Κεντρική Σελίδα

Το Χωριό

Καρδαμάς Ηλείας

Η Εφημερίδα "Καρδαμάς"

Άρθρα

Θέματα  Μαθηματικών

Βιογραφικό-Εργασίες

Επικοινωνία

Συνδέσεις

*  ΟΙ  "ΜΠΑΤΣΟΙ"

 ( Μίκης  Θεοδωράκης, 17.12.2008)

* Μία εξαιρετική Εκδήλωση Τοπικής  Ιστορίας  καί Πολιτισμού στην Λαμπεία

( Άγγελος  Λιβαθινός, 20.08.2008)

* Τέλος στήν Προδοσία  καί στήν Ασχήμια

 ( Μίκης  Θεοδωράκης, 23.2.2008)

* Η Γενοκτονία τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας και ο Κόλαφος για τούς εγχώριους παραχαράκτες τής Ιστορίας

  ( Άγγελος  Λιβαθινός,     Ιαν. 2008)

* Περί πολιτικής υποκρισίας

 ( Παναγιώτης  Μενδρέκας, 22.11.07)

* Οι  διαχρονικές Τουρκοαμερικανικές σχέσεις 

( Στέφανος Κωνσταντινίδης, 4.11.07)

* Η Μονοφωνία τής Πολυφωνίας

( Βασιλεία Παπαρήγα, 24.10.07)

* Για το περιβόητο Βιβλίο Ιστορίας τής ΣΤ΄ Δημοτικού

(το οποίον τελικώς απεσύρθη 25.9.07)

*Έργο αρρωστημένων εγκεφάλων

(Μίκης Θεοδωράκης 28.08.07)

*Ένας ανοικτός ιδιότυπος Πόλεμος 

(Άγγελος Λιβαθινός) 26.08.07

* Οι Τούρκοι Ιέρακες

 (Στέφανος  Κωνσταντινίδης 13.5.07)

* Περί τού Πατριωτισμού

(Βασίλης  Κωστής,  16.05.07)

2008

"ΒΓΑΛΤΕ  ΤΙΣ  ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ"

Το κατωτέρω  άρθρο τού Μίκη Θεοδωράκη είναι ένα πολυσήμαντο κείμενο, που έρχεται την κατάλληλη ώρα, γιά να αφυπνίσει όλους μας: μικρούς καί μεγάλους, μπρός στον συρφετό τής καθοδηγούμενης καί επιδοτούμενης "κουκούλας"!
Ο στέρεος λόγος του αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο τής τοπικής καί πλανητικής εξουσίας, που βυσσοδομεί γιά να καρατομήσει τήν σκέψη τών νέων ανθρώπων καί να λοβοτομήσει την νοημοσύνη τών μεγάλων!
Τα εύστοχα παραδείγματα τών αγωνιστικών περγαμηνών τών νέων γενεών τών περασμένων χρόνων αποτελούν καταλύτη, γιά την διαμόρφωση τής αγωνιστικής προσωπικότητας τών νέων ανθρώπων τής χώρας μας, κόντρα στους τυχάρπαστους σχεδιασμούς τών πλανητικών επικυρίαρχων καί τών ντόπιων καλφάδων τους!
Ο συνδυασμός τού βαθύτατα ανθρώπινου λόγου του με την προβολή τής αναγκαιότητας τού αγώνα τών νέων γιά ένα καλλίτερο αύριο, που θα στοχεύει στην καρδιά τών προβλημάτων, καί στην ανάδειξη τών πραγματικών αιτίων τους καί τών πραγματικών "εχθρών" τής κοινωνίας, έρχεται γιά να αποκαλύψει μπροστά στα μάτια όλων μας, καί κυρίως τής νέας γενιάς, τον νικηφόρον δρόμο τής πάλης τών νέων ανθρώπων καί τής εργατικής τάξης γιά ένα καλλίτερο αύριο καί γιά την συντριβή τού τέρατος τής πλανητικής εξουσίας!
Παράλληλα, κατά την γνώμην μας, αποτελεί το κείμενο αυτό ένα σπουδαίο ντοκουμέντο γραπτού αγωνιστικού καί επαναστατικού λόγου, γιά να διδαχθή σε όλες τίς αίθουσες διδασκαλίας μπροστά στα παιδιά-μαθητές τής Μέσης Εκπαίδευσης, πολλά από τα οποία πελαγοδέρνουν σήμερα στον ανεμοστρόβιλο, που σκόπιμα σκορπούν οι καθοδηγητές καί οι καθοδηγούμενοι τής "κουκούλας" καί τής καταστροφής τής νεανικής σκέψης!
Ιδού, πεδίον λαμπρόν γιά τους Καθηγητές τής Μέσης Εκπαίδευσης!

 Άγγελος  Λιβαθινός,  18.12.2008

ΟΙ «ΜΠΑΤΣΟΙ»
Του Μίκη Θεοδωράκη

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία.
Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικώτερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.

Από κει και πέρα,  παρ'  ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε.
Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».

Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.

Γι' αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γι'  αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.

Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.

ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.
Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του.
Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!
Αθήνα, 17.12.2008

( Πηγή: Περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ,    http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2966 ),    http://kardamas.blogspot.com

 ...........................................................................................................................................................................................

 Επάνω

Για  τον  Τοπικόν  Λαϊκόν  Πολιτισμό

 Το κείμενο, που ακολουθεί, είναι  Άρθρο τού Άγγελου  Λιβαθινού, και αναφέρεται σε μία εξαιρετική Πολιτιστικήν Εκδήλωση, που παρηκολούθησε  στην Λαμπεία Ηλείας, την Κυριακή, 17  Αυγούστου 2008.

Η Εκδήλωση αυτή, η υψηλή ποιότητα τής οποίας σπανίζει σήμερα στα χωριά μας,  έδωσε την αφορμή στον συγγραφέα, να διατυπώσει γενικώτερες απόψεις γιά τον τοπικόν λαϊκόν Πολιτισμό, ο οποίος δυστυχώς χειραγωγείται από τους κάθε λογής παραγοντίσκους τής αυτοδιοικητικής νομενκλατούρας τού τόπου μας, με αποτέλεσμα στις πλείστες περιπτώσεις να  παράγονται "εκδηλώσεις" τής ... τσίκνας, τής "χοιροφαγίας" καί τής κενόδοξης  αυτοπροβολής τών ιδίων(! ), την ίδια στιγμή, που τα  ελάχιστα πολιτιστικά σωματεία τών χωριών μας, τα οποία παράγουν Πολιτισμόν στον τόπον τους, στην καλλίτερη περίπτωση αγνοούνται από την αυτοδιοικητικήν νομενκλατούρα, καί στην χειρότερη επιχειρείται από τους ιδίους να στραγγαλισθούν, επειδή δεν ... υποτάσσονται στην μικροπολιτική  κενόδοξη και ανόητη αυτοπροβολή τών "αρχόντων" !

Μία  εξαιρετική Εκδήλωση 

Τοπικής  Ιστορίας  καί Πολιτισμού  στην Λαμπεία!

                                                                                                                                         Τού  Άγγελου   Λιβαθινού  (*)

Σε καιρούς σάν τους σημερινούς, κατά τους οποίους η πολιτιστική υποβάθμιση τών τοπικών κοινωνιών συνεχίζεται ... ακάθεκτη, με την  αποκλειστικήν ευθύνη τών «παραγόντων» τής τοπικής καί νομαρχιακής αυτοδιοίκησης,

σε καιρούς, κατά τους οποίους  οι τοπικοί πολιτιστικοί οργανισμοί ( Σύλλογοι, κλπ) ευρίσκονται σε κατάσταση δυσανεξίας, εξ αιτίας τής οικονομικής ασφυξίας, εις την οποίαν τούς  καταδικάζουν  οι «παράγοντες» τής τοπικής καί νομαρχιακής νομενκλατούρας, εάν αυτά τα  κοινωνικά κύτταρα πολιτισμού δεν «υποκύψουν» στις  πολιτικές ορέξεις τών τοπικών παραγοντίσκων,

σε καιρούς σάν τους σημερινούς, κατά τους οποίους  οι Δήμοι, αντί να επιχορηγούν  απλόχερα  τους συλλόγους εκείνους, που παράγουν Πολιτισμό στον τόπον τους, επιχειρούν να στρέφουν τα πολιτιστικά σωματεία σε απαράδεκτα χαμηλού επιπέδου «εκδηλώσεις», στις οποίες κυριαρχεί  η ... τσίκνα, η «χοιροφαγία», καί η φθηνή  μικροπολιτική προβολή τών τοπικών παραγοντίσκων, που «δεν προλαβαίνουν» να αρπάζουν τα μικρόφωνα, γιά «να χαιρετίσουν»  αυτές τις δήθεν πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις οποίες καί χρηματοδοτούν  απροκαλύπτως,

σ’ αυτούς τους χαλεπούς γιά τον πολιτισμόν μας καιρούς, υπάρχουν κάποιες , ελάχιστες, νησίδες στα χωριά μας, όπου κάποιοι ηρωϊκοί άνθρωποι, επιμένοντες «να φυλάττουν Θερμοπύλες», δίνουν με την δράσην τους το πραγματικό νόημα  τού τοπικού λαϊκού πολιτισμού! 

  Την Κυριακή, 17 Αυγούστου 2008, βρεθήκαμε στην μαγευτική περιοχή τής Λαμπείας ( Δίβρης). Καί παρακολουθήσαμε μίαν εξαιρετικήν Εκδήλωση γιά την Τοπικήν Ιστορία καί τον Πολιτισμό, στο Πνευματικό Κέντρο Δίβρης, εκδήλωση την οποίαν διοργάνωσαν  από κοινού η Πανελλήνια Εκπολιτιστική Ένωση Δίβρης, το Πνευματικό Κέντρο Δίβρης, καί το Ιστορικό-Λαογραφικό Περιοδικό «Δίβρη».

 Η  αξιόλογη αυτή εκδήλωση, που κινείται στον αντίποδα  όλων αυτών τών ευτελών, δήθεν πολιτιστικών, εκδηλώσεων τού συρμού καί τής παραγοντίστικης προβολής,  είχε δύο μέρη: 

-Το πρωϊνό, το οποίο περιελάμβανε ΗΜΕΡΙΔΑ με εισηγήσεις γιά την Ανάπτυξη τής Περιοχής σε συνδυασμό με την πολιτιστική κληρονομιά τού τόπου, καί

-Το απογευματινό, το οποίο περιελάμβανε εισηγήσεις γιά την Τοπικήν Ιστορία καί τον πολιτισμό, Δημοτικά τραγούδια από τοπικό μουσικό συγκρότημα, δημοτικούς χορούς καί το παραδοσιακό «διβριώτικο φίλεμα» με μπομπότα και τουλουμοτύρι!

Στο πρωϊνό Πρόγραμμα τής Εκδήλωσης ( ΗΜΕΡΙΔΑ), παρουσίασαν τις εισηγήσεις τους, κατά σειράν:

1)     Ο κ. Σωτηρόπουλος Σωτήρης, Ιατρός, Εκδότης τού Λαογραφικού Περιοδικού «ΔΙΒΡΗ»  καί Πρόεδρος τού Πνευματικού Κέντρου Δίβρης, ο οποίος  εισηγήθηκε το θέμα: «Οι ήπιες μορφές τουρισμού, σε συνδυασμό με την Ιστορία καί τον Πολιτισμό τού τόπου μας, θα δώσουν ανάσα ζωής στο σύνολο τής όμορης ορεινής περιοχής  Ηλείας-Αχαΐας-Αρκαδίας».

2)     Ο κ. Φωτόπουλος Αθανάσιος, Λέκτωρ τής Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, καί Εκδότης τού Λαογραφικού Περιοδικού  «ΗΛΕΙΑΚΗ  ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ»,  ο οποίος εισηγήθηκε το θέμα: «Τα Ιστορικά Μνημεία στον άξονα Αρχ.  Ολυμπίας-Δίβρης-Καλαβρύτων»,

3)     Ο κ. Κολιόπουλος Γιώργος, Οικονομολόγος, ο οποίος εισηγήθηκε το θέμα: «Ο μυθικός ποταμός Ερύμανθος, πηγή ζωής καί μελλοντικής ευημερίας γιά τα παραερυμάνθεια χωριά», καί

4)     Ο κ. Παπαθεοδώρου Μπάμπης,  Εκδότης-Διευθυντής τού Λαογραφικού περιοδικού «ΦΟΛΟΗ», ο οποίος εισηγήθηκε το θέμα: «Το δρυοδάσος τής Φολόης, μοχλός γιά την οικοτουριστική ανάπτυξη τής ευρύτερης περιοχής ορεινής Ηλείας».

