Το μάτι της εξουσίας
Η συνδιακαλιστική γραφειοκρατία προβάλλει το σκεπτικό ότι οι εργάτες είναι καλοί άνθρωποι, αλλά εδεν πρέπει να τους αφήνουμε να ακάνουν ό,τι θέλουν. Μέ άλλα λόγια: μπορέι να έχουν καλά αισθήματα, αυθορμητισμό, αλλά δεν μπορούν να σκεφτούν από μόνοι τους. Όμως οι εργάτες σκέφτονται, αγνωρίζουν, συλλογίζονται, υπολογίζουν. Διεκδικούσαν για καιρό το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και πράγματι το κατέκτησαν. Αλλά οι νίκες δεν είναι ποτέ οριστικές. Πολύ γρήγορα εδραίωσε τη θέση της μία συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Θεωρούσε δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι δεν σκέφτονται και ότι ήταν δική της δουλειά να αποφασίσει και να σκεφτεί. Σφετερίστηκε λοιπόν το δικαίωμα των εργατών να σκέφτονται, να υπολογίζουν, να αποφασίζουν. Μετατράπηκε έτσι μοιραία σε εμπόδιο για την εργατική δράση που μπορεί να είναι συγχρόνως αυθόρμητη και ενστόχαστη. Απ' τη στιγμή που διχάζεται αυτή η εμπειρία, παίζεται ένα παιχνίδι που τελικώς ευνοεί την εργοδοσία.
Καθώς τα με΄σα ενημέρωσης βρίσκονται στα χέρια της αστικής τάξης, οι αξίες της εργατικής σκέψης που αποτελούν αυτόνομη σκέψη δεν μπορούν να εκφραστούν. Απ' αυτό προκύπτει πλήθος διφορούμενων. Οι διανοούμενοι σχηματίζουν ενίοτε για την εργατική τάξη μία εικόνα με βάση τις ανθρωπιστικές αξίες της αστικής τάξης. Όμως δεν είναι ετσι. Αν εξετάσουμε προσεκτικά την εργατική τάξη, θα διαπιστώσουμε τελικώς ότι τάσσεται με την παρανομία. Είναι ενάντια στο νόμο, αφού ο νόμος φτιαχνόνταν πάντα εναντίον της.
Μισέλ Φουκώ, Το μάτι της εξουσίας.