑ ΤΡΉιΑ).

ΝΑ ΦΆι ΗΡέβ ΤΟΣ, ΤΥ ΧΥΡΣΌ-Μ,

ΚΛΈ, βΓΆΛ ΑΓΡΥΛΑΛΊιΑ.

          μεσάνυχτα. ξύπνησε ο αδερφόςμου, αυτός είχε κλείσει τα τρία (χρόνια της ηλικίαςτου). να φάει γυρεύει, το χρυσόμου, κλαίει, βγάζει άγρια κραυγή.

Α ΔέΔΑ-Μ, ΔέΔΑ-Μ ΤΈΚΑΡΑΝ, (ΤΈΚΑΡΑΝ= λιγάκι. σιγανά)

Ν ΤΥΝ ιΌ-Τ Άιτσ ΠΑΡΑΛΆΛΝΙΝ:

-ΑΚΎι-ΣΗ, ΝΈΣΤΙΡ, ΠέΣ Τ ΑΡΆΝ,

ΤΥ ΠΡΆΜΑ, ΖέΡ τΗ ΠΆςΝΙΝ;

          ενώ ο παππούςμου, ο παππούςμου σιγανά στον γιότου έτσι παραμιλούσε: «ακούς, Νέστορ; μές το στάβλο τα ζώα άραγε δέν πάχυναν;

βΆΛ ΚΆΤΥ ΦΣΆΚΣΗ ΚΆΝΑ ΜΣΚΆΡ,

ΚΆΝΑ ΓΑΡΚΌ ιΑ ΦΣΆΚΣΗ,

ΝΑ ΦΆΓΥ ΘέΛΥ, ΤΥ ΠΑΛΚΆΡ-Μ,

ΔΑΓΆΤ τέΧΥ ΝΑ ΦΛΆΚΣΥ.

          βάλε κάτω σφάξε κανένα μοσχάρι, κανένα αρσενικό μοσχάρι γιά σφάξε, να φάω θέλω, παλληκάριμου, αντοχή δέν έχω να περιμένω.

ΠΆΧ ΤΥ ΜΥΡΣΉ-ΠΑ ιΌΜΥ ΣΤΆΡ, _{(ΜΥΡΣΉ= πατάρι, σοφίτα, ώς αποθήκη τροφίμων)}

ΚΆΝΑ ΗΦΤΆ ΒΑΧΛΆιδΑ (επτά= βραστά, αρχαιότατη λ.)

Κε ΣΉΡΗ ΉΛΙΣΗ ΣΤΥ ΜΛΆΡ, μυλάρι= μύλο

ΝΙΣΤΚΆ ΕΝ ΤΑ ΒΑΛΆιδΑ-Σ.

          απο την αποθήκη της σοφίτας γέμισε (ένα σακκί) σιτάρι, (και πάρε λίγα) βραστά κουκιά (=κουκιά που πρέπει να βραστούν για να φαγωθούν), και τράβα άλεσε στο μύλο, νηστικά είναι τα παιδιάσου».

ΤΙΚΜΉΛ ΑδΊΝΑΤΟΣ δΑΦΤΌ-Τ,

ΛΙΝ Τ ΝΊΧΤΑ ΠΑΡΑΛΆΛΝΙΝ,

Κε ΛΊΓΥΣ ΆΚΡΑ ΠΆΛ ΤΥΝ ιΌ-Τ,

ΣΜΑΡΛΆιβΗΝ ΚΗ ΣΜΑΡΛΆιβΗΝ:

          τελείως αδυνατισμένος ο ίδιος, όλη τη νύχτα παραμιλούσε, και δίχως τέλος πάλι στον γιότου παράγγελνε και παράγγελνε:

-ΝΑ ΦΆΓΥ ΘέΛΥ, ΧΉΡΖΑΜΑΝ,

ΦέΡ ΤΊΠΥΤ ΑΣ ΧΑΠΌΝΥ.

ΣΜΆ ΣΤ ΜέΡ ΣΌΠΑΣΗΝ. ΤΥ ΒΡΆΝ,

ΥΡΝιΆΧΚΗΝΔΥΝ ΤΕΚ ΜΌΝΥ. ορνιάσκεται= ορύεται, ουρλιάζει.