Μετά από τις  εξαιρετικές καί εμπεριστατωμένες εισηγήσεις, ακολούθησαν τοποθετήσεις καί παρεμβάσεις πολλών από τους παρευρεθέντες. Θα μπορούσε κανείς να ειπεί, ότι ήτανε μία ΗΜΕΡΙΔΑ με πλούσιο Ιστορικό, Λαογραφικό και Πολιτιστικό υλικό, που δίνει άλλο περιεχόμενο στην έννοια «ανάπτυξη»,  ανάπτυξη, που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά τής στρέβλωσης καί τής ασύδοτης εξυπηρέτησης τού Κεφαλαίου,  άν δεν συμβαδίζει με την Ιστορία καί τον Πολιτισμό τού τόπου, τα οποία οφείλει να σεβασθεί καί να υπηρετεί!

Στο  απογευματινό Πρόγραμμα τής Εκδήλωσης, αρχικώς παρουσίασαν τις εισηγήσεις τους:

1)     Ο κ. Αναστασόπουλος Νίκος, Διδάκτωρ Ιστορίας τού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κ. Αναστασόπουλος Νίκος, ο οποίος εισηγήθηκε το θέμα: «Οι διβριώτες αδελφοί Ιωάννης καί Χαρίλαος Αγγελόπουλοι, οι πρώτοι ιδρυτές τής μεγάλης Ελληνοαμερικανικής οργάνωσης ΑΧΕΠΑ, το έτος 1922»

2)     Ο κ. Σωτηρόπουλος Σωτήρης, Ιατρός,  Εκδότης τού Λαογραφικού Περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» καί Πρόεδρος τού Πνευματικού Κέντρου Δίβρης, ο οποίος  εισηγήθηκε το θέμα: «Το διβριώτικο δαιμόνιο έδρασε, έλαμψε καί τίμησε την Ελλάδα καί τον τόπο μας σε διεθνές επίπεδο».

Ήσαν δύο εξαιρετικές εισηγήσεις, με πλούσια, καί άγνωστα στους πολλούς,  στοιχεία γιά την τοπική Ιστορία τής Δίβρης!

Ακολούθησε  μικρή διακοπή, κατά την οποίαν οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν το καθιερωμένο «διβριώτικο φίλεμα», που περιελάμβανε: μπομπότα, τουλουμοτύρι, ντόπιο ρακί καί γνήσια-σπιτικά διβριώτικα γλυκά!

Εν συνεχεία,  τοπικό μουσικό συγκρότημα παρουσίασε δημοτικά τραγούδια, καί έτσι είχανε την ευκαιρία οι παρευρισκόμενοι να τραγουδήσουν καί να χορέψουν.

Ιδιαίτερη αίσθηση έκαμε στους παρευρεθέντες η παρουσία δέκα περίπου  ντόπιων μικρών παιδιών (νέων καί εφήβων), που εχόρεψαν δημοτικούς χορούς με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία!

Σημειωτέον, ότι στον αύλειον χώρο τού Πνευματικού Κέντρου υπήρχε Έκθεση φωτογραφικών ντοκουμέντων από την Ιστορία τής Δίβρης!

Η εξαιρετική αυτή εκδήλωση τοπικής Ιστορίας  καί Πολιτισμού, με τα δύο μέρη της, πρωϊνό καί απογευματινό,  άφησε άριστες εντυπώσεις σε όλους τους παρευρεθέντες!  Καί η ευχή τού καθενός μας είναι,  παρόμοιες εκδηλώσεις  να αποτελέσουν τον κανόνα στα χωριά μας, που δεινοπαθούν από τις κίβδηλες καί προσχηματικές  ψευτο-«εκδηλώσεις», που στήνουν οι τοπικοί αυτοδιοικητικοί παραγοντίσκοι, με αποκλειστικό στόχο  την κενού περιεχομένου αυτοπροβολήν τους!

Από την θέσην αυτή, θέλουμε να συγχαρούμε τον κ. Σωτηρόπουλο Σωτήρη, Πρόεδρο τού Πνευματικού Κέντρου Δίβρης καί Εκδότη τού Λαογραφικού Περιοδικού «ΔΙΒΡΗ», που είναι καί «η ψυχή» όλων  αυτών τών λαμπρών δραστηριοτήτων στην Λαμπεία!

Τέτοιου είδους καί  τέτοιου υψηλού επιπέδου πολιτιστικές εκδηλώσεις  σπανίζουν στους καιρούς μας, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν μίαν πνευματική όαση μέσα στην πολιτιστικήν ένδεια, που κατατρύχει, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, τήν επαρχία καί κυρίως την επαρχία τής Ηλείας!

Πεποίθησή μας είναι, ότι η Πολιτεία καί, κυρίως, οι τοπικοί αυτοδιοικητικοί  παράγοντες ή παραγοντίσκοι, πνιγμένοι μέσα στην δίνη τής «διαχείρισης κονδυλίων», γεγονός που τους καθιστά  εχθρούς τής  γνήσιας, ανιστερόβουλης καί ανιδιοτελούς λαϊκής δημιουργίας, δεν κατόρθωσαν ακόμη( καί φοβούμεθα ότι δεν θα το  κατορθώσουν ποτέ τους) να κατανοήσουν, ότι ο τοπικός λαϊκός πολιτισμός

- δεν μπορεί να παραχθή «κατ’ εντολήν» τους , αλλά ξεπηδάει γνήσιος από τις ανεπιτήδευτες λαϊκές δραστηριότητες,

- θα παραμένει γνήσιος καί αφτιασίδωτος, όσο  αυτός θα αντιστέκεται στις αφόρητες πιέσεις τους γιά να προσαρμοσθή στις φθηνές καί μικροπολιτικές κενοδοξίες τους ή  μικρόψυχες επιδιώξεις τους,

- σε πείσμα όλων αυτών τών γραφικών «μαυρογιαλούρων», θα συνεχίζει να συγκινεί τις τοπικές κοινωνίες, καί να διαπαιδαγωγεί τούς  νέους ανθρώπους, ανατροφοδοτώντας την κοινωνικήν αυτογνωσία, καί σφυρηλατώντας  την πεποίθηση, ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα από την συλλογικήν δημιουργία καί όχι μέσα από την παθητική παρακολούθηση προκατασκευασμένων  καί  ανοήτων  «σκέτς» τής κακιάς ώρας!

Γι’ αυτό καί ο γνήσιος λαϊκός πολιτισμός θα παραμένει  εσαεί κοινωνικά αναγκαίος!  Όσο ενωρίτερα το κατανοήσουν οι σύγχρονοι «μαυρογιαλούροι», τόσο το καλλίτερο  γιά την υστεροφημία τους!

Το  λαμπρό παράδειγμα τού Πολιτιστικού Κέντρου Λαμπείας καί τού ακάματου Προέδρου του, κ. Σωτηρόπουλου,  μπορεί, αλλά καί πρέπει, να μάς διδάξει όλους μας..

Εμείς, νοιώθουμε ευτυχείς, ότι παρευρεθήκαμε καί παρακολουθήσαμε αυτήν την εξαιρετική πολιτιστική εκδήλωση, που διοργάνωσε ο κ. Σωτηρόπουλος.

Καί τού ευχόμεθα καλήν δύναμη!

Γιατί, όπως φαίνεται, την χρειάζεται, γιά να συνεχίσει έτσι, λεβέντικα, γιά το καλό τού τόπου του, αλλά καί τού τόπου μας! -

----------------------  ( Το Άρθρο  καί φωτογραφίες από την Εκδήλωση, βλέπε καί εδώ)

(*)  Ο  Άγγελος  Λιβαθινός  είναι Καθηγ.  Μαθηματικών-Λυκειάρχης, καί

Πρόεδρος τού Μορφωτικού καί Πολιτιστικού  Συλλόγου  Καρδαμά¨" Κωστής  Παλαμάς"

 Επάνω

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Για  την Τρομοκρατία  τής Νέας  Τάξης

 Το κείμενο, που ακολουθεί, είναι Επιστολή τού Μίκη Θεοδωράκη, με ημερομηνία 23  Φεβρουαρίου 2008, και αναφέρεται στα δραματικά γεγονότα, που εξελίσσονται στην γειτονιά μας ( Κοσσυφοπέδιο, Σκόπια), με πρωταγωνιστές τούς μόνιμους τρομοκράτες τού Πλανήτη μας, τούς Αμερικάνους Ιμπεριαλιστές.

 Η Επιστολή διαβάσθηκε στην Εκπομπή τού Λάκη Λαζόπουλου  "Αλ Τσαντίρι Νιούς", το βράδυ τής Τρίτης 26  Φεβρουαρίου 2008.

                                                  Τέλος στην προδοσία και στην ασχήμια
                                                                                                                            

                                                                                                                          Τού  Μίκη  Θεοδωράκη

  Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσων θεωρεί εχθρούς της ακόμα και αυτών όπως η Ελλάδα που δεν υπακούνε τυφλά της εντολές της. Ιράν, Κορέα, Αραβικός κόσμος νέοι υποτελείς και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα.

 Μετά θα έρθει η σειρά των "ατάκτων" της Νότιας Αμερικής, ένας νέος θανάσιμος κίνδυνος πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας.
Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο την "Μεγάλη Αλβανία" ξεκινώντας από το Κόσοβο με συνεργάτες τους υπεύθυνους για μαζικές δολοφονίες UCK.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για την χώρα μας, μερικοί "επιστήμονες" επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια υποστήριξή τους σε ένα βασικό αίτημα της "Μεγάλης Αλβανίας" την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με την δικαιολογία ότι ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά απ' όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες. Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευαστεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη.

 Από την άλλη μεριά η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας, με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία. Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τα σχέδια των ΗΠΑ και γι' αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία. Και πράγματι σε αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Όμως, τι θα κάνουν όταν ξεκινήσει η επόμενη φάση της φιλοαλβανικής τακτικής οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χωρία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία τη Σερβία αλλά και την Βουλγαρία που και αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες.

 Έτσι γυρίζοντας σε 'μας τους Έλληνες θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όντως εξελίσσεται όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από τις όσες υποκλίσεις και αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες και αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους και γι' αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο.

 Εκτός και αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους παίρνοντας όρκους ότι από εδώ και στο εξής θα ήμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους, όμως αφού το παιχνίδι είναι έτσι και αλλιώς για εμάς χαμένο τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά ούτε έχουμε συμμάχους.
Είμαστε εμείς και εμείς.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας, γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας του ΟΗΕ δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας, και τι θα νοιώθαμε εμείς αν μεθαύριο έπαιρναν με το έτσι θέλω την μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ήπειρο. Όπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας υβρίζουν οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών οι Σκοπιανοί και εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ την αξιοπρέπειά μας και την υπερηφάνειά μας.
Ας κλείσουμε τα σύνορα ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις και ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους.
Οφείλουμε να περάσουμε και από αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Έλληνες.
Και θα παραμείνουμε Έλληνες.
Ας μην ξεχνάμε από πόσες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα όμως στο τέλος πάντα βγήκαμε νικητές.
Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.

Μίκης Θεοδωράκης

Αθήνα, 23.2.2008

Πηγή:  Αντίβαρο
 Επάνω

                               ==================================================================

 Για την αναγνώριση τής Γενοκτονίας

τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας και τού Πόντου

 Η Είδηση έρχεται από το Εξωτερικό και αναφέρεται στην Αναγνώριση τής Γενοκτονίας τών Ελλήνων τού Πόντου και τής Μικράς Ασίας υπό τών Τούρκων τού Μουσταφά Κεμάλ, στο διάστημα 1914-1923.   Η Αναγνώριση έγινε από την Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για την Μελέτη τών Γενοκτονιών, και αποτελεί κόλαφο για όλους εκείνους, που έχουν στρατευθεί με το "καθήκον" να παραχαράξουν τήν Ελληνική Ιστορία και να απαλλάξουν τούς Τούρκους από τό όνειδος τής Γενοκτονίας! . Το Άρθρο, που ακολουθεί,  εδημοσιεύθη στην Τριμηνιαία Εφημερίδα "Καρδαμάς" ( Φ.25, Οκτ.-Δεκ. 2007), και στην Ημερησία Εφημερίδα τής Ηλείας "ΠΑΤΡΙΣ" (26.01.2008).

