Ἅπαντες ἐπιστάμεθα ὅτι Ἀγησίλαος,

ὅπου ᾤετο τὴν πατρίδα τι ὠφελήσειν,

οὐ πόνων ὑφίετο, οὐ κινδύνων ἀφίστατο,

οὐ χρημάτων ἐφείδετο, οὐ σῶμα, οὐ γῆρας προὐφασίζετο,

ἀλλὰ καὶ βασιλέως ἀγαθοῦ τοῦτο ἔργον ἐνόμιζε,

τὸ τοὺς ἀρχομένους ὡς πλεῖστα ἀγαθὰ ποιεῖν.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αγησίλαος,

όπου πίστευε ότι θα ωφελούσε σε κάτι την πατρίδα,

δεν έπαυε να μοχθεί, ούτε απέφευγε τους κινδύνους,

δε λυπόταν τα χρήματα, ούτε πρόβαλλε ως δικαιολογία το σώμα ή τα γηρατειά,

αλλά πίστευε ότι καθήκον του καλού βασιλιά είναι

να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα καλά στους υπηκόους του.