          -«να φάω θέλω! συντέλεια του κόσμου! φέρε τίποτε να τσιμπήσω». κοντεύοντας να ξημερώσει σώπασε. ο ανεμοστρόβιλος ούρλιαζε μόνο.

3.

ΣΧΥΡέΦΤΙΝ ΔέΔΑ-Μ, βΆι ΧΑΜΌ!

ΚΑΝΔΊΛΑ ΉΠΣΗΝ ΒΆΒΑ-Μ.

ΣΤΥ ΒδΆΡ ΟΛ ΣΚΌΘΑΜ ΝΔΥ ΝιΑΖΜΌ,

ΝΥΝΊΖΥΜ ΤΊ ΝΑ ΚΆΜΥΜ.

          συγχωρέθηκε ο παππούςμου, αλίμονο, χαμός! καντήλα άναψε η γιαγιάμου. στο πόδι όλοι σηκωθήκαμε με στενοχώρια, σκεφτόμαστε τί να κάνουμε.

ΠέΣ ΣΠΉΤ ΠΣΥΜΉ ΧΑΠέτσΑ τέΝ,

ΝΔΥ ΤΊ ΝΑ ΚΆΜΥΜ ΔζΆΝΑς? _{(|ЏΑΝ|= ψυχή, |Ας|= φαγητό. |ЏΑΝ-ΑςΙ|= τροφή για επιβίωση)}

ΠΡΑΤΎΜε ΌΛ-ΠΑ ΠΗΚΡΥΜέΝ,

δΟ ΒΆΒΑ-Μ ΉΠΗΝ Τ ΜΆΝΑ-ΜΑ:

          μέσα στο σπίτι ψωμί κομματάκια δέν υπάρχουν, με τί να φτιάξουμε φαγητό για επιβίωση; βαδίζουμε όλοι πικραμένοι, σ’ αυτό το σημείο η γιαγιάμου είπε στη μάναμου:

-ΑΤΊΤΚΥ ΝΎΝΖΑ ΖέΡ ΘΑΝΊ<?>              

ΜΑ ΆΠΑΡ ΤΑ ΚΡΗΝΔΉιΑ-Μ.

Σ ΚΑΝΑ ΧΑΠέτσΑ δΟΣ ΠΣΥΜΉ, -

ΚΗ ΈβΓΑΛΙΝ ΧΤΑ ΦΤΊιΑ-τσ.

          -«τέτοιο λογάριαζα μήπως θάνατο; (=δέν μπορούσα να το προβλέψω). αλλα πάρε τα σκουλαρίκιαμου, για τίποτε κομματάκια δώσε(τα) ψωμί» (είπε) και τα έβγαλε απο τα αυτιάτης.

τΉ ΔΌΚΗΝ ΚΌΜΑ ΦΌΣ, ΣΚΥΤΝΆ,

ΑΝ Τ ΜΆΝΑ-Μ ΚΣέβΑΜ ΣΤ ΣΤΡΆΤΑ.

ΒΡΑΝΛΈβ, τΉ ΣΤΊΚΗΤ ΚΆΝΑ ΤΝΆ,

ΒΡΑΝΛΈβ, ΚΡΗΜΉΣ-Σε ΚΆΤΥ.

          δέν χτύπησε ακόμη (ήλιου) φώς, σκοτεινά, με τη μάναμου βγήκαμε στο δρόμο, φυσάει ανεμοστρόβιλος, δέν στέκεται ούτε στιγμή, φυσάει θύελλα, σε ρίχνει κάτω.

ΠΣΥΜΉ, ΠΣΥΜΉ... βΆι ΠΎ ΝΑ ΈβΡΣ?

ΑΣ ΤΥ ^ΤΟΡΓΣΗΝ ΤΑ ΠΉΓΑΜ

Κε ΑΣ ΑΤΆ ΧΤΥ ΤΚΆΝ ΑΛΈβΡ,

ΚΥΣΈΝΑ ΚΉΛιΑ ΠΉΡΑΜ.

          ψωμί, ψωμί… αλίμονο, πού να βρείς; στου Τόργσιν (το μαγαζί) τα πήγαμε (τα χρυσά σκουλαρίκια) και αυτά ανταλλάσσοντας απο το μαγαζί αλεύρι εικοσιένα κιλά πήραμε.