Άγγελος  Λιβαθινός

Η  Γενοκτονία τών Ελλήνων  τής Μικράς Ασίας 

και  ο Κόλαφος

 για τούς εγχώριους παραχαράκτες τής Ιστορίας! ^(*)

Τού  Άγγελου  Λιβαθινού

 Μπορεί, με απόφαση τού νέου Υπουργού Παιδείας, να αποσύρθηκε  το άθλιο εκείνο “βιβλίο Ιστορίας”, που είχε συγγράψει η, γνωστή πλέον εις το Πανελλήνιον, εθνομηδενιστική και “εκσυγχρονιστική” ομάδα “ιστορικών”.

 Οι Ειδήσεις, όμως, που μάς έρχονται από το Εξωτερικό, μάς υποχρεώνουν να επανέλθουμε.

Και αυτό, όχι για να επαναλάβουμε τα επιχειρήματα προκειμένου να αναδείξουμε τον  επαίσχυντο ρόλο, που είχε αναλάβει, με το αζημίωτο βέβαια, όλος αυτός ο  εκσυγχρονιστικός “επιστημονικός“ συρφετός, που, δρώντας χωρίς καμμία συστολή  εναντίον τού ελληνικού έθνους,  επιχειρούσαν, να παρουσιάσουν τις δικές τους νεοταξίτικες ιδεοληψίες σάν δήθεν “επιστημονικά συμπεράσματα”!

 Αλλά, διότι, όπως θα δείξουμε παρακάτω, οι ειδήσεις αυτές αποτελούν έναν ξεχωριστό σταθμό για τις αποφάσεις τής διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Αποτελούν, δε, περαιτέρω έναν καταπέλτη κατά τής σύγχρονης νεοοθωμανικής Τουρκίας, και, ταυτοχρόνως, έναν  κόλαφο για όλην την εγχώρια εθνομηδενιστική φάλαγγα, που δρά θρασύτατα στην Ελλάδα, φορώντας την προβειά τής “Επιστήμης”!  

  Στις 15 Δεκεμβρίου 2007, η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars -IAGS), η οποία από το 1997 έχει  εκδώσει Ψήφισμα αναγνώρισης  τής Γενοκτονίας τών Αρμενίων υπό τών Τούρκων στις αρχές τού 20ού αιώνος, έξέδωσε νέο ΨΗΦΙΣΜΑ, διά τού οποίου αναγνωρίζει την Γενοκτονία, που υπέστησαν από τους Τούρκους, στο χρονικό διάστημα 1914-1923, οι ασσυριακοί και ελληνικοί πληθυσμοί!   Και, ταυτοχρόνως, καλεί την Τουρκία σε αναγνώριση τής γενοκτονίας, σε απολογία και σε επανόρθωση!

 Πρόκειται περί  σημαντικής εξέλιξης, εθνικών αλλά και διεθνών διαστάσεων, επί τού κεφαλαιώδους ελληνικού ζητήματος, δηλαδή τής Γενοκτονίας τών Ελλήνων υπό τών Τούρκων (στο διάστημα 1914-1923), η οποία εξέλιξη  συντρίβει στην κυριολεξία  τις ανιστόρητες και ανθελληνικές-φιλοτουρκικές ιδεοληψίες τόσον τών ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όσον και τών εγχωρίων παραχαρακτών τής Ιστορίας, τών οποίων τα «νεοταξίτικα» σχέδια  απεκαλύφθησαν προσφάτως, με αφορμή το  αποσυρθέν «βιβλίο Ιστορίας Στ΄ Δημοτικού».

 Σε Ανακοίνωση τής ανωτέρω Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών, την οποίαν υπογράφει ο κ. Άνταμ Τζόουνς, Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, γίνεται αναφορά στο Ψήφισμα αυτό και σημειώνεται, ότι “ το ψήφισμα υιοθετήθηκε από το 83% τών μελών τής Ενώσεως(...). Αποτελεί πεποίθηση τής Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών, Ερευνητών τής Γενοκτονίας, ότι η οθωμανική επιχείρηση εναντίον  χριστιανικών μειονοτήτων τής Αυτοκρατορίας, κατά την περίοδο 1914-1923, συνιστούσε Γενοκτονία εις  βάρος Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και Ελλήνων τής Μικράς Ασίας”.

 Η Ανακοίνωση τής Διεθνούς Ενώσεως τονίζει, ότι οι Ασσύριοι, οι Πόντιοι και οι Έλληνες αντιμετώπισαν τις ίδιες μεθόδους εξόντωσής τους με εκείνες τών Αρμενίων, όπως μαζικές εκτελέσεις, πορείες θανάτου, και λιμοκτονίες, επισημαίνοντας, ότι "η άρνηση της γενοκτονίας  αναγνωρίζεται ευρέως ως τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που προστατεύει την ατιμωρησία τών δραστών τής γενοκτονίας, και προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες".

  Επί πλέον, η Ανακοίνωση αναφέρει: “ Το 1997, η Ένωση αναγνώρισε επισήμως την Γενοκτονία τών Αρμενίων. Το σημερινό ψήφισμα σημειώνει, ότι, ενώ οι επιστημονικές και κοινωνικές προσπάθειες οδήγησαν στην ευρεία αναγνώριση τής Γενοκτονίας τών Αρμενίων, μικρή υπήρξε η αναγνώριση  τών ποιοτικώς παρομοίων Γενοκτονιών εις βάρος  χριστιανικών μειονοτήτων τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πράγματι, Ασσύριοι, όσο και Πόντιοι και Έλληνες, κάτοικοι τής Ανατολίας από χιλιάδων ετών, εξοντώθησαν σε κλίμακα ίση, σε κατά κεφαλήν αναλογία, με την εξόντωση  τού Αρμενικού πληθυσμού τής Αυτοκρατορίας... και με τις ίδιες, κατά το πλείστον, μεθόδους, μεταξύ τών οποίων: εκτελέσεις, πορείες θανάτου και λιμοκτονίες...” .

 Η νέα αυτή εξέλιξη στην υπόθεση τής Γενοκτονίας τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας και τών Ποντίων υπό τών Νεοτούρκων τού Μουσταφά Κεμάλ, αποτελεί μία  συντριπτικώς αποστομωτική απάντηση τής Διεθνούς Κοινότητας Επιστημόνων ( στην οποίαν δυστυχώς συμμετέχουν πολύ λίγοι Έλληνες Επιστήμονες) σε όλους εκείνους, εντός και εκτός Ελλάδος, που επιχειρούν να σβήσουν την ιστορική μνήμη τών Ελλήνων, και να δώσουν συγχωροχάρτι στο στρατοκρατικό και, από τότε μέχρι και σήμερα,  βαθύτατα αντιδραστικό καθεστώς τής Τουρκίας.

 Η ιστορική μνήμη είναι για  κάθε λαόν συστατικό στοιχείο τής αυτογνωσίας του και απαραίτητος όρος  τής εθνικής του επιβίωσης.  Από την εποχή τής Αρχαίας Ελλάδας, η ιστορική μνήμη απετέλεσε τον ακρογωνιαίον λίθο τής λαϊκής παράδοσης, διαφυλάχθηκε, δε, και καλλιεργήθηκε  από όλους τούς κλασσικούς έλληνες συγγραφείς και φιλοσόφους στα φιλοσοφικά και ιστορικά έργα τους.  Λαός, χωρίς ιστορική μνήμη, είναι μία αγέλη, ένα πληθυσμιακό σύνολο χωρίς προσωπικότητα, είναι μία μάζα με βεβαία  την αυτοκαταστροφική της πορεία, τον αφανισμό!

Ο λαός, που διατηρεί την ιστορική του μνήμη, όσους πόνους και δάκρυα και αν θυμίζουν τα ιστορικά γεγονότα, πορεύεται στους αιώνες  με αυτοσυνειδησία, που τον θωρακίζει απέναντι σε κάθε βιαία πολιτισμική επίθεση, σε κάθε προσπάθεια πολιτισμικού εξανδραποδισμού του!

 Και, η ιστορική μνήμη για την Γενοκτονία τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας και τού Πόντου από τους Νεοτούρκους εθνικιστές, δεν μπορεί να σβήσει στις συνειδήσεις τών Ελλήνων, όσες επιχειρήσεις λήθης και αν καταστρώσουν τα  ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα  και οι εγχώριοι  «εκσυγχρονιστικοί» καλφάδες τους! 

 Το Ψήφισμα  τής Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για την μελέτη τών Γενοκτονιών αποτελεί ένα πρώτο θετικό βήμα για την διεθνοποίηση τού θέματος τής Γενοκτονίας τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας και τού Πόντου από τους Νεοτούρκους, με τελικό στόχο την καθολική διεθνήν αναγνώρισή της! 

  Σε ό,τι αφορά την εγχώρια εθνομηδενιστική “εκσυγχρονιστική” φάλαγγα, που, με οδηγόν της τήν αδιανόητη «συμφωνία Παπανδρέου-Τζέμ», δρά με απύθμενο θράσος στην Ελλάδα και ελύσαξε να κατηγορεί  σαν «εθνικιστές» όσους αντιδρούσαν στο επαίσχυντο “ ιστορικό” κουρελούργημά τους ( το Βιβλίο “Ιστορίας” τής ΣΤ΄ Δημοτικού), άς βγεί, λοιπόν τώρα, να καταγγείλει και την Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών, ότι είναι και αυτοί “εθνικιστές”!      Αιδώς!

  Εμείς, για λόγους καθαρά ιστορικούς, παραθέτουμε το ΨΗΦΙΣΜΑ τής Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για την Μελέτη τών Γενοκτονιών, αλλά και την Εφημερίδα τής Κυβερνήσεως, που περιέχει την συμφωνία-όνειδος  τού Γ. Παπανδρέου με τον Ι. Τζέμ ( εν μέσω κατσικοειδών ζεϊμπέκικων!), για το πώς πρέπει να γράφεται από τούδε και εις το εξής η  Ελληνική Ιστορία!

Η  ΣΥΜΦΩΝΙΑ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΤΖΕΜ

Νόμος Υπ’αριθ. 2929/ 27 Ιουνίου 2001, ΦΕΚ 142, τ. Α΄

«Κύρωση τής Συμφωνίας μεταξύ τής Ελληνικής Δημοκρατίας και τής Δημοκρατίας τής Τουρκίας για την πολιτιστική συνεργασία.

 Άρθρο 1, παράγρ. ι) : «[…] Τα Μέρη (σ.Σ.:Ελλάδα και Τουρκία) θα λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για να ενισχύσουν τη συνεργασία τους στους τομείς τής Επιστήμης και τής Εκπαίδευσης.  Για το σκοπό αυτόν, τα Μέρη:…………………………………., ι) θα συνεργάζονται στην παρουσίαση τής Ιστορίας, τής Γεωγραφίας, τού Πολιτισμού και τής Οικονομίας τής άλλης χώρας, ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία. Με αυτόν τον στόχο, θα συστήσουν μία Μικτή Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, η οποία θα ανταλλάξει και θα μελετήσει τα σχολικά βιβλία, για να προτείνει τη διόρθωση τών ανακριβειών [...]».

Υπογραφές: 

GEORGE A. PAPANDREOU, MINISTER OF FOREIGN AFFAIRS

ISMAIL  GEM, MINISTER OF FOREIGN AFFAIRS

Επικύρωση, με την ισχύ Νόμου για την Ελλάδα:

Αθήνα, 26 Ιουνίου 2001

Ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος

Οι Υπουργοί: Εξωτερικών- Γ. Παπανδρέου, Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων-Π.Ευθυμίου, Πολιτισμού-Ε. Βενιζέλος, Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης-Δ.Ρέππας, Δικαιοσύνης-Μ. Σταθόπουλος.  

( Απόσπασμα  τού ΦΕΚ εδώ)

ΤΟ  ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ  IAGS

“ ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ, OΤΙ η άρνηση τής γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως τελικό στάδιο τής γενοκτονίας, που προστατεύει την ατιμωρησία τών δραστών τής γενοκτονίας, και προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,

  ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ, OΤΙ η γενοκτονία εναντίον  τών χριστιανικών πληθυσμών από το Οθωμανικό κράτος κατά την διάρκεια και μετά από τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον Αρμενίων μόνον, με μερική μόνον αναγνώριση τών ποιοτικώς παρόμοιων γενοκτονιών εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων τής οθωμανικής αυτοκρατορίας,

  ΕΙΝΑΙ πεποίθηση τής Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για την Μελέτη τών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική επιχείρηση εναντίον τών χριστιανικών μειονοτήτων τής αυτοκρατορίας, μεταξύ 1914 και 1923, αποτέλεσε μια γενοκτονία εναντίον  Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων.

  Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για την Μελέτη τών Γενοκτονιών ζητά από την κυβέρνηση τής Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών τών πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη συγγνώμη, και  να λάβει τα γρήγορα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση”.

