ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας στην εποχή μας απολαμβάνει τα υλικά αγαθά που αρκετοί άνθρωποι στο παρελθόν στερήθηκαν. Κι όμως ακόμη δεν έχει εκλείψει η πείνα, η οποία μαστίζει κυρίως τις χώρες του τρίτου κόσμου. Τα παιδιά που πεθαίνουν είναι μια υπαρκτή αντίφαση που αμαυρώνει το σύγχρονο πολιτισμό, όπως με θλίψη διαπιστώνει ο μεταπολεμικός ποιητής Τόλης Νικηφόρου.
είναι όρος των στατιστικών δελτίων η πείνα εξωραϊσμένη αποπροσωποποιημένη όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής λέξη χωρίς εικόνα ένα παιδί είναι μονάκριβο ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο με την κοιλιά πρησμένη μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου όταν πεθαίνει ένα παιδί πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα όταν πεθαίνει ένα παιδί ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους ενώ σαν χάλκινο πουλί ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα όταν πεθαίνει ένα παιδί οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται τριγύρω ο κόσμος καταρρέει |
Τ. Νικηφόρου, Ποιήματα 1966-2002, Νέα Πορεία
Παράλληλα Κείμενα
Τ. Νικηφόρου, «Αδέσποτα»
Γ. Ρίτσος, «Αναφυλλητό» (απόσπασμα)
Γ. Ρίτσος, «Για το παιδί»
Μ. Σαχτούρης, «Το ψωμί»
230-231
