Η εδαφική μορφή που έλαβε το ελληνικό κράτος το 1832 διατηρήθηκε για τριάντα, περίπου, χρόνια. Η πρώτη επέκταση της Ελλάδας σημειώθηκε το 1864 με την ενσωμάτωση των Επτανήσων.

Τα Ιόνια νησιά είχαν περάσει, κατά καιρούς, από τον έλεγχο πολλών και διαφορετικών κατακτητών. Κατά την περίοδο 1807-1814 βρίσκονταν κάτω απ’ τον έλεγχο της ναπολεόντειας Γαλλίας. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, αποφασίστηκε ότι τα Ιόνια νησιά θα αποτελούσαν κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο με την επωνυμία «Ενωμένα Κράτη των Ιόνιων Νήσων». Η συμφωνία, ωστόσο, προέβλεπε, ότι το νέο κράτος θα ήταν κάτω από την αποκλειστική αγγλική προστασία. Η Μεγάλη Βρετανία θα όριζε τον αρμοστή (γενικός διοικητής) του νέου κράτους, θα διατηρούσε στρατιωτική φρουρά στα νησιά και θα παραχωρούσε πολιτικά δικαιώματα στους κατοίκους (Ιόνιος Βουλή). Έτσι, τα Επτάνησα έγιναν αγγλικό προτεκτοράτο και τέθηκαν, ουσιαστικά, υπό αγγλικό έλεγχο.

Η αγγλική παρουσία, ωστόσο, δεν φαίνεται να έγινε ποτέ αποδεκτή από τους Έλληνες κατοίκους των νησιών. Ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του 1840, οι αγγλικές αρχές των Ιονίων νήσων αντιμετώπιζαν συχνά αναταραχές και εξεγέρσεις. Μάλιστα στην Ιόνιο Βουλή κυριαρχούσε το κόμμα των Ριζοσπαστών που αγωνιζόταν για την εκδίωξη των Άγγλων και την ένωση με την Ελλάδα.

Έτσι, με αφορμή την άνοδο στον ελληνικό θρόνο του Γεωργίου Α΄, η Αγγλία αποφάσισε να προικοδοτήσει το νέο βασιλιά παραχωρώντας τα Επτάνησα στην Ελλάδα.

Η Αγγλία, έχοντας άλλες ναυτικές βάσεις για τον έλεγχο της Μεσογείου (Μάλτα), μπορούσε να προχωρήσει σε μια τέτοια ενέργεια χωρίς ουσιαστικό κόστος για τα συμφέροντά της.

Παράλληλα, παραχωρώντας τα Επτάνησα, απαλλασσόταν από μια μόνιμη εστία προβλημάτων, ανόρθωνε το γόητρό της στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης και, το σημαντικότερο, δημιουργούσε στον νεαρό βασιλιά της Ελλάδας δεσμεύσεις για μια μελλοντική πολιτική φιλική στα αγγλικά συμφέροντα.

Έτσι, αυξήθηκαν η έκταση της Ελλάδας κατά 1813 τετραγωνικά μίλια και ο πληθυσμός της κατά 236.000 κατοίκους.