1.
πλούτῳ δʼ ἂν ἄριστα βασιλέων χρ (χρῶμαι, ενεστ., ευκ., β’ εν.) τοῖς μὲν
δεομένοις ἐπαρκῶν
2. ὑμῖν δʼ, εἴ τι δέ (δέομαι, ενεστ., ευκ., β’ πλ.), χρήμαθʼ ὑπῆρχε
κοινῇ πλεῖστα τῶν πάντων Ἑλλήνων
3. ὁ δὲ Ξέρξης εἴρετο αὐτοὺς ὅκῃ πλέ (πλέω, ενεστ., ευκτ. γ’ πληθ.)
4. ἐδέ (δέομαι, πρτ., β’ εν.) δὲ τῶν δικαστῶν συγγνώμην
ἔχειν σοί
5. μήτε τῷ θεῷ ἀπαρχὰς ἐντεῦθεν ἀποφερέτω μήτʼ αὐτὸς χρ (χρῶμαι, ενεστ. πρστ., γ’ εν.)
6. αὐτοῦ, ὦ
Σώκρατες, δε (δέομαι, ενεστ., υπ., α’ πλ.) Παρμενίδου
7.
ἔπλ (πλέω, πρτ. γ. εν’ ) δὲ τὸ πλοῖον εἰς
Ἀλεξάνδρειαν, τὴν μεγάλην τοῦ Νείλου πόλιν
8. λαμπρῶς ἀμφιέσαντες, ἵνα
μὴ ῥιγ (ῥιγῶ, εν., ευκ, γ’ πληθ.) …
9. ἐχρ (χρῶμαι, πρτ., γ’ εν.) γὰρ καὶ τοιούτοις ὀνόμασι
κολακευτικοῖς…
10. ποτὲ ῥιγ (ῥιγῶ, εν., μτχ., αρσ., ονομ. εν.) θέρηται καὶ
θερμαινόμενος ἐνίοτε ψύχηται
11. τί δʼ οὐχὶ καὶ νῦν αὐτὸς σὺ πλ (πλέω, ενεστ., ορ., β’ εν.) ἐπὶ τοὺς ἄνδρας;
12. ἐὰν μή μοι ἐθέλῃ Ἱππίας ἀποκρίνεσθαι, δέ (δέομαι, ενεστ., πρ., β’ εν.) αὐτοῦ ὑπὲρ ἐμοῦ |
