Ο Ιωάννης Χρυσόστομος θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εκκλησιαστικούς ρήτορες.

Μέσα από τον βίο του Ιωάννη Χρυσοστόμου γίνεται καταφανές πως ο ίδιος βοήθησε με κάποιον τρόπο τους συνανθρώπους του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εφάρμοσε στην πράξη τα διδάγματα του Χριστού.

Μέσα από τα γραπτά κείμενα του Ιωάννη Χρυσοστόμου καταλαβαίνουμε πως ο ίδιος επικρίνει αυστηρά την υποκρισία της εποχής του και πως θέλει οι άνθρωποι να ξεχωρίσουν την ουσιαστική αξία της ζωής από τις πρόσκαιρες απολαύσεις.

Κατά τον Ι. Χρυσόστομο υπάρχει μόνο ένας αμαρτωλός και είναι αυτός που τιμωρείται.

Σύμφωνα με τον Ι. Χρυσόστομο ο αμαρτωλός που δεν τιμωρείται προβαίνει στις εξής κατακριτέες πράξεις: πλουτίζει γδύνοντας ορφανά και χρησιμοποιώντας βία σε χήρες.

Ο αμαρτωλός που δεν τιμωρείται αποκτά πολλά αγαθά και εξουσία, και θα πρέπει να τον θεωρούμε πολύ ευτυχισμένο, σύμφωνα με το α.ε. κείμενο.

Ο αμαρτωλός που δεν τιμωρείται δεν είναι τυχερός, γιατί νοσεί ψυχικά και δεν μπορεί να θεραπευτεί, κατά τον Ι. Χρυσόστομο.

Ο Ι. Χρυσόστομος συγκρίνει τον ατιμώρητο αμαρτωλό με τον ασθενή που υποφέρει από υδρωπικία και αντί να ζητήσει τη βοήθεια του ιατρού κάνει πλούσια τραπέζια με πολλά φαγητά, μεθάει και χειροτερεύει την κατάστασή του.

Το επίθετο «συβαριτικός» μεταφορικά προσδιορίζει το καθετί υπερβολικό και ηδονικό και σχετίζεται με την πόλη της Κάτω Ιταλίας με το όνομα Σύβαρις, της οποίας οι κάτοικοι είχαν μια τάση προς την πολυτέλεια και τη φιληδονία.

Ο Ι. Χρυσόστομος συγκρίνει τον αμαρτωλό που τιμωρείται με τον ασθενή που υποφέρει από υδρωπικία και που δεν κάνει τίποτα απολύτως για να βελτιώσει την αρρώστια του.

Ο Χρυσόστομος λέει ότι ευτυχισμένο θα πρέπει να θεωρούμε τον αμαρτωλό που τιμωρείται, γιατί κατανοεί τα λάθη και τα παραπτώματά του, και προσπαθεί να βρει την ίαση από αυτά.

Η θεραπεία της ψυχής από τις αμαρτίες, κατά τον Χρυσόστομο, είναι σπουδαία και ωφέλιμη, αλλά δεν είναι πολύ δύσκολη.

Κατά τον Χρυσόστομο ο ατιμώρητος αμαρτωλός μοιάζει με έναν άρρωστο που δεν μπορεί να αντιληφθεί την ασθένειά του και δεν κάνει τίποτα για να γιατρευτεί, γιατί θεωρεί πως είναι μια χαρά.

Η θεραπεία τόσο των σωματικών ασθενειών όσο και της ψυχής από τις αμαρτίες είναι υψίστης σημασίας, κατά τον Χρυσόστομο, γιατί βρίσκουμε την ίαση και ξαλαφρώνουμε από τα αμαρτήματά μας και ερχόμαστε πιο κοντά με τον Θεό.

Ο Χρυσόστομος χρησιμοποιεί στον λόγο του την αλληγορία και τη μεταφορά, καθώς παραλληλίζει τις δύο κατηγορίες αμαρτωλών με τον ασθενή που υποφέρει από υδρωπικία, και ο λόγος του μας θυμίζει τις παραβολές του Χριστού.

Τα επιχειρήματα, οι αναλογίες και τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί στον λόγο του ο Χρυσόστομος είναι περίπλοκα και μη πειστικά.

Μέσω της αντίθεσης που χρησιμοποιεί ο Χρυσόστομος στον λόγο του παρουσιάζονται στον ακροατή ή αναγνώστη εναργέστερα οι δυο κατηγορίες αμαρτωλών και το μήνυμα που θέλει να περάσει για τη θεραπεία της ψυχής από την αμαρτία γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό.

Ο Χρυσόστομος τονίζει ότι η αμαρτία είναι χειρότερη από την τιμωρία, γιατί μέσω της τιμωρίας μπορεί κάποιος που έσφαλε να σώσει την ψυχή του από την αμαρτία και η ζωή του να αλλάξει μ’ αυτόν τον τρόπο προς το καλύτερο.

Οι διδαχές του Χρυσοστόμου έχουν διαχρονική αξία, καθώς σε κάθε εποχή ο άνθρωπος θα πρέπει να διακρίνεται από ηθικές αξίες και να προσπαθεί να αποφεύγει ολέθρια αμαρτήματα.

Ο Χρυσόστομος θεωρεί ότι η αμαρτία δεν είναι αρρώστια και πως μέσω της τιμωρίας της αμαρτίας δεν επιτυγχάνεται τίποτα καλό και ωφέλιμο.