Ὑμεῖς οὖν κελεύ (κελεύω,
β’ πληθ. αόριστου) αὐτὸν διδάξαι ὑμᾶς.
Τούτων ὅ,τι βούλεται
Περικλῆς πει (πείθω,
γ’ εν. αόριστου) ὑμᾶς.
Ὦ Κροῖσε, λέ (λέγω,
β’ εν. αόριστου) πῶς σοι ἀποβέβηκε τὰ ἐκ τοῦ ἐν Δελφοῖς χρηστηρίου.
Τὰς ἡδονὰς θήρευ (θηρεύω,
β’ εν. ενεστώτα) τὰς μετὰ δόξης.
Πορευθέντες, κυριεύ (κυριεύω,
β’ πληθ. αόριστου) πάντα τὰ ἔθνη.
Οἱ μὲν γέροντες λεγέτ (λέγω,
γ’ πληθ. ενεστώτα), οἱ δὲ νέοι ἀκουέτ (ἀκούω,
γ’ πληθ. ενεστώτα).
Μἠ διαβάλλ (διαβάλλω,
β’ πληθ. ενεστώτα) ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον ἄρτι φίλους γεγονότας.
Οὕτως ἐχ (ἔχω,
γ’ εν. ενεστώτα), ὡς σὺ λέγεις.
(εἰμί, β’ πληθ. ενεστώτα)
ἐγκρατεῖς. |
