Ίδρυση και ονομασία
Η ιστορία του χωρίου αρχίζει
από το 1750 περίπου . Την εποχή εκείνη δεν είχε σπίτια παρά μόνο καλύβες από
τσοπάνηδες. Η περίοδος αυτή συμπίπτει με την δουλεία από τους Τούρκους. Ο τόπος
λοιπόν του χωρίου αποτέλεσε την κρυψώνα γι' αυτούς που ήθελαν να μείνουν
ελεύθεροι , για τους επαναστάτες , γι' αυτούς που έψαχναν ένα ΑΠΑΓΚΙΟ... . Έτσι
λοιπόν ο τόπος πήρε την ονομασία "απαγκάκια" και σιγά σιγά με την παραφθορά της
λέξης τα απαγκάκια έγιναν "Πουγκάκια"
Από το βιβλίο
του Δημοσθένη Γ. Καλτσά " Πουγκάκια , το χωριό μου"
Οι εκκλησίες του χωριού και ο
Επιτάφιος
Στην πλατεία του χωριού
δεσπόζει η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι παλιά εκκλησία ,
πετρόχτιστη και έχει δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:
1) Το χειροποίητο σκαλιστό τέμπλο του τεχνίτη Μόσχου , ο οποίος έφτιαξε
και αυτό του Γαλαξιδίου.
2) Ο επιτάφιος που εικάζεται πως είναι μοναδικός στην Ελλάδα και έχει
έρθει από τη Ρωσία .
Στο πανοχώρι υπάρχει ο Άγιος Νικόλαος , όπου συνηθίζεται να λειτουργεί στις 6
Δεκέμβρη , στις 9 Μαίου και στις 6 Αυγούστου . Στον κάτω μαχαλά υπάρχει ο Άγιος
Δημήτριος , πολιούχος των παλαιοημερολογιτών.
Στους γύρω οικισμούς υπάρχουν πολλά ξωκλήσια. Στον οικισμό Βλάχικο υπάρχει ο
Άγιος Κωνσταντίνος και η Αγία Παρασκευή, στην θέση Ζηρέλι ο Άγιος Γεώργιος
που λειτουργεί του Αγίου Πνεύματος , στο Νεχώρι ο Άγιος Γεώργιος ,
στην είσοδο του χωριού - ρέμα Καλαμήδα - ο Άγιος Φανούριος και στα Κέδρα ο
Άγιος Γεώργιος .
Από το βιβλίο
του Δημοσθένη Γ. Καλτσά " Πουγκάκια , το χωριό μου"
Ο Άρης Βελουχιώτης και τα
Πουγκάκια
Παραδοσιακά Παιχνίδια
Εφτάπετρο
Μία μπάλα, μια στοίβα από εφτά πέτρες
τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη και δυο
ομάδες παιχτών (3-6 άτομα ανα ομάδα)
Η μια ομάδα έριχνε την μπάλα προς την πλευρά που ήταν στημένες
οι εφτά πέτρες με σκοπό να τις ρίξει. Άν τις έριχνε ,
προσπάθούσε να τις ξαναστήσει χωρίς οι παίκτες της άλλης ομάδας
να μπορέσουν να τους κάψουν (δηλ. να τους πετύχουν με την μπάλα
) . Αν το κατάφερναν , πέρναν ένα πόντο και ξαναπαίζαν . Αν όχι
, οι ομάδες αλλάζαν ρόλους. |
Στεφάνι και
Αγκλιδέρα - Κύλα
Παιχνίδι με 2 παίκτες και άνω. Ο κάθε παίκτης είχε ένα στεφάνι
μεταλλικό (στεφάνι βαρελιού ή κάτι παρόμοιο) και ένα ραβδί . Το
ένα άκρο του ραβδιού ήταν κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να μπορεί
να στηρίζεται εκεί το στεφάνι. Στόχος των παικτών ήταν να
μεταφέρουν το στεφάνι κυλώντας το με την βοήθεια του ραβδιού.
Ποιο δύσκολος γινόταν ο χειρισμός όταν ο δρόμος ήταν ανώμαλος. |
Γουρούνα
Παιχνίδι που εκτός από ευστοχία απαιτούσε και
αντανακλαστικά. Παιζόταν με ματσούκια, που κρατούσαν οι παίχτες
και ένα τενεκάκι, που βαρούσε ο τιμωρημένος (
γρουνάς ). Οι παίκτες βρίσκονταν στην
περίμετρο ενός κύκλου και ο καθένας ακουμπούσε το ματσούκι του
σε μια γούρνα (μπουρσί). Ο τιμωρημένος προσπαθούσε να φέρει το
τενεκάκι κοντά στους παίκτες και να τους πετύχει . Όποιον
πετύχαινε , έπερνε τη θέση του. Οι παίχτες με τη σειρά τους
προσπαθούσαν να αποφύγουν το χτύπημα του τιμωρημένου και να
διώξουν το τενεκάκι μακρια χωρίς να προλάβει ο τιμωρημένος να
βάλει το ματσούκι του στη γούρνα του παίκτη.
Σκατόλια
Παιχνίδι από 3 άτομα και πάνω. Κάθε παίκτης είχε την δικιά
του σκατόλα. , μια πέτρα τετράγωνη και πλατσουκωτή. Ο σκατολάς
βρισκόταν μέσα σε ένα τετράγωνο περίπου 20 m2
και στο μπροστινό σημείο "φύλαγε"
το τενεκάκι. Οι άλλοι παίκτες βρίσκονταν σε απόσταση 7-8
m από το τενακάκι και πατούσαν σε μια μεγάλη
πέτρα-αγκωνάρι (μάνα). Με τη σειρά έριχναν τη σκατόλα τους για
να ρίξουν το τενεκάκι. Αν το πετύχαιναν έπρεπε ο σκατολάς να το
ξαναστήσει , ενώ ο παίκτης ταυτόχρονα προσπαθούσε να πατήσει την
σκατόλα του. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι ο σκατολάς να κάψει έναν
άλλο παίκτη και να πάρει τη θέση του. Για να γίνει αυτό έπρεπε
το τενεκάκι να είναι στημένο και ο παίκτης να μην πατά την
σκατόλα του ή τη μάνα. |
Τα Πουγκάκια από το δορυφόρο
Το καλοκαίρι του 2008 σε μια συζήτηση που είχα με τον κ. Σωτήρη Παπαδόπουλο μου
ανέφερε ότι πλέον το Google earth περιέχει φωτογραφίες
του χωριού σε καλή ανάλυση.
Κάντε κλικ εδώ