( Ιστοχώρος:  http://www.genocidetext.net/iags_resolution_supporting_documentation.htm ).-

(*)   Τριμηνιαία  Εφημερίδα  "Καρδαμάς" ( Φύλλο 25,  Οκτώβριος- Δεκέμβριος  2007)

Ημερησία Εφημερίδα  τής  Ηλείας  "ΠΑΤΡΙΣ" (26.01.2008)

======================================================

 Επάνω

2007

          Για την πολιτική υποκρισία,

διαχρονική πολιτική ασθένεια τού εγχώριου( αλλά και τού διεθνούς) Οπορτουνισμού.

Ένα εξαιρετικό άρθρο-ανάλυση για την αμετροεπώς  υποκριτική πολιτική τακτική τού εγχώριου αναθεωρητισμού, που αποτελεί σήμερα τον εν δυνάμει πολιορκητικόν κριόν τού καπιταλιστικού συστήματος σε βάρος τού λαϊκού κινήματος και τής εργατικής τάξης στην χώρα μας.

Το άρθρο είναι τού Παναγιώτη Μενδρέκα, και εδημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη, την Πέμπτη 22.11.2007.-

Άγγελος  Λιβαθινός

Ηγεσία ΣΥΝ: υποκρισία και αμετροέπεια (*)

Τού Παναγιώτη Μενδρέκας

Η αμετροέπεια είναι μόνιμο στοιχείο και χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού. Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΝ όμως σπάει κάθε ρεκόρ. Η χτεσινή συνέντευξη του Αλ. Αλαβάνου στη ΝΕΤ είναι αποκαλυπτική. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε: «Εμείς είμαστε η μόνη αντιπολίτευση», «εμείς διαμορφώσαμε και εκφράσαμε τα μεγάλα κινήματα του άρθρου 16, της νεολαίας», «συντρίψαμε τη συνταγματική μεταρρύθμιση», «είμαστε η ελπίδα της ελληνικής κοινωνίας»!..

Η ηγεσία του ΣΥΝ γίνεται όλο και πιο προκλητική. Προεκλογικά ασελγούσε σε βάρος του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος, καπηλευόμενος τους αγώνες, που ενώ η συμμετοχή του ήταν από ελάχιστη έως μηδαμινή, ο ρόλος του στον προσανατολισμό του ήταν εντελώς υπονομευτικός! Τώρα, ένα βήμα παρακάτω, ασχημονεί με περισσότερο θράσος σε βάρος της προοπτικής του λαϊκού κινήματος, επιχειρώντας να το φέρει στα μέτρα του και στους στόχους του.

Αλήθεια, δεν πάει πολύ να εμφανίζεται ο ΣΥΝ ως ο δημιουργός και εκφραστής των φοιτητικών αγώνων, όταν οι δυνάμεις του στα ΑΕΙ χλεύαζαν το ΚΚΕ και την ΚΝΕ που αποκάλυπταν τις κατευθύνσεις της Μπολόνια; Οταν οι θέσεις του για τα ΑΕΙ συμπίπτουν στα βασικά σημεία με τον αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ; Οταν οι καθηγητές στα ΑΕΙ, μέλη και στελέχη του ΣΥΝ, υπέγραφαν κείμενο υποστήριξης στο νόμο μαζί με τον Θ. Βερέμη, την ώρα που το φοιτητικό κίνημα αγωνιζόταν ενάντιά του; Οταν ο πρόεδρος του ΣΥΝ πανηγύριζε ως νίκη του κινήματος τον ελιγμό της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την αναθεώρηση του Συντάγματος, τη στιγμή που το ΚΚΕ, η ΚΝΕ, η ΠΚΣ στα πανεπιστήμια, στα ΤΕΙ και συνολικά στην κοινωνία αναδείκνυαν το ζήτημα της ενίσχυσης της πάλης για να μην εφαρμοστεί ο αντιδραστικός νόμος;

Ο ΣΥΝ, ενώ πλειοδοτεί σε αγωνιστικές κορόνες, επιχειρεί ύπουλα να συμβάλει στον περιορισμό των διεκδικήσεων του κινήματος, εντός του πλαισίου του «ευρωμονόδρομου». Οπως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έτσι και η ηγεσία του ΣΥΝ κάνει ό,τι μπορεί, οι αγώνες που αναπτύσσονται κατά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης να μη συγκρούονται με τους στρατηγικούς στόχους που αυτή υπηρετεί. Και αυτό γιατί το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί απόλυτα με τους στρατηγικούς στόχους, ενώ ο ΣΥΝ δε διαφωνεί. Η αναθεώρηση του «άρθρου 16», του «άρθρου 24», αν περάσουν, διευκολύνει την κυβέρνηση στην υλοποίηση των αντιδραστικών μέτρων προσαρμογής και εκμετάλλευσης της Παιδείας, του Περιβάλλοντος κλπ, στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Αλλά αυτό όμως γίνεται ήδη και χωρίς τη συνταγματική αναθεώρηση!

Οσον αφορά το ρόλο του ΣΥΝ στο συνδικαλιστικό - εργατικό κίνημα, εδώ η ηγεσία του ξεπερνά κάθε όριο εξαπάτησης! Ενώ είναι υπέρ του Μάαστριχτ, της «Λευκής Βίβλου», των «κοινωνικών διαλόγων», θέλει να παρουσιάζεται ως μοναδικός και γνήσιος εκφραστής του ταξικού αγώνα και του δίκιου και της προοπτικής των νέων εργαζομένων!

Η φιλοδοξία - καημός της ηγεσίας του ΣΥΝ αποκαλύπτεται πλήρως με τον ισχυρισμό της ότι είναι «η μόνη αντιπολίτευση»! Αλήθεια, τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Οι αντιπολιτεύσεις είναι πάντα πολλές σε μια κυβέρνηση. Και σήμερα αντιπολίτευση στη ΝΔ κάνουν και βουλευτές της, που έμειναν εκτός υπουργικού συμβουλίου ή εκφράζουν επιμέρους διαφοροποιήσεις, και το ΠΑΣΟΚ (και μάλιστα σε διάφορες εκφράσεις) με μοναδικό στόχο το πώς θα γίνει αυτό κυβέρνηση. Κάνει και ο ΛΑ.Ο.Σ, που έχει δηλώσει ότι επιδιώκει να συμμετέχει σε κυβέρνηση. Από την άλλη εντελώς μεριά, απέναντι, είναι η αντιπολίτευση του ΚΚΕ, που επιδιώκει να αποδυναμωθεί συνολικά η κυρίαρχη πολιτική, έως ότου το λαϊκό κίνημα κατορθώσει να την ανατρέψει. Η μοναδικότητα της αντιπολίτευσης του ΣΥΝ από πού απορρέει; Μήπως η ηγεσία του ΣΥΝ καβάλησε εντελώς το... κεντροαριστερό καλάμι; Μήπως της άρεσε το σενάριο που προωθούν κέντρα εξουσίας και ΜΜΕ της πλουτοκρατίας για αναβάθμιση και στήριξη του ΣΥΝ, για την προετοιμασία κεντροαριστερών κυβερνητικών σεναρίων; Περί ορέξεως, ουδείς λόγος!

Η ηγεσία του ΣΥΝ έχει δικαίωμα να ονειρεύεται ό,τι θέλει. Αυτό που δεν έχει δικαίωμα είναι να παρουσιάζει τα όνειρά της (να συμβάλει με πρωταγωνιστικό ή συμπρωταγωνιστικό ρόλο στη σταθεροποίηση του αντιλαϊκού πολιτικού συστήματος) ως αριστερή ριζοσπαστική πρόταση και ελπίδα. Κι όλα αυτά όταν η πολιτική του συνεισφέρει τα μέγιστα στην καλλιέργεια αυταπατών και στο μη απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από την κυρίαρχη πολιτική. Συμβολή και στήριξη του δικομματισμού δεν είναι η πρόταση συνεργασίας στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, η κοινή δράση για το άρθρο 16, το άρθρο 24, το Ασφαλιστικό, οι κοινές πρωτοβουλίες στη Βουλή; Αυτό δεν είναι επιθετική τακτική κατά του δικομματισμού και στριμώγματος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Είναι τακτική που αποβαίνει σε βάρος του λαϊκού κινήματος. Είναι συμβολή στην καλλιέργεια των κεντροαριστερών κυβερνητικών λύσεων που έχουν δοκιμαστεί στην Ευρώπη και έχουν χρεοκοπήσει. Το ΚΚΕ έχει όντως «κλειστά τα μάτια και τα αυτιά» στις εκκλήσεις για συμβολή και συμμετοχή του σε λύσεις που προωθούν την κεντροαριστερή εφαρμογή της πολιτικής του «ευρωμονόδρομου». Η ατυχία του ΣΥΝ, του δικομματισμού και της πλουτοκρατίας αυτού του τόπου είναι ότι το ΚΚΕ έχει ανοιχτά τα μάτια του, τα αυτιά του και το στόμα του, θέτοντάς τα όλα στην υπηρεσία των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, στην κατεύθυνση της ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος και της συμμαχίας για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Το ΚΚΕ, με την πολιτική του πρόταση, δίνει τη στρατηγική απάντηση στη στρατηγική του κεφαλαίου, εξοπλίζοντας το λαϊκό κίνημα, ώστε να γίνει ικανό να αντιπαρατίθεται αποτελεσματικά στην αντιλαϊκή πολιτική και στα κόμματα που την εφαρμόζουν. Να μην εγκλωβίζεται στα κόλπα τους, αλλά να απεγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις, να βάζει εμπόδια στα αντιδραστικά μέτρα που χρειάζεται ο καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός φέρνοντας πιο κοντά τη λαϊκή προοπτική. Γι' αυτό και κάνει αντιπολίτευση επί της ουσίας και όχι αντιπολίτευση μόνο στη ΝΔ, και αυτή από τη σκοπιά της διαχείρισης όπως κάνει ο ΣΥΝ, που κλείνει ταυτόχρονα το μάτι στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πολιτική του ΣΥΝ, δεν είναι πολιτική κατά του δικομματισμού. - 

                                  (*)  Τού Παναγιώτη Μενδρέκα, στην Εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 22.11.2007                                                      

 Επάνω

                ======================================================================

Για την διαχρονικότητα τών τουρκο-αμερικανικών σχέσεων  (04.11.2007)

 Οι τουρκο-αμερικανικές σχέσεις ήσαν και εξακολουθούν να είναι ένα ζήτημα, που ενδιέφερε και εξακολουθεί εξαιρετικώς να ενδιαφέρει την Ελλάδα, δεδομένης τής γνωστής πλέον επιθετικής πολιτικής τής Τουρκίας έναντι τής χώρας μας και τής ευρύτερης περιοχής.  Και, υπ' αυτήν την έννοια, η ανάλυση αυτών τών σχέσεων, από τής λήξεως τού πρώτου παγκοσμίου πολέμου και εντεύθεν, μπορεί να βοηθήσει τόσον στην κατανόηση αυτής τής τουρκικής επιθετικής πολιτικής στην περιοχή, όσον και τών κινδύνων, που εγκυμονούνται για την χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή απ' αυτήν την πολιτική και την διαπλοκή αυτών τών μακροχρόνιων τουρκοαμερικανικών σχέσεων.

Το άρθρο τού Στέφανου Κωνσταντινίδη στον Φιλελεύθερο Κύπρου τής 04.11.2007 είναι μία διεξοδική πολιτική ανάλυση για την κατανόηση τών σχέσεων αυτών και τών προβλημάτων, που προκύπτουν για την χώρα μας.

 Άγγελος  Λιβαθινός

ΤΟΥΡΚΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Συμμαχία στερεωμένη σε συμφέροντα

Τα κοινά διακυβεύματα δεν επιτρέπουν στο σχοινί να κοπεί, όσο επικίνδυνα κι αν  τεντωθεί

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

 Θα μπορούσε κανείς πολύ σχηματικά να διακρίνει δύο μεγάλες περιόδους στις τουρκοαμερικανικές σχέσεις. Η πρώτη περίοδος ξεκινά με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και φτάνει ως την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η δεύτερη περίοδος ξεκινά με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και φτάνει ως τις μέρες μας. Τόσο στην πρώτη περίοδο όσο και στη δεύτερη υπάρχουν διακυμάνσεις στις σχέσεις αυτές με εποχές θερμότητας και άλλες σχετικής ψυχρότητας. Ποτέ όμως δεν έχουν απειληθεί με κατάρρευση επειδή διακυβεύονται σημαντικά αμοιβαία συμφέροντα.

