Εχθές πήγα μια βόλτα. Εκεί που περπατούσα είδα τον παλιό μου συμμαθητή τον Κώστα. Τον φώναξα αλλά δεν με άκουγε. Έτρεξα γρήγορα και τον έφτασα. Δεν ακούς που σου φωνάζω του λέω. Χαρήκαμε και οι δυο που ειδωθήκαμε. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά είπαμε να πάμε για καφέ. Τον ρώτησα αν ξέρει τι κάνουν οι άλλοι συμμαθητές μας. Δεν ήξερε και πολλά. Μου είπε πως τους περισσότερους δεν τους είχε δει καθόλου. Του είπα ότι θα ήταν ωραία μια συνάντηση όλης της τάξης. Αρνήθηκε επίμονα. Δεν του άρεσε η ιδέα. Φοβόταν μήπως συναντήσει την Ελένη, τον πρώτο του έρωτα; Τι φοβόταν; Μήπως θα του έλεγε τίποτα για τη συμπεριφορά του τότε. Δεν ξέρω κι ούτε ζήτησα να μάθω. Μετά είπαμε πώς περνάμε τώρα. Ζει στο χωριό μου είπε και ήρθε στην πόλη να κάνει κάποιες δουλειές. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και με βεβαίωσε ότι θα τηλεφωνιόμασταν σύντομα.