Μετά και την πραγματοποίηση του περίπλου της Γης, δύο μεγάλα ερωτήματα παρέμεναν αναπάντητα.

Το πρώτο αφορούσε την πιθανότητα ύπαρξης άλλων περασμάτων ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό, που να είναι πιο προσιτά στη ναυσιπλοΐα από το επικίνδυνο Στενό του Μαγγελάνου.

Το δεύτερο ερώτημα είχε σχέση με την ύπαρξη ή όχι μιας μεγάλης και άγνωστης ηπείρου στα νότια των ωκεανών.

Η ιδέα ενός βόρειου περάσματος προς την Ανατολή υποστηρίχθηκε, αρχικά, από Άγγλους εξερευνητές, οι οποίοι πίστευαν ότι οι ψυχρές περιοχές που θα συναντούσαν εκεί θα μπορούσαν να γίνουν μια πολύ καλή αγορά για τα αγγλικά υφάσματα. Κατά τη διάρκεια του 16ου και του 17ου αι. έγιναν πολλές προσπάθειες, συχνά δραματικές και με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, από Άγγλους, κυρίως, εξερευνητές, αλλά δίχως να βρεθεί το πέρασμα. Οι προσπάθειες περιορίστηκαν, λοιπόν, στην εξερεύνηση του σημερινού βόρειου Καναδά και στην εκμετάλλευση των τοπικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, κυρίως μέσα από την ανάπτυξη του εμπορίου γουναρικών. Τελικά, ο πρώτος εξερευνητής κατόρθωσε να περάσει από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό ωκεανό μόλις στα 1903-1905· ήταν ο Νορβηγός Ρόαλντ Αμούνδσεν .

Παράλληλα, ανακαλύφθηκε και εξερευνήθηκε ένα μέρος του κόσμου που ως εκείνη τη στιγμή κανείς δεν είχε υποπτευθεί ότι υπήρχε: η Ωκεανία. Μεταξύ των πρωτοπόρων που ταξίδεψαν σε αυτή την περιοχή ήταν ο Ολλανδός Άμπελ Τάσμαν, στον οποίο οφείλεται η ανακάλυψη (1642) του μεγάλου νησιού που έχει σήμερα το όνομά του (Τασμανία) καθώς και της Νέας Ζηλανδίας.

Τότε, ωστόσο, ήταν συνηθισμένο το φαινόμενο νησιά, ιδίως του Ειρηνικού, να ανακαλύπτονται, να τους δίνεται κάποιο όνομα και στη συνέχεια να εγκαταλείπονται και να λησμονούνται, για να ανακαλυφθούν και πάλι αργότερα.

Σε αυτό το μάλλον θολό τοπίο, ο Άγγλος πλοίαρχος Τζέιμς Κουκ κατάφερε να διαλύσει τους μύθους γύρω από τη γεωγραφία του Ειρηνικού ωκεανού. Κατά τη διάρκεια των τριών εκπληκτικών ταξιδιών του, ο Κουκ, ανάμεσα στα πολλά άλλα που έκανε, έφτασε στη Νέα Ζηλανδία, χαρτογράφησε μεγάλο μέρος των ακτών της Αυστραλίας, κατάλαβε ότι η Νέα Γουινέα είναι νησί και διέλυσε τους μύθους για την ύπαρξη μιας μεγάλης ηπείρου στα νότια του Ειρηνικού ωκεανού.

Τέλος, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ου αι., σημείωσαν μεγάλες προόδους οι εξερευνήσεις των πολικών περιοχών, οι οποίες κορυφώθηκαν με την κατάκτηση του Βόρειου Πόλου, το 1909, από τον Αμερικανό Ρόμπερτ Πήρυ και του Νότιου Πόλου, στον οποίο έφτασε, στις 14 Δεκεμβρίου 1911, ο Νορβηγός Ρόαλντ Αμούνδσεν και στις 18 Ιανουαρίου 1912 ο Άγγλος Ρόμπερτ Φόκον Σκοτ.

Μετά και τα τελευταία επιτεύγματα, το μεγαλύτερο μέρος της γήινης επιφάνειας είχε, πλέον, εξερευνηθεί.