ΑΣ Τ ΧΌΡΑ ΉΡΣΑΜ ΑΝ Τ ΧΑΡΆ

(βΑι ΝΑ ΧΑΡΉΣ ΕΝ ΚΡΊΜΑ!)

ΑΝ Τ ΜΆΝΑ-Μ ΉβΡΑΜ Άιτσ ΞΑΡΆ,

ΑΛΈβΡ ΝΑ ΚΆΜΝΙ ΤΡΉΜΑ.

          στο χωριό γυρίσαμε με χαρά (ώ, και να χαρεις είναι αμαρτία!). με τη μάναμου βρήκαμε έτσι τρόπο, αλεύρι να κάνουνε τρίμμα. _{(το τρίμμα είναι πρόχειρο ζυμαρικό, ακόμη γνωστό στη βόρεια Ελλάδα τουλάχιστον: ανάμεστα στα δυό χέρια τρίβουνε ζυμάρι ωστε να γίνει μακρόστενα κυλινδρικά κομματάκια, τα οποία ρίχνουνε σε νερό που βράζει, και για να νομιστίσει προσθέτουνε πολτό ντομάτας και ψιλοκομμένο κρεμμύδι).}

ΑΝ ΤΥ ΦΑΉ, ΑΝ ΤΥ ΣΑΒΥΡ, (ΣΑΒΡ, ΣΑΒΙΡ =υπομονή)

ΑΣ ΤΑ ΜΥΡΜΌΡιΑ δΆιΝΑ,

ΝΑ ΠΆΓΥ ΤΡΉΜΑ, ΤΊΣ ΤΥ ΞΧΎΡ,

ΝΑ ΣΚΆΠΣΝΙ ΜΑΓΑΝΆιβΑΝ.

          με φαΐ (=κρατώντας μαγειρεμένο τρίμμα στα χέριαμου), καρτερικά, στα μνήματα πήγαινα, να πάω τρίμμα σε εκείνους που τον λάκκο (για τον παππούμου) να σκάψουνε μοχθούσαν.

ιΑΝβΆΡΣ ΤΙΜΉΖΚΥ, ΒΌΛΚΥ ςΌΝ

ΚΑΤΈβΑΖΗΝ – ΒΑΣΤΡΆιβΗΝ,

ΔΡΑΝΎ ΗΝΈΚΑ ΧΑςΞΗΛΌΝ, χασκελώνει =χάσκει, λαχανιάζει, προσπαθεί να αναπνεύσει.

ΣΤΑ ΜέΝΑ ΔζΥιΥΧΛΆιβΗΝ.

          Ιανουάριος καθαρός (=χωρίς φύλλα, χωρίς χορτάρια, χωρίς νερά), μπόλικο χιόνι κατέβαζε, έστρωνε και συσώρευε, βλέπω μιά γυναίκα πασκίζει να αναπνεύσει, σε μένα πλησίαζε.

ΣΤ ΑΝΓΚΆΛ-τσ ΝΔΥ ΝΙΠιΥ, ΝΑ ΚΖέΝ ΠςΉ-Μ,

βΑι Θέ-ΜΥ Κε ΠΑΝΑΉιΑ –

ΤΊ ΧΎΝΣΗΝ ΠΉΡΗΝ ΤΥ ΦΑΉ-Μ,

Κε ΡΌΦΣΗΝΔΥ ΝΔΑ ΜΉιΑ.

          στην αγκαλιάτης με ένα νήπιο –να έβγαινε η ψυχήμου! άχ Θεέμου και Παναγία-, αυτή όρμησε, πήρε το φαΐ που είχα, και το ρούφηξε αμέσως.

ΑΒΡΆιΣΑ, ΧΎΛΚΣΑ δΙΝΑΤΆ,

ΜΑ δΆιΝ ΤΟ ΠέΣ Τ ΑΈΡΑ.

ΑΣ ΣΠΉΤ ΓΟ ΉΡΤΑ ΠΥΝΙΤΆ

ΝΔΑ ΟΦτΗΡΑ ΤΑ ςέΡΑ.

          τρόμαξα, φώναξα δυνατά, αλλα πήγε αυτό στον αέρα (=μάταιες η φωνέςμου). στο σπίτι επέστρεψα πονεμένος με άδεια τα χέρια.

