Η δυναμική εξέλιξη των Τ.Π.Ε. και η εγκάρσια εισβολή τους σε όλους πλέον τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας έχει επηρεάσει σημαντικά την εκπαιδευτική διαδικασία οδηγώντας την σε νέους προβληματισμούς και αναζητήσεις (Ράπτης & Ράπτη, κ.α, 2002). Υπό το πρίσμα αυτό καθίσταται αναγκαία η διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης σχετικής με την ενσωμάτωση των Τ.Π.Ε. στη διδασκαλία και τη μάθηση και μιας ενιαίας εκπαιδευτικής στρατηγικής που άπτεται όλου του φάσματος της ελληνικής εκπαίδευσης (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο 1997).
Η πρόταση αυτή θα πρέπει να ενστερνίζεται και τις κοινωνικοπολιτισμικές προσεγγίσεις, οι οποίες αντιλαμβάνονται τη μαθησιακή δραστηριότητα πλήρως ενταγμένη στο κοινωνικό, ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται. Οι γνωστικές διεργασίες δεν νοούνται συνεπώς ως αυτόνομες οντότητες αλλά συστατικά ενός οργανωμένου όλου, του νου, ο οποίος λειτουργεί και αναπτύσσεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτισμικό περιβάλλον ιστορικά προσδιορισμένο. Σε ένα τέτοιο μαθησιακό περιβάλλον ευνοούνται οι συνεργατικές δραστηριότητες οι οποίες συντελούν καταλυτικά στη διαδικασία οικοδόμησης της γνώσης ενώ επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν τα χρησιμοποιούμενα εργαλεία (υλικά και συμβολικά) και ο καταμερισμός εργασίας όπως περιγράφει η θεωρία της δραστηριότητας (activity theory) (Κόμης 2004).