Oἱ μὲν οὖν νέοι τὰ ἤθη εἰσὶν καὶ οὐ ἀλλ’ διὰ τὸ μήπω τεθεωρηκέναι πολλὰς πονηρίας. Διὰ δὲ φιλοτιμίαν οὐκ ἀνέχονται ὀλιγωρούμενοι, ἀλλ’ ἀγανακτοῦσι καὶ γίγνονται, ἂν οἴωνται ἀδικεῖσθαι. Ἔτι δὲ εὐμετάβολοι καὶ ἁψίκοροι πρὸς τὰς ἐπιθυμίας εἰσί, καὶ σφόδρα μὲν ἐπιθυμοῦσι, ταχέως δὲ παύονται· γὰρ αἱ βουλήσεις καὶ οὐ μεγάλαι, ὥσπερ αἱ τῶν καμνόντων δίψαι καὶ πεῖναι.

(Ἀριστοτέλους Ῥητορική, 1389α, 1-17, διασκευή)