 Είναι γνωστό πως η Τουρκία σ' όλη την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ακολούθησε την πολιτική του «επιτήδειου» ουδέτερου. Στην ουσία διαπραγματευόταν τόσο με τις δυνάμεις του Άξονα, ιδίως τη Γερμανία, αλλά και τις Δυτικές Δυνάμεις επιδιώκοντας να εξασφαλίσει ανταλλάγματα για τη συμμετοχή της στον πόλεμο. Μόνο στο τέλος του πολέμου όταν πια η κατάρρευση της Γερμανίας ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιη η Τουρκία αποφάσισε να συντακτεί με το στρατόπεδο των Δυτικών. Με το τέλος του πολέμου και τον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε η Άγκυρα πέτυχε, χάρις στην γεωπολιτική της θέση, μαζική αμερικανική βοήθεια στο πλαίσιο του Δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ(1947) και αργότερα την ένταξή της το ΝΑΤΟ (1952). Η γειτνίασή της με τη Σοβιετική ΄Ενωση και ο έλεγχος των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων την καθιστούσε ένα σημαντικό στρατηγικό εταίρο για τους Αμερικανούς. Στην ουσία οι Αμερικανοί εγκατέστησαν τις βάσεις τους στο τουρκικό έδαφος από τις οποίες μπορούσαν να εποπτεύουν τις δραστηριότητες των Σοβιετικών και ταυτόχρονα έδωσαν μεγάλη στρατιωτική βοήθεια για την ανασύνταξη του τουρκικού στρατού.

  Από το 1955, με την ανακίνηση του Κυπριακού, οι Αμερικανοί προσπαθούν να κρατούν κάποιες ισορροπίες ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στην πράξη όμως συντάσσονται με την Άγκυρα και το Λονδίνο σε ένα κοινό μέτωπο, εχθρικό στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που διεκδικούν οι Κύπριοι. Αυτή η εχθρική αμερικανική στάση απέναντι στις διεκδικήσεις των Κυπρίων φάνηκε καθαρά και κατ'επανάληψη στις συζητήσεις του Κυπριακού στα Ηνωμένα Έθνη σε όλη τη δεκαετία του 1950. Μέσα σε αυτό το ψυχροπολεμικό πλαίσιο της περιόδου αυτής η Ουάσιγκτον στηρίζει την Τουρκία σε όλα τα μέτωπα και σε αντάλλαγμα εξασφαλίζει την ελεύθερη χρήση του τουρκικού χώρου για την προώθηση της δικής της πολιτικής. Ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει και σε τόσες άλλες χώρες, οι Αμερικανοί κλείνουν τα μάτια μπροστά στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία καθώς και στη σταδιακή απεμπόληση ακόμη και της περιορισμένης δημοκρατίας που ίσχυε στη χώρα. Από το 1960 και μετά οι επεμβάσεις του τουρκικού στρατού στην πολιτική ζωή είναι συνεχείς. Τα πραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο (1960, 1971, 1980, 1997) με μικρές περιόδους επανόδου σε κάποια στοιχειώδη δημοκρατική πολιτική ζωή. Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία εντάσσεται σταθερά στην αμυντική διάταξη του ΝΑΤΟ στη δεκαετία του '50 και συνεχίζει να αποτελεί ένα πυλώνα της συμμαχίας αυτής και στις επόμενες δεκαετίες, ειδικά στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Φαίνεται όμως πως από τη δεκαετία του '60 ο τουρκικός στρατός, είτε βρίσκεται απευθείας στην εξουσία, είτε την ελέγχει από τα παρασκήνια, γίνεται ο κύριος συνομιλητής των Αμερικανών. Είναι άλλωστε ο μόνος σταθερός παράγοντας στη χώρα αυτή και η Ουάσιγκτον επένδυσε μαζικά σ'αυτόν. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι η αμερικανική πολιτική ουδέποτε αντιτάχθηκε στα στρατιωτικά πραξικοπήματα που συγκλόνισαν την Τουρκία για περισσότερο από τρεις δεκαετίες και πολύ περισσότερο ποτέ δεν τα καταδίκασε. Ούτε και βεβαίως διαμαρτυρήθηκε ποτέ η Ουάσιγκτον, τουλάχιστον ανοιχτά, για τις χιλιάδες των πολιτικών δολοφονιών, τις χιλιάδες των φυλακίσεων και τα συστηματικά βασανιστήρια των κρατουμένων.

1964: Το Κυπριακό έφερε τα πρώτα σύννεφα

Τα πρώτα σύννεφα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις παρουσιάστηκαν το 1964 με αφορμή το Κυπριακό. Είναι γνωστή η επιστολή του Αμερικανού προέδρου Λύντον Τζόνσον στον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού που ουσιαστικά απαγόρευε τη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο που από τότε σχεδίαζε η Άγκυρα. Πολλοί στην Τουρκία, αν όχι και στην Ελλάδα, είδαν την επιστολή αυτή σαν μια στήριξη στις ελληνικές και κυπριακές θέσεις. Στην πραγματικότητα όμως η αμερικανική διπλωματία επεδίωξε την αποφυγή μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης που θα ήταν καταστροφική για την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Άλλωστε είναι γνωστές οι αμερικανικές προσπάθειες την ίδια εποχή για λύση του Κυπριακού στη βάση του σχεδίου Άτσεσον που υιοθετούσε τη διπλή ένωση. Όπως γνωστές είναι επίσης και οι απειλές που δέκτηκε η δημοκρατική Ελλάδα την περίοδο αυτή με πρωθυπουργό το Γεώργιο Παπανδρέου. Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα η επιστολή Τζόνσον δημιούργησε μια πρώτη ψυχρότητα στις τουρκοαμερικανικές σχέσεις και έβαλε τα σπέρματα ενός πρώϊμου αντιαμερικανισμού στην Τουρκία. Η πικρία όμως αυτή ξεπεράστηκε γρήγορα όταν μια δεκαετία αργότερα, το 1974, η Ουάσιγκτον, μέσω Κίσινγκερ ιδίως, έδωσε κάθε διπλωματική κάλυψη στην τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Σε γενικές γραμμές μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις μπορούν να χαρακτηριστούν καλές. Ασφαλώς υπήρξαν και στιγμές δυσκολιών όπως για παράδειγμα όταν το Αμερικανικό Κογκρέσο επέβαλε το εμπάργκο πώλησης στρατιωτικού υλικού στην Τουρκία το 1975 λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Αν και στην Άγκυρα εκφράζονταν τότε παράπονα για άδικη μεταχείριση, εντούτοις η αμερικανική διπλωματία καθώς και το αμερικανικό Πεντάγωνο δεν σταμάτησαν ποτέ να στηρίζουν την Τουρκία. Ακόμη και η προμήθεια όπλων συνεχίστηκε μέσω των νατοϊκών συμμάχων όσο καιρό διήρκεσε το εμπάργκο. Η πικρία του 1964, ξεπεράστηκε μια δεκαετία αργότερα, όταν η Ουάσιγκτον, μέσω Κίσινγκερ, έδωσε κάθε διπλωματική κάλυψη στην τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου.

Η ΜΕΤΑΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Πλεονέκτημα από τον πόλεμο στον Κόλπο

Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν, ιδίως Έλληνες πολιτικοί αναλυτές, ότι με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η Τουρκία θα έχανε τη στρατηγική της σημασία για την Ουάσιγκτον. Επρόκειτο ασφαλώς για μια κοντόφθαλμη κι επιφανειακή ανάλυση που δεν λάμβανε υπόψη τα νέα μεταψυχροπολεμικά δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έτσι, ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου (1990-1991), μετά την κατάληψη του Κουβέϊτ από το Ιράκ, ανέδειξε ξανά τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας για τους Αμερικανούς. Πολύ περισσότερο που η ισλαμική επανάσταση στο Ιράν αποστέρησε την Ουάσιγκτον ένα σημαντικό σύμμαχο στην περιοχή. Στην Ουάσιγκτον πολλοί άρχισαν να βλέπουν την Τουρκία ως το πιο σημαντικό στρατηγικό εταίρο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής μετά το Ισραήλ. Αυτή η ανάλυση οδήγησε τους Αμερικανούς να στηρίξουν τη δημιουργία μιας τουρκο- ισραηλινής συμμαχίας που δημοσιοποιήθηκε το 1996, με δική τους μάλιστα συμμετοχή σε κάποιες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Στην περίοδο αυτή οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις παραμένουν σταθερές. Τόσο το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο όσο και το πολιτικοδιπλωματικό αποβλέπουν στις καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ για την προώθηση των τουρκικών συμφερόντων σε διάφορους τομείς όπως η στήριξη που παρέχει η Ουάσιγκτον στην υποψηφιότητα της Άγκυρας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Προς την ίδια κατεύθυνση, αφού εξυπηρετεί και τα αμερικανικά συμφέροντα, είναι η στήριξη της κατασκευής αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας για τη μεταφορά της ενέργειας αυτής τόσο από την περιοχή του Καυκάσου όσο και από το Ιράκ προς τη Μεσόγειο. Ασφαλώς αυτή την περίοδο η Ουάσιγκτον στηρίζει την Άγκυρα στον αγώνα της εναντίον των Κούρδων. Στο πλαίσιο άλλωστε αυτής της στήριξης οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες θα παραδώσουν τον ηγέτη του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος PKK Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Τουρκία. Σε κάτι που αφορά άμεσα την Κύπρο, ο αμερικανικός παράγοντας ευνόησε τα τουρκικά συμφέροντα και διαδραμάτησε πρωτεύοντα ρόλο για να φτάσουμε στο σχέδιο Ανάν. Ο ισλαμικός παράγοντας και ο ρόλος του Πώς και Γιατί οι Αμερικανοί άνοιξαν δίαυλο επικοινωνίας Το πολιτικό ισλάμ παρουσιάστηκε στις δεκαετίες του '60 και'70 με αντιδυτικές και αντιαμερικανικές θέσεις. Για το λόγο αυτό οι Αμερικανοί και γενικότερα οι Δυτικοί, στήριζαν το κοσμικό κράτος και όταν ακόμη αυτό ήταν στρατοκρατούμενο. Για τον ίδιο λόγο δεν είδαν με καλό μάτι την ανάληψη της πρωθυπουργίας από ένα ισλαμιστή πολιτικό τον Νεσμετίν Ερμπακάν το 1996. Και μάλλον επεκρότησαν το μεταμοντέρνο πραξικόπημα του 1997 που τον απομάκρυνε από την εξουσία. Σταδιακά όμως, όταν οι Αμερικανοί και οι Δυτικοί αντιλαμβάνονται πως είναι αδύνατο να παραμεριστεί το πολιτικό ισλάμ αρχίζουν να δημιουργούν διαύλους επικοινωνίας μαζί του. Έτσι όταν δημιουργήθηκε το ισλαμικό Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης -AKP, από τον Ταγίπ Ερντογάν και κέρδισε τις εκλογές το 2002, οι Αμερικανοί ήταν έτοιμοι να συνεργαστούν μαζί του. Είχε βεβαίως προηγηθεί και η μεταστροφή του πολιτικού ισλάμ που εκπροσωπούσε ο Ερντογάν που σε αντίθεση με τον Ερμπακάν παρουσιαζόταν φιλοδυτικός, υπέρ των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπ'αυτές τις συνθήκες ο Ερντογάν έγινε δεκτός στο Λευκό Οίκο πριν ακόμη αναλάβει την πρωθυπουργία, όντας στερημένος των πολιτικών του δικαιωμάτων στην Τουρκία. Ήταν ένα σαφές μήνυμα προς τους Τούρκους στρατηγούς ότι κάτι είχε αλλάξει. Την αλλαγή αυτή επέβαλλε άλλωστε η προβολή ενός «μετριοπαθούς» ισλάμ, σε αντίθεση με αυτό που εκπροσωπούσε ο Μπιν Λάντεν. Έκτοτε το πολιτικό ισλάμ στην Τουρκία φαίνεται να είναι περισσότερο αποδεκτό από τους Αμερικανούς απ' ότι το κεμαλικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα το οποίο εκφράζει τον τελευταίο καιρό έναν άκρατο αντιαμερικανισμό. Παρά τις σχέσεις όμως που η Ουάσιγκτον ανέπτυξε με το τουρκικό πολιτικό ισλάμ που εκπροσωπεί ο Ταγίπ Ερντογάν και το AKP, δεν παραλείπει να καλλιεργεί και τις σχέσεις της με το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο σε μια προσπάθεια διατήρησης ισορροπιών δεδομένης της επιτήρησης που ασκούν οι Τούρκοι στρατηγοί επί της πολιτικής εξουσίας.

ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Ενοχλητικότερο αγκάθι το Κουρδικό

Ασφαλώς οι σχέσεις του Ταγίπ Ερντογάν και της κυβέρνησής του με τους Αμερικανούς δεν είναι πλέον τόσο θερμές όσον το 2002. Αυτό οφείλεται στην αποτυχία του Ερντογάν να πείσει το τουρκικό κοινοβούλιο να εξουσιοδοτήσει τη διέλευση αμερικανικών δυνάμεων από το τουρκικό έδαφος στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου το Μάρτιο του 2003. Η επιπλοκή που ακολούθησε με το κουρδικό πρόβλημα και ιδιαίτερα με την παρουσία των ανταρτών του PKK στο Βόρειο Ιράκ,επεδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του Ερντογάν και της κυβέρνησής του με την Ουάσιγκτον. Οι τελευταίες εξελίξεις μετά τις επιθέσεις των ανταρτών του PKK έβαλαν σε δοκιμασία τις τουρκοαμερικανικές σχέσεις, οι οποίες επεδεινώθηκαν ακόμα περισσότερο με την έγκριση από την Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων του ψηφίσματος για την γενοκτονία των Αρμενίων. Εντούτοις παρά την ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών η κατάσταση φαίνεται να είναι ελεγχόμενη. Τα αμοιβαία συμφέροντα επιβάλλουν τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Ουάσιγκτον να επιδιώξουν την αποκλιμάκωση της έντασης αυτής, κάτι που φαίνεται για την ώρα να επιτυγχάνεται. Εξάλλου στην ίδια την Τουρκία ούτε οι Τούρκοι στρατηγοί φαίνεται να επιθυμούν ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις στο Βόρειο Ιράκ, αφού μάλλον θα ήταν αναποτελεσματικές και θα τσαλάκωναν το κύρος τους,oύτε ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του επιδιώκουν κάτι τέτοιο διότι ασφαλώς μια επιχείρηση στο Βόρειο Ιράκ δεν θα τους άφηνε αλώβητους. Το αγκάθι όμως του κουρδικού προβλήματος θα παραμείνει στις σχέσεις Άγκυρας- Ουάσιγκτον, προπάντων που οι Αμερικανοί δεν έχουν κανένα λόγο να επιτρέψουν την αποσταθεροποίηση της μόνης περιοχής του Ιράκ στην οποία είναι ακόμη καλοδεχούμενοι. Το επικίνδυνο για την Κύπρο από τις εξελίξεις στο μέτωπο των τουρκοαμερικανικών σχέσεων είναι να επαναληφθεί η ιστορία με το σχέδιο Ανάν και η Ουάσιγκτον να προωθήσει απροκάλυπτα για άλλη μια φορά τις τουρκικές θέσεις προκειμένου να εξιλεωθεί η Άγκυρα.

Επί του προκειμένου η βρετανική πολιτική όπως παρουσιάστηκε με την τελευταία επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στο Λονδίνο φαίνεται να είναι προπομπός υιοθέτησης παρόμοιων θέσεων και από την Ουάσιγκτον. Ας το έχουν υπόψη τους τα κόμματα και όλοι όσοι περί προεδρικών εκλογών τυρβάζουν.

(*) Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης

είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά

και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

 email: m1650@internet.uqam.ca

Εφημερίδα  ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 04.11.2007

                                             ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Επάνω

 Για τον πολιτικόν τυχοδιωκτισμό τού εγχώριου Οπορτουνισμού  (24.10.2007)

 Ο νεοταξικός κοσμοπολιτισμός έχει στην χώρα μας τον αυθεντικόν "πλασιέ" του!  Είναι το πολιτικό εκείνο μόρφωμα, με το όνομα "ΣΥΝ", που, ενώ "αγλείφεται"  και  "τού τρέχουν τα σάλια"  για την καρέκλα τής εξουσίας, προσποιείται, ότι αντιπολιτεύεται το σύστημα. Στην ουσία, όμως, το έργο του είναι να αντιπολιτεύεται ό,τι  παραπέμπει στο Έθνος και στον Πατριωτισμό, και, υπηρετώντας με εξαιρετική συνέπεια τις νεοταξικές κατευθύνσεις τού αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού, που δεν θέλει λαούς με Ιστορία και Πολιτισμό, αλλά Πληθυσμιακά αμαλγάματα-καταναλωτές,  επιχειρεί να ρίξει στον καιάδα τούς έλληνες, που επιμένουν να σκέπτονται και να δρούν εθνικά και πατριωτικά!  Και ανερυθρίαστα να τους χαρακτηρίζει "εθνικιστές"!

Χωρίς να χρειασθεί να ανατρέξουμε στο παρελθόν και στα κατά καιρούς  πολιτικά "μαργαριτάρια" , που διατυπώνουν στελέχη του, αρκεί να περιορισθούμε στα πρόσφατα. Έτσι, η λύσσα του εναντίον τών Ελλήνων, που αντέδρασαν στο νεοταξικό κουρελούργημα τής "ομάδας Ρεπούση", που το ονόμασαν "Ιστορία" για την ΣΤ΄ Δημοτικού, και το οποίο τελικώς απεσύρθη υπό την αφόρητη πίεση τής συντριπτικής πλειοψηφίας τού Ελληνικού λαού, και το ζήτημα τών μαθητικών παρελάσεων, τις οποίες τα στελέχη του έχουν λυσάξει να τις βαπτίζουν σάν δήθεν "εθνικιστικές εξάρσεις"(!), είναι αρκετά, για να συναγάγει κανείς τα πολιτικά συμπεράσματά του για τον πολιτικόν τυχοδιωκτισμόν αυτού τού πολιτικού μορφώματος.

Το άρθρο τής Βασιλείας Παπαρήγα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ τής 24.10.2007 είναι μία εξαιρετική πολιτική ανάλυση για την διαλυτική δράση αυτού τού μορφώματος μέσα στην ελληνική κοινωνία.

 Άγγελος  Λιβαθινός

 Η μονοφωνία της πολυφωνίας

Τής Βασιλείας Παπαρήγα

  Εδώ και πολύ καιρό ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., υποστηρικτής της «πολυφωνίας», της «ανοχής», της «διαφορετικότητας», έχει κηρύξει ανένδοτο με όποιον τολμά να ασκεί κριτική ή να αντιπαρατίθεται στις θέσεις ή επιμέρους απόψεις του. Οποιος τολμάει να απορρίψει τις θεωρήσεις του, κατατάσσεται αμέσως στο κλαμπ των «ακροδεξιών κι εθνικιστών», ταυτίζεται συνήθως με το ΛΑ.Ο.Σ. και θεωρείται εχθρός του διαλόγου και της επιστημοσύνης. Αντίθετα, όποιος συμφωνεί με το ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ανακηρύσσεται αυτομάτως σε μαχητή της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και του διαλόγου.

  Η αρχή έγινε με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, όπου κάθε είδους κριτική σε ένα πόνημα, που ένα μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας και του λαού απέρριψε ως αντιεπιστημονικό, ακατάλληλο προς χρήση, αντιστοιχούσε σε ψήφο εμπιστοσύνης στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία και τη θρησκοληψία. Αίφνης το δικαίωμα στην άποψη και στην πολυφωνία αντικαταστάθηκε με το θέσφατο του ότι μόνο η επιστημονική ομάδα της Ιστορίας - και συγκεκριμένα εκείνη που συνέγραψε το εν λόγω βιβλίο - έχει δικαίωμα στην κρίση έναντι του έργου. Οσοι, δε, ιστορικοί δε συνεμορφώθησαν προς την παραπάνω υπόδειξη αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά την αμφισβήτηση του κύρους και της επιστημοσύνης τους. 

   Οσο για τον απλό λαό, αυτός ταυτιζόταν με τη χιτλερική οχλοκρατία και τον ακροδεξιό συντηρητισμό, αν τόλμαγε όχι μόνο να διεκδικήσει ένα άλλο βιβλίο Ιστορίας που δε θα πρόσβαλλε την ιστορική μνήμη αλλά ακόμα κι αν ασκούσε μια απλή κριτική ή ζητούσε κάποιες διορθώσεις.

  Αλήθεια, πού πήγε το δικαίωμα στην «πολυφωνία» που ευαγγελίζεται το εν λόγω σχήμα; Και ας μας πει επιτέλους τι είναι αυτή η πολυδιαφημιζόμενη πολυφωνία; Είναι μήπως η διατύπωση της ίδιας στοιχημένης άποψης με άλλα λόγια; Πώς αντιμετωπίζεται η αντιπαράθεση θέσεων στο βασίλειο της «πολυφωνίας»;

  Η απάντηση πως κάθε διαφωνία με τον κοσμοπολιτισμό της Ρεπούση υποκρύπτει ταύτιση με ακροδεξιά αναθέματα αποτελεί από μόνη της τον ακρογωνιαίου λίθο του συντηρητισμού και της ισοπέδωσης των ιδεολογιών και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μια πρακτική που εφαρμόζεται από τη δεκαετία του '90 τόσο από τις ΗΠΑ όσο κι από την ΕΕ, όταν, π.χ., ταυτίζουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα με το ναζισμό και το φασισμό.

  Μάλλον αποδεικνύεται πως τα όρια αυτής της «πολυφωνίας» δεν αντέχουν στην ιδεολογική αντιπαράθεση και στην ανατροπή τους γιατί στην ουσία έχουμε να κάνουμε με τη μία και μόνη φωνή του κοσμοπολιτισμού, που ως διαφορετικότητα ορίζει και αντέχει μόνο τον εαυτό του. Πρόκειται για μια «μονοφωνική πολυφωνία» που απαιτεί οι λαοί να στρογγυλεύουν την ιστορία, τα λόγια, τις αντιπαραθέσεις τους με τη «νέα τάξη», τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά τους για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον σε ένα ανώδυνο και συζητήσιμο σχήμα που βολεύει κάθε Αφέντη και δίνει μια ψευδή εικόνα της επαναστατικότητας σε κάθε Δούλο.

  Η ιστορία όμως συνεχίστηκε όταν από τη 17η του Σεπτέμβρη ήρθαμε αντιμέτωποι και με τη λογική της «ανοχής» διά χειρός ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος αίφνης ανακάλυψε την Αμερική, όταν κήρυξε ανένδοτο κατά της ορκωμοσίας. Για την ιστορία, το ΚΚΕ από την είσοδό του στη Βουλή το 1974 έχει κατακτήσει το δικαίωμα να μη μετέχει στη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας, με μια στάση αξιοπρέπειας, λεβεντιάς, χωρίς υστερίες και τυμπανοκρουσίες. Μια στάση που αναδεικνύει την άτεγκτη θέση του από κάθε θεοκρατικό θεσμό που κρατά το λαό δούλο της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά και το σεβασμό στο ατομικό δικαίωμα κάθε πολίτη να πιστεύει στο όποιο δόγμα.

Αλήθεια, σε τι αποσκοπούν οι «εφετζίδικες» δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι εκείνοι θα ορκιστούν μόνο στην τιμή τους και η επιδεικτική αποχώρησή τους την ώρα του αγιασμού;

Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σήμερα, ακολουθεί τις θρησκευτικές παραδόσεις ως μέρος πολιτισμικής παράδοσης της χώρας. Πολλοί δεν αποτολμούν τον πολιτικό γάμο, γιατί φοβούνται τον κοινωνικό αποκλεισμό ή την κριτική από την οικογένεια και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αποδέχονται το θρησκευτικό όρκο περισσότερο ως εθιμοτυπικό τελετουργικό παρά ως θρησκευτική ή μεταφυσική αναγκαιότητα. Συνεπώς, η επιδεικτική αποχώρηση από τη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας των βουλευτών δεν πλήττει ούτε το σύστημα, ούτε το δικομματισμό, ούτε την Εκκλησία. Επί της ουσίας δείχνει τον ελιτισμό ενός κόμματος απέναντι σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, η ύπαρξη του οποίου χρησιμοποιείται σαν απαραίτητο ντεκόρ για «άσκηση εναλλακτικών επαναστατικών γυμνασμάτων», για τη δημιουργία μιας εντύπωσης «διαφορετικότητας».

Ο ελιτισμός τιμωρεί τους «αδαείς» και τους «πληβείους», τους πολλούς και τους «μη εκλεκτούς», αλλά ταυτόχρονα τους χρειάζεται για να ξεχωρίζει η μοναδικότητά του, η οποία χρησιμοποιείται ως δικαιολογία στην επιβολή του ως εξουσίας των λίγων επί των πολλών. Γι' αυτό κι ο ελιτισμός δείχνει τεράστια «ανοχή» αποκλειστικά και μόνο στη μοναδικότητά του.

