Πρόκειται για ένα Μετα- ιμπρεσιονιστικό κίνημα του οποίου εισηγητής είναι ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζώρζ Σερά (1859-1891). Η τεχνική του βασίζεται στην παράθεση χρωματικών κουκκίδων (σημείων) απευθείας επάνω στον καμβά, χωρίς να προηγείται ανάμειξη χρωμάτων στην παλέτα. Η ανάμειξη των χρωμάτων πραγματοποιείται οπτικά στο μάτι του θεατή. Οι κουκκίδες των διαφορετικών χρωμάτων αν ιδωθούν από απόσταση παύουν να είναι χωριστές και συγχωνεύονται σε μια νέα χρωματική απόχρωση. Με αυτόν τον τρόπο κίτρινες και μπλε κουκκίδες θα δώσουν εξ΄αποστάσεως την οπτική ανάμειξη του πράσινου.
Αντιπροσωπευτικά αυτής της τεχνοτροπίας είναι τα έργα του Ζώρζ Σερά, ο οποίος μελέτησε την επιστημονική θεωρία της χρωματικής όρασης και ζωγράφισε τις εικόνες του με μικρές κανονικές κουκκίδες αδιάσπαστου χρώματος , όπως ένα ψηφιδωτό. Ως στόχο είχε το σμίξιμο των χρωμάτων στο μάτι ή ακόμα καλύτερα στο νου, χωρίς να χάσουν την ένταση και τη λάμψη τους. Με αυτόν τον τρόπο απέφευγε τα περιγράμματα και διασπούσε τις φόρμες σε περιοχές από πολύχρωμες κουκκίδες, απλοποιώντας τα σχήματα.
Από τους γνωστότερους πίνακες αυτής της τεχνοτροπίας ο οποίος αποτέλεσε και την αρχή του Νεοϊμπρεσιονισμού είναι το ΄΄Κυριακάτικο απόγευμα στο νησί της Γκραντ Ζατ΄΄, 1884-1886, Ζώρζ Σερά.
Πηγές:
wikipedia
E. H. Gombrich, » Το χρονικό της τέχνης », Μ.Ι.Ε.Τ. ( μετάφραση: Λίνα Κασδάγλη )