ΓΟ ΉΠΑ Τ ΜΆΝΑ-Μ ΝΑ ΤΥ ΚΣέΡ,

ΟΤ ΣΤΑ ΜΥΡΜΌΡιΑ τΉΜΝΙ.

ΗΣΆΝ ΟΤ ΠΉΡΗΝ ΑΧ ΤΥ ςέΡ-Μ,

ΤΥ ΚΤΊ ιΥΜΆΤΥ ΤΡΉΜΑ.

          είπα στη μάναμου να το ξέρει, οτι στα μνήματα δέν ήμουν, γιατί μιά γυναίκα πήρε απο χέριμου το κουτί γεμάτο τρίμμα.

δΟ ΜΆΝΑ-Μ ΉδΙΝ ΤΥ ΞΗΡΆι-Μ,

Κε ΜέΝΑ ΤΙ ΑΝΓΚΆΛΣΗΝ

Κε ΣΤΈΡΑ ΉΠΗΝ ΝΔΥ ΧΥΛΆι:

-Σ ΈΝ ΉιΑ ΟΤ ςΗςΛΆιΣΗΝ! |ςΗς-|= πρήζεται, τρώει υπερβολικά.

          σ’αυτό το σημείο η μάναμου είδε το πρόσωπόμου, και με αγκάλιασε. και ύστερα μου είπε με άνεση: «ας υπάρχει υγεία(=δέν πειράζει, έχει καλώς), αφού χόρτασε!

ΚΑΝΊΝΑ ΆΛΥΝΑ ΑτΉ,

ΠΗΛΊΓΥΜ ΣΤΑ ΜΥΡΜΌΡιΑ…

ΤΡΑΝΣ <ΒΡΑΝΣ> ΑΞΥβΛΊδΚΑ, ΛΊΓΥΣ ΠςΉ,

ΚΗΣΚΉΝΚΑ ςΎΡΖΗΝ ΛΌΡιΑ.

          κανέναν άλλον εκεί θα στείλουμε στα μνήματα…». ο ανεμοστρόβιλος με οργή, χωρίς ψυχή (χωρίς έλεος) αιχμηρά σφύριζε ολόγυρα.

4.

τέ, ΞΎΖ ΑιΆΖ, ΛΊΓΥΣ ΗΣΆΠ –

ΈΝ ΌΛΥ ΠΑΓΥΜέΝΥ.

ΚΥΤ\ΝιΆΡΚΥ ΉΛιΥΣ Π ΚΆΧ ΤΥ ΔζΆΠ,

ΚΖέΝ ΤΊΝΞΚΑ, ΤΥςΝΙΜέΝΑ.

          καίει, τσούζει το αγιάζει απεριόριστα – είναι τα πάντα παγωμένα. κοκκινωπός ήλιος απο κάτω απο το βουνό βγαίνει σιωπηλά, λυπημένα.

ΘΑΡΉΣ, ΤΌ τΉΘΙΛΙΝ ΝΑ δΊ,

ΠΆΣ ΚΑΡδΑΚΎτσΚΥ ΠΆΤΥ,

ΠΥ ΚΌΖΜΥΣ ΠΡΆΤΑΝΑΝ ΝΙΣΤΚΉ,

ΠέΣ ΤΑ ςΥΜΚέςΑ ΣΤΡΆΤΙΣ. χειμωνικέσια

θαρρείς, αυτός (ο ήλιος) δέν ήθελε να δεί πάνω στην δικήτου αγαπημένη γή όπου οι άνθρωποι περπατούσαν νηστικοί μές τους χειμωνιάτικους δρόμους.

βΆι ΣΉΜΥΡ ΜέΡΑ-ΠΑ τΉ ΜιΆΖ,

τΉ ΦέΝΙΤ ΤΊΠΥΤ ΛΌΡιΑ,

ΠΣΗΛΆ ΚΥΡΤΎΚιΑ, τέ ΑιΆΖ,

ΜΙΣ ΠΆΓΥΜ ΣΤΑ ΜΥΡΜΌΡιΑ.

          αλίμονο, σήμερα ούτε μέρα μοιάζει, _{(αυτή η μέρα δέν μοιάζει σάν μέρα:)} δέν φαίνεται τίποτε ολόγυρα, ψηλά νιφάδες (αιωρούνται), καίει το αγιάζι, εμείς βαδίζουμε προς τα μνήματα _{(νεκρώσιμη πομπή για τον παππού που πέθανε)}.