 Πλησιάζοντας η 28η Οκτώβρη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επανέφερε το ζήτημα των παρελάσεων ζητώντας εντόνως την κατάργησή τους ως φασιστικών και μιλιταριστικών γυμνασμάτων. Και φυσικά όπως πάντα κάθε αντίθετη άποψη δαιμονοποιείται ως συγχρωτισμός με το ΛΑ.Ο.Σ. και τη Μεταξική ιδεολογία. Και το ερώτημα επανέρχεται με επιμονή: Κάθε διαφορετική άποψη απ' αυτή του εν λόγω συνασπισμού είναι εκ προοιμίου φασιστική; Αυτή είναι η κοινωνία της «διαφορετικότητας» που ευαγγελίζονται; Από τη στιγμή που η παρέλαση δεν είναι υποχρεωτική για όλους τους μαθητές, αλλά μόνο για όσους επιλέξουν να συμμετέχουν, γιατί δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτών που επιλέγουν τη συμμετοχή;

 Δηλαδή, στην κοινωνία της «διαφορετικότητας» που προτείνουν θα γίνεται δεκτό μόνο ό,τι αυτοί ορίζουν ως διαφορετικό κι εξαιρετικό; Πρόκειται για ένα ιδεολογικό νεφέλωμα που νομιμοποιεί μόνο ό,τι ορίζει κι εξυπηρετεί έναν κοσμοπολιτισμό ως διαφορετικότητα γι' αυτό και προτείνει παρελάσεις διδύμων παιδιών στην Αμερική, ή άλλες ατόμων με την όποια σεξουαλική προτίμηση στο βωμό του θεάματος και του ευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Οποιαδήποτε άλλη συλλογική μορφή έκφρασης που μπορεί εν δυνάμει να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά και να διασώζει και να διαιωνίζει την ιστορική μνήμη την αποκαλούν εθνικιστική ή συντηρητική, και ζητούν τη «διά ροπάλου» κατάργησή τους. Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν οι ίδιοι μια εναλλακτική μορφή μαζικής συμμετοχής για να γιορτάζεται η Αντίσταση του ελληνικού λαού έναντι του ναζισμού; Πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τις παρελάσεις του ΕΛΑΣ κατά την είσοδό του στις περιοχές που απελευθέρωνε; Μήπως αποτελούσαν κι αυτές δείγμα εθνικισμού και μισαλλοδοξίας;

  Ο πολιτικός ελιτισμός υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία το καλύτερο όχημα για τη διαιώνιση του καπιταλισμού στην πιο ακραία του μορφή. Σε τι διαφέρει η ισοπέδωση της «καθαρότητας» που αναβιώνουν τα σύγχρονα ακροδεξιά ιδεολογήματα από αυτή που διατυμπανίζει η «πολυφωνία», η «ανοχή», η «διαφορετικότητα» σχημάτων τύπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;

Ορισμένες φορές αναρωτιέσαι σε τι ακριβώς διέφεραν ο Αγών του Χίτλερ με τις ταινίες της Ρίφενσταλ.

Και πάντα καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα: Αντικαθρεφτίσματα του ίδιου νομίσματος...

Βασιλεία ΠΑΠΑΡΗΓΑ ( Ριζοσπάστης, 24.10.2007)

                              ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Επάνω

 Άρθρο-Παρέμβαση τού  Μίκη Θεοδωράκη  γιά τούς αδίστακτους εμπρηστές!  (28 Αυγ. 2007)

Τό εγκληματικό έργο τών εμπρηστών σε βάρος τής χώρας μας δεν άφησε ασυγκίνητο τον  ογκόλιθο τής πνευματικής, κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, Μίκη Θεοδωράκη. Με το κατωτέρω άρθρο του, προσπαθεί να διαλύσει τις συγχύσεις που προκαλούν οι "θεωρίες", περί τού ότι η αιτία τού μεγάλου κακού είναι δήθεν μόνον οι "οικοπεδοφάγοι". Ταυτόχρονα εκφράζει την πίκρα τού απλού έλληνα, γιά το κατάντημα τού κρατικού μηχανισμού, όπως αυτός οικοδομήθηκε από το 1974, με αποκλειστική ευθύνη τών δύο "μεγάλων" κομμάτων, κατάντημα τα αποτελέσματα τού οποίου βιώνει σήμερα ο Ελληνικός λαός με δραματικόν τρόπο.   

                                                                                     Άγγελος  Λιβαθινός

«Έργο αρρωστημένων εγκεφάλων»

 τού ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

 «Η τραγική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό αποτελεί έργο αρρωστημένων εγκεφάλων. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να βρίσκονται και Ελληνες ανάμεσά τους και το απεύχομαι.
Είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο. Οι εμπρηστές ξεκίνησαν εδώ και τρεις μήνες, όταν άναψαν σε μία μόνο μέρα 1.064 φωτιές σε όλη τη χώρα, και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με δεκάδες νέες φωτιές κάθε μέρα.

Τα κίνητρά τους δεν μπορεί να είναι οικονομικά (οικοπεδοφάγοι) ή ψυχολογικά (πυρομανείς). Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί. Ομως δεν είναι αυτοί ο πυρήνας του προβλήματος.

Η ανάλυση των δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρικό εγκέφαλο, ένα επιτελείο, που, όπως ένας στρατηγός, χαράζει τις «μάχες» επάνω σε χάρτη. Οι φωτιές μπαίνουν σε στρατηγικά σημεία, όπως εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Αλιβέρι, Δομοκός), σε ιστορικές τοποθεσίες (Ολυμπία, Επίκουρος Απόλλων), σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Δεν υπολογίζουν ούτε κατοικημένες περιοχές ούτε ανθρώπινες ζωές, πράγμα που υποδηλώνει πάθος, μίσος και εκδικητική μανία εναντίον της χώρας και ολόκληρου του λαού. Προσπαθούν να υπονομεύσουν την προοπτική να υπάρξει μετά τις εκλογές (16.9.07) ομαλή πολιτική ζωή και κοινωνική ηρεμία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί; Κατά τη γνώμη μου θα ήταν δυνατή η απόκρουση των σχεδίων τους και εν συνεχεία η αποκάλυψή τους. Ομως ο κρατικός μας μηχανισμός εξακολουθεί να είναι προβληματικός και ανίκανος να αντιμετωπίσει προκλήσεις τόσο μεγάλης κλίμακας. Και ταυτόχρονα είναι διαβρωμένος και αποπροσανατολίζεται εύκολα. Οπως ακριβώς ήταν απέναντι στη 17 Νοέμβρη, που μας ταλαιπώρησε για 30 περίπου χρόνια και στο τέλος αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για μια οργάνωση σχεδόν γελοία.

Λυπούμαι γιατί όσοι μας δοκιμάζουν με τις φωτιές στα δάση, στα χωριά, στις κωμοπόλεις αλλά και στις πόλεις και στην ίδια την Αθήνα, μας βρίσκουν κυριολεκτικά στον ύπνο. Μιας και δεν φροντίσαμε έως τώρα να δημιουργήσουμε κράτος αποτελεσματικό και κοινωνία συνεκτική με αξίες και ισχυρό ιστό αλληλεγγύης και επαγρύπνησης, υπεράνω κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων. Είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη, ένας λαός χωρίς συνοχή, χωρίς μνήμη, χωρίς συλλογική ενιαία προοπτική και γι’ αυτό ανοχύρωτος. Ενας λαός αφημένος στη μοίρα του, για την οποία είναι -και- ο ίδιος υπεύθυνος».

Αθήνα, 28.8.2007, Εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος"

----------------------------------------------------------------------------------

 Επάνω

 Κοινωνικά  και πολιτικά αποβράσματα  καίνε  την Ελλάδα!    ( 26 Αυγ. 2007, 18.00 ώρα)

Αυτό, που συμβαίνει στην Ηλεία και γενικώς στην Πελοπόννησο, από το απόγευμα τής Παρασκευής, 24 Αυγούστου 2007, είναι πρωτόγνωρο και απίστευτο! Δεκάδες πυρκαγιές, εκραγείσες μέσα σε λίγα λεπτά και σε δεκάδες διαφορετικές θέσεις, στην Ζαχάρω, στα γύρω χωριά, στα περίχωρα τού Πύργου, τής Ολυμπίας, τής Πηνείας, τής Αμαλιάδος, κατέστρεψαν τα πάντα, ενώ άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρών ανθρώπων.

Μίλησαν κάποιοι με την συνηθισμένη φρασεολογία τών "συμφερόντων τών οικοπεδοφάγων". Ποίοι "οικοπεδοφάγοι" όμως στα χωριά τών 200 και 400 ατόμων! Τί να κάνουν εκεί ή στην Ολυμπία οι "οικοπεδοφάγοι"; Δεν μπορεί αυτή η εμπρηστική επίθεση κατά τής χώρας μας να ερμηνευθεί απλά και μόνον με την αναφορά τών "συμφερόντων τών οικοπεδοφάγων". Θα είναι εκδήλωση πνευματικού ραχιτισμού το να περιορισθούμε σ' αυτές τις δικαιολογίες. Η απίστευτη καταστροφή τής χώρας μας έχει τις πολιτικές εξηγήσεις της. Οι εμπρηστές μοιάζουν να είναι δακτυλοδεικτούμενοι και έχουν σοβαρούς λόγους να προβαίνουν σ' αυτό το μακάβριο έργο τους.  Επί μήνες τώρα επιδιώκουν να έχουμε νεκρούς. Το πέτυχαν και αυτό! Η οικολογική και κοινωνική καταστροφή, που υφίσταται αυτήν την στιγμή η χώρα μας είναι άνευ προηγουμένου. Μπορεί να συγκριθεί μόνον με την επέλαση τού Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο το 1825.

Το άρθρο, που ακολουθεί, είναι μία σύντομη πολιτική προσέγγιση, που κάνει ο Άγγελος Λιβαθινός, ο οποίος ευελπιστεί στην διεύρυνση τών πολιτικών προβληματισμών για αυτήν την απίστευτη καταστροφή, που προκαλούν σκοτεινά  κέντρα και ντόπια κοινωνικά και πολιτικά καθάρματα στην  χώρα μας. 

  Άγγελος  Λιβαθινός (26 Αυγ. 2007, ώρα 18.00)

Ένας ανοικτός ιδιότυπος πόλεμος

Τού  Άγγελου  Λιβαθινού

 Απροκάλυπτα οργανωμένη εμπρηστική επίθεση σε βάρος τής χώρας μας από ντόπια κοινωνικά και πολιτικά αποβράσματα, εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες στην πατρίδα μας.

 Οι  αδίστακτοι πολιτικοί εκβιασμοί,  και η ανοικτή τρομοκρατία σε βάρος τής χώρας μας, τούτην την φορά εκδηλώνεται με ένα εφιαλτικό σχέδιο, για να καεί όλη η Ελλάδα!

 Αυτά τα πολιτικά καθάρματα  και τα ενεργούμενά τους, τούτην την φορά, θέλησαν και νεκρούς!

 Ένας απίστευτος αριθμός, στην κυριολεξία μία «βιομηχανία», πυρκαγιών εκρήγνυται κάθε φορά  μέσα σε λίγα λεπτά ( η μία μετά την άλλη) στην Ηλεία και σε όλη την Πελοπόννησο, ακυρώνοντας κάθε δυνατότητα αντίδρασης ακόμη και τού πλέον οργανωμένου και αποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού!

 Η χώρα μας  μοιάζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ανοικτό ιδιότυπο πόλεμο, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά.

Πρέπει κανείς, είτε να είναι πολιτικά αφελής σε βαθμό πολιτικής ηλιθιότητος, είτε όργανο αυτού τού βρώμικου μηχανισμού στην Ελλάδα, είτε  στην καλλίτερη περίπτωση να πέφτει στο σφάλμα τής επιδερμικής πολιτικής ανάλυσης τών γεγονότων, γιά να δείχνει ότι  δεν κατανοεί και  δεν αντιλαμβάνεται:

• ούτε το οργανωμένο έργο τών αδίστακτων πολιτικών τυχοδιωκτών και τών ενεργούμενών τους σε βάρος τής χώρας μας, που φθάνουν μέχρι τού σημείου, για λόγους μίας απροκάλυπτης πολιτικής εκμετάλευσης, να προκαλούν δεκάδες θανάτους απλών ανθρώπων στα χωριά,  

• ούτε και τα πολιτικά σχέδια  τών οργανωτών και τών υλοποιητών αυτών τών αποτρόπαιων, ανήθικων και εγκληματικών εμπρηστικών πράξεων.  

