1. Φαλῖνος ἠρώτα Κλέαρχον πότερον σπονδὰς ἢ πόλεμον ἀπαγγελοῦμεν ἀπήγγελτο (ἀπαγγέλλω – α’ πληθ. οριστ. μελλ.) τῷ βασιλεῖ.
2. Ἀθυμία τοῖς Ἀθηναίοις ἐνέπεσε ἐπεὶ ἀγγελοῦμεν ἤγγελτο (ἀγγέλλομαι – γ’ εν υπερσ.) ἡ ἐν Σικελίᾳ καταστροφή.
3. Νικίας ἄπρακτος ἔμεινε ἔμενε (μένω – γ’ εν. πρόσ. ορ. αορ.) διὰ τὸ διεσπάρθαι διασπείρεσθαι (διασπείρομαι - απαρεμφ. παρακειμ.) αὐτῷ τὸ στράτευμα.
4. Ἰδοὺ ἐξῆλθεν ὁ σπείρων σπεῖραι (σπείρω - μετοχ. ενεστ. ) του σπείρων σπεῖραι (σπείρω - απαρεμφ. αορ.).
5. Τοῦ Διὸς γάμους ποιοῦντος, πάντα τὰ ζῷα δῶρα ἀπέστειλον ἀπέστειλαν (ἀποστέλλω - γ’ πληθ. oρ. αορ.), ἕκαστον κατὰ τὴν οἰκείαν δύναμιν. Ὄφις δὲ ἕρπων ρόδον λαβὼν ἐν τῷ στόματι ἀνέβη. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ζεὺς ἀποκρινεῖται ἀπαγγελοῦμεν (ἀποκρίνομαι – γ’ εν. oρ. αορ)· «τῶν ἄλλων πάντων τὰ δῶρα λαμβάνω, ἀπὸ δὲ τοῦ σοῦ στόματος οὐδόλως λαμβάνω». Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τῶν πονηρῶν αἱ χάριτες τοὺς ἄλλους διεφθάρκεσαν διεφθάρκασι (διαφθείρω – γ΄ πληθ. oρ. παρακειμ.).