ὁράω, -ῶ αἰτιάομαι, -ῶμαι (α΄ πληθ. οριστ. ενεστ.)
ἐώρας ὁρᾶν
ὁρῶμεν
ὁρῶντες
ὁρῷεν ὅρα
αἰτιώμενοι
αἰτιᾶσθαι
αἰτιῶ
αἰτιώμεθα
αἰτιῷντο
ᾐτιῶ (β΄ εν. προστ. ενεστ.)
ἐώρας ὁρᾶν
ὁρῶμεν
ὁρῶντες
ὁρῷεν ὅρα
αἰτιώμενοι
αἰτιᾶσθαι
αἰτιῶ
αἰτιώμεθα
αἰτιῷντο
ᾐτιῶ (γ΄ πληθ. ευκτ. ενεστ.)
ἐώρας ὁρᾶν
ὁρῶμεν
ὁρῶντες
ὁρῷεν ὅρα
αἰτιώμενοι
αἰτιᾶσθαι
αἰτιῶ
αἰτιώμεθα
αἰτιῷντο
ᾐτιῶ (β΄ εν. οριστ. παρατ.)
ἐώρας ὁρᾶν
ὁρῶμεν
ὁρῶντες
ὁρῷεν ὅρα
αἰτιώμενοι
αἰτιᾶσθαι
αἰτιῶ
αἰτιώμεθα
αἰτιῷντο
ᾐτιῶ (απαρ. ενεστ.)
ἐώρας ὁρᾶν
ὁρῶμεν
ὁρῶντες
ὁρῷεν ὅρα
αἰτιώμενοι
αἰτιᾶσθαι
αἰτιῶ
αἰτιώμεθα
αἰτιῷντο
ᾐτιῶ (ονομ. πληθ. αρσ. μτχ.
ενεστ.)
ἐώρας ὁρᾶν
ὁρῶμεν
ὁρῶντες
ὁρῷεν ὅρα
αἰτιώμενοι
αἰτιᾶσθαι
αἰτιῶ
αἰτιώμεθα
αἰτιῷντο
ᾐτιῶ