Ο παππούς μου Κωνσταντίνος Λινάρδος, δάσκαλος από τα Λουσικά Νομού Αχαΐας, επιστρατεύτηκε τρεις φορές την δεκαετία 1910-20, ανταποκρινόμενος κάθε φορά με ευσυνειδησία στο κάλεσμα της Πατρίδας. Η πρώτη επιστράτευση, το ημερολόγιο της οποίας είχα ήδη την τιμή να παρουσιάσω μέσω του παρόντος ιστολογίου, πραγματοποιήθηκε  τον Σεπτέμβριο του 1912. Η επιστράτευση αυτή και οι μετέπειτα Βαλκανικοί πόλεμοι, έδωσαν την δυνατότητα στην Πατρίδα να ικανοποιήσει μέρος των εθνικών της πόθων, διπλασιάζοντας την έκταση και την ισχύ της.
Σήμερα θα παρουσιάσουμε αυτούσια τα όσα έχει γράψει (πολύ λιγότερα σε σχέση με τους Βαλκανικούς πολέμους)  για την επιστράτευση του Φθινοπώρου του 1915, η οποία ως γνωστόν δεν κατέληξε σε πολεμική αναμέτρηση, αφού οι φιλοβασιλικές κυβερνήσεις αποφάσισαν τελικά να απέχουν του μεγάλου πολέμου. Από την αρχή των γραφομένων γίνεται  φανερό ότι το κλίμα που επικρατεί είναι ήδη βαρύ λόγω του διχασμού και δεν έχει καμία σχέση με το αντίστοιχο κλίμα που επικρατούσε το Φθινόπωρο του 1912. Παρόλα αυτά  προσπαθεί να περιγράψει με αντικειμενικότητα τα όσα διαδραματίστηκαν κατά το διάστημα αυτό (και ιδιαίτερα τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης), αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει μόνος του τα όποια συμπεράσματα.