 Όλοι εκείνοι, που, μπροστά στην απίστευτη καταστροφή που βιώνει η χώρα μας, περιορίζονται απλώς και μόνον να καταγγέλλουν την Κυβέρνηση και τον κρατικόν μηχανισμό, είτε στην παρούσα δράση του είτε  στην διαχρονικότητά του, για «ανεπάρκεια» και τα όμοια, είτε είναι πολιτικά μακρυά νυχτωμένοι είτε, ηθελημένα ή αθέλητα,  παίζουν  αισχρά πολιτικά παιχνίδια στην χώρα μας.

  Η παρούσα κυβέρνηση φέρει τεράστιες πολιτικές ευθύνες, γιατί δεν θωράκισε από την πρώτην στιγμή την χώρα μας απέναντι στις εξωτερικές και εσωτερικές απειλές. Γιατί, εγνώριζε πολύ καλά, ότι  η νεοταξική «εκσυγχρονιστική» σαπίλα τής χώρας μας  και οι πάτρωνές της  δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσουν στην Ελλάδα,

* ούτε την επίσημη στάση τής Ελλάδος στο κατάπτυστο «Σχέδιο Ανάν», θέση διά τής οποίας διευκολύνθηκε ο ηρωϊκός Κυπριακός λαός, να το απορρίψει με συντριπτικό ποσοστό, παρά τις αφόρητες πιέσεις ξένων κέντρων, ακυρώνοντας έτσι, προσωρινά τουλάχιστον, τα αμερικανονατοϊκά σχέδια  ολοκληρωτικής παράδοσης τής Κύπρου στην Τουρκία,

* ούτε την, στρατηγικής σημασίας για την χώρα μας, κίνηση τής παρούσης ελληνικής κυβέρνησης, δειλά-δειλά  να «απογαλακτισθεί» η χώρα μας ενεργειακά από την αμερικανική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, υπογράφοντας με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν την συμφωνία για τον αγωγό φυσικού αερίου «Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης».

 Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να περιμένει από τον σημερινό Πρωθυπουργό να μεταλλαχθεί σε έναν «Επαναστάτη» και την Κυβέρνησή του σε «Επαναστατικό Συμβούλιο»!

 Στην παρούσα φάση, όμως, που η δράση τών άθλιων προβοκατόρων στην χώρα μας έφθασε μέχρι τήν κήρυξη «ανοικτού ιδιότυπου πολέμου» σε βάρος τής χώρας μας, όφειλε να βγεί και να καταγγείλει ανοικτά με το όνομά τους  τούς νεοταξικούς εμπρηστές τής χώρας μας. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς απλά με μισόλογα περί  «οργανωμένου σχεδίου» ή απλά να υπονοεί κάτι τέτοιο, όπως έκανε ο Πρωθυπουργός στο δραματικό μήνυμά του!

 Το κόμμα τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ο αρχηγός του, δέσμιοι μίας στείρας και αλλοπρόσαλλης  αντιπολιτευτικής λύσσας, στηρίζουν ή ανέχονται ή και εκμεταλεύονται  κάθε δράση που μπορεί να υπηρετήσει τον πολιτικόν τυχοδιωκτισμόν τους και τα πέραν τού Ατλαντικού αφεντικά τους. Το έχουν δείξει, άλλωστε, οι «εκσυγχρονιστές» αυτό κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, ακόμη, δε,  και με το «Σχέδιο Ανάν», όταν καθύβριζαν και απειλούσαν ανοικτά τον Κυπριακόν λαό για την υπερήφανη στάση του, να το απορρίψει πανηγυρικώς, αλλά και όσους ελλαδίτες πατριώτες αντιστάθηκαν σ’ αυτό το ανθελληνικό σχέδιο. Και τώρα ο αρχηγός τους  κάνει το αναμενόμενο γι’ αυτόν: ψέγει τον Πρωθυπουργό, που άφησε υπονοούμενα για «οργανωμένο σχέδιο», μήν τυχόν και αυτή η νύξη τού Πρωθυπουργού   οδηγήσει την σκέψη τού κάθε πολίτη να ψάξει βαθύτερα, για τα αίτια τής  σχεδιασμένης καταστροφής  και για τους άθλιους ντόπιους αυτουργούς της !

 Παράλληλα, ο κολαούζος τού κόμματος τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο ΣΥΝ, δέσμιος τών επιλογών του, να υπερασπίζεται, ό,τι πιό αντιδραστικό υποστηρίζει ο συνέταιρός του ( Συνθήκη Μάαστριχτ, «Σχέδιο Ανάν», Βιβλίο Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, κλπ) δεν θα μπορούσε παρά να τον αντιγράφει στα τυχοδιωκτικά, πολιτικά  παιχνίδια του!

Αυτοί, και οι δυό τους, σαν να είναι συνεννοημένοι, αναλώνονται τελευταία σε μία γελοία αντικυβερνητική ρητορεία, για «ευθύνες» και «ελλείψεις». Ευθύνες, όμως, και ελλείψεις υπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Είναι οι ίδιες, που γέννησε η εικοσαετής άθλια διακυβέρνηση τής χώρας από το σημερινό κόμμα τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και καμμία δημαγωγία δεν είναι ικανή να σβήσει αυτές τις διαχρονικές «ευθύνες» και «ελλείψεις», ούτε όμως και τις αντίστοιχες τής παρούσης κυβερνήσεως. Στο ερώτημα «Ποιοί βάζουν τις φωτιές;», αποφεύγουν και οι δύο, σάν τον διάολο που αποφεύγει το λιβάνι,  να τοποθετηθούν.

 Μπρός σε όλην αυτήν την  επιχείρηση τής απροκάλυπτης συγκάλυψης τών πραγματικών ενόχων  τού διαπραττόμενου εγκλήματος κατά τής χώρας μας, η τοποθέτηση τής Γ.Γ. τού ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρρήγα, ότι «πρόκειται περί οργανωμένου εγκλήματος» και ότι «οι δρόμοι τού πετρελαίου είναι βαμμένοι με αίμα, και οι δρόμοι προς τα φιλέττα είναι καμμένοι», ανοίγει παράθυρο για την αποκάλυψη τών πραγματικών ενόχων. Όμως, θα έλεγα, ότι δεν μπορεί κανείς να περιορίζεται  μόνον στην διαπίστωση, ότι εδώ απλά εντοπίζονται τα συμφέροντα τών «οικοπεδοφάγων»!  Δεν αρκεί  να λέει κανείς, ότι  μόνον τα συμφέροντα τών «οικοπεδοφάγων»  είναι εκείνα, που οπλίζουν  τα χέρια τών αδίστακτων εμπρηστών, ότι είναι εκείνα, που  από μόνα τους είναι ικανά  για να εξηγηθεί αυτή η απίστευτη καταστροφή που υφίσταται η χώρα μας. Είναι και αυτά! Αλλά, δεν είναι μόνον και κυρίως αυτά!

 Η χώρα μας δέχεται έναν ιδιότυπο καταστροφικόν εμπρηστικόν πόλεμο, με αδίστακτους και ελεεινούς σχεδιαστές, και υλοποιητές ντόπια πολιτικά και κοινωνικά καθάρματα. Και έχουμε χρέος να αποκαλύψουμε  και να ονοματίσουμε τους πραγματικούς και ηθικούς ενόχους αυτής τής ανείπωτης καταστροφής, που όμοιά της έχει να γνωρίζει η χώρα μας από την εποχή τής επιδρομής τού Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, το 1825!  

Το χρέος αυτό όλων τών δημοκρατών, αλλά κυρίως τών αριστερών πατριωτών,  γίνεται ακόμη μεγαλύτερο και επιτακτικό, από την στιγμή, που από διάφορες πλευρές συκοφαντείται κάθε σκέψη για την προφανή πολιτική σκοπιμότητα τής εμπρηστικής επίθεσης που δέχεται η χώρα μας από ντόπια πολιτικά  αποβράσματα, και γίνεται προσπάθεια να «χάψει» ο ελληνικός λαός, ότι όλη αυτή η ανείπωτη καταστροφή και όλος αυτός ο απίστευτος, θανατηφόρος  καταιγισμός πυρκαγιών δήθεν εξηγούνται μόνον με τα «συμφέροντα τών οικοπεδοφάγων»! - 

                                                                                                                                                                 Άγγελος  Λιβαθινός (26.08.2007)

--------------------------------------------------------------------------------------------

  Επάνω

Κείμενο-Ανάλυση  για τα πολιτικοστρατιωτικά πράγματα στην Τουρκία

 Μία πολύ καλή, βαθειά  και εμπεριστατωμένη ανάλυση για την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, για την ιστορία τής πολιτικοστρατιωτικής δομής της, για τις σχέσεις της με τις Ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις ήδη από τον 19ο αιώνα, και για τους πάγιους  προσανατολισμούς της. Το χθές και το σήμερα τής Τουρκίας. Η μελέτη αυτής τής Ανάλυσης οπλίζει τον αναγνώστη με σφαιρική και πλήρη γνώση περί τής σημερινής κατάστασης στην Τουρκία.

Μελετήστε το!                                                                                                              Άγγελος  Λιβαθινός

Oι ιέρακες με το κοσμικό πρόσωπο

Οι καταβολές, η επίδραση και η ιδεολογία του τουρκικού στρατού

Από την Εφημερίδα "Φιλελεύθερος" Κύπρου, Κυριακή 13 Μαΐου 2007( Εδώ!)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΚΕΙΜΕΝΟ   ΓΙΑ ΤΟΝ  ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ

Ένα εξαιρετικό κείμενο για τον Πατριωτισμό, που, κατά τα τελευταία χρόνια, έχει μπεί στο στόχαστρο τής δυσφήμισης από διάφορους τσαρλατάνους, υπηρέτες τής νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων. Το παράδειγμα τού "Σχεδίου Ανάν" για το ξεπούλημα τής Κύπρου, το οποίον ο ηρωϊκός Κυπριακός Λαός το έστειλε εκεί από όπου ήλθε, έδειξε ότι στην χώρα μας υπάρχουν πολλοί ξενόδουλοι , που υβρίζουν, χλευάζουν, λοιδορούν  και λασπολογούν εναντίον όσων στηρίζουν και  προωθούν στις νέες γενιές την αγάπη για την Πατρίδα. Αυτά τα τσιράκια τού Ιμπεριαλισμού, τώρα τελευταία, για να πείθουν με τις αθλιότητές τους τον κόσμο, φοράνε την προβειά τού "λάϊτ αριστερού" ( εκπροσωπούμενοι  κατά κύριον λόγο από το απόκομμα τού "αριστερού εκσυγχρονισμού" στην χώρα μας) και υβρίζουν "σοβινιστές" όσους υπερασπίζονται και αγαπούν την Πατρίδα τους!

Απολαύστε το Άρθρο!                                                                                                           Άγγ. Λιβαθινός

Το περιεχόμενο του πατριωτισμού

αλλάζει ανάλογα με την ιστορική εποχή

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΣΤΗ 

Οι ιδεολογικοί καλικάτζαροι της ξενόφερτης «ειρήνης» και της συμφιλιώσης με την εισβολή, την κατοχή, τον εποικισμό και την καταλήστευση των ελληνοκυπριακών περιουσιών (το τετραπλό έγκλημα της Τουρκίας), που κυκλοφορούν μέσα σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους και τακτικά παρελαύνουν μέσα από τις στήλες αντικυπριακών εντύπων, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Κύπρος κινδυνεύει από την έξαρση του εθνικισμού-σοβινισμού. Αδικος ο κόπος τους να πείσουν το λαό για την αναγκαιότητα της «επαναπροσέγγισης», γιατί ο λαός, τον οποίο υποτιμούν άσκεφτα, έχει συνειδητοποιήσει ότι ο τόπος δεν κινδυνεύει τόσο από την έξαρση του εθνικισμού - σοβινισμού, όσο από την οργανωμένη έξαρση της ξενοδουλείας, ντυμένης πότε με «ρεαλιστικό» μανδύα και πότε με «αριστερό», «επαναστατικό» μανδύα.

  Τίποτα, μα τίποτα δε χωρίζει τους απλούς ανθρώπους ανεξάρτητα εθνικής καταγωγής. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν είναι εθνικιστές ή σοβινιστές, αλλά πατριώτες, που αγωνίζονται για να φύγουν οι ξένοι από την Κύπρο. Δεν χρειάζονται μαθήματα πατριωτισμού από τους λακέδες της Τουρκίας και του ιμπεριαλισμού. Οχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τη στάση και τις πράξεις τους, κύρια με τις πράξεις τους, παραδίδουν μαθήματα γνήσιου πατριωτισμού. -

   Από την Εφημερίδα: "ΧΑΡΑΥΓΗ" Κύπρου, Τετάρτη, 16 Μαΐου 2007 ( Εδώ!)