Διογένης καὶ Κορίνθιοι.

Ὅτε Φίλιππος ἐπεβούλευε καὶ παρεσκευάζετο ἐπελαύνειν τῇ πόλει αὐτῶν, οἱ ἄρχοντες παρεκελεύοντο τὸ τεῖχος ἐπισκευάζειν. Οἱ δὲ ἐμιμνήσκοντο μὲν τῆς παλαιᾶς , ὅτι πρώτη τῶν ῾Ελληνίδων της πόλεων ἦν, μετελάμβανον δὲ τοῦ · καὶ ὁ μὲν προσέφερε , ὁ δ’ ὑπεστήριζε , οὐδεὶς δ’ ἔληγε πρὸ τῆς ἑσπέρας. ῾Ωμοίαζεν οὖν ἡ πόλις καὶ οἱ ἄνδρες ἐπεμέλοντο τῶν τε καὶ . Διογένης δ’ ὁ φιλόσοφος ἐκύλιε ἐχόμενος αὐτοῦ στερρῶς. Ὅτε δέ τις τῶν φίλων λέγει « διατί κυλίεις, ὦ Διόγενες, ;», ἀποκρίνεται «ἵνα μὴ μόνος ἀμέτοχος τῆς ἐργασίας ὦ».

Ελεύθερη απόδοση

Όταν ο Φίλιππος σκεφτόταν εχθρικά εναντίον των Κορινθίων και ετοιμαζόταν να επιτεθεί εναντίον της πόλης, οι άρχοντες ζητούσαν από τους πολίτες να επισκευάσουν το τείχος. Κι αυτοί θυμόντουσαν την παλιά δόξα, όταν η πόλη ήταν πρώτη ανάμεσα στις πόλεις της Ελλάδας, και συμμετείχαν στο έργο· κι άλλος έδινε στους οικοδόμους τις πέτρες, άλλος στήριζε την έπαλξη και κανένας δε σταματούσε τη δουλειά πριν από το απόγευμα. Έμοιαζε, λοιπόν, η πόλη με εργαστήριο και οι άνδρες φρόντιζαν και για τα όπλα και για την άμυνα. Ο Διογένης ο φιλόσοφος κυλούσε το πιθάρι του κρατώντας το γερά. Όταν κάποιος από τους φίλους του λέει «γιατί εσύ, Διογένη, κυλάς το πιθάρι» ο Διογένης αποκρίνεται «για να μην μείνω εγώ μόνος χωρίς να κάνω κάτι.