Στις ελληνικές θάλασσες απαντώνται 9 είδη δελφινιών. Από αυτά τα πιο συνηθισμένα είναι τέσσερα: το ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), το ζωνοδέλφινο (Stenella coeruleoalba), το κοινό (Delphinus delphis), και το σταχτοδέλφινο (Grampus griseus). Πολύ πιο σπάνια συναντώνται το Μαυροδέλφινο, η Ψευδοόρκα, η Όρκα, το Στενόρυγχο δελφίνι και η μικρή Φώκαινα.
Το Ζωνοδέλφινο είναι το είδος του δελφινιού που απαντάται συχνότερα στις ελληνικές θάλασσες. Επειδή όμως προτιμά τα μεγάλα βάθη, δεν εμφανίζεται κοντά στις ακτές, εκτός αν το βάθος μεγαλώνει απότομα κοντά σε αυτές, όπως στον Κορινθιακό κόλπο. Σχηματίζει συνήθως κοπάδια 50 έως 100 ατόμων. Κολυμπά πολύ γρήγορα, με 50 χιλιόμετρα την ώρα. Μερικά είδη του κάνουν πολύ μεγάλα άλματα έξω από το νερό και, όταν ξαναβουτάνε, περιστρέφουν το σώμα τους πολλές φορές, προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά.
Το Κοινό δελφίνι, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει αρχίσει να γίνεται σπάνιο στη Μεσόγειο. Στο Ιόνιο ζουν περίπου 200 έως 300 άτομα, ενώ στο βόρειο Αιγαίο υπάρχουν περισσότερα. Νοτιότερα συναντάται πιο σπάνια, αν και το συγκεκριμένο είδος έχει παρατηρηθεί στο Σαρωνικό και τις Κυκλάδες. Ζει σε κοπάδια των 10 έως 100 ατόμων. Τρέφεται με πελαγικά ψάρια (σαρδέλες, ρέγγες, κολιούς) που συγκροτούν σμήνη και με χταπόδια. Είναι πολύ κοινωνικό αλλά και νευρικό ζώο και διατηρείται δύσκολα σε αιχμαλωσία.
Το Ρινοδέλφινο είναι το πιο παράκτιο είδος και συναντάται σε κοπάδια 4 έως 10 ατόμων σε όλες σχεδόν τις ακτές της Ελλάδας, εκτός από τις πολύ βαθιές, όπως στη νότια Κρήτη, τη δυτική Πελοπόννησο κ. α. Το ρινοδέλφινο είναι το πιο κατάλληλο για "εκγύμναση" και συναντάται συχνά στα ενυδρεία επίδειξης, τα γνωστά "δελφινάρια".
Το Σταχτοδέλφινο δεν έχει καθόλου ρύγχος΄ το θολωτό του μέτωπο αρχίζει κάθετα πάνω από το στόμα. Είναι καθαρά πελαγικό δελφίνι και συνήθως βρίσκεται σε βάθη που ξεπερνούν τα 300 με 500 μέτρα. Τα κοπάδια του, των 10 έως 20 ατόμων, παρατηρούνται συχνότερα στη Χαλκιδική, την ανατολική και νότια Πελοπόννησο, τη νότια Κρήτη και τις Κυκλάδες. Έντονο χαρακτηριστικό του είναι οι άσπρες "γρατσουνιές" στο πάνω μέρος του σώματός του.
Για την Όρκα (Orcinus Orca) πολλοί νομίζουν ότι είναι φάλαινα, η "φάλαινα δολοφόνος". Δεν είναι φάλαινα, αλλά ένα πελώριο δελφίνι, που λέγεται αλλιώς και σπαθοδέλφινο. Το οδοντοκήτος με τη χειρότερη φήμη, τρέφεται με ψάρια και καλαμάρια αλλά και θαλασσοπούλια, φώκιες, ενώ κάποια μεταναστευτικά κοπάδια μπορεί να σκοτώσουν και νεαρές φάλαινες. Η συμπεριφορά της αυτή έδωσε άλλωστε στην όρκα, ένα από τα πιο κοινωνικά οδοντοκήτη, το όνομα "δολοφόνος φαλαινών" που έδωσε τη θέση του στο χαρακτηρισμό "φάλαινα δολοφόνος". Ξεχωρίζει για το ασπρόμαυρο χρώμα της και το μεγάλο πτερύγιο στη ράχη. Έχει επίσης ένα μεγάλο οβάλ άσπρο "μπάλωμα" πάνω και πίσω από κάθε μάτι. Ζυγίζει έως και 5 τόνους και μπορεί να τινάζεται έως και 2 μέτρα έξω από το νερό.
Η Φώκαινα έχει μέσο μήκος 1,4 μέτρα. Είναι ένα μικρό οδοντοκητώδες, και δεν έχει το χαρακτηριστικό ρύγχος που χαρακτηρίζει τα δελφίνια. Ήδη από τον περασμένο αιώνα οι επιστήμονες είχαν θεωρήσει αυτό το κητώδες εξαφανισμένο από ολόκληρη τη Μεσόγειο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν μόνο 5 παρατηρήσεις φωκαινών στη Μεσόγειο, εκ των οποίων 4 έγιναν στο Βόρειο Αιγαίο.
Είδη κητωδών στα ελληνικά νερά: Φαλιανός (Phocoena phocoena), Ζωνοδέλφινο (Stenella coeruleoalba), Κοινό Δελφίνι (Delphinus delphis), Ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), Γράμπος ή Σταχτοδέλφινο (Grampus griseus), Ψευδόρκα (Pseudorca crassidens), Ζιφιός (Ziphius cavirostris), Ρυγχοφάλαινα (Balaenoptera acutorostrata), Φυσητήρας (Physeter macrocephalus), Δίδοντος Μεσοπλόδοντας ή Βορεινή Ραμφοφάλαινα, (Mesoplodon bidens), Μεγάπτερη ή Καμπουρωτή φάλαινα (Megaptera novaeangliae), Πτεροφάλαινα (Balaenoptera physalus)
Δελφίνια: βιολογία, "γλώσσα", συμπεριφορά, αναπαραγωγή, σχέση με τον άνθρωπο - Είδη δελφινιών - Κίνδυνοι, απειλές - Τέχνη, Μύθοι, Ιστορίες - Ζωγραφιές, φωτογραφίες - Στίχοι τραγουδιών, βίντεο από το youtube - Συνδέσεις
Δημιουργία και επεξεργασία ιστοσελίδας - animation: Σταματία Σταμάτη 2008