Η σειρά «ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 1750-1940» παρουσιάζει μέσα από τις απόψεις διακεκριμένων Πανεπιστημιακών Καθηγητών την ελληνική πολιτική ιστορία από το 1770 έως το 1940. Το τέταρτο επεισόδιο της σειράς πραγματεύεται την πρώτη περίοδο της Βασιλευομένης Δημοκρατίας στην ΕΛΛΑΔΑ, που εκτείνεται από το 1863 έως το 1923, δίνοντας έμφαση στο Κίνημα στο ΓΟΥΔΙ, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, στους Βαλκανικούς πολέμους και στις απαρχές του Εθνικού Διχασμού που οδήγησαν στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης. Ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς σταθμούς της ελληνικής ιστορίας είναι το κίνημα στο ΓΟΥΔΙ, που χαρακτηρίστηκε ως αστική επανάσταση, παρ’ όλο που στην πραγματικότητα ήταν μια επέμβαση του στρατού στα πολιτικά πράγματα. Για να ερμηνευτεί αυτό το γεγονός επιχειρείται μια παρουσίαση της οικονομικοπολιτικής και ιδεολογικής πραγματικότητας που ίσχυε στην ΕΛΛΑΔΑ τη συγκεκριμένη περίοδο. Αυτή η πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από μια διαρκή κρίση των οικονομικών και κοινωνικών δομών, παράλληλα με μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων που την επιδεινώνουν. Ακολουθεί ανάλυση της έκρηξης της πραξικοπηματικής εκείνης κίνησης που έλαβε χώρα στις 15 Αυγούστου του 1909, καθώς και των αιτημάτων του κινήματος. Ως πολιτικός και ιδεολογικός εκφραστής του τέθηκε ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, μολονότι η πολιτική που ακολούθησε υπήρξε μετριοπαθής και συμβιβαστική προς τους θιασώτες του παλαιού πολιτικού συστήματος. Στόχος του ήταν η αναδιοργάνωση του κράτους και η προετοιμασία των διαδικασιών για την ολοκλήρωση των εθνικών διεκδικήσεων. Η περίοδος, μάλιστα, από το 1910-1915 αναφέρεται ως η πιο ευτυχισμένη της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, τόσο στον εξωτερικό τομέα, λόγω των σημαντικών εδαφικών προσκτήσεων, όσο και στον εσωτερικό, λόγω του μεταρρυθμιστικού έργου και του πολιτικού εκσυγχρονισμού που επεχείρησε ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ. Προς αυτή την κατεύθυνση σημαντικότατη ήταν και η αναθεώρηση του συντάγματος του 1864 που λαμβάνει χώρα το 1911, ολοκληρώνοντας το κράτος δικαίου και εκσυγχρονίζοντας, παράλληλα, θεσμικά τη χώρα. Εν τούτοις, δεν καθιερώνεται με ρητή συνταγματική διάταξη το κοινοβουλευτικό σύστημα και η αρχή της δεδηλωμένης, διότι ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ δεν επιθυμούσε να συγκρουστεί ανοιχτά με το στέμμα. Εξίσου τολμηρή με την εσωτερική πολιτική υπήρξε και η ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική, αφού εκείνη, μάλιστα, την περίοδο άλλαξε μορφή και περιεχόμενο η Μεγάλη Ιδέα. Ο οξυδερκής Πρωθυπουργός με την αναδιοργάνωση του στρατού και του στόλου καταφέρνει αστραπιαία, μέσα από τις πολεμικές αναμετρήσεις των δύο Βαλκανικών πολέμων, να απελευθερώσει και να διπλασιάσει την εδαφική έκταση και τον πληθυσμό της χώρας. Οι νίκες αυτές ολοκλήρωσαν τις μεγάλες ελληνικές προσδοκίες της περιόδου και άνοιξαν το δρόμο για την επόμενη μεγάλη εξόρμηση. Παρ’ όλα αυτά η αγαστή σχέση του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ με τον ΓΕΩΡΓΙΟ Α δεν θα συνεχιστεί και με το διάδοχο του, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ. Η κρίση στις σχέσεις τους επήλθε με την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου, αφού οι δύο άνδρες υποστήριζαν διαφορετικούς συμμαχικούς συνασπισμούς. Η εκρηκτική πολιτική κατάσταση που επικρατούσε μετά από τις δύο εξ ανάγκης παραιτήσεις του Πρωθυπουργού οδήγησαν στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης που πραγματοποιήθηκε στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ και είχε ως κύριο στόχο του την συμμετοχή της ΕΛΛΑΔΑΣ στον πόλεμο στο πλευρό της ΑΝΤΑΝΤ. Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ αναλαμβάνει την ηγεσία της επαναστατικής Κυβέρνησης και έτσι η χώρα διχοτομείται, αποκτώντας δύο αντιτιθέμενες Κυβερνήσεις, μία της νέας και μία της παλιάς ΕΛΛΑΔΑΣ.