ΛΊΓΥΣ ΒΑΡιΆΧιΑ ΚΗ ΠΥΠΆ,

ΛΊΓΥΣ ΚΗΛΣΉιΑΣ ΧΤΊΠΥΣ.

ΜΙΣ ΠΆΓΥΜ ΠΉΣΥ-Τ ΣΥΠΑΧΤΚΆ,

ΖέΡ ΦΑΝΙΡΆ ΛΕΣ ΤΊΠΥΣ?

          χωρίς λάβαρα και παπά, χωρίς εκκλησίας (καμπάνας) χτύπους. εμείς βαδίζουμε πίσωτου _{(=πίσω απο το νεκρό)} σιωπηλά, μήπως φανερά μπορείς να πείς τίποτε; 

ΚΑΝΊΝΑ ΜΌΝΥ ΝΔΥ ΧΑΡΆΚΣ, κανείνα μόνο εν τω χαράξεις

ΟΤ ΖΎΜΗ ΠΑΡΑΚΆΤΑ, οτι ζούμε παρακάτα,

ΦΣΥΝΓΚΎΝΙ ΠέΡΝΙΣε, ΖΜΥΝΆΣ, σφογγούνε, παίρνουνε-σε, λησμονάς

ΈΜ Τ ΜΆΝΑ-Σ, ΈΜ ΤΥΝ ΤΆΤΑ-Σ. |hΕΜ| τη μάνα-σου, |hΕΜ| τον τάτα-σου.

          σε κανέναν μόνο με το να υποδηλώσεις οτι ζούμε κάπως κατώτερα, σε «σκουπίζουν», σε παίρνουν (και) ξεχνάς και τη μάνασου και τον πατέρασου.

ΤΕΚ ΒΆΒΑ-Μ ΤΥ ΔΑΎς ΜΑΚΡΆ,

ΛΌΝ ^ΚΆΛ\ΜΗΥΣ ΤΟ δΑιΝΙΝ.

ΤΑ ΛΌιΑ-τσ ΉΤΑΝ ΠΥΝΙΤΆ,

ΤΥΝ ΔέΔΑ-Μ Άιτσ ΜΑΝΓΚΡΆιβΗΝ:

          μόνο της γιαγιάςμου η φωνή μακριά κατα μήκος του (ποταμού) Κάλμιους (η φωνήτης) πήγαινε. τα λόγιατης ήταν λυπητερά, στον παπούμου έτσι κραύγαζε:

-ΣΉ, ΚΌΣΤΑ, ΉΣΝΙ ΣΥΡΒΑΔζΉΣ,

Κε ΓΌ-ΠΑ ΣΥΡΒΑΔζΆβΑ.

Κε ΉΧΑΜ ΆΛΓΑ, βΌιδΑ ΜΙΣ,

ΠΎ ΕΝ, ΠΎ ΈΝ, ΠΎ δΆβΑΝ?

          -«εσύ, Κώστα, ήσουν κύριος, και εγώ κυρία. και είχαμε άλογα, βόδια, πούν’τα, πού είναι, πού πήγαν;»

ΜΙΣ ΉΧΑΜ ΤΌΠΥ, Κε ΧΥΤΡΆ,

ΜΕΓΌΛΑ ΚΑΛΥΖΌιΑ.

ΑΣ ΣΠΉΤ ΣΥΡέΦΚΑΝΔΑΝ ΝΤ ΧΑΡΆ,

ΤΑ ΌΛΑ-ΜΑΣ ΤΑ ΣΌιΑ.

          είχαμε τόπο (γή) και αγρόκτημα, μεγάλες ευημερίες. στο σπίτι μαζεύονταν με χαρά όλοιμας οι συγγενείς.

Κε ΤΌΤΙΣ ΚΆτσΜΥ τΉςΗΣ ΣΉ,

ΑΝΔΥ ΗΛΆΛ Ν ΚΑΡδΊιΑ,

ΣΗΛιΆιβΗΣ ΚΌΖΜΥ ΑΝ Τ ΣΑιΓΉ

βΑι Θέ-ΜΥ ΠΑΝΑΉιΑ.

          και τότε άπραγος δέν έμενες, με έντιμη καρδιά προσκαλούσες κόσμο και τους φερόσουν με σεβασμό, άχ Θεέμου, Παναγία!

