Στην αρχαία Αθήνα ο νόμος υποχρέωνε τους διαδίκους να υπερασπίζονται οι ίδιοι την υπόθεσή τους στο δικαστήριο, χωρίς τη βοήθεια συνηγόρου. Όσοι όμως από αυτούς δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο έργο της υπεράσπισης, ανέθεταν με αμοιβή τη σύνταξη του κατάλληλου λόγου σε επαγγελματίες συγγραφείς λόγων τους λογογράφους ή λογοποιούς. Τους λόγους αυτούς οι ενδιαφερόμενοι τους αποστήθιζαν και εκφωνούσαν στα δικαστήρια.
Το έργο του λογογράφου δεν ήταν εύκολο. Απαιτούσε γνώση του αττικού δικαίου, σωστή εκτίμηση των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών της εποχής και κυρίως γνώση της ανθρώπινης ψυχολογίας που ήταν απαραίτητη για να προσαρμόσει ο λογοποιός το λόγο του στο χαρακτήρα του πελάτη του. Η ικανότητα αυτή, χαρακτηριστικό γνώρισμα της τέχνης του Λυσία, ονομάστηκε ηθοποιία και αποτελούσε τη βασικότερη αρετή ενός πετυχημένου λόγου.