ὑπανίστανται δέ μοι ἤδη καὶ θῶκων θώκωνθῶκουςθώκους (θῶκος, γεν. πληθ.) καὶ ὁδών ὁδῶνὁδούὁδοῦ (ὁδός, γεν. πληθ) ἐξίστανται οἱ πλούσιοιπλοῦσιοιπλουσίωνπλουσῖων. (πλούσιος, ον. πληθ.) [4.32] καὶ εἰμὶ νῦν μὲν τυράννῳτυραννῷτυράννοιςτυραννοῖς (τύραννος, δοτ. εν.) ἐοικώς, τότε δὲ σαφῶς δοῦλοςδούλοςδούλουδούλῳ (δοῦλος, ον. εν.) ἦν· καὶ τότε μὲν ἐγὼ φόροςφόρουφόρῳ φόρον (φόρος, αιτ. εν.) ἀπέφερον τῷ δῆμῳ δήμῳδήμουδῆμου, (δῆμος, δοτ. εν.) νῦν δὲ ἡ πόλις τέλος φέρουσα τρέφει με
(τώρα οι πλούσιοι σηκώνονται από το κάθισμά τους όταν με αντικρίζουν και παραμερίζουν στο δρόμο για να περάσω. Σαν βασιλιάς μοιάζω τώρα, ενώ τότε σαφώς ήμουν δούλος· κι ενώ τότε πλήρωνα φόρο στο δήμο, τώρα η πόλη πληρώνει για να με συντηρεί. Ξενοφών, Συμπόσιο, 4.31-4.32)

νομίζω, ὦ ἄνδρες, τοὺς ἄνθρωπουςἆνθρωπους ἀνθρώπουςἀνθρῶπους (ἄνθρωπος, αιτ. πληθ.) οὐκ ἐν τῷ οἴκῳοἶκῳοἶκονοἶκε (οἶκος, δοτ. εν.) τὸν πλούτουπλοῦτου πλοῦτονπλούτον (πλοῦτος, αιτ. εν.) καὶ τὴν πενίαν ἔχειν ἀλλ’ ἐν ταῖς ψυχαῖς.
(πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τα πλούτη ή τη φτώχεια στο σπίτι τους αλλά στην ψυχή τους Ξενοφών, Συμπόσιο, 4.31-4.32)

Σωκράτης τε γὰρ οὗτος παρ’ οὗ ἐγὼ τοῦτον ἐκτησάμην οὔτ’ ἀριθμῷἀριθμῴἀριθμοῖςἀριθμοίς (ἀριθμός, δοτ. εν.) οὔτε σταθμούσταθμοῦ σταθμῷσταθμῴ (σταθμόν, δοτ. εν.) ἐπήρκει μοι, ἀλλ’ ὁπόσον ἐδυνάμην φέρεσθαι, τοσοῦτόν μοι παρεδίδου
(Για παράδειγμα, ο Σωκράτης αποδώ, στον οποίο οφείλω τον δικό μου πλούτο, δεν μετρούσε ούτε ζύγιζε αυτά που μου προμήθευε, αλλά όσα μπορούσα να σηκώσω, τόσα μου πρόσφερε· Ξενοφών, Συμπόσιο, 4.43)