ΑτΉ, ΑδΌ, Τ ΣΤΟΡΌζΚΑ ΣΜΆ, εκεί, εδώ τη сторожка σιμά, _{(сторожка =σκοπιά, παρατηρητήριο)}

βΑι Σ βΣΉΓΑΝΙ ΤΑ ΜΆΤιΑ-Μ.

βΑι ΑΠΑΡΆΧΥΤ, ΤΌΣ ΝΥΜΆΤ!

ΚΡΗΜΖΜέΝ, ιΑΝΔΑ δΙΜΆΤιΑ.

          εκεί, εδώ, στη σκοπιά κοντά, -άχ, να σβήνανε τα μάτιαμου _{(να μήν έβλεπα)}- αλίμονο, άθαφτοι, τόσα άτομα, πεσμένοι κάτω σάν δεμάτια.

δΟ ΠέΦΤΝΙ ιΆςΚΑ ΚΥΡΑΣέΣ,

ΗΝΈΚΗΣ, ΆΝΔΡ, ΠεδΊιΑ.

ΤΡΑβΎΝ ΚΗ ΠέΡΥΝΙ ΧΑΠέΣ,

ΤΑ ΚΆΤΙΣ Κε ΤΑ ςΚΛΊιΑ.

          εδώ κείτονται νέες κοπέλες, γυναίκες, άντρες, παιδιά. τραβούν και παίρνουνε κομμάτια οι γάτες και τα σκυλιά.

ΝΑ δΊ ΚΑΝΊΣ ΜΗ ΚΑΤΑΣΌΝ

τΉ ΖΜΌΝΣΑΤΥ ΓΟ ΚΌΜΑ,

ΜΙΣ δΆβΑΜ τΗ, ΠΑΣ ΣΠΡΎτσΚΥ ςΌΝ,

ΠΥ ΜΆβΡΖΗΝ ΦΎΓΥ ΧΌΜΑ. υγρό (σχετικό με το γερμανικό feucht)

          να δεί κανείς να μήν προλάβει _{(=όσο ζεί κανείς να μή δεί τέτοιο πράγμα:)}, δέν το ξέχασα ακόμη: πήγαμε εκεί, πάνω στο άσπρο χιόνι όπου μαύριζε υγρό χώμα. _{(=πήγαμε σε ένα σημείο όπου πάνω στο άσπρο χιόνι μαύριζε υγρό χώμα)}

Χ ΣΤΟΡΌζΚΑ ΠΉΣΥ, ΛΌΝΔΥ ΞΉΡ,

ΜΊΣ ΈΚΛΥΣΑΜ ΞΥΛΆΧΚΑ, κουτσαίνοντας, κούτσα κούτσα |ΞΟΛΑQ|= κουτσός, ανάπηρος.

ΚΥΡΜΉΣ ΠΥΛΆ ΤΥ ΤΆΠΤΑΧΗΡ,

δΟ ςΞΌΠΑΣΗΝ ΞΥΠΛΆΧΚΑ |ΞΙΠΛΑQ|= γυμνό.

          απο τη σκοπιά πίσω, κατα μήκους του ίχνους (που βλέπαμε πάνω στο χιόνι) απο γύρω πήγαμε κούτσα κούτσα, κορμιά (νεκρά) ο όλεθρος εδώ σκέπασε γυμνά.

τΉ ΣΤΊΚΗΤ ΆΝΙΜΥΣ. ΤΥ ΔζΎΤ, джут

ςΥΡΉΖ, ςΥΡΉΖ Τές ΆΚΡΑ.

ΑΝΓΚΆΛΣΗΝ ΒΆΒΑ-Μ ΤΥ ΤΑΒΎΤ

ΚΗ ΉΛΙΝ ΑΝΔΥ δΆΚΡΥ:

          δέν σταματάει ο άνεμος. η θύελλα σφυρίζει, σφυρίζει ατελείωτα. αγκάλιασε η γιαγιάμου το φέρετρο και έλεγε με δάκρυ:

-ΠΎ, ^ΚΌΣΤΑ, ΦΉΚΗΣ-ΜΑΣ ΚΗ δΆιΣ,

Κε ΜΊΣ-ΠΑ ΤΊ ΘΑ ΚΆΜΥΜ?